WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
28-12-2010
De mooie kanten van sneeuwellende.
De mooie kanten van sneeuwellende. Eindelijk nog eens een (inter)nationale "ramp" waarvoor we onze politiekers (helaas?) niet de schuld kunnen geven. En vermits we de seizoenen zelf niet kunnen beïnvloeden, kunnen we de rollen maar beter omkeren en ons zo goed mogelijk aanpassen aan de huidige winterellende. Maar laten we allereerst begrip hebben (en tonen) voor daklozen en andere slachtoffers, zonder ons direct af te vragen of zij soms misschien ook zelf voor een deel schuld hebben aan hun onmenselijke situatie. Maar vervolgens is er niets dat ons mag beletten, te genieten van mooie landschappen en winterpret voor jong en oud. En er is nog iets dat me aangenaam heeft verrast en dat zijn de toegenomen sociale contacten dankzij de dagelijkse sneeuwruim-verplichtingen van zowat iedereen. Een soort saamhorigheidsgevoel van jij en ik, we zijn allebei slachtoffer van hetzelfde kl..-weer en zullen ermee moeten leren leven.En het doet toch plezier als een voetganger je vriendelijk bedankt terwijl je bezig bent om hem/haar voor een glijpartij te behoeden. Praten over het weer is niet eens zo banaal meer.
TOE(kom)MAATJE. Twee van onze kleindochters vonden oma's peperkoekenhuisje van Kerstmis 2009 erg mooi maar wilden absoluut een poging doen om dat voor Kerstmis 2010 nog beter te doen; voorwaarde was wel dat ze "carte blanche" kregen en (uiteraard...) de rekening van de ingrediënten achteraf aan oma mochten presenteren.... (Onnodig te zeggen dat oma zo'n verzoek niet kon weigeren!) N.B. Gelukkig heb ik het kunstwerk nog net vóór de "afbraak" kunnen fotograferen, want even later stonden praktisch alleen de "muren" nog recht, de rest was al opgepeuzeld!!)
Computeroma wordt weer oma, jammer! Nee beste bezoeker, u mag dit niet al te letterlijk nemen: we krijgen er echt geen kleinkind bij, die teller staat al jaren op 13 en daar zal het ongetwijfeld bij blijven. De oudsten zijn trouwens al in de twintig en dus is het eerder de kans op achterkleinkinderen die misschien stilaan in zicht komt Nee, de titel van dit blogje slaat op het feit dat (computer)oma al ruim twee jaar geen computertekeningen meer maakt maar haar kunstzinnig talent uitsluitend botviert op het werken met min of meer meer traditionele materialen. Ze doet dat volgens mij erg goed en haar 12-jarige opleiding aan de Kunstacademie werpt volgens kenners onmiskenbaar haar vruchten af. Maar toch vind ik het jammer dat ze de computer als artistiek expressiemedium (voorlopig?) heeft laten varen. Hoe dan ook, het lijkt me niet logisch om te blijven spreken van computeroma; dus voortaan heb ik het in mijn teksten weer gewoon over oma tout court.
TOE(kom)MAATJE. Je zou verwachten dat elke specialist op het gebied van voortplanting een alledaagse vakterm als in-vitrofertiLISATIE kent. Niet dus. Tijdens het TV-nieuws op Eén had zon androloog het onlangs (5.11 om precies te zijn) voortdurend en duidelijk hoorbaar over in-vitroFERTISATIE.
Deze week vond nog maar eens het zwaar overschatte jaarlijkse TV-spelletje met de ronkende titel Groot Dictee der Nederlandse Taal plaats. Wie wil weten waarom ik en ik niet alleen - zulke dictees inderdaad een miskleun vind, kan het antwoord lezen in mijn blog van 16 december 2009. Ik hoop dat ik de dag nog zal meemaken dat mag dan niet te lang meer duren - dat men die onnozele dictee-spelletjes vervangt door echte TAALwedstrijden.
TOE(kom)MAATJE. Vlaanderen en Nederland kozen elk hun Woord van het Jaar 2010. Voor Vlaanderen werd dat TENTSLETJE (meisje dat bv. op een festivalweide met verschillende mannen seksuele betrekkingen in haar tentje heeft). Ik vind het een heerlijke vondst, zeker vergeleken met het saaie GEDOOGREGERING van onze noorderburen (minderheidsregering die in bepaalde gevallen gedoogd wordt door een oppositiepartij) (bron: Van Dale Woord van het Jaar)
Zoals in elke normale partnerrelatie verschillen computeroma en ik regelmatig van mening over een of ander pietluttig detail. Maar zon dagelijks ruzietje duurt bij ons nooit lang. Ik pas namelijk een eenvoudige truc toe om zulke welles-nietes-spelletjes vredelievend te beslechten: als het gekibbel na tien minuten nog niet gedaan is, geef ik mijn vrouw gewoon . gelijk. Mocht ze dit blog van vandaag onder ogen krijgen, dan weet ik zeker dat ze mijn tekst maar onnozele praat zal vinden. En eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ze dan inderdaad eh .. gelijk heeft.
TOE(kom)MAATJES. Uit de school geklapt: (bron: onbekend) * Agenda: "Tegen morgen de postbode verder afmaken." * "Ik herinner het mij niet meer zo precies, maar in elk geval: het was onvergetelijk." * De vissen steken de handen uit de mouwen om eitjes te leggen
Herinnering aan Mariaburg-Brasschaat Ik heb geen broers maar dat gemis wordt ruimschoots goedgemaakt door drie schatten van zussen. Ik noem ze hier verkort bij hun voornamen B,H en K (gelukkig heet de jongste niet Vera of Valérie, stel je voor: met BHV zou ik heel wat meer uit te leggen hebben!). Toen ons vader in 1946 voor zijn werk werd overgeplaatst van het Noord-Hollandse Haarlem naar Antwerpen, en een jaar later met zijn hele gezin emigreerde naar Mariaburg-Brasschaat, waren wij als ik goed reken - 5, 10, 13 en 15 jaar. We liepen school in Merksem en Brasschaat, en pasten ons vrij vlug aan. In mijn klas sprak ik aanvankelijk soms nog van bij ons in Holland (waar het natuurlijk allemaal veel beter was! .) maar had al vlug door dat ik me daarmee hopeloos belachelijk maakte. Mama had het veel moeilijker: zij kon haar heimwee naar het hoge noorden maar moeilijk verbergen, integendeel: ze liet geen gelegenheid voorbijgaan om haar kritiek op België te spuien. Ze vond bv. het Vlaams maar een raar taaltje: ze hoorde het verschil niet tussen het woord kuisen (uitgesproken op zijn Antwerps) en kussen, hetgeen uiteraard soms tot hilarische misverstanden leidde. En Villa Zonneglans, zoals onze huurwoning aan de Kapelsesteenweg heette, noemde zij sarcastisch en ten onrechte Villa Zonder Glans, duidelijk als symbool van haar algemeen onbehagen over de overstap naar het buitenland Het heeft wel wat jaren geduurd voordat ons moeder zich in Vlaanderen helemaal lekker in haar vel voelde, zodanig zelfs dat ze eind jaren '60/begin '70 met tegenzin (tijdelijk) met papa naar Holland terug moest en haar inmiddels in Vlaanderen gesettelde kinderen en kleinkinderen alleen nog in de weekends kon zien Achteraf bekeken was die tijdelijke verhuis blijkbaar een goeie kuur geweest, want nadien ontplooide ze zich in Vlaanderen op tal van terreinen Maar ik dwaal af. Computeroma en ik brachten rond 1 november j.l. ons jaarlijks bezoek aan het kerkhof van Mariaburg, waar mijn schoonouders begraven liggen, en hielden, zoals steeds, even een nostalgische stop voor wat nog altijd Villa Zonneglans heet. Ik parkeerde op de plaats waar vroeger de tramrails lagen van de 65 en mijn herinneringen aan zestig jaar geleden kwamen weer boven en de lust bekroop me om eens aan te bellen maar heb me uiteraard beperkt tot enkele fotosvoor het album (zie hieronder)...
TOE(kom)MAATJE. De volgende keer wijd ik als de wind zo blijft een blogje aan onze dagelijkse echtelijke ruzietjes en hoe we die oplossen
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
