WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
31-03-2008
Kommaneuker contra Computeroma
Het zal een mens toch maar overkomen. Je staat in bewondering voor de artistieke computercreaties van je vrouw en als blijk van die waardering pik je er twee uit en zet die op je blog (zoals ik gisteren had gedaan), maar dat is dan buiten de waard(in) gerekend: lees maar eens de slot-alinea van mijn vorige blog en de boze reactie van computeroma op de oorspronkelijke versie Om misverstanden te voorkomen: we gaan niet uit mekaar
Of ik echt een kommaneuker ben (iemand die over kleinigheden valt), moeten anderen maar uitmaken. Vooral als het gaat over taalfouten (ik heb het niet over spelling maar over gesproken taal, bv. bij de VRT) ben ik voor sommige breed denkenden allicht een muggenzifter. Maar er zijn er die nog veel muggenzifterderder zijn dan Kommaneuker. Ik zal het bv. niet in mijn hoofd halen om over één bepaald woord lange lezersbrieven te schrijven, zoals een meneer uit Tienen deed in de Humo van 18.3. Hij maakt zich daarin vreselijk druk over het door elkaar gebruik van de woorden stadion en stadium door zowat iedereen op tv. Nog afgezien van de schromelijke overdrijving iedereen?, kom nou!) had die briefschrijver beter voorbeelden gegeven van talloze frequente taalfouten door bv. VRT- en andere intellectuelerikken ; hij vraagt zich af waar het taalgevoel van al die mensen is blijven steken, een terechte vraag maar ongeloofwaardig door dat ene stuntelige voorbeeld.
Hieronder stonden eerst twee computertekeningen van computeroma, die ik ongevraagd op mijn blog had gezet (de tekeningen bedoel ik); op haar "bevel" heb ik ze voorlopig moeten verwijderen (!!), want ze wil ze eerst op haar eigen blog zetten...
Vorige week een telefoontje van onze 15-jarige kleindochter J. (een van de 9; we hebben ook nog 4 kleinzoons, maar dat heeft er nu niks mee te maken): Oma, ik verveel me een beetje, mag ik bij u komen, ik zou een taart willen bakken Natuurlijk Jke, kom maar af Welke ingrediënten zou ik meebrengen? Niks, we kijken wel wat ik in huis heb. Resultaat enkele uren later: een heerlijk gebak.
De (klein)kinderen weten wel bij wie ze terecht kunnen voor een culinair advies van een ervaringsdeskundige Dat omas lekker-tips niet altijd even goed zijn voor de lijn, nemen ze er dan maar al te graag bij Hierna een tweetal fotos over het onderwerp: 1) helaas heb ik geen foto van de taart van Jke maar hier is er een uit het taartenbestand van computeroma2) computeroma tussen twee kleindochters aan een marktkraam met tand-onvriendelijke lekkernijen.
Oma en ik gaan, als het even kan, s zondags ergens in de regio een wandeling maken, meestal zon 15 à 20 km. Wandelen is immers gezond. Denken we. En in zekere zin klopt dat natuurlijk wel. Hoe dikwijls horen we het niet: senioren, je moet bewegen bewegen bewegen!! Goed voor het hart, de spieren, je conditie en wat weet ik nog allemaal.
Maar tijdens onze wandeling op 16.3, door een modderrijk gebied, moest ik ineens denken aan Johan Cruyff en zijn beroemde uitspraak: elk voordeel heb se nadeel . De eerste zorg s maandagsmorgens was: onze bemodderde broeken in de wasmachine. En wat zat daarin? Zeeppoeder, wasverzachter en wat weet ik nog meer. En wat gebeurt er met al die chemicaliën? Precies, die lozen we in de riolen. Kortom: chemische vervuiling van ons grondwater.
Als ik dan bedenk dat duizenden enthousiaste wandelclubleden (zoals wij) elke week samen voor die gigantische watervervuiling zorgen, dan . denk ik aan iets anders en verheug me alweer op de volgende vuile maar gezonde wandeling: ik draai het evangelie van de genoemde Johannes Cruyff om en denk dan: elk nadeel heb se voordeel.
Naschrift . Om misverstanden te voorkomen: dit blogje is natuurlijk ironisch bedoeld en geen pleidooi tegen het wandelen, modder of geen modder. Integendeel Wandelen is gezond, en dat beetje waspoeder in de riolen (samen met onze stront ) zal de zaak niet maken
Hier liefst niet met je zondagse pak wandelen (zelfs niet op zondag).......
.... dit zijn mijn schoenen en broek, en het ergste moest nog komen...
Ik heb wiskunde altijd een moeilijk maar boeiend vak gevonden. Ik vind bv. dat wiskunde en filosofie soms heel dicht bij elkaar liggen Maar ik heb helaas niet doorgezet en ben met mijn studies en hobbys andere richtingen uitgegaan (waar ik overigens ook geen spijt van heb!) Maar genoeg geluld, hier komen mijn vragen, of eigenlijk maar één, want het antwoord op de eerste heb ik vrij vlug zelf uitgerekend (hopelijk zonder fouten ): voor de tweede reken ik op andere bloggers 1) Soms heb ik medelijden met een Nederlands-onkundige die vergeefse moeite doet om zelfs gewone woorden uit onze taal correct uit te spreken (het omgekeerde geldt natuurlijk ook); voor het woord zedenles bv. krijgt hij theoretisch de keuze uit niet minder dan 27 mogelijkheden (hij weet immers niet dat WIJ de letter e drie keer anders uitspreken; het aantal combinaties is dus 3 x 3 x 3). 2) SUDOKU. Het aantal mogelijkheden om een sudoku-puzzel te maken is uiteraard beperkt (9 cijfers rangschikken volgens 3 criteria) maar moet wel in de miljoenen (miljarden?) lopen. Welke blogger met een wiskundeknobbel legt voor mij het aantal mogelijkheden uit?
TOE(kom)MAATJE. Bericht (bron: onbekend) Brand bij fruitteler, de schade loopt in de meloenen
"10 kleine negertjes", met "Paint getekend door Computeroma
Het maken van vakantie- en andere dias was tientallen jaren een van mijn hobbys. Ik heb er naar schatting een 15000 gemaakt. Gelukkig heb ik steeds gezorgd voor een gemakkelijk klassement plus een projector en een flink scherm. Alles binnen handbereik, zodat het nooit langer duurde dan hooguit 5 minuten om uit gelijk welke periode de betreffende prentjes op het scherm te krijgen; onze (klein)kinderen vroegen (vragen) dan ook regelmatig om nog eens bepaalde dias uit het verleden te zien. Maar inmiddels was de digitalefotografie volop in opmars en na lang aarzelen schakelde ik in 2005 definitief over op digitale fotografie. Het nadeel was dat het bekijken van mijn fotos voortaan moest gebeuren op het kleine scherm van mijn PC op de computerkamer, met alle beperkingen en ongemakken van dien; vroeger konden we comfortabel vanuit onze salonzetels met 5 à 10 man naar het projectiescherm te zitten kijken. Intussen staan er op mijn harde schijf en/of cds honderden afbeeldingen die we nog nooit op een behoorlijke grootte hebben kunnen bekijken. De conclusie lag voor de hand: aankoop van een volwassen TV-toestel en een DVD-recorder. Volgens de verkoper zou het vertonen van mijn digitale afbeeldingen op mijn TV-scherm een fluitje van een cent betekenen; we geloofden de man en volgens zijn uitleg leek het inderdaad allemaal erg simpel. Maar niet voor een (on)handige Harry als Kommaneuker. Toen we thuiskwamen met de nieuwe aanwinst, was ik alles vergeten of haalde ik zaken door elkaar. Bovendien gaven de handleidingen van zowel TV als recorder zo veel informatie dat ik er tureluurs van werd: teveel is trop en trop is teveel: allerlei snufjes en mogelijkheden die me voorlopig geen komma interesseerden; ik wou in eerste instantie maar één ding: eindelijk eens mijn fotos op mijn TV-scherm kunnen bekijken. Ik was de wanhoop nabij, werd al bang dat ik de verkeerde toestellen had gekocht. Ten einde raad riep ik een van mijn zoons te hulp en zoals ik gevreesd (of neen, eigenlijk liever: gehoopt!) had, was zijn reactie: allez Pa, dat je daar nu zo moeilijk over doet, kom hier, ik zal het eens laten zien. En inderdaad, met enkele klikjes op de afstandsbedieners bewees hij dat de verkoper toch gelijk had gehad: een fluitje enz. Binnen de kortste keren zagen we mijn digitale fotos (en de tekeningen van computeroma ) voor het eerst in hun volle glorie op mijn TV-scherm. Toen zoonlief weg was, probeerde ik het zelf en u raadt het al weeral noppes! Maar nu wist ik tenminste dat het KON; de volgende dag nog eens goed stap voor stap laten uitleggen, de hele procedure zelf een paar keer oefenen en nu kan den ouwe het helemaal alleen, zonder kinderlijke begeleiding Oef!
Het voorbije weekend is er weer heel wat gekampeerd bij sommige scholen: ouders wilden bij de eersten zijn om hun kroost tijdig ingeschreven te krijgen op de school van hun keuze. Er was zelfs iemand die meerdere dagen zijn tenten had opgeslagen In het verleden heb ik meermaals (laatstelijk nog in mijn blog van 15 februari) deze onmenselijke en asociale, ondemocratische procedure (?) aangeklaagd. Tot mijn aangename verrassing is nu ook onderwijsminister Frank Van den Broecke tot het besef gekomen dat dit niet meer kan. Hij wil nu bij wijze van experiment het nachtelijk aanschuiven aan de schoolpoort vervangen door een soort callcenter-systeem; zegmaar aanschuiven per telefoon. Of dat een ideaal alternatief is, zal moeten blijken; ik zou zeggen: alles is beter dan kamperen. Ook de commentator van de GVA (3 maart) lijkt in die richting te denken. Ik ben benieuwd.
Computeroma zaagt al maanden (of jaren?) aan mijn kop om een gps-systeem (tomtom) aan te schaffen, opdat ik niet meer verkeerd zou rijden als we ergens naartoe moeten. Nu is mijn oriëntatiegevoel inderdaad allesbehalve indrukwekkend, om niet te zeggen onbestaande. Enfin, helemaal juist is dat ook weer niet, want een zeldzame keer neem ik, verstrooid als ik ben, per vergissing toch de goeie weg. Maar zodra ik zeker ben van mezelf, pak ik de foute richting. Tot mijn verdediging kan ik echter wel enkele elementen inroepen: 1) oma kan zelf niet rijden en heeft dus gemakkelijk praten, 2) sinds mijn pensionering rijden we globaal nog maar weinig grote afstanden en mijn gebruikelijke omwegen blijven dus al bij al te beperkt (vind ik! ) om daarvoor een tomtom aan te schaffen, 3) zelfs zon gps-systeem schijnt ook niet altijd perfect te werken: vaak hoor ik van vrienden dat hun tomtom hen regelmatig aanmaant om terug te keren (of rijden ze met opzet verkeerd om zo vaak mogelijk die zwoele stem van hun Miss GPS te horen?) Vorige zondag was het weer zo ver. Enkele Aktivia-wandelclubs organiseerden in Stekene (Waasland) een Nationale Wandeldag; deelnemers hadden de vrije keuze tussen 6 verschillende afstanden en konden, eveneens vrij, starten tussen 7.30 uur en 15 uur. Om de startplaats te bereiken, had ik alvast geen GPS nodig want bij die Aktivia-wandelingen staan steeds op alle toegangswegen al kilometers van te voren regelmatig duidelijke pijlen richting Start (zie foto 1); alleen de grootste sukkelaar kan dan nog missen (voor MIJ blijft opletten dus de boodschap ). Toen we rond 7.30 uur de startplaats naderden, lette ik goed op de laatste bochten en zijstraten, want die zou ik na de wandeling in omgekeerde richting moeten nemen voor de terugweg. (Om te parkeren moest ik rechts afslaan, dus om straks weer weg te rijden moet ik linksaf enz.) Ik voelde me zeker! Ik had me nog nooit zo zeker gevoeld, en dus .. liep het toch nog mis. Onderweg voelde ik al nattigheid (tiens, hier zijn we vanochtendtoch niet langs gekomen? ) en bij thuiskomst bleek dat ik 8 km. meer gereden had dan op de heen weg. Het kon dus niet missen: Wanneer kopen we nu eindelijk eens een tomtom?!, jammerde computeroma. (Ik ben eens benieuwd hoe lang ik de boot nog zal kunnen afhouden) N.B. De vier fotos zijn beelden van deze wandeldag
1) zo rijden we richting Start van de wandeling
2) keuze tussen 6 wandelafstanden (wij kozen 17 km):
3) onderweg (tussen 7.30 en 15 uur hadden zich 9000 wandelaars ingeschreven over de 6 afstanden; vandaar de grote spreiding onderweg)
4) bij de georganiseerde stopplaatsen worden ook de honden niet vergeten!
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
