WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
29-10-2006
Le Grand Sportif
Mijn vader zaliger was een “sportman” in hart en nieren, hoewel hij zelf alleen in zijn kinderjaren actief aan sport deed. Maar nadien werd hij jeugd(bege)leider in een kleine voetbalclub, hevig supporter van de eerste ploeg en later een trouwe bezoeker van den Beerschot; daarnaast was hij ook tennisliefhebber en lid van een Antwerpse tennisclub, maar ook weer als niet-spelend lid naast het veld… Enfin, u begrijpt dus waarom ik “sportman” tussen aanhalingstekens zette…
Heel zelden waagde Pa zich toch aan een echt partijtje tennis op het veld maar dat was nooit een succes: hij was niet bepaald mager en zijn omvang speelde hem dan ook nogal eens parten; snel starten was er niet bij, en eenmaal ‘op snelheid’ was het dan weer moeilijk om tijdig te stoppen. Tijdens een van die sporadische ‘optredens’ (ik geloof dat hij tegen mijn zus “speelde”) liep hij richting net, kon niet meer tijdig stoppen en viel pardoes met zijn volle gewicht bovenop het net voorover, dat op zo’n gewicht niet berekend was; of liever: het net zelf bleef heel, maar niet de twee paaltjes waaraan het net links en rechts bevestigd was: die stonden niet meer recht maar waren door de trekkracht van ‘Net-Plus-Pa’ uit de grond omhoog gekomen en lagen nu ‘paraplu’ horizontaal op het terrein, ‘netjes’ (!) naar het midden wijzend. Papa bleek zijn sportieve (?) prestatie gelukkig zonder kleerscheuren overleefd te hebben maar hij heeft zich nooit meer OP het terrein gewaagd.
Buiten de lijnen bleef hij echter zeer actief, was ook de initiatiefnemer van een destijds bekend Antwerps tennistoernooi (trofee de Zilveren Raket) en toen hij overleed, bracht de toen nog bestaande Franstalige Antwerpse krant Le Matin hulde aan … “Le Grand Sportif” . Een vleiende maar misleidende eretitel die immers niet direct doet denken aan iemand die sport alleen “beoefende” van op de voetbaltribune of hangend over de afrastering van een tennisplein. Als wij nu, decennia na zijn dood, over ‘ons vader’ spreken, moeten we nog altijd lachen om Le Grand Sportif.
Ook de volgende ‘sport’anekdote blijft in onze familieannalen gegrift: eens sprong mijn vader, samen met mijn oudste zus (nog fanatieker dan Pa, soms op, of zelfs over het randje van het beschaafde) op de tribune recht na een Beerschotdoelpunt, maar dook dan onmiddellijk daarna op zijn knieën en begon tussen de banken ‘iets’ te zoeken, tot verbazing en schrik van mijn zus en andere omstanders. Wat bleek? De juichkreten van mijn vader, gecombineerd met zijn vreugdesprong, waren zo onstuimig geweest dat zijn kunstgebit de gebruikelijke positie had geruild voor een plaats aan zijn voeten!!
TOE(kom)MAATJELid of geen lid? Veel wandelclubs organiseren in hun regio regelmatig een wandeling voor leden en niet-leden. Deelnemers vragen dan aan de inschrijvingsbalie een kaart “lid” of een kaart “niet-lid”. Mijn vrouw is sedert kort lid van een club, ik (nog) niet. Bij de inschrijving voor onze laatste wandeling vroeg ik dus 2 verschillende kaarten en zei: “één lid, één zonder lid”. Van de vijf man achter de balie was er toch één die lachte.
Wanneer mijn VOLGENDE KOMMA verschijnt, weet ik nog op geen stukken na. Mijn nieuwe computer wacht nog op een bekwame helpende hand voor de installatie en de overheveling van bestanden en, als dat gebeurd is, een aangepaste aansluiting op het Internet.
“Oma betaalt” – Nog in mijn verlovingstijd boden mijn ouders ons en mijn drie jongere zussen jaarlijks ergens te lande een ‘familieweekend’ aan. Het hele gezelschap bestond aanvankelijk, als ik goed terugreken, uit tien man. Maar dan werd er getrouwd en de natuur zorgde ervoor dat het aantal deelnemers gestaag toenam. Maar ieder aanbod van onze kant om toch een deel van de kosten te dragen, werd door mijn ouders steevast afgewezen.
Nadat mijn vader vrij jong (65) overleden was, zette mijn moeder de traditie van een jaarlijkse familiereünie voort en ze bleef er op staan, alle kosten te dragen: “Kinderen, jullie moeten het organiseren maar IK BETAAL; ik heb een goed pensioen en het kan er best van af”. Ze genoot zichtbaar als we in haar bijzijn al lachend tegen de ‘garçon’ zeiden: “breng ons er nog een, OMA BETAALT!” Onnodig te zeggen dat we van haar vrijgevigheid nooit misbruik hebben gemaakt.
Toen mijn moeder (85) op haar beurt overleed, besloten we de jaarlijkse traditie in ere te houden, iets waarop zij trouwens vaak had aangedrongen. We hebben dan van haar spaarboekje een bedrag gereserveerd waarmee we de eerstvolgende reünie zouden bekostigen. En zo gebeurde het dat een van de meest gehoorde zinnen op die volgende bijeenkomst luidde: ‘garçon, nog eens hetzelfde, OMA BETAALT!’ En eigenlijk was dat dus nog waar ook. Op zulke momenten leek het trouwens alsof ze er nog steeds bij was; ze zal ‘daar ergens boven’ beslist volop mee genoten hebben.
Intussen zijn we weer zo’n vijftien jaar verder, de ‘achterban’ van mijn ouders is uitgegroeid tot bijna 60 man (all in…) en de traditie is de laatste jaren als vanzelf flink verwaterd, jammer maar helaas onvermijdelijk; oma zal er mee moeten leren euh … leven. Beroepsbeslommeringen, gezondheidsproblemen, jeugdbeweging, de geografische uiteengroeiing en de gewijzigde sociale contacten maken het steeds moeilijker om iedereen nog op eenzelfde tijdstip en plaats vrij te krijgen. Bovendien staan de jongste generaties niet te springen om al die (voor hen soms amper bekende) ouwe zakken van ‘verre’ familieleden te ontmoeten. Desondanks zijn we er vorige zondag nog eens in geslaagd – dank zij een gelukkig initiatief van de dochter en de schoonzoon van mijn jongste zus - om een 45-tal ‘achterbanners’ van “Opa en Oma” samen te krijgen voor een middagje boswandelen, een drankske en een spaghetti-met-alles-erop-en-eraan. Heel gezellig (zie foto; als je er op klikt, zou die normaal groter moeten verschijnen). Het was nu uiteraard wel op eigen kosten, want … Oma betaalt niet meer!
TOE(kom)MAATJE. Een van onze kleinzoons (5) kwam enthousiast verslag uitbrengen over een documentaire video “ontstaan van het leven”, die hij had gezien. “Zeg Opa en Oma, jullie dachten altijd dat de kindjes komen uit de zaadjes van de papa; da’s helemaal niet waar!! - (we keken elkaar verbaasd aan en wachtten vol ongeduld op de nieuwste variant van het ooievaar- of bloemkolenverhaal) – “Ah neen, het zijn (hier haalde hij diep adem en sprak dan de volgende zin uit met nadruk op elke lettergreep:) het zijn de Sper-Ma-To-Zo-ïe-Den”
VOLGENDE KOMMA: daarvoor ga ik in gedachten terug naar een grappige ‘sportieve’ belevenis van mijn vader.
Op 14.10 schreef blogster (bloggerin, bloggeres, bloggeuse?) Bojako een aardige tekst over de Britse keuken (lees dat verdorie, en wel dadelijk!). Zij vindt dat de traditionele en niet erg gunstige mening over “de” Britse keuken eerder neerkomt op een vooroordeel en dat er wel degelijk een “lekkere Britse keuken” bestaat, waarover ze “nog uren kan doorgaan”. Ik geloof haar op haar woord, kan trouwens niet uit ervaring spreken want de enige keer dat ik in Engeland (in een poepsjiek restaurant en gelukkig op kosten van mijn toenmalige werkgever) heb gegeten, is dertig jaar geleden en misschien hebben ze daar intussen wél leren koken…
Eenzelfde vooroordeel bestaat ook tegenover de Nederlandse keuken. Ik moet trouwens toegeven dat ook mijn (Hollandse) ouders er – letterlijk en figuurlijk! – niet veel van ‘bakten’. Het waren echte schatten maar wat uit de keuken kwam, was fantasieloos, ronduit saai saai saai. Wij ‘aten’ niet, wij werden ‘gevoederd’. Gelukkig heb ik dat pas achteraf begrepen want als kind wist ik natuurlijk niet beter. Nadien ben ik met mijn neus in de boter gevallen toen ik mijn huidige vrouw leerde kennen: behalve beeldend kunstenares en naaister voor de ‘hele’ familie is zij immers ook een echte keukenprinses, die geen culinaire encyclopedie nodig heeft om mij steeds weer te verrassen met haar creatieve vondsten (die maar hoogst zelden tegenvallen, maar dat ‘risico’ neem ik er graag bij).. Ze weet trouwens wel dat ik – dank zij haar – een echte lekkerbek ben geworden, en dat werkt nog eens extra stimulerend op haar inzet. En ter attentie van Bojako kan ik hier nog aan toevoegen dat ”haute cuisine” – in tegenstelling tot wat ze denkt - helemaal niet duur hoeft te zijn: ga gewoon creatief om met wat je (toevallig) in huis hebt.
Maar waar was ik gebleven? O ja, het (voor)oordeel over de Hollandse keuken. Enkele jaren geleden logeerden we een week in het meest noordelijk gelegen hotel/restaurant van Nederland, nl. op het uiterste puntje van het kleinste (wadden)eiland Schiermonnikoog. Misvormd door de negatieve reputatie van de ‘Hollandse’ keuken, waren mijn verwachtingen niet te hoog gespannen. Maar het werd een op en top culinair festijn, zonder meer te vergelijken met de faam van “de” Franse keuken! Ik heb me trouwens laten vertellen dat de minder goede naam van de Nederlandse restaurants door de bank genomen al lang niet meer verdiend is.
Het zal dus wel zo zijn: of je nu in Engeland, in Nederland, Frankrijk of in ons land bent, overal zijn er goede en minder goede koks (m/v). Anders gezegd: “De” Britse keuken bestaat niet (meer), evenmin als “de” Hollandse, “de” Franse of “de” Belgische!
(Toepasselijk?) TOE(kom)MAATJE: zelf hoor ik zonder discussie tot de rodelantarendragers van de hedendaagse huiskoks. Mijn kook’kunst’ is zonder meer onbestaande, ondanks (of juist als gevolg van) het talent van mijn vrouw: mijn prestaties (?) zouden een vergelijking met die van haar nooit doorstaan. Ik kan nog geen ei bakken, en je mag dat zelfs letterlijk nemen! Toen ik eens op een ‘gourmet-feestje’ er in slaagde een ei op de rand van mijn pannetje kapot te kloppen, liet ik van pure zenuwen de inhoud aan de verkeerde kant van het pannetje vallen. Een flater van jewelste dus, die gelukkig een beetje gecompenseerd werd toen even later een andere tafelgenoot hetzelfde overkwam!!
VOLGENDE KOMMA??? Ik wacht met spanning op ‘familiale hulp’ om mijn nieuwe computer (zie mijn ... vorige volgende komma…) te installeren, want mijn handigheid op dat terrein is al even schitterend als mijn kookkunst.
1) Er gaat geen week voorbij of de kranten hebben wel ergens (bladvulling?) een berichtje over een idiote zgn. wetenschappelijke studie. Zo in de trant van “met een blauwe tandenborstel word je ouder dan met een rode”. GVA van 16.10 meldt zijn lezers dat uit een onderzoek door de universiteit van Toulouse bij 2200 testpersonen bleek dat “dikke mensen dommer zijn dan dunne”, besluit: zorg dat je niet te dik wordt. Wie zo’n voorbarige conclusie bedacht heeft, lijdt vermoedelijk zelf aan overgewicht… Trouwens: uit de studie kun je evengoed ‘besluiten’ (?) dat mensen niet dom omdat ze te dik zijn, maar worden ze te dik omdat ze dom zijn….. 2) Ik ben overtuigd voorstander van hoffelijkheid in het verkeer (b.v. ‘ritsen’) maar je kunt ook TE ‘hoffelijk’ zijn, door b.v. mordicus en zonder enige reden te weigeren je voorrang te nemen als die duidelijk door de voorrangsplichtige weggebruiker wordt verleend; er ontstaat dan een verwarrende patstelling die alleen maar nadelig is voor een vlot en veilig verkeer. 3) Ook dieren hebben een eigen taal. Je hoeft geen geleerde (beesten)kop te zijn (of te hebben…) om dat te weten. Iedereen weet b.v. dat een Vlaamse koe boe roept; haar Waalse collega echter zegt meuh; een haan bij ons zegt kukeleku; een Franstalige roept cocorico en in Engeland wordt dat (volgens mijn woordenboek) cock-a-doodle-doo… En het balken van een Vlaamse ezel klinkt als I-A, bij zijn zuiderburen is dat Hi-Han. 4) Nogal wat jongeren houden er een eigen uitspraak van het Nederlands op na. “Er moet meer in opaarfoer gifsteerd worden” zei een Hollandse student tegen een TV-verslaggever. Hij bedoelde blijkbaar ‘in openbaar vervoer geïnvesteerd’. Pas op, ook bij ons kunnen ze er wat van: sportman Cedric Van Branteghem kraamde in een TV-interview een taaltje uit waar zelfs een normaal mens letterlijk geen woord van kon verstaan (ik dus al zeker niet). 5) Om voor de buitenwereld niet op te vallen, doen winnaars van super-lottoprijzen meestal verwoede pogingen om hun anonimiteit te bewaren, zelfs hun eigen kinderen worden vaak onwetend gehouden, de buitenwereld zou er eens achter kunnen komen! Kortom, hun miljoenenwinst is vaak geen bron van geluk maar van frustraties. Gelukkig bieden de organisatoren die superwinnaars een psychologische begeleiding aan; een soort …. slachtofferhulp dus voor ‘ongelukkige gelukkigen’?
Deze keer geen TOE(kom)MAATJE. Hierboven staan er eigenlijk al vijf; da’s toch wel genoeg zeker!
Voor mijn VOLGENDE KOMMA (als dat lukt!, ik verwacht nl. een nieuwe computer en hoop dat ik die komend weekend zal kunnen installeren…) zou ik me willen inspireren op het blogtekstje (14.10) “De Britse keuken” van mijn trouwe bezoekster BOJAKO
Buiten het dagelijks 20 uur-journaal zijn er maar weinig tv-programma’s die me interesseren. Tot de uitzonderingen behoren bepaalde documentaires en knettergekke humor à la Monty Python of Jiskefet, al kan ik ook de grappen van Urbanus soms wel appreciëren.
Maar een dood-enkele keer durf ik wel eens langs het hele kabel-aanbod te ‘zappen’ in de hoop om zo onverwachts op iets leuks te belanden. Zo kwam ik onlangs middenin een zgn. ‘belspel’ op 5TV terecht. Nu hou ik eigenlijk niet van spelletjes op tv maar de presentatie-juf had zo’n sexy look dat ik nog even bij haar bleef hangen en zo hoorde ik haar de volgende vraag stellen: ‘wat is het tegenovergestelde van IMPORT? U kunt het antwoord bellen op ons nummer zoveel.’Zo gezien natuurlijk een lachwekkend eenvoudige vraag; ik was er dus van overtuigd dat de vraag inderdaad niet serieus bedoeld was, werd dus nieuwsgierig welke grap er achter zou zitten en bleef met spanning (nou ja) wachten op het “goede antwoord”.
Intussen herhaalde het mooie dingske nog een paar keer dezelfde vraag en omdat de (juiste) antwoorden blijkbaar maar moeizaam binnenliepen voegde ze er op zeker moment ‘voor de duidelijkheid’(?) aan toe: ‘Ik mag u verklappen dat het ook een woord is van zes letters en een ervan is een X’. Ik vond het steeds spannender, want het woord EXPORT lag zo voor de hand dat het wel iets anders móest zijn. Uiteindelijk was er dan toch een beller en die vroeg met enige aarzeling of het gezochte woord misschien EXPORT kon zijn. ‘Bravo meneer, u hebt het goed geraden: we zochten inderdaad het woord EXPORT; u wint enz. blablabla ….’
En dat was dat. Ik behoor niet tot de slimsten dezer aarde maar nu voelde ik me als kijker toch zwaar onderschat en beledigd. Ik kon er met mijn boerenverstand niet bij dat er voor zulke stupide programma’s nog kijkers zijn, en kreeg op slag medelijden met de mensen die de rotzooi moeten/willen presenteren.
TOE(kom)MAATJE. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat er nog steeds personenauto’s gemaakt (mogen!)worden met slechts twee deuren in plaats van vier. Ik vind het rijdende doodskisten! Iedereen die al eens op de achterbank van zo’n wagen heeft gezeten, weet dat zelfs gewoon uitstappen via de voordeur vaak al vrij omslachtig is, en zelfs onmogelijk zolang de voorste passagiers zelf niet zijn uitgestapt; krijgt zo’n wagen een zware aanrijding dan zitten die achterste passagiers als ratten in de val en kunnen ze alleen maar bidden dat ze de wagen tijdig (b.v. vóórdat die in brand schiet) kunnen verlaten of er uit geholpen worden.
De VOLGENDE KOMMA wordt misschien nog eens een verzameling “losse flodders”, waarvoor ik dan een beroep kan doen op mijn map “toemaatjes”, die stilaan begint uit te puilen.
Deze volslagen idiote en nietszeggende uitroep is niks anders dan een herschikking van de elf letters van ‘KOMMANEUKER’, een zgn. ‘anagram’. Dat schuiven metde letters uit je naam kan ik iedereen aanbevelen als een onschuldig maar plezierig tijdverdrijf, dat niet alleen de creativiteit van de geest bevordert maar bovendien veel leuker is dan te (moeten) kijken naar oervervelende TV-programma’s.
Met mijn echte naam (voor- en achternaam samen twaalf letters) heb ik in enkele jaren tijd al zo’n honderdvijftig (!) anagrammen kunnen samenstellen. Korte namen bieden uiteraard minder mogelijkheden dan lange; wie b.v. Jo Bal heet – ik verzin maar wat - heeft dus pech, maar met een naam als b.v. Lulu De Git ben je nog niet zo gauw … euh… ‘uitgeluld’, om over Mathilde d’Udekem d’Acoz nog maar te zwijgen (haar variaties zijn bijna onbeperkt…; vraag dat maar aan Filip). Mijn Dikke Van Dale geeft ook enkele historische voorbeelden van anagrammen, zoals het volgende van A. Hitler: The Liar !
Een praktische tip voor wie het ook eens wil proberen: veel woordspellen (Scrabble b.v.) hebben losse letterblokjes, pik er de letters van je voor- en achternaam uit (of maak die desnoods even zelf), begin daarmee te schuiven en je staat versteld hoe vlug je tot ‘bruikbare’ combinaties komt. Vergeet niet, alle gevonden mogelijkheden te noteren. Veel succes!! U manke moker…(Kom kameren, U !)
TOE(kom)MAATJE. Louis en Jef hangen aan de toog in hun stamcafé. Vraagt de baas: “Mannen, stel eens dat de wereld en alles hier over een uur vergaat, hoe zouden jullie dat laatste uur doorbrengen? Louis?” – Louis: “Ik zou seks hebben met alles wat beweegt!”. – “En wat zou jij doen Jef?” – Jef: “Niet bewegen!” Haha.
Mijn VOLGENDE KOMMA gaat over tv-spelletjes voor imbecielen.
Ik weet niet hoe oud die rage van tweelettergrepige woorden is maar ze viel mij voor het eerst op toen onze nationale tennisheldin Justine Henin en de Franse voetballer Zinédine Zidane allerwegen werden gekortwiekt tot Juju enZizou. Sindsdien ben ik er eens op gaan letten (waar een kommaneuker zich al niet mee bezighoudt!) en stelde vast dat vooral in de sportwereld nogal wat ge-tweelettergreept wordt. Maar de eerstvolgende sportman waaraan ik me ver(letter)greep, nl. ene Kaka, was al direct een verkeerde keus: die voetballer blijkt inderdaad zo te heten, de sukkelaar. Hetzelfde overkwam me met Cocu, Dida en Totti, ook al bestaande namen van sportmannen.
Maar kom, gelukkig vond ik er ook nog andere, meer fantasierijke, zoals bobo, pipi, moemoe, vava, pépé, mémé, coco, dodo, tutu en ik vergeet zeker nog een hoop andere voorbeelden. Maar laat ik mijn blogbezoekers niet meer dan strikt nodig is storen met zulke onnozele …. blabla, of ze worden er nog … gaga van. Groetjes van …Bibi.
TOE(kom)MAATJE. De (bloedmooie) dochter van onze Ardense boerin (zie mijn blog van 1.10) komt morgen in haar gemeente op voor de gemeenteraadsverkiezingen. In de wijde omtrek rond onze ‘standplaats’ kwamen we haar affiche regelmatig tegen. We vroegen en kregen een exemplaar mee naar huis, uiteraard niet om Marie aan ons venster te hangen ( haar affiche bedoel ik) maar gewoon als souvenir. Ze hangt nu tijdelijk ‘voor de lol’ in onze living; zodra ook onze andere familieleden haar knappe snuitje hebben kunnen bewonderen, verdwijnt ze in onze vakantiearchieven.
De VOLGENDE KOMMA gaat over euh…. kweetetzelfnognie
Nog maar pas terug van onze wandelvakantie in Bretagne (blog 20.9), zaten we de voorbije week alweer te wandelen (‘zaten te wandelen’?… enfin, moet kunnen); voor de 17de keer in acht jaar tijd doken mijn vrouwtje en ik onder in ‘onze’ vertrouwde ‘gîte’, zijnde een (volledig heringerichte) vroegere boerenstal, horend bij een grote moderne boerderij in Sainte-Ode (meer bepaald het dorpje Lavacherie). Van daaruit maakten we dagelijks een wandeling(etje) van zo’n 10 km in de prachtige bossen van de omgeving. Voor de rest van de tijd genoten we, zittend in de gezellige veranda, van het uitzicht op de velden en weiden en op de aan de overkant liggende flanken van de Ourthe met het bekende, mooi gelegen vakantiecentrum van Amberloup. Een zacht achtergrondmuziekje, een krantje, een boekske, een drankske, de boer die passeerde met enkele van zijn honderden koeien naar de wei of terug naar de stal om daar gemolken te worden (de koeien bedoel ik), een drietal ezels (vier als ik mezelf meereken), tientallen achter elkaar rennende jonge biggetjes, een praatje met de boerin die eigenlijk geen boerin is maar zich uitsluitend bezighoudt met de exploitatie en het onderhoud van de gîtes (maar op bestelling ook ons middag- of avondmaal levert). Kortom, onze ideale “tussendoor-vakantie” om er eens helemaal uit te zijn, zaaaaaalig! We hadden bovendien het geluk van een hele week prachtig droog wandelweer en – geloof het of niet – we zijn op die vijf dagen tijdens onze boswandelingen niet één keer andere wandelaars tegengekomen; toen mijn wederhelft op de voorlaatste dag onderweg haar pet verloor, zijn we ruim 24 uur later dezelfde route nog eens afgelopen: de pet lag nog steeds ‘netjes’ en onaangeroerd midden op het pad. Mocht u ooit in Lavacherie of omgeving wandelen en aangenaam verrast zijn door de verzorgde signalisatie van de verschillende wandelroutes, dan hebt u dat te danken aan …. kommaneuker! Tot voor enkele jaren liepen we telkens weer verloren door de erbarmelijk slechte bewegwijzering, nog versterkt – toegegeven - door mijn gebrekkig oriëntatievermogen; ik schreef toen een (vriendelijke) brief aan de burgemeester van Ste-Ode en verdomd het hielp: de keer daarop was de signalisatie pico-bello. Zelfs ik liep niet meer verkeerd; het was de voorbije week wel extra opletten geblazen, want er waren nogal wat bomen gekapt, dus was er een zeker risico dat hier en daar met een boom ook het ‘teken’ verdwenen zou zijn… We verheugen ons alvast op de volgende uitgave.
TOE(kom)MAATJE – Hij komt nog al eens in het nieuws: Jos Colpin, woordvoerder van het Brusselse parket. Zijn juridisch taaltje is in de meest letterlijke zin “afschuwelijk leuk”. Hij had het onlangs over“een betrokkene die in overleden toestand werd aangetroffen”. (Als saaie kommaneuker zou ik gezegd hebben: “de man was dood”). Elke keer als Colpin in het nieuws komt, wacht ik met spanning naar zijn nieuwe taalvondsten; ik begin echt van die man te houden!
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
