In de verdere tekst wordt de vraag gesteld waar de ‘bouwers’ zijn. Het zijn de ‘zonen van de dageraad van het manvantara’, en de werkelijke scheppers van het Heelal. Exoterisch zijn deze de zeven planeten en esoterisch ook de zeven werelden (planeten) van onze keten.

De Indische leer zegt dat Brahma de oorzaak van de krachten is die vervolgens voor het ‘scheppingswerk’ moeten worden voortgebracht. 

De uitdrukking de ‘eeuwige adem die zichzelf niet kent’ wijst op het feit dat het oneindige kan het eindige niet kan begrijpen. 

Omdat de tijd nog niet was aangebroken is de straal van de ‘eeuwige duisternis’ nog niet uitgezonden. Wanneer dat gebeurt wordt het een straal van schitterend licht of leven, en schiet in de ‘kiem’ (het punt in het wereld-ei),

De uitdrukking ‘punt’ moet niet zo worden opgevat, dat zij betrekking heeft op een bepaald punt in de Ruimte, want er bestaat een kiem in het centrum van ieder atoom en deze vormen samen ‘de Kiem. 

Een van de symbolen voor de tweevoudige scheppingskracht in de Natuur (stof en kracht op het stoffelijke gebied) is padma, (de waterlelie van India).

Deze waterlelie ook lotus genoemd is het product van warmte (vuur) en water (damp of ether); immers in ieder filosofisch en religieus stelsel vertegenwoordigt vuur de geest van de godheid, het werkzame, mannelijke, voortbrengende beginsel; en ether, of de ziel van de stof, het licht van het vuur, vertegenwoordigt het passieve vrouwelijke beginsel, waaruit alles in dit Heelal te voorschijn kwam. Vandaar dat ether of water de moeder is, en vuur de vader. Dit verklaart de zin ‘De moeder was nog niet gezwollen.

De lotusplant groeit door het water heen omhoog, met haar wortel in de modder en haar bloem die zich in de lucht daarboven opent. De lotus stelt zo het leven van de mens en ook dat van de Kosmos voor; want de elementen van beide zijn dezelfde en ontwikkelen zich in dezelfde richting. De in de modder verzonken wortel van de lotus stelt het stoffelijke leven voor, de stengel die door het water oprijst, het bestaan in de astrale wereld, en de bloem die op het water drijft en zich naar de hemel opent, is het zinnebeeld van het geestelijke.

Wanneer het uur slaat en zij ontvankelijk wordt voor de inwerking door middel van fohat, van de goddelijke gedachte opent haar hart zich. Zij differentieert zich en de drie (vader, moeder, zoon) worden veranderd in vier. Hierin ligt de oorsprong van het dubbele mysterie van de drie-eenheid en de onbevlekte ontvangenis.

Zij is drievoudig, omdat zij zich eeuwig manifesteert.

Volgens Aristoteles heeft ieder natuurlijk lichaam drie beginselen nodig om objectief te worden: 1° het nog ontbreken van eigenschappen, 2° vorm, en 3° stof.

Het denkbeeld van de onbevlekte ontvangenis, heeft zich tenslotte gekristalliseerd tot een dogma van de christelijke kerk, die in strijd met ieder gezond verstand deze metafysische gedachte in vleselijke zin heeft opgevat. 

Het mannelijke element in de Natuur wordt geboren door middel van, en niet uit, een onbevlekte bron. Deze wordt als persoon voorgesteld door de ‘moeder’, omdat dit mannelijke, dat wel een moeder heeft, geen ‘vader’ kan hebben.

De abstracte godheid is immers geslachtloos, en zelfs geen Wezen maar het Zijn of het Leven zelf. 

De ‘zeven zonen’ zijn de scheppers van ons zonnestelsel en het bijzonder van onze planeetketen.