:-(Hoi bloggers daar allemaal, als ik jullie sites bekijk, valt er niet echt veel te beleven. Ik zie meestal enkel wat : weliswaar : mooie foto's en kunstwerkjes om doorheen te scrollen. Hier en daar eens een verhaal. Ik vind eerlijk gezegd niet dat die rubriek 'dagboek- en 'dagboek/bedenkingen'... geworden is wat ik ervan verwachtte. Ik heb het dus een tijdje opgegeven, niemand zit blijkbaar te wachten op mijn berichtgevingetjes. Eigenlijk begon ik mijn blog met het idee (en de hoop) begrijpende medebloggers te vinden, die me af en toe eens een repliek zouden geven. Die eens af en toe wilden weten hoe het met me was. Maar dat is het dus niet geworden. Hier is er niet veel verandering te bespeuren. Een 3-tal weken geleden was er weer een opstoot : M. kwam me achterna de garage in (ik wou gewoon alleen vertrekken naar het feestje van mijn metekind) het zinde hem helemaal niet en hij trok me met mijn handtas terug, resultaat : GSM en rommel uit mijn tas, de vloer op - ik met mijn linkerborst tegen de deurklink ! Resultaat : een blauwe plek knal op mijn borst, zo groot als een 2 munt, na 3 weken zalfje smeren tegen de blauwe plek is er nu een knobbeltje voelbaar. Ik ben bang, als ik naar de dokter ga (alweer eens) zegt die natuurlijk weer : allez vrouwke, zou je niet beter naar een gezinsterapeut gaan ? zo kan het toch niet verder. Of ik dat niet al 38 jaar weet, maar wat moet ik daar gaan doen? praten? alleen, want M vindt dat allemaal flauwe kul. Ik moet nog tot eind maart werken en krijg dan mijn brugpensioen. Dan kan ik misschien beginnen een leven voor mij op te bouwen. Dan kan ik weg, hoef ik niet naar mijn werk waar M me zowieso zou komen stalken of continue opbellen. Wie weet..... Ik heb nu wel zo iets van : .. en toch heb ik het moeten opgeven, na zoveel jaren proberen, steeds opnieuw. Ik had het oh zo anders gewild. Ooit, vroeger... Wat als ik de echtscheiding aanvraag, moet ik M dan nog zien? ik ben mijn leven dan toch niet meer veilig !! Ik heb recht op 1/2 van het huis, van de spaargelden.. En hij kan me mijn deel niet uitbetalen om zelf te kunnen blijven wonen. Dan staat hij op straat ! en dan ben ik dat geweest natuurlijk !! ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken, ik weet alleen dat het niet meer gaat. Te is te nietwaar?
Reacties op bericht (1)
19-11-2008
reactie
bestekris. Het is hoog tijd dat je weg gaat.Je bent nog te jong om dat alles te bijven verduren. Medelijden moet je niet hebben. Staat hij op straat en ben jij de slechte,dank dan aan al die verloren jaren. Als ket financieel moeilijk wordt,spijtig,maar simpel leven is te verkiezen boven meer dan 3O jaar tirannie Het leven is al zo kort! ! ! De jaren die overblijven kunnen nog mooi zijn. En ben je bang van stalken ? Je weet toch dat het verboden is. Daar kun je stappen voor ondernemen. Maak er korte metten mee op een geschikt ogenblik. Ik wens je een spoedige oplossing toe, Groeten Yas
Ik ben Kris, en gebruik soms ook wel de schuilnaam krikri.
Ik ben een vrouw en woon in limburg (België) en mijn beroep is boekhouder.
Ik ben geboren op 14/02/1951 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn job, mijn PC met de Blogjes van jullie allemaal, mijn zoon zijn werk opvolgen, wandelen, fietsen, chinees leren en lezen.
'k heb het niet altijd gemakkelijk gehad en probeer nu (eindelijk) wat voor mezelf te leven?
*Als deze kaars wordt verplaatst van de ene naar de andere site dan zal de vlam van spirituele liefde en genezing doorgaan met de weg te verlichten voor hen die zoeken naar hun ware ik. Breng dit licht naar je eigen homepage zodat ze de weg naar liefde en genezing zal verlichten.*
Ik hou van hondjes, we hebben er altijd wel 1 of 2 gehad, maar het doet zo'n pijn als ze er niet meer zijn. We hebben dus beslist voorlopig geen meer in huis te halen.
