Eda en Berrakxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Jan wil ook voor de kwartfinales, halve finales, plaatswedstrijden en finales bij het resultaat alle setstanden, en dus bouw ik nog maar eens verder aan mijn Excel-bestand. Jari is nu blijkbaar volledig overtuigd van de degelijkheid van dat bestand en is er zelfs enthousiast over.

Berrak is nergens te bespeuren (in de andere sporthal?), dus vooraf de uitslagen van gisteren inbrengen op het bestand van eergisteren. Een klein werkje, het malheur van gisteren is al vlug vergeten, voor mij toch, maar niet voor Berrak. In de late namiddag daagt zij op in onze sporthal, ze ziet er nog steeds niet goed uit. Zij durft mij nauwelijks aan te kijken of aan te spreken. Uiteindelijk waagt zij het toch: vertrouw jij mij niet meer? Ik wel, maar Jan? Ik kan en wil haar dat niet zeggen, dus draai ik er maar wat omheen. Ze lijdt er nu werkelijk nog meer onder. Zij wordt echter van alle kanten aangesproken, ik kan haar niet meer uit haar lijden verlossen. Ik dien te wachten tot na het avondeten tot we alleen zijn – gelukkig blijft ze na het eten ook wat langer tot iedereen weg is, - om haar aan te spreken over haar toestand – ze geeft een zeer apathische, ontwijkende indruk, blijkbaar volgens haar naar iedereen toe - maar na ons gesprek is ze er toch bovenop. Onze afspraak voor ‘s anderendaags 2u komt daarbij niet ter sprake.

Omdat ik bij Berrak dezelfde signalen herken als toen bij mij, bespreek ik met Eda – Berrak en Eda zijn zeer goede vriendinnen -  tijdens onze wandeling terug naar het hotel mijn psychische problemen met mijn werk in het verleden. Zij raadt mij aan zeker en vast Berrak hierover aan te spreken. Ik was dat trouwens al van plan, morgen gegarandeerd tijdens ons bezoek aan de fotograaf.

In het bureel van het hotel, na het avondmaal, bedankt een Witrussische speler mij uitvoerig als ik hem in enkele seconden een berekening laat maken in Excel op de Turkse laptop.

Alleman content!