Opnieuw Scottsdale. Eindelijk rust. 5 hectische maanden achter de rug.
28 augustus: auto in de prak. Was op weg naar de tandarts met één voortand die opnieuw moest ingeplakt worden. Nog 3 dagen zonder “tanf” rondgehuppeld.
10 december: moeder breekt een elleboog en heeft een dubbele bekkenfractuur – naar het hospitaal. Na enkele weken slaat de dementie onverbiddelijk toe. Al jaren lag ze op de loer. Naar huis terugkeren is onmogelijk. Ik bezoek haar alle dagen. Half januari wordt ze in een rusthuis opgenomen.
30 december: één van mijn beste en oudste vrienden overlijdt onverwacht. Samen met zijn echtgenote zijn we jaren samen op vakantie geweest. Zijn weduwe is ontroostbaar maar we proberen het toch.
Ondertussen wordt het huis een beetje overhoop gehaald door de plaatsing van zonnepanelen.
Hier is het weer zomer. Rondom ons de vertrouwde gezichten van jaren. Ken en Sharon van Neenah/Wisconsin. Al en Linda uit Regina/Saskatchewan. Dick en Margaret van Cleveland/Ohio. Kathy en Herbie uit Oroville/Washington State. En wij: Koert en Sonja uit Gentbrugge/België. Onze vrienden van Long Island/New York zijn er niet. David is opgenomen in een nursing home. Oh ironie.
Februari is nog nooit zo mooi geweest. Temperaturen tot 28°. Omstreeks 1 maart regent het één dag. Het was geleden van 20 december. Dolle vreugde op CBS en NBC. Eindelijk de droogte voorbij.
De pool is 29° warm. Het eten is lekker en goedkoop. Ons appartement heeft een nieuw kleurtje gekregen. Overal zijn er koopjes. De margaritacocktails smaken als vanouds. Moet er nog zand zijn. Niet natuurlijk – rondom ons heerst de Sonoran desert.
De eerste 2 weken doen we niets - behalve zie vorige alinea. Daarna is jetlag en stress voorbij. We pakken ons op, rugzak en veldfles en trekken er opnieuw op uit. Superstition Mountains ( zie foto’s) – Northmountain ( zie foto’s) McDowellmountains ( zie foto’s). Scottsdale en ruimer Phoenix liggen in the Valley – in de lente en winter heerlijk; in de zomer de hel van Dante: gruwelijk en heet.
Overal bloeit de brittlebush, de fiddleneck, de poppy, de desert globe mallow. De bergflanken kleuren nog geel en oranje. Volgende maand bloeien de cactussen. Daarna wordt het heet en stil. Een stukje uit een gedicht getiteld “Arizona”
Stretched out from both my hands Lie the parched, arid lands, Thirsty and dry and bare, Fanned by a furnace air; Serrate against hard skies Their mistless mountains rise, Or, in the distance seen, Glow with an opal sheen, Violet, and blue, and rose, Their gorgeous color flows, Or ochre, orange, chrome, Against a turquoise dome;
Christine Siebeneck Swayne
Maar nu is het nog lente en het leven is goed.
Dus een paar foto’s van onze BBQ: beerbrats – beer and brandy. Don’t ask who made the french fries. They all loved it. To die for. Awesome.
Een avondje uit naar een groot herdenkingsfeest voor WOII: commemorative Air Force Arizona Airbase: inclusief kostuums en muziek uit de jaren 40 - big brassband – danswedstrijd en B17-bommenwerper. Sonja moest en zou op de foto met een Amerikaan in een Duits Luftwaffe-uniform. ( zie foto) Too much fun.
’ s Avonds – met de balkondeur open - kijken we via de I-pad en de app Stievie op de TV naar het nieuws op Een – en “In Vlaamse Velden”. Op Amerikaanse zenders word je om de 8 minuten om de oren geslagen met reclame – desnoods middenin de aftiteling van een film. Opvallend: veel reclame over eten – auto’s en advocatenbureaus. Have a good day!
Twee weken verder. Geen verandering in het weer. Dwz: geen druppel regen gezien. De temperatuur klimt bijna onmerkbaar – gemiddeld 82F (= ca 28,5 C) Langzamerhand veranderen we in bruingebrande Belgian Fries.
Met onze vrienden hier gaat het goed. Met z’n vijven ( = enkel de mannen) gaan we om de 14 dagen de zaterdag op stap. Chicken wings – pitchers of beer en margarita’s in een sportsbar. Ik verander warempel in een Amerikaan. Ik betrap er mezelf op in mijn droom Engels te praten. You know what I mean.
Sonja gaat met de dames op uitstap – niet noodzakelijk dezelfde dag. Toch geven ze meer uit dan wij. I wonder how.
Enkele dagen geledenhebben we een aantal van onze vrienden op het avondeten gevraagd. Vlaamse avond: kaaskroketten – friet met stoofvlees en appelmoes en sla. Ijs met bosbessen als toetje. En geen ketchup maar mayo! Ze waren er gek op. Heb iedereen duidelijk gemaakt dat het idd geen French Fries maar Belgian Fries zijn. Ze waren het er volmondig (!!) mee eens.
Weer 2 uitstappen gemaakt. Gewapend met het boekje dat ik gekocht had; pet en veel water de bergen in. McDowell mountains ( zie foto’s) en Piestewa Peak. Bij die laatste wandeling eventjes een foutje gemaakt. Verkeerde afslag genomen en pas na 4 ½ uur terug aan parking. Op de foto’s zie je Sonja steeds minder enthousiast voorthuppelen. Elevation gain ongeveer 350 m. Maar blijkbaar gaan we erop vooruit. De volgende dag geen pijnlijke bijverschijnselen.
Vorige week naar een luchtvaartshow geweest op Luke Airforce base. Spectaculair. Nooit zoiets gezien. Op de basis zelf het nieuwste pronkstuk van het Amerikaanse leger : de F35 ( binnenkort ook in België ?) Daarna een hele dag stuntvliegen met als klapstuk een optreden van de Amerikaanse Thunderbirds. Breathtaking. Zie foto’s.
Vanavond naar een sportsbar met Sonja en de vrienden. Ben benieuwd want het is een avond met Motownmuziek. Voor de kenners: muziek uit Detroit – wereldberoemd in de jaren 60 en 70: de Supremes – Jackson Five – Marvin Gaye – The Four Tops – Martha & The Vandellas….. Groovy!
Eventjes een stukje uit Yester-me –Yester-you Yesterday van Stevie Wonder uit 1969.
What happened to the world we knew When we would dream and scheme And while the time away Yesterme yesteryou yesterday
Where did it go that yester glow When we could feel The wheel of life turn our way Yesterme yesteryou yesterday
Now it seems those yester dreams Were just a cruel And foolish game we used to play Yesterme yesteryou yesterday
Life zal het wel niet zijn. Ik hoop het toch niet Tot binnen een paar weken.
Onhoorbaar sluipen de dagen voorbij. Plots is het al april.
In België is het nu blijkbaar ook mooi weer. Hier blijft het onverstoorbaar zonnig. 5 minuten regen gehad op 2 april. Vandaag 3 april was het “amper” 23°C. De weervrouw op TV verklaarde dat dit waarschijnlijk de koelste dag tot november zou worden. Voor volgende week wordt al 34° voorspeld. Van verveling hier nog geen sprake.
Voor tien dagen een vliegtochtje gemaakt met Samir. Hij is onlangs co-pilot in een Cessna zakenjet geworden en hij nam me mee in een klein propellervliegtuig ( een Cirrus voor de kenners) voor een vlucht van een uurtje boven Phoenix. Op 3500 voet met een gezapige 250 per uur. Koptelefoon op het hoofd en zonnebril op de neus recht tegen de nog steeds verblindende avondzon. What else is there!
Een paar dagen later aan de pool. Plonsje in, plonsje uit. Plots rinkelt mijn gsm – enfin – een smartphone doet blijkbaar alles behalve gewoon rinkelen. Onmiddellijk flitst een bericht aan en uit op het schermpje. Stofstorm verwacht boven Phoenix. Wie niet echt moet rijden wordt verzocht thuis te blijven. Geamuseerd blijven we naar boven kijken. De wind trekt aan en het wordt langzaam donkerder. Een na een komen we recht en gaan met tegenzin naar binnen. Vanop ons balkon schiet ik met tussenpozen van een kwartier een kiekje. ( zie onderaan ) Het blijkt allemaal nog mee te vallen. Als de storm boven ons zit ( Scottsdale) heeft hij het grootste deel van zijn kracht al verloren. De volgende morgen mogen we wel de living stofzuigen. Keukenraam vergeten dichtschuiven.
Vorige week de laatste BBQ met ons groepje gehad. Een paar dagen later vertrokken al enkele vrienden. Anne’s moeder wordt 95. Bob speelde op zijn accordeon ( zie foto’s) : polka en wals. Verwacht je eerder van een Oostenrijker – niet van iemand uit Wisconsin. Onze oudste vriend Ken zong samen met Bob – heerlijke avond.
2 april ’s avonds is het Chihuly night in de Botanical garden. Alle bezoekers naar huis en om 8h mag onze groep met statief en camera naar binnen. Nog een paar tips van een beroepsfotograaf en we krijgen 2 uur de tijd om foto’s te maken – dit kun je al geen kiekjes meer noemen J De maan is maar een sikkeltje groot en de verlichte glaskunstwerken van Chihuly rijzen als kleurige slangen tussen de palo verde en cactussen omhoog. In de verte klinkt de muziek van een huwelijksfeest en op de bergflanken staan de saguaro’s dreigend afgetekend tegen de donkerviolette lucht. Een magische nacht. Ik moet denken aan Coleridge: a vision in a dream
In Xanadu did Kubla Khan A stately pleasure-dome decree: Where Alph, the sacred river, ran Through caverns measureless to man Down to a sunless sea. So twice five miles of fertile ground With walls and towers were girdled round; And there were gardens bright with sinuous rills, Where blossomed many an incense-bearing tree; And here were forests ancient as the hills, Enfolding sunny spots of greenery
Ik maak en 100-tal foto’s en probeer zowat alles uit. Thuis eten we daarna nog een hapje. Honger! Tot binnen een dag of tien.
VOOR DE VLUCHT
Not "the flight of the Phoenix" maar de vlucht boven Phoenix.
We beginnen aan onze laatste week in Scottsdale. Daarna vertrekken we naar Los Angeles voor een dag of 4.
De leegloop is hier begonnen. Ons groepje van 12 is geslonken tot 6.Overmorgen vertrekken er nog vier. Dan blijven wij alleen nog…. 4 dagen. Een zucht melancholie neemt stilletjes bezit van ons.
Sonja houdt wel van de stilte.
Ondertussen hebben we onze 3de auto. Een Ford Edge. Op 7 jaar tijd heb ik hier al met ongeveer alles gereden.
Een paar kleine bezoekjes afgelegd. Eentje naar de Sugar Bowl: een ice cream parlor recht uit de jaren 50. Roze zetels en chrome. Ik geef een paar voorbeeldjes van de onmogelijke combinaties die je hier voorgeschoteld krijgt:
Chocolate ice cream, chocolate sauce and a blanket of malt, delicious whip and a luscious red cherry
Fresh baked brownie, a scoop of vanilla ice cream, wallowing in gooey marshmallow nestled under a mountain of whipped cream and a cherry
Arizona orange sherbet, creamy vanilla ice cream and Sprite al whipped to a delicious taste treat.
Als je buitenkomt krijg je de hele dag geen hap meer binnen.
Vorige week naar de estate geweest van de hier vorig jaar overleden architect Paolo Soleri. Na Frank Lloyd Wright al de 2de bekende architect die hier geleefd en gewerkt heeft. Een van zijn kunstwerken is de Soleri Bridge in Scottsdale. Wij gingen naar zijn werkplaats kijken waar al jaren “ bells for a cause” gegoten worden of gebakken. De woonvertrekken doen denken aan een dorpje van de hobbits. (zie foto’s)
Gisteren iets heel nieuws. Van onze vrienden hier hoorden we dat er een Belgische chocolatier werkzaam was in Scottsdale. Wijle weg. Dat klopte. Pas in november opgestart. Uit Brugge. Heel dure pralines en andere aardigheidjes. De winkel annex patio was het verzamelpunt voor Vlamingen in Arizona. Elke 2de zaterdag van de maand. Alhoewel wij niet precies zaten te wachten op het gezelschap van Vlamingen gingen we er toch naartoe. Dat viel nog best mee. We waren maar met z’n achten. De jongste inwijkeling woonde hier al 13 jaar. De oudste al 45 jaar. De “w” klonk al heel Amerikaans. Warempel! Café Liègeois gedronken en chocolaadjes gekocht!
Eergisteren met onze vrienden voor de laatste keer gaan eten naar de Roaring Fork. Ikke: 2 margarita’s and a giant ass-burger (!!!). Happy hour from 4 till 7!!.
Tussen haakjes: de bars en restaurants hebben hier soms onmogelijke namen. De bovenstaande is misschien een beetje idioot maar vrij onschuldig . Maar wat gedacht van ‘ The dirty drummer’ of erger nog ‘ the horny Toad’ ( voor diegenen die het niet begrijpen: de geile pad)
Morgen afscheidslunch bij ons en vanaf dinsdag rijst de stilte om ons heen.
We eindigen maar weer met een gedichtje. Zie een verwijzing ernaar in de krant De Morgen van zaterdag ll. ( gebundeld voor mannen – gedichten om te grienen)
Long Distance II
Though my mother was already two years dead Dad kept her slippers warming by the gas, put hot water bottles her side of the bed and still went to renew her transport pass.
You couldn't just drop in. You had to phone. He'd put you off an hour to give him time to clear away her things and look alone as though his still raw love were such a crime.
He couldn't risk my blight of disbelief though sure that very soon he'd hear her key scrape in the rusted lock and end his grief. He knew she'd just popped out to get the tea.
I believe life ends with death, and that is all. You haven't both gone shopping; just the same, in my new black leather phone book there's your name and the disconnected number I still call
This is the end of the world This is the end of the world Not with a bang But with a shiver………….
TS ELIOT
Zo erg was het niet natuurlijk….. maar toch. Het afscheid valt opnieuw zwaar.
Op 15 april krijgen we nog een totale maansverduistering. Het wordt een “blood moon eclipse”. Zie laatste foto. Ik neem de foto’s vanaf ons balkon. De maan was zo vriendelijk om van links naar rechts langs ons balkon te schuiven. Uit de hand moeten trekken want mijn statief was de week tevoren al in bewaring gegeven bij een bevriend koppel dat net vetrokken was.
Eerst enkele glazen wijn gedronken om een vaste hand te hebben.
De voorlaatste dag nog een laatste hike op vertrouwd terrein: de Sonoran Preserve. Profiteer ervan: de laatste cactusfoto’s.
Gisterenmorgen vertrokken met de wagen naar Los Angeles. 600 km door het droogste en meest woestijnachtige deel van Arizona en Californië. Zie foto’s. Het is nog maar 19 april maar alles is al dor en verschroeid. De temperatuur klimt tot 93° F (= 34°C) In de buurt van Palm Springs rijzen duizenden windmolens op. Ze draaien bijna allemaal.
Het landschap begint subtiel te veranderen; na een laatste bergketen wordt alle steeds groener en de temperatuur zakt. Palm Spings is dan ook de eerste toevlucht voor inwoners van LA als het daar een beetje frisser wordt in de winter.
We rijden LA binnen. De verkeersdrukte is draaglijk. In en om LA is er waarschijnlijk meer autosnelweg dan in heel België.
Vandaag naar het J Paul Getty museum. Al 5 of 6 keer in LA geweest maar nooit The Getty bezocht. Dat was heel onverstandig van ons. Het museum is een openbaring. Prachtige ligging in de heuvels van Santa Monica met uitzicht op LA. Architecturaal een pareltje: een afwisseling van rechthoekige en afgeronde structuren verbonden door middel van grote, witte travertintegels.
De tuin als kunstwerk.
Binnenin 4 grote paviljoenen waar de kunstwerken ruim bemeten aan de muren hangen. Geen overdaad maar licht en luchtig.
Het museum is gratis; enkel de parking dient betaald te worden.
We blijven hier bijna 6 uur. We hebben niet alles gezien maar zijn moe.
Nu nog een glas wijn terwijl ik dit verslag tik.
See you.
barrel cactus - maar toch... ik weet het niet hoor
bloeiende saguaro prachtige bloeiende palo verde zandwoestijn in de buurt van Palm Springs
We zitten hier bijna anderhalve maand. Van 1 februari. Elk jaar komen we een stukje vroeger. Elk jaar gaan we een stukje later weg. Dit jaar blijven we hier 3 maanden. Thuis op 1 mei. Het absolute maximum met een gewoon visum: 90 dagen. Met een speciaal visum kan je 6 maanden blijven – maar dat gaan we niet doen. Tenslotte hebben we thuis ook nog vrienden en familie. ( to whom it concerns)
Ik lees in het blog van vorig jaar dat februari nooit zo mooi was. Wel – toen misschien – dit jaar sloeg februari alle records in de VS. Nog nooit zo warm als dit jaar. And we were part of it.
Dit eerste blog verschijnt laat. Erg laat… We hebben de eerste maand dan ook nauwelijks wat uitgevoerd. Slapen, eten, slapen aan de pool, eten, slapen, slapen aan de pool, koffietje, theetje, gebakje. Thuis en het Nieuws op Stievie; slapen.
Wat ik ook lees in het blog van 2014 is: 5 hectische maanden. Dit jaar was de rust helemaal zoek. Broer overleden – moeder overleden en alle problemen in verband hiermee. En dan heb ik nog niet over de frictie met sommige familieleden. Gelukkig was Sonja er altijd. Rock solid.
We veren steeds moeilijker op. Dit jaar duurde het dus 5 weken.
Maar we zijn terug. Bij de aloude vrienden. Ons Amerikaans weer opgepoetst. De short weer aangetrokken, de sandalen aangegespt, de camera om de nek ; de bergen in.
Het wordt steeds moeilijker om wat originele foto’s te posten. What’s new in Phoenix.
Dit jaar zijn we voor de eerste keer naar de “Scottsdale parade” geweest. Een opeenvolging van kleurige wagens met een vertegenwoordiging van alle organisaties in Scottsdale; politie; leger, de veteranen ( van diverse oorlogen), alle scholen, brandweer, motorclubs, vriendenclubs met Azië, Afrika…., scouts, schoonheidskoninginnen – ook en dit was wel origineel: de senior beautyqueens. Voor +65-jarigen. Tenslotte is dit de stad waar de gemiddelde leeftijd ’s winters waarschijnlijk boven de 60 ligt. Forever Young.
Heb nog geen passend gedichtje gevonden om dit af te sluiten. 2 de volgende keer?
Tot binnen een paar weken.
