Die emotionele sluitingsceremonie, ik krijg er nog koude rillingen van. De verbroedering onder alle spelers en begeleiders, hun universele taal het ideale communicatiemiddel, hadden wij horenden maar zoiets – wie kent nu Esperanto? De ongelooflijk luide muziek. Op de sportvloer – een parketvloer, ideaal voor het verspreiden van de geluidstrillingen die doven en gehoorgestoorden nodig hebben om muziek te ‘horen’ of te voelen - verzamelen alle speelsters en spelers kriskras door elkaar. Zij beginnen spontaan te dansen, de Turken op hun Turkse muziek, de Russen op de hunne … De slotspeeches, de medaille-uitreiking, …  De denderende muziek – Alors on dance - van het Brusselse Stromae, de leidraad op dit sluitingsfeest, naast ons drieën toch nog iets Belgisch! De volksliederen, de vlaggen, het opbergen van de Edso-vlag … Een echt gezellige boel.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

En dan ineens de Estse verantwoordelijke – 2-talig, zijn eigen taal het Ests en gebarentaal - die mij op een afstand van 4 meter iets wil wijs maken onder die luide muziek (tijdens het hele tornooi hadden wij nog geen enkel contact). Na 5 minuten heffen wij beide onze armen omhoog, het lukt niet, we begrijpen elkaar niet. Tot hij mij teken doet, ‘wacht’. Hij gaat op zoek en komt terug met een jonge vrouw, die toch wel Engels kent en voldoende kan praten. Hij hoopt mij in de toekomst terug te zien en bedankt mij voor het vele en goede werk dat ik geleverd heb voor en tijdens het tornooi. Ik kan je verzekeren, dat pakt je ongelooflijk! Nu weet ik wel hoe een dove dan reageert, hij pakt naar zijn hart. En hij begreep dat ik hem had begrepen. Een dikke knuffel volgde uiteraard. De tranen schieten mij nu nog in de ogen wanneer ik dit neerpen.

Daarna was het wachten op de busjes om iedereen – zo’n 350 man - terug te voeren naar het hotel. Jan en Marina werden onmiddellijk met de VIP-auto gebracht, ik wilde niet mee, had nog iets te regelen met Berrak, je weet wel, het geschenk, en Jan en Marina mochten dat nog niet zien. Berrak die mij op de stoep plots komt vragen “Heb jij de uitslagen van vandaag al doorgemaild naar Edso?” Nee, want niet mijn taak. Berrak zet zich op de stoeprand, ik ernaast, haar laptop weigert, nu het echt wel moet, dienst. Dan maar vlug een andere, wel zeer kleine, laptop opgescharreld, mijn stick er in, alles ok. Samen met Jenneke en Willem, die op mij vertrouwden om in het hotel te raken, wachtten wij tot de allerlaatste bus waar ook Berrak en Eda plaats op namen. In dat busje plaatste ik mij afwisselend naast Berrak en Eda en dan opnieuw en opnieuw om alles te kunnen afspreken. Het fotokader lag nog steeds op de kamer van Berrak in het andere hotel. Mijn bedoeling dat te bezorgen tijdens het avondeten in het hotel viel dus in duigen. Geen andere mogelijkheid meer dan de farewellparty. Berrak dacht er nog even over om het kader per taxi te bezorgen in ons hotel, zoniet zou ze het bezorgen aan Eda.