WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
Niemand zal betwisten dat (te) snel rijden een belangrijke oorzaak is van zware verkeersongevallen. Niet te verwonderen dus dat met de regelmaat van een klok wordt gepleit om de maximumsnelheden in het verkeer te verlagen, want dat is veiliger. Ik ben niet principieel tegen lagere maxima, maar het argument vind ik ronduit dom. Natùùrlijk is 110 veiliger dan 120, en 80/u is nóg veiliger, en 50 nóg meer enz., kortom, het allerveiligst zijn stilstaande autos, dus: autos afschaffen en terug naar de Middeleeuwen! Anders gezegd: of we het nu leuk vinden of niet, de auto is nu eenmaal niet meer weg te denken uit onze samenleving. De vraag is dus niet: moet de maximumsnelheid omlaag?, maar hoe zoeken we een maatschappelijk verantwoord evenwicht tussen maximumsnelheden en een zo laag mogelijke prijs aan slachtoffers?
TOE(kom)MAATJE. Over grenzen gesproken In GVA van vandaag 28.11 lees ik over het superluxe cruise-schip Oasis of the Seas: het grootste varende hotel ter wereld (GVA 28.11). 360 meter lang, 16 verdiepingen (dekken), 6000 passagiers, 2000 bemanningsleden, 24 restaurants (!), 37 bars, 12000 bomen en planten (?) enz. enz. Ik kan het niet helpen maar ik vind zoiets degoutant en wraakroepend. Voor alle duidelijkheid: ik voel me heel gelukkig (en bevoorrecht!) dat ikzelf me een bepaalde graad van comfort en enige luxe kan veroorloven en af en toe eens met vakantie kan gaan, zaken die niet voor iedereen zijn weggelegd. Maar zelfs indien wij (want computeroma denkt er ook zo over) ons zon superluxueuze cruisereis zouden kunnen permitteren, zou dat indruisen tegen ons gevoel van verdelende rechtvaardigheid; er zijn grenzen!
Dan liever een mooi uitzicht vanuit "ons" gezellig en comfortabel Zwitsers chalet op de vierduizenders in het Mont-Blancgebied:
Na zijn dagtaak vergat een Engelse ambulancier onlangs een patiënt af te leveren bij diens verzorgingstehuis. De man bleef vijf uur lang opgesloten voordat de vergetelheid ontdekt werd, maar alles liep goed af en het slachtoffer nam het nogal laconiek op. Het voorval deed mij denken aan een familieanekdote van lang geleden. Een zus van mijn vader was een kloosternon, die als enige van haar gemeenschap een rijbewijs had. Het gebeurde maar zelden dat ze effectief moest uitrijden en toen ze op een goeie dag een medezuster voor een onderzoek naar het nabije ziekenhuis moest vervoeren, was dat dan ook een hele bedoening, die grote belangstelling van de andere nonnen genoot. Mijn tante nonneke startte de wagen en vertrok, enthousiast uitgewuifd alsof ze maanden zou wegblijven! - door haar collegas; die bleven zwaaien tot zij uit het gezicht verdween, en mijn tante (ze noemden haar de clown van het klooster) wuifde even vrolijk terug. Toen ze enkele minuten later bij het ziekenhuis aankwam, opende ze het achterportier om haar passagier te helpen bij het uitstappen maar stelde tot haar verbazing vast dat de achterbank .leeg was! Ze besefte onmiddellijk dat ze, in haar zenuwachtig enthousiasme om nog eens te kunnen rijden, de levende lading per vergetelheid had achtergelaten bij de andere zusters en dat hun uitbundige gebaren bij haar vertrek geen vrolijk uitwuiven betekenden maar integendeel een ultieme poging waren om haar te doen terugkeren en alsnog de lading op te pikken! Ze keerde uiteraard onmiddellijk om en er volgde een tweede aflevering van de reality soap, nu uiteraard MET passende bagage op de achterbank. Onnodig te zeggen dat het voorval de nodige hilariteit opleverde en ook jarenlater nog vaak werd opgerakeld. Intussen is Tante Trees alweer jaren dood (evenals ongetwijfeld de hele toenmalige kloostergemeenschap) maar ik herinner mij het verhaal nog als de dag van gisteren.
Het is een hardnekkig misverstand dat Sinterklaas over Hulpsinten zou beschikken; het tegendeel is waar: van mijn moeder zaliger weet ik zeker dat iedere Sint die ik tegenkom de enige echte is. Elke twijfel die ik als kind opperde, ontzenuwde zij met keiharde bewijzen. Sint Nicolaas is een Heilige, en Heiligen kunnen alles. Zo kan de Heilige Man zich bv. zonder problemen tegelijkertijd op verschillende plaatsen en in verschillende outfits vertonen; ik heb dus nooit bij een vervanger op schoot gezeten: het was iedere keer de Heilige Man zelf, ook al zag ik Hem tezelfdertijd in een winkel aan de overkant met een ander kindje. Het was zoals bij God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest, telkens nochtans dezelfde ene God, dus waarom dan niet één en dezelfde Sinterklaas, in de ene winkel met een bril en aan de overkant zonder bril? In zijn begeleidende briefjes bij de cadeautjes herkenden wij het karakteristieke handschrift van mama, maar dat was voor haar (en aldus voor ons!) juist een bewijs temeer van s mans Veelzijdige Gaven: Sinterklaas kan toch ook alles, zelfs mijn handschrift kan Hij nadoen! Het bericht in mijn Gazet,dat er bijscholingscursussen voor hulpsinterklazen bestaan, ontneemt dit kinderfeest een flinke brok romantiek en doet me met heimwee terugdenken aan mijn kinderjaren, toen mijn moeder helemaal geen hulpsinterklazen nodig had en wij elk jaar weer op de schoot van De Enige Echte Sint onze liedjes konden opdreunen.
Ik wens u oprecht succes met uw plannen om de verkeersveiligheid te verhogen door onder meer het aantalverkeersborden langs onze wegen drastisch te beperken tot wat echt nodig is (jaren geleden bewees een onderzoek ik meen in Limburg dat zon vermindering wel 50 % zou kunnen bedragen, maar met die conclusie is blijkbaar nooit iets gedaan).
Ik hoop dat zon herziening tegelijk gepaard zal gaan met een kwalitatieve benadering. Ik stoor mij voortdurend aan de talloze overbodige, misleidende, slecht geplaatste, tegenstrijdige en soms niet bestaande verkeerstekens.
Een weggebruiker moet uiteraard vooral oog hebben voor het verkeer zelf en alles wat (in)direct met verkeersveiligheid te maken heeft, maar zijn aandacht wordt voortdurend afgeleid door allerlei aanduidingen, die ofwel zoveel informatie bevatten dat men sterk moet afremmen (of zelfs stoppen, bv. op kruispunten in industrieparken!) om het allemaal te kunnen lezen, ofwel boodschappen die met verkeersveiligheid weinig of zelfs niets te maken hebben. Ik denk niet alleen aan de vele zuiver commerciële reclameborden of toeristische propaganda (waaronder ook De Provincie X heet U welkom e.d.) maar ook paradoxaal genoeg! aan die grote borden van het Belgisch Instituut voor de VerkeersVeiligheid (!) met te lange, ingewikkelde en soms raadselachtige slogans.
Ten slotte veroorloof ik me nog een suggestie in de marge: de plaatsing van (vooral tijdelijke) verkeerstekens berust maar al te vaak op ondeskundige improvisatie; soms betekenen ze reglementair zelfs precies het tegenovergestelde van wat blijkbaar bedoeld wordt. Zulke plaatsingen zouden dus beter gebeuren door of ten minste onder toezicht van bevoegde overheden.
Gemiddeld worden per week 17 fietsers gedood in het verkeer zonder dat de media daar veel aandacht aan besteden. Pas wanneer er in één euh klap meerdere slachtoffers vallen wordt het weer interessant en zien de kranten er brood in (u weet wel: de één zijn dood enz.). Zoals die vier studenten die deze week van het fietspad weggemaaid werden door een dronken chauffeur die te hard reed. Zoals helaas te voorspellen was, volstond deze (betwistbaar gebleken) omschrijving voor het grote publiek om de doodrijder al direct de zwaarste straffen toe te wensen. Het parket stelde inmiddels vast dat de chauffeur de promillegrens lichtjes overschreden had maar niet dronken was en ook dat de man 90 km/u reed ipv de toegelaten 70 km/u., kortom, overtredingen die ook u en mij gemakkelijk kunnen overkomen. Zijn verzekering ging met die nuanceringen trouwens akkoord. Ik vraag me af hoeveel van al diegenen die de chauffeur al direct veroordeelden zouden durven zweren dat ze zelf nooit ofte nimmer na een half glas te veel achter het stuur hebben gekropen of ergens wat harder gereden dan officieel toegelaten? Ik zou het van mezelf in elk geval nooit durven beweren, ook al ben ik een zgn. defensieve rijder; een ramp zoals hiervoor beschreven kan ook mij overkomen. Trouwens, wat snelheidsbeperkingen betreft is het in ons land gewoon onmogelijk om die overal en altijd te respecteren, al was het maar omdat die maxima zelfs op korte afstanden voortdurend veranderen. Ook krioelt het van allerlei (overbodige, misleidende of zelfs tegenstrijdige) verkeersborden (zie hieronder een kleine collectie). Ik heb ooit aan mijn plaatselijke verkeerspolitieofficier gevraagd om samen met hem of een medewerker een willekeurige rit door mijn stad en regio te maken om hem af en toe bij verrassing te vragen in welke snelheids- of parkeerzone we ons bevonden. Hij wilde (of durfde?) er niet op ingaan (!! ) Voor alle duidelijkheid: helemaal los van voorgaande bedenkingen heb ik uiteraard het volste respect en begrip voor het onmetelijke verdriet van de zwaar getroffen families en vrienden van de slachtoffers. Ik kan me perfect voorstellen dat zij in de huidige omstandigheden totaal geen boodschap hebben aan een benadering zoals de mijne; ik denk trouwens dat ze die wel niet zullen lezen en dat stelt me gerust.
Hieronder enkele staaltjes van officiële signalisatie door bevoegde instanties. Kun je een weggebruiker dan kwalijk nemen als hij de richtlijnen van de overheid vaak niet begrijpt en zich dus ook wel eens afvraagt of hij er wel rekening mee moet houden?
Probeer dat als niet bekende chauffeur maar eens in één oogwenk in je op te nemen
(het in mijn vorig blog aangekondigde item over een familiale anekdote zal voor een volgende keer zijn) In het novembernummer van OKRA-magazine (tijdschrift van de seniorenvereniging OKRA) staat in de kookrubriek een artikel over Vegetarische kip.Nu ben ik een overtuigde bewonderaar van lekker koken (kan er bij wijze van spreken uren op staan kijken ), maar zelf koken?, ho maar: ik kan nog geen ei bakken. Maar kom, bij die titel vegetarische kip werd ik uiteraard nieuwsgierig: wat moest ik me in s hemelsnaam voorstellen bij een gerecht met zon tegenstrijdige naam? Maar noch de begeleidende tekst noch de kookinstructies of de opsomming van de benodigde ingrediënten maakten we iets wijzer. Nergens las ik ook maar een spoor van kip, integendeel: alleen in de titel boven die ingrediëntenlijst kwam het woord kip voor, maar hoe! De titel luidde ik citeer gekleurde kip (zonder kip). Ik hou nogal van (vooral absurde) humor, maar de "humor" van deze Kip zonder kip ontgaat me compleet; ik zie het eerder als een euh Kip zonder kop.Het zou me niet verbazen als OKRA in het volgende nummer een recept geeft voor Broodje olifant zonder olifant.
Boeken(beurs) en voorlezers Op de Antwerpse boekbeurs lezen auteurs soms voor uit eigen (of andermans) werk. Op zichzelf een interessant initiatief, maar (goed) schrijven is nog wat anders dan goed voorlezen. Ik heb de dichter Anton Van Wilderode ooit uit zijn eigen mooie repertoire horen voordragen, maar zijn krakende stemgeluid was om buikloop van te krijgen Dan hoor ik bv. liever - ondanks zijn herkenbare Wase tongval - Tom Lanoye (ooit samen in de klas met Chris De Stoop en onze oudste zoon, maar dat terzijde). Overigens herinner ik me dat ik zelf (een generatie geleden) ook een mislukte voorlezer voor mijn kindjes was, maar dan niet zozeer door een slecht stemgeluid dat viel nogal mee maar doordat ik tijdens Sneeuwwitje, Roodkapje, het Kindje in de Kribbe of andere verhaaltjes regelmatig halverwege een zin begon te knikkebollen en zelf in slaap dreigde te vallen. Ik werd dan wel weer tot de orde geroepen: Allez papa, vertel nou verder!!, en dan ging het weer even, maar nooit voor lang. Ik ben met mijn voorleescarrière dan maar voortijdig gestopt, hoe spijtig ik het ook vond want ik begreep wel dat mijn kroost het liever anders had gezien. Het gekke is, dat ik uitgerekend in mijn bed altijd een slechte slaper ben geweest. Misschien had ik dus beter in horizontale toestand vanuit mijn bed voorgelezen, met de kleintjes rond mij!
TOE(kom)MAATJE. Als er niks beters tussen komt, pik ik in mijn volgend blog in op een berichtje uit de krant: chauffeur vergeet patiënt in ambulance, dat mij deed denken aan een (plezant) voorval dat ik in mijn eigen familie ooit meemaakte.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
