WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
25-02-2007
Gentse Waterrotzooi
Gentse Waterrotzooi (afl.1): (uitleg foto: zie Toemaatje) Behalve mijn blogjes schrijf ik ook (intussen al 24 jaar lang) af en toe een krantje voor het zangkoor waarin ik naar schatting ook alweer zon veertig jaar (+/-) meebrul. Mijn blabla in dat tijdschriftje gaat niet alleen over muziek maar af en toe plas ik ook wel eens naast dat voor de hand liggende potje. Zo schreef ik twintig jaar geleden de volgende onzin (vandaag de eerste helft ):
Gentse Waterrotzooi. Gevaccineerd keek ik naar de man. Hij was van gemiddelde leeftijd en zat geknield voor een beeld van de H. Rita; hoewel in diepe constipatie verzonken leek hij me toch serveus. Voorbehoedzaam liep ik hem tegen zijn gemoed en vroeg of ik hem kon helpen. Hij voelde zich lijkbaar opgelicht en zei dat hij inderdaad wel eens met iemand wilde conserveren. We gingen naar buiten en ik luisterde naar zijn droevige levenshisterie.
Hij was zijn barrière begonnen als kruidenier in Parijs, maar in de diarrées alimentaires heerste toen een moordende conferentie en hij emulgeerde naar België. Daar kon hij een plaats krijgen op het Misterie van Vergroting, maar daar hij de naturalité françoise had, moest hij zich eerst laten neutraliseren, wat hem een heel fontein kostte. Kort nadien viel hij van de trap, gebroken ribstuk, gekneusde zwezeriken, gekwelde zenuw en 24 uur (een heel eetmaal dus) in Como. Amper hersteld moest hij onder het mes voor een damascus-operatie aan de knie; hij had er veel pijn aan want hij was alleen plaatselijk verloofd.
Ook zijn vrouw had altijd pech. In Parijs was ze al eens aangebrand door een straatdief die haar handtas weggriste. Alles was ze kwijt: haar papieren, haar geld, haar seks. Ze had nog au violeur geroepen maar het was al te laat. Haar gezondheid was ook niet alles; ondanks een jarenlange mormonen-behandeling bleef ze sukkelen. En of dat nog niet genoeg was, struikelde ze op een Oudejaarsavond over de confectieslingers waarmee de kamer was versierd; resultaat: twee weken uit de simulatie.
(VOLGENDE KOMMA: de 2de helft)
TO(E)(kom)MAATJE (klik op foto bovenaan) Tijdens een bezoek aan de wekelijkse markt van Sint-Niklaas zag ik bij een van de toegangen tot de ondergrondse betaalparking deze originele bewegwijzering naar de tomaten.
In de Olmense dierentuin heeft een vrouw zich in haar eentje en buiten de normale bezoekuren toegang verschaft tot de kooien van de jachtluipaarden, met als tragisch gevolg dat een van de dieren haar aanviel en dood beet. Ik hoorde dit bericht s anderendaags voor het eerst op het radionieuws; het werd toegelicht door een vertegenwoordigster van de dierenrechtenorganisatie Gaia, bekend om haar afkeer van dierentuinen; het was dus niet zon verrassing dat zij de schuld voor het ongeval (al dan niet terecht) bij de dierentuindirectie legde. Het leek me logisch dat minstens ook de Zoo-directie om commentaar gevraagd zou worden. Niet dus; de VRT-journalist van dienst vond het zelfs niet nodig om zijn publiek uit te leggen waarom uitgerekend alleen Gaia was uitgenodigd en niet de meest betrokken partij (de Zoo). Slechte journalistiek noem ik dat; typisch VRT? Gelukkig kwamen we via andere media wel meer over de toedracht van het ongeval te weten.
TOE(kom)MAATJE (zie foto) Tijdens een wandeling kwamik langs het terrein van de VOETBAL(!)clubKV Red Star Haasdonk en wat zag ik daar tot mijn verbazing? Inderdaad: een verbod om te voetballen!! Geen wonder dat zon club nooit kampioen wordt
Voor mijn VOLGENDE KOMMA denk ik eens terug te grijpen naar mijn oude doos (nee het gaat niet over mijn vrouw maar over Gentse Waterrotzooi en andere woordspelingen die ik twintig jaar geleden schreef voor het tijdschrift van mijn zangkoor)
Toen ik voor deze blog destijds een categorie moest kiezen, viel ik op de rubriek dagboeken/bedenkingen, niet zozeer voor de dagboeken (want wie interesseert zich in vredesnaam voor mijn privé leven) maar vanwege de bedenkingen, want ik heb zo mijn eigen(wijze) visie op heel wat aspecten van onze samenleving en zo leek een eigen weblog een geschikt medium om mijn meningen in het publiek te gooien.
Maar gelet op het zeer gering aantal bezoekers begin ik te vrezen dat anderen op enkele uitzonderingen na - al even weinig geïnteresseerd zijn in mijn bedenkingen als in mijn privé belevenissen. Blijkbaar heb ik mezelf zwaar overschat
Waarom ik dan toch volhoud? Welnu, door mezelf te dwingen één- of tweemaal per week iets te schrijven, creëer ik zo toch nog een soort dagboek voor mezelf, waarin ik op mijn (zeer) ouwe dag misschien nog eens zal kunnen bladeren. Ik zie het al voor me: als sukkelachtige bejaarde, die niks anders meer kan dan naar een pc-scherm turen en zich afvraagt hoe hij ooit zo veel onzin bijeen heeft kunnen schrijven
TOE(kom)MAATJE. Ik heb in mijn blog al heel wat gekafferd op onze KLAssieke Radiozender KLARA. Daarom doet het me extra plezier als ik ook iets goeds kan zeggen. Naast het elitaire KLARA komt er nu ook (of is het er al?) KLARA Continuo, dat 24u/24 non stop klassieke muziek uitzendt, zonder geouwehoer tussendoor. Ik zou echter geen kommaneuker zijn als ik geen (kleine) minpuntjes vond: 1) zelfs de titels e.d. van de muziek krijgen we niet meer te horen (das dan weer het andere uiterste van het oeverloze blabla van het huidige KLARA) 2) de zender is alleen digitaal te ontvangen. (Meer details op KLARA.be?)
1)Het algemeen beginsel van voorrang van rechts wordt vanaf 1 maart gewijzigd: wie van rechts komt, behoudt zijn voorrang, zelfs nadat hij evt. gestopt is. België was nog het enige Europese land waar stoppen je voorrang deed verliezen, gevolg: voortdurende betwistingen bij ongevallen. Voordelen van de nieuwe regel: eindelijk iets waar we met de rest van Europa in de pas lopen, en ook zullen er bij ongevallen veel minder discussies zijn; daartegenover staat dat het aantal ongevallen zelf zal stijgen (zo vrees ik toch): ik kom van rechts dus mijn voorrang kan niet meer betwist worden. Ik hoop dat ik me vergis; de statistieken zullen het uitwijzen
2)Wat iedereen eigenlijk wel wist, is nu uit metingen (VAB) bewezen: de meeste (80%!) vrachtwagenchauffeursrijden veel te dicht achter hun voorgangers, met alle gevolgen van dien. Reden (gehoord en gelezen): als we dat niet doen, zijn er steeds weer andere chauffeurs die zich ertussen wringen. Hoe verzinnen ze t! Ze weten donders goed dat als een auto zich ertussen wringt dat niet is omdat die chauffeur zo graag tussen twee mastodonten geklemd zit maar omdat hij wat verder rechtsaf moet. De trucker die hem dat wil beletten door te kort achter zijn voorganger te plakken brengt dus niet alleen zichzelf constant in gevaar maar ook nog eens de arme chauffeur die noodgedwongen wil invoegen.
3)Inhaalverbod voor trucks bij regenBinnenkort komt er langs de autowegen een verkeersbord met een drietal bekende pictogrammen: auto(snel)weg + regenwolk = inhaalverbod voor vrachtwagens. Bravo, maar toch jammer dat dit bord het zoveelste in de rij is met meer informatie dan nodig is: het auto(snel)weg-pictogram is overbodig vermits de borden sowieso alleen op dergelijke wegen zullen staan. Gewoon de regenwolk + inhaalverbod was toch genoeg (en dus beter!) geweest.
4)In Sint-Truiden willen de burgemeester en de politiechef drastisch snoeien in overbodige verkeersborden (GVA 12.2.2007): we willen alleen de borden laten staan die strikt noodzakelijk zijn en de overige wegnemen. Tiens, zouden ze mijn blog-TOEMAATJE van 28.1 soms gelezen hebben? Het is inderdaad een maatregel die ik al jaren bepleit op verschillende beleidsniveaus.
TOE(kom)MAATJE Omdat mijn schat nog niet voldoende hersteld was van haar gekneusde rib (zie mijn blog 5.2) ging ik zonder haar tafeltennissen. Speel jij maar in mijn plaats zei ze. Toen ik thuiskwam vroeg ze: hoe was ik?. Ik zei: Je had blijkbaar een slechte dag want je hebt alles verloren! Ze vroeg heb je dan echt helemaal niks gewonnen? -Ja toch wel, antwoordde ik, maar alleen de match die ik in mijn eigen naam speelde. Haha.
(Niet geïnteresseerd in taalkwesties? Lees dan liever alleen maar mijn korte TOEMAATJE)
Martine Tanghe: Ik heb nog het weerbericht voor u . Haar liefde en zorg voor een correct Algemeen Nederlands kennende, vroeg ik me af hoe ongemakkelijk ze zich zou voelen als ze door haar directie verplicht werd om voortaan te zeggen ik heb nog het weerbericht VOOR JOU. Ik vroeg het haar, want haar collegas van radio Klara b.v. is het sinds een jaar streng verboden om de luisteraars nog gewoon met u aan te spreken.
Mijn mailbericht werd beantwoord door VRT-taalraadsman Ruud Hendrickx, met wie ik een jaar geleden ook al discussieerde over het voortdurend (on-Nederlandse) jijen en jouen op onze klassieke radiozender. RH: radio Klara wil dichter bij haar vrienden-luisteraars staan en vrienden tutoyeren elkaar. Ik schreef aan RH dat vrienden elkaar inderdaad tutoyeren maar dat anonieme luisteraars geen vrienden zijn in de betekenis(sen) volgens de dikke Van Dale. Op mijn begrafenis ik noem maar iets - verwacht ik mijn vrienden maar beslist geen Klara-presentatoren
Ik weet me in mijn standpunt gesteund door de hoofdredacteur van het gezaghebbende Vlaamse tijdschrift Nederlands van Nu , die ook al meerdere pogingen deed om deze en andere taalfouten door VRT-presentatoren verbeterd te krijgen maar de VRT-leiding volhardt in haar (taal)boosheid (ik word er moedeloos van, schrijft de NvN-redacteur mij )
Maar als het goed is, zeg ik het ook: een of twee keer per week verzorgt dhr. Hendrickx een uitstekende elektronische Taalmail met telkens een aantal korte en vaak op de actualiteit geïnspireerde praktische taaltips, meestal van het type zeg niet maar . Alleen doodjammer natuurlijk dat er op de VRT zelf zon kloof ligt tussen theorie en praktijk (N.B. Gratis abonneren kan via http://vrttaal.net )
TOE(kom)MAATJE.: Uitspraak van een jockey tijdens een interview Dit is echt een prachtig paard; ik kan het weten want ik heb ooit zijn moeder bereden (GVA)
Het toeval wil dat ik eergisterenavond minister Johan Vandelanotte in Terzake enkele rake dingen heb horen zeggen die ik zelf ook al op mijn lijstje had staan. Van een kant een beetje vervelend want nu lijkt het net alsof ik hem op sommige punten gewoon napraat. Nu goed, dan lijkt dat maar zo.
Het is nu toch al jaren bewezen dat we het zinloos geweld niet kunnen indijken met witte marsen, fakkeltochten, leuzen van het moet stoppen! enz. Begrijp me goed: ik heb natuurlijk niks tegen dergelijke manifestaties, integendeel: ze bevorderen saamhorigheid en solidariteit onder mensen. Maar volgens mij zijn ze eerder een (kortstondige?) ontlading van emoties en dragen ze niks wezenlijks bij tot een echte oplossing van het probleem. Ik betwijfel trouwens of de ouders onder die betogers zelf wel allemaal zulke brave opvoeders zijn en of ook al die jongeren zo oprecht zijn als het lijkt
Zinloos geweld is overigens geen verschijnsel van de laatste tijd, alleen heeft het in de loop der tijden een ander gezicht gekregen. Vroeger sloegen volwassen mannen elkaar met de blote vuist of een knots de hersens in, nu zijn het vooral jongeren die mekaar met wapens te lijf gaan. Ook zorgen de moderne media ervoor dat het lijkt alsof er meer geweld is dan vroeger. En zelfs indien dat inderdaad zo is, zou dat wel eens voor een stuk kunnen komen door de (mede)schuld van diezelfde media (geweldfilms e.d.)
Een telkens weer terugkerende, goedbedoelde maar nutteloze slogan waar ik kotsmisselijk van word, is: de mentaliteit van de kandidaat-geweldenaars moet veranderen; dat is natuurlijk volkomen juist maar het is een zinloze kreet waarmee we de zondaars niet zullen bekeren. Die mentaliteitsverandering zal er helaas alleen komen als ze AFGEDWONGENwordt door invloeden van buitenaf, zoals b.v. wettelijke maatregelen (wapenwet?), maar ook door een zekere sociale controle en beïnvloeding door goedwillende medeburgers, in de eerste plaats natuurlijk ouders en opvoeders.
TOE(kom)MAATJE Een van mijn kleindochters (14) kwam vanmiddag af met: Opa, ik heb een leuk liedje geleerd het heet WABLIEF?, ik zal het eens zingen, begeleid me eens op de piano;en opa vraagt natuurlijk niks liever. Ik laat u meegenieten (spijtig genoeg kan ik u de al even knotsgekke muziek niet laten horen): Amme nimme kunne, zumme teffe komme zegge, amme nimme kunne, zumme zegge watter is. Kumme nimme zegge wamme nimme zouwe kunne, zumme teffe zingen zumme zingen watter is! (tekst en muziek van Jan Coeck)
Voor mijn VOLGENDE KOMMA hoop ik dat ik tijdig euh klaarkom met een smeuiig verslagje over mijn ruzie met de taalraadsman van de VRT.
(Dit blogje schrijf ik alleen voor mezelf om het op mijn ouwe dag, pardon: ZEER ouwe dag, nog eens terug te lezen. Maar ik kan u natuurlijk niet verbieden om het ook te lezen, al kan ik me niet voorstellen dat u er ook maar iets aan hebt)
Zondag 4 februari 2007. Mijn Chrisje en ik hadden gepland om vandaag deel te nemen aan een wandeling in onze streek, uitgestippeld door een van onze plaatselijke wandelclubs. Het toeval, of beter: het ongeluk, wou dat Chris donderdagavond na onze tafeltennistraining struikelde over een betonnen borduur en daarbij haar rib(ben) bezeerde. Wel pijnlijk maar een breuk leek niet waarschijnlijk. Vrijdag leek de pijn trouwens al wat verminderd maar gisteren was er geen verdere verbetering en vanmorgen besloten we tot een tijdelijke scheiding, enfin dat wil zeggen: Chris wilde per se niet dat ik mijn wandeling zou laten schieten (wat een schat toch!) maar zelf durfde ze het niet aan en bleef dus thuis (in afwachting van een bezoek van de dokter van wacht, die we voor alle zekerheid hadden opgeroepen)
Dus trok ik er alleen op uit. Individueel inschrijven kon tussen 8 en 17 uur en er was zoals gebruikelijk bij dit soort wandelingen keuze tussen een zes- of zevental verschillende afstanden van 3,5 tot 30 km. Ik koos voor 16 km, betaalde 1,10 euro voor de verzekering en vertrok om 10.10 uur voor een mooie wandeling door het Zoete Waasland, uitstekend bewegwijzerd zelfs een superverstrooide klungel als ik kan niet verloren lopen passeerde onderweg twee controleposten waar ik resp. een koffietje en een soepke nuttigde, en was om 14 uur weer thuis.
Inmiddels was de dokter geweest; Chris heeft niks gebroken, alleen een rib wat gekneusd, maar ze zal het vier weken toch wat rustiger aan moeten doen. Het huishouden doen mag ze godzijdank wel (oef!, ik moet er niet aan denken dat ik dat zou moeten overnemen: het zou voor ons beiden een ramp worden). En ook het schilderen (op doek, papier, computer) is natuurlijk geen probleem.
U vond mijn verhaal niet interessant? Ik had u gewaarschuwd! En als u er wel iets in zag, laat me dan eens weten wat u er in vredesnaam zo leuk aan vond! Ik ben benieuwd.
TOE(kom)MAATJE Woordenboekuitgever Van Dale wou een speciale 'christelijke' editie van zijn schoolwoordenboek op de markt brengen; streng protestantse gelovigen uit het Nederlandse Staphorst hadden daarom gevraagd: vloeken en andere onchristelijke woorden zouden er niet in mogen voorkomen. Ik begrijp niet dat Van Dale er zelfs maar aan dacht om aan die druk toe te geven: een woordenboek registreert veelgebruikte woorden, of we die woorden nu christelijk vinden of niet. Daarom vind ik het goed dat de uitgever op zijn besluit is teruggekomen: er kom geen speciale 'christelijke' editie. Wie meer details wil: surf naar http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?1761-625
Voor mijn VOLGENDE KOMMA zal ik waarschijnlijk een keuze maken tussen mijn persoonlijke commentaar op de documentaire over de bekroonde film De Magdalena Sisters, mijn pittige e-mail-ruzie met de taalraadsman van de VRT of mijn mening over hoe zinloos geweld (na het voorbije weekend weeral actueel) NIET moet bestreden moet worden.
Geen inspiratie, dus grijp ik maar eens terug naar een van mijn allereerste columns. Die luidde ongeveer als volgt (ik actualiseer enkele achterhaalde details):
Mijn bloeddruk is oké, mijn cholesterol ook, mijn hartslag prima, das allemaal dankzij een hele batterij pillen die ik elke dag slik Kortom, ik VOEL me kerngezond. Alleen dat geheugen hé. Het is denk ik de ziekte van Dinges, kom hoe heet hij ook alweer, zijn naam begint met een A. Ik weet het alweer: het is de ziekte van Oldtimer. Of wacht eens, nee het is Alzheimer, ik had dus toch gelijk: zijn naam begint met een O. Jaja, eigenlijk ben ik nog goed bij de pinten, sorry, pinken. (U ziet het: op mijn blog wordt niet geneukt, maar wel geluld )
P.S. Nu even serieus. Dat van die pillen is waar, maar dat andere is natuurlijk bij het haar getrokken, al is mijn geheugen wel degelijk vaak een zeef, zoals bij veel van mijn leeftijdsgenoten. Als ik naar de miserie rond mij kijk, voel ik me zelfs bevoorrecht dat ik voorlopig nog gespaard blijf van ernstige ziekten of ongemakken. Ik mag er niet aan denken dat ik dement zou worden, en daardoor wellicht een zware last zou betekenen voor mijn verwanten.
TOE(kom)MAATJE. Toen ik vorige week las dat een leguaan in de Antwerpse Zoo over twee penissen beschikte, was mijn eerste reactie: Wow!; bovendien bleek een van de twee organen constant in erectie te verkeren (Wow wow!!), maar dat laatste was eigenlijk niet de bedoeling, integendeel: het beest zag er vleselijk, pardon vreselijk, van af. Het betreffende lid werd geamputeerd en na een korte revalidatie huppeldeMozart (zo heette het dier) weer vrolijk rond, blijkbaar opgelucht dat hij nog steeds over één euh Toverfluit beschikte
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
