Vandaag heb ik nog 'een klein stukje dag' : waarin ik snel quasi ongestoord nog eens wat kan typen, zonder dat er over mijn schouders heen wordt meegekeken. En al zeker : zonder de nodige commentaar.
Ik heb het dan zover gekregen : na 11 jaar mag het papier in de living vervangen worden ! We zijn behang en verf gaan kopen en ik heb de vlies en glasvezel zelf mogen kiezen, zonder al te veel gemopper over de prijzen. M. gaat dat nu allemaal in orde brengen in april. (Vraag me niet waarom in april ?) hij heeft dat nu zo beslist zie.
Ik heb van de cardioloog te horen gekregen dat mijn hartje niet slechter geworden is, dus dat was meteen een sein : M was tevreden, dan kon ik toch zeker wel een handje helpen toch? Enfin, één per één, we zullen wel zien, ik mag het niet, maar een 'handje helpen' zal dan wel moeten, temeer dat ik wel nog steeds mag gaan werken - dus moet het lukken thuis ook wat handenarbeid te verrichten zonder meteen een attack te moeten krijgen.
We zijn nu bijna 36 jaar getrouwd en ik heb altijd alles alleen moeten doen, ik werkte full-time, maakte lange dagen en als ik moest behangen was dat bijvoorbeeld : per avond een streepke of 2-3 , opruimen en tot de volgende dag maar weer, dat duurde dan zo een dikke week en de plaats was klaar.
M. zal 3 weken thuis zijn aan één stuk, en ik zal moeten helpen.(wat had ge dan gedacht misschien?)
M. is nu zijn verlof-tegoed gaan opvragen op zijn werk : tot eind juni nog arbeiden en dan fini - weet je nog?
Ik durf er echt niet aan denken. 't Lijkt me alsof vanaf dan er mij een persoonlijke klok op de voet zal volgen : op / af / zit / ga / doe dit / doe dat/ enz...
Pfff. 'k krijg het warempel benauwd. Allez, tot in de week
M. kijkt TV, is al 2 keer achter me gepasseerd en hoorde de muziek van mijn blogje, dacht dat het van internet gedownload was en dat ik daar mee bezig ben. Dat wil concreet zeggen : rust, M. terug in de zetel, TV kijken want gratis muziek : dat is OK. Waar was ik gebleven? Ach what ever.. Na het eten vanavond toevallig eens naar enkele nieuwe wagens gekeken op internet (autosalon)- M. heeft een Honda Accord, tiptronic, met alle mogelijke opties. Krikri heeft het wagentje van overleden papa, ok, was slechts 2 maanden oud (nu alweer 10 jaar geleden), maar toch, zure noot : ik heb nog nooit een auto kunnen kiezen, er was altijd wel : die ene die het moest worden, want die was nog zo goed als nieuw en : kostte niet te veel !! ik verdien verdorie (sterk afgezwakte vloek)250 per maand meer dan M. dit al meer dan 30 jaar lang ! Waar is mijn recht op eigen keuze? Ik hoorde dus vandaag weer wat nieuws : ik heb gene auto meer nodig want M. zal over een paar maanden op prepensioen zijn en als mijn wagentje het niet meer doet is zijne nog goed genoeg voor mij toch?, dus... niks noppes eens iets voor mezelf kunnen kiezen ! KL...... Wat had ik eigenlijk verwacht?
Vervolg van de voorstelling en begin van mijn verhaal
Yep, als M. wil eten : alles laten liggen en hop-hop : voor zijn eten zorgen ! Ik lijk wel gek.
Tot over een jaar of 2 terug is me dat allemaal ontgaan, altijd druk bezig, Thuis - binnen, buiten, - op het werk : begin uur was gekend : 8 u, doch wanneer de dag om was ? soms tegen 18 u - soms 19 u, soms nog wat mee naar huis..en dan zorgen voor M. De menopauze ging zelfs quasi ongemerkt aan me voorbij.
Dan ineens : op vakantie bij de zoon, in California : HET BESEF.
Iedere dag gewerkt, gewerkt - de zoon heeft een huis gekocht, als ouder wil je alles netjes, goed ingericht enz. Zoon mag niks te kort komen. OK, 3 weken 'vakantie' om daar te gaan werken, niet dat erom gevraagd werd - integendeel zelfs. Dus bij wijze van ontspanning : wij een der laatste dagen naar San Fransisco, vanaf Fishermanns Warf naar boven : Japan-town (is eens iets anders dan China-town !) : het ernaar toe gaan was al zwaar, maar nadien terug tot aan een bushalte om naar het station te gaan, dat viel niet mee : ik kon niet meer vooruit, mocht uiteindelijk wat rusten van M. en dan weer vooruit. Toen is het gebeurd : 'ene knack' gekregen moet dat heten. 't was gedaan, 't ging niet meer, onder de commentaar van M. dat het nu wel duidelijk was dat er met zo een vrouw niet meer op vakantie zou gegaan worden. Heb dikwijls geslikt, voor de zoon verstopt dat het niet meer ging en na een vermoeiende vlucht thuis geraakt. Wat later naar de dokter - doodmoe - lamme benen - hartkloppingen en weet ik veel, dat was het gevolg. Dus je kent dat : van ene naar de andere specialist. Uiteindelijk naar Leuven : Camera onderzoek in het hart zelf. Verdikt : een 40 % vernauwde linker kransslagader. Maar : er werd niks aan gedaan, was nog lang niet nodig. Dus naar huis, wat rust en ..een reeks pillen.
Ik heb toen beseft dat ik mezelf moest gaan 'beschermen'. Liefst was ik een klein appartementje ingetrokken, voor mij alleen, liefst had ik niemand om me heen gehad, enkel rust. Maar dit is met M. niet zo evident ! Weer geslikt, weer over me heen laten gaan, gelukkig hebben een paar weken rust en nadien de collega's me er weer wat bovenop geholpen.
Hoe pak je dat aan ? Weggaan ? Stoppen met het verleden ? en met M.? Praten kan niet, is al gebleken, dat geeft al bij de eerste zin : niet beginnen te zagen he. Ik moet nog minstens 5 jaar gaan werken en M. zal in juni dit jaar volledig thuis zijn. Wat dan? Steeds controle op elke stap die ik wel of niet zet, ik krijg het al benauwd als ik erover nadenk.
Nu gaan we op familiebezoek, tot later dus maar weer..want ik heb nog zoveel te vertellen.
He dames, heren, kids en ieder ander. Welkom op mijn site. Toevallig kom ik er achter dat deze SeniorenNet bestaat en bovendien iedereen de kans geeft een soort website / of blog aan te maken. Cool is dat !! Ik ga dus proberen wat 'neer te typen' over mijn eigen leven. Om je een idee te geven van mijn 'ik' : Ben doorsnee (denk ik toch) vrouw, 55 jaar, (met nog niet al te veel rimpels)en heb nog steeds plezier in mijn beroep : boekhouder. 'k ben nog steeds gehuwd met M, heb één zoon die, mag ik wel zeggen : 'het gemaakt heeft in de States'. Later meer daar over. Als je geintresseerd moest zijn, steeds welkom op mijn blogje. M. wil eten - dus vervolg zal voor strakjes zijn.
Ik ben Kris, en gebruik soms ook wel de schuilnaam krikri.
Ik ben een vrouw en woon in limburg (België) en mijn beroep is boekhouder.
Ik ben geboren op 14/02/1951 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn job, mijn PC met de Blogjes van jullie allemaal, mijn zoon zijn werk opvolgen, wandelen, fietsen, chinees leren en lezen.
'k heb het niet altijd gemakkelijk gehad en probeer nu (eindelijk) wat voor mezelf te leven?
*Als deze kaars wordt verplaatst van de ene naar de andere site dan zal de vlam van spirituele liefde en genezing doorgaan met de weg te verlichten voor hen die zoeken naar hun ware ik. Breng dit licht naar je eigen homepage zodat ze de weg naar liefde en genezing zal verlichten.*
Ik hou van hondjes, we hebben er altijd wel 1 of 2 gehad, maar het doet zo'n pijn als ze er niet meer zijn. We hebben dus beslist voorlopig geen meer in huis te halen.
