WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
26-07-2010
Gevecht met rammelende hometrainer
Om onze conditie als bejaarde senioren min of meer op peil te houden, draaienoma en ik al zon negen jaar vijf ochtenden per week elk gedurende een twintigtal minuten rondjes op een hometrainer. We doen dat eerder uit een soort persoonlijk plichtsbesef want echt plezant vinden we het niet en we grijpen dan ook elk excuus aan om al eens een dagje over te slaan . Een tijdje geleden begon het spel behoorlijk te rammelen bij elke omwenteling van de pedalen. Mij stoorde het niet zo enorm maar het gebonk werkte oma zodanig op de zenuwen dat ze afhaakte. Ik voelde me zedelijk verplicht om het euvel te verhelpen en omdat ik na veel zoekwerk al eerder had ontdekt hoe ik een piepende ketting tot zwijgen moest brengen (gewoon smeren ), nam ik vanmorgen de handleiding door, waarin stond uitgelegd hoe ik de diverse onderdelen kon (de)monteren. Nu sta ik bij mijn (klein)kinderen bekend als een lieve Pa/Opa maar tegelijk als een onhandige kluns met twee linkerhanden (als ik het ooit in mijn hoofd zou halen mijn hulp aan te bieden bij een of ander klusje, weet ik nu al hun reactie: Pa/Opa; blijf er af aub!). Maar terug naar die handleiding. Het duurde enkele uren voordat ik de kettingkast los had gekregen, voor alle zekerheid hier en daar nog wat vet gesmeerd en een paar vijzen en moeren vastgedraaid. Tot mijn aangename verbazing lukte het demonteren en terugplaatsen van alle onderdelen vrij goed, al kostte het me heel wat bloed (letterlijk!), zweet en (bijna) tranen, en al moest ik wel een tijdje zoeken naar een verdwaalde losse vijs maar uiteindelijk zat alles weer op zijn plaats (behalve allicht mijn eigen losse vijs). Het zag er allemaal picobello uit en bij wijze van test kroop ik op het zadel om te constateren dat onze hometrainer uitstekend functioneerde! Slechts één klein min-puntje: het ding rammelt en bonkt nog steeds
TOE(kom)MAATJE. Beroemde uitspraak van Shakespeare (of was het Shakesbeer?): Two beer or not two beer, that is the question. (bron: Alechia Post, Universiteit Antwerpen maart 2010)
De Koninklijke uitspraak (pardon: toespraak!) t.g.v. 21 juli 2010. Exact een jaar geledenschreef ik bij mijn blogje het volgende TOE(kom)MAATJE: We hebben weer eens kunnen genieten van de koninklijke 21-julitoespraak.Nou ja, genieten is niet het juiste woord natuurlijk. Het zou al een stuk beter zijn als de persoonlijke entourage van de vorst er voor kon zorgen: 1) dat hij de tekst wat vlotter en zonder uitspraakfouten afleest, en 2) dat die tekst ook geen andere taalfouten meer zou bevatten ( ) . Na de volledige toespraak van vandaag beluisterd te hebben, vraag ik me opnieuw af of er aan het Hof nu echt niemand rondloopt met voldoende kennis van onze eerste landstaal om onze vorst te behoeden voor een foutieve uitspraak van woorden als energie en geloof het of niet koningin!!
TOE(kom)MAATJE 1 (Geen?) taalgrapje. Een afgezaagd grapje over de Franse taal: Hoe is Een forel in het Frans: Un forel of une forelle?. Het antwoord is natuurlijk: de Franse taal kent geen forel noch forelle, een Franse forel is une TRUITE. Hahahaha!! Hoewel, niet te vroeg lachen aub: toen ik onlangs forelle peren kocht, las ik op het tweetalig etiket als Franse benaming: Poires forelle ..
TOE(kom)MAATJE 2 (om het af te leren) een Kippengrap. Er was een kip en die zei: Tok! De andere kip vroeg: Are you tokking to me? (uit Humo Uitlaat6.7.2010)
HELP! Ik ben (g)een Hollander Je kan er moeilijk naast kijken: doorgedraaide Nederlanders, zo rotsvast overtuigd van hun eindoverwinning op de WK in Zuid-Afrika dat ze op de gekste manieren nu al vooruit lopen op die overwinning, alsof de buit al binnen is. In tal van dorpen (en steden?) zijn hele huizenrijen al dagenlang van het dak tot op de grond compleet in het oranje gestoken. Honderden (duizenden?) oranje truien worden alvast verkocht met het opschrift Oranje Wereldkampioen 2010. Verkeersborden worden overplakt met fantasieteksten (uiteraard in de nationale kleuren). Hoe meer ik die (naïeve en toch ook wat arrogante?) waanzin zie, hoe meer ik hoop dat Nederland tegen Spanje morgen languit op zijn bek gaat, zo nieuwsgierig ben ik naar de reacties van het Hollandse publiek. Zullen ze tranen met tuiten huilen?, zich het Lazerus zuipen?, vandalenstreken uithalen?, de Spaanse ambassadeur gijzelen?, Sinterklaasliedjes verbieden?, . Ik ben benieuwd. Sommigen van mijn vrienden, op de hoogte van mijn Nederlandse roots, reageren dan hoogstverbaasd op mijn morbide verlangens: Jij bent toch zelf een Hollander?. Ja en neen. Mijn wieg stond inderdaad in Haarlem en van 1946 tot mijn naturalisatie in 1973 liep ik in België rond met een zgn. Vreemdelingenkaart, evenals mijn ouders en mijn drie zussen. In het begin liep ik rond met het idee dat in Holland alles beter was en maakte soms vergelijkingen in de trant van: bij ons in Holland enz Dat arrogante gedrag heb ik vlug afgeleerd, gelukkig. Het oorspronkelijke heimwee naar mijn Haarlemse milieu maakte geleidelijk plaats voor de Vlaamse context. In die mate dat mijn sporadische Hollandse contacten zich beperken tot enkele neven en nichten en eens per jaar een verjaardagstelefoontje naar een vriendje van de Lagere School (en vice-versa). Ik denk van mezelf te mogen zeggen dat ik me behoorlijk heb aangepast. Al kan ik mijn Noord-Nederlandse accent soms moeilijk verbergen. Soms probeer ik dat wel om zo wat Hollandermoppen te horen uit de mond van mensen die mijn Kaaskop-origine niet kennen, heerlijk!!
TOE(kom)MAATJE. Een van die Hollander-moppen luidt als volgt (oordeel zelf maar of het klopt!): Wat is het verschil tussen een Hollander en een maagd? Antwoord: een Hollander blijft altijd een Hollander! .
Oma en Komma danken hun kinderen, kleinkinderen, andere familieleden, vrienden en blog-bezoekers, die persoonlijk, via e-mail of anderszins hun sympathieke wensen hebben geuit voor een spoedig herstel van mama (resp. oma, schoonzus, vriendin, madam Komma, ) na haar operatie (zie vorig blogje 3.7). Iedereen die haar vraagt hoe gaat het? krijgt hetzelfde enthousiaste antwoord: Fantastisch, ik geniet! Heb geen pijn, slaap hier heerlijk, word goed verzorgd door vriendelijke attente verpleegsters, krijg lekker eten terwijl ik daar nu eens niet zelf voor moet zorgen, en volg de Ronde en Wimbledon Alleen mag ik voorlopig mijn bed niet uit: eerst moet de getransplanteerde huid uit mijn rechterdij zich goed gehecht hebben op mijn linker onderbeen en dat zal zeker nog enkele dagen duren. Voor haar sanitaire behoeften mag ze dus ook niet naar de WC en moet ze voorlopig op de pan; op drukke momenten duurt het soms wel even voordat een verpleegster het ding weer komt weghalen, maar als ik op bezoek ben zorg ik uiteraard voor die euh dePANnage
Het "Donor"been (rechts) en het "Doel"been (of moet ik dat noemen?) (links)
Mijn lieve eega liep al enkele jaren met enkele onschuldig uitziende plekjes op haar L-onderbeen. Omdat ze echter maar niet wilden verdwijnen, voerde de huidarts een biopsie uit ik moet altijd oppassen dat ik niet spreek van autopsie, want dat is helemaal wat anders Daaruit bleek dat het om kwaadaardige letsels ging waarmee ze dus geen maanden mocht blijven lopen maar die ook niet dringend om een operatie vroegen (veel kankervormen evolueren zééér traag zei de dokter; we mochten onze reeds geplande vakantie rustig laten doorgaan). Oma nam het allemaal nogal filosofisch op (och, dood moeten we tenslotte allemaal, en IK heb dan toch weer uitstel gekregen! ); ik ben jaloers op haar relativerende kijk op leven en dood . Gisteren 2.7 (de heetste dag van het jaar, niet bepaald ideaal voor een operatie ) was het dan zo ver. De chirurg heeft de aangetaste huidstukjes verwijderd en vervangen door stukjes uit de bil. De operatie is goed verlopen, maar ze zal wel nog 5 à 10 dagen in de kliniek moeten blijven en daarna misschien ook thuis nog vrij immobiel zijn. Ik zal dus een tijdje mijn eigen potje moeten koken. Nu ben ik daar een absolute NUL in, ik kan nog geen ei bakken. Gelukkig heeft oma me wel een beetje voorbereid en bv. getoond hoe ik moet Wokken "heel makkelijk", beweerde ze. En verdomd, ik heb het vandaag geprobeerd met een Wok van Chinees rundvlees en het is vrij aardig gelukt (al heb ik wel 5 keer de bereidingswijze gelezen voordat ik op hoop van zegen - de hele zwik in de wok kwakte ). Morgen zondag heb ik mezelf uitgenodigd bij mijn dochter en voor maandag heb ik een kant-en-klare koude schotel (salade-met-spek-en-mosterd) bij de Aldi gekocht. Maar voor alle zekerheid ben ik in het cafetaria van het ziekenhuis toch ook maar eens gaan kijken of ze daar een dagelijks menu serveren, zodat ik altijd naar daar kan uitwijken! Kortom, ik heb goeie hoop dat ik de tijdelijke technische werkloosheid van mijn persoonlijke Petra Huysentruyt wel zal overleven
TOE(kom)MAATJE. Lance Armstrong is kwaad. Ik vond deze 7-voudige Tourwinnaar altijd een antipathieke vent (vraag me niet waarom) maar onlangs kon ik wel begrip opbrengen voor zijn kwade reactie toen reporters hem voor de zoveelste keer vroegen of hij ooit doping heeft gebruikt. Hou verdomme toch eindelijk eens op met steeds weer diezelfde stomme vraag te stellen zei Armstrong.Een mens zou inderdaad voor minder de euh pedalen verliezen; ik heb ineens weer wat sympathie kunnen opbrengen voor de veelgeplaagde Amerikaan, die trouwens bij mijn weten nog nooit op doping betrapt is. Intussen heeft zijn collega (nou ja) Floyd Landis hem voor de zoveelste keer beschuldigd (hoorde ik in het nieuws); dat Landis dan eens met keiharde bewijzen komt verdorie!
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
