WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
28-01-2007
mijn familie (bis)
Na mijn (groot)vaderlijk (en dus niet 100 % betrouwbaar? ) enthousiasme over de artistieke prestaties van onze (klein)kinderen (zie mijn vorige blog) heb ik nog een klein supplementje, geïnspireerd op twee feitjes die zich toevallig daags nadien voordeden.
Zoals vaak gebeurt, schakelden we tijdens een van de vele babbelprogramma op radio KLARA over naar de Nederlandse tegenhanger RADIO 4 KLASSIEK. Daar hoorden we een prachtig stukje kamermuziek van de bekende Zuid-Amerikaanse componist Piazzolla. Zowel de bandoneon (soort accordeon) als de begeleidende strijkers klonken ons zo bekend in de oren dat we spontaan dezelfde reactie hadden: das precies onze zoon. Hoe meer de plaat zijn einde naderde, hoe meer ons vermoeden groeide.
En inderdaad: het bleek een opname te zijn die de bekende bandoneonist Alfredo Marcucci een tijd geleden maakte samen met het strijkerskwartet Piacevole waarin onze zoon de eerste viool speelt. Bij KLARA kennen ze het ensemble al jaren maar dat het ook bij de Nederlandse radio niet onbekend is, doet ons uiteraard extra plezier.
Het toeval wil dat ons (oudste) kleinkind (pianiste en dochter van) diezelfde avond in Beveren een prachtig live-optreden verzorgde samen met een celliste (Schumann, Beethoven, Brahms en .. Piazzolla!!)
TOE(kom)MAATJE Het Zeeuwse dorp Oudelande gaat alle verkeersborden weghalen: over het hele grondgebied gelden dan de gewone verkeersregels. Aldus las ik vanmorgen in mijn krant (GVA). Het is een experiment, waarvan men verwacht dat het een gunstig effect zal hebben op het gedrag van de weggebruikers. Hallo? Ze zijn daar op hun kop gevallen zeker? Dat daar veel te veel borden staan, is best mogelijk (ook bij ons is dat bijna overal het geval) maar helemaal geen borden?, dat gaat een plezante chaos worden. Oudelande denkt aan een proefperiode van een jaar, volgens mij houden ze het geen 2 weken vol. Klap op de vuurpijl: ons Belgisch Instituut voor Verkeersveiligheid vindt het een goed initiatief, maar ja, dat BIVV heeft al vaker bewezen niks te kennen van Verkeersveiligheid (zie b.v. mijn blog van 21.1)
Dat de plaatjes die mijn blog versieren door mijn vrouw gemaakt zijn, kunt u hiernaast lezen; ze is met haar hobby trouwens bijna dagelijks bezig in haar atelier; ons huis en dat van de kinderen hangen bij wijze van spreken vol met haar schilderijen en -tjes. Zelf ben ik (liefhebber-)pianist. Ook onze 4 kinderen + 13 kleinkinderen zijn bijna allemaal via de betreffende teken- of muziekacademies in de kunstwereld beland en/of nog actief, soms (semi-)beroepshalve, meestal gewoon als hobby.
Die artistieke belangstelling van onze (klein)kinderen zal dus wel in hun genen zitten???. Welnu, ik geloof daar geen barst van: mijn (groot)ouders waren absoluut niet muzikaal of anderszins artistiek aangelegd en ook bij Chris zijn geen kunstzinnige voorvaderen te vinden. Kortom, volgens mij was het in eerste instantie puur toeval dat Chris en ik onafhankelijk van elkaar in onze kinderjaren van muziek resp. tekenen hielden; vrij logisch dus, dat onze (klein)kinderen in dat milieu op den duur ook door de microbe gebeten werden.
Een van onze zoons is voltijds beroepsmusicus; die keuze maakte hij toen hij . vier jaar was. Maar dat is een leuk verhaal apart, dat ik misschien nog wel eens in een blogje zal gieten.
Tot besluit iets over de foto boven dit cursiefje. Het zijn twee etsjes, gemaakt door twee van onze kleindochters (een tweeling van 13 jaar), die al een jaar of vijf naar de tekenschool gaan. Het was hun zus (15, doet zelf koorzang en jazz-dansen) die me had gevraagd om die grafiekjes van Sarah en Liesbeth eens op mijn blog te zetten. Wat hierbij dus gebeurd is.
TOE(kom)MAATJE Staatssecretaris voor administratieve vereenvoudiging Van Quickenborne vindt dat bij Financiën te veel ambtenaren werken. Toen ik dat las, vroeg ik me af (je bent kommaneuker of niet) of te veel nu slaat op ambtenaren of op werken, want dat geeft een hemelsbreed verschil in betekenis
Ben ik echt zon kommaneuker, als ik mij erger aan:
- rijdende doodkisten in het verkeer, ik heb het over driedeurs-personenautos. In een van mijn blogs heb ik al eens mijn verontwaardiging uitgeschreeuwd omdat ze nog steeds gemaakt en verkocht worden; helaas werd mijn gelijk onlangs nog maar eens bewezen toen een jonge gast stierf op de achterbank van zon moordtuig omdat ze hem na een botsing niet tijdig via de voordeur uit de wagen kregen.
- allerlei vooroordelen die we dagelijks horen aan de cafétoog of tegenkomen in de lezersbrieven van kranten. Politici zijn zakkenvullers, Hollanders zijn gierig, Belgen zijn dom, Ambtenaren zijn luieriken, Homos zijn viezeriken, automobilisten zijn gangsters, de jeugd van tegenwoordig (vul hier maar wat lelijks in!)en ga zo maar door.
- het onnatuurlijke gejij en gejou(w) waarmee de KLAssieke RAdio KLARA van de VRT haar luisteraars aanspreekt, terwijl diezelfde VRT in haar televisie-programmas haar publiek WEL gewoon met U aanspreekt.
- de levensgrote borden langs de wegen met ellenlange, naar het schijnt grappig bedoelde, onleesbare teksten, waarmee het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid (sic) onze wegen letterlijk ONveilig maakt!
- enz. enz.
- en tenslotte erger ik mij aan mensen die zich voortdurend aan van alles en nog wat ergeren.
BESLUIT: misschien ben ik soms toch wel degelijk een echte kommaneuker? Soms?
Spreek mij niet van films, of het moet er al een zijn met een super-eenvoudige structuur zodat ik de draad niet na vijf minuten al kwijt ben. Ik moet van in het begin goed kunnen zien wie de slechten zijn (donker uiterlijk, grijnzende smoelen enz.) en wie de goeden (blond haar, vriendelijk uiterlijk, kortom: sympathiek). Dat komt waarschijnlijk omdat ik zo veel verschillende interesses heb dat mijn gedachten tijdens een film voortdurend afdwalen, wat uiteraard nefast is voor een goed begrip van de film zelf.
Maar vorige week liet ik me dan toch eens verleiden om samen met mijn eega en andere leden van onze Okra-seniorenafdeling een bezoek te brengen aan ons stedelijk bioscoopcomplex en daar voor de speciale reductieprijs van 5,60 p.p. inclusief een kop koffie (was niet te drinken) en een stuk cake (heerlijk!!) naar keuze een van de op dat ogenblik geprogrammeerde films te bekijken. Het zou toch al moeten lukken, zo dacht ik, dat er niet één ons zou aanspreken.
Vooraf las ik enkele recensies en omdat er geen enkele mij warm kon maken, liet ik mijn keus bepalen door die van de meerderheid van onze groep (voornamelijk vrouwen) en kocht twee tickets voor The Holiday, in de hoop dat Chris de prent ook wel zou appreciëren. Niet dus. Na nog geen tien minuten film stootte ze me aan: zeg, willen we naar huis gaan, wát een flauw geval!. Met die beoordeling was ik het helemaal eens en tijdens een romantisch bedoelde scène met dwarrelende sneeuwvlokjes en zoeterige achtergrondmuziek verlieten we de zaal; ik wilde nog overstappen naar de film Happy Feet in een andere zaal maar o wee, die film was geschrapt omdat er geen enkel ticket voor was verkocht
We gaven het op, reden naar huis en spoelden onze frustraties om de verloren tijd en de nutteloos uitgegeven 12,20 (incl. parking) weg bij een kop (lekkere!) koffie. Op dat moment kreeg ik wroeging omdat ik Chris had verzwegen dat de Humo-filmrecensent The Holiday een sentimentele draakhad genoemd. Ik biechtte mijn zonde van nalatigheidop en onderging schuldbewust het verdiende antwoord: Waarom heb je me dat niet laten lezen? Had ik het geweten, dan waren we beter ineens thuisgebleven!! Mijn besluit staat vast: een volgende keer laat ik Chris zelf beslissen.
TOE(kom)MAATJE Je bent vóór of tegen hem, een tussenweg bestaat niet denk ik, ik heb het over schrijver Herman Brusselmans. Ik zal het niet in mijn hoofd halen een boek van hem te lezen, uit vrees dat de overvloedige seks en aanverwanten mij na één hoofdstuk de keel uit zouden hangen; zijn wekelijkse columns in HUMO daarentegen zou ik niet graag missen, ondanks (ook daarin) de (on)nodige grofheden, maar wel wegens de enorm creatieve, humoristische en fantasierijke taal waarin Brusselmans zijn modder verpakt. Uit zijn column van deze week citeer ik min of meer lukraak: Ik verbood haar seks met mij te hebben. Dat beviel haar slechts uitstekend. Ik wou dat ik zo kon schrijven
Wat hebben radio en de bekende Zwitsers raclettekaas met mekaar te maken? Eigenlijk niks, maar het gaat hier over mijn radio en mijn kaas, of beter: de twee toestellen, en die hebben sinds vorige maandag wel degelijk wat met elkaar te maken.
Luister. Mevrouw Kommaneukster (naar gelang van de sociale of familiale kringen ook wel Chris, Christiane of Cricri genoemd) ging mij en zichzelf nog eens gastronomisch verwennen met een raclette-maaltijd. Mijn medewerking bleef (voorlopig) beperkt tot het aansluiten van ons elektrisch raclettetoestel veel verder gaat mijn technisch kunnen trouwens niet
Het veel te korte snoer van het apparaat stelde me voor een dilemma: ofwel klungelen met een verlengsnoer, zorgend dat we daar niet over konden vallen, ofwel het toestel vlak bij een stopcontact nabij de keukentafel installeren. Ik koos voor dit laatste, met als bijkomend voordeel dat we tijdens onze schranspartij onze keukenradio (daar heb je m!) konden bedienen, die op hetzelfde stopcontact was aangesloten.
Racletteren met een lekker glaasje wijn voor mij en een sprankelende Spa Bruis voor Chris (ze houdt niet van wijn ), alles met op de achtergrond een stemmig radio-Klaramuziekje, dat beloofde een gezellige avond te worden! En dat werd het ook. Alleen toen het moment van de afwas was aangebroken en ik het intussen afgekoelde raclettetoestel wegnam, merkte ik tot mijn schrik dat sommige toetsen van de radio zware averij hadden opgelopen, blijkbaar als gevolg van te hete, dus ongewenste intimiteiten, pardon: contacten, tussen de twee toestellen: het kaastoestel had tegen de radio gestaan en twee knoppen doen smelten (klik op de foto!). Ze zaten muurvast met als gevolg dat de radio nu alleen nog vooruit kan zoeken naar een van de tien voorgeprogrammeerde stations; achteruit kan voortaan alleen nog via herhaalde aanslagen op de vooruit-toets. Ik heb dan ook besloten om voortaan niet meer naar radio Klara te luisteren terwijl ik raclettekaas eet, al heb ik een vaag vermoeden dat er ergens een meer logische conclusie moet zijn
TOE(kom)MAATJE De periode van de zogenaamde solden is weer volop bezig. Slenterend in een van onze Vlaamse Shopping Centra kon ik er moeilijk naast kijken. Overal zag ik hoe de seizoensoverschotten tegen opruimingsprijzen werden aangekondigd, meestal zelfs in een stuk of tien verschillende talen (Frans, Engels, Duits, Spaans, Italiaans enz. enz.), maar vreemd genoeg nooit in gewoon Nederlands Moeten we dan echt naar onze Noorderburen om gewone woorden als opruiming, uitverkoop e.d. tegen te komen?
Al jaren ergert Chris (alias mevrouw Kommaneuker) zich aan het feit dat mijn helft van ons lits-jumeaux verschrikkelijk piept bij de minste beweging die ik me veroorloof. Hoe voorzichtig ik me ook draai of keer, in- of uit mijn sponde stap, mijn bedhelft kraakt en piept dat het een lieve lust is. Zelf heb ik er hoegenaamd geen probleem mee en dus (!) was ik nooit vragende partij om het euvel te verhelpen (die egoïstische mannen toch, nietwaar?), maar mijn schat werd door het gepiep op de meest willekeurige momenten uit haar slaap gehouden.
Totdat zij het enkele dagen geleden zo kotsbeu werd dat ze eiste dat we er eindelijk iets aan zouden doen. Eerste poging tot oplossing: we verwisselden van slaaphelft, want misschien pasten ik en dat piepend bed gewoon niet bij elkaar. Het resultaat was weinig bemoedigend: hetzelfde bed bleef piepen; mijn enige troost was, dat het dus niet lag aan mijn bedgedrag
Volgende poging: de lattenbodems verwisselen, want misschien gaf dat soelaas. Het betekende wel een nogal zware en ingewikkelde verhuis, gelet op de afmetingen en het gewicht van de spullen en de beperkte bewegingsruimte in onze slaapkamer. Maar goed, na veel tillen, zakken, bloed zweet en tranen was de klus geklaard. We doken erin en wachtten gespannen af, en warempel: gedaan met piepen!! Tijdelijk toch, om precies te zijn: ongeveer vijf minuten Toen begon het opnieuw. Verd , dedj nonde milj Alle moeite voor noppes.
Dan maar mee leren leven, zou u denken. Ah neen hé, ge kent mijn vrouw nog niet zeker. s Anderendaags na de ochtendkoffie verdween ze zonder een woord te zeggen naar de slaapkamer, om amper vijf minuten later triomfantelijk terug te keren met een verslag over een definitief geslaagde vondst, ingegeven door een of andere Heilige Geest. Ze had bedacht dat het piepen misschien te wijten was aan het bedmeubel zelf. In de buurt van waar het gepiep vandaan leek te komen, had ze gezien dat twee onderdelen van het meubel zeer dicht tegen elkaar konden schuren. Ze wurmde een kaartje dubbelgevouwen tussen de twee stukken in (foto) en testte de reparatie uit met allerlei spectaculaire bewegingen (voor zover haar leeftijd die toeliet ): het piepen was (en bleef) gedaan!
Ik bleef sceptisch: ik vond immers dat de echte vuurproef nog moest komen, nl. een volledige normale nacht. En ja hoor, die verliep geheel pieploos! Of: hoe Kommaneukster een jarenlang aanslepend en onverklaarbaar gepiep in enkele seconden uit de wereld hielp met een simpel kartonnetje!
Met een knipoog naar de bekende surrealist René Magritte en zijn beroemde schilderij van een pijp die geen pijp was, zou ik dit pakkend verhaal willen besluiten met:Ceci nest pas une piep
TOE(kom)MAATJE. Uitspraak van topturner Paul Hamm tijdens een interview: Ik ben mijn ouders veel verschuldigd, vooral mijn moeder en mijn vader (GVA)
Honderden vakantiegangers zaten dagenlang vast omdat een van de motoren van hun vliegtuig volgens de touroperator zwaar beschadigd was door een konijn. Een van de grootste angsten van piloten is een ontmoeting met een of meer vogels die in de motor vliegen, maar een konijn??!! Zon beest kan misschien met moeite amper 10 cm hoog springen, maar vliegen? Mijn eerste reactie was dus: hoe komt die touroperator erbij om de mensen zulke nonsens wijs te maken?!!
Totdat ik de juiste toedracht vernam: de draaiende motoren van een vliegtuig hebben zon enorme zuigkracht dat losse voorwerpen (en dus ook dieren) op de landingsbaan gemakkelijk in de motoren gezogen kunnen worden. Dat er in dit geval wel degelijk fouten zijn gemaakt is duidelijk, maar dat van het konijn schijnt dus wel degelijk waar te zijn. Kortom: met dat konijn had ik dus beter niet gelachen
TOE(kom)MAATJE. Ik herinner mij de tijd in onze jeugd dat we regelmatig te biechten moesten gaan maar meestal geen originelere zonden wisten te bedenken dan ik heb van de suiker gesnoept of ik heb mijn zussen gepest. Mijn oudste zus kwam eens enthousiast thuis met de mededeling dat ze iets beters had gevonden: ik ben tekort gekomen in mijn plichten van staat. Ze voegde er aan toe: Ik heb geen flauw idee wat het betekent maar ik heb het ergens gevonden en vind het zon mooie zonde!!
Voor de VOLGENDE KOMMAheb ik ter afwisseling weer iets luchtigers in petto; het krijgt als er niks belangrijkers tussenkomt als titel: Help, mijn bed piept!!
EERST DIT : Wie mij wil e-mailen, kan dit doen via een klik op de knop « E-mail mij » (rechterkolom bovenaan)
En nu het traditionele Nieuwjaarsconcert dat u op 1 januari hebt kunnen volgen op radio of TV (of in de zaal in Wenen, maar daar zal u wel niet geweest zijn ). Ik heb ook dit jaar weer genoten (en hoop van u hetzelfde) van de zoetgevooisde klanken door de Wiener Philharmoniker. Hoewel mijn persoonlijke voorkeur eerder uitgaat naar wat « zwaardere » klassieke muziek, vind ik het toch ook wel eens leuk om heerlijk onderuitgezakt in een zetel de gezellige muziek van de familie Strauss en c.s. in mij te laten binnenstromen. Móet (ook) kunnen!
Prachtige zaal, schitterende beelden, een enthousiaste dirigent Zubin Meta en een zalig programma met talrijke humorvolle momenten (wie er nog aan mocht twijfelen, weet nu dat humor in de klassieke muziek wel degelijk bestaat!). En last but not least een fantastisch orkest van wereldniveau.
Toch een klein minpuntje in de marge: de Wiener Philharmoniker heeft blijkbaar nog altijd iets tegen vrouwen in het orkest, want het is niet omdat ze op zon 140 muzikanten ocharme 2 excuus-Truusen laten meespelen dat ze mij overtuigen dat ze niet meer aan seksistische discriminatie doen .Of moet je een kommaneuker zijn om daar over te vallen ?
TOE(kom)MAATJE Einstein kreeg geen Nobelprijs voor zijn relativiteitstheorie omdat het Nobelprijscomité die te theoretisch vond (uit: Lexicon van nutteloze feiten, uitg. Contact)
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
