Dé dagelijkse nieuwskrant over volleybal voor doven en slechthorenden, maar hé, horenden, lees maar verder hoor! We willen jullie er al te graag bij. Ook andere sporten! Met aandacht voor niet-sportief nieuws (De Standaard, De Morgen, La Libre en Le Soir).
20-06-2011
8th EDVC maandag 16 mei groep heren A
Foto: 50e interland van de Duitse kapitein Tino Götting
Nederland Wit Rusland 0 3 (14 25; 17 25; 23 25)
groep heren A
Oekraïene Duitsland 3 0 (25 11; 25 16; 25 10)
groep heren A
Stand na 4e dag groepswedstrijden in heren
groep A
Hier
is hij dan, Jesse Van den Braembussche, eerste zoon van Liselot en Matthew,
kleinzoon van Marina en onzen Jan. Geboren op 31 mei. Alles ok met de baby en
moeder. Proficiat, mama, papa, Marina en Jan.
Het is ongelooflijk maar waar, aan deze dag heb ik geen
herinneringen meer. Ook de wedstrijden en uitslagen maken mij niets wijzer.
Werken op het EDSO-office in de sporthal Dilek Sabancı Antalya Spor Salonu zelfs
onze trouwe compagnons hier, de mussen, kunnen het ons niet intsjilpen - dat zeker.
Ik hou het dan maar op anekdotes die ik de vorige dagen vergeten ben op te
nemen in het verslag, en bedenkingen, algemeen of waarop ik geen (juiste) dag
kan kleven.
Donderdag 12 mei deelde ik bij het ontbijt een tafel van
vier met drie Russen. Alleen de medisch begeleider sprak Engels (zie
dagoverzicht woensdag 11 mei), de andere 2 niet. Een van hen at vlees, ik
maakte hem wijs dat het vlees was van de katten die daar rond liepen. Hij
lachte maar flauw. Toch wezen ze er mij onmiddellijk op dat die andere thee
beter was dan diegene die ik gekozen had.
Op een avond tijdens het eten vraagt Berrak wat ik doe. Ik
op pensioen, zij dus dan heb je veel vrije tijd, wat dan? Fietsen. Zij vertaalt
opgetogen in het Turks, iedereen aan het lachen. Uiteraard onbegrip bij mij. Zij
heeft eindelijk iemand gevonden met wie zij over wielrennen kan praten. De volgende
morgen is zij verrukt als ik haar vertel dat ik een ex-collega, met een enorme
collectie wielren-attributen hij wordt zelfs af en toe aangesproken door de
VRT voor medewerking - zal opzoeken met de vraag met haar mailcontact te nemen.
Hij zal ongetwijfeld wel dubbels van Tom Boonen-relikwieën aan haar bezorgen,
zij biedt hem info aan over de Turkse wielerbond.
Wat mij ook opviel was de beleefdheid van Alexander Romantsov,
de leider van de Russische delegatie. Altijd een good morning en het gebaar
voor smakelijk was mijn deel. Ongetwijfeld een geslepen vos, die voorganger van
Jan. Maar in het Engels, de officiële taal van EDSO, kwam hij niet verder dan die
twee woorden. Toen ik hem op een bepaalde morgen aansprak voor een kleine
conversatie draaide hij zich om en verdween.
Wat frappeerde mij nog?
De behulpzaamheid van alle Turken, hun vriendelijkheid,
wat een verschil met hier. Altijd een teken van erkenning (goeie dag, how are
you? where do you come from? ) dikwijls een praatje, en zelfs een kopje thee.
Het gemak waarmee doven en gehoorgestoorden van vele
nationaliteiten met elkaar communiceren. Daar kunnen wij horenden wel degelijk
iets van leren. Ook wij hebben een gemeenschappelijke taal, Esperanto, maar
slechts een zeer, zeer beperkt aantal mensen kennen die taal.
De voor mij, in deze bij ons zo ongezonde allergische
tijd van het jaar, zo gezonde Turkse lucht, want daar Antalya aan de zee en de
bergen.
Het spelniveau dat toch beduidend hoger lag dan ik
verwachtte, zowel bij de dames als de heren.
De enorme betrokkenheid van en met iedereen.
Naast Berrak, Eda de 2 tolken en Ali, al die andere
Turkse doven van de organisatie. Dogan, Hassan en zijn vrouw, Güngör, .
Jari,Jans assistent en onze Finse vriend, met wie ik
enkel kon praten in het Engels en op papier. Hij bezoekt nog dit jaar België.
Ik zie er al naar uit.
De zaalwachters, de scheidsrechters, de
ballenjongens, de chauffeurs. En de vele anderen die ik vergeet.
Op de technical meeting vorige woensdag had ik reeds
kennisgemaakt met Erwin, de trainer van de Nederlandse damesploeg. Deze morgen
speelde dat team zijn eerste wedstrijd, ik dus supporteren. Ook nu hadden we
voorafgaand aan de wedstrijdopwarming een leuke babbel. Bleek dat hij nog een
aantal jaar professioneel gespeeld had in België in ereklasse, bij het
toenmalige Basècles. Ook onze buurgemeente, Maldegem, had hij in dat kader
bezocht. Hij gaf mij een solide indruk, veel ervaring als trainer bij nationale
ploegen in Nederland (jeugdploegen, militaire ploeg). Dat mocht echter allemaal
niet veel baten. De Hollandse dames ondergingen de wet van de sterkste. Een
aantal speelsters zonder de minste interlandervaring, enkel wedstrijden tegen
horende ploegen. Ze groeiden wel gestaag tijdens het tornooi, vandaag was het
duidelijk nog te vroeg.
Tijdens de warming-up ook nog een leuk gesprek met een
Nederlandse speelster, gekwetst maar toch meegenomen naar het EK als
begeleidster een mooi gebaar van de Nederlandse verantwoordelijken. Haar
vriend speelt beroepsmatig volley in Italië.
En wat natuurlijk ook altijd opvalt, het vele oranje.
Nederlandse supporters laten zich zien en horen! De luchtige babbels met de
Nederlandse supporters, mooi meegenomen. Tijdens de wedstrijd waren zij wel
opvallend stiller dan verwacht.
Na die match de hoogste tijd voor mij om verder te werken
aan het uitslagen-stand-bestand ik wilde er nog meer mee aanvangen dan
gisteren gepland - voor Jan. Probleem was de laptop. Marina had die zelf nodig,
dus werkte ik maar op diegene die de Turkse organisatoren mij aanboden.
Uiteraard alles in het jawel Turks. Een niet gering probleem, want de versie
van Excel was nog van de jaren stillekens. Daarenboven zonder muis, ik haat
sowieso al zon ellendig plaatje waarop je moet vingeren. Hij stond bovendien
zeer scherp afgesteld, als ik er nog maar naar wees versprong de cursor al. Ik
kreeg het op mijn heupen. Steeds maar die vervelende berichtjes in het Turks,
de tolk opzoeken die dan Alis hulp inriep. En die selectie die steeds maar
versprong, Na 2 uur gaf ik er de brui aan: niets gekort en zenuwachtig. Toen
ik Berrak verklapte dat het een afschuwelijke laptop was, kreeg ik onmiddellijk
een andere, deze keer wel met muis en een tamelijk recente versie van Excel.
Maar de macros die ik gisteren in dat Excel-bestand geplaatst had werkten
niet. Toen werd Hassan, een verstandige jongeman die met informatica speelde,
er bijgehaald. Het macro-pakket kon wel gedownload worden, maar toch liever
niet omwille van de veiligheid. Ik kon daar mee akkoord gaan in feite had ik
geen andere keuze. Dan maar een andere oplossing gezocht, het lukte. De
formules in Excel die ik zeer veel nodig had, ik hoopte toch in het Engels daar
mee weg te raken, maar nee hoor, alles in het Turks. Dus echt wel veel en lang
opzoekingswerk.
Af en toe ook nog eens een glimp in de zaal om toch nog
iets mee te pikken van de wedstrijden. Al bij al was ik nog vrij tevreden met
mijn werk, gelet op de vele problemen. Die dag en de volgende heb ik dus toch
wel enkele woorden Turks aangeleerd, anders was het praktisch niet doenbaar.
Uiteraard vonden de Turken dat leuk. Zo dienden zij steeds minder en minder
tussen te komen en het is natuurlijk altijd leuk als een buitenlander jouw taal
wil (trachten te) spreken. Jan kon mijn bestand wel pruimen. Tijdens de
groepswedstrijden zouden Jan en Jari voorlopig nog verder werken via hun
systeem. Vanaf de laatste dag dinsdag van die groepswedstrijden wordt
overgestapt op mijn systeem, zo kon de ploegen een betere maar vooral vluggere
dienstverlening aangeboden worden.
Na het avondeten trok Marina zich meestal terug in het
bureel de zoeten inval in het hotel. Zij selecteerde dan een aantal van haar
die dag geproduceerde fotos en zorgde er voor dat ze op de site van EDSO
konden geplaatst werden. Een werk van lange adem, zeker de eerste dagen toen
zij nijverig tekeer ging. Die avond suggereerde ik om toch maar via Picasa te
werken. Zij was daar eerst niet voor, maar na wat opzoekwerk in de help
raakte ze overtuigd. Ik was daarmee ook tevreden, ik vond mijn schuld de
uitzichtsverandering op haar laptop gisteren! ten opzichte van haar
afbetaald.
Vorige avond nog wat blijven hangen in de bar met Jan,
Jari en een Duitse verantwoordelijke, en ja hoor ik zit nu met de gevolgen.
Nochtans hoegenaamd niet veel (2 pintjes) gedronken, maar we worden ouder.
Gisterenavond heeft Vasyl, na het zien van haar fotos
van de openingswedstrijd, Marina aangesteld tot officiële portrettentrekker
van het 8th EDVC. Dus is ze nu op bezoek in de 2 sporthallen en kan ik op haar
laptop werken. Ik wil voor Jan nog een Excel-bestand maken waarin de uitslagen
en standen op een makkelijke manier verwerkt worden. Het wordt dus een dagje
computeren, en het loopt niet zoals ik gehoopt had. Het eindresultaat, daar
voel ik me goed bij. Het heeft evenwel veel te veel tijd in beslag genomen, een
gevolg van gisterenavond? Ik heb vandaag het hotel niet verlaten, vanaf morgen
moet dat beslist anders!
Jan en Jari verdelen vanaf nu hun taken over de 2
sporthallen. Jan in de ene, Jari in de andere. En de volgende dag omgekeerd en
zo telkens weer. Berrak en Eda, de 2 tolken Turks gebarentaal Engels
verdelen hun taken eveneens over de 2 sporthallen, maar wisselen niet elke dag.
Zij blijven altijd in dezelfde sporthal. Tot op een dag in de tweede week zij
plots toch omwisselen om mysterieuze redenen. Ik heb een vermoeden, maar ook
niet meer dan dat.
s Avonds bekijkt Marina haar laptop zeer verschrikt aan.
Het uitzicht is door mij, per ongeluk, een beetje veranderd. Ik slaagde er maar
niet in dat te herstellen. Samen bekijken we het zaakje en na een vijftal
minuten is alles weer zoals het gisteren was. Oef, een zucht van opluchting bij
Marina maar ook bij mij.
Al bij al dus toch een zeer rustige dag voor mij, en een
van de weinige keren dat ik vroeg in bed kroop. Al was dat uiteindelijk toch 23u30.
