Er komt daar een vrouwe bij den apotheker, en zegt ze: 'apotheker, ne kilo arseniek voor mijne vent.' - 'Arseniek', zegt den apotheker, 'maar jong toch! En dan nog voor joene vent!' 'Ik en magge 'k ik da nie geven, zulle!'. - 'Doe je', zegt ze, 'wel geef mij dan wat vitamientjes voor den hond.' 'Dat is al wat anders', zegt den apotheker. En hij weegt haar ne zak vitaminen. 'Voilà' zegt hie, 'en dat 't hem wel meuge bekomen!'
Jamaar, de weke nadien, staat den apotheker achter zijnen toog, met zijn witte schorte aan en zijnen bril op zijn voorhoofd, door de venster te kijken en hij ziet daar een begravinge passeren.
En onmiddellijk achter de lijkwagen tert dat vrouwmens, helegans in 't zwarte gekleed. Trekt ze geen oge naar den apotheker dè! Verdimme, den dien en was er niet wel van!
''k Moete daar het mijne van weten', zegt ie. En 's avonds nadien trekt ie naar dat huis van die vrouwe. 'Madam', zeg ie, 'is 't misschien joene vent die dood is en begraven gisteren?' - 'Ha, jaat hè', zegt ze, ''t' en heeft nog niet lange geduurd hè'.
'Wat wil je zeggen', vraagt den apotheker, 'niet lange geduurd?' 'Hewel', zegt ze, 'geweet toch da'k arseniek ben komen kopen voor mijne vent?'
'Jamaar, 'k en hebbe toch geen gegeven?' - 'Neen gie', zegt ze, 'maar 'k hebbe toch vitaminen gekregen voor den hond. Hewel, dat heeft subiet geholpen! 'k Hebbe die vitaminen natuurlijk in zijn soepe geroerd. Van den eersten dag begost ie al te bassen. Nu, ie had dat vroeger nog gedaan. Maar den tweeden dag schartte ie al met zijne voet achter zijn ore. En den derden dag wilde ie met zijn hoofd aan zijn achterste geraken en heeft ie zijn nekke gebroken!.
-
Uit 'Het Manneke van de Maan' van 1986
|