Wa zeit'hum? Broin? Deis broin? Datte dan? Allei kom sèg broin es broin. Moet toch passe mè me zwet zeiker?
Gevangen
voor het slapen gaan kijkt de man in de spiegel naar zijn pyama met strepen
het nummer ontbreekt er nog aan
Scheet
Ik weet niet of de scheet het weet maar bij z'n jongste spruit was er meer dan winderig geluid en was het vandoen dat ik uitkeek naar vers
katoen
Uilskuiken
Het uilskuiken keek vragend op naar haar moeder en vroeg:
wanneer gaan we eens overdag winkelen ?
*** KRINGLOOP ***
UITGEHONGERDE KAKKERLAKKEN RECYCLEREN BEST OP HUN GEMAK
17-10-2005
Hasselt - Que vous dites monsieur?
Of die tijd nu voorbij is, weet ik niet. Maar de mooie weersvooruitzichten van het afgelopen oktoberweekeinde lokten mij, via de spoorwegen, met het daar ontsproten gratis vervoermiddel "De Lijn", naar de, deze week te vieren, jeneverfeesten van het Limburgse boegbeeld "Hasselt". Met een zangerig-zware klemtoon op de tweede lettergreep. Net niet het einde van de wereld, omdat Maastricht nog iets verder ligt. Wel waar iedereen zich al een God voelt, maar waar Hijzelf blijkbaar nog nooit geweest is. Ondanks zijn landelijk graspleintje: Godske! Godsheide. De Stunt met een horecaverleden en opa Claes met de zwart-wit getoetste vingers, ooit beiden opbouwend nog even in de politiek op- en vooal vielen, nu al een heel lange afbouw in het vooruitzicht hebben. De bisschop zonder verleden wist daar liggend Paterke Quintinus, Miel Cools, Jos Ghysen, Axelle Demal, Haumont en de dames Claeys en Baert te vertellen dat er het chauvinisme hoogtij viert en de in Ambiorixtijd geboren krant er zijn Monegaskgetinte buitenverblijf heeft. Alle zeven jaren loopt van rood tot blauw, van doodrijk tot steenarm, van Vlaams tot Franskiljons... daar mooi in de plooitjes onder de commerciële hoeden van Sancta Virga Jessa tot de Reuzen van de Carnavalbokkenrijders. Vanveldeke zit daar, rotsvast overtuigd dat hij de eerste poëet van deze aardkluit was. Als de stedeling een windje of boertje wil laten trekt hij of zij, het Albertkanaal over, naar het provinciale rijk der bokken om achteraf in de Japanse tuinen, nabij de studio's van TV-Limburg en Radio 2, een afspraakje te versieren aan hole 13...of een filmticket te kopen in het Limburgse Hollywood. Niet ver af van het eigen stadsuniversitair centrum dat, wegens tekort aan plattegrond, even in een buurgemeente gepoot werd. Je merkt het! Zelfs met één vijfentwintigurendag reikt je tong tot tegen de nieuwe groene, nog steeds vergrijske, boelevaar. Menig hotel weet daar een oplossing voor. Alles wat geld kost hebben ze daar conserveblikverpakt binnen de kleine verhakkelde boelevaar gelegd. Incluis de vele parkings, waarin je niet mag plassen, ondergronds weggestopt. La Vache qui Suisse. Koetjeboe doet de stad. Alles wat iets wil verdienen ligt tussen de kleine en de grote en het grote kapitaal buiten de grote ring. Met uitzondering van de oude gevangenis die ze uit het centrum verbannen hebben omdat ze wellicht te weinig klanten meebracht voor de Dusartvlakte en de bibliotheek. In elk geval op zaterdag is het ganse mierencentrum één groot warenhuis van tienduizenden terrasjesmensen en kijklustigen. De duurste straat van Vlaanderen ligt eveneens in deze stad, richting Limburgs geminachte tweedehandsstad Genk, waar de onroerende voorheffing en de parkeerboetes zich netjes en knus financieel hebben ingeburgerd. Moest je toch denken dat je gelijk hebt mag je het in het lang en uitgesmeerd gaan uitleggen in het gerechtsgebouw op de "Place de Marguerine". Geklasseerde monumenten vol geklasseerde inwoners. Dit zowat heel kort een eerste indruk van deze rijkelijke Limburgse poolposition waar je best met de auto weg blijft en het verkeersreglement overlaat aan de "Lijn"-rechters die je als cowboys in het juiste rijvak kieperen. Je hebt het dus heel duidelijk niet voor het zeggen. De harde diktatuur wordt je daar ondergedompeld aangeboden in een dikgekleurde laag spontaniteit van een commerciële must die daar, omwille van de kostprijs, jaarlijks met ruim eenderde in faling gaat of moet verhuizen. Dus aan zelfontwikkelende vernieuwingen helemaal geen gebrek. Daar ik nog een bijna vervallen aankoopbon van de Standaardboekhandel in m'n portefeuille had wilde ik wel nuchter - wat niet iedereen overkwam - maar niet met lege handen dit bezoek afronden en treinde, onverpakt onder de arm, met "'n Vriend", Het leven van André Hazes van Bert Hiddema de prachtige bronsgroene zonsondergang tegemoet. De stad uit.
