Negen december was een dag op kantoor zoals alle andere. Ik had die middag een afspraak met mijn mobility coach en verwachtte mij aan de zoveelste evaluatie van de opdracht waar ik op dat moment mee bezig was.
De jonge vrouw begroette mij vriendelijk, en zodra ik plaatsgenomen had met de koffie die ze me had aangeboden, zette ze zich recht tegenover mij. Ze maakte gewag van de kritische email die mijn line manager over mij geschreven had, over wat er was misgegaan de maand voordien. Het was de dag dat ik de treinstaking had getrotseerd door met de fiets naar het werk te komen. De collega die normaal naast mij moest zitten om mij mijn taken aan te leren was thuisgebleven, en met de lay-out van een rapport dat ik die ochtend verstuurde ging iets mis. Ook toen de line manager er mij attent op maakte en ik een tweede poging ondernam, ging het mis.
Zelf had ik aanvankelijk zwaar getild aan de mail, maar de voorbije maand had ik mijn inspanningen verdubbeld en alles in het werk gesteld om goed te presteren. Ik legde haar het uitzonderlijk karakter uit van mijn 'misstap', dat ik sindsien veel vooruitgang had geboekt, en dat ik een manier gevonden had om positief om te gaan met de kritiek. "Het bedrijf heeft besloten een eind te maken aan je contract", zei ze.
"Waarom?" vroeg ik.
Haar gelaatsuitdrukking was ongeveer even inspirerend als het grijs van de aluminium raamkozijnen achter haar. "Je laatste functie werd twee jaar geleden geschrapt. In je tijdelijke opdrachten heb je goed gescoord, maar van je belangrijkste opdracht, het vinden van een lange-termijnfunctie binnen ons bedrijf, is op die twee jaar tijd niets gekomen. Het is duidelijk dat jouw profiel niet langer past binnen een onderneming als de onze."
Ik hapte naar adem. Dit jonge ding was effectief tegen mij aan het spreken in naam van de werkgever die ik langer dan een kwarteew had gediend. Niemand kon zoveel gezag hebben, dacht ik. Mijn blik was gefocust op de onberispelijke satijngrijze afwerking van de raamkozijnen. Alles aan dit gebouw was zo state-of-the-art en zo onverbiddellijk functioneel. Het raam was dicht, merkte ik. En plots besefte ik dat niets dat ik zou uitbrengen, enig effect zou hebben.
Wat ze daarna zei sloeg me nog meer met verstomming: "Je mag vanmiddag naar huis gaan, en als je wil hoef je zelfs helemaal niet terug te komen". "Hoe kan ik alles achterlaten als mijn werk niet af is?" vroeg ik. "Je hoeft echt aan niets anders te denken dan aan jezelf", zie ze. "Laat het werk over aan je collega's." Ze leek het beste met mij voor te hebben, ze keek mij recht in het gezicht en haar glimlach had iets angstwekkend oprechts. Voor mij stond nog steeds, onaangeraakt, het bekertje koffie. "Sorry", zei ik, "Ik ga dit niet uitdrinken." "Dat is helemaal niet erg", zei ze, opnieuw glimlachend.
De rest van die vermadelijde dag werkte ik nog twee klantendossiers af waar ik diezelfde morgen aan was begonnen. En dan, heel traag, begon ik persoonlijke spullen in een kartonnen doos te bergen.
