Dé dagelijkse nieuwskrant over volleybal voor doven en slechthorenden, maar hé, horenden, lees maar verder hoor! We willen jullie er al te graag bij. Ook andere sporten! Met aandacht voor niet-sportief nieuws (De Standaard, De Morgen, La Libre en Le Soir).
06-06-2011
Jan en alcohol
Had Jan problemen met Turkse alcohol? Zeker weten! Later meer hierover.
Heenreis naar Antalya. Marina, Jan en zijn zoon Matthew halen mij op om 6u50, onze trein naar Gent vertrekt om 7u10. De rit per spoor van Gent naar Zaventem loopt wat vertraging op. Stipt om 11u15 stijgt het vliegtuig op richting Istanboel. De laatste vlucht van Istanboel naar Antalya wordt op een bepaald moment een verschrikking voor de oren van alle passagiers behalve Jan dan - in Turkije had ik tijdens het tornooi regelmatig het gevoel dat ik aan het zweven was, het evenwichtsgevoel zit inderdaad in de oren. Landing op het verwachte uur, 18u50 Turkse tijd.
Jan wil echter niet naar het hotel. Een drietal weken voor de start van het EK (Europees Kampioenschap) verwittigden de Turkse organisatoren hem dat de belangrijkste sporthal niet meer beschikbaar was. Ze hadden hem via een foto op e-mail een nieuwe voorgesteld, die had hij vorig jaar op inspectiebezoek nog niet gezien. Eerst dus daarheen. Geen van de Turkse medewerkers woonde in Antalya (Istanboel, Ankara, Izmir, ...), dus ook voor onze dovenchauffeur (gebarentaal - Turks), tolk (gebarentaal - Turks) en de dove voorzitter van het Turkse organisatiecomité Güngör (gebarentaal - Turks) - die later mijn dikke vriend werd - werd het zoeken en de weg vragen. Eindelijk ter plaatse voldeed deze hal niet aan de officiële voorwaarden. Niet lang en breed genoeg, geen speeltapijt - wel parket, gelukkig in goede staat - basketborden die niet konden verwijderd worden, een fout volleynet. De putten voor de netpalen waren nog maar pas geboord. Het was inderdaad een baskethal, bovendien werden hier tijdens het tornooi nog enkele basketwedstrijden gespeeld. De ruimte ernaast was ook niet geschikt voor wedstrijdopwarming (betonvloer). Na wat over en weer palaveren (en daar zijn de Turken heel sterk in) besloot Jan alles voor te leggen aan de deelnemende ploegen. En er was daarnaast ook enige wijziging nodig aan het wedstrijdschema. Maar uiteindelijk viel alles in de juiste plooi. En voor de toeschouwers bleek het prima.
21u30 aankomst in het hotel. Het welkomcomité, enkele Turkse doven, Berrak - tolk Turks, Engels en gebarentaal - Ali en een medewerker van uygar tours, raadden ons aan eerst te eten, het restaurant stond op sluiten (meestal dekten zij al de potten af om 20u45). Na het eten werden dan de administratieve verplichtingen afgewerkt: identiteitskaart, sleutel en nummer hotelkamer, gegevens voor het officiële medewerkerspasje, ... en natuurlijk ook iets om te drinken - voor mij thee, çay. En ook een armbandje voor het hotel - all inclusive. Berrak, een jonge vrouw van 29, werkend voor de Turkse dovensportbond en wonend in Ankara, regelde alles. Zij beviel mij onmiddellijk. Enkele dagen later bleek dat zij 5,5 jaar beroepswielrenster geweest was - hoe is dat nu mogelijk voor een Turkse, haar favoriet was Tom Boonen, zij kende Philippe Gilbert, Eddy Merckx, Erik en Roger De Vlaeminck. Ook Ali, een collega van Berrak, kende gebarentaal en zeer, zeer beperkt Engels. Na de drank zochten we onze kamer op. Wassen, valies leegmaken, nog wat TV gekeken - bijna allemaal Turkse zenders, maar ook BBC World en EuroSport. En na een lange, vermoeiende dag eindelijk slapen.
Lees morgen over onze eerste volledige dag in Turkije.
mijn beste vriend Jan (met donker pak en stropdas!)
Was het nu 1977 of 1978 toen ik Jan voor het eerst ontmoette? Geen idee. Hij bleek van bij de geboorte helemaal doof, maar wilde toch bij onze horende (alle leden!) club - VBC - volleyballen. En ik ving hem dan maar op. Nu noemt hij mij zijn volleyvader, ik ben amper 8 jaar ouder dan hem. Ik ben ontroerd.
Een tijdje later stapte ik over naar Sente, de buurploeg. Na een jaar volgde Jan. Van die tijd dateert ook de eerste wedstrijd van de Belgische nationale herenploeg doven tegen, jawel, onze ploeg Sente.
Ons contact werd steeds maar beter. Jan kan uitstekend liplezen én spreken, ik trachtte mij aan te passen, hem aankijken en duidelijk articuleren, ABN praten in plaats van dialect. Het lukte. Ik dacht op dat moment dan ook dat doof zijn niet zo erg was.
Na 3 jaar Sente en terug 1 jaar VBC stichtten wij een nieuwe ploeg, Toetsie. En uiteraard met Jan. Op het einde van een seizoen vroeg hij mij om een tornooi mee te spelen met de recreatieve dovenploeg van Spokrido Brugge. Blijkbaar waren zijn vrienden tevreden over mij: ik werd gevraagd om vanaf het volgende seizoen ook deel uit te maken van hun recreatieve dovenploeg, ik hapte toe.
3 seizoenen lang, toen stopte ik met volleyballen (ook bij mijn horende ploeg). 3 seizoenen speelde ik als enige horende bij een dove ploeg, alle andere ploegen waren horend. Drie mooie jaren, met veel plezier ook, waarin ik tot het besef kwam dat doofheid toch moeilijker is dan ik vroeger dacht. De doven klagen over een gebrek aan sociaal contact met de horenden in onze maatschappij. Het klopt, dat heb ik zelf ook ondervonden. Niet zozeer op het terrein, maar daarna bij het naspel in de cafetaria. Het was telkens hopen en wachten tot iemand van hen mij aansprak, en dan telkens de bedenkingen: zal ik hen begrijpen, zal ik mij kunnen verstaanbaar maken, ik kende immers geen - en nog steeds niet, verwend zoals ik ben door Jan - gebarentaal.
In 1985 hebben Jan en ik dan in onze woonplaats een doveninterland België - Nederland georganiseerd voor zowel dames als heren. En 2 jaar later zetten wij, samen met de kernbestuursleden van de plaatselijke sportraad, Jan's schoonvader en André, nog een zeer goede vriend van Jan, een eerste vierlandentornooi Duitsland - Frankrijk - Nederland - België eveneens voor dames en heren op poten, opnieuw in onze stad.
Daarna speelden Jan en ik nog een tijdje recreatief bij Toetsie. In 2006 sprak hij mij dan aan om deel uit te maken van het organisatiecomité voor het 7th European Deaf Volley Championschip in De Lange Munte in Kortrijk in mei 2007. Ik voelde me gevleid. Jammer dat ik wegens ziekte enkele maanden voor het tornooi, na de groepsloting, diende af te haken. Ik heb enkel de openingsceremonie en de openingswedstrijd België - Turkije heren gezien. Ik heb een echt feest gemist, helaas.
In mei 2008 won de doven herenploeg voor het eerst een tornooi, het vierlandentornooi België - Frankrijk - Slowakije - Tsjechië in Bratislava. Ondanks een voor de spelers en ons vermoeiende lange busreis. Een jonge Belgische ploeg met toekomst dus.
Kortrijk bijna volledig gemist, maar niet geklaagd, 4 jaar later lukte het wel. Enkele maanden na Kortrijk beloofde ik Jan dat ik hem, hij was ondertussen Technical Officer Volleyball EDSO (European Deaf Sport Organisation) geworden, zou vergezellen naar het 8th European Deaf Volleyball Championschip in Antalya, Turkije, in 2011. Begin juni 2010 vroeg hij mij hem te helpen met het organisatieschema. Vanaf dan werkten wij regelmatig samen hieraan. En dus 'beleefde' ik samen met Jan en zijn vrouw Marina het tornooi 'mee' van 12 tot en met 21 mei.
Een fantastische ervaring, maar dat zal je wel de volgende dagen ontdekken.
Heenreis naar Antalya. Marina, Jan en zijn zoon Matthew halen mij op om 6u50, onze trein naar Gent vertrekt om 7u10. De rit per spoor van Gent naar Zaventem loopt wat vertraging op. Stipt om 11u15 stijgt het vliegtuig op richting Istanboel. De laatste vlucht van Istanboel naar Antalya wordt op een bepaald moment een verschrikking voor de oren van alle passagiers behalve Jan dan - in Turkije had ik tijdens het tornooi regelmatig het gevoel dat ik aan het zweven was, het evenwichtsgevoel zit inderdaad in de oren. Landing op het verwachte uur, 18u50 Turkse tijd.
