De Serafijnen zijn de vurige slangen van de hemel, die voorkomen in een passage waarin de berg Meru wordt beschreven als: ‘de verheven massa van heerlijkheid, het eerbiedwaardige verblijf van goden en hemelse koorzangers . . . onbereikbaar voor zondige mensen . . . want het wordt bewaakt door slangen’. Zij worden de wrekers en de ‘gevleugelde wielen’ genoemd.

Laten wij, nu hun taak en hun karakter zijn toegelicht, nagaan wat de christelijke bijbeluitleggers zeggen over de Cherubijnen: ‘Het woord betekent in het Hebreeuws volheid van kennis; deze engelen worden zo genoemd om hun uitstekende kennis, en werden daarom gebruikt voor het bestraffen van mensen die goddelijke kennis voorwendden. Ezechiël beschrijft echter duidelijk de vier kosmische engelen: ‘Ik keek en zie, een wervelwind, een wolk en een vuur die deze omgaven . . . en uit het midden daarvan kwam iets dat leek op vier levende wezens . . . zij hadden de gedaante van een mens. Ieder van hen had vier gezichten en vier vleugels . . . het gezicht van een mens en het gezicht van een leeuw, het gezicht van een os en het gezicht van een arend Toen ik nu de levende wezens zag, zie, daar was een wiel op de aarde met zijn vier gezichten . . . alsof het een wiel was in het midden van een wiel . . . want de geest van het levende wezen was in het wiel . . . hun aanblik was als die van brandende vuurkolen..

Er zijn drie hoofdgroepen van bouwers en evenveel van de planeetgeesten en de lipika’s; iedere groep is weer verdeeld in zeven subgroepen. Na de ‘nacht’ bouwen of liever herbouwen zij ieder ‘stelsel’. De tweede groep bouwers is de architect van uitsluitend onze planeetketen, en de derde is de voorvader van onze mensheid.

De planeetgeesten zijn de bezielende geesten van de sterren in het algemeen en van de planeten in het bijzonder. Zij besturen het lot van de mensen, die allen onder een van hun sterrenbeelden zijn geboren; de tweede en de derde groep, die tot andere stelsels behoren, verrichten dezelfde functies, en allen besturen verschillende afdelingen van de Natuur.

De lipika’s zijn de geesten van het Heelal, terwijl de bouwers alleen maar onze eigen planeetgoden zijn. de lipika’s staan in verband met karma – omdat ze dit rechtstreeks vastleggen. De esoterische betekenis van de degenen die lipika’s zijn genoemd, de schrijvers van het karmische grootboek, een ondoordringbare versperring oprichten tussen het persoonlijke ego en het onpersoonlijke zelf, het noumenon (alleen in de geest bestaande) en de oerbron van de eerstgenoemde.

De lipika’s scheiden de wereld (of het gebied) van de zuivere geest van die van de stof. Zij die ‘afdalen en opklimmen’ – de incarnerende monaden en de mensen die streven naar loutering en die ‘opstijgen’, maar het doel nog niet geheel hebben bereikt – kunnen de ‘cirkel van het verder niet’ pas overschrijden op de dag waarop de mens zich bevrijdt van de boeien van de onwetendheid en volledig de niet-afgescheidenheid inziet van het ego binnen zijn persoonlijkheid – die hij ten onrechte als zijn eigendom beschouwt .

Nadat moksha (een toestand van gelukzaligheid, die ‘bevrijding van bandha’ of gebondenheid betekent) is bereikt, geniet zij geluk op een plaats die paramapadha wordt genoemd, een plaats die niet stoffelijk is, maar die bestaat uit suddasatva (de essentie waaruit het lichaam van Isvara – ‘de Heer’ – is gevormd). Mukta’s of jivatma’s (monaden) die moksha hebben bereikt, zijn daar niet meer beperkt door de hoedanigheden van stof of karma. ‘Maar als zij dat verkiezen, kunnen zij op aarde incarneren voor het welzijn van de wereld.’ De weg uit deze wereld naar paramapadha, of de onstoffelijke werelden, wordt devayana genoemd. Wanneer iemand moksha heeft bereikt en het lichaam sterft. Dan gaat de jiva (ziel) met sukshma sarira (het etherisch dubbel) uit het hart van het lichaam naar het brahmarandra in de kruin van het hoofd, en gaat daarbij door sushumna heen, een zenuw die het hart met het brahmarandra verbindt. De jiva breekt door het brahmarandra heen en gaat door de zonnestralen naar het gebied van de zon (suryamandala). Dan gaat zij door een donkere vlek in de zon naar paramapadha. De jiva wordt op haar weg geleid door de opperste wijsheid die door yoga wordt verkregen. Zo gaat de jiva naar paramapadha met de hulp van athivahika’s (overdragers).

Behalve de lipika’s heeft nooit een geest zijn verboden lijn overschreden, en geen enkele zal dit doen vóór de tijd van het volgende pralaya, want het is de grenslijn, die het eindige – hoe oneindig dit zich ook voordoet voor de mens – scheidt van het ware oneindige.

De geesten die werden aangeduid als degenen die ‘afdalen en opklimmen’ zijn dus de ‘menigten’ van wat wij nu maar ‘hemelse wezens’ noemen. Maar in werkelijkheid zijn ze dat in het geheel niet. Het zijn wezens van de hogere werelden in de hiërarchie van het Zijn, zo onmetelijk hoog, dat zij ons als goden moeten toeschijnen. Maar wij sterfelijke mensen moeten ook zo toeschijnen aan de mier.

De grootste verwaandheid van onze tijd is dat men weigert toe te geven dat er in het hele zonnestelsel andere redelijk denkende wezens op het menselijke gebied zijn dan wijzelf. De wetenschap heeft alleen het recht te beweren dat er geen onzichtbare intelligenties onder dezelfde omstandigheden als wij leven. Zij kan niet zomaar de mogelijkheid ontkennen van het bestaan van werelden binnen werelden, onder omstandigheden die volkomen verschillen van die in onze wereld; noch kan zij ontkennen dat er een zekere beperkte communicatie kan bestaan tussen sommige van die werelden en de onze. Er wordt ons geleerd dat de zeven orden van zuivere goddelijke geesten tot de hoogste van deze werelden behoren; tot de zes lagere behoren hiërarchieën die nu en dan door mensen kunnen worden gehoord en gezien, en die inderdaad in verbinding staan met hun nakomelingen op aarde.

Nota:

De door de rooms-katholieke kerk erkende engelen, die met deze ‘gezichten’ overeenkomen, waren bij de ofieten: draak, Rafaël; leeuw, Michaël; stier of os, Uriël en arend, Gabriël. Deze vier vergezellen de vier evangelisten en leiden de evangeliën in.