Dé dagelijkse nieuwskrant over volleybal voor doven en slechthorenden, maar hé, horenden, lees maar verder hoor! We willen jullie er al te graag bij. Ook andere sporten! Met aandacht voor niet-sportief nieuws (De Standaard, De Morgen, La Libre en Le Soir).
04-08-2012
2nd World Deaf Volleyball Championships definitieve deelnemerslijst heren
Mannen Voetbal - Europese kwalificatiewedstrijd Zomer Deaflympics
In de 2e ronde (te spelen voor 30 september 2012)
speelt België thuis tegen Denemarken. De winnaar neemt deel aan de 22ste
Deaflympics volgend jaar in Athene, Griekenland.
België eindigde in 2011 op het Europees kampioenschap (Odense,
Denemarken) als 6de, Denemarken als 10de.
Volleybal is minder populair dan voetbal en basketbal,
ook bij doven. Kwalificatiewedstrijden dienen (voorlopig?) dan ook niet
gespeeld. Het aantal inschrijvingen is daarvoor te beperkt. Het gehele EK kan
nog op één organisatieplaats (minimum 2 volleybalvelden om te spelen, enkele
terreinen om te trainen) gespeeld worden, zelfs tegelijkertijd voor dames en
heren. Voor het EK in Turkije enkele maanden terug bij voorbeeld waren
oorspronkelijk 11 dames- en 11 herenploegen ingeschreven. Maar Frankrijk (enkel
ingeschreven bij de heren) werd om administratieve redenen uitgesloten. Dus in
feite 11 dames- en 10 herenteams. Ongeveer 9 maand voor aanvang van het tornooi
gaf 1 herenploeg forfait, enkele weken voor de start van het EK ook 2
damesploegen, en de administratieve schorsing van Frankrijk werd enkele dagen
voor het begin van de wedstrijden opgeheven. Dat resulteerde dus uiteindelijk
in 9 damesteams en 10 herenploegen.
Een niet zo makkelijke klus dus om het wedstrijdschema op
te maken. De groepsindeling werd een klein jaar voor het EK reeds uitgeloot,
een eerste tornooirooster dus op basis van 11 en 10 ploegen. Juist voor de
trekking gaf een damesteam forfait, te laat om het schema aan te passen, eerste
opdracht na de trekking (10 / 10). Dan was het wachten tot begin dit jaar. Het
damesteam dat forfait gaf onmiddellijk voor de trekking speelt toch mee, en
zoals al aangegeven, een herenploeg gaf forfait. Nieuw schema dus,11 / 9. En nog maar eens een ander rooster,
het definitieve dan (toch wat het aantal deelnemers betreft) 14 dagen voor aanvang
van het EK. Met 2 damesploegen minder en 1 herenploeg meer, 9 en 10, eindelijk!
Edso verkiest, zowel bij dames als bij heren, eerst
groepswedstrijden in 2 reeksen, duidelijk de beste optie. Zo kan je forfaits op
het allerlaatste moment (ja, ook die komen voor, landen die niet komen opdagen in
het organiserend land) toch nog enigszins ordentelijk opvangen. De eerste vier
van elke reeks spelen dan de kwartfinales, de winnaars hiervan de halve
finales, de verliezers spelen voor de 5e tot en met 8e
plaats. De winnaars van de halve finales spelen de finale, de verliezers nemen
het op voor de derde en vierde plaats. De winnaars van de wedstrijden voor de 5e
tot en met de 8e plaats spelen voor de 5e en 6e
plaats, de verliezers nemen het op voor de 7e en 8ste
plaats. De teams die in hun reeks 5e en 6e eindigen
spelen op dezelfde wijze voor de plaatsen 9 tot en met 12.
Het blijkt al niet makkelijk om zon eenvoudig systeem
uit te leggen. Maar de praktijk is soms nog moeilijker.Neem nu maar het EK in Turkije. Voor de heren
(10 deelnemers) viel dat mee. Maar de dames, 9 in aantal? Onpaar altijd
onaangenaam. En in dit geval zeker. Verdeeld over 2 groepen geeft dat 5 en 4.
Normaal plaatsen zich dus alle teams van de reeks van 4 voor de kwartfinales,
maar in de reeks van 5 is de 5e uit die reeks de sigaar. Er rest
immers geen enkele ploeg meer na de groepswedstrijden om tegen te spelen, dus
automatisch 9e, zonder nog te spelen wedstrijden! En wat bleek na de
lottrekking? De waarschijnlijk betere ploegen zaten in de reeks van 5.
Dus toch maar beter op zoek naar een andere en betere (?)
formule bij de dames. Voorstel: de groepsvierde van de reeks van 4 speelt een
prekwartfinale tegen de groepsvijfde van de reeks van 5, de winnaar speelt een
kwartfinale, de verliezer behaalt de negende plaats in de eindstand. OK, maar
er is nog een probleem. Deze prekwartfinale kan, indien teams, Turkse
organisatoren enTurkse scheidsrechters
hiermee akkoord gaan, gespeeld worden op de enige vrije dag tijdens het
tornooi, een feestdag en dus niet te werken - in Turkije. Maar dat betekent
ook dat de verliezer de daaropvolgende dag 2 wedstrijden dient te spelen. Met
andere woorden, geen vrije dag, de volgende dag 2 wedstrijden op 1 dag, en dus
een loodzwaar tornooiparcours. Op de technical meeting de dag voor aanvang van
het tornooi bleken echter alle ploegen hiermee akkoord. Uiteindelijk was
Nederland de pineut, maar zij slaagden er toch in hun allerlaatste wedstrijd te
winnen en zo zevende te eindigen. Eind goed, al goed!
Bij de opmaak van het tornooischema komen dan nog
kleinere problemen de neus aan het venster steken. Dames- en herenteam van
hetzelfde land spelen liever niet terzelfder tijd, ze willen uiteraard
supporteren voor elkaar. Bij de groepswedstrijden lukt dat zonder veel
problemen, maar vanaf de kwartfinales wordt dat al maar moeilijker. Elke ploeg
speelt in principe per dag maximaal 1 wedstrijd, maar per dag kunnen op 1
wedstrijdterrein beter niet meer dan 4 wedstrijden geprogrammeerd worden.
Anders raak je in de knoei met het tijdsschema. En je let er best op dat de
ploegen niet de laatste wedstrijd van de dag spelen en de volgende dag de
eerste. Je hebt dan nog rekening te houden met de plaatselijke organisatoren
(zo werd tijdens het EK in Turkije in die ene sporthal op bepaalde dagen ook
nog basket gespeeld!) en hun wensen, de wensen van de scheidsrechters.
Maar uiteindelijk
valt alles toch in de juiste plooi.
Wie meer wil te weten komen (uitsluitend in het Engels!)
over het puntensysteem voor de rangschikking van de landenteams volleybal
doven en gehoorgestoorden, klikt op volgende link:
Nog enkele anekdotes, bedenkingen, algemene of waarop ik
geen (juiste) dag kan kleven. Een aantal beslommeringen van na onze
terugkeer.
De shuttledienst, handig, zeker als je zoals wij ook af
en toe een Vipwagen met chauffeur ter beschikking krijgt.
De gebeden vanaf de minaret om kwart voor vijf s
morgens.
Evrim, conditietrainer van de Turkse heren, die altijd
een gesprekje wilde aanknopen in het Engels, steeds zeer beleefd. De andere
trainers van de Turkse heren die altijd veel, maar dan uitsluitend Turkse noten
op hun zang hadden.
Ali, met wie de communicatie zo moeizaam verliep vanaf
het moment dat de tolk verdween. Ik heb uren samen met hem doorgebracht in stilte
op het Edso-bureau, hij begreep en sprak veel te weinig Engels. Ik heb toch gesnapt
dat hij vroeger handbal speelde, en hij toonde op internet Turkse
muziekinstrumenten die ik nog nooit gezien had.
Edas afkeer van Jans sigarettengeur.
Het kamermeisje in de badkamer dat zo schrok toen ik binnenkwam.
Berrak en Eda. Die toch, hoe ongelooflijk voor ons hier
in België, zo enorm persoonlijk waren in hun conversatie, met mij dan toch.
Zeer goede vriendinnen geworden.
Eda die mij verklapte dat zij absoluut niet wou lijken op
haar moeder, wegens veel te (voor jullie een raden, voor mij een weet).
De niet-gespeelde verbazing van Berrak (wonende in
Ankara) en Eda (Izmir), toen ik hen mijn fotos toonde en vertelde dat er op
dat ogenblik in Antalya een theaterfestival doorging, je hebt zo veel meer
gezien dan wij. Maar Berrak haatte Antalya.
Berrak die uitlegt waarom je in Turkije bij een begroeting
elkaar 2 keer kust en niet 3 keer zoals wij of 1 keer; en die er op staat 2
keer gekust te worden. Anders zal je niet trouwen!
De knopjeshistorie. Bij internationale wedstrijden is het
verplicht voor het aanvragen van time-outs en vervangingen een zoemer te
gebruiken. In de sporthal in het oude centrum van de stad staken de knopjes van
die zoemers aan de zijkant van de tribunes. In de sporthal op wandelafstand van
ons hotel daarentegen werd de zoemer bediend via een mobiel toestelletje. In
die sporthal verwittigt de zoemer op een bepaald moment de 2e
scheidsrechter. Die draait zich om en vraagt aan de (dove) coach wat hij wenst.
De coach is verrast, hij weet van niets. De zoemer doet nog steeds zijn werk.
De 2e scheidsrechter dringt dus aan bij die coach, die volhardt, ik
wens noch een time out, noch een vervanging. Het geluid is inmiddels gestopt,
het spel wordt dan ook maar hernomen. Na een tijdje precies hetzelfde. Wat
bleek? Die coach zat op het mobieltje (waarschijnlijk lag een trainingsvest of
iets dergelijks op zijn stoel, waardoor hij het apparaatje niet voelde) en door
een of andere beweging met zijn achterste bracht hij de zoemer af en toe tot
leven!
En dan de Russische damescoach. Op momenten dat het niet
goed draaide, en dat gebeurde meer dan hem lief was, achtte hij het af en toe
nodig een speelster te vervangen en haar een ferme tik op haar gezicht te
geven. Ik had al van een Amerikaanse coach van Joodse afkomst gelezen
(toevallig ook bij dames?) die daar behoefte aan had, ik had het zelf nog nooit
meegemaakt, tot nu dus. Onvoorstelbaar!
Het leuke sleutelhangertje, een soort talisman, als
geschenk van die ene scheidsrechter na de mannenfinale.
Maandag na onze terugreis begrafenis van Marinas en Jans
tante Hélène Goossens.
Het zeer langzame fysieke herstel na de reis bij ons
drieën. Dinsdagmorgen dacht ik zelfs de hele morgen dat het namiddag was.
Een rugzak en T-shirt als geschenk.
Vrijdag 27 mei, Berrak in haar mail zeer opgewonden omdat
Mark Van Hamme haar zal contacteren, verklapt tegelijkertijd dat zij zich niets
meer herinnert van de finaledag. Hoe zou dat komen?
Tien minuten voor we vertrekken uit het hotel ontwaar ik
Eda op weg naar het restaurant. Hoog tijd dus voor een zeer late uitwisseling
van mailadressen.
Bij de check out in het hotel krijgen Jan en Marina nog 5
(alcohol)rekeningen gepresenteerd, niet te geloven. Ik op zoek naar Dogan. Die
geniet van een ontbijt samen met Eda. Hij komt dan nog maar eens aan de
hotelbedienden uitleggen dat dit ten laste van de Turkse organisatie valt.
De (vroegere Vip)wagen staat wel klaar om ons naar de
luchthaven te transporteren, maar geen chauffeur te bespeuren. Opnieuw Dogan opgetrommeld,
na wat smsjes over en weer kunnen we eindelijk vertrekken, maar dan wel met een
busje.
Tijdens ons ritje vertel ik Marina en Jan over Berraks
vroegere beroepsleven, het wielrennen. Jan vraagt, reed zij bij de dames?
Verbaasd vraagt de luchthavenbediende over mijn valies (licht
aluminium) Wat is dat hier?, waarop ik meteen met mijn valies doorverwezen wordt
naar een verdere balie om nog maar eens een derde scan te ondergaan.
Onze vlucht start perfect op tijd, maar in Istanboel
loopt het fout op de opstijgbaan. Een lange file wachtenden voor ons, 35
minuten vertraging. Jan slaapt tijdens de 2 vluchten, we dienen hem telkens te
wekken voor het eten. Tijdens de tweede vlucht Istanboel Brussel val ik
uiteindelijk ook in slaap. Een lichte
por op de zetel en ik kijk in het gezicht van een stadsgenoot, een vroegere
reisgezel in Peru en Egypte. Hoe is het mogelijk? Met 15 andere spotters
ontdekte hij in een goede week iets meer dan 180 verschillende soorten vogels,
ik weet niet meer in welke streek in Turkije.
De vertraging in Istanboel speelt ons lelijk parten. In Zaventem
duurt het wel erg lang vooraleer onze valiezen op de band terechtkomen, we
missen onze passende treinaansluiting. Bovendien stellen ook wij vast hoe
slecht de NMBS communiceert, daarenboven zitten van Zaventem tot in Brussel
alle treinstellen overvol. Uiteindelijk komen wij heel wat later dan gehoopt in
Gent St.-Pieters toe. Gelukkig is mijn broer wel op de afspraak. Hij is evenwel
verbijsterd wanneer hij, als grote broer, er op staat mijn valies te
transporteren, Zit er daar lood in?. De mijne was nochtans de lichtste van de
drie.
Argentinië, 
België, 
Bulgarije, 
Duitsland, 
Frankrijk, 
Iran, 
Japan, 
Oekraïne, 
Polen, 
Rusland, 
Turkije, 
Venezuela
15 september 2012 in Brussel
België - Denemarken 
