Mijn vader (90) is vorige zondag plots overleden in zijn woonzorgcentrum amper enkele uren nadat hij dezelfde dag zijn verjaardag had gevierd.
Wij vierden samen, vader 90, ikzelf 65 en mijn schoonbroer ook 65 want we verjaren kort na elkaar. Om de 5 jaar nodigen we dan uitgebreider vrienden en familie uit, met eten, zoals het in onze culinaire gewoonten past. En vieren doen wij zonder fout als er een reden toe is...
Het was een mooi feest: een lunch met lekkere hapjes vooraf en een driegangenmenu klaargemaakt door zijn kleinzoon in het restaurant waarvan die eigenaar is (Grand Café Brasserie Brasseur in Zwijndrecht bij Antwerpen).
Vader proefde matig van elk gerechtje, dronk zijn geliefkoosde Duvel en snoepte cuberdons, zijn favoriete zoetigheid. Een half uurtje voor hij ons voor altijd verliet had hij de voorbije dag en het fijne gezelschap nog geprezen.
Na de plotse dood van moeder (zie blog oktober 2010) hebben we goed voor vader gezorgd, maar een val einde 2012 met een heupbreuk als gevolg en een lange revalidatie, die eindigde in een rolstoel verkoos hij in het woonzorgcentrum te gaan. Ons moeke hebben we nooit kunnen compenseren maar we deden ons best en daar was hij wreed dankbaar voor.
Het is ons een grote troost dat onze ouders met stijl het leven verlieten, in vakantie- en/of feeststemming, gelukkig oud geworden en plots afgereisd, zonder lijden. Als 17 jarige schreef hij dit gedicht voor zijn bundel Mozaïek:

02-05-2014, 21:26 geschreven door WillyVC