's Ochtends deed Jan een werkbezoek (uiteraard ivm het tornooi en niet zijn werk thuis). Ondertussen wandelden Marina en ik langs de straten dicht bij de Middellandse Zee tot aan het oude stadscentrum, ongeveer 2,5 km van ons hotel. De Yivli minaret eens bekeken, daar juist naast een grotere winkel(?) met een aantal typische Turkse kruiden, snuisterijen, boeken, ... eens doorgeslenterd en dan rustig terug, genietend van een stralende zon. Een drankje was geen overbodige luxe op een terras met panorama op de jachthaven. Maar de biljetten van 1 en 5 Turkse lira, resten van mijn broers bezoek 2 jaar terug, bleken uit roulatie genomen. Geen nood, ze aanvaarden zonder problemen euro, natuurlijk aan een voor hen gunstige koers. Dan maar bijgetankt aan een bankautomaat. Een Turks koppel plaatste zich juist naast mij, ongegeneerd meekijkend. En het kon niet vlug genoeg gaan voor hen. Logisch toch dat het bij mij niet vlotte, een vreemde automaat en in het Engels. Maar ik haalde er toch uit wat ik wenste. Zij echter niet. Dus waren zij verplicht binnen te gaan in het bankkantoor. Waar zij ... terug achter mij stonden! Want Marina was ondertussen reeds binnengestapt om te wisselen. Ook haar wachtte een verrassing. Een biljet van 1.000 Turkse lira, dat wordt hier zeker al 20 jaar niet meer gebruikt, zo orakelde de 30-jarige bankbediende in gebrekkig Engels.
In de namiddag wachtte Jan en mij in het bureel van het hotel nog wat werk op Marina's laptop, de aanpassing van het wedstrijdschema. Jan kauwde mij rustig voor wat diende aangepast. Ik nam er mijn tijd voor en was na een uurtje klaar. Zouden de deelnemende ploegen vanavond op de technical meeting hun fiat geven? Eén dezer dagen schets ik jullie in een apart kaderstukje wel eens onze vrees hierover. En mijn grote schrik gebaseerd op de ervaring van 4 jaar geleden bij de groepstrekking voor het EK in Kortrijk.
Voor de rest van de namiddag keuvelde ik met Jan en alleman in datzelfde bureel. Bureel de zoete inval. En ondertussen arriveerden verschillende landen in het hotel en melden zich aan bij het Turkse organisatiecomité. Alle ploegen aanwezig - op Frankrijk na, de Fransen, wisten de Turken, kwamen pas de donderdag toe. Wat een opluchting, ooit was het anders. In de heel late namiddag diende Ali dan nog ons nieuwe wedstrijdschema uit te printen, echter pas na al zijn andere drukke werkzaamheden. Vermits in ons schema heel wat kleur terug kwam, duurde dat drukwerk een eeuwigheid. Maar zoals steeds, uiteindelijk werkte Ali het klusje op tijd af.
De technical meeting startte pas om 22u. Kon niet anders, de Duitsers arriveerden in de wel heel, heel late namiddag. Alles verliep zeer vlot, ook geen enkele opmerking over ons spelsysteem en wedstrijdschema. Oef, echt een zucht van opluchting.
Een klein incidentje met de Italiaanse delegatie, die zich verontschuldigde, zij zouden wat later komen. Toen zij de anderen vervoegden merktte hen echter niemand van de Edso-organisatoren op. Meteen volgde een reactie van een kleinde Italiaanse blonde furie. Zij is altijd zo geweest, was Marina haar reactie. Marina tolkte voor Erwin, de coach van de Nederlandse dames, Willem, de enige buitenlandse - ook Nederlander - scheidsrechter en mij. (Willem en zijn vrouw Jenneke waren ofwel de vorige avond ofwel deze voormiddag toegekomen, ik herinner het mij niet meer. 2 van hun 3 dochters spelen mee met het damesteam, maar logeren in een hotel een 18 km van de sporthallen. Een verplichting van een van de sponsors van het Nederlandse team.) Tijdens de meeting plantte een Russisch horende medisch begeleider vlak voor ons een mooie tekening op zijn papieren. Hij sprak een beetje Engels, juist voldoende om elkaar te begrijpen. Na de meeting werden we nog getrakteerd op drank en baklava.
Morgen: modeshow op het EDVC?
|
