WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
31-12-2006
OPROEP AAN MIJN BEZOEKERS
Begin deze maand werd mijn oud e-mailadres vervangen door een nieuw. Deze kluns vergat echter (hoe bestaat het!) om die wijziging op te nemen in de Instellingen van zijn blog. Stom stom stom natuurlijk, een ongelofelijke blunder die ik helaas aan niemand anders kan verwijten Nog stommer natuurlijk dat het tot vandaag geduurd heeft voordat ik mijn fout ontdekte. Ik had me al afgevraagd waarom ik via mijn blog plotseling geen e-mailreacties meer ontving. Ik verontschuldig me dan ook bij iedereen die mij deze maand via mijn blog heeft willen mailen en ik smeek die lieve bezoekers dan ook op mijn blote knieën (amai das koud) om mij hun bericht(en) nogmaals te zenden (klik naar keuze op kommaneuker onderaan dit bericht of op e-mail mij in de rechterkolom). ZORRY ZORRY ZORRY
Op de drempel van het nieuwe jaar wil u allen straks een plezierige oudejaarsavond toewensen, alsmede een voorspoedig en vooral gelukkig jaar 2007. En dat al uw goede voornemens gerealiseerd mogen worden; ik kreeg van iemand alvast een heel interessante suggestie: stel niet uit tot morgen wat ge vandaag door een ander kunt laten doen.
Ik denk dat er geen dag voorbijgaat of ik ontmoet lieve maar onbekende mensen, die mij met een klein gebaar een straaltje geluk bezorgen. Geluk is misschien een groot woord, en vermoedelijk beseffen die mensen het niet eens omdat het allemaal zo spontaan gebeurt, maar toch: t zijn de kleine dingen die het doen (titel van een liedje uit mijn jeugd).
Ik geef een paar voorbeelden: iemand houdt de klapdeur van het warenhuis voor me open; de caissière zegt vriendelijk dank u en wenst me een fijn weekend; een chauffeur die strikt genomen voorrang heeft maar ziet dat ik sta te wachten om in zijn file in te voegen, beduidt me dat ik mag ritsen (zijn opgeheven hand komt heel wat vriendelijker over dan een opgestoken middelvinger ); een dame met een overvol winkelwagentje aan de kassa ziet dat ik achter haar sta aan te schuiven met ocharme één artikel in mijn handen en geeft me spontaan voorrang (zo win ik tijd en voor haar maakt het geen verschil).
Zulke kleine gestes zijn aanstekelijk en een aansporing om in omgekeerde situaties precies hetzelfde te doen: het is immers een makkelijke en goedkope manier om van (vaak onbekende) medemensen een dankbare blik of handgebaar terug te krijgen. En natuurlijk overkomt het me wel eens dat iemand niet of onverschillig reageert, maar dan denk ik: och, een volgende keer misschien; in elk geval zal ik mijn toekomstig gedrag er niet door laten beïnvloeden: daarvoor beleef ik er teveel gelukkige momenten door.
TOE(kom)MAATJE. Copuleerapparaat? Het is af te raden condooms nabij een kopieerapparaat te bewaren. Dat produceert ozon, waardoor rubber sneller degradeert. (Lexicon van nutteloze feiten, uitg.Contact)
Het(on)juiste Woord Er zijn weinig onderwerpen die mij zo vaccineren als TAAL. Het is immers een idem waarmee je in allerlei situaties geconformeerd wordt. Of het nu gaat om een astronomisch feestmaal met antisjokken en bantoeharten, het snoeien van de coryfeeën in de tuin of erotische reizen naar vreemde incontinenten om op extrapolatie te gaan naar onbekende copulaties, altijd ontdek ik wel een nieuwe uitdraging om mijn taalkennis te verrijken.
De mogelijkheden zijn eigenlijk legio. Op elk gebit zijn er wel zaken die me kunnen transpireren. Magerzucht b.v. heet met een geleerder woord anerectia nervosa. En een dodenhuisje noem ik een moratorium. In een stoomstrijkijzer zit gedemoraliseerd water.
Zo kan ik nog uren doorgaan. Op de vernissage van een van haar schilderijen-posities kreeg mijn vrouw ooit een daverend applaus, een staande ovulatie zeg maar. Voor sommige inheemse volken zijn maniakwortels de voornaamste voedselbron. En vorige week (22 december) was het Wereld-Organismedag , hopelijk hebt u ervan kunnen genieten, al dan niet lybisch, homofoon, polyfiel, bisax of intiem verband; wat mij betreft: ik ga er in mijn analen zeker geen protest-verbaal van opmaken.
Na al de voorgaande nonsens wil ik besluiten met de legendarische uitroep waarmee wijlen Toon Hermans aan het slot van een van zijn kolderpraatjes een president schepte: WAT EEN FLAUWE KUL!!
Met vriendelijke groenten en beste wensen voor de komende veestdagen, uw aller Psychopâte: Feuillettée
TOE(kom)MAATJE toch nog even een paar losse grepen met vertaling - uit een taal (en waffere!), de WERELDtaal Aantwaarps van gotterligge: jaerbeezezjelaai (aardbeienjam) - Twalsiree (waterdicht linnen, toile cirée) - Ee-t-em dà gezee? - Wà weete-k-ik dornà van?
In de VOLGENDE KOMMA probeer ik weer min of meer normaal te doen; ik denk aan een column over kleine attenties
Spellingfanaten hebben zich weer kunnen uitleven en zelfs de jeugd heeft vorige week haar beste beentje mogen voorzetten bij het schrijven van moeilijke woorden. Dat Jeugddictee had ten minste nog het voordeel dat het in tegenstelling tot het Volwassenendictee van gisteravond uit min of meer gewone woorden bestond, al denk ik niet dat mijn kleinkinderen alle dagen woorden als cycloopoog gebruiken. De (Vlaamse) winnares van de Jeugdversie maakte maar één fout: ze vergat de h in cantharellen, Foei! (grapje, ik zou het ook niet geweten hebben).
En gisteravond was het dan de beurt aan de grote mensen. Tot twee jaar terug deed ik elk jaar mee en mijn resultaat was niet eens zo slecht: ik had meestal enkele fouten minder dan het gemiddelde van de deelnemers in Den Haag. Toch heb ik het steeds een zwaar overschatte poppenkast gevonden, die niks te maken heeft met taal, maar vooral met het kunnen schrijven van nutteloze woorden uit het Groene Boekje.
Dit jaar deed ik dus voor de tweede keer niet meer mee zodat ik mijn tijd aan leukere dingen kon besteden. Maar ik kon mijn nieuwsgierigheid dan toch weer niet bedwingen en zocht vanmorgen op Internet de tekst van gisteren. Mijn conclusie: ik zou dit jaar beslist slecht gescoord hebben, maar lig er beslist niet van wakker. Of ben ik nu een taalbarbaar omdat ik het woord caipirinha niet ken, laat staan dat ik het correct zou kunnen schrijven? Of omdat ik geen dobermannpincher heb die met zijn continu geblaf mijn beatjuggelen versjteert?Geloof het of niet, maar dat stond allemaal in het Dictee van gisteravond. Ik blijf me afvragen wat dat alles in vredesnaam te maken heeft met TAALkennis?!
Sorry mensen, dat ik me weer niet kan inhouden, maar ik vind TAAL nu eenmaal een veel te belangrijk item om het te reduceren tot de spelling van nutteloze woorden. À propos, ben ik nu echt een muggenziftende kommaneuker, of juist NIET?
TOE(kom)MAATJE. Over taal gesproken: liefde voor een taal sluit niet uit dat je er ook eens mee mag lachen. Onlangs publiceerde GVA een lijstje van (onbedoeld) grappige uitspraken van sportverslaggevers. Zo b.v. de volgende van een tenniscommentator: Een van de redenen waarom Andy zo goed speelt is dat zijn vrouw voor elke wedstrijd zijn ballen neemt en ze kust Oh nee, wat heb ik nù gezegd!?!
De vorige keer had ik min of meer aangekondigd dat ik vandaag een bloedernstige column of een ludiek woordspelletje zou plegen, maar de heilige geest liet me in de steek: geen inspiratie dus. Ik beperk me dan maar tot een onnozel stukje dagboek van afgelopen week.
Mijn dierbare echtgenote kan niet autorijden en trekt dan ook voor haar wekelijkse marktinkopen per fiets naar de markt, om een uur later als een kerstboom beladen thuis te komen: haar rugzak, haar fietstassen, het bagagemandje boven het stuur en de bagagedrager puilen uit met van alles en nog wat. Hoewel ze daar geen probleem van maakt, bood ik haar toch aan om eens samen (met de wagen) die boodschappen te doen. Nu moet ik er eerlijkheidshalve en met beschaamde kaken aan toevoegen dat het van mijnentwege geen overtuigde daad van plotseling opwellende echtelijke toewijding was, maar veel eerder een alibi om even achter het stuur te kunnen zitten van mijn gloednieuwe wagen.
Bon, ik rij met mijn nieuwe aanwinst de ondergrondse parking in. Om de slagbomen bij het binnenrijden te bedienen, moet ik, om een kaart uit de automaat te kunnen trekken, mijn raampje opendraaien maar ik vind geen bedieningshendel (zoals in mijn vorige wagen). Het duurt een tijdje voordat ik begrijp dat de ruiten elektrisch bediend worden via een viertal knopjes naast me in de deur. Intussen ben ik al behoorlijk zenuwachtig, want achter mij staat een volgende wagen al een tijdje te wachten. Op goed geluk duw ik op een van die toetsjes en warempel: het raam schuift omlaag en ik pak mijn kaart.
Ik vind onmiddellijk een plaats, mijn vrouw stapt uit en vraagt waarom IK niet uitstap. Welnu, intussen is een nieuw probleem opgedoken: op welke knop ik ook druk, mijn venster blijft open, nog erger: alle ramen staan nu open! Het lukt me niet om ze te sluiten, mijn vrouw vraagt opnieuw waarom dat zo moeilijk is en ik word steeds zenuwachtiger. Ik stuur haar alvast naar boven zodat ik zelf rustig (?!!) de handleiding kan raadplegen in de hoop daar de oplossing voor mijn probleem te vinden. Niet dus: wat daarin staat heb ik intussen immers zelf ook al ontdekt: de bedieningsknopjes voor de ramen zitten in de linkervoordeur.
Een lichte paniek overvalt me: ik kan de wagen moeilijk achterlaten met vier wagenwijd geopende ruiten en bovendien loopt mijn schat daarboven moederziel alleen te wachten tot ik haar kom helpen dragen. Maar het geheim MOET toch in diezelfde knopjes zitten, ik pruts nog wat en plotseling ontdek ik, bewust of onbewust, dat ik aan die knopjes moet trekken om ze weer te sluiten. Oef
TOE(kon)MAATJE. Iemand vroeg mij wat ik, als rechtgeaard Vlaming, vond van de beruchte nep-uitzending van de RTBF waarin beroepsjournalisten zich lieten misbruiken om de vooroordelen van heel wat Franstaligen over de Vlamingen nog eens lekker aan te wakkeren. Ik heb daar maar twee woorden voor: walgelijk en dom.
Eerst en vooral: dat lange woord (geentouwaanvastknoopbaarheidscoefficient), kennelijk bedoeld als taalgrap, komt niet van mij (was dat maar waar, ik ben jaloers op zon vondst), ik trof het aan in Taalpost en voelde wel dat ik het eens zou kunnen gebruiken, want er zijn tal van dingen waar ik inderdaad geen touw aan vast kan knopen, anders gezegd: het zijn zaken met een (voor mij!) zeer hoge (ik zal maar afkorten) gtavkbhcfcnt.
Neem nou de volgende informatie (?) over een computer die onlangs werd voorgesteld door een bekende warenhuisketen (die zich doorgaans vooral richt tot een niet-specialistisch publiek!): Multimedia home entertainment design center ( ) processor 620 2,8 GHz met 64-bits ondersteuning 800 MHz FSB, 2 MB L2-cache ( ) 1024 Mb DDR2 SDRAM één module, één opslaglocatie vrij 160 Gb harde schijf 7200 tpm, seriële ATA-interface S3 Graphics Unichrome PRO IGP ( ) uitbreidbaar via 8x AGP-kaartsleuf 8-in-1 USB 2.0-kaartlezer voor het lezen en beschrijven van alle gangbare Flash-kaarten enz. enz. enz. Ik bespaar u de rest. Het zal wel aan mij liggen maar ik kan er in elk geval geen touw aan vastknopen, dus voor mij is de gtavkbhcfcnt alvast extreem hoog.
TOE(kom)MAATJE. -VRT gaat drastisch bezuinigen op haar radioprogrammas. Ook KLARA ontkomt er niet aan (moet 27% inleveren volgens mijn krant). Als min of meer trouwe luisteraar van onze Klassieke Muziek-zender betreur ik dat. Maar misschien heeft dit nadeel ook zijn voordeel en wordt er voortaan wat minder geluld over tentoonstellingen e.d. en draaien ze wat meer .. muziek (naar het voorbeeld van Nederland-4 Klassiek b.v.).
Voor mijn VOLGENDE KOMMA (volgend weekend?) aarzel ik nog tussen een bloedernstige column of een ludiek woordspelletje.
Ruim een week geleden verscheen mijn vorige komma. Daarna vielen allerlei gebeurtenissen ongelukkig samen waardoor er geen tijd overbleef om voor een min of meer fatsoenlijke column te zorgen. Ik moe(s)t me afwisselend verdiepen in de handleiding van mijn nieuwe wagen en die van mijn nieuwe computer, en voor beide is dat tegenwoordig een hele boterham met al die snufjes.
En als je dan na een paar zwetend te hebben gezwoegd op een ingewikkeld stuk tekst, kom je tot de conclusie dat het gaat over een detail dat je waarschijnlijk nooit ofte nimmer zal gebruiken. Voor de installatie van mijn computer kon ik gelukkig een beroep doen op mijn zoon (nogmaals dank, Peter!) maar het toepassen zal ik toch zelf moeten leren en dat is nog niet zo vanzelfsprekend voor een onhandige computerkluns als ik. De stommiteiten die ik op die enkele dagen al gedaan heb (en die Peter dan weer moest corrigeren) zijn niet te tellen. Bovendien zorgde een verandering van mijn e-mailadres voor nog wat extra leut.
En tot overmaat van ramp mocht ik deze week mijn nieuwe auto afhalen (nou ja, ramp is niet helemaal het goeie woord natuurlijk) en dus: ook weer een (dikke) handleiding doorworstelen. Kortom: er bleef geen tijd meer over om ook nog eens iets te schrijven voor mijn blog. Vandaag dus: geen blog
TOEMAATJE. Wat iedere attente weggebruiker al lang had kunnen voorspellen, is nu ook door de verantwoordelijke deskundigen (?) toegegeven: veel ROTONDES zijn gevaarlijk voor fietsers.
De vorige komma over dit onderwerp heeft enkele leuke reacties opgeleverd, waarvoor dank. Ik kan er nog een klein anekdotetje aan toevoegen: mijn moeder ging er altijd trots op dat ze in de tientallen jaren als chauffeuse nooit in fout was geweest voor een ongeval en dat ze van de eerste keer geslaagd was voor haar rij-examen (in Nederland, waar dit al veel vroeger verplicht was dan hier), in tegenstelling tot mijn vader, die er twee keer over had gedaan (waarmee ze hem graag plaagde!).
Overigens gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat wij (haar kinderen) de laatste jaren niet zo heel gerust meer waren in haar rijvaardigheid; we zeiden altijd (met enige overdrijving, toegegeven) dat ze nooit harder dan 70/u reed, maar ook nooit trager!! Vooral op kruispunten in de stad leek dat dus niet altijd even veilig. Maar misschien berustte onze ongerustheid eerder op vooroordelen want we reden zelden of nooit met haar mee.
Haar bonbon-rose toetoet bleek, evenals zijzelf, onverslijtbaar en jaar-in-jaar-uit raakte het vehikel (hiermee bedoel ik uiteraard de auto) zonder problemen door de technische controle, tot haar grote voldoening, al wist ze dat WIJ eigenlijk een beetje hoopten dat het ding eindelijk zou afgekeurd worden en dat ons mama zich te oud zou vinden om nog aan een nieuwe wagen te denken. In familiekring vroegen we ons al lachend af of we de ‘mannen van de schouwing’ niet zouden omkopen om de wagen eindelijk …. af te keuren.
Enkele weken voor mama’s overlijden (85) gebeurde dan toch wat vroeg of laat moest gebeuren: de wagen werd afgekeurd, en ons moeder begreep wel dat daar echt niemand voor was omgekocht! En aan iedereen die het horen wilde (ze had veel sociale contacten) zei ze, met gevoel voor humor: “Mijn AUTO is afgekeurd, IK niet hé!”
TOE(kom)MAATJE. “Als je goed Engels wil spreken / moet je talkpoeder eten…” (uit: ‘Zin in Onzin’, Peter Boshoef)
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
