3^e van links, met het lange haar, Hassan. Rechts van hem Dogan.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />


Vandaag onze langste – niet de belangrijkste, dat is pas morgen – dag: 10 wedstrijden! De eerste start om 9u30, als het meevalt de laatste om 20u, maar niet dus. Bovendien wordt die laatste een ongelooflijke spannende en lange wedstrijd.

Gisterenavond was er een aardbeving in Turkije, verneemt scheids Willem in de late voormiddag via SMS. Ik verwittig onmiddellijk Eda, volgens het berichtje kan haar thuisstad Izmir getroffen zijn. Vlug een telefoontje, bij haar familie geen enkel probleem. Oef. Aardbevingen zijn bij manier van spreken dagelijkse kost in Turkije.

Een Witrus – van die Excel-berekening enkele dagen geleden - tracht die namiddag Eda en mij uit te leggen wat zijn foto op internet betekent. Zoute oren, een humoristische bijnaam voor de inwoners van Perm. Het duurde een half uur eer wij het begrepen. Hij probeerde het eerst in gebarentaal. 2 tekens, het eerste verstond zelfs ik, oren. Maar het tweede, hij voelde of wreef met een vinger aan zijn tong? Ook Eda, nochtans gebarentaal machtig, begreep het niet. Dus dan maar een (Turkse!) laptop ingeschakeld. Maar Witrussen gebruiken het Cyrillisch alfabet. Hij had derhalve heel wat problemen te overwinnen om hem begrijpbaar te maken. Immers, een Querty-klavier met Latijns alfabet! Hij dus eerst Google ‘vertalen’ ingeschakeld, en dan aan het typen. Bij elke toets moest hij wachten op de vertaling om te zien welk teken hij had aangeslagen in het Cyrillisch alfabet. Eens alles getypt in zijn schrift, wat uiteraard een serieuze opgave was, kon hij Google laten vertalen naar het Engels, zodat wij het ook doorgronden.

Iets later vraagt Jan Eda zijn scheidsrechtersattesten in het Engels te vertalen en op laptop op te maken. O-ver-ver-moeid stamelt zij maar niet te begrijpen hoe je op zo’n korte tijdspanne zo veel fouten kan maken. Jan verlaat zijn tijdslimiet aanzienlijk, een zeer verstandige oplossing. Eind goed, al goed? Neen, de Sports Director van de Deutscher Gehörlosen-Sportverband, Sabine acht het dan ook nog nodig Eda tijdens dit werk zwaar te moeten beledigen omwille van enkele onnozele ‘lunchboxes’. ’s Anderendaags vertelde Jari dat ‘die Sabine’ eerder ook al Berrak zo had aangepakt. Of hoe mensen met een mooie titel ook soms hun kleine kantjes tonen.

Hassan, zijn vrouw en Ali stoten even later op ongelooflijke moeilijkheden bij het klaarmaken van de Edso-diploma’s voor alle medewerkers. Minstens 4 uur tuimelden ze van het ene probleem in het andere, en het was dan nog niet in orde. Op de finaledag dienden die diploma’s uiteindelijk toch nog afgedrukt door een professional.

16u45, een Franse verantwoordelijke vraagt mij in een ‘raar’ Engels taaltje, of Maxime Petit, officieel pasje verloren, mag deelnemen aan de wedstrijd voor de 5^e tot en met de 8^e plaats, Frankrijk – Polen. Wedstrijd die driekwart uur later start. Jan - buiten genietend van een sigaret - meegesleept, en die toverde toch nog wel een konijn uit zijn hoed zeker. Ali vlug een foto genomen, er diende ergens nog iets opgehaald – meer weet ik er echt niet meer over, ook bij mij begon de vermoeidheid toe te slaan – een nieuw pasje opgemaakt en alles kwam in orde, niet in het minst omdat de wedstrijd iets later dan voorzien startte.

Even voor aanvang van de laatste wedstrijd, Italië – Wit-Rusland kom ik zowaar terecht in mijn droom van enkele weken terug. Ongelooflijk, ik beleef ongeveer 30 seconden een déjà vécue! Pas nu herken ik scheids Willem uit mijn droom: hij zit op precies dezelfde plaats, parmantig, maar toch dromerig, voor zich uit te kijken in mijn richting op anderhalve meter voor mij, heel imposant, tamelijk fel gekleurd in blauw, rood en wit T-shirt. Eda iets verder links achter hem. Willem is nochtans een zeer opvallend figuur met zijn bril, grijze snor en baard, luide stem. Hij was al 10 dagen samen met zijn vrouw Jenneke mijn compagnon, bij het ontbijt, soms bij het avondmaal en af en toe als supporter. En ik had hem nog niet herkend. De eerste donderdagmorgen hadden wij een aangenaam zeer goed gesprek over verschillende boeiende onderwerpen, zelfs over de Belgische moeilijke politieke huishouding, waar hij toch wel veel over wist. En ik was altijd een steun voor hem, zijn vrouw en hijzelf zochten mij steeds op voor info. De volgende dag, mijn verjaardag, kwam hij na de sluitingsceremonie bij mij en zei mij dat hij op mij rekende om samen met zijn vrouw terug in het hotel te geraken. Ik was echter te vermoeid om bij deze déjà vécue stil te staan, en van mijn droom ken ik nog steeds het einde niet!

Bij onze deugddoende terugwandeling van de sporthal naar het hotel wijst Eda Jan en mij er op dat sommige mensen toch zo’n lange relaties hebben. Eventjes later constateert zij dat Jan onmiddellijk na die opmerking veel vlugger wandelde, en nog wat verder acht zij het nodig hem tegen te houden omdat zij denkt dat hij de oversteek naar het hotel zal voorbijlopen. Iedereen de slappe lach, moe en nog eens moe.

Na nog enkele werkjes in bureel de zoeten inval troont Berrak mij mee naar de bar. Eventjes voor middernacht wenst Ali mij als eerste een gelukkige verjaardag. Hij overhandigt mij zijn mailadres – het lijkt wel een verjaarscadeau - samen met de belofte, door Berrak uitgesproken, dat hij Engelse cursussen zal volgen om zich beter verstaanbaar te maken.

Aan de tafel naast ons geniet de Turkse damesploeg van een laat typisch Turks avondmaal. Hun EK zit er op, 8^e op 9. Smullend van hun spijzen dagen de Turkse EK-medewerkers (ik was ter plekke de enige buitenlander) mij uit voor een pittig gesprek. Voor het eerst ging het iets dieper, ook over politiek. Vol onbegrip wanneer ik vertel dat België na 11 maand verkiezingen nog steeds geen regering heeft. Wat kan er dan nog gebeuren bij jullie, alles ligt dan toch plat? En of het klopt dat de inwoners van de Europese gemeenschap Turkije er niet bij willen en waarom dan wel niet? Bij Allah, ik kon geen ander antwoord bedenken dan schrik voor de Islam. Zij toonden ook duidelijk hun misprijzen over de communautaire problemen in België in zoverre zij het begrepen. Maar Berrak had toch wel door dat je dit kon vergelijken met het Canadese Quebec (Frans – Engels). En Hassan doorgrondde alles onmiddellijk, een heel pientere gast. Als start voor mijn verjaardag kon dit tellen, maar ik genoot met volle teugen.

Einde van een lange dag met veel grote en kleine problemen, waarbij de vermoeidheid (vooral door het gebrek aan slaap) iedereen toch wel ernstig begon parten te spelen.