Dé dagelijkse nieuwskrant over volleybal voor doven en slechthorenden, maar hé, horenden, lees maar verder hoor! We willen jullie er al te graag bij. Ook andere sporten! Met aandacht voor niet-sportief nieuws (De Standaard, De Morgen, La Libre en Le Soir).
07-07-2011
7th European Deaf Football Championship halve finales
Oekraïne speelt
finale, 3 1 winst tegen Groot-Brittanië. Tegenstander wordt Rusland na 1 0 zege
tegen Duitsland. Zaterdag 9 juli om 16u. Strijd voor brons tussen
Groot-Brittanië en Duitsland eveneens zaterdag om 13u.
Precies dezelfde
finale als enkele weken terug bij volleybal!
8th EDVC zaterdag 21 mei 2011 sluitingsceremonie
Die emotionele sluitingsceremonie, ik krijg er nog koude
rillingen van. De verbroedering onder alle spelers en begeleiders, hun
universele taal het ideale communicatiemiddel, hadden wij horenden maar zoiets
wie kent nu Esperanto? De ongelooflijk luide muziek. Op de sportvloer een
parketvloer, ideaal voor het verspreiden van de geluidstrillingen die doven en
gehoorgestoorden nodig hebben om muziek te horen of te voelen - verzamelen
alle speelsters en spelers kriskras door elkaar. Zij beginnen spontaan te
dansen, de Turken op hun Turkse muziek, de Russen op de hunne De
slotspeeches, de medaille-uitreiking, De denderende muziek Alors on dance - van
het Brusselse Stromae, de leidraad op dit sluitingsfeest, naast ons drieën toch
nog iets Belgisch! De volksliederen, de vlaggen, het opbergen van de Edso-vlag
Een echt gezellige boel.
En dan ineens de Estse verantwoordelijke 2-talig, zijn
eigen taal het Ests en gebarentaal - die mij op een afstand van 4 meter iets
wil wijs maken onder die luide muziek (tijdens het hele tornooi hadden wij nog
geen enkel contact). Na 5 minuten heffen wij beide onze armen omhoog, het lukt
niet, we begrijpen elkaar niet. Tot hij mij teken doet, wacht. Hij gaat op
zoek en komt terug met een jonge vrouw, die toch wel Engels kent en voldoende
kan praten. Hij hoopt mij in de toekomst terug te zien en bedankt mij voor het
vele en goede werk dat ik geleverd heb voor en tijdens het tornooi. Ik kan je
verzekeren, dat pakt je ongelooflijk! Nu weet ik wel hoe een dove dan reageert,
hij pakt naar zijn hart. En hij begreep dat ik hem had begrepen. Een dikke
knuffel volgde uiteraard. De tranen schieten mij nu nog in de ogen wanneer ik
dit neerpen.
Daarna was het wachten op de busjes om iedereen zon
350 man - terug te voeren naar het hotel. Jan en Marina werden onmiddellijk met
de VIP-auto gebracht, ik wilde niet mee, had nog iets te regelen met Berrak, je
weet wel, het geschenk, en Jan en Marina mochten dat nog niet zien. Berrak die
mij op de stoep plots komt vragen Heb jij de uitslagen van vandaag al
doorgemaild naar Edso? Nee, want niet mijn taak. Berrak zet zich op de
stoeprand, ik ernaast, haar laptop weigert, nu het echt wel moet, dienst. Dan
maar vlug een andere, wel zeer kleine, laptop opgescharreld, mijn stick er in,
alles ok. Samen met Jenneke en Willem, die op mij vertrouwden om in het hotel
te raken, wachtten wij tot de allerlaatste bus waar ook Berrak en Eda plaats op
namen. In dat busje plaatste ik mij afwisselend naast Berrak en Eda en dan
opnieuw en opnieuw om alles te kunnen afspreken. Het fotokader lag nog steeds
op de kamer van Berrak in het andere hotel. Mijn bedoeling dat te bezorgen
tijdens het avondeten in het hotel viel dus in duigen. Geen andere mogelijkheid
meer dan de farewellparty. Berrak dacht er nog even over om het kader per taxi
te bezorgen in ons hotel, zoniet zou ze het bezorgen aan Eda.
7th European Deaf Football Championship wedstrijd 5e t/m 8e plaats
In de 3e
kwartfinale won Groot-Brittanië van Ierland, 4 2. Vanmiddag nemen de duivels
het dus op tegen Ierland om 16u in een wedstrijd voor de 5e t/m 8e
plaats. Revanche?
In de andere
wedstrijd voor de 5e t/m 8e plaats dagen Turkije en
Nederland elkaar uit om 19u.
Geen nood, op dus
naar de 5e plaats. Morgen om 16u (?) wedstrijd voor de 5e
t/m de 8e plaats tegen de verliezer van de 3e kwartfinale
Groot-Brittanië Ierland. Bij winst vrijdag 8 juli om 16u voor de 5e
plaats, bij verlies vrijdag om 19u voor de 7e plaats.
3e van links, met het lange haar, Hassan. Rechts van hem Dogan.
Vandaag onze langste niet de belangrijkste, dat is pas
morgen dag: 10 wedstrijden! De eerste start om 9u30, als het meevalt de
laatste om 20u, maar niet dus. Bovendien wordt die laatste een ongelooflijke
spannende en lange wedstrijd.
Gisterenavond was er een aardbeving in Turkije, verneemt scheids
Willem in de late voormiddag via SMS. Ik verwittig onmiddellijk Eda, volgens
het berichtje kan haar thuisstad Izmir getroffen zijn. Vlug een telefoontje,
bij haar familie geen enkel probleem. Oef. Aardbevingen zijn bij manier van
spreken dagelijkse kost in Turkije.
Een Witrus van die Excel-berekening enkele dagen
geleden - tracht die namiddag Eda en mij uit te leggen wat zijn foto op
internet betekent. Zoute oren, een humoristische bijnaam voor de inwoners van
Perm. Het duurde een half uur eer wij het begrepen. Hij probeerde het eerst in
gebarentaal. 2 tekens, het eerste verstond zelfs ik, oren. Maar het tweede, hij
voelde of wreef met een vinger aan zijn tong? Ook Eda, nochtans gebarentaal
machtig, begreep het niet. Dus dan maar een (Turkse!) laptop ingeschakeld. Maar
Witrussen gebruiken het Cyrillisch alfabet. Hij had derhalve heel wat problemen
te overwinnen om hem begrijpbaar te maken. Immers, een Querty-klavier met
Latijns alfabet! Hij dus eerst Google vertalen ingeschakeld, en dan aan het
typen. Bij elke toets moest hij wachten op de vertaling om te zien welk teken
hij had aangeslagen in het Cyrillisch alfabet. Eens alles getypt in zijn
schrift, wat uiteraard een serieuze opgave was, kon hij Google laten vertalen
naar het Engels, zodat wij het ook doorgronden.
Iets later vraagt Jan Eda zijn scheidsrechtersattesten in
het Engels te vertalen en op laptop op te maken. O-ver-ver-moeid stamelt zij maar
niet te begrijpen hoe je op zon korte tijdspanne zo veel fouten kan maken. Jan
verlaat zijn tijdslimiet aanzienlijk, een zeer verstandige oplossing. Eind
goed, al goed? Neen, de Sports Director van de Deutscher
Gehörlosen-Sportverband, Sabine acht het dan ook nog nodig Eda tijdens dit werk
zwaar te moeten beledigen omwille van enkele onnozele lunchboxes. s Anderendaags
vertelde Jari dat die Sabine eerder ook al Berrak zo had aangepakt. Of hoe
mensen met een mooie titel ook soms hun kleine kantjes tonen.
Hassan, zijn vrouw en Ali stoten even later op ongelooflijke
moeilijkheden bij het klaarmaken van de Edso-diplomas voor alle medewerkers.
Minstens 4 uur tuimelden ze van het ene probleem in het andere, en het was dan
nog niet in orde. Op de finaledag dienden die diplomas uiteindelijk toch nog
afgedrukt door een professional.
16u45, een Franse verantwoordelijke vraagt mij in een raar
Engels taaltje, of Maxime Petit, officieel pasje verloren, mag deelnemen aan de
wedstrijd voor de 5e tot en met de 8e plaats, Frankrijk
Polen. Wedstrijd die driekwart uur later start. Jan - buiten genietend van een
sigaret - meegesleept, en die toverde toch nog wel een konijn uit zijn hoed
zeker. Ali vlug een foto genomen, er diende ergens nog iets opgehaald meer weet
ik er echt niet meer over, ook bij mij begon de vermoeidheid toe te slaan een
nieuw pasje opgemaakt en alles kwam in orde, niet in het minst omdat de
wedstrijd iets later dan voorzien startte.
Even voor aanvang van de laatste wedstrijd, Italië Wit-Rusland
kom ik zowaar terecht in mijn droom van enkele weken terug. Ongelooflijk, ik
beleef ongeveer 30 seconden een déjà vécue! Pas nu herken ik scheids Willem uit
mijn droom: hij zit op precies dezelfde plaats, parmantig, maar toch dromerig,
voor zich uit te kijken in mijn richting op anderhalve meter voor mij, heel
imposant, tamelijk fel gekleurd in blauw, rood en wit T-shirt. Eda iets verder links
achter hem. Willem is nochtans een zeer opvallend figuur met zijn bril, grijze snor
en baard, luide stem. Hij was al 10 dagen samen met zijn vrouw Jenneke mijn
compagnon, bij het ontbijt, soms bij het avondmaal en af en toe als supporter.
En ik had hem nog niet herkend. De eerste donderdagmorgen hadden wij een
aangenaam zeer goed gesprek over verschillende boeiende onderwerpen, zelfs over
de Belgische moeilijke politieke huishouding, waar hij toch wel veel over wist.
En ik was altijd een steun voor hem, zijn vrouw en hijzelf zochten mij steeds
op voor info. De volgende dag, mijn verjaardag, kwam hij na de
sluitingsceremonie bij mij en zei mij dat hij op mij rekende om samen met zijn
vrouw terug in het hotel te geraken. Ik was echter te vermoeid om bij deze déjà
vécue stil te staan, en van mijn droom ken ik nog steeds het einde niet!
Bij onze deugddoende terugwandeling van de sporthal naar
het hotel wijst Eda Jan en mij er op dat sommige mensen toch zon lange
relaties hebben. Eventjes later constateert zij dat Jan onmiddellijk na die
opmerking veel vlugger wandelde, en nog wat verder acht zij het nodig hem tegen
te houden omdat zij denkt dat hij de oversteek naar het hotel zal voorbijlopen.
Iedereen de slappe lach, moe en nog eens moe.
Na nog enkele werkjes in bureel de zoeten inval troont
Berrak mij mee naar de bar. Eventjes voor middernacht wenst Ali mij als eerste
een gelukkige verjaardag. Hij overhandigt mij zijn mailadres het lijkt wel
een verjaarscadeau - samen met de belofte, door Berrak uitgesproken, dat hij
Engelse cursussen zal volgen om zich beter verstaanbaar te maken.
Aan de tafel naast ons geniet de Turkse damesploeg van een
laat typisch Turks avondmaal. Hun EK zit er op, 8e op 9. Smullend
van hun spijzen dagen de Turkse EK-medewerkers (ik was ter plekke de enige
buitenlander) mij uit voor een pittig gesprek. Voor het eerst ging het iets dieper,
ook over politiek. Vol onbegrip wanneer ik vertel dat België na 11 maand
verkiezingen nog steeds geen regering heeft. Wat kan er dan nog gebeuren bij jullie,
alles ligt dan toch plat? En of het klopt dat de inwoners van de Europese
gemeenschap Turkije er niet bij willen en waarom dan wel niet? Bij Allah, ik
kon geen ander antwoord bedenken dan schrik voor de Islam. Zij toonden ook
duidelijk hun misprijzen over de communautaire problemen in België in zoverre
zij het begrepen. Maar Berrak had toch wel door dat je dit kon vergelijken met
het Canadese Quebec (Frans Engels). En Hassan doorgrondde alles onmiddellijk,
een heel pientere gast. Als start voor mijn verjaardag kon dit tellen, maar ik
genoot met volle teugen.
Einde van een lange
dag met veel grote en kleine problemen, waarbij de vermoeidheid (vooral door
het gebrek aan slaap) iedereen toch wel ernstig begon parten te spelen.
7th European Deaf Football Championship kwartfinales
Mijn redenering van
gisteren klopte. Onze Belgen in de kwartfinale!
KF1 dinsdag 5 juli
om 16u Oekraïne België
KF2 dinsdag 5 juli
om 19u Turkije Duitsland
KF3 dinsdag 5 juli
om 16u Groot-Brittanië Ierland
KF4 dinsdag 5 juli
om 19u Rusland Nederland
Als België wint
speelt het de eerste halve finale tegen de winnaar van Groot-Brittanië
Ierland donderdag 7 juli om 16u. Zo niet spelen de duivels voor de 5e
t/m de 8e plaats tegen de verliezer van KF3 woensdag 6 juli
vermoedelijk om 16u. Go Belgium!
7th European Deaf Football Championship - laatste groepswedstrijd Rode Duivels
België Rusland 1
3 (ruststand 1 1)
Eindstand groep C
Group C
Points
Played
Won
Draws
Lost
Goals for
Goals against
1
Russia
9
3
3
0
0
7
1
2
Ireland
6
3
2
0
1
5
4
3
Belgium
3
3
1
0
2
5
5
4
Denmark
0
3
0
0
3
2
9
De eerste en tweede
van elke groep plaatsen zich voor de kwartfinales. Ook de 2 beste derdes. Als
ik het reglement eens aandachtig uitpluis vermoed ik dat België daar zeker bij
is. Maar dat reglement is niet helemaal duidelijk. Art. 33.6 stipuleert dat die
2 beste derdes bepaald worden op basis van de rangschikking, waarbij verwezen
wordt naar art. 31.5. Maar art. 31.5 spreekt niet over een rangschikking maar
over scheidsrechters! Ik neem aan dat bedoeld wordt art. 33.5. En in dat geval
komt België volgens mij altijd voor Frankrijk, de derde uit de A-reeks. Dan
speelt België de eerste kwartfinale tegen de groepswinnaar van diezelfde
A-reeks, Oekraïne op dinsdag 5 juli om 16u. Dus duimen maar dat mijn opzoekingen
kloppen.
De Nederlandse lijdensweg
ze hadden het moeilijkste parcours van alle 19 teams - eindigde dus toch nog in
schoonheid. Een 7e plaats, die dames groeiden duidelijk in het
tornooi. De prijs die ze ervoor dienden te betalen was wel groot: oververmoeid
en een aantal gekwetsten. Maar ze hebben vooruitzichten!
Wat een wedstrijd,
puntenscore 121 107, zie eens naar de 3e en 4e set! En
die match startte pas na 8 uur s avonds. De verliezer mocht de volgende morgen
zijn wedstrijd aanvangen om 8u30! Winnaar Italië, 2 uur later aan de opslag,
maakte er terug een vijfsetter van en scoorde opnieuw 112 punten. On ge
loof lijk. Ze wonnen opnieuw.
7th European Deaf Football Championship 2e wedstrijddag groep C
Gisteren hebben
onze duivels ruim in blessuretijd toch nog een tegengoal gescoord. Sorry voor
de foute uitslag. Ierland België 2 1 dus (en niet 2 0).
Turkse feestdag, dus s morgens heel rustig in de stad. Maar
in de namiddag overvolle straten, Turken houden ook van flaneren.
Slechts één wedstrijd vandaag, om 9u, in de sporthal waar
ik met Berrak heb afgesproken deze namiddag. Allen daarheen, behalve Berrak.
Maar ik heb er wel vertrouwen in. Na de wedstrijd op het terras naast de
sporthal nog een uitvlucht gezocht voor die namiddag, de groep trok immers op
speciale excursie in de omgeving. Achteraf was blijkbaar niemand tevreden: Eda
niet als gids maar wel persoonlijk, de gegidsten helemaal niet. Op het terras
trakteer ik de achtergeblevenen, Dogan en zijn twee kompanen, ze willen mij
absoluut terugbetalen, wat ik pertinent weiger. De conversatie met Dogan lukt in
het Engels op papier. Ik o.a. Jan kan mijn lippen lezen van de overkant van de
straat, hij, hoe gevat, hij zou een
goed spion zijn.
Op de middag raak ik in gesprek met een winkeluitbater in
het oude centrum. Ik was op zijn stoel in de schaduw van een palmboompje gaan
zitten voor zijn winkel, iets later opende hij zijn zaak. Hij komt bij mij
zitten, we praten meer dan een uur, hij zocht naar elk woord in het Engels;
toch heb ik veel opgestoken. Volgens hem is oktober de beste maand in Antalya:
fris, de limoengeur en de romantiek . Bij het afscheid bied hij mij thee
en een praatje aan bij een volgend bezoek.
Om 2u was Berrak wel aanwezig in die sporthal, ze had
echter nog een aantal zaken te regelen, maar herinnerde zich gelukkig onze
date nog wel. Rechtover de sporthal huisde een fotograaf, voorbestemd? Berrak
alles uitgelegd in het Turks, technisch geen probleem. Behalve één foto dan van
mindere kwaliteit. Ik kon daar wel mee leven. Terwijl de fotograaf alles
klaarmaakt vat ik de gisteren geplande conversatie met Berrak aan over de
voortekens die ik bij haar herken. Signalen die ik enkele jaren terug bij
mijzelf niet zag toen ik op mijn werk een burnout van jewelste opliep. Alles
onder controle antwoordde Berrak, maar ze zal er wel rekening mee houden in de
toekomst, daar twijfel ik niet aan. Voor alle zekerheid toch maar Berrak
gevraagd het kadertje mee te nemen naar haar kamer zij logeerde in een ander
hotel. Pure noodzaak bleek achteraf, geen 2 uur later stond Jan voor de
allereerste en allerlaatste keer op mijn hotelkamer. Terug in de sporthal vind
ik het niet meer dan gepast dat ik vanaf nu een kopie van mijn uitslagen-stand-bestand
helemaal ter beschikking stel van Berrak en Ali. Net zoals gisteren iedereen
tevreden. Laat het ons nu maar zo houden.
Ook nog in zon typisch klein Turks winkeltje een
giftkaartje gekocht. En rustig nagedacht wat er op diende te komen. Ik was
klaar voor zaterdag, dacht ik toch.
Bij mijn terugwandeling ontmoet ik 5 jongens-scholieren
van 15-16 jaar. Zij zijn geïnteresseerd in mijn EK-pasje, een kort gesprek
volgt. Een ervan blijft nog wat napraten en ik geef hem mijn zwarte cola-pet.
Hij heel tevreden, ik helaas zijn naam vergeten.
Zowel Berrak als Eda spreken mij s avond elk apart nog
eens aan over mijn geschenk. Ik diende Eda noodgedwongen ook in te lichten over
mijn bedoeling, wegens gids op dat uitstapje, zij zou anders nooit een nee
aanvaard hebben, zo zijn Turken nu eenmaal. Zowel Berrak als Eda waren
ondertussen mijn zeer goede vriendinnen geworden. En ze wezen mij op een probleem.
Dus tactiek lichtjes veranderen. Kaartje
geschreven, nu was het wachten op zaterdag.
Die avond was het rustig op het bureel de zoeten inval in
het hotel. Marina, Jan, Jari, Vasyl, Berrak, Eda en Ali, Dogan, Güngör,de
andere Turkse medewerkers en de teamverantwoordelijken, allen woonden ze de
technical meeting bij in de dichtstbijzijnde sporthal. Allen, behalve ik. Jan
had mij verklapt dat er niets speciaals besproken zou worden, dus genoot ik in
eerste instantie van mijn boek in de hal aan de hotelingang, lekker fris. Daarna
nog eens het prachtige beeldenpark bezocht bij de ingang van het filmmuseum op
een kwartiertje wandelafstand van het hotel. Ik was er helemaal gek op s
avonds dan toch, bij kunstverlichting. Bij mijn terugkomst vroeg een jonge
dat dacht ik toch, maar hij bleek al 27 - Rus, Andrey, een foto van hem te nemen
bij de inkom van het hotel. Eens ook de groep terug,begrijpt Eda de Engelse
naam van mijn boek maar niet, meer in het bijzonder riddles. Pas nadat Willem
mij bijspringt met enkele synoniemen is zij mee.
Berrak, Eda en ikzelf
breiden nog een pittig einde aan de avond in de vorm van een zeer persoonlijk
gesprek. Opgestart door Berrak en daarna resoluut overgenomen door Eda. Ik liet
mij evenmin onbetuigd. Zeer boeiend en leerrijk, maar uiterst privé. Dus
verklappen we maar niets!
8th EDVC donderdag 19 mei 2011 laatste kwartfinale dames, technical meeting
4KF winnaar PKF 1e groep B: Nederland
Oekraïne 0 3 (20 25; 18 25; 12 25)
Hollandse meiden toch tevreden na nederlaag. Tegen
wereldkampioen, vorig en toekomstig Europees kampioen Oekraïne in kwartfinale 4
punten meer gescoord dan in de reekswedstrijd. Bovendien was Oekraïne gisteren speelvrij.
Alle andere ploegen genoten vandaag van een rustdag.
Wellicht zeer welgekomen na de 4 of 5 reeds gespeelde wedstrijden gespreid over
6 dagen. Veel zon, warm. Meerdere speelsters / spelers kleurden die avond rood
in het aangezicht.
Op de meeting s avonds werd Jan herkozen als Technical
Officer Volleyball EDSO. Een van zijn eerste acties was de oprichting van een
comité ter zijner ondersteuning. Prima idee, Jan! Officieus zijn Nederland en
Estland kandidaat-organisatoren voor het volgende EK in 2015. De voorkeur gaat
naar Nederland, zij boden zich als eerste aan. Hun kandidatuur dient natuurlijk
officieel bevestigd. De toewijzing is voorzien voor 2012. Voor de rest terug
een rustige vergadering.
Jan wil ook voor de kwartfinales, halve finales,
plaatswedstrijden en finales bij het resultaat alle setstanden, en dus bouw ik
nog maar eens verder aan mijn Excel-bestand. Jari is nu blijkbaar volledig
overtuigd van de degelijkheid van dat bestand en is er zelfs enthousiast over.
Berrak is nergens te bespeuren (in de andere sporthal?),
dus vooraf de uitslagen van gisteren inbrengen op het bestand van eergisteren.
Een klein werkje, het malheur van gisteren is al vlug vergeten, voor mij toch,
maar niet voor Berrak. In de late namiddag daagt zij op in onze sporthal, ze ziet
er nog steeds niet goed uit. Zij durft mij nauwelijks aan te kijken of aan te
spreken. Uiteindelijk waagt zij het toch: vertrouw jij mij niet meer? Ik wel,
maar Jan? Ik kan en wil haar dat niet zeggen, dus draai ik er maar wat omheen.
Ze lijdt er nu werkelijk nog meer onder. Zij wordt echter van alle kanten
aangesproken, ik kan haar niet meer uit haar lijden verlossen. Ik dien te
wachten tot na het avondeten tot we alleen zijn gelukkig blijft ze na het
eten ook wat langer tot iedereen weg is, - om haar aan te spreken over haar
toestand ze geeft een zeer apathische, ontwijkende indruk, blijkbaar volgens
haar naar iedereen toe - maar na ons gesprek is ze er toch bovenop. Onze
afspraak voor s anderendaags 2u komt daarbij niet ter sprake.
Omdat ik bij Berrak dezelfde signalen herken als toen bij
mij, bespreek ik met Eda Berrak en Eda zijn zeer goede vriendinnen - tijdens onze wandeling terug naar het hotel mijn
psychische problemen met mijn werk in het verleden. Zij raadt mij aan zeker en
vast Berrak hierover aan te spreken. Ik was dat trouwens al van plan, morgen
gegarandeerd tijdens ons bezoek aan de fotograaf.
In het bureel van het hotel, na het avondmaal, bedankt een
Witrussische speler mij uitvoerig als ik hem in enkele seconden een berekening
laat maken in Excel op de Turkse laptop.
. Bij het afscheid bied hij mij thee
en een praatje aan bij een volgend bezoek.
