WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
31-12-2009
Familie-reünie (2)
Familie-reünie (2) Door mijn amateuristisch geklungel kwam de foto van de mooie koelkastpoëzie in mijn vorige blog maar pover over (tiens, dat laatste rijmt maar het is uiteraard geen poëzie ) Om recht te doen aan dichteres S. (het lief van onze kleinzoon E.) geef ik hier nog eens de foto van haar oorspronkelijk werkstukje en een wat beter leesbare versie van de tekst; vervolgens nog een zicht op omas kleerkast met verkleedkeren
TOE(kom)MAATJE. Vandaag was wel de leste maar voor mij zeker niet de beste dag van het jaar, verdomme Meer details en beelden in mijn volgende blog Intussen wens ik ieder van mijn bezoekers een prettige jaarwisseling.
Koelkastpoëzie, door dichteres S. (lief van kleinzoon E.): Wie bovenstaande tekst niet goed kan lezen, ik heb ze voor u uitgetikt: jij mijn zoete illusie fluistert liefde in mijn hart en poëzie in mijn zuchtende ziel ik kan je geheimen verzorgen met een enkele kus
wil je ons uitvinden? zacht onze verlangens delen? zeg dan voor altijd ja!
En hier een blik op oma's kleerkast met verkleedkleren:
Familie-reünie Volgens familiale traditie hadden wij, zoals elk jaar rond Kerstmis, ook nu weer onze hele achterban uitgenodigd voor een reünie bij ons thuis. Qua ruimte wordt dat wel steeds moeilijker, gelet op de beperkte plaats tegenover de groeiende omvang van die achterban: onze 4 kinderen met 3 partners + 13 kleinkinderen met (momenteel ) 4 lieven. Omdat onze oudste kleinzoon enkele dagen in het buitenland vertoefde, waren we onszelf inbegrepen - dus met 25 man M/V (ja, reken maar uit hoor, het klopt!). Daarom hadden we ook gekozen voor een formule van zelfbediening met eenvoudige bestekken. Onze kinderen (van wie er een in plaats van violist evengoed chef-kok in een sterrenhotel had kunnen worden) hadden samen gezorgd voor een uitgebreide keuze van aperitieven, warme en koude hapjes (en happen), bijhorende dranken en allerlei desserts. Van (o)pa en (o)ma werd alleen verwacht dat we uiteraard .de rekening zouden betalen! Toch had oma nog een extra opdracht meegekregen: zij moest (zoals in vroeger jaren) een peperkoekenhuisje bouwen, dat de opdrachtgevers (intussen grote lummels, stel je voor!) dan in de loop van de dag zouden afbreken (lees: opeten!). Zoals elk jaar (traditie, nietwaar?) was het ook nu weer een chaotische maar (misschien juist daardoor?) supergezellige bedoening. Er werd niet alleen veel gegeten maar ook gelachen: vooral de tieners amuseerden zich met fotos waarop ze zich als kleuters herkenden (al dan niet in hun blootje ) of met de uitgebreide voorraad verkleedkleren die oma in de loop der jaren had verzameld of zelf genaaid en nu welbewust ter herontdekking op een van de kamers had uitgespreid Tot onze aangename verrassing bleek een van de lieven over poëtische gaven te beschikken. Toen zij onze collectie koelkastpoëzie-woordjes zag (een 500-tal losse +/- courante woorden op magneetjes), toverde zij daarmee in een mum van tijd een mooi gedicht op onze ijskast, naast onze eigen niet steeds even nette fantasietjes (die ik dan ook uit pure schaamte onmiddellijk heb verwijderd ). Toen rond 23 uur de laatste gasten vertrokken waren, genoten Oma en ik nog even van de stilte na de storm en doken toen ons bed in, moe maar tevreden over een geslaagde dag.
Het "peperkoekenhuisje" :
Beroepsviolist maar in zijn vrije tijd verstokte keukenpiet:
Lachen geblazen om oude foto's:
Uit oma's verkleedkoffer, na zoveel jaren wel veel te klein:
Nogmaals oma's peperkoekenhuisje, maar in "afgebroken" staat na het festijn: Koelkastpoëzie, door een van de "lieven": jij mijn zoete illusie fluistert liefde in mijn hart en poëzie in mijn zuchtende ziel ik kan je geheimen verzorgen met een enkele kus
wil je ons uitvinden? zacht onze verlangens delen? zeg dan voor altijd ja!
(klik op de bijlage-link om de originele foto te zien)
Een donker verhaal . Een van onze 9 kleindochters (17 jr) had een resem vriendinnen uitgenodigd om er samen een gezellige avond van te maken. Gezellig zou ongetwijfeld betekenen: veel gelach en blabla en tienermuziek; voor de mama (die erg gehecht is aan een ongestoorde nachtrust) voldoende reden om die lawaaierige kermis te ontvluchten en bij ons een nachtje onderdak te reserveren in haar eigen vroegere slaapkamer. Papa daarentegen had er geen probleem mee om thuis te blijven als discrete toezichter op de achtergrond Maar wat wou ik eigenlijk vertellen O ja, het was al uren voorbij middernacht toen de bende uiteenging en onze kleindochter doodmoe in bed kroop als een blok in een diepe slaap viel. Toen ze ontwaakte was ze zalig uitgerust en overtuigd dat het al volop dag was. Ze was dan ook stomverbaasd dat ze buiten nog geen daglicht zag; had ze dan toch nog maar enkele uurtjes gemaft? Ze keek op haar horloge, en inderdaad: 't was nog maar vijf uur, hoe kon dat nou. En als klap op de vuurpijl klonk daar de volgende verrassing, nl. de stem van papa: zeg lieverd, als je nu niet komt ontbijten dan kun je dat beter overslaan Hoezo, ontbijten midden in de nacht, het is nog donker?! - Nee schatje, het is niet nog donker, het is al donker, je hebt de hele dag geslapen!! Slot van het verhaal: schatje heeft dan maar ineens zowel het ontbijt als het middagmaal overgeslagen
TOE(kom)MAATJE. Een zinnetje uit een kinderopstel: We hadden veel werk, want er waren boterkoeken voor 300 mensen die allemaal opengesneden en gesmeerd moesten worden. (Ik heb nog een hele verzameling van dergelijk juweeltjes en zal er nog wel eens vaker uit putten)
Op het ogenblik dat ik dit schrijf, is het zoveelste Groot Dictee der Nederlandse Taal volop bezig (of net afgelopen?). Hoewel ik dit hopeloos overschatte media-gebeuren al enkele jaren volkomen links laat liggen, zullen vrienden en kennissen me toch weer vragen of ik, als verwoede taalliefhebber, niet meegedaan heb. Nee, nee, nee dus! De tijd is voorbij dat ik inderdaad elk jaar met pen en papier aan het TV-scherm gekluisterd zat en meestal een iets betere score behaalde dan het gemiddelde van de zaal. Bovendien heb ik op dergelijke spellingwedstrijden te lande af en toe een podiumplaats bereikt, waarmee ik als prijs enkele woordenboeken e.d. in de wacht heb gesleept. Intussen besefte ik meer en meer dat een dicteewedstrijd in feite niets te maken heeft met taalkennis maar alles met het correct kunnen spellen van aartsmoeilijke woorden (die je bovendien zelden of nooit gebruikt!). Sindsdien maak ik me ongezond druk om andersluidende beweringen van mensen die m.i. beter zouden moeten weten. Verwijzend naar het Groot Dictee vindt royaltyjournalist Jan Van den Berghe het maar normaal dat je als journalist een correct taalgebruiker bent (GvA 16.12); in 2006 was VdB de beste der prominenten, maar in een echte taaltest zou hij waarschijnlijk minder goed gescoord hebben: in zijn korte GvA-tekst lees ik ten minste twee gallicismen In dit verband las ik onlangs eenzelfde standpunt van prof. Hans Bennis, bijzonder hoogleraar Taalvariatie aan de Universiteit van Amsterdam. Ik citeer gedeeltelijk (de vetgedrukte onderstrepingen zijn van mij): ( ) het Groot Dictee interesseert me niet. Ik begrijp niet dat intelligente mensen hieraan meedoen, laat staan dat ze er trots op zijn als ze weinig fouten maken. ( ) Het heeft allemaal niets met natuurlijke taal te maken, maar met de regeltjes die men heeft verzonnen om taal op te schrijven. Ik vind het jammer dat mensen zoveel
waarde hechten aan een correcte spelling. Om een of andere reden stellen mensen correct spellen gelijk aan goed zijn in taal. Maar goed zijn in taal staat voor mij eerder gelijk aan zonder horten of stoten je gedachten helder onder woorden kunnen brengen; iets wat ik zelden tegenkom. Of aan het in staat zijn om complexe
zinnen te gebruiken en te begrijpen. Het zou goed zijn als ze daar op school meer aandacht aan zouden besteden, in plaats van te hameren op wel of geen tussen-n ( ) N.B. Die prof zou spellingvoorschriften zelfs geheel willen afschaffen (schrijf zoals je spreekt), maar dat gaat mij dan weer véél te ver.
Op mijn blog van 28.11 bewees ik dat HULPSINTEN niet bestaan en dat ELKE zogenaamde hulp-Sint in werkelijkheid de Enige Echte Heilige Man is. Ik schreef bv.: één en dezelfde Sinterklaas, in de ene winkel met een bril en aan de overkant zonder bril Tot mijn voldoening krijg ik nu steun uit onverdachte hoek, nl. de ondervoorzitter van het eerbiedwaardige Sint-Nicolaasgenootschap, die in GVA van eergisteren 2.12 zegt: Voor echte gelovigen kan Sinterklaas hier een groen kleed dragen en twee huizen verder een rood kleed. Het is ook heel normaal dat de Sint in één nacht àlle kinderen kan bezoeken ( ) Het probleem bij moeilijke kindervragen is, dat ouders vanuit hun eigen logische denkwereld beginnen te antwoorden. Zou die ondervoorzitter van het Genootschap mijn blog gelezen hebben? Of klinkt dat al te pretentieus?
TOE(kom)MAATJE. Over pretentie gesproken. Mede dankzij mij is mijn straat al voor de tweede keer uitgeroepen tot de Slimste Straat van mijn gemeente. Uitleg: elk jaar worden de inwoners uitgenodigd om per straat een quiz-ploeg samen te stellen, die dan in concurrentie met andere straten de SLIMSTE moet opleveren; welnu, ik weet dat ik te dom ben om met succes aan quizzen mee te doen, daarom was ik euh zo slim om me GEEN KANDIDAAT te stellen, zodat mijn straat kon winnen. Haha.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
