Eddy De Smet naar een schets van

zijn ‘baas’ Georges Herregods.

1983 – Julinummer ‘De Band’ : Eddy De Smet zwaait af (assistent van Aalm. Herregods)

“Beste mensen, mijn verhaal speelt zich af in een klein Brabants dorpje. Een dorpje van ongeveer 2000 inwoners gelegen tussen Vilvoorde en Melsbroek, aan de autosnelweg Brussel-Mechelen.

Momenteel is Peutie een landelijk dorpje en is gedeeltelijk afgesteld op het industriële Vilvoorde. Dit belet niet dat aan de rand van de gemeente verscheidene uitgestrekte bossen zijn die hun gunstige invloed laten gelden voor een gezond en aangenaam leefmilieu.

Veel bezienswaardigheden zijn er niet, gezien branden en verwoestingen weinig spaarden. De kerk, gebouwd rond 1900, bevat een werk van David Teniers de Jongere, getiteld ‘De zeven werken van Barmhartigheid’ (1660). Niet te verwonderen, gezien de schilder lange tijd in deze streek woonde.

Het vroegere kasteel Batenborch, zetel van de plaatselijke heerlijkheid, heeft een middeleeuwse oorsprong. Momenteel blijft er van het oude slot niet veel meer over.

Maar de rust en kalmte zijn uit Peutie nog niet verdwenen…

Als men van Mechelen naar Brussel reist via de E-10 dan ziet men op zo’n 10 km van Brussel langs rechts een aantal moderne blokachtige gebouwen. Dat is dan de kazerne. Een moderne kazerne. Het kwartier Majoor Housiau. Daar werd ik 10 maanden geleden opgeroepen om mijn dienst te vervullen. De eerste maand was dus de opleiding tot soldaat. Gedurende die vier weken gaan ze daar van een gewone brave burger eens een straffe, stoere soldaat maken. Dat is water in een mand scheppen. Hoe kan men nu  iemand die van toeten noch blazen afweet, op vier weken leren marcheren, groeten en al dat andere gedrill, leren sluipen, kruipen en kamoefleren, leren schieten, laat staan een geweer vast houden. Ook proberen ze je wat bij te leren over graden, over nucleaire, biologische en chemische oorlogsvoering en nog over vele andere dingen die ik al 9 maand vergeten ben. Na die maand kent misschien de helft van een peleton het geleerde. Van die helft draagt de helft hiervan nog iets mee na de tweede maand,enz.

Oorspronkelijk zou ik mijn dienst vervullen als telefonist. Zoals jullie allemaal weten zit ‘den aalmoezenier’ ook in Peutie. Gedurende mijn eerste maand trof ik hem eens en zijn bediende zwaaide toen toevallig af. Gezien mijn codenummer toevallig in aanmerking kwam, kon ik die plaats innemen. Ik was in de zevende hemel. Ja, bij een aalmoezenier werken dat is een droom die slechts voor één is weggelegd. Nogal wat beter dan die stomme transmissies en bovendien mocht ik nu elke dag om 5 uur naar huis. En dat is veel waard als je soldaat bent.

Daar wil elkeen voor tekenen. Meteen werden ook alle kampen, manoeuvers, schietoefeningen, wachten en piketten afgeschaft, want ik was onmisbaar (neem dit maar met een korreltje zout) op het bureel van de Padre. Dat waren zowat de normale voordelen die ik had. Ook waren er nog andere voordelen wanneer er weinig werk was. Dan wist ik wel altijd iets te doen. Zo had ik dan tijd om de planten van de kapel een beetje vocht te geven, of om den boel wat op te ruimen want na een klei- of verfslag kon het er nogal stofferig uitzien… Ook vond ik nogal eens de tijd om een boek of krant te lezen. Die had ik daar wel genoeg. Ik zat bij de bron. Juist naast ons bureau is de bibliotheek met leeszaal waarin een uitgebreid  pakket kranten liggen (wel 20 verschillende). Dus lectuur genoeg.

Nu heb ik het enkel nog maar gehad over de stille momenten die ik had (en die de aalmoezenier nooit had). Nu één en ander over het werk bij een aalmoezenier. De hoofdschotel was wel het typwerk. Er moest redelijk veel geslagen worden. Ik heb dagen gehad dat ik niet van het machien wegkwam. Ook iedere maand typte ik enkele artikels voor ‘De Band’. Hier en daar liet ik enkele hoekjes open zodat mijn collega die artikeltjes een beetje versierde en opvrolijkte. Dan ging het geheel naar de drukkerij om vervolgens terug te komen en dan maakte ik er boekjes van. Wat er dan mee gebeurde weet ik niet maar feit is dat ze bij u allen in de bus komen.

Terug ter zake. Er wordt mij nogal eens de vraag gesteld of ik nu ook potten en mozaïeken kan maken. Neen hoor. Geloof me, den eerste den beste maakt zoiets niet. Men moet er iemand voor zijn die deze talenten bezit en dan speelt ook de langdurige ondervinding nog een grote rol, voor zover ik hiervan op de hoogte ben.Voor kleiactiviteiten was er trouwens in de kazerne geen tijd. Regelmatig echter werd bij het afscheid van één of andere hoge piet aan de aalmoezenier gevraagd een herinneringsgeschenk vanwege de kazerne te maken. Wat ik dan te doen had was de klei kloppen en rollen, dus klaar maken om er iets uit te snijden of te vormen. Ook heb ik enkele mozaïken gevoegd met cementcol. Meer heb ik niet gedaan, meer kon ik trouwens niet.

Voor de rest was er ook nog een hele boel correspondentie. Er kwamen daar dagelijks een heel pak papieren toe en er moesten er met momenten ook veel verstuurd worden.

De eerste twee weken van iedere maand zijn altijd de zwaarste, dan komen de nieuwelingen aandraven met hun ‘problemen’ nadat de aalmoezenier hen heeft toegesproken in de cinemazaal. Soms is het wel een ganse processie.

Ik zorgde ook dat er hier en daar affiches te lezen kwamen i.v.m. de H. Missen, of één of andere bedevaart, of i.v.m. andere kerkelijke aangelegenheden. Ik zorgde er ook voor dat er wat muziek op een casette kwam voor de zondagsmis. De liedjes werden uiteraard door de aalmoezenier gekozen.

Ik heb een mooie legerdienst gehad met proper, afwisselend en niet te veel werk, maar toch genoeg om aan de verveling te ontlopen. Tijdens die 10 maanden heb ik heel veel, praktisch alles, te danken aan de aalmoezenier. En langs deze weg doe ik dat dan nog eens. Van harte bedankt aalmoezenier !!!

Tot slot nog een prettige anekdote.

Naast ons bureau is de bureau van het culturele centrum. Daar werk An, een vrouwelijk B.V. Zij had haar auto eens verkeerd geparkeerd vlak voor de oprit omdat er geen plaats was. Dus voor den aalmoezenier was er geen parkeerruimte. Hij had niet beter gevonden een papiertje tussen de ruitewisser van An haar auto te steken. Aangezien een boefer toch niet kan lezen of schrijven waren er geen problemen voor den aalmoezenier en zijn fars. Dan ging hij vertellen dat de militaire politie haar hadden geboekt. Waarschijnlijk was het een waarschuwing maar verzetten zou aangeraden zijn. An stormde vol paniek naar haar auto en reed weg. En zo rap als de wind placeerde de aalmoezenier zijn karretje op de verboden plaats. Hij stond en dat was het voornaamste en An kon enkele honderden meters verder een plaatsje gaan zoeken.

An heeft nooit beseft dat ze was beet genomen. Maar ja, wat zou je willen, een BV en dan nog wel een vrouw !!!

Of den aalmoezenier nu geboekt is geweest of niet, hij heeft het me nooit komen zggen.

In alle geval hij stond verkeerd geparkeerd…

    Eddy.”

11-06-2013 om 18:10 geschreven door Marcel Van Hoof

De kleine Theo Teughels in de armen

van zijn vader Louis.

1983 – Juli  : Leestenaars treden zo uit de oude doos. (Verzameling Stan Huysmans)

Een opstel van Theo Teughels van 28 maart 1954 :

GROOTVADERS HOND.

“We reden voor een paar maanden naar de zee. Daar gingen we naar de familie WAUTERS-TEUGHELS. Bij deze familie hadden ze een hond, die heette Cixi, en Cixi had toen zeven jongskens. Mijn oom Antoon zegde : ‘Als ge een hond moet hebben, zeg het dan maar.’

Grootvader dacht even na en zegde : ‘Ja, ik wil een hondje. Deze avond zal ik hem komen halen.’ En hij zocht uit het nest het schoonste diertje.

Het hondje was een paar maanden oud, het had lieve oogjes, lange oortjes, gekruld haar op zijn lijf en een kort staartje zwierde achteraan. Het kon al wat keffen en alleen eten.

’s Anderendaags, als we van de duinen terugkwamen, gingen we nog goeiedag zeggen, wat praten en reden we met ons hondje weg. We hadden het in de auto gezet op een kussen. Toen we onderweg waren vroeg grootvader : ‘Maar, hoe gaan we de hond noemen ? Max ?’ was zijn voorstel. ‘Neen !’ zeiden we allen. ‘Even nadenken…’ zegde hij dan weer.

‘Boel zullen we hem noemen’, zegde onze vader gauw. En ’t was dan Boel.

We waren goed thuis gekomen. En ’s anderendaags zijn we de hond gaan aangeven. Maar bij zijn naam is er iets bijgekomen. Thans heet hij : BOEL DE LA REINE DE LA PLAGE.

‘Dat is plechtig en hiermee wordt hij bijna van adel,’ zegt onze va.

Maar het is toch een deugniet en een heel slimme hond. Hij ging dikwijls lopen en op ne keer stond grootvader met een stok klaar tegen dat Boel zou terugkomen en grootvader gaf hem een pak slaag.Dat heeft Boel goed onthouden.

Boel is mijn beste vriend, mijn liefste Boeleke en met zijn vele krullekens precies een warreboeleke.”

De schrijver Theo TEUGHELS :

-Tijdens het schooljaar 1953-’54 leerling in het 7^de leerjaar.

-Geboren te Mechelen op 9 september 1942.

-Oudste zoon van Louis TEUGHELS  en Mathilde ABSILLIS, Blaasveldstraat 26.

-Gehuwd te Rome in 1975 met Stef MACHTENS uit Sterrebeek (onderwijzeres).

-Wonende Moorselstraat 15 Sterrebeek (deelgemeente van Zaventem)

-Beroep : vanaf 1959 meubelmaker in Mechelse firma, sinds 1978 Technisch leraar Houtbewerking (Technische vakken) Leuven Groep T, Dekenstraat 3.

-Kinderen : Luc en Wim.

-Studies na het 7^de leerjaar : 1 jaar Oefenschool Mechelen, 3 jaar Vakonderwijs Houtbewerking TSM – A3, daarna 2 jaar avondonderwijs na dagtaak als volgt

onderverdeeld : 3 jaar meubeltekenen TSM, 4 jaar meubelontwerp SITO – B2, 1 jaar Academie Mechelen – sierboetseren, ornamentstekenen, 3 jaar Pedagogiek – Pedagogisch diploma. – Leuven.

Hobby’s :

“Mijn werk is mijn hobby en vice versa,” zegt Theo,”liefst meubelen ontwerpen en maken.”

Maar zijn hobby schoot onvoorziens volop in actie en hij voelde zich bijzonder hoog in zijn element bij de aankoop in 1973 van het oud hoeveke in de Oude Leestse Baan, nr.37 (=’t Strijp). Een droom zou hij proberen gestalte te geven. Zijn eerste raming was de restauratie te verwezenlijken in één jaar, wat uiteindelijk uitliep tot vijf jaar. Maar het resultaat, lezer : aardig, fijn, esthetisch, smaakvol, puik.

Ik stel ’t volgende vast : toen Theo de Leestse school verliet, heeft hij een jarenlange kamp ingezet voor hogerop. Veel moed en kiemend zelfvertrouwen, het nodige moreel, sterke en rustige kracht, drijven hem taai en koppig door, niet bang voor de hele lange inzet. Er groeit in hem iemand die zijn doel niet wil loslaten. In de dingen die hij stelt, let hij op het einde, mikt scherp naar wat hij op het oog heeft. Elf jaren avondschool na zijn dagelijks werk is een lastig pak en een zware torn, waarvoor men veel moed moet scheppen en houden.

Daarbij mag ik vermelden, dat Theo lange maanden een voor zichzelf moeilijke en voor zijn ouders een bijzonder beangstigende tijd heeft doorgemaakt, toen zijn gezondheid, langzaam, maar steeds erger, en uiteindelijk uitzichtloos de sukkeldreef in geraakte. Maar een jongen, die van kleinsaf geleerd werd, voor allerlei werk en moeilijkheden niet om te gaan, die geoefend is zich pal te zetten, zich veel te kunnen ontzeggen, heeft door die taaie levensregel zijn wil gestaald, beschikt meer dan een ander over de nodige reserve – WIL en HOOP en KRACHT en VITALITEIT en STUWING en ENERGIE en DOORZETTINGSVERMOGEN.

Waar hier in België geen hoop meer was voor hem, zonder amputatie van zijn been, heeft hij, met een straal van hoop, de weg naar KASSEL (Duitsland) genomen. Een zeswekenlange behandeling in een kliniek aldaar zette hem weer op de weg naar de volkomen genezing.

Gelukkiglijk. Maar voor mij zit ook Theo zelf daar voor iets tussen. In elk geval, ik meen dat hij tot hiertoe voldoende spreuken ere heeft aangedaan : willen is kunnen. Met de wil kan men bergen verzetten. Waar een wil is, is een weg. En bijzonder deze : een mens zijn wil is een mens zijn leven. Om deze vaststelling ben ik blij dat zijn opstel uit de oude doos heden in mijn handen is gevallen. Kranige jongen, taaie kerel.”

Wie is wie in het opstel ?

-De grootvader : Theodoor Teughels (‘Dore van Noldus’), schrijnwerker te Leest, Dorppl. (+).

-De familie Antoon en Virginie  WAUTERS-TEUGHELS, hoteliers in DE HAAN aan Zee, schoonbroer en zus van Theodoor Teughels (++).

-De vader : Lode Teughels (‘Lowie van Dore’).

Theo groet langs deze Band vanuit Sterrebeek zijn medeleerlingen van het 7^de leerjaar : De Prins Raymond, Lauwers Willy, Moons André, Nuytkens Daniël,  Somers Herman, Spoelders René, Verbruggen Leon en Verhoeven Herman. Wat ik me nog goed herinner, zegt hij, is dat onze klas in 1954 enkele weken in de Kouter (nu parochielokalen) gehuisvest was. Daar had de meester een heel hoge lessenaar staan, zo’n antiek katheder…

Inderdaad Theo, dat herinneren we ons nog. Die lessenaar was een oud en zeldzaam stuk, haast versleten door de tijd en ’t gebruik door Juffrouw Hellemans Mathilde en haar voorgangers. Zeker, dat waren daar plezante dagen. Een oud en muf lokaal, met de sfeer en lucht van 1879, maar nieuw begeesterd door frisse jonge harten. We lieten ze maar schilderen, letterlijk en figuurlijk, in de jongensschool. Blij dat we waren, dat ons klaslokaal in de Scheerstraat daar, moest dienen om beurtelings ingenomen te worden door de andere drie klassen, wegens schilderwerken (uitwendig en inwendig) voor een nakende grote  en plechtige conferentie. Gelukkige tijd van toen…

    Stan Huysmans.

11-06-2013 om 18:04 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Julinummer van ‘De Band’ : René De Laet – Terug van Weggeweest.

“Eén van die sympathieke missionarissen die ons op geregelde tijd een briefje sturen is René De Laet. Na meer dan twee jaar Zaïre is hij op vakantie in zijn geboortedorp.

‘Op die drieëndertig jaar missiewerk ben ik zeven maal weergekeerd en telkens heb ik mijn moeder in uitstekende gezondheid weer teruggezien. Maar deze keer is het anders, ze lijdt aan geheugenverlies en maakt het niet meer zo goed’, vertelt hij.
Bij het verschijnen van deze juli-band zit René ergens in Cannes (Zuid-Frankrijk) bij de ‘Paters van Afrika’ om terug op adem te komen. De natte voorjaarsmaanden hadden hem moe en depressief gemaakt. Voor hij vertrok hadden we nog een interview met hem.

-‘Hoe is de situatie in het land van Mobutu ?’

-‘Zaïre is een lachertje ! Het land is bankroet en ieder trekt z’n plan. Ik geef u een voorbeeld : de streek waar ons missiewerk is, daar zijn veel goudmijnen. De situatie is zo dat er grote fabrieken zijn om het goud te exploiteren. Deze fabrieken worden geleid door Zaïrezen en alle posten zijn bezet. Maar deze mensen zijn onbekwaam om hun verantwoordelijkheid op te nemen. Ze kunnen hun werk niet plannen en zo komt het dat van veel goud winnen geen sprake is. Hetgeen wel gewonnen wordt gaat langs smokkelwegen naar de grens of wordt op de zwarte markt versjacherd zonder dat het land er wel bij vaart.

Zaïre kan niets uitvoeren en krijgt daarmee geen vreemde deviezen in handen. De meeste jonge mannen delven zelf goud. Het goud wordt gewonnen en bewaard in zakken of ketels en alles wat maar bruikbaar is. Wanneer de hoeveelheid goud groot genoeg is, verkopen ze die. Zo gaat het goud van hand tot hand. Ieder trekt zijn winst op tot het goud bij de handelaar of de smokkelaar komt. Het vijftiende parool klinkt : ‘Trek je plan.’

Alles is ontredderd. De beschaving die de blanken brachten is helemaal weggevallen. De zwarten kunnen het niet alleen aan. Zo komt het dat de wegen stuk en niet onderhouden worden. Er is te weinig brandstof voor het autoverkeer, de post werkt niet, enz…

Artikel vijftien van het wetboek : ‘Ieder trekt zijn plan.’

-‘En het missiewerk, kan dat nog ?’

-‘Ik werk in Bunia, in het N.O. van Zaïre. Ons bisdom is ongeveer zo groot als België en bestaat uit 13 parochies. In elke parochie is een kapel en soms een school. Elk dorp heeft een dorpsraad (je kunt dat vergelijken met onze kerkfabriek). De catechist is verantwoordelijk voor de parochie. Hij zorgt voor de misviering, het koor, het ziekenbezoek en het begraven van de doden. De mensen in de parochie betalen bijdragen voor zijn maandloon. Die bijdragen worden ook gebruikt voor het bouwen van een school of kapel en andere zaken die de parochie nodig heeft. De missie helpt met raad en daad. Zij bezorgt de mensen in de parochie het hout, de golfplaten, enz. Alle materialen voor het bouwwerk en de inrichting.

Alles wat in de brousse moet aangebracht worden voor de inrichting van de school en de kapel gebeurt  door het zoek- en vliegwerk van de missie. Om de Zaïrezen de waarde van het geld en  zin voor verantwoordelijkheid te leren kennen, moeten ze de missie betalen voor de ontvangen goederen.

Wij missionarissen hebben  nog een grote taak in Zaïre, maar onze grootste taak is nu de catechisten meer verantwoordelijkszin bij te brengen. De missiecel werkt nu nog goed, maar de situatie verslechtert zienderogen. Eens zullen de catechisten en inlandse priesters ons werk moeten overnemen. Zolang kan Zaïre nog niet zonder de missie. De missie werkt in de parochies, aan de herstelling van wegen en bruggen. Ze organiseert de medische hulp in de brousse, ze speelt postbeambte en raadgever…en noem maar op.’

-‘Hoe kunnen we helpen ?’

-‘In de koloniale tijd hebben wij hun rijkdommen uit de grond gepierd. Nu dat ze alleen staan met hun problemen en op zoek zijn naar hun ware identiteit kunnen we hen niet in de steek laten. Alleen met ons geld kunnen ze overleven. Met ons geld kunnen ze medicijnen, voedsel en alles kopen wat nodig is voor hun levensonderhoud. Wie wil meedelen kan steeds storten op mijn rekening bij de Raiffeisenkas te Leest voor het missiewerk van Pater De Laet.’

Dank u, René De Laet voor het interview en zeker voor uw inzet in Zaïre. De redactie van ‘De Band’ belooft hierbij de eerste storting op uw missierekening over te maken.

    Karel Soors”.

-René De Laet (Schets : Georges Herregods)

-De missionaris in vroeger tijd. (Foto : familie Voet)

06-06-2013 om 12:08 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 30 juni : De Mechelse Week :

                    A.B.C. BOUWMARKT en V.V.Leest stappen in huwelijksboot.

“’Waar een wil is, is een weg’ is de veelzeggende leuze die men in het Oscar Van Kesbeeckstation aantreft. Deze leuze is tevens kenmerkend voor de werking van V.V. Leest.
V.V. Leest is bovendien ook een ploeg van werkers die resultaten willen zien van hun inspanningen. Vandaar dat de leuze ‘De club zal zegepralen’ nog het meest van al begeestert bij Leest.

Bij V.V. viert men dit jaar het 10^e voetbalseizoen. Men wil in het seizoen 1983-84 dan ook iets presteren. Het bestuur heeft grote verwachtingen en deze werden uiteengezet op een persconferentie bij Candries Sport.

Om het seizoen 83-84 iets te presteren heeft het bestuur ook belangrijke stappen gezet om dit doel te realiseren.

Na een tijdje in de bedreigde zone verbleven te hebben kon V.V. Leest zich vorig seizoen nog op een mooie zevende plaats nestelen op het einde van het seizoen. Wanneer men echter met een ploeg hogerop wil is het nodig dat de zwakke schakels in het elftal veranderd worden. Daarvoor is uiteraard geld nodig en Leest bekostigde steeds de transfers door de opbrengsten van de jaarlijkse Leestse Volksfeesten. Dit festijn werd dit jaar een ramp en men ging een sponsor zoeken. In tijden van economische crisis is dit uiteraard zeer moeilijk om een bedrijf te vinden dat enkele tienduizenden in een voetbalploeg wil steken van tweede provinciale.  V.V. Leest vond echter in ABC-Bouwmarkt, Steenweg op Blaasveld 23 te Mechelen een betrouwbare firma die het provinciaal voetbal genegen is. Met ABC-Bouwmarkt sloot Leest een overeenkomst voor drie jaar, beginnende vanaf het seizoen 1983-84.

Deze overeenkomst voorziet, naast het gratis ter beschikking stellen van uitrusting voor al de ploegen, ook nog een belangrijke financiële tegemoetkoming. Over het bedrag wou men bij Leest weinig kwijt. Wel staat vast dat het enkele tienduizenden is. Gust Emmeregs verklaarde dat het zeker boven het normale bedrag ligt dat sponsors aan provinciale ploegen geven.

Bij een eventueel stijgen naar eerste provinciale of een degradatie naar derde, wordt de jaarlijkse financiële bijdrage procentueel verhoogd of verlaagd.

Bij V.V. Leest is men de sponsor, de ABC-Bouwmarkt, en in het bijzonder de heer Beckx, afgevaardigd beheerder, uitermate dankbaar voor deze voor Leest uiterst belangrijke sponsor.

Seizoen 1983-84

Stijgen naar eerste provinciale is dan ook het doel van het komend seizoen. Al zegt Gust Emmeregs dat promoveren geen must is dan drukt hij wel op het feit dat de ploeg die wil promoveren zeker voor Leest zal moeten eindigen en met zijn ploeg zal moeten afrekenen.

Nog voor het afsluiten van de transfermarkt riep V.V. dus de pers bijeen en maakte de transfers bekend. Het kwam nog maar eens tot uiting in welke goede verstandhouding V.V. Leest leeft met K.V. Mechelen.

De vier nieuwe spelers die men aantrok, hebben alle vier iets met K.V. Mechelen te maken.

Patrick Pisse, Francis Spinnael, Jos Bogaerts en Rudy Wouters zijn de nieuwe gezichten bij Leest.
Patrick Pisse speelde vorig seizoen bij Muizen maar is echter van K.V. en werd vorig seizoen aan Muizen uitgeleend. Nu gaat hij voor 1 jaar over naar Leest.

Ook doelman Francis Spinnael gaat voor 1 jaar de kleuren van Leest verdedigen. Spinnael speelde vorig seizoen bij de Uefa-juniors van K.V. Mechelen en was zelfs enkele wedstrijden actief in de tweede ploeg.

Jos Bogaerts zal zowat de taak van Hans Schöning moeten overnemen. Hopelijk voor Leest met meer succes. Bogaerts kan immers een rijke ervaring als eerste klassespeler in de balans gooien. Voor twee seizoenen speelde Jos negen wedstrijden in de eerste klasse. Dit jaar zat hij ook enkele malen op de bank maar speelde voor de rest in het reserve elftal van Malinois.

Ook Jos gaat voor 1 jaar over.
De vierde speler is Rudy Wouters. Wouters speelde ook vroeger bij K.V. Mechelen maar werd vorig seizoen verkocht aan Humbeek. Deze club stond hem dan op zijn beurt voor 1 jaar af aan Leest.

Ook Guido Slachmuylders speelt volgend seizoen terug bij Leest. Slachmuylders was vorig jaar ook al actief in de ploeg die nu gesponsord wordt door ABC-Bouwmarkt, maar was nog steeds eigendom van geel en rood. Leest nam deze aanvaller nu terug over voor 1 jaar, nu echter met een optie.

Voeg bij deze vier oud KV-spelers nog Guido Slachmuylders en William Selleslagh en V.V. Leest heeft dus een echt geel en rood tintje.

Op de vraag hoe dit komt gaf Emmeregs volgend antwoord : ‘K.V. Mechelen is zeer redelijk geweest in het vaststellen van een prijs voor deze spelers. Wanneer wij moeten spelers gaan kopen bij andere provinciale clubs dan kost ons dit een pak geld meer. Tevens steek ik het niet onder stoelen of banken dat K.V. mijn geliefde club is al sedert mijn jeugd. In ’54 reeds ik zelfs met mijn fiets naar Gent om er K.V. zien kampioen te spelen. Zij kregen er echter een 4-1 nederlaag te slikken en ik kon mijn bloemen onderweg weggooien’.

Ook zijn er spelers die V.V. Leest verlaten. Het merendeel gaat naar S.K. Leest. Zo vertrekt Wilfried Piscador definitief. Leo Verhasselt voor 1 jaar en ook Harry Cauwenbergh voor 1 jaar naar de ploeg in Leest die vanaf volgend seizoen actief zal zijn bij de Belgische Voetbalbond.

Leon Marivoet kocht zichzelf vrij en Benny De Win gaat definitief over naar de Brabantse derde provincialer F.C. Zemst. Julien Van den Broecke gaat als speler-trainer zijn geluk beproeven bij Zulte in West-Vlaanderen.

De belangrijkste overgang is misschien deze van 1^ste jaars kadet Paul Muysoms voor 3 jaar naar K.V. Mechelen. Muysoms is de belangrijkste jeugdspeler bij Leest. Hij bezit talent en door de goede betrekkingen tussen de kampioen van tweede klasse en V.V. Leest kon men bij de ploeg van Gust Emmeregs niets anders doen dan de vraag van K.V. inwilligen betreffende de overgang van Muysoms.

De eerste ploeg zal volgend seizoen onder de leiding staan van Ivan Emmerechts. Hij was vijf seizoenen actief bij Muizen.

   Jan Segers.”  

Een delegatie van het bestuur van V.V. Leest met de vertegenwoordiger van ABC Bouwmarkt.

06-06-2013 om 07:24 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 25 en 26 juni : Schoolfeest stedelijke lagere school

            Zaterdag 25 en zondag 26 juni ging in de stedelijke lagere school gelegen

            Ten Moortele te Leest het jaarlijks schoolfeest door.

            Amper een jaar na hun oprichting heeft de vriendenkring van de school o.l.v.

            Edmond Polspoel, tezamen met de leerkrachten o.l.v. Stan Gobien voor de

            tweede maal een geslaagd schoolfeest op haar actief.

            Dank zij de inkomsten van vorig jaar konden allerlei financiële tussenkomsten

            worden verleend zoals onder meer een gratis schoolreis voor alle kinderen,

            tussenkomst in de zeeklassen, aankoop van boeken die worden uitgedeeld op het

            einde van het schooljaar, een moederfeest, wafelenbak en aankoop van allerlei

            kleinere schoolbehoeften.

            Ook dit jaar een welgevuld programma : mini-voetbaltornooi met 12 ploegen die

            door de leerlingen zelf samengesteld werden, op zaterdagavond een kaartavond,

            gymoefeningen, een gymkana (is een verzameling van een reeks

            behendigheidsoefeningen op de fiets) met medewerking van de Mechelse politie.

            Ongeveer 50 kinderen namen er aan deel.

            Verder allerlei kleine leuke spelletjes zoals eendjes hengelen voor de allerkleinsten,

            het gewicht raden van een fruitkorf, enz.

            Uniek was een reeks van twee toneelstukjes waarvan de tekst door de leerlingen

            zelf werd verzonnen en het dekor ook door hen werd geconstructeerd.

            (‘De bende van het Hertsveld’ en ‘de Teletijdmachine’)

            Zondagavond kreeg de school uit handen van schepen Joris en uit naam van Bloso,

            een plaket overhandigd , een onderscheiding uitgereikt aan de meest sportieve

            school van het Vlaamse gewest.

            Een hele eer voor een plaatselijke school met amper 80 leerlingen.

            In het bestuur van de “Vriendenkring” zetelden o.a.  Edmond Polspoel

            (voorzitter), Mevr. Van Laenen, Mevr. Verschueren, Jozef Vloeberghen,

            Theo Van Moer en Eddy Apers. (Samengevat uit DMW van 30/6/83)      

            (zie ook in deze Kronieken onder 30 juni : het infoblad ‘Schakel’.)

1983 – Dinsdag 28 juni : Schoolreis  kinderen van de Stedelijke Lagere School Leest

            De kinderen van de 1^ste t.m. de 4^de klas gingen op schoolreis naar de Antwerpse

            Zoo, de haven en een speeltuin. Dezelfde dag trokken de leerlingen van  de

            5^de en 6^de klas met een andere autocar naar de Ardennen.

            Zij bezochten de spelonken van Goyet, maakten een boottocht op de Maas en

            brachten een bezoek aan de frisdrankenfabriek van Spontin.

            Ook hun dag werd afgesloten met een speeltuinbezoek.

1983 – 28 juni : Marc VLOEBERGEN zwaaide af.

Na acht maanden geduldig wachten en aftellen was het eindelijk zover : Soldaat-Milicien VLOEBERGEN Marc zwaaide af. In ‘De Band’ van augustus gaf hij een korte schets van zijn militaire dienst :

“Op 3 november 1982 is het allemaal begonnen. Vele jonge mensen stonden toen om 14 uur voor het grote onbekende. Er stonden ons zes weken te wachten waarin we opgeleid zouden worden als chauffeur-zwaar-vervoer.

Naast deze opleiding genoten we ook nog een basisopleiding als echt soldaat. Drill, wapenkunde, E.H.B.O., tactiek en dergelijke waren dagelijkse kost. Er werd ons vooral geleerd hoe we ons goed moesten camoufleren. Als volleerde zwarte pieten kropen we op klaarlichte dag door de plassen en door de modder met een wapen in de hand en met een helm op ons hoofd die bij sommige soldaten veel geleek op een mini-moestuin.

Half december, toen we zogezegd al een echt soldaat geworden waren, muteerden we naar Neheim, een klein stadje in de buurt van Soest, gelegen op 308,5 km van de Kloosterhoeveweg. Van de twaalf jongens die toen muteerden van Heverlee naar Neheim werden er slechts vier aangeduid om voor de rest van hun legerdienst als chauffeur te fungeren. Ik was één van deze vier en daar heb ik nooit spijt van gekregen. Chauffeur is immers één van de beste jobkes die er in het leger zijn. Ja, als er geen zendingen waren moesten wij wel wat kuisen of wat schilderen, maar dit deden we volgens een eigen tempo en dit lag beslist niet te hoog !

Met twee verhuizen naar België en een totaal van meer dan 4.000 kilometer kan ik zeker niet 

klagen. Daarenboven heb ik nog een mooi stukje Duitsland kunnen bewonderen. Ik kan jullie verzekeren dat de streek rond Neheim één van de prachtigste is van gans Duitsland : een heuvelachtig landschap, kabbelende riviertjes en, op tien kilometer van de kazerne, het grootste en prachtigste meer van Duitsland : de Möhnesee.

Dit alles kon ik dagelijks bewonderen door de vele zendingen maar ook door de militaire voetbalploeg van Neheim. Ik werd immers een paar keer geselecteerd om met ‘onze’ ploeg de eer van Neheim hoog te houden en hierdoor kreeg ik ook de kans om een beetje door Duitsland te reizen, zelfs tot op enkele tientallen kilometers van het Ijzeren Gordijn.

Meer dan zes maanden heb ik in die omgeving vertoefd. Samen met collega’s miliciens hebben we er allerlei streken uitgehaald en hebben we flink wat gek gedaan.  Maar in het leger moet men een beetje gek doen om het zelf niet te worden. Gek ben ik er niet van geworden…en rijk evenmin, 75 fr. per dag gedurende de eerste zes maanden en 100 fr. voor de twee laatste is immers bitter weinig !

Achteraf bekeken is mijn legerdienst lang niet slecht geweest. Het leger kan fijn zijn maar men moet het einde kunnen zien. En het einde is er.

Tenslotte wil ik iedereen bedanken die mij op gelijk welke manier geholpen heeft mijn legerdienst enigszins lichter te maken door mij te bedenken met een briefje, een krant, een tijdschrift, een kleine attentie en zelfs een bezoekje. Ik denk hier vooral aan mijn ouders, broers en zuster, vrienden, kennissen en, last but not least, de redactie van De Band.

Aan allen hartelijk dank en…vergeet niet heimelijk te lachen als je een soldaatje tegenkomt !

   Marc Vloebergen.”

1983 – 30 juni : Uit ‘Schakel’ Infoblad van de Vriendenkring van de Sted.Lag. School

“Geachte ouders, beste vrienden, meisjes en jongens,

Vandaag is het de laatste schooldag van dit schooljaar 1982-83 ! Het is een prachtig schooljaar geweest zeker dan de laatste weken ! Eens de proefwerken voorbij, was er het schoolfeest op 25 en 26 juni ll. ! Het is een prachtig schoolfeest geworden in alle opzichten.

De leerlingen willen we daarom proficiat wensen met het werk dat ze gepresteerd hebben !

De spelertjes van de ploegen van Club Brugge, Anderlecht en Standard Luik hadden zoveel bijval dat er haast meer fotografen op het veld stonden dan voetballertjes. De grotere leerlingen hebben er in hun demonstratietornooi minivoetbal een doelpuntenkermis van gemaakt. In 4 wedstrijden werden maar liefst 21 doelpunten gescoord. ..

De gymkana was ook een succes ! Ongeveer 50 kinderen hebben eraan deelgenomen !

Nu zijn de fietsen weer eens gecontroleerd en kunnen eventuele foutjes hersteld worden. Zo kan de vakantie veilig worden ingezet want we zijn er zeker van dat de fietsen niet in de garage zullen blijven staan. Al de deelnemers hebben een sticker ontvangen van de verkeerspolitie van het Mechels Verkeerspark en ook nog een reflector !

De gymoefeningen van de leerlingen van de 1^ste tot en met de 4^de klas werden uitgevoerd voor een groot aantal toeschouwers ! En weer wensen we de leerlingen proficiat in de eerste plaats omdat ze allen hebben meegedaan maar ook omdat ze het voortreffelijk hebben uitgevoerd.

En dan de leerlingen van de 5^de en de 6^de klas met hun toneelopvoeringen. De beide toneelstukken duurden elk ongeveer een gans uur ! Dat was wel heel lang ! Voor sommigen hebben ze een eeuwigheid geduurd ! Er waren spelertjes bij die al een uur voor de aanvang hun tranen niet konden bedwingen…niet van ontroering maar van de plankenkoorts ! Anderen kregen het pas later wanneer ze het podium op moesten ! Zij zegden dat hun maag begon te draaien, dat ze zich ziek voelden ! Daarbij was er dan nog de hoge temperatuur in de gymzaal en nog eens de warmte van de spots met een kracht van maar liefst 8000 Watts !

De ouders verschoten ervan hoe hun kinderen die thuis zo’n grote mond opzetten, op het toneel haast brave lammetjes waren. Stille kinderen persten alles uit hun longen om zich toch maar verstaanbaar te maken ! Maar we hebben nu ook ondervonden dat de frêle kinderstemmen het niet konden halen tegen een met ongeveer 250 personen gevulde gymzaal !

En toch…hebben ze allen hun schrik overwonnen en we zijn er zeker van dat het een volgende keer veel beter zal zijn. Wij zullen zorgen voor kortere stukjes en dan wordt het zeker een succes ! Dus ook aan alle toneelspelertjes een proficiat ! Jullie hebben niet alleen jullie ouders en familieleden aan het lachen of schreien gekregen, jullie hebben er –ondanks de ongunstige omstandigheden- een uitstekende vertoning van gemaakt !

Ook de ouders en de oud-leerlingen  willen we danken  voor hun medewerking ofwel als spelers in het mini-voetbaltornooi ofwel als supporters van een of andere ploeg.

Ook de mensen die aan de kaartavond hebben deelgenomen worden bedankt ! Ze waren op deze zomerse avond nog met meer dan zestig spelers.

Het schoolfeest is op alle gebieden een succes geweest. Ook op financieel gebied en de leerlingen zullen daarvan het volgend schooljaar zeker profiteren !

Op dinsdag, 28 juni ll. gingen de leerlingen van de 1^ste tot en met de 4^de klas op schoolreis naar de Antwerpse Zoo, de haven en een speeltuin. Het weer was prachtig ! Het was niet te warm en niet te koud ! Ze hebben veel gezien en zich uitstekend geamuseerd.

Dezelfde dag gingen de leerlingen van de 5^de en de 6^de klas met een andere autocar naar de Ardennen ! Zij gingen de spelonken van Goyet binnen en zagen er hoe de voorhistorische mensen geleefd hebben; ze maakten een boottocht op de Maas. Dan bezochten ze ook nog de frisdrankenfabriek in Spontin, maakten een wandeling met een flinke klimpartij en besloten hun schoolreis met een speeltuinbezoek !

Een dag later was er de jaarlijkse voetbalmatch tussen de leerlingen van de 6^de klas en de leerkrachten.

En zo is het donderdag 30 juni geworden ! De laatste schooldag van dit schooljaar kregen alle leerlingen hun eindejaarsrapport. De proefwerken werden gemaakt in een broeiende, bijna tropische hitte. Naar het einde toe waren de resultaten niet zo schitterend meer ! Toch hebben  de meeste leerlingen zich bijzonder  goed ingespannen. Wij gooien niet met de punten en elk puntje dat op het rapport staat, is verdiend !  Wij zijn er zeker van dat we de ouders hiermee een eerlijk beeld geven van de mogelijkheden van hun kinderen ! Zo strooien we niemand zand in de ogen en zullen er later geen valse verwachtingen worden gesteld !

Want dan zouden de teleurstellingen nog groter kunnen zijn en dan zijn we er ook zeker van dat de schuld aan de leerkrachten van onze school zou gegeven worden !  Daarom zijn de leerkrachten van oordeel dat ook hier het spreekwoord ‘Eerlijk duurt het langst’ vast en zeker van toepassing is en blijft !

Vandaag is er voor de ouders die dat wensen nog een oudervergadering met bespreking van de eindejaarsuitslagen vanaf 16u30 tot 19 u in de school. U bent er van harte welkom !

Tenslottte wensen we U namens de Inrichtende Macht, de Heer Schepen van Onderwijs, alle leerkrachten het personeel van de school en ook namens de leden van de Vriendenkring een opperbeste zomervakantie toe !

De leerlingen die naar het secundair onderwijs overgaan wensen we veel succes toe !

Dat ze blijven doorwerken zoals ze dat in onze school gewoon waren en sommigen zouden zeker nog beter kunnen indien ze meer inzet betoonden !

Het gaat jullie goed !

Aan de andere leerlingen zeggen we tot ziens volgend schooljaar !

Het schooljaar 1983 – 84 dat begint op donderdag 1 september e.k. zal er eentje worden met nieuwe initiatieven en met nog meer vreugde. Vreugde in het leren (want dat komt toch steeds op de eerste plaats), vreugde in het naar school gaan en vreugde in het samen wat kunnen presteren !

Nogmaals een uitstekende en veilige zomervakantie en tot ziens volgend schooljaar !

Met de beste groeten,

Namens de leden van de Vriendenrking, de Voorzitter Edmond Polspoel.

Namens de leerkrachten en het personeel van de schol, het Schoolhoofd Stan Gobien.”

“PS: Tijdens de zomervakantie zullen de leerkrachten die ouders en leerlingen bezoeken die een nieuwe klastitularis krijgen ! Ook nieuwe leerlingen worden uiteraard bezocht !”

06-06-2013 om 07:15 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zondag 19 juni : TENNISKAMPIOENSCHAP VEVOC

“Het was die dag werkelijk prachtig weer. De stemming was dan ook in verhouding. Het was als op de grote dagen van Wimbledon, alleen het gras ontbrak.

Onze Vevoc-dames speelden een slopend kampioenschap. Zij moesten ieder zes sets spelen, en dat deed zich vooral voelen aan de voeten. In de namiddag werden dan ook tapes, kleefbandjes en andere hulpmiddelen gebruikt om de voeten te beschermen.

De finale werd betwist tussen Lea HOFNER en Vera LAUWERS. Het was een spannend finale want bij 5-5 stand werd het voordeel geregeld van kamp gewisseld. Het was tenslotte Lea die het haalde. Voor de 3^de en 4^de plaats won DE RAEDT Mimine van Liesbeth CADEE en Wikke LAUWERS werd vijfde door van Emilia VERBRUGGEN te winnen.

Bij de heren werd er eerst een schifting gespeeld. De zes winnaars en de zes verliezers werden daarna in één reeks ondergebracht.

Er werd keihard gespeeld en naargelang het tornooi vorderde kon men vaststellen dat de balwisselingen talrijker en krachtiger werden. Sommigen bewezen dat ze met een beetje oefening zelfs Wimbledon nog kunnen halen.

Uitslagen heren :

11^de – 12^de plaats VETS M – MOORTGAT E. : 4 – 3

9^de – 10^de plaats  DE WIT P. – DE LAET H. : 4 – 3

7^de – 8^ste plaats   CLEYMANS P. – DE MAEYER V. : 5 – 1

5^de – 6^de plaats   DE LAET C. – SMETS V. : 5 – 1

3^de - 4^de plaats   BRASSEUR J. – VAN MEDEGAEL M. : 6 - 4

1^ste – 2^de plaats VAN DEN HEUVEL J. – PRAILLE P. : 6 – 1.

Aan de positieve reacties  te horen na deze tennisdag, kunnen we zeggen dat het een geslaagde activiteit was, die misschien volgend jaar bij voldoende interesse opnieuw zal hernomen worden.

P.S. Al wie een onderbroek mist, kan deze afhalen bij V. De Maeyer in ’t café.”

(‘DB’, augustus ’83)

1983 – 23 juni – De Mechelse Week :

            Geert De Bruyn op de sukkel. (Foto)

“Vorig seizoen was voor Geert De Bruyn werkelijk geslaagd geweest. Hij boekte toen in totaal 14 overwinningen : 12 bij de nieuwelingen en nog eens 2 toen hij in juli overstapte naar de juniores.

Het huidige wielerjaar hield dus mooie verwachtingen in. Niets was echter minder waar. Tot nu toe behaalde deze junior maar één overwinning te Eppegem, buiten een 2^de plaats, drie 4^de plaatsen en enkele malen binnen de eerste tien.

De reden van dit minder presteren is in de eerste plaats een medisch probleem.

Geert, die momenteel al een 14-dagen inactief is, sukkelt namelijk met een virus op de spieren. Het gevolg daarvan was dat hij in de wedstrijd geregeld krampen kreeg, die stilaan langer en heviger werden. Zodoende draaide deze renner minder vlot de pedalen rond, zonder dat hij eigenlijk wist wat daar de oorzaak van was. Geert geraakte daardoor uiteraard ontmoedigd en zocht noodgedwongen het doktersadvies op. Hijzelf hoopt nu dat hij vlug van zijn kwaal verlost is, om zich terug in de eerste gelederen van het peleton te kunnen nestelen. Dit was een eerste oorzaak van het minder presteren, maar Geert heeft dit jaar ook al met onnoemelijk veel pech moeten afrekenen. Ofwel was hij betrokken in een valpartij, ofwel reed hij lek of sukkelde met een ander fietsdefect, zoals in zijn thuiswedstrijd te Leest. Toen geraakte zijn fietsspaken uit de haak, net op het moment dat de beslissing in de wedstrijd viel. Spijtig voor Geert, want iedereen toont zich graag voor zijn eigen supporters. Het ontlokte bij bewuste renner de reactie los dat hij misschien beter zijn kandidatuur had gesteld voor het Belgisch kampioenschap daags na de wedstrijd te Leest. Over zo’n kampioenschap wist Geert ons nog twee anekdotes te vertellen van tijdens zijn nieuwelingenperiode. Tweemaal nam hij deel. De eerste keer te Mettet zat hij goed mee vooraan in de sprint met 50 renners op een 500 m van de meet, toen hij in volle snelheid tegen een onvoorzichtige supporter opbotste die over de nadar-afsluiting was geklommen. Het jaar nadien moest hij opgeven tengevolge van een hevig bloedende neus, opgelopen toen weer een supporter de renners wou verfrissen op een beklimming en Geert de hevige waterstraal recht op het aangezicht kreeg. Wedstrijden waar hij echt zijn zinnen op zet, lopen blijkbaar steeds slecht af. Dit is mede de oorzaak dat hij nooit op voorhand zal uiten hoeveel overwinningen hij dat jaar zal behalen. Geert is immers niet het type dat voortdurend aanvalt, daar hij kan bogen op een sterke sprint.

Hopelijk kan hij vlug terug de fiets op om te trainen, iets wat dagelijks gebeurt, zowel individueel als met clubmaat Philip Maerivoet, maar echter nooit overdreven. Je mag natuurlijk op die jonge leeftijd nog niet teveel van je krachten aanspreken, wil je nadien ook nog een rol spelen. Het seizoen is uiteraard nog lang en het zou ons verbazen moesten we niets meer horen van deze Leestse renner. Mocht dit echter wel het geval zijn, is dat nog geen reden om paniekerig te gaan doen, want als 1^ste jaars nieuweling kende hij ook veel pech en het jaar nadien won hij daarbij toch ook 12 maal. (R.V.H.)” 

1983 – 23 juni : “Met gans de basisschool dromen in het prachtige sprookjesbos ‘de Efteling.’

            (Blikvangers, ‘Schoolkrant’, Vrije Kleuter- en Basisschool, ’83)

1983 – Vrijdag 24 juni : Midzomernachtwandeling van Leefmilieu Leest

            Deze wandeling van ongeveer twee uur vertrok om 21u30 op de Leestse Dorpplaats.

            (‘DB’, juli)

1983 – 25 juni : Stuif-In

            Met D.J. Eddy De Groot van Radio Reflex ten voordele van S.K.Leest Lady’s.

            In zaal Sint-Cecilia vanaf 20 uur. Kaarten 50 fr ( in voorverkoop 40 frank).

-Te Eppegem haalde Geert De Bruyn zijn enige seizoenspalm binnen. (foto : DMW)

-De folder van de ‘Stuif-In’ van de SK Lady’s.

05-06-2013 om 08:43 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zaterdag 11 juni : BARBECUE in de tuin van het ‘Hof ten Broecke’.

            Folder van Volksunie Hombeek-Leest :

‘We krijgen dan toch nog een zomer, net op tijd voor onze

                     BARBECUE

Die ingericht wordt op zaterdag 11 juni in de tuin van het ‘Hof ten Broecke’, Kerkenblokweg 18 te Leest. Alles is voorhanden om er een gezellig zomerfeest van te maken :

-op het houtskoolvuur : vleesspiesjes, hamburgers, witte en zwarte pensen.

-gebak naar ieders meug.

-allerhande gerstenat, wijnen, frisdrank…

Voor de muzikale omlijsting wordt alleen beroep gedaan op het vogelkoor van de Zennevallei.
Iedereen welkom van 18 u. af.”

1983 – 11 juni – Gazet van Mechelen : Yvan Emmerechts traint V.V. Leest

“Yvan Emmerechts traint voorlopig voor één seizoen VV Leest, de ploeg van Gust Emmeregs.

De nieuwe Leestse trainer was meerdere seizoenen bij FC Muizen actief, maar zag het daar niet meer zitten.

Ondanks zijn voortijdig ontslag neemt trainer Julien Van den Broecke in alle vriendschap afscheid. Hij gaat in de buurt van Harelbeke aan de slag.

Op het vlak van transfers is Leest tot nog toe minder bedrijvig.

Gust Emmeregs : ‘Wij voeren een voorzichtige politiek en willen eerst zicht hebben op de ramp die ons overkwam. Guido Slachmuylders en William Selleslagh blijven. Schöning integendeel vertrekt. De overgang van Wilfried Piscador naar SK Leest ligt ook vast.”

1983 – Zondag 12 juni : Eéndagsreis van S.K. Leest naar Vlaamse Ardennen.

            Leden van de spaarkas betaalden 200 frank, niet-leden 300 frank.

1983 – 14 juni – Gazet van Mechelen : Nieuwkomer SK Leest

“SK Leest, reeds 15 jaar actief in het Katholiek Sportverbond, wil van volgend seizoen af uitkomen in de competitie van de Belgische Voetbalbond. Het bestuur, onder voorzitterschap van Jean Van Dam, heeft deze stap weloverwogen en de voor- en nadelen van deze beslissing afgewogen.  Omdat er meer pluspunten ontdekt werden heeft men de stap gewaagd.

Secretaris Jean Apers (foto) : ‘Wij hadden vernomen dat in het Mechelse nog slechts twee ploegen in de competitie van de voetbalbond mochten actief worden. Daarom hebben wij de beslissing niet langer uitgesteld. Nu krijgen we ook de kans om meer in de bekendheid te treden en een ruimer publiek aan te trekken omdat in vierde provinciaal heel wat derby’s met ploegen zoals Heffen, Hombeek, Rapid en Tisselt op het programma staan en de verplaatsingen tot een minimum beperkt worden.  Dat was vroeger in het Katholiek Sportverbond een van de grote problemen. Daar speelden we in derde en moesten meestal aantreden tegen Antwerpse ploegen, zelfs een verplaatsing naar Essen diende gemaakt.

Ander pluspunt is dat wij vanaf volgend seizoen ook inkomgelden zullen mogen innen.’

Dat zulke overstap ook heel wat problemen met zich meebrengt ligt voor de hand. Maar daarvoor gaat het dynamisch bestuur niet uit de weg en heeft de meeste hiervan reeds opgelost.

Weerom secretaris Apers : ‘Vooreerst moeten we zorgen een jeugdelftal op de been te brengen. Hierbij hebben we geweldige steun gekregen van Racing Mechelen. Uit een aanbod van meer dan dertig scholieren hebben wij na onderhandeling met de betrokken spelers en hun ouders er momenteel veertien kunnen vastleggen. Met nog enkele Leestse jongeren is dit probleem van de baan. Ook voor de seniores stellen zich enkele problemen. Een vijftal spelers, reeds enkele jaren actief bij ons, maar nog aangesloten bij een andere club van de Belgische Voetbalbond, waar ze meestal niet aan hun trekken komen, moeten nu getransfereerd worden. Ook van Racing Mechelen komen Van Calster en Vlassenroot over. Als trainer hebben we Harry Cauwenbergh aangeworven, tot voor kort nog actief in tweede provinciaal  en een man met heel wat ervaring. Ook de werkzaamheden aan een tweede terrein zijn gestart en het hoofdterrein wordt gedraineerd zodat de bespeelbaarheid er zeker zal op vooruitgaan.’ (lh)”.

1983 – 16 juni  - De Mechelse Week : Oost-Vlaanderen het wielerterrein van

                                                                                Gino De Leeuw (foto)

“Een ranke en bruingetaande renner, dat is een korte beschrijving van de in Leest inwonende 2^de jaars junior Gino De Leeuw van Vlug en Vrij Muizen. Bij de nieuwelingen behaalde hij 1 overwinning en als 2^de jaars junior twee 2^de plaatsen, een 3^de plaats te Hofstade en verder meestal binnen de eerste tien. Het klein aantal zeges is vooral te wijten aan de matige spurtgaves waarover Gino beschikt. Men kan deze renner meer als een klimmerstype beschouwen of toch zeker als iemand die houdt van het heuvelachtige parcours. Om die reden traint hij ook het meest in Oost-Vlaanderen, vooral bergop en dit tot hij goed vermoeid geraakt. Dat vormt zijn programma voor dins-, woens- en donderdag; vrijdag rijdt hij alleen de spieren los. Bij zijn training staat hij al enigszins onder de begeleiding van een kinesist uit Kessel-Lo. Het is deze persoon die hem ook verlost heeft van een lastige rugkwetsuur, opgelopen na een valpartij tijdens zijn laatste nieuwelingenjaar. Deze buiteling was er de oorzaak van dat Gino achteraf een volledig jaar inactief bleef. De geklemde spieren bezorgden hem zoveel last, dat hij meestal na 50 km al moest opgeven. Dit letsel lijkt nu genezen.

Gino traint niet alleen het liefst in Oost-Vlaanderen, hij rijdt er ook graag de wedstrijden. Vooral omdat er aldaar een andere mentaliteit heerst. De renners omringen je veel meer ook tijdens de wedstrijd, hetgeen in Antwerpen alleen voor of na de koers gebeurt. Zelfs voor hem vreemde supporters moedigen hem aan of feliciteren hem na de wedstrijd. Na zijn thuiswedstrijd te Leest vormt zijn lievelingswedstrijd dan ook deze in Erondegem, een hellend parcours met veel kasseien. Voor dit laatste moet je wel over een degelijke stuurvaardigheid beschikken, iets wat Gino tijdens het dooie winterseizoen aanscherpt door ontspannen aan cyclo-crosswedstrijden mee te doen.

Buiten deze manier van trainen dachten wij ook dat Gino zijn sprint wel wou bijschaven, maar daarvan ziet hij niet dadelijk de noodzaak in daar hij meer een aanvallerstype is (meestal de eerste) en hij door zijn lange spieren toch nooit een rasechte spurter zal worden. Deze aanvallende manier van rijden vereist wel een continu vormpeil, iets waarover Gino wel beschikt, alhowel bij warm weer dat wel wat durft verminderen. Zo houdt hij er tevens aan 2 wedstrijden per week-end te rijden en zelden in de week. Bewuste renner wil zich zo volledig inzetten om ook bij de liefhebbers nog mee te kunnen. De nakende legerdienst kan hierbij (zoals bij velen) wel een probleem vormen, maar Gino denkt wel in België zijn dienst te mogen vervullen  om zo stevig en regelmatig te kunnen doortrainen. De wens om ooit beroepsrenner te worden, zal één van zijn grote betrachtingen blijven. (R.V.H.)” 

1983 – Zondag 18 juni : Benefietdag Rampenfonds Leest

            In de Mechelse groentenhal aan de Zandpoortvest startte de “Benefietdag” om

            14u30 met een mini-handelsbeurs met verkoop van beschadigde goederen zoals

            personenwagens, rietwerk, fietsen, radio’s en tv’s, porselein en bestekken,

            zonnebanken, optiekvoorwerpen, bloemen en planten,salons en meubelen.

            Onder de leuze “alles moet weg” boden de handelaars die schade leden door de

            ingestorte tent, hun goederen aan sterk gereduceerde prijzen aan.  Hiermee

            recupereerden ze een deel van de opgelopen materiële schade.

            Eveneens om 14u30 werd in de Mechelse groentenhal een gevarieerd

            namiddagprogramma aangeboden met de bereidwillige medewerking van

            verenigingen als de Kon.Fanf. Sint-Cecilia van Hombeek-Plein, de Kon.Fanf.

            Vreugdegalm uit Heffen, de tafeltennisclub Rubens uit Walem, volksdansgroep

            Korneel uit Leest, de Kon.Kat.Turnkring Sint-Jozef Mechelen, Jennifer en The

            Honeybees uit Mechelen en de Kon.Fanf. Sint-Cecilia uit Leest.

            Om 20 uur startte een te Mechelen nooit geziene sterrenparade met ronkende

            namen als Marva, Stella, John Terra, Danny Fisher, Sylviana, Fancy, Paul

            Anderson, Micha Marah, Ivo Franklin, Freddy Stewart, Eric Van Neygen, Pascal

            Molly, Sarah Kane, Gene Summer, Kikki Amity, Anita Leoné, Connie Neefs,

            The Five Pennies met Rob De Nijs…

            De algemene inkomprijs bedroeg 150 fr en er waren zo’n 1.500 toeschouwers

            opgekomen.   

            De opbrengst, zo’n 500.000 frank kon aan de benadeelde standhouders worden

            overhandigd. 
 

Foto’s :

-De secretaris van S.K. Leest Jean Apers.

-Gino De Leeuw

-Enthousiaste fans op de Benefietavond in de Mechelse groentenhal.

03-06-2013 om 17:53 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 5 juni : Chiro aanwezig op eucharistieviering “moeder Stinne”

            Die zondagnamiddag kwam de chiro mee eucharistie vieren om hun bivakmoeder

            moeder Stinne te bedanken.

            Justine De Hondt was op 24 maart 1895 geboren en op 16 mei 1983 overleden.

            Zij huwde in 1920 met Corneel Solie.

            Moeder Stinne was reeds bivakmoeder in de jaren 1950-56, dat was in de periode van

            onderpastoor Stanny De Decker. Ze was er bij in Velm, Baarle-Nassau en

            Warnant.

            Toen de chiro in 1970 op zoek was naar een derde kookmoeder viel de toen

            75-jarige Stinne met veel plezier in. En ook de daaropvolgende bivakken in

            Koersel-Stal, Zutendaal, Bastogne en Bocholt was zij van de partij.

            (‘DB’, augustus ’83)

Justine ‘Stine’ De Hondt was te Kapelle-op-den-Bos geboren op 24 maart 1895 en overleed in het rustoord ‘Den Kerselaere’ te Heist-op-den-Berg op 16 mei 1983, drie weken voor de chiro haar kwam herdenken.

1983 – Zondag 5 juni : Hengelkampioenschap K.F. St.-Cecilia

            Op de visvijver van de Humbeekse Lijnvissers.

            Winnaar werd Vic De Maeyer en daarmee de eerste hengelaar die dit kampioenschap

            driemaal wist  te winnen.  (‘Toeters en Trompetten’, nr.4 van 1983)

1983 – 11 en 12 juni  : Op bezoek bij Frank De Prins in Soest

Eindelijk was het er eens van gekomen ! We zouden onze collega-chiroleider Frank De Prins eens gaan bezoeken in het verre Duitsland, waar hij momenteel zijn legerdienst klopt.

Hij had ons uitgenodigd om op 10, 11 en 12 juni naar de ‘opendeurdagen’ van de kazerne ADAM in Soest te komen. De ‘4^de Compagnie Médicale’ waarbij hij toebehoort, zou er een wijntent uitbaten en je kon er naar de militaire demonstraties komen kijken of in de Möhnesee gaan zwemmen of zonnen.

Met zes leiders (Willem Van Linden, Dirk Peeters, Paul Van Roy, Dirk De Smet, Frans Lamberts en Bart Lauwens) zouden we uiteindelijk naar Soest reizen tot we het bericht hoorden dat Frank waarschijnlijk op ‘boerenverlof’ naar huis ging komen. Op vrijdag 10 juni kregen we pas het nieuws dat dit verlof aan Frank geweigerd was en dat hij ons zaterdagmiddag in Soest verwachtte.

Die zaterdagmorgen om O7u15 hebben we dan met twee auto’s de lange tocht aangevat. Met ‘de Willem’ en ‘de Dolf’ aan het stuur togen we richting Antwerpen om daar, langs Turnhout over Venlo de Duitse grens te overschrijden. In Nederland pauseerden we even om onze ‘patatten af te gieten’ en onze stramme beenspieren even uit te strekken, want er lagen nog vele kilometers voor de boeg. In Duisburg staken we de Rijn over en zaten we weldra volop in het Ruhrgebied. In het Duitse Essen werd het tijd om te ‘essen’ en hebben we in een plaatselijke kroeg onze lekkere-van-thuis-meegebracht-boterhammetjes opgegeten. Gesterkt door deze maaltijd reden we verder om door de ‘flessennek’ van Dortmund richting Kassel te vorderen. Aan het bord ‘Auffahrt Soest’ sloegen we af om zonder problemen aan de kazerne Adam te arriveren. De Willem wou daar al direct binnenrijden, maar de nuchtere milicien van piket wees er ons op dat alleen voertuigen met een Duitse nummerplaat de kazerne mochten binnenrijden. Die hadden we juist niet bij ons, dus parkeerden we onze wagens in de graskant. Aan de ingang van de kazerne zagen we blij verrast Gerd, de zus van Frank en hun tante. In hun gezelschap zijn we naar de kamer van onze ‘milicien’ getrokken, die ons allerhartelijkst welkom heette. Het eerste wat hij in onze ‘pollen’ duwde waren ettelijke sloefen sigaretten van verscheidene merken.

Omdat het bijna middag was, stelde Frank ons voor om eens een aperitiefje in de wijntent te bezigen om daarna een bezoekje te brengen aan het restaurant. Terwijl Frank naar de refter trok, deden wij ons te goed aan het uitstekende en goedkope eten dat ons voorgeschoteld werd. De Belgische keuken en de Lamot smaakte ons goed.

Nadien kregen we van Frank een rondgang door de kazerne en we kregen het vermoeden dat hij niet bijster veel wist over al het tuig dat er stond, maar dat is begrijpelijk, Frank is een ‘ambulancier’ en die moeten veel wachten en rusten tijdens de manoeuvers.

Nadat we nog even de wijntent bezocht hadden, trokken we met gans onze bende, inclusief Gerd en hun tante, naar de Möhnesee. Dat is een groot stuwmeer waar een heleboel attracties aan verbonden zijn zoals roeien, surfen, zwemmen, zonnen, zeilen, enz.

Tijdens onze wandeling op de stuwdam zagen we daar ook een heleboel Belgische miliciens met hun liefje, vrouwtje, ouders of vrienden wandelen en de drukke sfeer van de kazerne ontvluchten.

…”

De vrienden vonden een slaapplaats bij een Duitse boer waar ze hun tenten opsloegen onder een ‘Kastanjerbaum’ in zijn tuin. Ze bezochten de vestigingsmuren van de oude Hansestad en namen deel aan een wijkfeest van Belgische families en hun buren en een laatste bezoek aan de wijntent.

De terugreis verliep zonder problemen.

(Verslag van Willem, Dirk P., Dirk D.S., Paul, Frans en Bart in ‘DB’ van juli 1983)           

1983 – 11 juni – Gazet van Mechelen : Voor de wandelaars.

            Het Kapellekenspad te Leest

“Deze wandeling bestaat uit twee trajecten. Vertrek voor beide routes aan de Sint-Annakapel. Het eerste traject is ongeveer 4 km lang. Het bijkomende traject is nog eens 6 km.

Vertrek aan de Sint-Annakapel aan de Mechelbaan bij de Zenne.

In 1913 werd op deze plaats een nieuwe kapel gebouwd. Tot voor drie jaar stond hier een wondermooi houten St.-Annabeeldje in een typisch Mechelse stijl 16^e eeuw.

Het werd echter laffelijk gestolen en is thans vervangen door een keramiekbeeld van de hand van aalmoezenier Herregods. Dit kapelletje was de vertrekplaats voor de bedevaart naar Scherpenheuvel. Voor de gevel staat een prachtige linde.

Het wapenschild van Mechelen staat op het bruggewelf over de Sint-Annakerk.

Langs de Mechelbaan togen we de Zenne over. We volgen echter onze weg voorbij het “Brughuis”, een oude dorpsherberg en stamcafé van veiling- en groentenboeren.

We trekken voorbij de pastorij links. De westergevel laat de ouderdom van dit gebouw aan belangstellenden kennen. Aan de herberg “’t Hoekske” draaien we de kasseibaan rechts in (Molenstraat).

Langsheen de vloeibeemden van de Zenne bereiken we de Sint-Apolloniakapel, deze heilige werd aanroepen tegen tandpijn en tandkwalen. Deze kapel werd door bereidwillige handen gerestaureerd in 1977. De keramiek (ook van G. Herregods) geeft de legende weer van Sint-Apollonia.

Vervolgens wandelen we links de Vinkstraat in. Bewonder rechts van u  de vallei van de Molenbeek (ook Aabeek genoemd). Aan huisnummer 49 slaan we naast de boerderij rechts een veldweg in. Deze weg loopt naar de Molenbeek.

In deze omgeving werd eertijds in diepe greppels vlas geroot.
We volgen de weg verder langsheen het canadabos, naar het hoger gelegen “Hertsveld”.

Hier treft men echte zandgrond aan waarop voor 50 jaar vlas en graan verbouwd werden. Door de bemesting en structuurverbetering wordt hier nu veelvuldig aan tuinbouw gedaan.

Het “Hertsveld” ligt 7 tot 9 m boven de zeespiegel.

De naam “Hertsveld” komt van “Herdgang”  en “Herdschap”. Beide woorden duiden op een gebied van woeste grond (met bos,open vlakten, heide naar verwilderd gebied).

We volgende de aardeweg tot aan het kruispunt (9 m hoogtepunt).

Vanop dit punt kan men de kerk van Heffen en de kanaalbruggen van Willebroek,Tisselt en Kapelle-o-d-Bos waarnemen. Achter u ligt de watertoren van Leest.

Keuze

Hier kan men de keuze maken : ofwel de korte wandelweg (links) nemen ofwel de grote route volgen rechtdoor.

Voor de korte Kapellekensweg , gaan we de weg links en komen terecht op de Juniorslaan aan het kapelleke van de Boerinnengilde. Beschrijving verder in tekst.

Aan voormeld hoogtepunt (9 m) begeven wij ons verder tot op een asfaltweg de “Hertstraat” genaamd. Deze weg moeten we links inslaan. Aan het eind draaien we rechts de Blaasveldstraat in. Aan de driesprong gaan we rechtdoor. Rechts van ons ligt de hoeve van de familie Bernaerts die het jaartal 1864 draagt.

Zo bereiken we de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand. Deze kapel werd in 1901 opgericht door de familie Bernaerts. Merkwaardig is wel dat de kruisweg in deze kapel in drie talen is opgesteld (Engels,Spaans en Frans). Het klokzaal wordt nog steeds getrokken bij het overlijden van een der buren.

Aan de kapel vervolgen we de weg links, een aardeweg die uitloopt op de Blaasveldstraat en die we even links opvolgen. Deze omgeving wordt “Zuurbos” genoemd vanwege de zure grond in de laagten en beemden. Op onze rechterkant merken we een dreef die we dan ook inslaan.

Eertijds liep deze dreef vanuit Blaasveld-Broek langs de “Rendelbeekhoeve” (Kleine Heide) naar het “Expoelkasteel” in Hombeek. Jammer genoeg is er op de dreef een huis gebouwd, bij voornoemde kapel. Deze dreef bevat een mengeling van bomen en planten, meestal eik, braam, els, berk, zelfs brem. Wie oog heeft voor de grondsoort merkt dat die hier heel wat zwaarder is dan op het zandig “Hertsveldgebied”.

De dreef loopt uit op een baantje. Hier kan men een keuze maken : ofwel de dreef blijven volgen, ofwel het betonbaantje volgen. Straks komen beiden terug samen.

Wanneer we de dreef volgen tot het einde kunnen we rechts een weg volgen die uitkomt op de betonbaan.

We bevinden ons nu in het gebied “Geuzenhoek” genaamd, officieel Grote Heide.

We gaan 100 m rechts het betonbaantje op, waar we dan links het veld ingaan.

De veldweg loopt over de Zwarte Beek en buigt om naar de grote baan voor Tisselt die we links in de richting van het dorp opgaan. Op de linkerkant ontmoeten we het kapelleke van O.L.Vrouw van Hofland.
We volgen dan de Juniorslaan, richting Dorp, tot voor de spoorweg, waar we rechts indraaien in de Lindelaan, na een kleine bocht in de baan zien we rechts een oud gebouw.
Dit is een resterend gedeelte van de “Augustijnenhoeve” die toebehoorde aan de Orde der Augustijnen en verpacht werd.

In de verte zien we de “Rendelbeekhoeve”. We gaan links de spoorweg over en vervolgen de weg. We bevinden ons hier op het gebied “Rennekouter”, een hoger gelegen plaats die vroeger zandig en onvruchtbaar was. Op de veldweg nemen we de splitsing links om langs een “lugustrum-haag” de Juniorslaan te bereiken.

Rechts van de kapel van de Boerinnengilde volgen we de Tisseltbaan.

We gaan terug over de Molenbeek. Plaatselijke bijnamen doen er aan herinneren dat eertijds het getij langs de Zenne ook hier waarneembaar was. Voorbij de beek vervolgen we de weg op een betere asfaltbaan die rechts afdraait. We komen op de Rennekouter.

Rechts van ons staat een langgerekt gebouw : de “Jezuietenhoeve” wat eveneens een pachthof was. Voor 50 jaar was hier een herberg “De Wip” genaamd.

We nemen de eerste veldweg links die in de Elleboogstraat komt en naar het Hof ter Haelen leidt. Dit was vroeger een “leenhoeve”.

Wanneer we verder gaan komen we aan een kruispunt waar het mooi-onderhouden kapelleke van O.L.Vrouw van Fatima prijkt (1945).

De asfaltbaan rechts van het kruispunt draagt de naam “Tiendeschuurstraat”.

We volgend de Kouterweg links en passeren links de doornhaag.

Een kasseiweg brengt ons tot bij de Sint-Jozefkapel aan de Dorpsstraat, wellicht de oudste kapel van de gemeente. Ook deze kapel kreeg een opknapbeurt.

We kunnen nu de Dorpsstraat volgen om het centrum en de kerk te bereiken. Het dorpsplein is omgeven door een stoere romaanse kerktoren en een hoogopgetrokken “gemeentehuis” van Leest.

Een pintje of drankje in het dorpscafé is nu wel biezonder genietbaar.”

Foto’s :

-Sint-Annakapel

-Sint-Apolloniakapel.

01-06-2013 om 14:45 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zondag 29 mei : Gezellige dag van Chiro en KVG Zenne.

“Op 29 mei organiseren Chiro en KVG Zenne een gezellige dag waarop validen en mindervaliden in een prettige en ludieke sfeer samen kunnen spelen, dansen, zingen, babbelen… In de namiddag wordt er in verschillende groepen een kapelletjestocht afgewandeld tijdens dewelke men op diverse controleposten een groepsproef moet afleggen. De groepjes komen samen op het Hof ter Halen (bij V. Verschueren) waar men in stoet naar het dorp zal trekken met een geïmproviseerde fanfare op kop. Op de chiroterreinen is er gelegenheid tot barbecue en kan men een frisse pint drinken om vervolgens mee te doen aan de grote spelavond waarna het feest verder gezet wordt met een drankje, een dansje en een lach.

We hopen hiermee een steentje bij te dragen met de samenwerking tussen de verschillende Leestse verenigingen. Hopelijk zal deze dag slagen en u mag altijd eens komen kijken…en meedoen hoor…”

(Aankondiging van de chiroleiding in ‘De Band’ van mei 1983)

In ‘De Band’ van juli verscheen daarvan volgend verslag :

1983 – Zondag 29 mei : Lentewandeling KVG-Zennevallei

            Samen met de Chiro en KVG-Wezelhof richtte KVG-Zennevallei een

            lentewandeling in doorheen de Leestse natuur, van het ene kapelletje naar het

            andere, de zgn Kapelletjestocht.

            Na de wandeling kregen de aanwezigen een avond vol animatie, spel, zang

            en dans voorgeschoteld en werd de inwendige mens versterkt met

            barbecue-hapjes en een goed glas bier om alles door te spoelen.

            Deze organisatie was er gekomen onder impuls van Johan Vandeputte van KVG

            Leest, Vic Michiels van KVG Hombeek en Bart Lauwens van Chiro Leest.

            De bedoeling was om de mensen van KVG Leuven een stukje  van het landelijk

            Leest te tonen en tegelijkertijd een gezellige namiddag door te

            brengen en de vriendschapsbanden tussen de drie verenigingen nauwer aan te

            halen.

            De Leestse Chiro zag in dit opzet een gelegenheid om eens naar buiten te treden

            en over hun “muur” te kijken. Samenwerken en spelen met mindervalieden

            zou een rijke ervaring zijn voor groot en klein.  

            Er kwamen echter kinken in de kabel. De parochiezaal met aangrenzende

            chirohemen was per vergissing doorverhuurd en daarom moest in laatste instantie

            nog worden uitgekeken naar een nieuwe locatie. De redder in nood was de firma

            Pol Piessens die een zaal ter beschikking stelde.

            Het tweede probleem was dat KVG Leuven verstek liet gaan zodat het

            organiserend comité naar een nieuwe gast-vereniging moest uitzien.

            Deze werd gevonden in KVG Wezelhof (Groot-Zemst) die zeer graag op deze

            uitnodiging inging.

            Na het eetfestijn volgde een instuif en kregen alle deelnemers nog een

            afscheidsherinnering onder de vorm van een wenskaartje. 

Deze wandeling  van Chiro en KVG had schijnbaar simultaan plaats met die van de Volksunie Hombeek-Leest want in de ‘Mechelse Week’ van 2 juni verscheen volgend verslag :

Hombeek-Leestse VU op stap ‘Kapellekeswandeling’, aardig initiatief.

“Dat de Hombeek-Leestse afdeling van de Volksunie nog wat anders in haar mars heeft dan politiek voeren, bleek uit de organisatie van een ‘Kapellekeswandeling’ op zondag 29 mei.

Deze wandeling bleek nogmaals het zoveelste bewijs te leveren hoe weinig we onze directe omgeving kennen en leren waarderen. Velen kennen bijvoorbeeld de stranden en bezienswaardigheden langs de Spaanse kust als hun broekzak, maar vergeten hoeveel mooie plekjes de eigen gemeente telt. Spijtige zaak !

Deze negen km lange wandeling werd een belevenis voor jong en oud. Langs schilderachtige beken, door jong groen en vaak ploeterend door modderige veldwegen, was dit een ontspanningskuur als geen ander. Ruim dertig deelnemers die hun vrije zondagnamiddag opofferden om aan het vertrek te verschijnen.

Deelnemers die op heel de route, die over Leests, Blaasvelds en Heffens grondgebied liep, zowat zeven kapelletjes konden tellen. Alle met een eigen legende, een eigen stukje bewogen geschiedenis.

Even voorbij halfweg, of met nog drie kapelletjes voor de boeg, werd halt gehouden aan eethuis “’t Seel”  waar ieder zich tegoed deed aan een stevige boterham met beleg en een sterke kop koffie. De hongerigen kwamen dus ook dit keer weer niets te kort.

Samengevat werd de wandeling in elk geval een aanrader voor ieder die op een interessante manier een zondagnamiddag wou doorbrengen, en daar dan ook met alle gemak in slaagde. (pds)”         

En ook de Leestse socialisten lieten het niet aan hun hart komen :   

1983 – 29 mei : 8^ste Wijkenfietstocht van SP Leest

            Het parcours liep langs mooie plekjes en in het lokaal van elke wijkafdeling

            was er een gezellig volksspelletje voorzien. (‘DMW’, 26/5/83)

1983 – Zondag 29 mei : Schoolfeest Vrije Kleuter- en Basisschool

            “Een absolute topper – ‘Ons Schoolfeest’ ! Een nokvolle zaal, creatieve kinderen

            in prachtige kostuums en gelukkige ouders.”

            (Blikvangers ‘Schoolkrant’, ’83)

1983 – Juni : Emmerechts werd nieuwe trainer V.V. Leest

            Voorlopig voor één seizoen werd Yvan Emmerechts de nieuwe trainer van

            VV. Hij was meerdere seizoenen bij FC Muizen actief maar zag het daar niet

            meer zitten.

            Ondanks zijn vroegtijdig ontslag nam ex-VV Leest-trainer Julien Van den Broeck

            in alle vriendschap ontslag. Hij ging aan de slag als speler-trainer bij Zulte.

            Ander transfernieuws van de Leestse club : Guido Slachmuylders en W.

            Selleslagh bleven terwijl Hans Schöning vertrok, na onenigheid, evenals Wilfried

            Piscador, Leo Verhasselt en Harry Cauwenbergh die zouden overstappen naar de

            nieuwe provincialer S.K. Leest. Leon Marivoet verhuisde naar Kapelle en Benny

            De Win ging definitief naar Zemst.

            Als doelman werd Francis Spinnael aangetrokken, verder verdediger Patrick

            Pisse, middenvelder Jos Bogaerts en voorspelers Rudy Wouters en Jean Vos.

            De club ging ook scheep met een nieuwe sponsor : ABC-bouwmarkt. (Foto)

1983 – Zaterdag 4 juni : 3^de Grote Prijs Jef Vloeberghen voor nationale liefhebbers.

            Vertrek werd gegeven aan zaal St.-Cecilia en dit voor een afstand van 118

            km.

            Buiten de ruime prijzenpot (verdeeld tot de 30^ste plaats) was er voor de eerste

            naast de palm ook een beker geschonken door gemeenteraadslid Jef Vloeberghen.

            Voor de tweede geklasseerde schonk burgemeester Ramaekers nog een beker en

            de stad Mechelen deed hetzelfde voor de derde renner.

            Bij de 57 starters telde men 17 Nederlanders. De plaatselijke winnaar van vorig

            jaar, Dirk Van Dam, was opnieuw van de partij maar ditmaal achter het stuur van

            de eerste wedstrijdwagen.

            Winnaar werd Rupelspurter Walter Verstrepen uit Willebroek voor Hage Nap

            en Roger Van den Bossche.

Foto’s :  

-V.V.Leest voorzitter Gust Emmeregs stelde op een persconferentie de nieuwe sponsor voor. Links Staf Van Ingelgem, rechts Herman De Neef.

-Folder van de 3^de Grote Prijs Jef Vloeberghen.

-Walter Verstrepen uit Willebroek won te Leest zijn eerste koers van het seizoen.

-Links vooraan de Mechelse burgemeester Jef Ramaekers, geflankeerd door Daniël Nuytkens (links) en Jefke Vloeberghen.

30-05-2013 om 09:41 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Vrijdag 20 mei : Openingsconcert Kon.Fanf. St.-Cecilia n.a.v. de Sinksenkermis.

            Het concert begon om 20 uur en vond plaats op de speelplaats van de Sted. Lagere

            School. Toegang was gratis.

1983 – Zaterdag 21 mei : Davidsfonds Driedaagse  Parijs Versailles.

1983 – 21,22 en 23 mei : 15^de Sinksentornooi SK. Leest

            10^de Wisselbeker Jean Van Dam en Beker Stad Mechelen.

De Mechelse Week (26/5/83) : ‘Tornooi SK Leest – Veel volk en goed voetbal

“…Traditiegetrouw nemen acht ploegen deel. De in totaal twaalf wedstijden worden verdeeld over drie dagen, een zware belasting voor het toch al niet denderende speelveld. In de nabije toekomst echter zal daaraan verholpen worden door het aanleggen van een tweede terrein, de contacten zijn reeds gelegd.

Het tornooi kende een vlot en sportief verloop, in de finale kregen we de SP Leest tegen de KWB Leest, een heruitgave van de finale van vorig jaar. Beide ploegen hadden zich versterkt. Bij de SP viel de ex-Racinger Hans Schöning op als organisator van de verdediging, daarin bijgestaan door de snelle Geert Van Kampenhout. In het doel van de KWB stond ex-KV’er en huidig Bornemtitularis Raoul Van Trimpont.

Na negentig minuten gelijk opgaand spel noteerden we een 0-0 eindstand. Ook tijdens de twee verlengingen bleven de nullen op het bord ondanks enkele reuzekansen. Strafschoppen dus.  Op dit vlak leken de SP-ers iets preciezer te zijn dan hun tegenstrevers.

Je kan moeilijk stellen dat Victor Van Den Avond een betere doelman is dan Raoul Van Trimpont, hij had echter geluk dat de KWB slechte strafschopnemers had.
Eindstand : 4-2.
Tijdens een gezellig samenzijn  in het chalet werden de prachtige bekers uitgereikt aan volgende ploegen : 1. SP Leest, 2. KWB Leest, 3.SK Leest, 4. Chiro, 5. Sint-Cecilia, 6. Heidevrienden, 7. Vevoc II, 8. Vevoc I.

Het was de eer aan schepen G. Joris om de wisselbeker Jean Van Dam voor de tweede maal uit te reiken aan zijn SP-genoten.

Naast het herentornooi speelden vier damesploegen een spetterend tornooi :

1.VV Leest, 2. SK Leest, 3. Chiro, 4. Schuttershof”. (edm)

Foto’s :

-De ploeg van Sint-Cecilia.

-Het elftal van de Heidevrienden.

28-05-2013 om 17:58 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 19 mei – De Mechelse Week : ‘Een ‘Wondervisch’ uit de Zenne.

In die periode publiceerde ik sporadisch artikels over Leest in dit Mechels weekblad. Eén van mijn collega’s was Mit Van Wauwe. Ze had Leestse roots en vertelde over een bruinvis die haar vader in de jaren ’30 in de Zenne had geschoten. Ik vond het verhaal te mooi om niet te publiceren en Jef Verbeeck beaamde wat Mit me had verteld en wist daar nog één en ander aan toe te voegen :

“Leest Dorp, 2^de Paasdag 1932. ‘Kom dat zien ! Kom dat zien ! Een wondervis van onder de dertig kilo ! Toegangsprijs 1 frank !’ Met die woorden trachtten de gebroeders Verbeeck en Louis Van Wauwe publiek naar hun tentje  (noot : op het Dorpsplein) te lokken. Toeschouwers die een vis van 130 kilogram hadden verwacht, kwamen bedrogen uit, maar hetgeen ze te zien kregen loonde ongetwijfeld de moeite : een prachtexemplaar van de P. Phocaena, beter bekend als bruinvis en neergeschoten in hun eigenste Zenne.

Enkele dagen voordien had Louis Van Wauwe de bruinvis toevallig zien rondzwemmen in de Zenne te Leest. Vliegensvlug had hij zich huiswaarts gerept  (in het Pensenstraatje) om een vuurwapen. Met een  geweer van Duitse makelij uit de Eerste Wereldoorlog  slaagde hij erin de ‘wondervisch’ neer te schieten. De bruinvis was niet onmiddellijk dood, maar zwom nog door tot grondgebied Heffen alwaar het kadaver werd bovengehaald door enkele plaatselijke bewoners. Die mensen dachten de vangst van hun leven te hebben gedaan, maar Louis was niet bij de pakken blijven zitten. Zoals het goed jager betaamt, was hij zin prooi gevolgd en eiste zijn rechten op. Na langdurig redetwisten en met de hulp van Jules Verbeeck, slaagde hij erin het zoogdier naar Leest te halen.

De bruinvis werd ontdaan van alle ingewanden, volgepropt met ijs en voorlopig bewaard in een grote diepvrieskast tot 2^de Paasdag.

Op die bewuste dag stonden Louis en de broers Verbeeck vol enthousiasme met hun curiosum op het Leestse Dorpsplein. De bruinvis veilig weggeboren voor nieuwsgieirige blikken in een tent. Toegangsprijs 1 frank. Jef Verbeeck vertelde dat ze toen luidkeels riepen : ‘Een vis van onder de dertig kilo. Kom dat zien ! ‘ Alleen de aandachtige toehoorder trapte daar niet in, men verwachtte zich immers aan een vis van honderddertig kilo.

Hun expositie kende zo’n succes dat ze het enkele dagen later overdeden in Hofstade aan de Putten.

Nadien werd de bruinvis begraven in de tuin van de familie Verbeeck op de Tisseltbaan.

Louis Van Wauwe was zo fier op zijn vangst dat hij zich met zijn prooi liet vereeuwigen op een postkaart. Aan de achterzijde liet hij volgende tekst afdrukken : ‘Een Wondervisch geschoten in de Zenne te Leest bij Mechelen. Na een hevige jacht van 5 uur velde Louis Van Wauwe deze bruinvisch of zeekalf van 1,20 m.’

Nog een woordje over deze vissoort (?). De bruinvis (P.Phocaena) is familie van de kleine tandwalvissen. Het zijn visetende zoogdieren die nooit langer dan 2 m worden. Ze jagen vaak in scholen (tot 150 dieren) in ondiep water en kwamen vroeger in grote aantallen aan de Belgische en Nederlandse kust voor.

De lezer moet zich geen illusies maken over de kwaliteit van het Zennewater in 1932. Reeds voor 1866 was de Zenne zwaar vervuild en dat jaar werd er aan de stad Brussel een toelage van 9 miljoen verleend om haar gezond te maken.

        Marcel Van Hoof”

Voor- en achterzijde van de ansichtkaart waarop Louis Van Wauwe zich liet vereeuwigen.

28-05-2013 om 15:06 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 13 mei : Bruiloftsrijmelarij.

“Avondster” sloeg weer toe in ‘De Band’ van juli ’83.

Zij (of hij) publiceerde volgend rijmpje ter gelegenheid van het huwelijk van Etienne VAN RIET uit Hombeek met Sigrid VAN NOBELEN uit Leest :

“Neen, neen, mensen, wij wisten het niet

dat uit Hombeek een Etienne Van Riet

zich in Leest herhaaldelijk kwam vermeien

en er tenslotte met Sigrid straf ging vrijen.

Vormen Van Riet en van Nobelen vandaag één stel

een grote Van met een klein van, dat mag ook wel.

Dat maakt voor beiden geen enkel punt verschil

dus maar trouwen, en zegt elk ‘Ja, ik wil !’

Proficiat van alle Leestenaars aan ’t jonge paar,

ook aan d’ouders wederzijds. Weze dit hun schoonste jaar.

Mogen ze hieruit nog een talrijk nageslacht zien.

Zo vijf zonen, plus vijf dochters, da’s nog maar amper tien.

          Avondster.”

1983 – Zaterdag 14 mei : De Kon. Fanf. St.-Cecilia won de Grote Prijs van de Lions Club.

‘Toeters en Trompetten’ van maart/april/mei ’83 :

Van Goliath en David…of van…!

“Op zaterdag 14 mei arriveerden de eerste muzikanten en supporters op het Leestse dorpsplein.
Ze zouden  in Binche deelnemen aan de Grote Prijs van de Lions Club voor fanfares 1983.

Alle kandidaten hadden omstreeks Nieuwjaar een bandje moeten insturen met daarop de verplichte mars en nog wat repertoriumstukken. De jury had een selectie gemaakt en een veertiental korpsen weerhouden voor verdere deelneming. Die mochten dan een tweede verplicht werk instuderen, nl. een bewerking van ‘Carmen’, een ouverture van Bizet.

Op zondag 24 april moest dan alles nog eens ‘life’ uitgevoerd worden in studio 1 van de R.T.B.F.

De Leestse fanfare deed dat ’s voormiddags en weer op een uitstekende manier. Het korps was goed voorbereid en dank zij de repetities en ook nog een kerkconcert op 23 april was elke muzikant in topvorm.

Voor het optreden in de studio was er toch een muzikant die last had van zenuwen. Het is een gewezen chauffeur bij een Mechelse brouwerij die met prépensioen is gegaan toen de firma werd overgenomen door een Waals bedrijf. Hij heeft daar ter plaatse een aantal winden gelaten, zodat horen, zien en ruiken haast onmogelijk werden. Gelukkig was de toestand opgeklaard een aantal minuten voor het optreden.

Tot op heden is deze studio 1 van de R.T.B. de beste plaats geweest waar het korps ooit heeft opgetreden. De akoestiek was er prima ! Achteraf hoorden we de juryleden verklaren dat het sensationeel was geweest, maar punten wilden ze niet meedelen. Deze keer konden we er niet achterkomen hoeveel percent we hadden behaald. Maar de Leestse fanfaremensen zegden achteraf dat ze uitstekend hadden gespeeld en als die zoiets over zichzelf zeggen dan is het zo !

Seders een aantal jaren kunnen zij al het kaf van het koren onderscheiden.

’t Was dus wachten op de finaleplaatsen. Zes korpsen zouden naar Binche gaan op 14 mei.

De geselecteerde verenigingen waren Les Chasseurs de Binche, Fanfare Royal Les Amis Réunis Gives-Huy, de Fanfare ‘St-Genoveva’ Oplinter, de brass band ‘Midden-Brabant’, de brass band Willebroek en de Leestse fanfare. De korpsen uit Ath, Belsele, Heestert, Izegem, Kapellen, Leval-Trahegnies, Limal en Overboelare hadden het studio-optreden niet overleefd.

De Leestse fanfare zou het moeten opnemen tegen vooral de beide brass bands die gerekend worden tot de absolute top van de Belgische amateurkorpsen. Geen gemakkelijke taak en een plaats tussen de eerste drie zou al als een hele prestatie aangerekend worden.

Via heel wat binnenwegen geraakten we tenslotte in Binche. We zouden bijeenkomen in het nieuwe gebouw voor de ouden van dagen. Toen we daar aankwamen, werd de fanfare netjes opgesteld voor een optocht doorheen de stad. Dit optreden was niet voorbereid wegens het regenachtig weer op de repetitiedagen tijdens de voorbije weken. Toch liep alles nog goed af ! Uitstekend zelfs, want al stappend muziek maken op gekasseide straten is niet zo gemakkelijk. Op de toppen van de hellingen was het bizonder moeilijk want de voorste rijen waren al aan het dalen en de achterste rijen moesten nog klimmen…

Op het gestelde uur bereikte de fanfare  het park van Binche waar het kioskoptreden zou uitgevoerd worden. ’t Was er koud, maar gelukkig regende het deze keer niet. De juryleden, nog altijd zeven in getal,  zaten in hun tentje te bibberen en dronken hete koffie aangelengd met iets sterkers…

Het optreden was niet meer zo goed als in de studio maar ernstige fouten en grote vergissingen bleven uit ! ’t Was dus nog goed…!

Na het optreden trokken de muzikanten weer naar de plaats van bijeenkomst. Een veertigtal supporters liepen achter het korps aan.  In het gebouw voor de ouden van dagen stonden de koude schotels te wachten…

Na het eten was het de beurt aan een van onze grote concurrenten, de brass band ‘Midden-Brabant’. Tot onze grote verwondering kon dit korps ook op stap gaan ! Onze verwondering was nog groter toen we zagen dat ze achteraan nog minstens veertig reservespelers hadden lopen ! Wat een

weelde ! In het reglement van de wedstrijd stond niets over op te stellen reservespelers en de verantwoordelijken van dit korps redeneerden : ‘wat niet verboden is, is toegelaten !’

Ze hadden ons toch mogen verwittigen, dan hadden we ook reserven meegenomen. Maar ja, van je beste vrienden moet je het hebben, zeggen ze. Later op de dag zullen ze het zelf wel ondervinden…

Toen moest iedereen direct de autocar in ! We zouden naar een groot kasteel rijden voor de gezamelijke uitvoering, de  bekendmaking van de uitslag en voor het banket.

Op een mooi verzorgd gazonnetje werden de korpsen opgesteld. De slotceremonie werd ingezet met een toespraak die kort zou zijn, maar veel te lang duurde. Toen werd de mars ‘We serve’, de officiële mars van de Lions Club Belgium uitgevoerd en ook nog ‘Carmen’.

En dan ging de uitslag worden bekend gemaakt…

Op de 3^de plaats : Brass Band Willebroek, op de 2^de plaats : Brass Band ‘Midden-Brabant’.
Op de 1^ste plaats : de Kon. Fanfare ‘St.-CCecilia’ van Mechelen-Leest !

Commentaar : de Leestse meisjes sprongen omhoog terwijl hun schoenen bleven steken ! Hun witte sokjes hingen vol met afgemaaid gras en modder ! Emerance kon niet op de toeschouwersplaatsen blijven staan en kwam naar de muzikanten toegesneld met tranen in de ogen…Ze zei : ‘Leest heeft verdiend gewonnen !’ De dirigent was ook content : hij had tweemaal gewonnen. Hij was er zelfs in gelukt zichzelf te overwinnen !!!

Op de autocar was het deze keer bijzonder stil. Er zaten muzikanten van Midden-Brabant bij en teveel feestvieren zou hen een nog grotere morele opdoffer hebben gegeven. En dat was niet nodig ! De Leestse muzikanten herinneren zich nog tijden toen zij werden geklopt en dan nog opdoffers kregen te verwerken…

Wat zijn nu de gevolgen van deze overwinning ?

-In de eerste plaats heeft de vereniging een goede financiële zaak gedaan door aan deze wedstrijd deel te nemen. De eerste prijs bedroeg nl. maar liefst 75.000 fr.

-Daarbij komt nog een plaatopname voor de Lions Club. Onze vereniging zal waarschijnlijk in de studio van ‘Polygram’ de plaat opnemen met daarop de verplichte mars van deze wedstrijd.   

…”

Wie torent boven alles uit ?

“J.P. Leveugle in de eerste plaats want hij wist zowel de eerste plaats als de tweede te behalen in de Grote Prijs van de Lions Club 1983 voor de F 1-korpsen die aan de finale mochten deelnemen, de muzikanten die zowel bij de Leestse fanfare meespelen en in de brass band ‘Midden-Brabant’ want ook zij werden eerste en tweede, maar alle records worden gebroken door YVES DE WIT, die én eerste en tweede én derde werd want die is ook nog muzikant bij brass band Willebroek.
Ook EDDY VAN ASCH verkeert in hetzelfde geval en misschien is er nog wel zo iemand…(We konden dat echter niet nagaan want op het ogenblik dat brass band Willebroek optrad, reden de autocars door de binnenwegen van Binche).
Ook ALFONS VAN ASCH speelde waarschijnlijk bij de drie korpsen mee want hij kwam samen met Yves het korps vervoegen…”  (Folder)

Sint-Cecilia Leest haalde met deze overwinning een geldprijs van 75.000 fr. binnen, het hoogste bedrag dat ooit aan prijzengeld is gewonnen door een Belgische amateurmuziekvereniging.

(‘Leest in Feest’, blz. 65)

28-05-2013 om 14:58 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg mei 1983 : Windhoos tijdens Leestse Volksfeesten

Op 20 mei 1983 kregen alle Mechelse Verenigingen volgende brief toegestuurd :

RAMPENFONDS LEEST

Tisseltbaan 34

2931 LEEST MECHELEN

Geachte Heer Voorzitter, Secretaris,

Betreft : Verzoek tot medewerking aan actie Rampenfonds Leest.

Zoals U weet werd, als gevolg van een windhoos, onze feesttent op 12.5.83 totaal vernietigd.

De schade aangebracht aan goederen in de handelsbeurs, aan auto’s van bezoekers en aan onze eigen installaties en goederen, beloopt meer dan 3 miljoen.

Wij doen nu een beroep op elke Mechelse vereniging  om daadwerkelijk te helpen.

Daarom beleggen wij  een speciale vergadering met de Mechelse verenigingen om na te gaan in welke mate U ons behulpzaam  zou kunnen zijn bij :

-benefietavond van zaterdag 18.6.1983 in de Mechelse Groentehal.

-organisatie en verkoop van reuze tombola ten voordele van het rampenfonds.
Het Stadsbestuur heeft aan alle van deze initiatieven zijn goedkeuring en medewerking toegezegd.
Wij verwachten een afvaardiging van uw bestuur op vrijdag 27.5.83 te 20 u. in het chalet van V.V. Leest.
Met onze oprechte dank voor uw medewerking die wij ten zeerste op prijs stellen, verblijven wij, met voorname hoogachting,

     Gust Emmeregs, Voorzitter Rampenfonds Leest.

Na de ramp – Benefietavond voor rampenfonds Leestse Volksfeesten

“V.V.Leest, misschien beter gezegd Gust Emmeregs, is niet bij de pakken blijven zitten.

Dankzij het doorzettingsvermogen van Gust Emmeregs en zijn talrijke medewerkers hebben de Leestse Volksfeesten, met uitzondering van de handelsbeurs, toch nog een min of meer normaal verloop mogen kennen. Over de gevolgen van de ramp en de toekomstplannen van de organisatoren hadden we een gesprek met Gust Emmeregs.

Vooreerst de gekwetsten : de toestand van de gekwetsten is inmiddels gunstig geëvolueerd, momenteel verblijft nog slechts één persoon, Maria Van Winghe, in het ziekenhuis. Voor alle gekwetsten geldt echter dat geen blijvende nadelige gevolgen worden verwacht.

Wat betreft de vergoedingen aan de slachtoffers blijkt dat reeds mondelinge akkoorden zouden bestaan met de verzekeringsmaatschappij, waarbij deze laatste zich bereid heeft verklaard om de lichamelijke letsels volledig te vergoeden.

Wat betreft echter de stoffelijke schade, geleden door de standhouders, liggen de zaken wel wat anders. Een advokatenkantoor te Mechelen werd aangesteld voor de afhandeling van de schadedossiers. Alle standhouders worden door dit kantoor aangeschreven om hun eisen in te dienen. Verleden week dinsdag en woensdag heeft Gust Emmeregs zich persoonlijk tot de standhouders begeven, om zich te vergewissen van de ernst van de geleden schade.

Dit gebaar van menselijkheid en medevoelen heeft zeer gunstige reacties uitgelokt bij de deelnemers, temeer dit bezoek niet werd afgelegd uit beleefdheid of zakelijkheid, maar uit louter interesse op menselijk vlak.

‘Beloften heb ik niet kunnen doen,’ zegt Gust Emmeregs, ‘maar ik heb in de mate van het mogelijke beloofd om iets te doen voor deze mensen.’

Daarop stelden we de vraag hoe de verzekering de zaak beschouwt : ‘Het zit zo,’ zegt ons Gust Emmeregs, ‘dat wij, dat zijn de organisatoren, twee verzekeringspolissen hebben onderschreven. Eerst en vooral een Burgerlijke Aansprakelijkheid, met een waarde van 10 miljoen, waarvan 9 miljoen voor lichamelijke schade en 1 miljoen stoffelijke schade.

Zoals ik reeds voordien zei, zou volgens officieuse verklaringen, de lichamelijke schade volledig aan de slachtoffers worden vergoed. Ten tweede hebben we een bijkomende brandverzekering afgesloten, zoals uit de overeenkomst afgesloten met de handelaars blijkt, en dit voor een verzekerde waarde door henzelf opgegeven voor de producten die ze tentoonstelden.

Nu is het zo dat voor de stoffelijke schade en de brandverzekering de dossiers nog maar pas zijn opgemaakt, en vooraleer daarin een fefinitieve beslissing door de directie kan worden genomen, zullen er nog wel een paar weken overheengaan. Anderzijds stipuleert de overeenkomst met de handelaars dat VV Leest geen enkele verantwoordelijkheid opneemt voor diefstal, beschadiging van de tentoongestelde producten, evenals de winstderving.

‘Gezien de zeer goede relaties met de plaatselijke middenstand’, gaat Gust verder, ‘waren we van oordeel dat er voor deze mensen ‘iets’ moest worden gedaan, dat we iets moesten organiseren, al ware het maar om ergens tussen te komen door middel van een gedeeltelijke vergoeding van de geleden schade. Woensdag 18 mei hebben we dan ook een brief verzonden naar het college van burgemeester en schepenen, waarin we de gevolgen van de ramp hebben uiteengezet. Ook hebben we in deze brief onze ideeën over mogelijke initiatieven toegelicht.

Die initiatieven omvatten de organisatie van een Benefietavond op zaterdag 18 juni in de groentehallen op de Zandpoortvest. Op deze benefietavond zullen talrijke artiesten optreden.

Veel bekende vedetten werden reeds aangesproken, maar er word nog gewacht op een schriftelijke bevestiging vooraleer een definitief programma kan worden opgesteld.

Gust prijst zich gelukkig met de Vlaamse artiesten door de jaren heen zulke goede contacten te hebben kunnen leggen. Enkelen hebben reeds mondeling hun steun beloofd, waaronder Marva en Connie Neefs.

Verder is er de oprichting van een rampenfonds. Het fonds is samengesteld uit afgevaardigden van de inrichters, standhouders en andere schadelijders. Het geheel wordt gecontroleer en beheerd door een gerechtsdeurwaarder, welke o.a.  toezicht zal houden op een speciale bankrekening waarop de bijdragen worden gestort. Het rampenfonds zal ook een reuzentombola inrichten met prachtige prijzen.

Alle gelden die het rampenfonds en de benefietavond zullen innen, zullen volledig worden aangewend om de stoffelijke schade te vergoeden. Dit, op een realistische basis, zegt Gust Emmeregs, want jammer genoeg hebben we reeds moeten constateren dat sommigen proberen misbruik te maken van de vergoedingen, door te hoge schadeeisen in te dienen, die volstrekt niet met de realiteit overeenstemmen. Dat willen we absoluut vermijden , en we willen volgens een vaste verdeelsleutel werken, opdat iedereen op een zo eerlijk mogelijke manier zal worden vergoed.

In feite zijn er drie categorieën van schadelijders : de handelaars, VV Leest en eigenaars van voertuigen die geparkeerd stonden bij de feesttent. We zullen dan ook de fondsen zo gelijk mogelijk over deze drie categorieën verdelen, los van de beslissingen van de verzekering, maar volgens een reële basis. Vorige week vrijdag hadden we dan een onderhoud met burgemeester Ramaekers en stadssecretaris Geys, gaat Gust verder, en ik moet zeggen dat dit onderhoud op een zeer begrijpende en vriendschappelijke wijze is gevoerd. Die mensen hebben mij hun principiële medewerking beloofd, en daarover ben ik zeer tevreden en dankbaar.

Eveneens werden reeds een 150-tal brieven verstuurd aan verschillende verenigingen in Mechelen om hun medewerking te vragen bij zijn opzet.

Een geslaagde benefietavond zou in Mechelen een prachtige navolging betekenen van de solidariteit die te Leest bij de ramp zelf reeds werd betoond. (EM)” (‘DMW’, 26/5/83)

Gazet van Mechelen van dezelfde datum (26/5) voegde daar nog aan toe :

“…tijdens de benefietavond treedt een pleiade van artiesten aan. Stuk voor stuk boden ze hun medewerking gratis aan. Rob De Nijs zegde een optreden van een gans uur toe en Marva, met wie de Leestse Volksfeesten in 1971 een daverende start namen, zegde toe, ten uitzonderlijke titel, nog éénmaal op het podium te willen klimmen. Connie Neefs is er ook bij, dit keer als zangeres en verder treden Stella, Fancy, Paul Anderson, Danny Fisher en nog een vijftal andere artiesten w.o. mogelijk de Strangers gratis op. Het stadsbestuur stelde eveneens gratis, de Mechelse groentehal ter beschikking…”

Tentenbedrijf aansprakelijk ?

“Tijdens de voor de schadelijdende handelaars bij de ‘tentenramp’ belegde bijeenkomst donderdagavond, bleek uit de toelichting van verzekeringsregelaar Van de Sompel, dat de verzekering bereid is tot regeling van de dossiers in zoverre de inrichters aansprakelijk kunnen gesteld worden.

Met een geregistreerde windsnelheid tussen 90 en 103 km/uur op het ogenblik dat de Leestse tent het begaf, wordt door de verzekeringen echter de aansprakelijkheid van het tentenbedrijf Veldeman uit Bree in vraag gesteld. Onderzocht wordt thans of de opgetrokken tent al dan niet tegen dergelijke windkracht moet bestand zijn.

Tijdens de bijeenkomst toonden de getroffen standhouders zich alvast positief. Slechts één van hen vroeg zijn standgeld terug, maar is wel zinnens volgend jaar terug van de partij te zijn. De overige handelaars zegden nu reeds hun toezegging definitief toe en schreven hun inschrijvingsgeld naar volgend jaar over.

Lange artiestenlijst

Vernomen wordt dat de lijst van gratis meewerkende artiesten aan de benefietavond  nog sterk is aangegroeid. Nieuwe toezeggingen liepen binnen vanwege Freddy Stewart, Sylvia, Micha Marah, Fancy, Sarah Kaen, Paul Andersen, Kikky Amity, Yvo Frankly, John Terra, Erik Van Neygen, Anita Léoné en Gene Summer die allen mee optreden  tijdens de sterrenparade.

Mini-Handelsbeurs

Voorafgaand aan de sterrenparade wordt zaterdagnamiddag 18 juni in de groentehal een mini-handelsbeurs opgezet waarbij de getroffen handelaars zullen pogen een gedeelte van de opgelopen schade te recupereren.
Bij de tentenramp beschadigde materialen zullen aan spotprijs te koop worden aangeboden. Hieronder een viertal beschadigde maar fonkelnieuwe personenwagens die bij opbod zullen worden verkocht. (FOJ)” (‘GVM’, 28/5/83)

De wielerwedstrijd : Ereprijs Leestse Volksfeesten voor juniores.

Negenenvijftig deelnemers en dat de dag voor het nationaal kampioenschap. De organisatoren waren tevreden van de opkomst. Daar zat vanzelfsprekend de ‘trofee Junior van het jaar’ voor veel tussen. De wedstrijd ging om 15 uur van start en liep over een afstand van 82 km of 16 ronden langs de Dorpsstraat, Molenstraat, Heirstraat, Blaasveldstraat, Juniorslaan en terug Dorpsstraat.

Alle koersformaliteiten, vertrek en aankomst vonden plaats in het voetballokaal, rechtover de kerk bij Frans De Laet.

De organisatie berustte bij het bestuur van de Leestse Volksfeesten dat samengesteld was uit Emiel Spruyt, Gust Emmeregs, Louis Solie en Gustaaf Van Ingelgem, niet toevallig de stuwende krachten achter VV Leest.

Sponsors waren Gazet van Mechelen, de Stad Mechelen, Het Rode Kruis van België, Nieuwkuis Speed Shop uit Willebroek, ABC – Bouwmarkt uit Heffen en de Koninklijke Wielerclub Hombeekse Sportvrienden. De palm voor deze wedstrijd werd geschonken door Fietsenhandel Nuytkens uit de Dorpsstraat en het was de Grobbendonkenaar Danny Hendrickx die er mee aan de haal ging. De Leestse renners werden allebei uitgeschakeld door pech. Gino De Leeuw viel in de derde ronde reeds uit door bandbreuk en Geert De Bruyn verging het niet beter. Tot tweemaal toe begaven er spaken in één van zijn wielen en de tweede maal was er te veel aan.

‘Celineke’ wil nooit meer in een tent.

“Drie hoog, kamer 325 in het St.-Jozefziekenhuis, herstelt nog steeds de 79-jarige Celina De Prins – Van Winghe van de verwondigen die ze die fatale Ons-Heer-Hemelvaartdag jl. opliep toen in Leest de feesttent instortte.

Op ‘Celineke’ na zijn de overige slachtoffers die verwondingen opliepen bij dit absolute dieptepunt van de Leestse Volksfeesten, allen aan de beterhand.

Slechts Celine vertoeft nog steeds in het ziekenhuis, al bestaat er goede hoop dat ze omstreeks einde van deze week terug naar huis mag naar de Alemstraat 6 in Leest.

‘Celineke’ betrekt daar samen met twee van haar ongetrouwde zonen het boerderijtje waar ze samen met haar in 1951 overleden man altijd ‘geboerd’ hebben.

‘Ik heb mijn part van de menselijke miserie gehad’, vertelde ze gisteren vanuit haar ziekenhuiszetel. ‘Eerst overleed mijn man en dan verloren we een zoon. Om het daar bij te laten’.

Nog zeven kinderen in leven en elf kleinkinderen waken er over dat Celina zich niet eenzaam moet voelen in het ziekenhuis. Maar toch is ze het er beu en wil zo spoedig als maar kan weer naar Leest. De goede zorgen van het dokters- en verplegerskorps van Sint-Jozef ten spijt.

Als elk jaar

Zoals elk jaar met Ons-Heer-Hemelvaart trok Celine op 12 mei jl. in het gezelschap van schoonzoon Gust Moens en dochter Maria naar de feesttent op de Kouter.

‘Met de volksfeesten dragen ze daar telkens een mooie misviering op en die uitstap combineren we min of meer met wat eten in het gelegenheidsrestaurant en een rondgang door de jaarbeurs’.

Die donderdag was Celina er toch niet gerust in. Reeds tijdens de receptie was haar de kracht van de wind opgevallen. ‘Wij als oudere mensen zien die dingen anders. En deze keer had ik toch wel gelijk’.

Het gezelschap rond ‘meter’ Celina at vlugger dan naar gewoonte. ‘Ik betrouw dat weer niet Gust’, zei Celina tegen haar schoonzoon ‘, ‘ik loop al een eindje voorop’. Celinnekes woorden kregen de tijd niet om koud te worden. Ze bevond zich ter hoogte van de uitgang toen de tent instortte. In het gedrum om zich in veiligheid te brengen kon Celina het evenwicht niet bewaren en viel ze zwaar op de grond. Blijkbaar niemand die dat had bemerkt want Celina huivert nu nog als ze verhaalt hoe honderden voeten haar op de grond letterlijk vertrappelden.

‘Ik kon zelfs niet meer om hulp roepen, mijnheer. Ik lag daar hulpeloos, plat op de natte plankenvloer en hoorde overal rond me gekrijs en geschreeuw. Een echte ramp !’

Dochter Maria en schoonzoon Gust waren de eersten die bemerkten dat ‘meter’ zich niet in veiligheid had kunnen stellen. ‘Maar mensen toch, help nu toch mijn moeder !’ schreeuwde Maria. Weinige ogenblikken later werd Celina de ziekenwagen ingedragen en naar het Sint-Jozefziekenhuis gebracht.

Daar werden ondermeer drie ribbenbruken, een ingedrukte borstkas, een gebroken duim, gekneusde tenen en vertrappelde handen op het diagnosekaartje van de dokters opgetekend.

Pijn

De eerste dagen vooral leed ik onzeglijk veel pijn, vertelde Celina. ‘Ik weende letterlijk van de smart. Nu nog is die pijn niet helemaal verdwenen’.

Bovendien lijkenzich af en toe complicaties voor te doen zodat Celina nu regelmatig een ademhalingstoestel moet hanteren. ‘Dat helpt wel, maar bederft dan weer mijn eetlust’.

Nooit meer

Al blijft Celina de Leestse Volksfeesten genegen en bewondert ze de inspanningen van het comité errond, haar zien ze niet meer in de feesttent. ‘Dat nooit meer. Ik ging er graag naartoe maar de schrik zit voorgoed in mijn lijf !’

-Nachtmerries ? ‘Zo sterk mag je het niet uitdrukken. Eén keer nochtans werd ik midden in de nacht wakker. Ik moet toen lelijk te keer gegaan zijn, want de verpleegster had heel wat moeite om me weer rustig te houden’.

En ook nog : ‘Als de wind nu hard aan het waaien gaat, ben ik weer bang. Dat had ik vroeger niet…’

Celinneke Van Winghe is helemaal niet boos op de mensen die haar ongewild vertrappelden. ‘Die mensen deden dat immers niet moedwillig. Dat ogenblik gold immers ieder voor zich’.

Bovendien kreeg ze de afgelopen ziekenhuisweken heel wat bezoek van buren, familie en vrienden die zeer met haar begaan zijn. Een van de eerste bezoekers in het ziekenhuis was Gust Emmeregs, de spil achter het hele Leestse volksfeestgebeuren. Ook diens echtgenote stapt geregeld kamer 325 binnen met een of andere attentie.

Bij al die gelegenheden heeft ze wel honderd maal haar benarde verhaal gedaan en het allemaal evenveel keer opnieuw beleefd.

‘Het was inderdaad een lelijke ramp’ –zei ze ons gisteren ten afscheid. ‘En ik kreeg het wel uitzonderlijk erg te verduren’. Wanneer we afscheid namen kwam kleindochter ‘Sandra’ met een dikke kus ‘meter’ gedag zeggen. Die remedie brengt Celineke wel weer vlug naar het boerderijtje aan de Alemstraat ! (Fons Jacobs)” (‘GVM’, 31/5/1983) 

Foto’s :

-Na het wegwaaien van de feesttent hadden alle koersfaciliteiten plaats in café ‘In de Bareel’ van Frans De Laet. Op de foto de organisatoren en de plaatselijke renners Geert De Bruyn uit de Dorpstraat en Gino De Leeuw uit de Cecilialaan.

-Danny Hendrickx uit Grobbendonk werd winnaar van de ‘Ereprijs Leestse Volksfeesten’. Bij Gust Emmeregs kon er opnieuw een glimlach af na de puike organisatie van de junioreswedstrijd.

-Celinneke De Prins – Van Winghe bekomt van haar emoties in het ziekenhuis.

-‘Doris D and The Pins’.

-De hoofdattractie van de 13^de Leestse Volksfeesten : Will Tura

19-05-2013 om 10:45 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg mei 1983 : Windhoos tijdens Leestse Volksfeesten

Gust Emmeregs : ‘Dertien bracht ons echt ongeluk’.

“Vrijdagochtend de dertiende, 9 u. Op de parking van VV Leest aan de Dorpstraat, zijn medewerkers  de laatste brokstukken aan het opruimen van de platgewaaide feesttent.

Over de aansprakelijkheid is het laatste woord nog niet gevallen. De grootste slachtoffers zijn beslist de 25 lokale standhouders van de Handelsbeurs. Zij leden miljoenen schade, maar zijn slechts verzekerd voor brandschade…!

Toen de tent het begaf bevond Gust Emmeregs zich op de parking : ‘Er was bijzonder veel wind. De trekkabels aan de palen zinderden. Ik maakte me heel wat zorgen . Maar dat ze zouden begeven was niet te verwachten. Al 13 jaar zetten we de tent op en laten ze nadien controleren door het tentenbedrijf. Toen de tent het begaf hebben wij vele kinderen van onder het zeil gehaald. De paniek was enorm, de schade niet te overzien. Er bevonden zich 600 mensen in de tent. Ongeveer 250 waren aan het eten. De solidariteit na het drama is me toch bijgebleven. Iedereen stak een handje toe : politie, brandweer, Rode Kruis, mensen uit Leest die toevallig voorbij kwamen. Ook de stad hielp ons. Burgemeester Ramaekers liet personeelsleden vorderen om op te ruimen’.

Ondanks alle leed namen Gust Emmeregs en zijn bestuur toch de beslissing om er mee door te gaan. Gust : ‘Nu pas beginnen voor VV Leest maar eerst de echte moeilijkheden. De dertiende feesten brachten ons echt ongeluk. We zullen blijven zoeken naar een miljoen om de nodige gronden aan te kopen en de voetbalploeg te redden. Maar schrijf gerust dat ondanks alles de Volksfeesten zullen blijven bestaan… Leo De Nijn.”

(Het Laatste Nieuws 14 mei)

“…Eerder kreeg feestvoorzitter Gust Emmeregs telefoonoproepen met bedreigingen. Gedreigd werd dat de tent in vlammen zou opgaan. Tijdens de feestdagen werd dan ook strenge controle uitgeoefend.

Donderdagavond werden de feestelijkheden ondergebracht in twee plaatselijke zalen door de eigenaars ter beschikking gesteld. De twee optredende groepen, de ‘Strangers’ en ‘Doris Day’, brachten elk  de helft van het optreden in de ene zaal en de andere helft in de andere zaal. Met twee stampvolle zalen is deze dag dan toch kunnen doorgaan.

Vrijdag  werd gespeeld om de trofee Louis Neefs met 18 deelnemende ploegen uit het Mechelse, in de reeds terug opgebouwde feesttent. De spelen bestonden uit een verrassende opdracht, baltrappen, kisten stapelen, kooispel, schatten-meten-raden, kwis en dansproef, gepresenteerd door Rik Samijn en Connie Neefs. De wisseltrofee Louis Neefs werd dit jaar gewonnen door de Landeljke beweging van Leest. ABC-Bouwmarkt schonk aan elke vereniging duizend frank op voorwaarde dat deze weerd afgedragen aan het rampenfonds van de Leestse Volksfeesten.

Tijdens deze avond maakte Gust Emmeregs gebruik om de mensen van de Kon. Fanfare St.-Cecilia van Leest te bedanken om hun medewerking tijdens het opruimen en het opnieuw opbouwen van de feesttent.

Zaterdagavond werd gevuld met een optreden van Rob De Nijs en een balletvoorstelling.

Rond de 1200 personen stroomden deze avond bij mekaar om te genieten van de midnight show. Alhoewel velen een heel andere visie hadden op deze show, kon deze avond toch geslaagd worden genoemd.

De Leestse Volksfeesten werden afgesloten met een optreden door de koning van het Vlaamse lied Will Tura. Na dit optreden werd Gust Emmeregs extra in de bloemetjes gezet voor de moed die hij heeft opgebracht om deze feesten na een onoverzichtelijke ramp toch door te zetten. (D.D.S.)” (Gazet van Mechelen, 17 mei)

“Grimmige gezichten hebben we gezien die eerste avond. Met een uitdrukking van : we hebben tegenslag gehad maar niemand krijgt ons eronder ! Met Leestse verbetenheid werd het puin opgeruimd terwijl voor donderdagavond twee andere zalen in orde gebracht werden én er een nieuwe tent verscheen. The show must go on.

Improvisatie, maar toch georganiseerd. Hoe Emmeregs en medewerkers zcih donderdagavond gingen uit de slag trekken was voor ons een raadsel. Maar met een organisatorisch genie als Gust plus een paar honderd werkwillige handen kan natuurlijk het onmogelijke.

In de parochiezaal zorgde The Five Pennies band voor muziek terwijl in de tweede zaal een discobar voor de ambiance zorgde. The Strangers en Doris D and the Pins zouden in elke zaal een optreden afwerken.

De Strangers stelden niet teleur. Een spetterende show met gags, humor en Antwerpse leut deden de toeschouwers even de emotie van de namiddag vergeten.

De Special Diner Show bleek een originele en geslaagde poging om eens met iets anders uit te pakken. Eddy Vromen zorgde ondertussen voor aangepaste hammondorgelmuziek maar uiteraard werd er gewacht op dé twee attracties van de avond Penney De jager en Rob De Nijs

Eigenlijk is er na de donderdagnamiddag niks meer misgelopen. Gelukkig maar !”

(De Mechelse Week, 19 mei)

Ramp te Leest.

“…na de hevige regenval sloeg plots het weder om. Er kwam een hevige wind opzetten die op het middaguur de kracht van een orkaan kreeg. Vooral de windstoten waren geweldig en bereikten soms een snelheid van meer dan 100 km per uur. Dit werd omstreeks 12u45 voor de feesttent fataal. De feesten waren omstreeks 11 u officieel voor het publiek opengesteld. Voor de officiële opening hadden de leden van het college van burgemeester en schepenen forfait gegeven. In een brief aan Gust Emmeregs verrechtvaardigden zij deze afwezigheid met te wijzen op de scherpe kritiek die tijdens de recente gemeenteraadszitting gemaakt werd in verband met de problemen rond VV Leest. De plechtigheid had dan plaats zonder burgemeester en schepenen. In zijn gelegenheidstoespraak drukte de h. Emmeregs de hoop uit dat deze dertiende Leestse Volksfeesten voorspoedig zouden verlopen.

Er bevonden zich in de toch beperkte ruimte honderden mensen waaronder vele kinderen. Ook waren er een honderdtal standhouders aanwezig, die hun firma’s vertegenwoordigden op de handelsbeurs, die eveneens in de tent werd ondergebracht. Anderzijds zat het restaurant nokvol en deed  men zich te goed aan drank en spijzen.

En dan gebeurde het. Een eerste hevige windstoot deed de tent op haar grondvesten daveren. De wind blies hevig door de tentzeilen die aan het wapperen gingen en gierde door spleten en gaten. Met angstige blikken bemerkt plots het publiek dat een windhoos zich meester maakte van de tent en deze niet meer kon zorgen voor een stevige beschutting.

De ijzeren platen waarop de tent rustte, werden met aarde en al de hoogte ingetrokken alsof het rieten matjes waren. Hier en daar trachtten een paar standhouders de palen wat steviger in de bevloering te vestigen maar de druk was zo geweldig dat zij soms mee de hoogte ingingen. Overal hoorde men het angstig geschrei van kinderen en daartussen de geruststellende woorden van de ouders : ‘Het is nog niet zo erg, alles staat immers stevig vast’.

De tweede windstoot nog veel heviger dan de eerste werd fataal. De tent leek toen op een reusachtige luchtballon. Plots gebeurde het : achter het podium zakte een wand in mekaar. De wind krijgt nu volop vrij spel. De balken, die de tent onderstutten, begonnen te wankelen. Langs  alle zijden sprongen mannen naar voor om met de kracht van hun lichaam te trachten de natuurelementen te trotseren. Het werd een ongelijke strijd. Plots begaven de balken het. De vloer, die blijkbaar niet vast in de grond was geankerd, kwam omhoog, de kabels sloegen los, en het tentzeil loste met een donderend geraad en sloeg tegen de grond. Sommige aanwezigen werden door de luchtdruk omhoog gesmeten en smakten nadien terug tegen de vloer. De ravage die werd aangericht was enorm. Zij die erin zaten weten nog steeds niet goed hoe zij het er heelhuidig afbrachten.

Paniek.

Deze helse ogenblikken veroorzaakten een onbeschrijfelijke paniek. Kinderen huilden, ouders riepen op hun kinderen en sleurden deze mee naar de uitgang. Vrouwen weenden en mannen keken machteloos toe hoe alles in de prak ging. De tentpalen vlogen nu tientallen meters hoog door de lucht en vernielden alles op hun gevaarlijk traject. Een paar mensen lagen bedolven onder het tentzeil. De stands stortten als kaartenhuisjes in mekaar.

Een gedeelte van de tent was nog recht gebleven. Honderden drumden naar deze plaats om zo spoedig mogelijk de hel te verlaten. Een bejaarde vrouw, de 79-jarige Celine De Prins uit de Alemstraat nr. 6 te Leest, viel. De ongelukkige kon niet meer recht en werd als het ware door tientallen personen, die haar niet hadden opgemerkt, vertrappeld. Gelukkig werd zij op het nippertje gered door haar zoon en dochter, die zich ook in de tent bevonden en hun moeder konden wegsleuren. De ongelukkige werd later met tal van verwondingen naar het ziekenhuis overgebracht. Een ander slachtoffer was Herman De Neve, die samen met een paal werd opgetild en daarbij vleeswonden opliep en kloeg over pijnen in de rug.

Buiten, op enkele meters van de tent, bevonden zich Gust Emmeregs en zijn echtgenote.

Lijkbleek en machteloos moest hij toezien hoe alles op een tijdspanne van enkele seconden werd vernield. Zijn eerste bekommernis was hulp te bieden aan de gewonden. Gelukkig liep dit nog tamelijk goed af. Een vijftal personen liepen kneuzingen op en moesten zich in het ziekenhuis laten verzorgen. Zij werden vervoerd met de ziekenwagens van het hulpcentrum 900, die onmiddellijk ter plaatse verschenen.

Ook buiten de tent speelden zich panische tonelen af. Ouders misten hun kinderen en echtgenoten zochten mekaar. Overal was er gegil en wenende mensen. Niemand wist op dit ogenblik hoeveel gewonden er waren en of er misschien dodelijke slachtoffers te betreuren vielen. De kommentaren komen los : hoe is nu zo iets toch mogelijk, vraagt men zich af.

Mevr. Emmeregs vertelde ons in shocktoestand, dat zij gelukkig tijdig opdracht had gegeven de vuren van het restaurant te doven.. In de keuken was men immers druk doende voor de vele honderden restaurantgasten maaltijden te bereiden. Had het tentzeil vuur gevat, dan was de ramp nog verschrikkelijker geweest.

Enorme schade

Ook politie en brandweer kwamen ter plaatse en boden onmiddellijk hulp aan de getroffenen. De geteisterden waren in de eerste plaats de tientallen standhouders, die plots in de open hemel stonden en waarvan de goederen her en der verspreid lagen. De schade die deze windhoos heeft aangericht is enorm. Het is moeilijk een volledige raming te maken, maar algemeen wordt aangenomen dat de schade meer dan 10 miljoen bedraagt.

Door mekaar onder het zware dekzeil of onder ijzeren balken lagen kris kras televisietoestellen, potten, glaswerk, meubelen, opengescheurde dozen met detergent en al wat men op een handelsbeurs kan aantreffen. Een stand van een autodealer werd zwaar getroffen. Tal van nieuwe personenwagens kwamen onder het puin van de tent terecht en liepen blikschade op. Na de vlucht naar buiten keerden nadien de standhouders en de verantwoordelijken van de firma’s terug naar de plaats van het onheil. Wat zij te aanschouwen kregen was niet hoopvol. Met de moed der wanhoop werd de opruiming aangevat van wat min of meer heel was gebleven. Het hoeft gezegd dat vele inwoners van Leest en de naaste omgeving spontaan de handen uit de mouwen staken en actief mee hielpen bij de opruiming.Onder hen bemerkten wij ook enkele gemeenteraadsleden zoals de heren Van Aken en Van den Eden. Ook oud-burgemeester Jos Vanroy kwam ter plaatse om zijn collega en partijgenoot Gust Emmeregs zijn medegevoelen te betuigen. De bouwfirma ABC, die eveneens op de handelsfoor vertegenwoordigd was en de drankcentrale Guy Seeldraaiers uit Heffen, zorgden voor zware vrachtwagens en personeel om de plaats, waar eens de tent stond, zo spoedig mogelijk op te ruimen.

De show gaat verder

Op de plaats van het onheil verscheen ook burgemeester Ramaekers. Hij trachtte zijn collega van de gemeenteraad Emmeregs te overtuigen af te zien van zijn voornemen om onmiddellijk voor een nieuwe tent te zorgen. Maar Gust Emmeregs dreef door en reeds donderdagavond was Nederlands personeel ter plaatse om achter de parochiezaal een andere kleinere tent op te trekken. Het antwoord van Gust Emmeregs : ‘Wat kunnen wij anders doen, wij kunnen toch niet bij de brokken blijven zitten. Wij hebben een programma en dat moeten wij afwerken ondanks alle tegenslag.’

Deze beslissing getuigt van moed en doorzettingsvermogen. De handelsfoor, die moest worden afgelast, maar het showprogramma dat donderdagavond plaats had in de parochiezaal van Leest, ging de volgende dagen door in de nieuwe feesttent. Niet te geloven maar waar ! (Eddy Moens)”  (De Mechelse Week, 19 mei)

Foto’s :

-Brandweermannen aan het werk tussen de neergestorte tent.-

-Op deze plaats zaten ruim 300 mensen aan tafel te eten…

-De beelden spreken voor zich…

-Een ontredderde Gust Emmeregs naast de Mechelse burgemeester.

-De populaire Antwerpse groep ‘The Strangers’ stond ook op de affiche.

19-05-2013 om 10:39 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg mei 1983 : Windhoos tijdens Leestse Volksfeesten

Een samenvatting van de persverslagen over de ramp :

400 feestvierders zaten onder ingestorte tent.

“Een krachtige windhoos heeft gisteren omstreeks 13 u. de feesttent van 85 bij 30 meter, die was opgetrokken op de voetbalterreinen van VV Leest, weggeblazen. Op dat ogenblik zaten ongeveer 400 mensen aan tafels in de tent.

Men had de erge stormwinden reeds een tijdje in de gaten en om op eventualiteiten voorbereid te zijn, was besloten gasformuizen van de veldkeuken en de elektriciteitstoevoer tijdelijk af te sluiten. Gelukkig maar, want nog maar net waren die voorzorgsmaatregelen genomen of over haar ruim 2.500 m2 oppervlakte, compleet met plankenvloer en 25 handelsstands, werd de immense tent tot drie meter hoog in de lucht getild en vervolgens neergesmakt. Bij de honderden aanwezigen ontstond paniek. De dooreengetuimelde mensen zochten hun heil in de vlucht langs de opengescheurde tentzeilen. Ze dienden daartoe een ware ravage van bloemstukken, glasscherven, stukgewaaide stoelen en dooreengerammelde kermisattributen te overwinnen.

Op minder dan geen tijd waren de Mechelse brandweer en de politie ter plaatse om de onder het tentzeil bedolven mensen te bevrijden.

Op enkele builen en schaafwonden na kwamen de meesten er nog betrekkelijk goed van af.

Toch dienden vijf gewonden naar het Sint-Jozefziekenhuis te Mechelen overgebracht. Drie van hen konden het ziekenhuis na verzorging verlaten. Erger was het gesteld met Herman De Neve uit de Sint-Cecilialaan te Leest, die toen hij zich aan een paal vastklampte mee in de hoogte werd geslingerd en onzacht tegen de grond gesmakt. Hij liep een beenbreuk op. In hetzelfde ziekenhuis blijft ook Maria Van Winghe, Alemstraat 6 Leest, ter verzorging opgenomen.

Tranen

Al bij al heeft men te Leest nog het geluk gehad dat de vernielde feestinstellingen geen vuur vatten. Dat men aan een drama is ontkomen besefte men zeer goed. In het chalet van VV Leest bekwamen enkele aanwezigen van de doorstane emoties en een aantal dames lieten de tranen de vrije loop.

Paniek was er ook toen een klein jongetje zoek bleek. Zijn ouders klommen terug in de neergevallen tent, maar de knaap bleek zich inmiddels reeds in veiligheid te hebben gebracht.

Gust Emmeregs, voorzitter van het organiserend comité, vertelde ons dat hij nog gisterennamiddag een vervangingstent uit Bree zou laten overkomen om het programma van de Volksfeesten van vandaag af tot en met zondag naar planning te kunnen laten doorgaan.

De parallel-lopende handelsmanifestaite met 25 exposanten, werd echter afgelast.

    Fons Jacobs.” (Gazet van Mechelen, 13 mei)

Leest : reuzentent platgewaaid. – Vijf gewond na windhoos

“Eén uur na de opening van de dertiende Leestse Volksfeesten heeft een windhoos donderdag om 13 uur de 2.500 vierkante meter grote feesttent plat gelegd. Meer dan 300 mensen zaten binnen in het restaurant rustig te eten, toen de tent brutaal werd opgetild enseconden later tegen de grond gesmakt. Inzittenden, die poogden het zeil vast te houden, werden gewoon mee de lucht in geslingerd. Er ontstond paniek onder de aanwezigen, die al kruipend van onder de stukgeslagen tafel en stoelen een weg naar buiten zochten.

Vijf personen werden gewond, onder wie twee ernstig. Ze werden overgebracht naar een ziekenhuis te Mechelen. De schade loopt in de miljoenen. Het tentoongestelde materiaal van de deelnemers aan de Handelsbeurs, op de parking van de voetbalclub V.V. Leest, werd volledig vernield.

Gust Emmeregs had rond het middaguur de feestelijkheden geopend.

‘Hopelijk brengen deze dertiende Volksfeesten voor ons geen ongeluk, want we hevbben het geld bikkelhard nodig om het voetbal in Leest te redden’, zo sprak de voorzitter, die tevens gemeenteraadslid is te Mechelen.

De genodigden hadden nog maar pas de rondgang van de handelsbeurs achter de rug, toen een wervelwind opstak. Meer dan 300 personen, waaronder heel wat kinderen, zaten in het restaurant te eten, toen het drama gebeurde.

Gewond

De  uitgerukte ziekenwagens brachten in totaal vijf gewonden naar het St.-Jozefziekenhuis. Drie van hen konden de dag zelf worden ontslagen. Erger is de toestand van de twee andere slachtoffers, Herman De Neve en de bejaarde weduwe Maria Van Winghe, beiden uit Leest.

Beiden liepen ze een beenbreuk op. Herman De Neve werd bij een poging om het tentzeil tegen te houden mee de lucht in geslingerd. Op de grond kreeg hij een afgeknakte paal op het been.  Nog gecontroleerd

Een ontredderde voorzitter-organisator Gust Emmeregs : ‘Een ramp voor ons. Gelukkig deed dit zich niet vanavond voor, want dan is de tent gevuld met 2.000 toeschouwers. De wind  verplaatste zich in de tent van links naar rechts. In een mum van tijd laf alles plat. Verschrikkelijk. Gelukkig dat een van onze medewerkers tijdig de elektriciteit kon uitschakelen in de keuken. Hierdoor werd beslist brand vermeden.’

Of dat tevermijden was ?  Emmeregs : ‘Wij organiseren deze feesten reeds voor de 13^de maal. De feesttent was zeer goed vastgemaakt. Woensdag hebben wij nog een controle laten uitvoeren door de firma die ze ons geleverd heeft. Alles was puik in orde.’

V.V. Leest spendeerde aan de organisatie één miljoen voor deze vierdaagse internationale vedettenshow. Bewonderenswaardig is wel de moed van de Leestse medewerkers. Die begonnen gisterennamiddag nog met de opbouw van een nieuwe tent, achter de Parochiezaal aan de Kouter. Van vandaag vrijdag af zullen de feesten hier tot zondagavond doorgaan. De Strangers en Doris D and the Pins traden gisteravond op in twee feestzalen in Leest, die de pastoor ter beschikking had gesteld. Voor deze vedetten was het rennen van de ene naar de andere zaal. Leo De Nijn.”  (Het Laatste Nieuws, 13 mei)

Opening van de Leestse Volksfeesten 1983

“Op donderdag 12 mei ll. werden de Leestse Volksfeesten officieel geopend met een eucharistieviering in de feesttent aan de Dorpsstraat op de terreinen van V.V. Leest. Deze plechtigheid werd o.m. opgeluisterd door onze fanfare.
De Leestse Volksfeesten en de handelsbeurs waren slechts een uurtje officieel geopend of de wind begon aan te wakkeren. Toen staken er plots hevige windstoten op en toen gebeurde het. De feesttent werd de lucht ingetild en kwam terug neer zodanig dat ze helemaal instortte. Paniek en verwarring…Bij de nog aanwezige mensen werd alleen wat stoffelijke schade vastgesteld : een muzikant met een gescheurde broek en een andere met een licht beschadigd instrument. Deze laatste had het al hersteld tegen het optreden van een paar dagen later.

Wie als organisator zo iets te verwerken krijgt, is waarschijnlijk de wanhoop nabij. De Leestse Volksfeesten konden gelukkig verder georganiseerd worden. Achter het parochiehuis werd een nieuwe tent opgebouwd en vanaf vrijdag kon het gebeuren daar doorgang vinden.

In de pers werd voldoende aandacht besteed aan deze ramp zodat we er hier niet verder hoeven over uit te wijden. We hopen alleen maar dat er zoiets  ons niet overkomt met de organisatie van de Ceciliafeesten…” (‘Van Toeters en Trompetten’ nr. 2 van 1983)

Volksfeesten gaan door

“De winderige gebeurtenissen gisteren te Leest waren bepaald niet van aard om de 13^de Leestse Volksfeesten het feestelijk karakter te geven waarop men gerekend had.

Het begon overigens al in mineur, wanneer feestvoorzitter Emmeregs bij de openingsplechtigheden niemand van het Mechelse schepencollege kon begroeten.

Burgemeester Ramaekers was er gisterennamiddag, na het drama wel, en sprak de getroffenen moed toe.

Nadat de feesttent letterlijk in mekaar was gezakt, werd het donderdagprogramma, enigszins geïmproviseerd, verder afgewerkt in de beide Leestse feestzalen. Intussen werd met man en macht gewerkt aan het optimmeren van een vervangingstent waarin van vandaag tot en met zondag de affiche zal worden aangesneden.” (Gazet van Mechelen 13 mei)

‘We zijn geruïneerd’, zegt Gust Emmeregs.

“ ‘We zijn geruïneerd !’ Gust Emmeregs raamt dat de donderdag – gebeurtenissen voor zijn vereniging minstens één miljoen gaan kosten. ‘Maar het kan ook nog meer zijn.’

We haalden Gust Emmeregs gisterenochtend uit zijn bed om te kijken hoe het nu verder moet met VV Leest en de daarmee verwegen volksfeesten.

De voorzitter stond op zowat een 20 meter van de feesttent toen die door een krachtige windhoos tot vier meter in de lucht werd getild om vervolgens, seconden later, als een kaartenhuisje ineen te stuiken.

‘Onze allereerste bekommernis ging naar de enkele honderden die onder balken en tenzeilen werden bedolven. Zijn er slachtoffers vroegen wij ons af. Een aantal aanwezigen raakte in paniek en zoeken was het vooral naar kinderen. Gelukkig dat men het gevaar had zien naderen, zodat bijtijds gas- en elektriciteitsleidingen werden afgesneden. Was er in de weggewaaide tent brand ontstaan, dan was het drama niet te overzien geweest. Toch liepen nog een aantal slachtoffers pijnlijke brandwonden op toen de inhoud van frietketels over hun lichaam terechtkwam.

Solidair

Gust Emmeregs roemt de bereidwilligheid van een vijftigtal mensen die onmiddellijk  hun slechte pak  aantrokken en de handen uit de mouwen staken bij de reddings- en opruimingswerken. Ook stelt hij de tussenkomst van het stadsbestuur dat politie, brandweermensen en arbeiders ter beschikking stelde, zeer op prijs.

‘Iedereen die er moest zijn, was er ook’, stelt onze zegsman vast.

Tijdens een haast indrukwekkende  operatie werden noodoplossingen uitgewerkt zodat reeds donderdagavond het optreden van de show in beide dorpszalen kon doorgaan.
Tegen de avond aan was aan de Kouter in Leest bovendien een vervangingstent die plaats biedt aan 1.200 toeschouwers, opgetrokken. Een huzarenstukje, waar men anders enkele dagen over doet.

Verlies

Verspreid over de 13 jaar dat de Leestse Volksfeesten tot een evenement dat weerklank vond in de ganse regio zijn uitgegroeid, kochten de initiatiefnemers tal van accomodaties aan. Hieronder een volledig uitgeruste keukenuitrusting die reddeloos verloren is gegaan. De winst die men hoopte te maken bij een 700-tal op te dienen maaltijden in het gelegenheidsrestaurant dient evenzeer afgeschreven. Dat geld is weg, samen met karrenvrachten drank, groente, fruit en 150 kg biefstuk. De inkomstenderving hier alleen reeds beloopt 200.000 fr.

Het grootste financieel verlies  lijden echter de handelaars die een stand optrokken in de handelsbeurs. Die activiteit diende te worden afgelast en de reacties die men uit verzekeringsmiddens kreeg zijn allesbehalve positief. Bovendien verbonden de Leestse Volksfeesten zich t.a.v. deze handelsbeurs louter in geval van eventuele brand. Het tentenbedrijf Veldeman uit Bree heeft van haar kant wel een verzekering tegen stormschade.

VV Leest centraliseert om die reden alle schadedossiers. Donderdag maakte de politie proces – verbaal op en een gerechtsdeurwaarder werd eveneens ter plaatse gehaald. De zaak wordt nu verder uitgepraat.

De 13^de Volksfeesten kunnen bepalend zijn voor het verdere bestaan van VV Leest, had Gust donderdagvoormiddag bij de openingsplechtigheid gezegd, 13, geluks- of ongeluksgetal ?

Gust Emmeregs spreekt over een soort voorgevoel wanneer hij nu aan die uitspraak terugdenkt. ‘Reeds van in het begin hadden we problemen op allerlei vlakken ! Denk maar aan de moeilijkheden met het stadsbestuur.’

De morele klap die wel iedereen heeft gehad doet evenwel geen afbreuk aan de plannen die Gust Emmeregs in de toekomst heeft. Met meer overtuiging dan ooit zei die ons dat de Volksfeesten eeuwig zullen blijven bestaan. Datzelfde geld ook voor VV Leest dat 1 miljoen nodig heeft voor de aankoop van de gronden.

Met de erfgenamen van de terreinen werden overeenkomsten getekend en VV Leest wil, hoe dan ook, dat geld bijeenkrijgen. Intussen gaat het programma van de feesten, de handelsbeurs uitgezonderd, naar planning verder.
De initiatiefnemers hopen alsnog op een massale belangstelling want een steuntje in de rug kan men daar in Leest in deze benarde tijden best gebruiken.

Gewonden

Intussen geraakten ook meer gegevens betreffende de slachtoffers bekend. Zoals gemeld dienen Herman De Neve, Verschuerenstraat en Weduwe Van Winghe, Alemstraat in het ziekenhuis te blijven;

Zij liepen respectievelijk een ruggewervelfractuur en verwondingen over gans het lichaam op. Na verzorging mochten mochten Jan Jacobs en zijn dochtertje Marleen, Prinsenlaan 1 en Felix Geens, Kleine Heide 7, het ziekenhuis verlaten.

Maria Spoelders, Elleboogstraat, Irma Annaerts uit Dendermonde en Leonie De Laet uit de Kouter zochten gisteren een dokter op. Buiten deze slachtoffers liepen nog tientallen andere aanwezigen kneuzingen op. Zij werden ter plaatse door het Rode Kruis en de ambulancediensten verzorgd. Fons Jacobs.” (Gazet van Mechelen 14 mei)

Foto’s :

-Het publiek vluchtte in paniek weg.

-Een stand van elektrische apparatuur liep voor honderdduizenden fr. schade op.

-Diep onder de indruk wordt een dienster uit het restaurant in de stukgeblazen feesttent door twee redders weggeleid.

-Beschadigde auto’s werden door medewerkers uit de ingestorte feesttent geduwd.

-Dergelijke balken werden door de stormwind als lucifers rondgeslingerd.

19-05-2013 om 10:13 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 7 en 8 mei : Voettocht naar Scherpenheuvel

1983 – Zondag 8 mei : Gewestelijke dressuur- en springdag

            georganiseerd door de LVR-Leest vanaf 10 tot 17 uur op hun oefenterrein

            Kouter Leest. Inkom gratis.

1983 – 8 mei : Rust-Roest en Korneel namen deel aan de Hanswijkprocessie.

            “De Leestse toneelgroep ‘Rust Roest’ zal in de Hanswijkprocessie de ‘Bruiloft van Cana’

            uitbeelden. Terwijl de jeugd van de Leestse Volksdansgroep Korneel zal dansen bij

            diezelfde bruiloft.

            De parochie Leest beeldt de groep uit ‘Opdracht van Jezus in de tempel’.

            Iedereen kan er aan deelnemen : volwassenen kunnen zich inschrijven bij de

            Bestuursleden van KVLV en Landelijke Gilde.

            Kinderen kunnen hun naam opgeven bij Chiro of in de school.”

            (‘De Band’, mei 1983)

1983 – Maandag 9 mei : K.V.G. Meifeest in de Parochiezaal

1983 – Van 12 tot en met 15 mei :  13^de Leestse Volksfeesten.

              WINDHOOS ONTSIERDE DERTIENDE LEESTSE VOLKSFEESTEN 

Toeval of niet maar deze dertiende  Leestse Volksfeesten waren in mineur begonnen wanneer feestvoorzitter Gust Emmeregs bij de openingsplechtigheden niemand van het Mechelse schepencollege kon begroeten. Emmeregs, die tevens CVP-gemeenteraadslid was te Mechelen, had enkele uren voordien van de Mechelse burgemeester Ramaekers een brief ontvangen waarin die meedeelde de opening niet te zullen bijwonen omwille van de vele kritiek op het stadsbestuur. Gust Emmeregs noemde dit een “kinderachtig gedoe” omdat politiek niet op de volksfeesten thuishoorde.

Na het drama zou burgemeester Ramaekers wel komen opdagen om de getroffenen moed in te spreken.

“Hopelijk brengen deze dertiende Volksfeesten voor ons geen ongeluk,” vertelde Gust Emmeregs rond het middaguur bij de officiële opening.

“Want we hebben het geld bikkelhard nodig om het voetbal in Leest te redden.”

De genodigden hadden nog maar pas de rondgang van de handelsbeurs achter de rug, toen de wervelwind opstak. Meer dan 300 personen, waaronder heel wat kinderen, zaten in het restaurant te eten, toen het drama gebeurde.

Gelukkig zag men het gevaar tijdig naderen, zodat prompt gas- en electriciteitsleidingen werden afgesneden.

De tent (85 bij 30 meter) werd brutaal opgetild en seconden later tegen de grond gesmakt.

Inzittenden die poogden het zeil vast te houden, werden gewoon mee de lucht in geslingerd.

Er ontstond paniek onder de aanwezigen, die al kruipend van onder de stukgeslagen tafels en stoelen een weg naar buiten zochten langs de opengescheurde tentzeilen.

Op minder dan geen tijd waren de Mechelse brandweer en de politie ter plaatse om de onder het tentzeil bedolven mensen te bevrijden.

Op enkele builen en schaafwonden na kwamen de meesten er nog betrekkelijk goed van af. Toch dienden de uitgerukte ziekenwagens in totaal vijf gewonden naar het Sint Jozefziekenhuis over te brengen. Drie van hen konden dezelfde dag ontslagen worden.
Erger was de toestand van de twee andere slachtoffers, Herman De Neve uit de Cecilialaan en de bejaarde weduwe Maria (Celine) Van Winghe, Alemstraat 6. Beiden liepen een beenbreuk op.
Herman De Neve werd bij een poging om het tentzeil tegen te houden, mee de lucht in geslingerd.  Terug op de grond kreeg hij een afgeknakte paal op het been.

Nadat de feesttent letterlijk in mekaar was gezakt werd het donderdagprogramma, enigzins geïmproviseerd, verder afgewerkt in de beide Leestse feestzalen.
Intussen werd met man en macht gewerkt aan het optimmeren van een vervangingstent achter de parochiezaal aan de Kouter, die Gust Emmeregs vanuit Bree had laten overkomen en waarin vanaf vrijdag tot en met zondag de affiche werd afgewerkt.

Deze tent bood plaats aan 1200 toeschouwers.

Op de afgelaste handelsmanifestatie na –waarbij een 25-tal exposanten miljoenenschade leden- gingen de Leestse Volksfeesten, zij het in een gelaten stemming, verder.

Voor de afhandeling van de schadedossiers van de standhouders werd een advocatenkantoor te Mechelen aangesteld.

Niet lang na de ramp werd een “”komitee rampenfonds” opgericht, samengesteld  uit afgevaardigden van de vzw VV Leest, standhouders, partikulieren en een gerechtsdeurwaarder. Het “rampenfonds” schreef  een 150-tal Mechelse verenigingen aan met het verzoek tot concrete hulp. Er werd een solidariteitstombola ingericht en een benefietavond georganiseerd. (zie 18/6)

In 1989 deed het Hof van Beroep een uitspraak in de zaak tussen V.V. Leest en het tentenbedrijf Veldeman uit Bree.

Beide partijen schoven mekaar de verantwoordelijkheid toe.

Nadat de rechtbank van eerste aanleg te Mechelen in 1986 het tentenbedrijf verantwoordelijk had gesteld, was Veldeman in beroep gegaan.

Volgens het Hof was de huurder juridisch verantwoordelijk.

V.V. dat zo’n 700.000 frank eigen kosten had bij de ramp, zag met dit vonnis de recuperatie van dat geld onmogelijk gemaakt.

Bovendien waren er nog voor circa 1 miljoen frank schadeclaims van benadeelden die gerechtelijk procedeerden.

(GvM,25/4/89)

In 1994 vertelde Gust Emmeregs aan Gazet van Mechelen : ‘Heel die ramp is op mij persoonlijk terechtgekomen, gelukkig hadden we een verzekering burgerlijke aansprakelijkheid afgesloten, de schadeclaims bedroegen 20 miljoen frank  en we richtten benefietmanifestaties in. Dank zij heel wat creativiteit slaagde ik er in om al wie schade leed, te vergoeden.’ Dat voorval lag aan de basis om een polyvalente sporthal te bouwen, geschikt voor verschillende zaalsporten maar ook voor familie- en bedrijfsfeesten, bals en dansavonden maar vooral als vervanger van de feesttent van de Leestse Volksfeesten.

Op 9 februari 1984 werd bij notaris Schotte de NV Sportcentrum Leest gesticht. De sporthal werd geraamd op 15 miljoen en het kapitaal, aangebracht door 18 aandeelhouders, bedroeg 4,5 miljoen frank. (DB,maart 1984). Voor het resterende bedrag werd een lening afgesloten bij een bank. In 1994 (12 maart) verklaarde Gust aan Gazet van Antwerpen dat van het maatschappelijk kapitaal van 6 miljoen, hijzelf 75% uit eigen vermogen had bijgedragen en dat de oprichtingskosten van de sporthal 20 miljoen frank beliepen. Daarvoor werd bij de NMKN 11 miljoen geleend. De overige miljoenen mochten aan de contructeurs worden betaald naargelang de exploitatieinkomsten dat mogelijk maakten. ‘Ik ga vandaag niet wegsteken dat ik het dikwijls moeilijk heb gehad. Dankzij een ganse reeks nevenactiviteiten konden we echter het hoofd boven water houden’ voegde hij daar aan toe.

De Raad van Beheer bestond uit Gust Emmeregs, Guillaume Seeldrayers, Louis Vloebergh, Jos Roosemont, Frans Tyaerts en Emiel Spruyt. Commissaris was Camiel De Loose. Gust Emmerechts werd afgevaardige-bestuurder (GvM 28/2/1984). 

Vele delen van Vlaanderen getroffen

Hevige rukwinden richtten op vele plaatsen in ons land die dag zware schade aan. De ravage was enorm. In West-Vlaanderen woedden die woensdagavond hevige onweders, gepaard met blikseminslagen die een paar bedrijven in de as legden.
De rukwinden, op sommige plaatsen gewaagde men van windhozen, richtten hun vernielingswerk aan tussen 13 en 13.30 uur in zowat alle Vlaamse provincies.

Hemelvaartdag was ook erg somber voor diegenen die een korte vacantie gepland hadden aan de kust.

Naast de ramp te Leest sneuvelden ook feesttenten te  Baasrode, Kruibeke, Oudenaarde en Brasschaat. Te Asse brak de 30 m hoge zendmast van een vrije radio en plofte op een huis. Te Hekelgem knapten de electriciteitsleidingen door en hinderden het verkeer.
Verkeersproblemen waren er ook in de streek van Ninove en Groot-Bijgaarden waar ontwortelde bomen op de rijbanen en op huizen waren gevallen.

Door de gemeente Kapellen raasde een windhoos die heel wat schade toebracht aan daken, serres en elektrische draden en die ook de meeste kramen van de feestmarkt wegblies.

Aan de kust woedde donderdagmiddag opnieuw een storm met rukwinden die 200 km per uur bereikten te Oostende. Te Gistel vielen bomen op de weg, te Oostende werd een dak van een huis geblazen, te Wenduine kantelden drie caravans...

Foto’s :

-Dit beeld werd genomen nauwelijks tien minuten na de ramp. Hulpdiensten en medewerkers zijn nog op zoek naar eventuele slachtoffers onder het tentzeil.

-De ravage…

-Een aangeslagen Gust Emmeregs naast burgemeester Ramaekers die uiteindelijk toch was komen opdagen.

19-05-2013 om 09:44 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zaterdag 7 mei : 25-jarig Priesterschap Pater Damiaan

            Die dag vierde de vijfenvijftigjarige pater Damiaan (Karel) Van Aken zijn

            zilveren priesterjubileum.

            De pater stamt uit een gezin van 7 kinderen en liep lagere school in Malderen.

            Hier reeds besloot hij priester te worden maar het vroegtijdige overlijden van

            zijn moeder en de oorlogsjaren beslisten er anders over.

            Uiteindelijk in 1951 zou hij naar het noviciaat van Taintegnies gaan en op

            20 april 1959 werd hij in de abdij van St.-Gerard tot priester gewijd.

            Datzelfde jaar werd hij als surveillant en leraar wiskunde, aardrijkskunde en

            godsdienst aangesteld in het Sint-Theresiacollege te Kapelle-o-d-Bos.

            Zijn zuster Maria belandde als huishoudster van pastoor Frans Lornoy in 1966

            te Leest. Op die wijze maakte ook pater Damiaan kennis met deze gemeente

            alwaar hij tot zondagonderpastoor werd aangesteld.

            Vervolgens werd pater Damiaan proost van de chiro-jongens en later, in 1972,

            ook van de meisjes.

            De pater lag mee aan de basis van de oprichting van Vevoc en gaf de beslissende

            duw bij de inplanting van nieuwe jeugdlokalen in 1974.

Tu es Sacerdos in aeternum (Jij bent priester voor altijd.)

“Priester ben jij voor de eeuwigheid.
Dit werd je een kwarteeuw geleden

en als een onuitwisbaar teken

ingeprent. Je was bereid.

En van die eeuwen eeuwigheid

zijn vijfentwintig jaar verstreken ;

je hebt vandaag teruggekeken

naar die eeste dag vol heerlijkheid.

Je moet wel vrolijk zijn geweest.

De abdij van St. Gerard te Namen

kreeg toen een lieve en bekwame

confrater bij. Het was vast feest.

Je moet gelukkig zijn geweest

maar ook weemoedigheid komt soms

bij ’t bidden van een vaderons

om iets dat niet geneest.

Zo heb je toen als nu gedacht

aan mensen die je dierbaar waren

de Heer alleen kon de hemel klaren

en je gelukkig zien. Je lacht.

Hij kende een plaats waar kinderen zijn

een klooster en een school tesaam

en Damiaan was als patersnaam

wel meer dan enkel schone schijn.

En hij kende een dorp waar kinderen zijn

waar de pastoor te veel moest werken

de pater kwam de pastoor versterken

en bleef hangen op het chiroplein.

Daar werd gevoetbald en gevochten,

geruzied en een band gesmeed,

er lag een werkterrein gereed

en of we zijn werker mochten !

Hij maakte prompt een heel nieuw lied

‘de zondag om één uur’

want ook de pater had dat vuur

en dat soort blust men niet.

Van rijmen en van dichten

heeft hij absoluut verstand

maar hij kan ook met vaste hand

in ’t donker met zijn pillamp lichten.

Dat is van levensgroot belang

want al die jonge chiromensen

hebben wel eens duistere wensen

en trekken het altijd lang.

Alleen de kleinsten die zijn zoet

zij durven nog niet weg te lopen

zij vragen ‘is de pater open ?’

omdat hij in chips en cola doet.

En op ons prachtige bivakken

wat zouden wij zonder de pater zijn ?

Wie is de vertrooster van de kleine pijn ?

Wie zou er zorgen voor ‘gemakken’ ?

Wie zou er slapen onder leeuwevlag

of tussen legumen en spelmaterialen ?

Wie zouden we in paniek moeten halen

voor een muskusrattenslag ?

Wie zorgt voor nachtelijke sensatie ?

Voor ontvoeringen in een donker woud ?

Wie regelt het pikken van kampvuurhout ?

-Wie laat zijn botten kussen met gratie ?

De pater. Ach er is zoveel

Dat met geen pen valt te beschrijven.

Hij moet in elk geval nog blijven

nog vijfentwintig jaar en meer.

Want alle kinderen worden groot

en willen op den duur gaan trouwen

maar ze willen nog iets van die chiro behouden

daaraan gaf de Vevoc de stoot.

Wanneer we die stichtten een tijd geleden

en we gaven daarop een flinke toost

konden we weer niet zonder proost

en de pater kreeg het op zijn rug gesmeten.

Voor alle grote en kleine dingen

willen we dankbaar zijn vandaag

we geven je blij, we geven je graag

om de talloze herinneringen

en in Chiro-Vevoc overleg

een spul –het is niet te versmaden-

een ding om lekker vol te laden

zodat je vast ligt op de weg.

Want voor vervoer heb je een zwak

Je zit je auto vaak vol te stouwen

doch wil met ons gave geen papierslag houwen

we kochten het slechts voor je eigen gemak.

Laten we je dan ook nog wensen

-omdat je ons hart zoveel deugd hebt gedaan-

dat het je altijd goed mag gaan

tussen Gods gewillige mensen.

    Vanwege Chiro-Vevoc, Leest 7 mei 1983.”

(‘De Band’, juni 1983)  

Karel Van Aken al 25 jaar priester

“De naam ‘De Pater’ klinkt ons zo vertrouwd dat ze een begrip zijn geworden voor al die mensen die zich bezighouden met het parochiewerk in Leest of er interesse voor hebben.

Toen we Pater Damiaan opzochten  voor een interview voor ‘De Band’ vonden we hem in de pastoorstuin tussen vuur en water : want onder de druipende regen was hij aan ’t stoken als alle duiveltjes uit de hel : “’t Duiveltje-doe-al van de parochie die naam waardig”, dacht ik. Daar werden enkele kiekjes genomen en werd een afspraak gemaakt voor een interview.

Op zaterdag 7 mei was het feest voor zijn 25 jaar priesterschap. Pater Damiaan werd geboren op 22 februari 1928 en niet in 1927 zoals foutief werd gedrukt in het feestboekje en in de vorige Band. We vroegen aan hem hoe hij er toe gekomen is priester te worden.

‘Een anekdote die ik nu  nog altijd herinner”, vertelde hij, ‘als ik het eerste jaar mijn nieuwjaarsbrief schreef. Mijn Peter woonde niet ver van de school van Malderen en met veel plezier ging ik hem na schooltijd mijn nieuwjaarswensen aanbieden. Wij woonden aan de andere kant van het dorp en misschien had ik wel tegen mijn broers gezegd : ‘ik ga naar mijne Peter.’ Maar ’t werd al 7 uur en toen ’t donker werd kwam er al een nonkel me zoeken. ‘Waar bleef die snotneus van zeven jaar wel ?’ Dan wou je als kind ne keer iets doen en onmiddellijk zaten ze achter je aan om je te zoeken en je de les te spellen. Toen we in de zesde of zevende klas zaten kregen we een dubbel blad om te tekenen over de missies. Dat heeft mijn gedachtengang sterk beïnvloed. Mijnheer Van Steen, nu priester in Coloma was toen een klasgenoot en toen reeds maakten wij een afspraak : ‘eens zitten we in de Kerk !’

De vader van Van Steen was hoofdonderwijzer in Malderen. En als die maar enig vermoeden had dat je verder studeren zou, sprak hij je vader aan over in de vrije uurtjes Franse les te volgen. Ook de missiepreken hebben me sterk beïnvloed om priester te worden. Onze onderpastoor gaf me eens een boekje : ‘Paters van Don Bosco’. Ik denk dat ik het hier nog wel ergens liggen heb. Dat is me altijd bijgebleven.

Van thuis mocht ik priester worden, maar mijn vader was gestorven toen ik vijf was en tijdens de moeilijke oorlogsjaren stierf moeder zodat ik niet gemist kon worden.

Wij waren werkmensen, het stukje land moest bewerkt worden, het huishouden moest gedaan worden en de koe op de stal moest verzorgd worden. Dus was het een wachten op betere tijden. Ik heb me nooit erg bezorgd gemaakt dat die studie uitgesteld moest worden. Belangrijk was dat ik mijn keus had gemaakt en dat zou op zijn tijd wel komen.

Mijn keuze werd bepaald door de Paters van Kapelle op den Bos, die bij ons kwamen. Dat lag bij de hand. Ene van Malderen, een echte missionaris was bij de ‘Pikpussen’ en die kon u zo begeesteren. Vooral die figuur van ‘Pater Damiaan’, die apostel van de melaatsen op Molokaï maakte een geweldige indruk op mij. Die naam is me altijd bijgebleven.

Uiteindelijk ben ik dan toch meegegaan met iemand die ik kende en die ons hielp. De Paters van Kapelle, de Assumptionisten daar ben ik ingetreden.’

-‘Hoe word je Pater – Priester en Duiveltje-doe-al ?’

‘Bij de Paters van Kapelle op den Bos deed ik dus mijn vijf jaar ‘Humaniora’. Omdat we met een zestal late roepingen waren werd de studie ingekort en het ‘Grieks’ werd er niet bijgenomen. In 1951 deed ik mijn proefjaar of noviciaat te Taintegnies bij Doornik. Daar koos ik op 22 augustus mijn kloosternaam ‘Pater Damiaan’.

Nu moesten er nog zes jaar priesterstudies gedaan worden maar in 1953 reeds werd ik opgeroepen om mijn legerdienst te volbrengen. Gelukkig was er die Hofaalmoezenier van Koningin Elisabeth. Hij haalde mijn dossier gewoon uit het pakket en zorgde ervoor dat ik bij de klasse van 1954 kwam. Zo kon ik mijn studies nog wat verder zetten. Mijn 18 maand legerdienst bij de ‘Brancardiers’ bestond uit mijn opleiding tot brancardier en daarbij nog een halve dag studie (theologie). Na mijn legerdienst moest ik nog ruim 2 jaar en half mijn priesterstudies verder zetten zodat ik met legerdienst en 2 jaar die ik al had gepresteerd samen aan zes jaar priesterstudie kwam. De laatste jaren van mijn priesterstudies gebeurde volledig in het Frans omdat er ook Walen bijzaten. Bij de Paters was er al wel een scheiding doorgevoerd tussen Walen en Vlamingen reeds vanaf de jaren 1940 – 1950. De Walen gingen hun studie eindigen in Frankrijk en de Vlamingen gingen naar Holland. Maar je wist hoe de Hollanders ons bekeken als stomme boerkes; en toen er één van ons jaar geweigerd werd : hij was volgens de Nederlanders niet bekwaam om priester te worden, toen besloten wij allemaal dan maar liever met de Walen naar Frankrijk te vertrekken. En zo kregen wij onze laatste jaren theologie in ’t Frans en werden wij ook in het Walenland gewijd. Dat was op 20 april 1958 in de Abdij van St. Gerard (Namen).

Op 13 juli mocht ik dan mijn eremis houden en ’t is toen dat onze Privinciaal zei : ‘Je kunt in Kapelle op den Bos beginnen in het St.Theresiacollege.

Je weet hoe dat gaat in ’t College. Als jonge priester moest je dag in – dag uit met jonge mensen bezig zijn : bewaken en lesgeven. Dag en nacht zat je vast aan je school. Als priester moest je toen nog geen diploma hebben om les te geven. Zo mocht ik in de lagere afdeling aardrijkskunde en catechese geven.

De eerste zeven jaar heb ik geen eigenlijke parochiedienst moeten doen, toch keek ik ernaar uit. En ging ik naar de kapel van het gasthuis om 9 uur mijn mis doen. Toen dat niet meer nodig was trok ik naar de parochie van het H. Kruis bij pastoor Verbeeck. Die  was daar goed gekend en deed zijn missen in ’t Barakske dat de mensen zeiden. Daar ben ik  niet lang geweest want in juni of september 1966 was pastoor Lornoy benoemd in Leest en werd ik daar officieel benoemd als zondagspastoor. Dat betekende van zaterdagavond helpen met de H. Mis, de biecht en het preken. In Kapelle op den Bos bleef mijn dag goed gevuld. Buiten de bewaking bij de fietsenplaats, had ik nog schoolboekerij en was ik verantwoordelijk voor de opvang van zieken en gekwetsten en ook over drie paviljoens met refter en verwarming, enz.

Veel mensen denken dat ik in Leest woon omdat ze me hier zien met het weekend maar dat fabeltje moet uit de wereld geholpen worden. Ik verblijf waar ik die dag moet beginnen met mijn werk. Ik heb dus nachtverblijf waar ik de volgende dag dienst heb. Ik woon in mijn auto tussen Leest en Kapelle op den Bos.’

-‘Hoe gaat het nu verder na die 25 jaar priester zijn ?’

‘Ik maak geen vooruitzichten. Als je nu ziet hoeveel mensen nu hun brood verdienen met te doen wat je zelf al die jaren gedaan hebt, dan kun je met gerust gemoed uw werk overdragen aan die jonge mensen. Zelf hou ik van mijn werk in de jeugdbeweging en ook het parochiewerk lokt mij aan. Hoe het verder zal gaan dat moeten wij afwachten.’

‘Hij zal het boeren laten staan en worden Pater Damiaan.”

Deze tekst werd op de dag van zijn eremis door de buren boven de ouderlijke woning gehangen.

     Karel Soors.

(‘De Band’, juni 1983)  

In het julinummer verscheen zijn “woord van dank bij de jubileum-viering van mijn 25 jaar priester-zijn. Dank voor het parochieel initiatief, aan de kerkfabriek, aan het zangkoor en aan allen die door hun aanwezigheid de Heer kwamen danken met een Plechtige Eucharistieviering. Beste dank ook voor de warme sympathie die ik in de parochiezaal mocht ontvangen vanwege de parochiële verenigingen en van velen persoonlijk, een sympathie die uitgedrukt werd in een pittig en hartelijk woord, een aangenaam schrijven en attentie-volle geschenken. Vooral mijn dank aan de verenigingen en de parochie die mij een bedevaart naar Rome in dit Heilig Jaar, heeft aangeboden.

’t Heeft ons deugd gedaan.

   Pater Damiaan.”

-De Pater draagt een mis op tijdens een Chiro-bivak. Kenmerkend voor de Pater : zijn tafeltje,  meestal klein en sober, fungeerde als mobiel altaar… (Foto : Hugo Lauwens)

-Pater Damiaan : 25 jaar priester.   

19-05-2013 om 07:39 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Dinsdag 3 mei : Opening van de Mei-Maand aan de grot van Lourdes in de Kouter

            vanaf 20 uur.

1983 – Vrijdag 6 mei : Viering van Moederdag in de Stedelijke Lagere School

In de gymzaal van de school werden alle moeders tegen 14 u. uitgenodigd om aan deze feestviering deel te nemen.

Zowel moeders als leerlingen werden getrakteerd op wafels en een drankje terwijl de oudste leerlingen voor de bediening instonden en de anderen een optreden verzorgden.

De wafels werden gebakken door de leden van de Vriendenkring.

Enig minpuntje : op deze dag waren er helaas heel wat zieke kinderen.

(‘Schakel’ 30/3/83 en 16/5/83)

De vierde klas maakte van dit evenement volgend verslag :

“…om twee uur kwamen bijna alle moeders bijeen in de turnzaal. De kinderen mochten bij hun moeder zitten. Als iedereen binnen was gingen de kinderen van het eerste, het tweede, het derde, het vierde en het zesde leerjaar enkele gedichtjes voordragen. De leerlingen van het vijfde leerjaar deden twee volksdansen. Toen we gedaan hadden met voordragen kregen de moeders een bloempotje met een mooi plantje. Daarna mochten we wafels eten. Die smaakten lekker. Op tafel stonden er busjes melk voor de kinderen. Voor de moeders was er koffie, daar zorgden de meesters voor.

Als de wafels op waren, wenste meester Gobien nog een prettige Moederdag en mochten we allen naar huis gaan. Het was een zeer prettige namiddag voor de moeders en ook voor de kinderen. Dit mag ieder jaar gebeuren.”

(Schoolkrant nr.3, jaargang 3)

1983 – 6 mei – Gazet van Mechelen :

            “De Hel van Leest” wordt nog dit jaar aangepakt.

Tijdens een van de jongste gemeenteraden te Mechelen hebben de raadsleden hun goedkeuring gegeven aan het aangepast ontwerp voor het uitvoeren van wegen- en rioleringswerken in de Molenstraat te Leest, met een aangepaste raming van 8.132.731 frank (btw inbegr.).
Voor de uitvoering van deze werken werd vorig jaar nog een staatstoelage toegezegd van 3,8 miljoen frank.

Met de uitvoering van deze, werkelijk door niemand te betwisten levensnoodzakelijke werken, kan nu gestart worden.

CVP-gemeenteraadslid Gust Emmeregs, had in de gemeenteraad ooit eens gezegd dat de Molenstraat nog slechter is dan de beruchte “hel van het noorden”, die de renners in de wielerklassieker Parijs-Roubaux onder de wielen krijgen geschoven.

Door een lid van het schepencollege was tijdens een vorige gemeenteraad gezegd dat het licht op groen werd gezet voor deze “hel van Leest”.

Groot was dan ook de verwondering en ontgoocheling van Gust Emmeregs toen hij vaststelde dat de huidige bestuursmeerderheid de kredieten voor deze werken aan de Molenstraat niet had opgenomen in de begroting 1983 en de aanbesteding tot volgend jaar uitstelde.

Niet akkoord

Gust Emmeregs ging hier tijdens de jongste raadszitting niet mee akkoord.

“De kasseiweg van de Molenstraat is, en dat zal niemand ontkennen, te slecht om er met een voertuig over te rijden. Men kan er ofwel veel schade oplopen of erop verongelukken”, aldus interpellant.

Aanvankelijk had Emmeregs gevraagd om over het voorzien van de kredieten en de begroting ’83 en de onmiddellijke aanbesteding van de wegenwerken in de Molenstraat hoofdelijk te laten stemmen. Uiteindelijk verkreeg hij van schepen Jean Van der Sande van Openbare Werken de belofte dat bij de eerstvolgende begrotingswijziging de kredieten voor de herstellingswerken van de Molenstraat zullen ingeschreven worden.
Zodoende zal dit jaar nog kunnen gestart worden met de Molenstraat in een nieuw kleedje te steken.
Tot groot jolijt van niet alleen interpellant Emmeregs, maar zeker en vast van de talrijke automobilisten die dagelijks door deze “Leestse hel” worden gejaagd.”

1983 – 6 mei – Het Laatste Nieuws : VV Leest voelt zich door stadsbestuur geboycot.

Gust Emmeregs : “Gronden zelf aankopen...of gedaan met voetbal te Leest !”

“We zetten met onze dertiende Volksfeesten inderdaad alles op alles. Ze kosten ons ongeveer één miljoen. Da’s een bom geld. Maar met een goed overwogen, ja zelfs met een zwaar risico inhoudend programma, willen wij het voetbal in Leest redden”.

Aan het woord is Gust Emmeregs, afgevaardigde-beheerder van voetbalclub V.V.Leest –tevens gemeenteraadslid- die met O.H.Hemelvaart de Leestse Volksfeesten organiseren.

Een fantastisch programma wacht de –hopelijk- tienduizenden bezoekers , met vedetten als Rob De Nijs, Will Tura, De Strangers, Doris D and The Pins, Connie Neefs, Rikske Samijn en het Ballet van Penney de Jager met hun “Paradise to Paris-Show”, gekoppeld aan een gastronomisch festijn.

Een van de motieven om dit jaar alles op alles te zetten is het feit dat het Mechelse stadsbestuur, ook al riep Gust Emmeregs het herhaaldelijk uit in de gemeenteraad, niet wou ingaan om de toegangsweg met gronden (die dienst doen als parking) voor het terrein in de Dorpsstraat te Leest, aan te kopen.

Wanneer VV Leest nu zelf deze gronden niet zou aankopen, dan betekent dit dat er meteen ook geen toegangsweg meer is naar het terrein.

Wat zo goed als wil zeggen dat het gedaan is met voetballen in de Dorpsstraat.

“Begrijpt ge nu”, aldus Emmeregs, “waarom de komende Volksfeesten voor ons zo ontzettend belangrijk zijn ?”

VV Leest speelt alles of niets. Met de opbrengst van de komende Volksfeesten hoopt het bestuur de toegangsweg en de aanpalende gronden aan te kopen.

Schandalig

VV Leest voelt zich door het Mechels stadsbestuur gediscrimineerd, zelfs geboycot.
De stad Mechelen achtte het wel opportuun om de terreinen van FC Muizen, eigendom van de Rateux-fabrieken, aan te kopen en ook nog eens 8 miljoen te spenderen aan Sporting Mechelen.

“Het is voor ons duidelijk dat hier met twee maten en twee gewichten is gewogen”.
De erfgenamen-eigenaars van de betwiste grond aan het Leestse voetbalveld waren bereid gevonden om de toegangsweg en achtergelegen landbouwgrond met een oppervlakte van 1369 vierkante meter, aan de stad te verkopen voor ongeveer 700.000 frank.

“Dus met een veel bescheidener budget had de stad V.V. Leest uit de nood kunnen helpen”, zei een ontgoochelde voorzitter. “Maar zelfs dat was te veel.”

Wat nu ?

De sportinfrastructuur van VV Leest heeft de gemeenschap tot vandaag nog geen frank gekost. Deze voetbalclub heeft sedert haar bestaan haar eigen huishouden met eigen centjes beredderd. Met succes overigens, en mede dank zij de jaarlijkse Leestse Volksfeesten, maar dat vergt ook maanden keihard werken voor 100 medewerkers, die voor dit alles ook geen frank moeten betaald worden.

Dank zij dit alles heeft men de voetballende jeugd bij V.V. Leest degelijk kunnen opleiden. Heeft men de accommodatie om en rond het terrein, en zelfs een keurige verlichting, kunnen aanbrengen. Voor zover dat kon werd alles met eigen handen gedaan. En nu wordt VV Leest het mes op de keel gezet en weigert de stad ook maar enige hulp te bieden. Dat kan er bij Gust Emmeregs en zijn medewerkers niet in. Hier is een duidelijke boycot aan de gang. Men wil VV Leest kapot maken, maar dat zullen we zo maar niet laten begaan, zegt Gust Emmeregs, die van VV Leest zijn levenswerk heeft gemaakt.

“Wij zullen nu de toegangsweg zelf aankopen. De verkavelde gronden zullen door leden, spelers en sympathisanten van de club worden aangekocht. Wie dat stuk grond binnen enkele jaren dan toch niet meer wilt hebben, en de kas van de voetbalclub is weer gespijzigd, dan zal V.V. de stukken aankopen. Maar op deze manier zijn wij voorlopig gered en het voetbal in de gemeente voor 10 jaar beveiligd.”

Over de houding van de stad is men in Leest niet te spreken. Zopas kreeg VV Leest nog een rekeningetje aangeboden van de stadsvaderen. Stadswerklieden hebben het gras gemaaid op de twee Leestse voetbalvelden. De kosten hiervoor : 68.000 frank aub.

“En zeggen dat de stad, ten bate van de verenigingen, een grote grasmachine heeft gekocht. Ten bate van de stadskas zeker,” aldus Emmeregs.

De Leestse voorzitter wijst ons ook op het feit dat het er in de buurtgemeenten van Groot-Willebroek helemaal anders aan toe gaat. ‘Weet ge dat het gemeentebestuur van Willebroek voor voetbalclubs als Willebroek, Blaasveld, Tisselt, e.a., vorig jaar een grasmachine, ter waarde van 200.000 fr. voor elke club heeft  aangekocht. Dat is wat anders dan een factuur van 68.000 fr. gepresenteerd krijgen om twee voetbalvelden te komen afrijden.

We zullen deze klus in de toekomst zelf wel uitvoeren. Die stedelijke gunsten maken alsmaar een groter gat in de verenigingskassen ! beweert Gust Emmeregs.

Maar er is nog hoop voor V.V. Leest.

Het bestuur, spelers en sympathisanten laten VV zo maar niet vallen. De komende feesten moeten en zullen een succes worden, zo beweert men bij V.V.Leest.

     Leo De Nijn.”

Foto’s :

-De Molenstraat, nog erger dan de hel van Roubaix ?

-De opbrengst van de komende Leestse Volksfeesten zal besteed worden aan de aankoop van de toegangsweg.

19-05-2013 om 07:22 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zondag 1 mei : KVLV en L.G. verkenden per fiets het Mechels Broek.

1983 – 1 mei :  Maria “Mieke” Verschuren-Van den Heuvel 50 jaar achter de toog.

            Op 1 mei 1933 vestigde het echtpaar Henri Verschuren – Maria Van den Heuvel

            zich in het toenmalige “Scheerhuys” op de Juniorslaan. Rik en Mieke openden er

            hun “Duivenlokaal”, een herberg voor jong en oud.

            Vijftig jaar later en ondertussen weduwe geworden, is Mieke nog steeds waardin

            in  dezelfde herberg. Een halve eeuw geleden kostte een pintje één frank.

            Met de duivenvereniging “De Snelle Vlucht”, het Boerenfront en de “Blekken”die

            het “Duivenlokaal” tot hun verenigingszetel uitkozen diende af en toe wel de

            handen uit de mouwen gestoken.

            Maandag ll. werd zij door familieleden, vrienden, kennissen

            en stamgasten in de bloemetjes gezet. De brouwerij had drie vaten bier

            geschonken  en de rest laat zich raden...

            Ook de fanfare Sint-Cecilia was ter plekke voor een serenade.

            Ik bezocht Mieke op een meer rustige dag, voor zover je die kon vinden in haar

            drukbezochte zaak en publiceerde het intervieuw in DMW van 5/5/83 :

            “Mieke van Rik van den Do” : een halve eeuw herbergierster

Mieke werd te Leest geboren op 7 juli 1906 en huwde er op 21 april 1928 met Hendrik Verschuren. Ze kregen 12 kinderen waarvan er echter 2 vroegtijdig stierven.

Momenteel zijn er daarvan nog 9 in leven.

De oudste van Rik en Mieke werd geboren in 1928 en de jongste, Ludo, in 1952. Een verschil van 24 jaar dus. Mieke “kocht” deze laatste op haar 46^ste.

De Verschurens hebben zich te Leest meer dan 300 jaar ononderbroken kunnen handhaven. Hun stamboom reikt tot het jaar 1650 bij het echtpaar Gillis Verschuren – De Keyser en zal de eerste decennia zeker niet uit Leest verdwijnen want Mieke heeft momenteel zo’n 26 kleinkinderen waarvan de meesten de gemeente bewonen.

Concurrentie

Het was geen sinecure 10 kinderen groot brengen, een herberg uitbaten en dan nog groenten ophalen en verkopen op de markt en in fabrieken. “Rik van den Do” was immers ook groentenhandelaar. Hij was één van de weinige vrachtwagenbezitters in 1933 en bracht de voortbrengsels van de Leestse boeren naar de groentenhalle.

Later werd hij de eerste officiële vuilnisophaler in de gemeente.

De kinderen moesten dan ook van kleinsaf de handen uit de mouwen steken in de zaak, maar jong geleerd is oud gedaan want op een bepaald moment enkele jaren geleden, hadden Rik en Mieke niet minder dan vier van hun kinderen tot concurrent.

Hun zoon Marcel baatte het café “In de Welkom” uit aan de Battelse Bergen, zoon Fak “De Sportwereld” net naast de deur van zijn ouders, zoon Victor tapte 200 m verder in

“De Statie” en dochter Melanie laafde de dorstigen “In ’t Schipperskwartier” ter plaatse

Winkelstraat.

Vroeger

Sinds enige tijd is Mieke “slecht te poot,” zoals ze zelf zegt. Ze lijdt aan verkalking en verplaatst zich met behulp van krukken. Ook klanten bedienen en tappen is er niet meer bij. Dat werd tot voor kort gedaan door kleindochter Maryse, intussen gehuwd.

Ze werd vervangen door haar zus Carla, die eveneens het jongere volkje aanspreekt.

Daarbuiten is er nog ruime hulp van de vele kinderen, o.a. van haar jongste zoon Ludo en van de rondborstige, met het hart op de tong levende dochter Fien...

Mieke is een vrouw die intens in het heden leeft. Op onze vraag hoe het er vroeger aan toe ging blijft ze een ogenblik het antwoord schuldig. Ze heeft zoveel meegemaakt mijmert ze, veel mizerie, heel hard gewerkt maar ook veel plezier.

Van de eerste wereldoorlog herinnert ze zich nog dat ze te voet op de vlucht gingen tot Holland, haar vader met de kruiwagen...
In de tweede wereldoorlog deden ze dat over, ditmaal met de vrachtwagen en tot Brugge.

Ze weet nog hoe ze met haar nicht “Tien” (Florentien De Schoenmaeker) om een eerste draaiorgeltje ging naar Mechelen. Wat een sensatie die verschillende deuntjes.

Vroeger gaven ze regelmatig bals in hun grote garage schuinsover de herberg.

Hun orgel trok veel volk. Deze garage diende ook als repetitieruimte voor de fanfare St.-Cecilia. Rik en Mieke waren hevige “Blekken”.

“Nu nog” zegt ze vurig, “tot in mijn kist !”

Ooit haalden klanten een geslacht varken uit hun schuurke en plaatsten dat beest in volle café, maar dat was om te lachten. Last met de klanten heeft ze nooit gehad, nooit diende er beroep gedaan op politie of rijkswacht en geraakten de gemoederen af en toe wel eens verhit bij het kaartspel, meer averij dan een omvergelopen kachel werd er in het “Duivenlokaal” nooit opgelopen. 

Mensenkennis

Een dag start voor Mieke rond 09u30 – 10 uur. Na haar ontbijt, een fris pintje bier, plaatst ze zich op haar vaste plaats in de gelagzaal, naast de kachel.
Aardappelen schillen en breiwerk behoren tot haar vaste bezigheden. Verder houdt ze zich onledig met de klanten. Mieke verstaat de kunst om te relativeren. Vijftig jaar kroegervaring laat zijn sporen na, alsmede een schat aan mensenkennis.
Ze kan met iedereen opschieten, ook met de jeugd, maar niets ontgaat haar.

Tijdens ons gesprek flitsten haar intelligente oogjes van links naar rechts, af en toe gaf ze richtlijnen aan familieleden met tapdienst.

“Zelfs als ze in bed ligt moet ze weten wie er in ’t café zit”, mengt zoon Ludo zich in ons gesprek. Haar slaapkamer bevindt zich dan ook net naast het café.

Rond 23u30 gaat ze gewoonlijk slapen, meestal niet vooraleer de laatste klant de herberg heeft verlaten.

Leestse bijnamen

Graag wou Mieke haar beste klanten in het zonnetje zetten door ze hierbij te vermelden.

Dat is natuurlijk onbegonnen werk maar omdat sommigen van hen over zulke prachtige bijnamen beschikken gunnen wij onze lezer ook een pretje : “Den Disser”, “Heinke van Tien”, “De Plekker”, “Den Broze”, “Den Boerekes”, “Die van Sus”, “Toine van Amelie”, “Beire van Sus”, “de Fakke”, “de Robber”, “den Bats”, “de Wikkes van Ston”, “Frans van Speleman”, “Pieterke”, “Beire van Piër Prins”, “Louis van Waïkke”, “Fakke van Sus Flot”, “den Dré van Peit”, “Juul van den Baté”, “de Kepper”, “Dikke Gust” die van zichzelf beweert dat hij groot is geworden met “patatten en ruggemeil”, “Den Beddekes”, “de Fluiter”, “Gust van Bonnes”, “Koster”, “Faro”, “Per Jan” ook “Staf van Kolet”, “Jet van Moon”, “Géne van Speir” e.a.

Als je van een Leestenaar iets over Mieke wenst te weten te komen vraag dan zeker niet om Maria Van den Heuvel, haar volledige bijnaam is “Mieke van Tien van Rik van den Do!”

        Marcel Van Hoof”

Van de serenade van de K.Fanf. St.-Cecilia verscheen in Toeters en Trompetten (nr.2 van ’83) volgend verslag :

“Op de eerste maandag van de meimaand trok de fanfare of toch het grootste gedeelte ervan nog eens naar de Leestse Heide om er een serenade te brengen aan Mieke van Rik van den Do ter gelegenheid van haar gouden jubileum als herbergierster.

Het weer viel niet te best mee, maar toen de fanfare met het optreden begon regende het niet meer. De fanfare bestond hoofdzakelijk uit die muzikanten die de tijd nog meegemaakt hadden toen er bij Rik en Mieke in de garage werd gerepeteerd. We kregen zelfs versterking van een oud-muzikant, Henri Van den Heuvel, broer van de gevierde. Er werden een paar marsen van vroegere dagen gespeeld en toen was er een gelegenheidstoespraak. Daarna werd er nog wat getoeterd en toen kon het feest beginnen.. De muzikanten konden echter in het café bij Mieke niet meer binnen. Het was er barstensvol en ook al in de keuken was er geen plaats meer te vinden. De organisatoren van deze viering hadden aan alles gedacht ! De muzikanten mochten naar het café van Frans Verschuren waar een vaatje van het beste bier werd aangeboden.
Voor velen heeft het lang geduurd. ’t Was al zolang geleden dat ze nog eens op de Heide waren geweest en daarom…

Mieke kreeg van de fanfare als dank voor datgene wat zij en haar echtgenoot zaliger voor de vereniging hebben gedaan een tinnen schotel. Er werd een afspraak gemaakt om over tien jaar –in 1993- terug een serenade te komen geven als Mieke 60 jaar cafébazin zal zijn !!!

We wensen Mieke nog vele jaren…”

Foto’s :

-De familie Verschuren in 1953 ter gelegenheid van de gouden bruiloft van de schoonouders van Mieke : Jan Gregoor Verschuren en Anna Constantia Fierens.

-De jubilerende herbergierster te midden van familie en vrienden.

-Mieke aan de tapkast.

-Voor de opvolging van het Leestse “Duivenlokaal” is gezorgd. Een ganse troep

kinderen en kleinkinderen staat paraat.

19-05-2013 om 07:07 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Mei : Leestenaars treden zo uit de oude doos (uit de verzameling van Stan Huysmans)

Een opstel van Hendrik ‘Rik’ Lauwens van 7 mei 1948 :

Grootmoeders portret

“Grootmoeder is oud. Zij is ruim 65 jaar. Haar haren zijn witgrijs, haar wezentrekken liggen diep; zij heeft vele rimpels op het voorhoofd en de kaken, en diepe groeven in de hals.

Zij heeft al haar tanden verloren en daarmee is de mond wel wat ingevallen.

Grootmoeder ziet niet goed meer, daarom draagt zij een bril, die langs de bovenkant dient om ver te zien en langs de onderkant om dichtbij te zien.

Zij hoort nog tamelijk wel. Als ze in haar leunstoel zit leest ze de krant of stopt kousen of breit.

Grootmoeder is de goedheid zelf : zij ziet de kinderen zo gaarne ! Van tijd tot tijd gaat ze er mee wandelen of speelt ze zelfs mee. Soms vertelt ze wonderschone dingen. Als de kinderen alleen niet braaf zijn, geeft grootmoeder ze wijze raad.

Heel de familie houdt zeer veel van haar. Met grootmoeders verjaardag komen ze allen haar geschenkjes brengen.
Ik dank God voor onze grootmoeder en bid dat ze nog lang gelukkig zou mogen leven.”

De schrijver Hendrik LAUWENS :

-Tijdens het schooljaar 1947-’48 leerling in het 8^ste leerjaar.

-Geboren te Leest op 31 december 1934.

-Oudste zoon van Lauwens Jan (°Blaasveld 19/4/1903, +Mechelen 28/1/1991) en De Bruyn Mathilde (°Bornem 26/12/1907,+Leest 29/5/1977), Dorpstraat 22. (gezin met 8 kinderen).

-Gehuwd met Polfliet Josephine.

-Wonende Kouter 82.

-Beroep : tot 1970 beeldhouwer in Mechelse meubelzaak, werkt thans in personeelskeuken van Brussels S.G. -grootbedrijf.

-Kinderen : Willy, Hugo en Maryse.

-Studies na 4^de graad : 2 jaar Oefenschool Mechelen, daarna 3 jaar vakonderwijs, houtbewerking A3.

Jarenlange praktische finesse-scholing ten huize van zijn oom Rik De Bruyn (houtsnijkunst).

-Hobby’s : 1. Wijnmaken : experimenteren met zelfproductie wijn. (van pruim, appel, rabarber en kriek). Van deze laatste kan ik getuigen, dat hij prima, haast superieur is : wijn  als een veulen in een zonnige lentewei, fris en fruitig als verse vruchten.

2.Muziekliefhebber : a) koorleider van het gemengd kerkzangkoor. b) trombonist in de fanfare.

3. Ornamentsnijder (hout). Als men zijn living betreedt verrassen, ja imponeren, zelfs overdonderen, u de zelfbewerkte meubelen in schoonheid, getuigend van karakter en vakmanschap, die heel charmant aandoen. Ik sta in bewondering voor die weelde van aangebrachte versiering en bloemmotieven, creaties met zuiltjes, pilasters en frontons, gestrikte guirlandes, palmetten, rozetten en lauwerkransen, zelfs decoraties uit de erfenis der Romeinen. De buffetkast, inzonderheid de salontafel, zouden zo bijgeplaatst kunnen worden in één der rijke zalen van het Palacio Real te Madrid.

Een tafel van ettelijke tienduizenden schattingswaarde.

Erg nieuwsgierig vraag ik naar zijn werkplaats…Hier betreed ik aandachtig zijn ‘heiligdom’, laat me toe het zijn ‘atelier’ te noemen. Op de werkbank liggen allerlei soorten beitels, de hamer en de passer, netjes gereid : de bolletjessteker, de halfrondbeitel, de kantbeitel, vele tientallen soorten, meestal op elkaar gelijkend, toch kleintjes verschillend in steekvorm, snijbreedte, dikte, ronding en uitholling…

Verder bemerk ik pas aangezette werkstukken, verder halfafgewerkte, boven aan de wanden, links en rechts stapels getekende ontwerpen, siermotieven en figuren ; onderaan, voor en achter houten blokken, machinaal tot ruwe vorm reeds aangezet, gereedschap om te bekappen en aan te snijden, en waarin men nu reeds de nog verborgen schoonheid kan vermoeden…

Wat verderop, en bovenop ligt er een muziekpartituur. Dit wijst erop, onderwijl hij het harde verduldige hout bekapt, strelend besteekt, voorzichtig besnijdt, hij ter afwisseling, als verpozing, al eens een moeilijke reeks notengroepen voor zijn trombone overkijkt, of een alleluja-passus voor koor instudeert…

Proficiat. Ge moet het maar kunnen en ge moet maar willen. Groot geduld, moed en volharding, creatief denken en bezig zijn. Tenslotte liefde voor handwerk en het schone.

Waar een opstel uit de oude doos me naartoe heeft geleid !

Treedt er nog eens een verborgen talent uit die doos ? Het zou me zeer verheugen. Zo ver zijn we echter nog niet. Volgende maand geven we eerst het vervolg op deze aflevering. We zullen dan graag GROOTMOEDES PORTRET eens kortbij onder de spotlights plaatsen, met als hoofding : wie is de geportreteerde grootmoeder ?” (Meester Stan Huysmans in ‘De Band’ van Mei 1983)

Wie is de geportreteerde grootmoeder ?

“Dit is Ida PEETERS, echtgenote van Leopold DE BRUYN, destijds wonende Juniorslaan, aan de spooroverweg te Leest. Beiden waren afkomstig uit Bornem. Hun gezin telde 5 kinderen : Jeanne, Mathilde, Hendrik, Giljom en Frans.

Ida Peeters werd geboren te Bornem in 1882 : een tijd van honger en armoede voor de volksmens in Vlaanderen. Heel vroeg stierf haar moeder, zodat ze haar niet heeft gekend. Eens 9 jaar geworden, was haar schooltijd reeds gedaan –wat toendertijd niets uitzonderlijk was,- en trok ze dagelijks te voet naar Weert, om er wijmen manden te vlechten. Kinderarbeid, 10 tot 12 uur per dag tegen een hongerloon, was heel gewoon. Haar man was van gegoede boerenafkomst, maar er was slechts plaats voor 1 zoonopvolger op de hoeve, zodat Leopold bij de spoorweg Mechelen-Terneuzen uitweg zocht en in dienst kwam. Eens Ida voor zich gekozen en gewonnen, kreeg hij de keuze : mogelijkheid een huisje van de Ijzeren Weg te bewonen, ofwel in Temse ofwel in Leest. Aangezien er in Temse geen centiare grond bij dit huis was, en in Leest wel een lapje grond, en ’t BOERENBLOED in hem dwingend sprak, kozen ze voor Leest. We noteren hier het jaar 1908.

Leopold werkte bij de spoorweg M-T. Ida  had de taak van barreelwacht en toezicht op de stopplaats Leest. De barrelen toedraaien en terug openen. Een taak met verantwoordelijkheid naast haar gezinsbezigheden. De oorlogsjaren 14-18 brachten hierin een onderbreking, want vader moest voor soldaat optrekken. Ze ging met haar kinderen terug te Bornem wonen.  In 1919 komen ze in Leest opnieuw hun zelfde werk vervullen en heeft moeder Ida ook al hulp van de kinderen voor de barreelwacht. Vooral bij mistig en erg slecht weer viel er op te passen. Goed uitkijken, vooral richting Blaasveld, waar bij nadering van de trein in de verte, aan de draai, een rood seinlicht waarschuwend branden ging.

In 1922 werd de halte Leest afgeschaft. Tot in 1933 ongeveer. Toen werd de stopplaats Leest weer ingevoerd. Met een nieuwigheid erbij : er moesten dan ook coupons uitgeschreven worden, en aangezien Ida luttele lees- en schrijftechnieken bezat, schrikte dit werk haar af.

Neen, dit nam ze er niet bij. Dit werd voor haar het einde van de barreelwacht  en hun verblijf in “’t Routekot”, als ik het op zijn Leests cru mag zeggen. Het gezin Robbens volgde hen op.

Vele jaren lang heeft Ida met haar man en kinderen aan de spoorweg gewoond. Van in ’t begin waren ze goed onder de omwonenden ingeburgerd en de Leestse Heidelucht deed hen deugd. Wie van de geburen weet er nog wat van de plezante avonden, telkens als haar man met de gratis-coupons van de Spoorweg zo dikwijls naar Terneuzen bommelde om er krabben te gaan vangen met stukjes paardenvlees aan een stok, en telkens met rijke buit terugkeerde en Ida de groengrijze kruipedingen tot smakelijke lekkertjes kookte ?...en dan smullen maar, geburen allen samen…

Maar ’t gebeurde ook dat ze de dood nabij was van de schrik. Zo die keer, toen de trein reeds kortbij naderde en ze zag, dat midden op de spoorweg, het kindje Florent PISCADOR, pas een lopertje rustig neergehurkt met keien zat te spelen…Ze begon luidkeels te huilen, te rennen, te gillen, de armen in de hoogte…Vader Isidoor Piscador had de alarmkreten gehoord, kwam, zag, sprong dwars door de haag en redde, nipt geplukt, zijn kind… -Florent Piscador woont nu te Heffen.

En die andere keer, toen de trein een paar minurten te vroeg misschien, of Ida wel wat laat ? (wie zal het zeggen ?) buiten sprong om de barreel dicht te draaien. Ze was zo uittermate verrast van wat ze zag…Toon STOOP schommelde met zijn hondenkar vol melkstopen, pal op de overweg…Hij was op weg naar ’t Heike voor zijn Brusselse melktoer…en de trein zo dichtbij, mensen !!! Zo nabij, dat het haast een wonder was, dat hij ’t achterste hoekje van ’t karreke er juist niet afreed…Och Gottekestoch, Ida was er ziek van…

Ida, als grootmoeder door haar kleinzoon Hendrik Lauwens op 13-jarige ouderdom, karig, maar kleurig en kinderlijk-kunstig beschreven, is overleden in mei 1963 op 81-jarige ouderdom. Ook voor haar was het leven een sneltrein.

Op haar gedachtenisprentje lezen we : ‘De dood heeft ons, niet haar, verrast. Een leven, gelouterd door talrijke beproevingen, geleid door liefde en stille vreugde…zo waren de jaren, die God aan onze dierbare schonk. Dat hare ziel in vrede ruste.’ Moge deze gedachtenis en bovenstaand beeld ons bijblijven.

NASCHRIFT

Weze het mij toegelaten nog een vleugje filosofie bij TREINEN en SCULPTEREN eraan toe te voegen. Bede volgende gedachten verder zelf te verdiepen.

1.HET LEVEN IS EEN SNELTREIN. Dat heb ik ergens gelezen en ’t is een rake waarheid. Daarom moeten we zelf de NODIGE HALTES INLASSEN. Zo haasten we ons langzaam en dat is beter voor ons hart.

2.We moeten graag en geregeld ORNAMENTSNIJDER zijn = trachten verstandig VAN HET LEVEN TE GENIETEN.

3.We moeten onze tijd nemen om WERK TE MAKEN VAN ONS GEZIN EN VAN ONZE HOBBY’S. Dat heet dan : ONS LEVEN SCULPTEREN.”

(Meester Stan Huysmans, ‘De Band’’, juni 1983)

Ida Peeters was te Bornem geboren op 14 december 1882 en ze overleed in het ‘Gesticht van de H. Familie’ te O.L.Vrouw Waver op 12 mei 1963.

Foto’s : (met dank aan Hugo Lauwens)

-Hendrik ‘Rik’ Lauwens als student in de TSM-houtbewerking.

-Grootmoedertje Ida Peeters.

-Mooie familiefoto van de familie Lauwens-De Bruyn.

Bovenaan van l. naar r. : Louis Vivijs (lid van de verzetsbeweging ‘de Zwarte Hand’ en politiek gevangene Nacht und Nebel), zijn echtgenote Julia Lauwens, Josefien Polfiet, haar man Rik Lauwens, Jozef De Decker, Frans De Decker (eerste kleinkind, zoon van Jozef en Paula), Paula Lauwens (echtgenote van Jozef), Willem Lauwens, Antoon Lauwens, Jeanne Lauwens, Mathilde De Bruyn en haar echtgenoot Jan Lauwens.

Onderaan : Maria Lauwens, Ursula Peeters (‘tanteke’ of ‘Tizella’ genoemd, zus van Ida Peeters), Jan ‘Jang’ De Schoenmaeker (echtgenoot van Ursula), Ida Peeters en Leo Lauwens.

-Bidprentje van Ida Peeters.

-Recentere foto van Rik Lauwens, de auteur van het opstel.

18-05-2013 om 15:56 geschreven door Marcel Van Hoof