Overleie was een volkswijk met kleine winkeltjes, stameneetjes, dicht aaneengesloten, met grondig bespatte voorgevels, manke deuren en kleurloze gordijnen. Hier is ’t kwartier der straatjes-zonder-uitgang, een soort kleine getto’s. Men komt er door een poort of een smal gangetje, soms niet meer dan 75 cm. breed, dat naar een koertje leidt met scheve, kleine huisjes, die nauwelijks recht blijven, en daar staan als oude paarden met ingevallen ruggen. Hier spelen en vechten haveloze kinderen, met besmeurde gezichtjes, die bij Uw verschijnen, plots hun spel staken om U van boven tot onder te bezien met grote ronde ogen. De gordijntjes der kreupele woningen rondom het hobbelige koertje, worden door onzichtbare handen op zijn geschoven en ge voelt U van alle zijden met angstvalligheid beloerd. Het bezoek van een vreemde verwekt daar altijd enige wantrouwen : ge staat daar als een indringer op vreemd gebied! Ga nu een der huisjes binnen ! Hoe kunnen ze daar in leven blijven? En welke miraculeuze behendigheid is er in geslaagd, al dat verschillend grief op zo een kleine ruimte te schikken! Boven Uw hoofd, in het lage gebarsten plafond, een valdeur of slechts een donkere, peilloze opening. Tegen de muur staat een ladder geplakt. Die zal met s ’avonds schraag in de opening plaatsen om naar boven te klauteren. Naar boven…Is er daar wel een boven?!

“Ga er maar eens op, Mijnheer!...en daarvoor betalen wij 150 frank te maande !...Wilt ge het boekske eens zien?”

De naam van de Kapelstraat komt reeds voor in 1328 en 1345 als "Capelstrate". In de 16de en 18de eeuw kreeg het twee benamingen: Capelle ofte Prosdyestraat. Vanaf 1795 was het opnieuw "Rue dit Chapelle", ontleend aan de kapel van de Sint-Amandsproosdij. Pas in 1850 werd de Kapelstraat geplaveid en werden er riolen aangelegd. In 1897 werden een aantal huizen aangekocht door stad om het Sint-Amandsplein aan te leggen en zo verdwenen de eerste huizen aan de zuidkant van de straat. De Kapelstraat behoorde tot de volksbuurt en het waren hoofdzakelijk wevers en kantwerksters die er woonden. De straat telde vroeger een aantal "poortjes" die naar beluiken leidden. Het enige nog bestaande is het Sint-Annabeluik aan de Noordkant van de Kapelstraat. Tot voor enkele jaren telde het nog 22 bewoonde huizen die circa 1890 gebouwd werden. Boven de overbouwde toegang was er een nis met een beeld van Sint-Anna-ten-driën.

Bronnen : Archief Turbo - Beeldbank - Plaques Léacourt.

Onder het pseudoniem Bert Wilbiss creëerde Bert Dewilde (°1925) de fictieve radiofiguur van renner en koersverzorger Disten Pulle, deze werd vertolkt door de Kortrijkse schoenmaker en acteur (Taal en Kunst) Gust Hubrecht (°28.05.1919 – 22.04.1983) en zou gebaseerd geweest zijn op Briek Schotte. Disten Pulle verscheen in programma’s van Radio Kortrijk (het huidige Radio 2) onder andere in de verslaggeving van de Tour de France en de De bonte avonden en “Lachen is gezond” met de familie Klepkens, een programma dat liep van 1952 tot 1958. Iedere Kortrijkzaan zat de woensdagavond aan de radio gekluisterd om van het 20 minuten durende monoloog niets te missen. Disten verscheen ook in diverse kranten als stripfiguur. In het weekblad “Atlas” verscheen wekelijks een bijdrage met zijn belevenissen als sportjournalist in “Den Tour de France”. Disten was aanzien als de filosoof van Overleie en kreeg ook de naam Desiderius Pullaporta. Hij was getypeerd door de “drinkpulle” in zijn achterzak, zijn poefbroek, zijn koereurspet en de regenboogtrui van Briek Schotte. Disten sloot steevast zijn radiouitzending af met de woorden “Allé tot de noaste weke en g’eit allemoale de komplimenten van mijn Marlowize ! ”

Hierbij een link naar de Beeldbank Kortrijk waarop het lied :

"Zegge het ne keer van dichte"

http://beeldbank.kortrijk.be/index.php/audio/watch/6f61a5aaee1542f3ad65333562bd7b88d8a2a25e49c941de9c869075fcfe7a4f7iq4jqb6p0bx3l7vjkh6eslksh1mrm6e

Bronnen : Bert Dewilde - Curtricke - Beeldbank - Archief Turbo.

Prachttekening van Bert dewilde met Disten centraal achter het Halletorentje omringd door Manten en Kalle

De radiodistributie (Ontstaan in Nederland in 1924) bood mogelijkheid om het medium radio in de huiskamers te brengen voor degenen die zich nog geen omroepontvanger kon permitteren of bood uitkomst in streken waar de ontvangst slechts was. De uitzendingen waren meertalig. Deed zijn intreden in België omstreeks 1933. Bestond destijds in de meeste Kortrijkse woningen, herbergen, burelen. Een loden leiding (geaard loden kabelnet) liep van woning tot woning, voor een vast miniem bedrag kon men vier radiozenders (posten) stoorvrij ontvangen. De leidingen werden op de gevel geplaatst door twee mannen op een tandemtriporteur met een ladder op. In de herbergen werd er tijdens het weekend druk geluisterd naar de voetbaluitslagen. De woensdagavond zat iedereen aan de zender gekluisterd voor een live optreden van de Kortrijkse “Disten Pulle”. De apparatuur bestond uit een bakelieten zoeker met vier posten en een regelaar (potentiometer) voor het volume. Deze was aangesloten op een houten kast waar enkel een geluidsbox (Speaker) instak. Alles was over het algemeen van de firma “Carad” uit Kuurne. De aangeslotene moest de luidspreker zelf betalen, deze bestond in diverse modellen, men kon meerdere luisprekers aansluiten. Een verdeler van deze was electro Dobbeleire uit de Doorniksewijk. De radiodistributie werd minder interessant met het dalen van de prijzen van radiotoestellen.