Yep, als M. wil eten : alles laten liggen en hop-hop : voor zijn eten zorgen ! Ik lijk wel gek.
Tot over een jaar of 2 terug is me dat allemaal ontgaan, altijd druk bezig, Thuis - binnen, buiten, - op het werk : begin uur was gekend : 8 u, doch wanneer de dag om was ? soms tegen 18 u - soms 19 u, soms nog wat mee naar huis..en dan zorgen voor M. De menopauze ging zelfs quasi ongemerkt aan me voorbij.
Dan ineens : op vakantie bij de zoon, in California : HET BESEF.
Iedere dag gewerkt, gewerkt - de zoon heeft een huis gekocht, als ouder wil je alles netjes, goed ingericht enz. Zoon mag niks te kort komen. OK, 3 weken 'vakantie' om daar te gaan werken, niet dat erom gevraagd werd - integendeel zelfs. Dus bij wijze van ontspanning : wij een der laatste dagen naar San Fransisco, vanaf Fishermanns Warf naar boven : Japan-town (is eens iets anders dan China-town !) : het ernaar toe gaan was al zwaar, maar nadien terug tot aan een bushalte om naar het station te gaan, dat viel niet mee : ik kon niet meer vooruit, mocht uiteindelijk wat rusten van M. en dan weer vooruit. Toen is het gebeurd : 'ene knack' gekregen moet dat heten. 't was gedaan, 't ging niet meer, onder de commentaar van M. dat het nu wel duidelijk was dat er met zo een vrouw niet meer op vakantie zou gegaan worden. Heb dikwijls geslikt, voor de zoon verstopt dat het niet meer ging en na een vermoeiende vlucht thuis geraakt. Wat later naar de dokter - doodmoe - lamme benen - hartkloppingen en weet ik veel, dat was het gevolg. Dus je kent dat : van ene naar de andere specialist. Uiteindelijk naar Leuven : Camera onderzoek in het hart zelf. Verdikt : een 40 % vernauwde linker kransslagader. Maar : er werd niks aan gedaan, was nog lang niet nodig. Dus naar huis, wat rust en ..een reeks pillen.
Ik heb toen beseft dat ik mezelf moest gaan 'beschermen'. Liefst was ik een klein appartementje ingetrokken, voor mij alleen, liefst had ik niemand om me heen gehad, enkel rust. Maar dit is met M. niet zo evident ! Weer geslikt, weer over me heen laten gaan, gelukkig hebben een paar weken rust en nadien de collega's me er weer wat bovenop geholpen.
Hoe pak je dat aan ? Weggaan ? Stoppen met het verleden ? en met M.? Praten kan niet, is al gebleken, dat geeft al bij de eerste zin : niet beginnen te zagen he. Ik moet nog minstens 5 jaar gaan werken en M. zal in juni dit jaar volledig thuis zijn. Wat dan? Steeds controle op elke stap die ik wel of niet zet, ik krijg het al benauwd als ik erover nadenk.
Nu gaan we op familiebezoek, tot later dus maar weer..want ik heb nog zoveel te vertellen.
|