WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
27-05-2007
Oeps, baby vergeten!
(Hiernaast: een van de vele hobbys van oma: haar kleinkinderen schminken)
Een moeder vergat haar 5 maanden oude baby af te zetten bij de onthaalmoeder. Het kind bleef de hele dag achter in de bloedhete, gesloten auto van zijn mama en overleefde deze beproeving niet: het jongetje stierf na amper enkele uren aan oververhitting en uitdroging. Toen ik dit bericht vrijdag hoorde, was mijn eerste reactie: hoe is het in godsnaam mogelijk dat je zoiets kunt vergeten. Maar in de krant van gisteren las ik meer bijzonderheden over het drama, waardoor ik plotseling een veel genuanceerder beeld kreeg van het gedrag van deze ontaarde moeder. Zij leed onder een postnatale depressie en nam medicijnen. Goed mogelijk dus dat door de stress van het dagelijks ritueel (andere kinderen naar school brengen, baby afzetten enz.) ergens in haar hersenen een cruciaal schakeltje (baby afzetten) ontbrak, waardoor zij zich pas s avonds bewust werd van haar tragische vergetelheid, die haar ongetwijfeld voor de rest van haar leven zal blijven achtervolgen. Uiteraard zal het gerecht de zaak grondig onderzoeken, maar het zal mij niet verwonderen en eigenlijk hoop ik het dat de moeder van elke blaam gezuiverd wordt en de zaak geklasseerd zal worden als een tragisch ongeval.
Ik heb nog een tweede reden, uit mijn eigen achtergrond nota bene, om begrip en zelfs mededogen te hebben met die vergeetachtige moeder. Jaren geleden op een maandagmorgen bracht ik mijn schoonmoeder, die de weekends vaak bij ons doorbracht, met mijn wagen terug naar haar home in Antwerpen (daarvoor moest ik enigszins afwijken van mijn gewone route naar mijn werk. Ik hield zielsveel van mijn schoonmama en ik denk ook vice versa, zonder dat we daarvoor veel woorden nodig hadden; ook letterlijk viel ze niet erg op: ze was erg klein van stuk en zat daarom liever op de achterbank (onzichtbaar in mijn achteruitkijkspiegel). Om een lang verhaal kort te maken: ik was haar compleet vergeten en al bijna op mijn werk aangekomen, toen ik achter mij plotseling een stemmetje hoorde ze was van huis uit Franstalig - : tu prends un autre chemin, hein? Ik schrok me een bult (dacht immers dat ik alleen in de wagen zat) maar heb haar uiteraard alsnog op haar bestemming afgeleverd. Het voorval was dus niet meer dan een grappig incidentje (ik geloof dat ik er al eens een blogje aan heb gewijd) maar als dat braaf bonne-maman-ke niks gezegd had, had ze misschien de rest van de dag in mijn wagen opgesloten gezeten; ik moet er niet aan denken.
Kortom: ik zou wel heel slecht geplaatst zijn om die vergeetachtige moeder iets te verwijten
TOE(kom)MAATJE. Wetenschappers hebben aangetoond dat gewelddadige computerspelletjes agressiviteit in de hand werken. Andere wetenschappers hebben aangetoond dat gewelddadige computerspelletjes geen agressiviteit in de hand werken. LEVE DE WETENSCHAP!!
Hiernaast een foto uit onze jubileum-agenda (zie mijn blog 19.5) van onze tweeling Liesbeth en Sarah.
Toen Liesbeth (intussen 14 jr.) ons vanmiddag een van haar vele onaangekondigde bezoekjes bracht (opa en oma, doen we nog eens samen een tafelspelletje?) waren we juist de vandaag in Gazet Van Antwerpen verschenen laatste fotoreeks over De Meir in Beeld aan het bekijken. Een van die fotos toont een fel gehavende Boerentoren nadat een Duitse V1-bom op 6 januari 1945 een kantoor van Wirtz op de vierde verdieping van de Toren had vernield. We zeiden Liesbeth dat in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog door die dood en vernieling zaaiende V-1 s in Antwerpen duizenden doden en gewonden gevallen zijn. Ze keek alsof ze het in Keulen hoorde donderen: Een V-1, wat is dat?
We gaven uitleg maar eerst waren we wat verwonderd en eigenlijk wat ontgoocheld over haar onwetendheid, maar Liesbeth zei dat W.O.II pas later in de geschiedenislessen aan bod zou komen. Dan realiseerden we ons dat die periode, die we zelf als kind nog vrij bewust hebben meegemaakt, voor de huidige generatie kleinkinderen letterlijk en emotioneel verleden tijd is. Het is in elk geval te hopen dat zij ooit zullen beseffen hoe verschrikkelijk die oorlog is geweest, zoals onze huidige seniorengeneratie op haar beurt geleerd heeft hoe moordend de Groote (loopgraven)Oorlog van 14-18 was, ook al hebben we die niet zelf meegemaakt.
TOE(kom)MAATJE Julie (oudere zus van Liesbeth/Sarah) was onlangs jarig en dankte voor onze gift in speciën: Opa, die centen komen goed van pas want ik wil een naaipot kopen!. Ik zei: das fijn, lieverd!, hoewel ik in de verste verte niet begreep wat een naaipot wel zou kunnen zijn, temeer omdat ik mijn kleindochter nog nooit iets had zien doen dat ook maar iets te maken zou kunnen hebben met naaien of andere textielbewerkende bezigheden. Maar toen ze zei dat ze met een naaipot een massa liedjes zou kunnen opnemen en zelfs fotos maken, viel mijn dinges: het ging over een i-pod, maar ja, op zijn Engels uitgesproken klinkt dat exact hetzelfde als een naaipot. Is dat nou de generatiekloof?...
Ons gouden feest. Na de eerder banale viering op onze 50ste trouwdag zelf (zie blog 7.5) had het echte familiefeest plaats op zondag 13.5. Behalve onze kinderen en partners en de kleinkinderen waren ook mijn drie zussen met partners rond 14 uur op post in het gezellig zaaltje van ons parochiecentrum, dat sfeervol was aangekleed door onze kinderen, die ook hadden gezorgd (op onze kosten ) voor de natjes en de droogjes. Het enige waar wij zelf voor mochten zorgen, was het bestellen van een traiteur voor s avonds. Toen ik in de voorafgaande dagen voorzichtig probeerde te informeren of de kinderen aan alles hadden gedacht, kreeg ik liefdevol maar kordaat als antwoord: Pa, bemoei u er niet mee! en dat stelde me gerust. En inderdaad, ze hadden alles perfect georganiseerd, inclusief de nodige animatie, zoals een swingend lied met 10 strofen waarin onze hobbys en hebbelijkheden uitgebreid werden bezongen. Een van die strofen zinspeelde op mijn (volgens mijn kinderen verkeerde ) keuze voor een zgn. goedkope 2 uur-ADSL-Time Internetverbinding en Chris droom van een eigen blog voor haar computertekeningen:
Onze oma wil zelf haar blog maar na 2 uur internet dan wil ze nog want ze tekent er op los dus is ons vader dik de KLOS!!
Mijn zussen wilden niet achterblijven en flansten ter plekke ook een lied in mekaar en ook onze kunstzinnige kleinkinderen deden hun duit in het zakje. De sfeer bleef de hele middag zo supergezellig, dat de 2 schepenen die ons namens het stadsbestuur de gebruikelijke ets voor jubilerende koppels kwamen overhandigen, zich duidelijk op hun gemak voelden en meer dan een uur bleven plakken! Ze lazen ook nog een (standaard)felicitatie voor van de koning (ook dat schijnt erbij te horen); ik heb de vorst nog willen bellen om te bedanken, maar hij had zijn nummer niet vermeld
En dan de cadeaus waarmee we werden overladen. 2 kaarten voor het Cirque du Soleil, een mooi ingelijste en geïllustreerde versie van het voormelde 10-strofengedicht, een hotelbon voor een nachtje met ontbijt (keuze uit 43 interessante locaties in 5 landen), een prachtig boek, tekeningen van de kleinkinderen, en een professioneel ingebonden agenda-2008 met tal van fotos uit ons familiealbum. Die agenda bevat (zoals vaak gebruikelijk) op de eerste blz. enkele belangrijke personalia, voor als de eigenaar(s) iets zou overkomen; die gegevens waren al ingevuld, lees maar mee (enkele vertrouwelijke identiteitsgegevens heb ik weggelaten):
Naam: opa en oma xxxxxxxxxxxxx Adres:xxxxxxxxxxxxxxx Telefoon: dat kan nog wel : xxxxxxxxxxxxxx GSM: dat heeft niet veel zin onze pa heeft die toch nooit bij Fax: een watte???? doe ons pa da nie aan E-mail: daar loopt ons vader ook al nie mee te koop Bloedgroep: de goedkoopste? Medicatie: opa: een graanjeneverkeoma: nen nescafé Allergieën: elkaars niesbuien Andere: te fit voor hun leeftijd: dringende ontkalking nodig Wie contacteren in noodgevallen: een goei verzekering als ons moeder weer in t buitenland zit! - Telefoon / GSM: xxxxxxxx of dichtstbijzijnde uitvaartmaatschappij
TOE(kom)MAATJE.Volgens de christelijke Bijbel is 666 het Getal van het Beest. Vandaar dat sommige mensen voor dat getal een panische angst hebben; die angst noemt men (even diep ademen!) een hexakosioihexekontahexafobie. (ik heb het woord gekopieerd/geplakt uit Taalpost, dus schiet niet op deze pianist wegens evt. spelfouten )
In een van mijn eerstvolgende blogs krijgt u een kijkje in mijn dagboekverslag over de gedenkwaardige viering (vorige zondag) van ons gouden huwelijksjubileum. Op de foto hiernaast alvast een voorproefje: temidden van haar eigen kunstwerkjes aan de wanden van ons parochiale cafetaria geniet Chris met volle teugen van het gitaarspel van een van onze kunstzinnige kleinkinderen.
En nu het onderwerp van vandaag: van lijden naar tetten. Een spelletje tafeltennis op onze clubavond van gisteren leidde na afloop van de partij tot de niet bepaald originele opmerking dat als een van beide partijen leidt, de andere ipso facto lijdt. Iemand had over dat laatste woord een spellingkundig probleem, dat hij voorlegde aan (wat dacht u?! ) Kommaneuker. Is de term nu lange ij, gestipte ij of nog wat anders? Ik vind zoiets totaal onbelangrijk en vroeg me af wie nu eigenlijk die bijnaam Kommaneuker het meest verdiende, de vragensteller of ik.
We vervolgden het gesprek in het clubcafetaria met een pint in de hand en zo daalde het peil van de discussie letterlijk tot op toogniveau, waarbij de oorspronkelijke vraag allang niet meer van belang was. Steeds meer andere ij-woorden werden zonder duidelijke bedoeling in de groep gegooid zoals tijd, bijwijlen enz. enz. En ook: Op tijd, in onze regio zegt men ook wel In tijds, soms uitgesproken als In Tets.
Let nu goed op. Als gevolg van het hoogstaande intellectueel niveau van onze linguïstische studie waren we nu dus aanbeland bij het woord Tets. Was dat nu een meervoud van Tet, anders gezegd: als Bij tijds ook In Tijds of In Tets kan zijn, en Tets het meervoud van Tet is, naast Tetten, dan kan je dus voortaan in plaats van Op Tijd net zo goed zeggen: In Tetten. Jongens jongens jongens, wat een mens al niet moet doen om een blogje te kunnen vullen.
TOE(kom)MAATJE. Oeps, foutje! In mijn parochiekerk hangt sinds pakweg 40 jaareen glasraam waarop Johannes Christus doopt. Het was me al eens eerder opgevallen dat hij dat doet met zijn linkerhand; niks aan de hand natuurlijk, de apostelen waren nu eenmaal nogal linkse rakkers, dus so what. Maar toen ik onlangs het kunstwerk van wat dichterbij bekeek, zag ik de bekende letters I.H.S. in spiegelbeeld! Kortom: het glasraam was destijds gewoon binnenstebuiten gemonteerd zonder dat ook maar iemand het had opgemerkt. Ik zal maar niet vragen om de fout te herstellen: voor we het weten hangen ze het ondersteboven en duurt het weer 40 jaar voordat een of andere kommaneuker het opmerkt.
Chris en ik hebben (gelukkig) heel wat gelijklopende belangstellingen en hobbys maar (gelukkig!) ook een paar gebieden die we verschillend euh benaderen. Een daarvan is het (niet) bewaren van spullen die we al een tijd niet meer gebruiken. Ik heb de neiging om niet (meer) gebruikte zaken te bewaren: je kan nooit weten Chris is daar radicaal tegen: haar principe is: wat je niet meer gebruikt, geef het weg aan iemand die er nog wel iets mee kan doen, of geef het anders mee met de vuilnisman maar laat het geen jaren liggen totdat je niet eens meer weet dat je het nog hebt. En vermits ce que femme veut, Dieu veut, trekken we af en toe met een stel plastic zakken, gevuld met nog goed draagbare kleding, naar de plaatselijke kringloopwinkel, waar men ze dankbaar aanneemt.
Sinds enkele weken zit die winkelin een ruimer pand, met alle comfort van dien, inclusief een ruime keuze van de meest uiteenlopende artikelen. Omdat we beidenliefhebber zijn van boeken over kunst, cultuur en natuur, viel ons oog op een afdeling boeken en meer bepaald een prachtig geïllustreerd Artis-Historiaboek over het Himalaya-gebied, waar Chris twee keer een exploratietocht heeft meegemaakt; heel wat fotos riepen bij haar herinneringen wakker. Lang hoefde ze niet na te denken. Het boek was in prima staat en zoals alle boeken van de afdeling (inclusief hele nog ingepakte encyclopedieën!) stond het boek te koop voor 0,10 per cm.dikte. Aan de kassa werd de dikte van de Himalaya nog eens naar beneden afgerond en zo betaalden we 0,20 voor een prachtig boek met 80 fotos.Omdat we bijna beschaamd waren om het daarbij te laten, kocht Chris ook nog een hippe bloes (het had een andere naam maar daar ken ik niks van) en zo gingen we buiten na de totale som van 1,70 neergeteld te hebben.
TOE(kom)MAATJE. Het zal zeker dertig of veertig jaar geleden zijn dat ik geamuseerd stond te kijken naar de aanduidingen op enkele muziekstandaards in de orkestklas van onze plaatselijke muziekschool, met de hand geschilderd door een brave maar niet erg deskundige ziel: Celo (die pupiter zal wel voor de cello bedoeld geweest zijn), KlarEnet (!!) en Tromet; die laatste vermelding was echter verbeterd door een andere expert: de M was doorgehaald en vervangen door een P, wat het eindresultaat bracht op Tropet!!Maar nu het vervolg van het verhaal: die oude (letterlijk ijzersterke maar loodzware) lessenaars zijn allang uit de muziekschool verdwenen maar blijkbaar nooit op het stort geraakt: wie schetst mijn verbazing toen ik ze gisteren opnieuw tegenkwam in een klas van de Vrije (muziek)Ateliers van Sint-Niklaas: na zoveel jaren stonden Celo, Klarenet en Tromet/Tropet nog steeds broederlijk naast elkaar!
Hiernaast een van onze trouwfotos: Chris in een zelfgemaakte trouwjurk, ik in een euh zelfgehuurd kostuum. Inderdaad: op 7 mei 1957, vandaag dus precies 50 jaar geleden, stapten wij in Ekeren in het huwelijksbootje en ik durf oprecht te zeggen dat ik nog steeds verliefd ben op dezelfde vrouw (ik hoop wel dat ze daar nooit achter komt want dan zwaait er wat!, grapje ) Omdat een maandag nu niet echt een dag is om uitbundig te feesten, hebben we met onze familieleden een meer geschikte dag afgesproken, en van vandaag een gewone dag willen maken. Dat is niet helemaal gelukt, want we mochten toch enkele lijfelijke, telefonische en schriftelijke felicitaties in ontvangst nemen. Een originele (?) wens die regelmatig terugkwam: Nog 50 erbij hé! Mens, bespaar me dat: dan zouden we ons moeten laten invriezen en das me veel te koud! Maar voor de rest was deze maandag er een zoals al onze maandagen. Vanmiddag zijn we dus gewoon gaan tafeltennissen. Hoewel gewoon toch ook weer niet helemaal klopt: om onze 50ste trouwdag toch een klein beetje luister bij te zetten trakteerden we na afloop de twintig overige aanwezige clubleden op een tournée générale, terwijl intussen het album met onze trouwfotos circuleerde zodat de nieuwsgierigen konden zien hoeveel jonger we toen waren (of beter: hoe veel ouder we nu zijn ). En natuurlijk lag het (al dan niet oprecht gemeende) commentaar voor de hand: amai, wat waren jullie een schoon koppel. Het toeval wil dat we precies tien jaar geleden, op 7.5.1997 dus, in diezelfde pingpongzaal ons 40-jarig huwelijk op een al even (on)gewone manier vierden, nl. met het opkuisen van de zaal (daarvoor zaten we toen in een soort beurtrol van vrijwilligers; tegenwoordig gebeurt het door een professionele kuisploeg).
TOE(kom)MAATJE. Men neme vier niet al te snuggere koppels, een dozijn vrijgezelle dames in verregaande staat van ontkleding, en evenveel mannelijke singles in zwembroek. Voeg een paar liter alcohol toe, goed mixen, et voilà: Temptation Island is klaar. (Ik wou dat ik ook zo kon schrijven als cursiefjesschrijver Tom De Smet in GVA van 7 mei 2007)
Op 4 mei 1993 beviel onze dochter van een gezonde ééneiige tweeling; de meiden werden vrijdag dus veertien jaar, al zou je dat niet zeggen (zie foto hiernaast). Zoals het een echte tweeling betaamt, lijken ze vanaf hun geboorte erg op elkaar. Zelfs mama Ann moest op de polsbandjes kijken om te weten wie wie was. Maar reeds op dag 2 maakte Liesbeth het verschil door zich een flinke krab op haar voorhoofdje toe te dienen. Oef, probleem opgelost: mét krab = Liesbeth, zonder krab = Sarah. Maar die truc hield niet lang stand: de zusterlijke solidariteit ging zó ver dat weer een dag later ook Sarah zich verminkte met een bijna identieke krab op dezelfde plaats!
Na 14 jaar is er van die beschadigingen niks meer te zien en moeten we ons met andere criteria behelpen om de verschillen te zien. Zo proberen de twee sinds enige tijd beter op hun lijn te letten en dat lukt bij de een beter dan bij de ander. Sarah houdt het nogal goed vol en weegt enkele kilos minder dan Liesbeth; maar een tijdje geleden was het precies omgekeerd. Enfin, ik weet het ook niet meer, voor opa wordt het echt te moeilijk om bij te houden.
Een ander (eigenaardig) kenmerk dat de twee van elkaar onderscheidt, is hun verschillende uitspraak van de letter r: bij de een is dat een zgn. huig-r, de ander spreekt met een tong-r. Ik vind dit wel een boeiend aspect want van een ééneiige meerling zou je op dat terrein geen verschil verwachten. Overigens heb je ook aan dat verschil niet veel zolang ze hun mond niet open doen . Ook qua hobbys zijn er wel enkele opvallende verschillen; zo is Liesbeth een enthousiast lid van onze tafeltennisclub, terwijl haar zus niks voelt voor pingpong.
Om een lang verhaal kort te maken: vaak is gewoon gokken nog het verstandigst. En als mijn gok verkeerd is, lig ik daar niet (meer) van wakker: zelfs onze schoonzoon vergist zich nog af en toe in de identiteit van zijn dochters.
TOE(kom)MAATJE. Schudden met de wereld voor gebruik. Precies zo staat het op het fles-etiket van een der fruitsapsmaken van wereldwinkel OXFAM. Eerst dacht ik dat die 3 cursieve woorden er per vergissing ingeslopen en onopgemerkt gebleven waren. Maar toen ik de naam van het fruitsap zag staan: WORLDSHAKE, viel mijn dinges. Of toch weer niet, want Franstaligen hoeven dan weer niet met de wereld te schudden: zij moeten alleen maar secouer avant usage
Als hooikoortslijder heb ik alvast één van de oorzaken vrij goed onder controle, via een eenvoudige en gezonde truc. Als ik tijdens het hoogseizoen een verdachte plek nader (een hooikoortslijder heeft daar meestal een goeie euh neus voor) dan pak ik direct mijn zakdoek en hou die als een filter voor neus en mond tot ik die vervelende zone voorbij ben. Je blijft normaal kunnen ademen maar stuifmeel, pollen e.d. worden grotendeels tegengehouden. Natuurlijk een beetje lastig maar ik heb het er verdomd graag voor over.
Een van de meest sportieve leden van onze tafeltennisclub, een sympathieke zeer eenvoudige jongen van in de twintig, kwam ons zo fier als een gieter vertellen dat hij had meegelopen voor de Antwerp Ten Miles. We feliciteerden hem en daar zou het bij gebleven zijn als hij ons niet toevallig zijn tijd had gezegd. Daardoor konden we André (niet zijn echte naam) in de krant van de volgende dag gemakkelijk terugvinden tussen de duizenden deelnemers, gerangschikt volgens hun tijden. We bewaarden de krant en gaven hem die bij onze eerstvolgende ontmoeting op de club. Hij was zo gelukkig als een kind en dankbaar om onze geste. Het zou me niet verbazen als die bladzijde uit de krant intussen boven zijn bed hangt.
Schrijver Tom Lanoye(op de Hollandse radio had een nieuwslezer het over Tom Lanooje, maar dat terzijde) heeft een Antwerps eredoctoraat gekregen. Volgens GVA veegde hij in zijn omstreden dankwoord de vloer aan met sommige gevestigde waarden in de academische wereld. Toms originaliteit verbaast me niks. Ik herinner me dat hij in zijn collegetijd als klasgenoot en vriendje van mijn oudste zoon bij ons thuis eens wafels kwam eten en niks leuker vond dan de bloemsuiker in het rond te blazen
TOE(kom)MAATJE. Ik heb in een van mijn blogs ooit de draak gestoken met de krampachtige pogingen van sommige mensen om mensen met een handicap vooral geen gehandicapten meer te noemen: eerst waren het mindervaliden, dan werden het andersvaliden, in Zuid-Afrika spreekt men zelfs van mensen met een bijzondere uitdaging (!). De laatste nieuwe vondst (in elk geval kende ik die nog niet) stond vorige week in Kerk & Leven: mensen met een functiebeperking Benieuwd wat ze allemaal nog uitvinden om sommige dingen niet bij hun naam te moeten noemen
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
