De laatste wandeling?...

   Naast een tafeltennisclub (we spelen 2 à 3 keer per week) zijn "Oma" en ik ook al sinds jaren lid van "de Wase Steinbockvrienden", een van de talrijke wandelclubs in ons land die ressorteren onder de nationale koepel "Aktivia". Vandaag zondag 27.9 trokken we naar Stekene (Oost-Vlaanderen), waar de "Wandelclub De Smokkelaars" een 5-tal bosrijke wandelparcours had uitgetekend via bosdreven, paden en graslanden richting Hulst, het Stropersbos, het Nederlandse waterwingebied....
   Gelet op onze leeftijd (83 en 84) kozen we voor de kortste afstand: 6,9 km. Na +/- 3,5 km werd oma duizelig en kon zich nog net aan een flinke boom half-recht houden; de boom overleefde de omhelzing maar we bereikten slechts met moeite de eerstvolgende rustplaats op 4,2 km. (Tussen haakjes:we hadden het speciale noodnummer van de organiserende club mogen bellen, om ons ter plekke op te pikken). Op die rustplaats werden we onmiddellijk door de aanwezige clubvertegenwoordigers met de nodige zorgen omringd en amper een goed kwartier later arriveerde een ander clublid, dat ons met zijn wagen naar de startplaats terugbracht, waar ik mijn eigen vierwieler geparkeerd had.
   Na rijp beraad hebben we besloten om Samen alleen nog bescheiden stads- en vergelijkbare wandelingen te maken. Bij Aktivia-wandelingen treed ikzelf voorlopig dus nog wel op, maar dan als "solist"! Het doet me denken aan een tegenovergestelde situatie, vele tientallen jaren geleden, toen Oma (toen nog mama!) avontuurlijke trekkings deed in Nepal (Himalayagebied), Atlasgebergte, Egypte (Nijl), Mongolië (Gobiwoestijn), terwijl Papa (ik dus) thuis bleef om op onze kindjes te passen!.

               Oma passeert de boom, die ze seconden later zou "omhelzen"

                        niet alle uitzichten zijn even mooi...