WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
30-09-2012
82 man ontslagen via smsje. Ik ook: 40 jaar geleden!
Tot nadere instructies van de curator moet u niet meer komen werken; dat was de cruciale zin in een simpel smsje dat 82 werknemers van een bedrijf in Balen begin vorige week van hun directie ontvingen. Schandalig én onwettig volgens arbeidsrechtspecialist prof. Blanpain. Exact 40 jaar geleden (oktober 1972) maakte ik hetzelfde mee. Uiteraard niet per sms, dat immers nog niet bestond, maar toch in vergelijkbare omstandigheden, al liep het in mijn geval al bij al goed af Ik leg uit. Sinds 1956 in administratieve dienst van een groot industrieel bedrijf (ooit 1280 werknemers) in Hamme (O.-Vl), werd ik op een ochtend bij de directeur ontboden, die mij zei dat er voor mij in Hamme geen plaats meer was maar dat het hoofdhuis in Nederland (mijn geboorteland) mij een vacature op hetzelfde niveau aanbood. Ik was volkomen verrast. In één minuut stortte mijn wereld in. Ik woonde toen, evenals mijn ouders en drie zussen, al 25 jaar in Vlaanderen (en volledig geïntegreerd ), was gelukkig getrouwd met een jonge Lokerse (de latere computeroma ), had inmiddels vier schoolgaande kinderen en sinds drie jaar een eigen huis in het mooie Waasland. Kortom, evenveel redenen om na een kort en pijnlijk overleg thuis neen te zeggen tegen het aanbod van mijn directie. Tijdens het daaropvolgend gesprek met de directeur kondigde deze aan dat ik vijf maanden later moest vertrekken; hij toonde mij zijn kladtekst die hij zijn secretaresse later op de week (ze had vrijaf) zou laten uit-typen. Ik voelde op mijn (toen nog Hollandse) klompen dat ik zijn juridisch-kreupele ontslagtekst ten allen tijde in mijn voordeel zou kunnen uitspelen en zonodig zelfs compleet zou kunnen negeren. Ik bood mijn baas aan dat IK zijn tekst zou typen. Hij was uiteraard verrast maar kende mijn speciaal gevoel voor humor en ging akkoord. En zo typte ik even later mijn eigen (onwettige!) ontslagbrief (inclusief de taal- en stijlfouten uit de kladtekst ), liet hem ondertekenen door de auteur en tekende vervolgens zelf voor de ontvangst :
Hamme, 12 oktober 1972 Mijnheer, hiermee bevestigen wij ons gesprek waarbij wij U mededeelden dat wij (details zonder belang, Komma) hebben besloten het dienstverband met U te beeindigen. De hieraan verbonden voorwaarden zullen wij nader met U overeenkomen. Een U door de N.V. Vereenigde Touwfabrieken, Rotterdam aangeboden werkkring kunt U om U moverende redenen niet in overweging nemen. Wij verzoeken U, Uw werkzaamheden op 31 maart 1973 te beeindigen. U gelieve copie van dit schrijven, voor ontvangst getekend, terug te zenden. Hoogachtend, (stempel:) Naaml. Venn. Le Lis
(naam:), Directeur
Voor de ontvangst: ( Ik dus) -----------------------------------------------------------------------------------------
EPILOOG: Hoewel ik wettelijk gezien na die opzegtermijn nog steeds op mijn kantoor had kunnen verschijnen, vond ik dat toch geen verstandige optie en dus begon ik sollicitatiebrieven te schrijven. Het werden er 60. Er volgden spannende maanden. Ook voor mijn gezin, al vocht mijn vrouw aanvankelijk met succes tegen de stress; vreemd genoeg kwam bij haar de klap pas later, toen ik per 1.4.1973 gepast werk vond, zodat ik niet één dag werkloos ben geweest. Uiteraard heb ik de geldigheid van mijn ontslag bij Le Lis aangevochten maar omdat ik geen zin had in een slepende procedure, ging ik uiteindelijk akkoord met een bescheiden opzegvergoeding. Een positieve noot om te eindigen: ik ben nog enkele jaren spelend lid gebleven van de tennisclub van Le Lis, waar ik immers fijne relaties had met mijn ex-collegas. Inmiddels is het hele concern al jaren geleden verdwenen. Al googelend vond ik nog een interessante link naar de boeiende rol van Le Lis in de sociale en industriële geschiedenis van Hamme:
Zoals sommige regelmatige bezoekers van mijn blog allicht hebben opgemerkt, maakten Oma en Opa KOMMA dit jaar al het een en ander mee. Ik begon eind januari met een flinke uitschuiver al fietsend over een ijsplek (blog 28.1), lelijk gevallen waarbij linkerschouder uit de kom, onder verdoving rechtgezet, arm enkele weken ondersteund door een steundoek, bezoeken aan kinesist, tot op heden dagelijks oefeningen thuis enz. Om niet achter te blijven liep Oma op 12.6 bij een spectaculaire val in de badkamer een dubbele bekkenbreuk en een gekneusde rib op (blog 20.6); resultaat: 3 weken ziekenhuis. Een en ander betekende een flinke streep door onze gebruikelijke drukke activiteitenagenda: ik kon wekenlang geen autorijden (oma ook niet maar dat kon ze sowieso niet! ), wandelen of tafeltennissen was er een hele tijd niet meer bij, vakantieplannen en andere uitjes moesten we annuleren, enz. Intussen (nog vóór omas valpartij) had ik met mijn (toch al gehavende) bovengebit zo geweldig hard op een stuk blokchocolade gebeten dat de middelste tand er uit viel (oerstom van me natuurlijk, in plaats van er eerst eens op te zabberen!); dus een flink gat in mijn kaak (enfin, das beter dan andersom ) en een droevig vonnis van mijn tandarts: ik zie maar één goeie oplossing, meneer Komma: nóg vijf tanden eruit en dan een prothese! Dat hele programma zou heel wat zittingen vergen en we noteerden de nodige afspraken . De wekenlange beperkingen van omas mobiliteit brachten echter mee dat ook mijn tandprogramma volledig tot later moest uitgesteld worden. En dat later is nu onlangs begonnen en zo loop ik momenteel rond met een echte Dracula-muil (zie foto 1). Ik zal het voor een tijdje moeten doen met alleen vloeibaar, gemixt of kleingesneden voedsel; gelukkig is oma een vindingrijke kokkin die er toch telkens iets lekkers van weet te maken. En of dat alles nog niet volstaat, heb ik onlangs tijdens een10km-wandeling met mijn OKRA-vrienden een kwetsuur aan mijn Achillespees opgelopen; de laatste 2 km legde ik al mankend af. De huisarts vermoedde een ontsteking en/of een scheurtje van de Achillespees, schreef een echo voor, en 3x per dag ijs opleggen. Dus weer enkele weken geen wandelingen of pingpong. Een gekke situatie dus: eerst bleef oma weken lang thuis en ging ik wandelen of tafeltennissen, NU zijn de rollen min of meer omgekeerd! O ja, ik vergat nog iets: ik loop al enkele weken met een kleine ontsteking aan mijn linkeroog, maar die is bijna genezen Het klinkt allemaal nogal dramatisch en zielig maar voordat u mij begint te overladen met tranerige blijken van deelneming: das echt niet nodig, al die kwaaltjes zijn maar tijdelijk en bovendien zorgen ze ervoor dat ik eindelijk weer iets heb om over te schrijven en wat de pijn van mijn schouder, tanden en Achillespees betreft: dat valt allemaal best mee (dat komt door de pijnstillers, haha .). Over medicijnen gesproken: om nog wat meer indruk te maken heb ik een foto gemaakt (zie foto 2) van mijn huidige verzameling; gelukkig is het meeste daarvan binnenkort verleden tijd en blijven er nog hooguit 3 of 4 over die gewoon horen bij mijn hoogbejaarde (?) leeftijd. Ik zou me trouwens schamen door echt te klagen: ten slotte zijn er ontelbare mensen die er veel slechter aan toe zijn dan ik en dus onmiddellijk met mij zouden willen ruilen!!
TOE(kom)MAATJE. Over tandartsen gesproken: een jonge moeder zit rillend van angst in de zetel bij de tandarts: O dokter, ik ben helemaal niet bang aangelegd maar bij een tandarts ben ik altijd doodsbenauwd, ik krijg nog liever een kind. O mevrouw, daar kan ik ook voor zorgen maar dan moet u anders gaan zitten.
Politierechter DHondt roept politici op voor meer aandacht voor verkeersveiligheid, aldus las ik in mijn krant (Gazet van Antwerpen). Helemaal akkoord natuurlijk, maar goede beleidsopties op politiek vlak volstaan niet: ze moeten ook nog correct worden uitgevoerd op het terrein (letterlijk!). En daar loopt het regelmatig mis. Ik heb een voortdurend aangroeiende waslijst (gestaafd met fotos) van foute, misleidende en zelfs gevaarlijke infrastructuur of signalisatie, gecreëerd of getolereerd door personen of instanties die duidelijk geen enkel benul hebben van, of feeling voor de betekenis van de borden of andere verkeerstekens die ze aanbrengen. Ik heb deze bedenkingen in een lezersbrief aan GvA meegedeeld, die hem echter niet gepubliceerd heeft, wat natuurlijk haar goed recht is. Ik mag trouwens niet klagen, integendeel: ik schrijf wel vaker lezersbrieven en meestal verschijnen die s anderendaags. Maar omdat dat in dit geval niet gebeurde, vond ik mijn blog een geschikt medium om mijn opmerkingen te spuien, al is dat dan voor een veel kleiner publiek. Hierna enkele specimens uit mijn fotoalbum
commentaar overbodig:
Hier staat precies het omgekeerde van wat bedoeld wordt: wie een geldige bewonerskaart heeft, hoeft hier NIET te betalen
Kan iemand mij zeggen wat zo'n HALF zebrapad betekent (ligt er al jaren!)
Zonder commentaar
De pijlen van deze 2 parkeerverbodsborden staan ondersteboven en betekenen dus dat je niet vóór het eerste bord of voorbij het tweede mag parkeren; met andere worden: alleen TUSSEN de 2 borden mag het wel, maar nu staat die verdomde container toch wel in de weg zeker!
Een veel voorkomende blunder in industrieparken: je zal toch maar met je wagen op zo'n kruispunt staan zoeken hoe je bedrijf X kunt bereiken; ik zou spontaan links beginnen, maar als ik pech heb, staat bedrijf X ergens rechts, en dan maar hopen dat de chauffeurs in de groeiende file achter mij niet ontploffen van ongeduld. En dan te bedenken dat er simpele oplossingen voor zulke problemen bestaan!...
Kim Clijsters en Bob Bryan deden in hun gemengd dubbelspel (US Open) enkele chest bumps, een typische vreugdeuiting van de tennisbroers Bryan door met de borst(en) tegen elkaar te springen na een geslaagde rally. Een stuk zachter dan bij mijn broer Mike, zei Bob. Logisch, met mijn airbags, reageerde een schaterende Kim. Een echte Kim-reactie die bij Justine Henin nooit opgekomen zou zijn, en wel om euh twee redenen; de tweede reden was hun verschillend gevoel voor humor
TOE(kom)MAATJE. Misdadigers die tot lange gevangenisstraffen veroordeeld worden, kunnen onder bepaalde strenge voorwaarden vrij komen na de helft (binnenkort twee derden?) van hun straf effectief te hebben uitgezeten. Dat geldt ook voor levenslang gestraften. Aldus de media, die echter hardnekkig vergeten uit te leggen hoeveel de helft (2/3?) van levenslang is .
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
