WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
29-08-2008
Energiefacturen: geen lezersbrief?, dan maar op mijn blog!
Vrijwel dagelijks kom ik in GvA wel iets tegen waarop ik zou willen reageren, maar meestal houd ik me in, al was het maar om praktische redenen of omdat het sop de kool niet waard is. Maar als ik zie dat het publiek in belangrijke zaken misleid wordt door flagrante leugens of halve waarheden, dan wil ik wel eens een lezersbrief sturen.Natuurlijk beslist de redactie vrij over evt. niet-publicatie van mijn brieven, wat trouwens nogal eens gebeurt; ik heb daar geen probleem mee, bovendien zie ik mijn brieven soms wel degelijk gepubliceerd. Deze week was het weer raak (of beter mis?);geen enkele reactie te bespeuren op een nochtans belangrijke fout in GvA van 27.8., dus ook niet mijn commentaar. Maar gelukkig heb ik zelf nog altijd mijn blog om mijn frustraties op af te reageren. Oordeelt u zelf over mijn geweigerde lezersbrief:
"Slechts één energieleverancier rekent te hoge voorschotten aan (GvA 27.8), het gaat om een (kleine) nieuwkomer en niet om Electrabel. Qué? In juni 2007stortte Electrabel mij 685 euro aan teveel betaalde voorschotten terug, in juni 2008 kreeg ik 427 euro terug, maar werd mij opnieuw een drastische verhoging aangekondigd van de nieuwe voorschotten; ik berekende dat daardoor het jaartotaal aan voorschotten maar liefst 64% hoger zou uitkomen dan het laatste factuurbedrag. Zonder veel moeite (!) kon ik Electrabel bewegen (via haar energielijn) tot een drastische verlaging van de nieuwe voorschotten, al wilde de (vriendelijke) Electrabeldame niet verder gaan dan een bedrag waarmee het jaartotaal toch nog altijd 18% hoger zal liggen dan de laatste factuur. Uit heel wat lezersbrieven en persoonlijke contacten weet ik dat ik lang niet de enige ben met dergelijke Electrabel-ervaring.
TOE(kom)MAATJE. Waarheden om te onthouden of te vergeten (bron: onbekend) - Met de hoed in de hand, schijnt de zon in je ogen - Wie een put graaft voor een ander, heeft goed gewerkt - Hoe meer zielen, hoe meer chrysanten - Wie het laatst lacht, heeft de mop niet begrepen
Het moet eind jaren 60 geweest zijn (niemand kent de juiste datum) dat ik toetrad tot het Koninklijk Gemengd Koor Sint-Gregoriusgild van Sint-Niklaas (opgericht in . 1889 maar nog steeds springlevend). Ik was een bescheiden radertje in het geheel, al kwamen mijn muzikale opleiding en ervaring soms wel goed van pas. Een belangrijke fase (voor mij toch) begon in 1983, toen ik van het toenmalig bestuur toelating kreeg om een koorkrant te starten; ik kreeg carte blanche en maakte daar gretig gebruik van (soms een beetje misbruik? ): naast zakelijke mededelingen gaf ik ook mijn persoonlijke commentaar op zaken die van dicht of van ver iets met het koor te maken hadden. Een vaste rubriek waren de vele humoristische voorvallen in koorverband (soms durfde ik de feiten wel eens wat aan te dikken voor de goeie zaak ). Ik voelde me altijd extra gelukkig als ik na een geslaagd concert lovende commentaar kon geven. Maar soms was een optreden eerder minder geslaagd en dan schreef ik dat ook (ik wilde niet huichelen met onverdiende eigen lof). Desondanks of misschien juist daardoor? ben ik door bestuurs- en andere leden steeds aangemoedigd om door te gaan met mijn blabla en heb ik 25 jaar lang mijn goesting kunnen doen en zo verscheen vorige week het 246ste nummer van Koornix. Dat nummer was echter tegelijk mijn allerlaatste, want enkele maanden geleden heb ik mijn ontslag uit het koor aangekondigd. Mijn stembanden begonnen te verslijten (ik hoorde mezelf soms vals zingen) en ik wilde niet wachten tot de anderen daar achter zouden komen Ook het engagement voor aanwezigheid op uitvoeringen en wekelijkse repetities begon zowel lichamelijk als sociaal zwaar te wegen en legde soms een hypotheek op mijn andere verantwoordelijkheden en hobbys. En zo droeg ik vorige week op de hoogdag van 15 augustus voor het allerlaatst in 40 jaar mijn kooruniform. Tot mijn verrassing werd ik op het einde van die kerkelijke viering door het koor letterlijk en met veel tralala in de bloemen gezet. Ik had er helemaal niet op gerekend maar kom er eerlijk voor uit dat die gestes van waardering mijn ijdelheid streelden. Ik vertrek met pijn in het hart want ik heb een fantastische tijd gehad met alleen maar fijne mensen, nooit met iemand een echt conflict gehad en als ik toch al eens iemand op de tenen had getrapt dan had ik nooit moeite om sorry te zeggen (desnoods publiekelijk) en zo het misverstand bij te leggen. Ik wens mijn geliefde Gilde nog heel veel succesvolle jaren en zal zeker een van haar trouwste supporters blijven.
De Gilde tijdens een recent concert in de OLV-kerk van St-Niklaas (foto: J. Toune): :
De hype van 8-8-8 Waar mensen zich al niet mee bezighouden 8 augustus j.l. was voor heel wat koppels een historische datum om de trouwen. Gazet van Apen bracht op 9.8 zelfs een speciale bijlage met allemaal fotos van 888-koppels; leuk voor elk van die koppels maar totaal oninteressant voor die 99,99999 % andere GVA-lezers. Ik vond er maar één min of meer originele tussen: het betreffende koppel had zijn trouwplannen zorgvuldig geheim gehouden, maar vrienden en familie uitgenodigd op een heuse barbecue; iedereen (inclusief het koppel zelf) was uiteraard in aangepaste zomerse bbq-outfit en plotseling werd het hele gezelschap te voet meegetroond naar het stadhuis om de hoek, waar tot algemene verrassing het verliefde paar zich in de echt liet verbinden! Maar voor de rest vraag ik me af wat er nu speciaal was aan die datum want in de eerste plaats klopt het al niet: tenslotte moet je om tot 08.08.08 te komen de eerste twee cijfers van het echte jaartal (2008) inslikken; dan vind ik bv. 20 augustus a.s. al een stuk echter: 20 08 2008. In de tweede plaats hebben we de voorbije jaren al zeven voorgangers gehad zonder dat daar zoveel heisa over gemaakt werd: 1.1.1., 2.2.2., 3.3.3 7.7.7; en er komen er nóg vier: 9.9.9 .. 12.12.12.
TOE(kom)MAATJE. Over cijfers gesproken. Twee nullen wandelen samen op straat, zien aan de overkant een acht staan en roepen geërgerd: Zeg viezeriken, doe dat ergens anders hé!
Het is waar want het staat in de krant! Jaja, vroeger misschien wel: ernstige journalisten van ernstige kranten gingen niet over één nacht ijs voordat ze iets schreven. Ze controleerden hun bronnen en maakten er een punt van (beroeps)eer van om hun lezers geen halve waarheden of hele leugens op te dienen. Maar de tijden zijn veranderd. Uit betrouwbare bron weet ik dat journalisten van nu door hun werkgever vaak onder druk gezet worden om concurrenten vóór te zijn (een primeur kan goud waard zijn) of toch zeker niet te laat te komen met het publiceren van gevoelig of belangrijk nieuws. Gevolg: om hun deadlines te kunnen halen nemen journalisten niet steeds voldoende tijd om hun bronnen te controleren, met alle gevaar voor de juistheid en volledigheid van hun berichtgeving. Nog maar onlangs werden we weer eens op het verkeerde been gezet over ontslagpremies van topmensen bij Fortis. Sommige kranten wisten dat de grote baas bij evt. vertrek zon 5 miljoen zou mogen opstrijken, een andere krant beweerde dat dit bericht puur verzinsel (een kwakkel) was. (Ik hoorde dit in het dagelijks persoverzicht op VRT-radio). Wat moet ik nu nog geloven??? Soms vraag ik me af waarom ik eigenlijk nog een krant lees of het radio- of TV-journaal volg. Het is om razend te worden. Willen de goeie journalisten eens opstaan aub?
TOE(kom)MAATJE. Sochez en savez sachiez belle, ce nu pechent, aldus een briefje naast een Amsterdamse huisbel. De bewoner, blijkbaar een rasechte Mokummer met kennis van zijn dialect maar beslist geen kanshebber voor het Groot Dictee, bedoelde s ochtends en s avonds zachtjes (sachies!) bellen; zenuw patiënt .Ik sta niet in voor de waarheid van dit grapje, maar heb er wel goed om gelachen si non e vero, e bene trovato (dit is hopelijk foutloos Italiaans voor als t niet waar is, dan is t toch goed gevonden)
VRT-Radiozenders maken goede beurt (GvA 24.7.08), behalve de cultuurzender Radio Klara, waar bijna niemand nog naar luistert (amper 2% van het potentieel). Dat fiasco verbaast me niks: De Klara-verantwoordelijken willen kennelijk niet inzien dat ze verkeerd bezig zijn door koppig te blijven zweren bij een elitair concept dat de liefhebber van gewone klassieke muziek (zoals ik) te vaak in de kou laat staan en verjaagt naar een echte klassieke muziekzender zoals bv. Nederland 4. Het elitair karakter van Klara blijkt ook uit het slechts summier (of helemaal niet) vertalen van anderstalige sprekers; de Klara-luisteraar wordt blijkbaar verondersteld op zijn minst drie moderne talen (Frans, Duits en Engels) te beheersen!! Ik doe regelmatig eerlijke pogingen om de moeilijkere muziekgenres van Klara te beluisteren, maar het kan teveel worden, en ook de voortdurende blabla over tentoonstellingen waar ik toch niet naar toe kan, jagen me naar de concurrentie.
Foto: zo'n dertig jaar geleden: onze zoon tijdens zijn allereerste viooloefeningen:
Intussen zelf professioneel violist en leraar, maar steeds met brede belangstelling voor andere instrumenten; hier tijdens een folklorefestival in 2006
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
