Op de technical meeting vorige woensdag had ik reeds kennisgemaakt met Erwin, de trainer van de Nederlandse damesploeg. Deze morgen speelde dat team zijn eerste wedstrijd, ik dus supporteren. Ook nu hadden we voorafgaand aan de wedstrijdopwarming een leuke babbel. Bleek dat hij nog een aantal jaar professioneel gespeeld had in België in ereklasse, bij het toenmalige Basècles. Ook onze buurgemeente, Maldegem, had hij in dat kader bezocht. Hij gaf mij een solide indruk, veel ervaring als trainer bij nationale ploegen in Nederland (jeugdploegen, militaire ploeg). Dat mocht echter allemaal niet veel baten. De Hollandse dames ondergingen de wet van de sterkste. Een aantal speelsters zonder de minste interlandervaring, enkel wedstrijden tegen horende ploegen. Ze groeiden wel gestaag tijdens het tornooi, vandaag was het duidelijk nog te vroeg.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Tijdens de warming-up ook nog een leuk gesprek met een Nederlandse speelster, gekwetst maar toch meegenomen naar het EK als begeleidster – een mooi gebaar van de Nederlandse verantwoordelijken. Haar vriend speelt beroepsmatig volley in Italië.

En wat natuurlijk ook altijd opvalt, het vele oranje. Nederlandse supporters laten zich zien en horen! De luchtige babbels met de Nederlandse supporters, mooi meegenomen. Tijdens de wedstrijd waren zij wel opvallend stiller dan verwacht.

Na die match de hoogste tijd voor mij om verder te werken aan het uitslagen-stand-bestand – ik wilde er nog meer mee aanvangen dan gisteren gepland - voor Jan. Probleem was de laptop. Marina had die zelf nodig, dus werkte ik maar op diegene die de Turkse organisatoren mij aanboden. Uiteraard alles in het … jawel Turks. Een niet gering probleem, want de versie van Excel was nog van de jaren stillekens. Daarenboven zonder muis, ik haat sowieso al zo’n ellendig plaatje waarop je moet vingeren. Hij stond bovendien zeer scherp afgesteld, als ik er nog maar naar wees versprong de cursor al. Ik kreeg het op mijn heupen. Steeds maar die vervelende berichtjes in het Turks, de tolk opzoeken die dan Ali’s hulp inriep. En die selectie die steeds maar versprong, … Na 2 uur gaf ik er de brui aan: niets gekort en zenuwachtig. Toen ik Berrak verklapte dat het een afschuwelijke laptop was, kreeg ik onmiddellijk een andere, deze keer wel met muis en een tamelijk recente versie van Excel. Maar de macro’s die ik gisteren in dat Excel-bestand geplaatst had werkten niet. Toen werd Hassan, een verstandige jongeman die met informatica ‘speelde’, er bijgehaald. Het macro-pakket kon wel gedownload worden, maar toch liever niet omwille van de veiligheid. Ik kon daar mee akkoord gaan – in feite had ik geen andere keuze. Dan maar een andere oplossing gezocht, het lukte. De formules in Excel die ik zeer veel nodig had, ik hoopte toch in het Engels daar mee weg te raken, maar nee hoor, alles in het Turks. Dus echt wel veel en lang opzoekingswerk.

Af en toe ook nog eens een glimp in de zaal om toch nog iets mee te pikken van de wedstrijden. Al bij al was ik nog vrij tevreden met mijn werk, gelet op de vele problemen. Die dag en de volgende heb ik dus toch wel enkele woorden Turks aangeleerd, anders was het praktisch niet doenbaar. Uiteraard vonden de Turken dat leuk. Zo dienden zij steeds minder en minder tussen te komen en het is natuurlijk altijd leuk als een buitenlander jouw taal wil (trachten te) spreken. Jan kon mijn bestand wel pruimen. Tijdens de groepswedstrijden zouden Jan en Jari voorlopig nog verder werken via hun systeem. Vanaf de laatste dag – dinsdag – van die groepswedstrijden wordt overgestapt op mijn systeem, zo kon de ploegen een betere maar vooral vluggere dienstverlening aangeboden worden.

Na het avondeten trok Marina zich meestal terug in het bureel ‘de zoeten inval’ in het hotel. Zij selecteerde dan een aantal van haar die dag geproduceerde foto’s en zorgde er voor dat ze op de site van EDSO konden geplaatst werden. Een werk van lange adem, zeker de eerste dagen toen zij nijverig tekeer ging. Die avond suggereerde ik om toch maar via Picasa te werken. Zij was daar eerst niet voor, maar na wat opzoekwerk in de ‘help’ raakte ze overtuigd. Ik was daarmee ook tevreden, ik vond mijn schuld –de uitzichtsverandering op haar laptop gisteren! – ten opzichte van haar afbetaald.