WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
30-12-2007
Bewogen avontuur in Kiev
(een niet zeer geslaagde foto van zoon 2 met enkele wandversieringen van computeroma als decor) Bewogen avontuur in Kiev
Na een noodgedwongen uitstel (zie mijn blog van 23.12) is hier dan toch het spannende verhaal waarmee onze muzikale zoon 2 ons verraste na een eenmalig optreden in Oekraïne.
Het strijkersquintet Piacevole (waar hij als violist deel van uitmaakt), was in de week van 10.12 voor een optreden in de Oekraïense hoofdstad Kiev uitgenodigd door de Belgische ambassadeur aldaar. Het concert werd een daverend succes, maar voordat het zo ver was, liep ongeveer alles mis wat maar verkeerd kon gaan (de wet van Murphy!) Maar elk nadeel heb se voordeel (citaat Johan Cruyff) en zo waren er achteraf bekeken ook wel grappige kanten.
Op Zaventem ontbrak de contrabassist, tevens zakelijk leider van het ensemble,onverwachts op de afspraak. Paniekerig telefoontje: ik kan nu onmogelijk weg. Trek uw plan, vertrek maar zonder mij, ik kom wel met een latere vlucht!. Die latere vlucht bleek alleen mogelijk via Milaan! Daar werd . gestaakt, dus weer extra vertraging Om enigszins te kunnen slapen, kroop hij in de hoes van zijn contrabas (!!!) en omarmde zijn instrument zo goed mogelijk tegen evt. dieven.
Dan kreeg hij geen toelating om de bas op een extra zetel (nochtans betaald) naast zich te zetten, maar alleen in de bagageruimte, waar men vaak nogal ruw met spullen omspringt. En inderdaad: toen hij veel later dan de anderen in Kiev aankwam, bleek zijn instrument zo beschadigd dat het onbespeelbaar was; contact genomen met het plaatselijk symphonie-orkest en daar een oefenbas mogen lenen, oef!
Ook de cellist had s nachts amper een oog dichtgedaan: zijn instrument was niet toegekomen en hij moest wachten tot 2 uur s nachts om zijn cello van de band te zien rollen
Nog even terug naar de aankomst in Kiev. In de aankomsthal zou een chauffeur van de ambassade het gezelschap opvangen; hij vond het niet nodig om met een bord Piacevole te zwieren: hij zou zelf het ensemble wel herkennen aan hun instrumenten! Maar hij kon niet weten dat zowel de levensgrote contrabas als de cello nog ontbraken! En de muzikanten, tevergeefs zoekend naar iemand met een bord, belden naar de ambassade; daar omschreef men de chauffeur als een vrij dikke man met een bril; jawadde, er liepen tientallen vrij dikke mannen met een bril, dus begin er maar aan!! Enfin, uiteindelijk vonden de twee partijen elkaar toch.
De chauffeur organiseerde dan een korte sight-seeing door Kiev; zijn passagiers beloonden hem met een exemplaar van hun allerlaatste cd (ik kom hier verder nog op terug).
Intussen werd onze zoon al evenmin gespaard: zijn concertkostuum bleek in Zaventem achtergebleven, en optreden in jeans in een chique concertzaal?, uitgesloten! Kledingwinkel gezocht, een geschikt kostuum gevonden, broekspijpen wel veel te lang, konden niet onmiddellijk ingekort worden maar voor de zoon geen probleem: geef me wat spelden en ik doe het zelf wel!. Opgelost?, vergeet het: aan de kassa bleek de prijs van het pak: 2500 euro!! (achteraf bleek het een dure elite-zaak te zijn!). Dat was van het goede te veel, maar wat nu??? Redster in nood: de vrouw van de ambassadeur: probeer dat van mijn man eens!. Zat wat ruim maar het was aanvaardbaar.
Tot overmaat van ramp bleek bandoneonist Alfredo Marcucci, die regelmatig met het ensemble optreedt en ook in Kiev van de partij zou zijn, vast te zitten in het verkeer.
Om kort te gaan (nou ja, kort ): door al die tegenslagen kon er van de geplande voorbereiding ter plaatse geen sprake zijn.Maar als geroutineerde rotten in hun vak (en de zoon in een ruim zittend pak van de ambassadeur!) wisten ze een prestatie neer te zetten die tot hun eigen verbazing zo veel succes oogstte dat het publiek ze pas na vier bis-nummers liet gaan!(Uitleg achteraf: concertbezoekers zijn het daar nog- niet gewend dat beroepsmusici zo duidelijk met plezier in hun werk opgaan)
Tijdens de terugrit naar de luchthaven draaide de chauffeur zijn cd van het ensemble en liet daarbij regelmatig zijn enthousiaste commentaar horen; een grappig detail: de leider zelf van het ensemble had de opname eigenlijk nog geen enkele keer goed beluisterd!!
Bij de douanecontrole dreigde het nog maar eens mis te lopen, toen een ijverige douanier onze zoon verbood om die viool (wie weet een echte Stradivarius?!) uit te voeren omdat hij geen gepaste bewijzen kon voorleggen. Gelukkig was de chauffeur er nog als de reddende engel: hij toonde de beambte zijn cd, met op de hoes de foto van het ensemble, stak nog eens zó overtuigend de loftrompet over zijn beroemde Belgische passagiers dat de douanier zich liet vermurwen en zelfs dankbaar de cd aannam die de chauffeur hem schonk! Gelukkig kreeg deze van zijn gasten onmiddellijk een nieuwe ter vervanging! Einde verhaal. Zucht.
Pa, nu even niet, mijn hoofd staat er niet naar Dat waren de woorden van mijn zoon, toen ik hem herinnerde aan mijn ontwerptekst over zijn avontuurlijke reis naar de Oekraïense hoofdstad Kiev, die ik hem ter beoordeling had voorgelegd (zie mijn blog van 23.12).Reden van zijn vraag om uitstel: op enkele dagen tijd waren, onafhankelijk van elkaar, twee van zijn vrienden (beiden oud-leerlingen) op tragische wijze overleden.
De feiten hebben hem zeer aangegrepen. Vooral met de tweede onderhield hij tot op het einde steeds een zeer hechte en intieme vriendschapsband. Ondanks hun vele lange (vaak nachtelijke) gesprekken en een professionele medische begeleiding leek een fatale afloop steeds dichterbij te komen. Volgens de uitdrukkelijke wens van zijn vriend werd de uitvaartplechtigheid muzikaal opgeluisterd door onze zoon en onze kleindochter (pianiste, eveneens goed bevriend); onze zoon hield tevens een afscheidswoord en kon zijn emoties slechts met moeite onder controle houden.
Om voor zijn gevoelens toch even een uitlaatklep te vinden, bracht hij de Kerstdag (gisteren) bij ons door. Het luchtte hem duidelijk op, maar hij zal nu weer aan de slag moeten om de opgelopen achterstand in zijn professionele beslommeringen weer in te lopen. Het kan dus nog wel even duren voordat hij zijn zegen kan geven over mijn Kiev-verslag; maar ik let wel op dat van uitstel geen afstel komt, daarvoor is het verhaal echt te boeiend!
TOE(kom)MAATJE Onlangs verging het schip Anta in de Schelde bij Zele, waardoor de schipper alles wat hij bezat in één klap verloor. Doelloos en wanhopig doolde hij rond in de streek. Zijn gezonken, in tweeën gebroken en waardeloos geworden schip bleef nog wekenlang in het nieuws, maar ik las geen enkel woordje meer over hoe het intussen met die schipper ging. Ik kan de man maar niet uit mijn gedachten zetten, en kan alleen maar hopen dat hij intussen de nodige hulp en steun heeft gevonden..
Avontuur in Kiev ?? Nog niet In mijn blog van 19.12 kondigde ik de beschrijving van een bewogen Oekraïens avontuur aan waarvan mijn zoon een van de slachtoffers was. Ik heb hem mijn ontwerptekst voorgelegd en wacht nu op zijn evt. correcties en/of opmerkingen, want ik wil op mijn blog niet meer stommiteiten schrijven dan strikt noodzakelijk is (het is zo al erg genoeg)
TOE(kom)MAATJE. In een van mijn volgende blogs geef ik mijn ongezouten commentaar op het jaarlijkse Groot Dictee der Nederlandse Taal van afgelopen week.
(mijn straat in de mist of smog? - op 21.12.2007)
90 SMOG = onzin!! Gelukkig hielden de meeste chauffeurs zich aan de gevraagde snelheidsbeperkingen op de wegen, om de toch al smerige lucht niet nóg meer te vervuilen. De overtreders waren naar verluidt vooral Nederlanders; mijn eerste spontane reactie was natuurlijk: dat ze die smeerlappen maar eens goed aanpakken, maar dan bedacht ik dat Nederlanders eerder gewend zijn om verkeerssignalisaties strikt te interpreteren, terwijl wij breeddenkende Vlamingen -geen probleem hebben met wat bijkomende achtergrondinfo. Voor ons betekent een bord 90: in geen geval harder dan 90, of daar nu SMOG bij staat of niet. Voor een Nederlander maakt dat bord SMOG echter wel degelijk een verschil; voor hem en Van Dale geeft hem gelijk! zijn er voor smog TWEE voorwaarden: 1)er moet vervuiling zijn, en 2)er moet mist zijn. Over evt. vervuiling kan een chauffeur niet oordelen (dat doet de overheid), maar evt. mist ziet hij WEL hangen: zonder mist geen Smog, dus ook geen snelheidsbeperking!! De combinatie van de borden 90 en Smog betekent dus niets meer of minder dan Max. 90 km bij mist; zoals bv. maximumsnelheden bij regen of sneeuw.
Met mijn slecht karakter hoop ik dat een van die geflipte, pardon, geflitste chauffeurs zijn/haar bekeuring aanvecht in een proefproces voor de rechtbank. De borden Smog zijn immers volmaakt overbodig en zelfs verwarrend (zeker voor Nederlanders?). Waarom voortaan niet gewoon borden met 90 zonder meer ?! Dat is voor iedereen ondubbelzinnig duidelijk en afdwingbaar: hier en nu niet harder dan 90, punt uit!
TOE(kom)MAATJE. De media melden dat het aantal kankergevallen drastisch is toegenomen t.o.v. een aantal jaren geleden. Die toename is vooral te wijten aan de veroudering van de bevolking. Dus hoe ouder je wordt, hoe groter de kans op kanker. Ik vraag me af waarom we dan toch zo graag oud worden
(kunstdanser op het ijs, met gemengde technieken geschilderde impressie door computeroma)
Ik kan het me moeilijk voorstellen maar misschien is er toch nog ergens een eenvoudige ziel die wanhopig uitkijkt naar mijn volgende blog.Nog even geduld dan, beste vriend / lieve schat, want uitgerekend tijdens dit vriesweer laat mijn verwarmingsinstallatie het afweten en moet ik mijn tijd dus besteden aan telefoontjes met de installateur, in afwachting zelf proberen het spul (tijdelijk) in gang te krijgen (een tijdrovende opgave voor een onhandige harry met twee linkerhanden), en via open haard en wat andere kunstgrepen toch nog enige warmte te creëren. Het ergste is dat zelfs de technici ondanks verwoede pogingen en het vervangen van enkele onderdelen er maar niet in slagen de echte oorzaak te ontdekken. Ze zijn er zelf ook erg mee verveeld en ze barsten nog net niet in tranen uit...
Natuurlijk troosten en bemoedigen computeroma en kommaneuker elkaar met veel echtelijke warmte maar dat laat de thermo- en andere staten ijskoud (sic )! Intussen heb ik gelukkig ontdekt elk nadeel heb se voordeel! - dat als ik wat pruts aan de thermostaat van het sanitair water, de radiatoren van mijn centrale verwarming tijdelijk warm worden. Maar dat gaat dan weer ten koste van ander comfort: uit douche- en andere kranen komt alleen nog lauw water En dan te bedenken dat ik juist nu eindelijk een boeiend verhaal zou kunnen vertellen over een bewogen en incidentrijke reis die onze muzikale zoon vorige week maakte naar de Oekraïense hoofdstad Kiev voor een optreden met zijn strijkkwintet Piacevole; mijn blogje daarover is half af en als ik deze koude week overleef, zal ik tegen het weekend wel euh klaarkomen (honi soit qui mal y pense).
TOE(kom)MAATJE. Waar zijn ze gebleven, de goede oude tijden dat er nog op niveau beledigd werd? Toen Lady Astor tegen Churchill zei: 'Als u mijn man was, deed ik vergif in uw koffie!' En Churchill antwoordde: 'Als ik uw man was, dronk ik het op!' Een verzameling van dit soort fraaie beledigingen (in het Engels) is verzameld op de website van de Amerikaanse computerspelletjesontwerper Al Lowe (de bedenker van Leisure Suit Larry).(Taalpost 19.12)
"Het Kruis van de Sint". Ja inderdaad, die titel hoorde als blikvanger bij mijn blog van 9.12 maar is daar tot mijn schrik weer uit verdwenen, weliswaar door mijn eigen geklungel. Dus lieve bezoekers, als u dat blogje van 9.12 gemist hebt, dan hebt ge euh... niks gemist, maar ge kunt nog altijd eens gaan kijken. (tjonge tjonge Kommaneuker, wat een flauwekul toch, al zeg ik het zelf)
TOE(kom)MAATJE. (Uit de krant van vandaag) Een Nederlandse diplomaat adopteerde zeven jaar geleden een Koreaans kindje van vier maand oud. Het kind is nu dus zeven jaar en beantwoordt blijkbaar niet aan de verwachtingen van zijn adoptie-ouders (ja, da's natuurlijk erg maar het komt helaas ook in "gewone" gezinnen wel vaker voor); ze willen nu van het kind af en zoeken daarom nieuwe adoptie-ouders... Ik heb maar één bedenking: "arm kind".
karootjes, op computer getekend door Computeroma
Alles kwijt, verdomme toch!
Mijn blog-vriendin Bojako liet in haar blog van 1.12 een paar zware krachttermen los omdat ze plotseling een lange tekst definitief kwijt was die ze tijdens het schrijven ervan niet af en toe had opgeslagen. Ik heb er eens goed mee gelachen, maar nu lach ik niet meer want gisteren overkwam mij hetzelfde, dedju, nadat ik ruim twee uur had zitten schrijven, wijzigen, wissen (vooral dàt!) want als kommaneuker heb ik altijd krankzinnig veel tijd nodig voordat ik min of meer tevreden ben over mijn tekst.
Ik moet ergens op een verkeerd knopje geduwd hebben want plotseling zag ik alleen nog een maagdelijk blanco document op mijn scherm en een vriendelijke maar voor mij veel te moeilijke vraag van mijn computer, waarop ik alleen maar Ja of Nee mocht antwoorden, zelfs Annuleren of Sluiten was er niet bij. Enfin, ik heb kennelijk verkeerd gegokt, want toen ik met angst en beven het document weer opriep, kreeg ik de intussen allang achterhaalde versie van de vorige dag te zien. Van alles wat ik nadien had geflikt: niks, rien de knots, nihil, nada, nothing. (mag ik nu even een momentje voor mij alleen, dank u... Verdomme, miljaarde, nonde, godver, dju toch, verdomme (o nee, die had ik al), merde, donnerwetter, djeezes )
Ik heb me nu voorgenomen om volgens het boekje - regelmatig mijn spullen op te slaan, en bovendien bij elke opslag een reservekopie te maken (standaard in Word)
TOE(kom)MAATJE. Volgens Gazet van Antwerpen van 4 december j.l. groeide de wereldbevolking de dag voordien met 255.246 eenheden. Dus niet 255.245 of 255.247, neenee: precies 255.246. Het zijn toch knappe gasten daar bij GVA, dat ze blijkbaar tot in de meest onherbergzame jungles en uithoeken van onze aardkloot hun mannetjes/vrouwtjes hebben zitten om alle dagen het aantal overlijdens en geboortes te turven. Geen wonder dat de gazet zo duur is.
Zwarte Piet? (op computer getekend met Painter Classic, door computeroma)
Onze dochter, leerkracht in het Lager Onderwijs, ontving de voorbije week Sinterklaas in haar klas. Na de gebruikelijke rituelen van gelovige, twijfelende en ronduit ongelovige kindjes, vroeg juf Ann tot groot jolijt van haar klein grut - aan de Heilige Man of ze een keer op Zijn schoot mocht zitten. De Sint aarzelde even (onze dochter is immers niet van de magerste ) maar kon voor het oog van Zijn jeugdig publiek moeilijk weigeren, en dus nam Ann plaats op Zijne Heiligheids Knieën Toen de kinderen (en enkele aanwezige collegas) van hun enthousiasme bekomen waren en juf Ann haar bevoorrechte positie weer verliet, fluisterde de Sint haar toe: Zeg Ann, je zat wel tegen mijn kruis hoor!. En om dat te bewijzen toonde Hij het behoorlijk gehavende kartonnen kruis dat aan een gouden ketting rond Zijn hals hing en dat duidelijk niet berekend was geweest op de onverwachte hogedruk-aanval.
TOE(kom)MAATJE. Vanmiddag even flink geschrokken, toen we een doordringende brandlucht gewaarwerden, blijkbaar veroorzaakt doordat tijdens het bijvullen van de open haard een gloeiende genster wel twee meter ver was gesprongen en een kussen van ons (vrij nieuw) bankstel had geraakt. Gelukkig konden we de vlammen snel doven met een kleiner kussen en bleef de schade beperkt tot een zwartgeblakerd gat in elk van de twee kussens. Na lezing van de brandpolis verwacht ik dat we in elk geval (een deel van) de schade vergoed zullen krijgen.
(monster; op computer getekend met Paint, door computeroma)
Als lid van de plaatselijke Tafeltennisclub (afdeling recreanten) maken we met andere gelijkgezinde geesten enkele keren per week de grote zaal van de club onveilig. Na ons zon 1,5 à 2 uur in het zweet gespeeld te hebben, hangen we dan nog een tijdje aan de toog van het cafetaria, dat in de loop der jaren in feite ons enige en echte stamcafé is geworden. Behalve een of meer dorstlessertjes staat dan steevast ook de onvermijdelijke TOOGPRAAT op het programma, de ene keer al wat serieuzer dan de andere. Zo vertelde computeroma dat een internist uit haar lip een biopsie had genomen (een van de stamgasten maakte daar al direct een autopsie van ) voor een onderzoek naar haar slecht werkende speekselklieren. Na deze serieuze opmerking kon een ludiek vervolg niet lang uitblijven. Een van onze vrienden vroeg zich af of er geen speekseldonor te vinden zou zijn. Na die vondst was het hek natuurlijk van de dam. Opmerking van een andere, al wat oudere tooghanger: Had ik dat woord in mijn jeugd gekend, ik zou aan heel wat vrouwvolk gevraagd hebben: Juffrouw, mag ik u speekseldonor zijn?!
De VOLGENDE KOMMA zal gaan, tenzij er wereldschokkend nieuws is zoals een nieuwe regering b.v. -over een echtgebeurde anekdote waarin het kruis van Sinterklaas euh centraal staat.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
