(voor wie geen mosselen lustte was
er ook stoofvlees verkrijgbaar)
1983
Oktobernummer De Band : Soep van de
troep brief van SM Johan De Laet
Ik was dus voortbestemd om chauffeur te worden,
maar ja, een adjudant vond dat ik niet kon rijden en buisde me dus. Rijbewijs
of niet, ge moet naar Duitsland. Op den DVT is het zeven uur sporen en we
moesten 4x van wagon veranderen met pak en zak, wat geen zottigheid is, in de
nauwe gangen en ze wegen zwaar vooral met al het eten en drinken dat ge
meesleurt. Na nog een half uur bus waren we dan in Brakel (plus minus 500 km).
En we troffen het weer, het was juist actieve fetch (of zoiets). Dat is een
grote alarmoefening : dan ziede hier kamions, bussen, jeeps enz als dollen
rondrijden, soldaten in volledige uitrusting van hier naar ginder rijden en
lopen, en worden de raketten volledig paraat gemaakt. t Is hier namelijk een
raketbasis met hawks (raketten van 2,5 miljoen t stuk) en t zijn er een heel
pak. t Heeft hier geduurd tot een kot in de nacht (en t was van s morgens
bezig) en ze waren daarachter natuurlijk te moe om ons neen doop te geven.
Maar uitgesteld is niet verloren en s anderendaags kregen we dan neen doop in
de kantine. Vier pinten drinken en een bifiworst opeten in twee minuten tijd.
Als ge t niet kunt moet ge ne ronde geven aan uw kamer. Ge krijgt normaal nog
een doop in de kamer, maar daar ik van kamer moest verhuizen hebben ze dat maar
niet gedaan.
Nu een woordje over de kazerne. Het is hier maar
klein (300 miliciens) maar een echte sterrenwinkel. Zoveel sterren bijeen ziede
niet dikwijls. Maar ja, we hebbendaar
niet zoveel last van, behalve als we vergeten te groeten, en dan is t verslag
met alle gevolgen vandien.
Ja, ik moet hier zeven maanden met mijn achterste
op een bureau gaan zitten in t planton BSM. Wat het wil zeggen weet ik niet
maar ik moet verlofbrieven invullen en karweien verdelen. En t belangrijkste
is, ik krijg er 2 latten bij =8 fr. meer soldij = bijna 1 pint meer.
Voor de rest is de omgeving hier prachtig. Met nog
een bos uit de tijd van Ambiorix (bijna 100 km2 in Brakel alleen) en natuurlijk
vele heuvels (geen echte bergen) waar de boeren grote stukken land hebben. In
de winter kunde zelfs skieën (de sneeuw kan hier gaan tot 1,5 m).
Zo, tot volgende keer.
Recruut
Johan.
In
hetzelfde nummer stond ook een bericht van Gino De Leeuw :
Op één februari moest ik naar t Klein
Kasteeltje. Na ongeveer zes maanden kreeg ik bericht om op 1 augustus mijn
opleiding te doen in Heverlee. Dat waren zeven weken.
Het waren drie vliegen in één klap. Om niet te
vergeten ! Het was mijn verjaardag, mijn overgang naar de liefhebbers en het
begin van mijn legerdienst.
Ik was de benjamin van de kamer van 10 man.
Kans om wat te trainen zat er niet in. Het was :
refterdienst, wachtpiket en spuitjes.
Na veel zweten ben ik geslaagd in mijn examen voor zwaar vervoer.
Op maandag 19 september vertrek ik naar Peutie, en
nu maar verder afwachten.
Recruut
Gino De Leeuw.
1983
Oktober : Leestenaars treden zo uit
de oude doos(verzameling Stan Huysmans)
Een opstel
van Marcel VERBRUGGEN van 11 september 1955 :
Een week te Warnant
In de vacantie ben ik met de Chiro mee op bivak geweest
naar Warnant. Ik trachtte al lang naar de dag van het vertrek. Eindelijk was
die dag aangebroken. s Morgens gingen we eerst naar de mis en naderden allen
ter Heilige Tafel. Na de mis gauwgauw naar huis eten en dan vertrekken.
De kamion, waarmede we zouden vervoerd worden,
stond al klaar. Plots bestormden we allen samen de auto. Nog een laatste groet
aan moeder en we bolden weg, naar de Ardennen.
Toen we in Warnant aankwamen brak er een groot
gejuich los. Het eerste wat we deden was gaan eten. Ons bivak was juist gelegen
tegen een kapelleken en daarnaast was een fontein. Het water van de fontein was
helder als kristal en zeer fris. Een man, die daar woonde, zei ons dat dit
water geschikt was voor zieke ogen.
De tweede dag trokken we de bergen in, waar we een
hol ontdekten. Het hol was onder een berg en misschien wel honderd meter lang.
In de verte zagen we een andere grote mooie berg. We trokken er naartoe, maar
als we er opklommen, stond hij vol doornen gegroeid. We konden met moeite er
een weg door banen. Van op die berg zagen we een geschikt terrein liggen om te
voetballen. Maar nee, dat ging niet door, we moesten terug naar de boerderij.
Als we daar aankwamen konden we onze handen wassen en dan begonnen we te eten.
We hadden grote honger.Na het eten een uurtje rusten. En zo ging het bivak
altijd voort, alle dagen wat anders, tot we terug naar Leest zouden vertrekken.
De valiezen en rugzakken lagen al op de auto. Eerst nog een foto nemen en dan
ook de auto op; nog even wuiven en de auto scheerde weg, terug naar huis, naar
ons moeder.
En zo was dit mooie bivak ook weer spoedig
voorbij.
Toelichtende
notas bij dit opstel :
-Warnant
ligt in het hart van de provincie Namen, niet ver van de Maas en van het
riviertje de Molignée, ruim 15 km ten zuiden van de stad Namen.
-Op mijn
vraag naar de toenmalige leiders in de Chiro noemt Marcel : Eddy Beterams en
Louis Vloebergh.
-Een paar
jaar terug heeft Marcel nog een bezoekje gebracht aan Warnant en wel ter plekke
van de boerderij bij het toenmalige bivak. Een nieuwe boer en een nieuwe boerin
vormden de enige verandering (verjonging).
De
schrijver Marcel VERBRUGGEN :
-Tijdens
het schooljaar 1955 56 leerling in het 7de leerjaar.
-Geboren te
Leest op 24 februari 1944.
-Zoon van
VERBRUGGEN Jan en LAMBERTS Maria (+1981), Tiendeschuurstraat 19 (gezin met 7
kinderen).
-Gehuwd met
Maria PEETERS, verpleegster H. Hartziekenhuis (Lier).
-Wonende te
2508 Kessel (deelgemeente van Nijlen), Heidestraat 32.
-Beroep :
Directeur PMS te Willebroek (Psycho-Medisch-Sociaal centrum).
-Kinderen :
Elke (9) en Wim (7).
-Studies na
7de leerjaar : Grieks-Latijnse Humaniora (Klein Seminarie Mechelen),
daarna 4 jaar Psychologie (Universiteit Leuven). Titel : Licenciaat in
psychologie.
-Hobbys :
lezen en tennissen.
-In verlof geweest
dit jaar, Marcel ?
-Ja, waarom
niet ? Af en toe moet men toch eens uit zijn gewone doening treden. Graag wordt
het jaarlijks verlof mooi meegenomen. Dit jaar kwamen de Franse Alpen aan de
beurt.
Inderdaad
Marcel, de boog mag niet altijd gespannen staan, want dan verliest hij zijn
veerkracht. De mens moet al eens een paar weken zijn lied van toon veranderen,
en zijn molen naar de frisse verjongende vakantiewind zetten, want de toon
maakt de muziek, en de goede manier van leven creëert en verrijkt het mooie
levenspel.
Langs deze
weg doet Marcel graag de groeten aan zijn medeleerlilngen 7de
leerjaar en dat waren toen : De Wit Herman, Geerts Jan, Gobien Lucien, Huysmans
Leo, Nuytkens Albert, Polspoel Alfons, Spoelders Jan, Verbeeck Henri en
Vloebergh Jozef.
1983 25 september : Geen feestvreugde rond 103-jarige Stanne
Van den Broeck
Het buurtcomité waar Stanne Van den
Broeck zijn 103de verjaardag vierde,
besloot de geplande viering af te
gelasten. De gezondheidstoestand van Stanne
liet geen feestvieren toe, zodat de
verjaardag van de oudste inwoner van Leest,
naar buitenuit ongemerkt voorbij
ging.
1983 25 september : Feestvergadering KVLV
1983 26 september Gazet van Mechelen
:
Jozef Solie werd gehuldigd door ACV
Sedert
mei vorig jaar is algemeen voorzitter van ACV, Jozef Solie, van zijn
verplichtingen bij de NMBS ontslagen en is nu reeds sedert een jaar, rustend
spoorman.
Rustend
althans, voor de administratieve en financiële besturen van deze grote
nationale Belgische maatschappij.
Voor
de ACV-afdeling betekent die rust van Jef Solie, een blijvend bezorgd zijn voor
de verdere werking en ontwikkeling van deze nu samenhorige ACV-afdeling, die
door haar bestaan heen, en mede dank zij de inzet van velen, tot een grotere
organisatie werd uitgebouwd.
Jozef
Solie werd op 1 april 1983 door kardinaal Godfried Danneels verermerkt met het
Gouden St.-Romboutskruis voor zijn grote verdiensten in de christelijke
arbeidsbeweging en zijn trouwe diensten in kerkverband.
Het
gouden St.-Romboutskruis is een kerkelijk ereteken, dat op 1 januari 1970 te
Mechelen werd gesticht voor het aartsbisdom en dan enkel door de kardinaal kan
worden toegekend en verleend voor speciale aangelegenheden in uiterst markante
voorwaarden.
Met dit ereteken is Jef nu ook het tweede bestuurslid van ACV dat dit mocht
ontvangen.
Tijdens
zijn actieve loopbaan, die toch meer dan 40 jaar duurde, kreeg hij alle
onderscheidingen die een vakbeweging aan haar trouwe en verdienstelijke leden
toekent en ook deze van het ministerie van Arbeid.
In
de vakbeweging is zijn tocht nog niet ten einde. De 37 jaren in het bestuur,
waarvan er 25 jaren ook als voorzitter van Spoor en PTT, staan hier centraal en
zijn mandaat als algemeen voorzitter, het hoogste ambt wat een organisatie aan
haar leden kan toevertrouwen, zijn hier de bijzondersten.
En
al het andere wat hij doet in en rond de vakbeweging, getuigen van deze grote
verdiensten en zijn de maatstaven van de mooie gouden onderscheiding.
Het
St.-Romboutskruis werd zaterdagavond tijdens het ACV-feest in Hombeek
uitgereikt door de afdelingsproost A. Nieuwborgh en verbondsproost A. Debond.
Jozef Solie was te Leest geboren op 4
mei 1921 en hij overleed te Mechelen op 4 juni 2001.
In 1988 (zie 30 september) werd hij te
Hombeek gevierd als afscheidnemend voorzitter van de CVCC (Christelijke Vakbond
Communicatie en Cultuur).
Jef was gehuwd met Tinneke Reydams en zijn
gedachtenisprentje was getuige van zijn indrukwekkende staat van dienst :
Drager
van het Gouden Kruis Sint-Rumoldus.
Erevoorzitter
van ACV-CVCC Hombeek-Leest.
Bestuurslid
van de Koninklijke Harmonie Arsenaal Mechelen.
Bestuurslid
van De Vriendenkring Arsenaal Mechelen.
Lid
van de KBG Sint-Jan Berchmans Mechelen en KBG Hombeek.
Lid
van de Heemkundige Kring Hoembeka.
Vrijwilliger
van de M.S. Zelfhulpgroep De Glimlach.
Bompa,
Wanneer
je ons belde en we namen niet op, kregen we van jou steeds de boodschap op ons
antwoordapparaat : Zijn jullie nu weerniet thuis !
Toch
was jij ook veel op stap met de Harmonie, met Ziekenzorg, met de
gepensioneerden of de vrijwilligers van de M.S. zelfhulpgroep.
De laatste jaren bloeide je open en genoot je met volle teugen van je 3de
jeugd, zoals je het zelf noemde. Je stond voor iedereen klaar om taxi te
spelen, om groentjes mee te geven, om gezelschap te houden en vooral om een
babbel te doen.
Een maand geleden vierden wij jouw 80ste verjaardag met een gezellig
etentje.
Niemand
verwachtte het plotse heengaan van deze actieve en levenslustige tachtiger.
Vanaf vandaag zal jij jouw telefoon niet meer opnemen. Maar onze boodschap op
jouw antwoordapparaat zal duidelijk zijn : Bompa, bedankt voor je gulle lach
en voor alles wat je voor ons gedaan hebt.
Marcel, Lisette, Ann, Wim en Nele.
1983 17 september De Mechelse Week :
Geboorte Stijn De Hondt
Stijn
werd geboren op 17 september. Samen met zijn gelukkige ouders De Hondt-Huybrechts
mocht hij mee naar de Elleboogstraat 12 te Leest.
Fotos :
-Jef
Solie kreeg, omwille van zijn vele verdiensten het gouden Sint
Romboutskruisopgespeld. Dit
ereteken wordt door de kardinaal toegekend en Jef is het tweedebestuurslid van ACV die deze onderscheiding
werd toebedeeld.
-Jef
zoals hij afgebeeld staat op zijn bidprentje.
Voor
de derde keer hielden de leden van de familiestam Diddens een
feestelijke samenkomst in het dorp
van hun gemeenschappelijke voorouders.
Priester Leon Bernaerts, zoon van
Bertha Diddens uit Willebroek, ging de
eucharistieviering in de
St.-Niklaaskerk voor.
Tijdens de voorbeden werden
speciaal de familieleden herdacht die sinds
de tweede Diddens-dag (1978) zijn
overleden.
Zowat 160 gegadigden staken daarna
in de parochiezaal hun voetjes
onder de feesttafel.
Als oudste van de oudste tak sprak
André Diddens uit Hoboken het
welkomstwoord uit.
Bij de koffie zetteHendrik Diddens o.m. de nieuwe
ouderdomsdekens
in het zonnetje. Het zijn : Maria
Elisabeth Diddens, weduwe Victor Van den
Bemt uit Kapelle-op-den-Bos en
Theodoor Diddens uit Tisselt.
Al de 80- en 75-plussers kregen een
geschenk aangeboden en de kinderen
werden met een verrassing bedacht.
Tot in de vroege uurtjes speelde
het orkest vrolijk ten dans.
(Gvm,26/9/83)
Die
van den Diet.
Geleerde
mensen hebben aangetoond dat de familienaam DIDDEN(S) één van onze oudste
stamnamen is. Een zeer mooie, echt Germaanse naam, zegt Jozef van
Overstraeten. De wortel ervan is DID (mogelijk een vervoegde vorm van het
werkwoord DOEN), dat een variante is van DAD en dus oorspronkelijk daad of
handeling betekende. In zijn verder ontwikkelde vormen o.m. DIED en DIET
kreeg het de betekenis van stam, volk of natie.
Alzo
de samengestelde roepnaam DIEDERIK = rijk onder de zijnen of heerser over zijn volk.
De
stamnaam DIDDEof DIDE is misschien de
alleroudste vorm van al de huidige familienamen DIDDEN, DIDEN, DITEN, DIEDEN,
DIETEN, DIDDENS, DIDENS, DITENS, DIEDENS en DIETENS, tenzij er (zoals prof. Dr.
A. Cornoy vermoedt) ook een afgeleide vorm DIDDON of DIDON bestaan heeft,
waarin door de forse klemtoon op de eerste lettergreep, de o van de
uitgang later toonloos is geworden.
Al
deze namen betekenden zoveel als : behorend tot de familie van den Diet. Tot
op onze dagen is dit gevoel voor het wortelwoord levendig gebleven. Rond het
voetbalveld van Racing Mechelen hoorden we omstreeks de dertiger jaren door de
supporters tot Jan of Fons Diddens vaak roepen : Allez, vooruit, Diet
!In mijn kinderjaren noemden wij
de familie Diedens uit de Geerdegemstraat (nabij Hofstade) niet anders dan die
van den Diet en nu nog zijn er stamgenoten, voor wie men in de wandeling de
familienaam vervangt door VAN DEN DIET.
B.v.
onze betreurde Louis Diddens uit Leest was gewoon gekend als :Louis van den Diet.
De
oudste vormen van de naam liggen mee aan de oorsprong van een aantal
plaatsnamen.
Zo betekent het huidige DIEGEM (dat in 1208 nog DIDENGHEM werd
geschreven) niets anders dan heim of woonplaats van de Diden. Verder
kennen we o.m. DIEDENHOFEN (=Thionville), DIDENBERG (=Thiaumont)
en DIEDENHEEM (=Dienem, een gehucht van Bunsbeek).
Het
einde van DIDDENS, DIDENS, DITENS, DIEDENS, en DIETENS
is ongetwijfeld van iets latere oorsprong. Mogelijk is het een meervouds-s,
maar het kan ook de enig overgebleven letter van SON (=zoon) zijn. Vele
familienamen zijn inderdaad gevormd door toevoeging van SON aan de roepnaam van
de familievader. Deze ontwikkeling kan best met een gekend voorbeeld worden
aangetoond :
JANSONDIDDENSON
JANSENDIDDENSEN
JANSDIDDENS
De
oudste vermelding van de naam DIDDENS hebben we gevonden bij C. Theys in zijn
Geschiedenis van Kapelle-op-den-Bos, hoofdstuk over de schuttersgilden, blz.
212. Daarin is er sprake van Mechelse boogschutters die in 1490naar Kapelle-op-den-Bos gingen schieten en
het aldaar met de plaatselijke gildebroeders aan de stok kregen Eén van die
Mechelse (kruis)boogschutters was een zekere WILLEM DIDDENS !
In
Leest stond de bakermat
De
grootste concentratie van Diddens-namen ligt nog steeds in het Mechelse.
Bovendien kunnen al deze mensen genealogisch rechtlijnig opklimmen naar
stamouders, die minstens van in de 17e tot in de 19e eeuw
te LEEST gevestigd waren. En allen zonder uitzondering hebben één
gemeenschappelijke stamouderpaar te LEEST.
Dat
verklaart meteen ook waarom de eerste heuglijke Diddens-dag op 5 mei 1974
nergens anders dan te Leest werd gehouden.
Blijkens
de oudste parochieregisters van Leest was de familienaam DIDDENS bij het einde
van de 16e eeuw te Leest reeds goed en wel ingeburgerd. Op de eerste
bladzijde van het eerste sterfregister, nl. op 12 maart 1599 staat reeds een
zekere FRANCISCUS DIDDENS vermeld.
En
de allereerste inschrijving in het doopregister, nl. op 21 september 1599
betreft Magdalena DE MEYERE, waarvan de moeder CORNELIA DIDDENS heet, die op 18
januari 1618 overlijdt.
(Hendrik Diddens : De Oude Diddens-Stam
te Leest.)
De eerste Diddens die Hendrik Diddens in
1977 te Leest in werkelijk gezinsverband situeerde was EGIDIUS die in 1617
huwde met BARBARA VISSCHERS. Dat echtpaar kreeg zes kinderen maar hun
gebeurlijke nakomelingschap was bij zijn weten geheel uitgestorven.
Om de stamouders van alle toenmalige (en
bekende) Diddens-gezinnen te bepalen moest hij oorspronkelijk wachten tot een
gegeven van 1677 bij het huwelijk van :
FRANCISCUS
DIDDENS(°18/3/1646,+18/3/1718) met CATHARINA DELAET (1654-1720).
Zij kregen tien kinderen, waarop Hendrik
Diddens zijn uitgebreide stamboom verder uitwerkte.
In 1985 kon hij daar, door een gelukkig
toeval, (met de hulp van Henri Keuleers en Paul Behets) nog enkele takken aan
toevoegen. Het bleek dat er in de tijd van Keizer Karel al Diddensen woonden in
Leest.
Franciscus Diddens (+Leest 12/3/1599) trouwde op 16 juli 1588 in de
St.-Romboutskerk met Joanna VERLYNDEN (elders ook Verlinden geschreven).
In september 1589 werd in dezelfde kerk hun eerste kind Gillis (ook Egidius
genaamd) gedoopt. Vervolgens keerde het gezin naar Leest terug, waar het
blijkens de duidelijke familiebanden eigenlijk vandaan kwam. Te Leest werden
nog 6 kinderen geboren waaronder RUMOLDUS (°Leest 2/7/1592, +Leest
4/2/1653).
Deze RUMOLDUS DIDDENS huwde op
46-jarige leeftijdmet MARIA LENSENS op
23/3/1638.
Het echtpaar kreeg vier kinderen en na
de geboorte van het eerste kind verhuisde het gezin naar Hombeek waar de andere
drie werden geboren. Als derde kind kwam dan
FRANCISCUS op de wereld, die uiteindelijk zou huwen met Catharina
DELAET (zie hierboven).
(DB, juli 85)
Deze nieuwe documenten bevestigden het
voordien ingenomen standpunt van Hendrik Diddens : Leest is werkelijk voor alle Diddensen het dorp van hun voorvaders !
Om dat te illustreren citeerde de auteur
een uitteksel uit een notarisakte van 1604 :
Peter
Diddens ingesetene van Mechelen oudt over de 80 jaeren die verclaert dat hy
eertyds heeft gewoont op de hoeve van mijn heer Van der Aa gelegen tot Leest,
alwaer des requirants wijlen ouders oock hadden liggen zekere hoeve hun
competerende
WAARUIT BLIJKT DAT ER TEN TIJDE VAN
KEIZER KAREL (eerste helft van de 16e eeuw) TE LEEST AL DIDDENSEN
WOONDEN !
Volgens een Mechelse schepenakte schenkt
die Pieter Diddens in 1604 een stuk grond op het Hertsveld aan de kerk en de H.
Geesttafel (armenzorg) van Leest mits te
doene eene misse tot leefenisse sijne comparante siele.
Uit de stamboom distileerden we demeest markante feiten en persoonlijkheden.
-Van de tien kinderen van Franciscus en
Catharina bereikten er vijf de leeftijd van vijf jaar niet, twee anderen zijn
respectievelijk 16 en 21 jaar geworden. Een schrijnende illustratie van de
grote kindersterfte en het gebrek aan hygiëne uit die dagen.
-Op 6 juli 1837 huwde Guillielmus
Diddens met Maria Theresia Vleminckx, later nationaal bekend als Moederke
Diddens, Ze werd 107 en de oudste vrouw van het land (°1837, +1912).
-Over de voettocht vanuit Rusland van
Pieter Jan Diddens (1794-1863) schreef Hendrik Diddens de novelle Deserteur
onder Napoleon (Uitgeverij De Sikkel NV, Antwerpen 1974).
-Maria Nicolaus Jozef Diddens werd als
gijzelaar op 22 september 1914 teZemst-Laar door de Duitsers doodgeschoten.
-Ludovicus-Joannes Diddens (1850-1917)
baatte in Mechelen een buurtherberg uit. Men noemde hem den Bisschop. Later
nam zijn broer Franciscus (1852-1933) de herberg over. Hem noemde men de
Kardinaal.
-Jan Frans Diddens (1884-1939) gehuwd
met Helena Somers was een gekende bakker in de Mechelse Katelijnestraat.
-Zij waren de ouders van Jan (1906-1972)
en Fons (1908-1943) Diddens, befaamde Racing-voetballers en internationalen in
de twintiger jaren. (foto)
-Karel Diddens, lid van de Nieuwendijkse
Wielervrienden, legde tussen 2001 en 2006 ruim 11.000 km af voor het goede
doel. Zo fietste hij samen met enkele vrienden naar o.a. Santiago de
Compostella, Fatima, Assisi, Rome, het Griekse Olympia
-Niet te vergeten uiteraard Hendrik
Diddens zelf. Dichter, jeugdschrijver, auteur van o.a. Het Woordenboek van het
Mechels dialect en ereburger van Leest. (Meer over Hendrik Diddens in deze
kronieken onder 1/12/1973 en 9/8/1986 n.a.v. zijn overlijden)
Voor
zover wij het konden nagaan, waren al de Diddensen van de oude stam te Leest
hard wroetende, bescheiden landbouwers of handwerkers. Met doorgaans veel
kinderen en maar weinig weelde. Slechts een paar van deze mensen troffen we in
een gemeentelijke bestuursfunctie aan. De enige die door zijn avontuur
misschien een beetje bekendheid verwierf, was Pieter Jan, deserteur onder
Napoleon.
Er
is me verzekerd dat de oude Leestse Diddens-stamvaders bijna zonder
uitzondering een licht ontvlambaar karakter hadden. Hun huidige nakomelingen
aarden derhalve aan geen vreemden
We
hebben becijferd dat er op het Leestse kerkhof in de schaduw van de eeuwenoude
Sint-Niklaaskerk ongeveer veertig stamouderparen en in totaal zowat
honderdzeventig naamgenoten begraven liggen. Vormt dit alles voor een Diddens
(waar hij zich ook mag gevestigd hebben) niet een band met Leest, die sterker
is dan sommigen willen
voorgeven
?...
In De Band van juli 85 nuanceerde
Hendrik Diddens dit : voor zover wij
het konden nagaan, waren al de Diddensen van de oude stam te Leest hard
wroetende, bescheiden landbouwers of handwerkers. Dat moet even hertoetst
worden. Ik zou thans zeggen : Ofschoon hun levenswijze steeds eenvoudig is
geweest, waren de opeeenvolgende boerengeneraties van Diddensen te Leest over
t algemeen zeker niet onbemiddeld. Ze waren geen hereboeren, maar toch ook
geen keuterboertjes. Dat zij van geslacht tot geslacht hebben kunnen
standhouden, bewijst hun werklust en hun gezond boerenbloed !
Fotos :
-De
broers Diddens in het fanionelftal van Racing Mechelen, seizoen 1926-27.
Van
l. naar r. :Dogaer, Verschaeren, Fons Diddens, Mossoux, Jan Diddens, Verbist, Nouwens, Blickx,
Coenegracht, Vankesbeeck, Cauwenbergh, De Ron, Van Tulden en Siroen.
-De
cover van Deserteur onder Napoleon van Hendrik Diddens.
-Karel
Diddens (als derde van links) tussen zijn wielervrienden Jef Vander Kuylen, Ivo
Van Loock en Willy Op de Beeck. De foto dateert van 2003 n.a.v. hun trip naar
Rome, waarbij ze tien landen doorkruisten onder het peterschap van Ludo
Dierckxsens.
1983 Zondag 18
september : Zwemdag voor de Chiro
De Chiro van Leest huurde het ganse
zwemcomplex aan het Rode Kruisplein af.
Twee uur dolle zwempret. (DB,
november 83)
1983 Zondag 18 september Zennester
Hombeek-SK Leest :
Bewogen wedstrijd voor de familie Van Dam Topschutter Dirk out.
Door
de klim van VV Leest en de eigen degradatie was Zennester Hombeek een
onvervalste burenontmoeting kwijtgeraakt.
SK
Leest bracht evenwel met haar intrede in de Belgische voetbalcompetitie een
pasklare oplossing.
De
burenwedstrijd van zondag lokte daarom heel wat volk, ook al omdat Hombeek en
Leest het vorig seizoen zonder hadden moeten stellen.
Zelfs
de lokale sponsors hadden hun beste beentje voorgezet, want iedere toeschouwer
kreeg
prompt de samenstelling van de beide ploegen aangeboden.
In
een overigens vrij sportieve wedstrijd deed zich na tien minuten een incident
voor, dat heel de wedstrijd zou beinvloeden, althans langs Leestse zijde.
Na
een duel tussen Dirk Van Dam en Jan Verbergt bleef eerstgenoemde plots liggen,
waar niemand van de toeschouwers langs de kleedkamerzijde iets had gemerkt.
Volgens
voorzitter en vader Jean Van Dam,
(foto) die net bij het gebeuren stond,
was het duel niet zo onschuldig : Voorstopper Verbergt trapte Dirk onderuit en
deelde daarna nog een elleboogstoot uit. Heel professioneel gedaan, maar wat ik
Verbergt absoluut kwalijk neem is het feit dat hij die aanslag vooraf had
aangekondigd.
Heel
SK Leest, en vooral Marc Van Dam, was onder de indruk van het gebeuren. Toch
kwam SK zonder Dirk, met vier doelpunten van Verlinden en Paulus beslag op een
absoluut verdiende overwinning.
Pas
zondagavond laat bleek dat Dirk Van Dam die met de ziekenwagen was weggevoerd,
een ernstige kwetsuur had opgelopen.
Jean Van Dam : De nieren waren ernstig geraakt, waardoor Dirk op een gegeven
ogenblik zelfs niet meer kon praten. Het wordt nu afwachten hoeveel weken we
onze topschutter zullen moeten missen, zijn afwezigheid zal zeker fel worden
aangevoeld.
(mdw)
(GvM, 20/9/83)
1983 Vrijdag 23 september GVM : Tuimeling voor oud Chiro-leden
Op de vooravond van het 50-jarig
bestaan van chiro nationaal organiseerde
gewest Zenne een tuimeling voor
alle oud-chiroleden uit gans het gewest,
alsook voor de huidige leiding uit
het gewest Zenne.
Meer dan 1200 mensen werden
individueel uitgenodigd.
Plaats van gebeuren : de
parochiezaal aan de Kouter te Leest.
Het Mechelse chiro gewest
Zenne bestond uit een twintigtal groepen.
Deze tuimeling was een
animatieavond van oud chrio gewest Zenne met
spel, zang en dans. Een avond voor
mensen met chiro-sentiment.
Dit ging door in de parochiezaal
aan de Kouter te Leest.
1983 Vrijdag 23 september : Hevige Schuurbrand (foto)
Waarschijnlijk ingevolge
zelfontbranding vatte omstreeks 23 uur een schuur
van het landbouwbedrijf van Ludovic
Moens, gelegen aan de Hombeekse
Kouter, vuur.
De landbouwer kon alarm slaan en
zijn echtgenote en twee kinderen, die
zichreeds op de slaapkamer bevonden, van het
gevaar verwittigen.
De Mechelse brandweer kwam spoedig
ter plaatse.
Ondertussen was men er in geslaagd
een aantal runderen uit de brandende
schuur te bevrijden.
Het boerderijcomplex was
opgetrokken in U-vorm met tussen de hooizolders
en de stallen het woongedeelte.
Niettegenstaande de
brandweer af te rekenen had met watertekort en een
sterke rookontwikkeling, slaagde
het korps erin het woongedeelte te
vrijwaren.
De schuur waarin zich ongeveer 700
balen hooi bevonden, ging in de vlammen
op.
Tot zaterdagnamiddag had de
brandweer werk met het doven van smeulend
vuur.
Foto s :
-SK
Leest voorzitter Jean Van Dam nam tijdens de wedstrijd tegen Zennester achter
de omheining plaats.:
1983 Zaterdag 17 september : Gouden Kloosterjubileum van Louise
Silverans
Tijdens een plechtige
eucharistieviering in de parochiekerk van Leest werd op
zaterdag 17 september het gouden
kloosterjubileum van Louise Silverans gevierd.
Heel wat familieleden en kennissen
namen deel aan dit feest waarbij vooral het
gelegenheidslied heel wat mensen
aangreep.
Louise Silverans werd te Hombeek
geboren op 24 augustus 1912.
Haar vader was arbeider in het
Mechelse Arsenaal en kon juist rondkomen om de
twee kinderen groot te brengen.
In 1930 verhuisde de familie naar
Leest (Winkelstraat).
In mei 1933 werd zij geprofest in
de orde van de Zusters Annuntiaden van
Huldenberg. Daarna trok zij naar de
normaalschool te Wijnegem, waar ze in
1936 haar diploma van onderwijzeres
behaalde.
Dit was de start van 45 jaar
onverdroten inzet in het onderwijs.
Zij stond vooral in voor de
overgang van de kleuters naar het lager onderwijs,
waarbij zij de kinderen lezen en
rekenen aanleerde in het eerste leerjaar.
Zuster Louise Silverans verbleef 15
jaar in Oosterwijk, 5 jaar in Balen-Neet en
25 jaar in Nieuwenrode.
In die 45 jaar maakte zij een hele
evolutie mee. Zo onderwees zij in het begin nog
volgens de oude spelling. Enkele jaren
later moest zij terug naar de schoolbanken
om de nieuwe spelling aan te leren.
Ook was er een grote evolutie bij
de kinderen.
De dagorde van zuster Cherubine,
haar oorspronkelijke kloosternaam, was ook
heel gevuld. Reeds s morgens vroeg
om 5 uur moest zij naar de mis gaan en
daarna ook nog brevieren, alvorens
les te geven.
In 1976 ging zij naar het rusthuis
bij de zusters Handschot te Geel.
Ook hier ging ze nog dagelijks naar
de mis maar dan te 11u30 en daartussen
brevierde ze nog vol overtuiging en
tijdens de voormiddag hielp ze in de keuken.
Na de mis werd het gouden
kloosterjubileum verder gevierd in familiekring bij
haar schoonzus Maria Silverans-Vanderhaegen
in de Winkelstraat, waar zij altijd al
haar tweede thuis vond.
(GvM, 15 en 19 september83 en
Parochieblad van 15/9)
Martha Ludovica Silverans was te Hombeek
geboren op 24 september 1912 en overleed stil en vredig op 10 december 2002
nadat ze in het rusthuis nog haar negentigste verjaardag had gevierd. Toen
schreef een familielid :
Nonnetje
van negentigNiets te
vragen, niets te wensen
Edelweiss
langs hoge flankenTroost
gevonden in de mensen
Godsgeschenk
en zegeningIn een mijmering
verdwaald
Eenvoud
zijn en enkel dankenGeen van
ons die zachterhaalt.
Haar uitvaart vond er plaats op 17
december waarna ze er op het plaatselijk kerkhof begraven werd. (De
Sint-Niklaasparochie in Leest, Wilfried Hellemans)
Fotos :
-Louise
Silverans, Zuster Cherubine.
-Het
gouden kloosterjubileum werd gevierd met een dankmis.
Leest en Londerzeel wonnen Nationaal Muziekkampioenschap
De
Koninklijke Fanfare St.-Cecilia uit Leest en de K.F. St.-Cecilia Londerzeel
zijn te Tielt-Winge in ere-afdeling nationaal kampioen geworden van het
Muziekverbond van België.
Beide
korpsen behaalden 94 % van de punten. Hun gelijkstelling werd niet door
iedereen in dank aanvaard.
Om
deze moeilijke situatie een oplossing te geven, kende het Muziekverbond aan de
Kon. Fanfare St.-Cecilia uit Leest de titel van kampioen van België voor
koperinstrumenten toe. De fanfare uit Londerzeel kreeg de kampioenstitel voor
gewone bezetting.
Beide
korpsen hebben, zoals blijkt uit het puntenaantal, op een hoog niveau
gemusiceerd.
Met
een fijne toon en de gepaste nuancering brachten zij een verzorgd en afgewerkt
programma. Hun overwinning was verdiend.
Door
de uitsluitend koperbezetting bezit de fanfare uit Leest een speciaal timbre,
dat eerder naar de brass-band toeneigt.
Niet
alle manschappen kwamen even goed uit de verf. Vooral in de lagere afdelingen
mangelde het soms aan samenspel. Bepaalde noten in instrumenten en partijen
gingen verloren of misten een fijne sonoriteit.
Op
enkele uitzonderingen na vond de jury dat er voortreffelijk gemusiceerd werd.
Het
was alleen spijtig te noemen dat zo weinig korpsen het aandurven om aan zon
kampioenschap deel te nemen.
(...)
(GvM, 13/9/83)
De
proclamatie zou beginnen. Wij moeten eerlijk toegeven dat we er niet aanwezig
waren
! Wij waren er al gerust in want er was uitgelekt dat er een puntenverschil was
tussen de beide resultaten. Daarom bleven we maar in het café naast de zaal
waar het op dat moment veel rustiger was dan voorheen.
De meeste musici waren er ook zeker van dat de jury het verschil zou gehoord
hebben en die waren dan ook vertrokken. Een paar waren nog gebleven. Na heel
wat toespraken kon de uitslag toch gegeven worden. De spreker had vooraf nog
aangekondigd dat men niet te vlug mocht juichen en dat de tomaten in de
naburige winkels uitverkocht waren.Een
aantal toehoorders voelde op dat moment al wat nattigheid
Opeens komt
daar een Leestse muzikant het café binnengestormdmet de mededeling dat Leest én Londerzeel (of
in de omgekeerde volgorde) kampioen waren in de ere-afdeling fanfares 1983 !
Hilariteit bij zelfs de leden van de andere deelnemende korpsen : Ze hebben
niet durven toegeven dat Leest beter speelde dan Londerzeel ! of Als dat de
zg. vijf vooraanstaande juryleden zijn en die horen dan nog geen verschil ! Och
Here, waar staan onze Belgische juryleden dan ? Ofwel zijn ze do ofwel !of nog Ha ! Daarom heeft het zolang geduurd
eer de proclamatie kon beginnen !
Toen
konden we het niet meer uithouden in het café en zijn we tegen de stroom in
naar het podium getrokken. Zo te zien was men (de juryleden en de
organisatoren) daar ook niet te gelukkig met de genomen beslissing ! Het comité
had besloten St.-Cecilia Londerzeel kampioen te verklaren in de afdeling
fanfares met de gewone bezetting en St.-Cecilia Leest was kampioen in de
afdeling fanfares in de pure afdeling !
En
wat is een gewone bezetting ? Een fanfare met saxofoons ! En wat is een pure
fanfare ? Dat is een muziekkorps dat uitsluitend muziek maakt met koperen
instrumenten en met slagwerk !
Er
zijn ook nog wat minder beleefde dingen gezegd door mensen van onze vereniging
als door bestuursleden van het Muziekverbond van België. Ondertussen zaten de
muzikanten allang in de bus en toen zijn wij ook maar weggegaan
Op
de autocar zaten er drie soorten mensen : verbitterden die zich afvroegen
waarom zoveel repeteren wel nodig was, wat voor zin het had bijlessen te volgen
als de juryleden er dan toch niets van (durven) horen; de kwaden die begonnen
brieven te schrijven en tenslotte nog een aantal tevreden mensen. Deze laatsten
hadden vooraf verklaard dat St.-Cecilia Leest buitengewoon goed zou moeten
presteren, wilden ze met geen te groot verschil verliezen.
Nu
hadden de organisatoren zich in alle kronkels moeten wringen om toch niet te
zeer uit de toon te vallen.
Zoals
het de gewoonte is bij de Leestse fanfare zou het optreden nog nabesproken
worden in het lokaal. Toen we echter daar kwamen, was er wel een beker en een
diploma, maar er waren geen beoordelingsformulieren ! De wedstrijd kon dus niet
besproken worden !
Dan
is het toch heel wat anders op onze wedstrijd ! Ongeachtde resultaten blijven de muzikanten nog
nafeesten ! We hebben het ooit meegemaakt dat een Nederlands korps als laatste
eindigde in zijn reeks en het meest plezier maakte van alle deelnemende
verenigingen omdat ze volgens hun mening een billijke beoordeling hadden
gekregen van de jury.
En
hun beoordelingsformulieren hadden ze gekregen van de juryop de dag van hun optreden zelf !
Nog
dezelfde avond werd er besloten door het bestuur dat er aan het Muziekverbond
van België zou worden meegedeeld dat er op onze internationale concertwedstrijd
geen officiële afvaardiging van deze federatie zou worden toegelaten. En zo
geschiedde
Na een grondig onderzoek en een
bespreking van het wedstrijdreglement diende het bestuur van St.-Cecilia Leest
een bezwaarschrift in bij het Muziekverbond van België.
Omdat de kampioenstitel uiteindelijk
toch werd behaald moest ondervoorzitter F.A. Lauwers zijn belofte nakomen. Hij
had namelijk beloofd dat indien de fanfare ooit Belgisch kampioen zou worden
hij een souper zou betalen voor de muzikanten.
De laatste burgemeester van het autonome
Leest hield zich daaraan. Op 21 oktober kregen de muzikanten ipv een gewone
repetitie een lekkere malse biefstuk voorgeschoteld.
(Toeters en Trompetten, nr.5, 1983)
1983 16, 17 en 18 september : Elfde Sint-Ceciliafeesten
Voor de elfde keer richtte de
Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia de jaarlijkse
Ceciliafeesten in.
De feesten gingen op vrijdag van
start met een kaartwedstrijd in de reuzentent,
die opgesteld stond achter het Parochiaal
Centrum van Leest.
In de 2x16 beurten om ter meeste
slagen en ieder voor zich toonde Victor
Marivoet uit Kapelle-op-den-Bos
zich de sterkste, van de 250 kaarters haalde
hij de meeste slagen.
Het hoogtepunt van de feesten was
echter de befaamde concertwedstrijd die dank
zijde medewerking van het ministerie van de Vlaamse Gemeenschap (Dienst
Volksontwikkeling), het Mechelse
stadsbestuur, het C.I.S.H (Internationaal
Muziekverbond) en het
Muziekverbond van België uitgegroeid is tot één der
belangrijkste vrije wedstrijden van
België.
Waar men vroegere jaren steeds
deelnemende korpsen uit België en Nederland
mocht verwelkomen, was er dit jaar
zelfs deelname uit Denemarken en
Tsjechoslovakije.
De harmonies en fanfares werden
beoordeeld door twee jurys.
Jury A bepaalde de
moeilijkheidsgraad van de werken en jury B beoordeelde
de uitvoering op de wedstrijddag
zelf.
Tijdens de verschillende
uitvoeringen konden de aanwezigen de nodige stilte
opbrengen en voor wie het toch soms
wat teveel van het goede werd, was er nog
altijd het restaurant, de frituur
of het gelegenheidscafé Den Taterende Toeraas.
De eerste wedstrijddag werd
afgesloten met de Leestse Dolle Nacht, waar
Bobby Prins met orkest en Corry
Konings voor de nodige ambiance zorgden.
Bij de prijsuitreiking waren heel
wat Mechelse gemeenteraadsleden aanwezig.
Van het schepencollege waren er de
schepenen Van Esbroeck en Joris.
Burgemeester Raeymaeckers had zich
laten verontschuldigen.
De beker van de stad Mechelen voor
de beste harmonie ging naar de Tsjechische
muziekgroep Ostrava. Voor de beste
fanfare viel deze eer een Belgisch korps te
beurt, namelijk LUnion uit
Londerzeel.
De harmonie Veldhoven uit Nederland
haalde het beste totaalresultaat
(uitvoering en moeilijkheidsgraad)
en bij de fanfares was het weer L Union
die deze beker samen met een
muziekinstrument aangeboden kreeg.
De Mechelse Week publiceerde op 29
september :
Dubbele
feestvreugde bij St.Ceciliafeesten 1983
De
St.Ceciliafeesten van dit jaar, de elfde uitgave al, verliepen in een meer dan
uitbundige stemming. Enerzijds was er de normale feestfvreugde van de feesten
zelf, die deze gemeente bijna letterlijk op stelten zet om maar niets te missen
van het schouwspel, anderzijds was de feestroes van de overwinning tijdens het
nationaal kampioenschap in St.Joris-Winge van zondag 18 september ll. nog
bijlange niet uitgeblust.
Daar
behaalde de Leestse fanfare immers een eerste plaats in de A-afdeling met 94%
van de punten. Een dubbele viering dus voor de leden en sympathisanten (en dat
is half Leest) van St.-Cecilia.
De
evenenmenten begonnen reeds op vrijdag 23 september, toen in de Leestse
parochiezaal een kaartavond werd georganiseerd, welke werd gewonnen door Victor
Marievoet uit Kappelle-op-den-Bos.
De
tweedaagse concertwedstrijd vormde echter wel de climax. Deelnemers tot uit
Denemarken en Tchechoslowakije toe waren dit jaar op het appel.
Oud-burgemeester
Frans Lauwers van Leest, benadrukte in zijn toespraak het uitmuntende peil van
de deelnemers terwijl hij de wens uitdrukte de St.-Ceciliafeesten ooit te laten
doorgaan in een echte concertzaal in plaats van in een flapperende feesttent.
Ook
zaterdagavond werd onder het motto Leestse dolle nacht uitbundig feest
gevierd met Corry Konings en Bobby Prins en zijn orkest.
Van
links naar rechts : Hildegarde DHollander, Ann Willems,
Chris
Van den Bergh, Hugo Lauwens, Luc Peeters, Jan Verschueren
en
Marc Keulemans. (Foto : Hugo Lauwens)
1983 4 september : Overgang - Nieuw werkjaar Chiro.
Het nieuwe jaarthema werd : Zet het spel op
stelten.
Een verslag daarvan verscheen in De
Band van november 1983, hierna ingekort weergegeven :
Iedereen
die het chiroplein betrad keek raar op naar al die leidingsmensen die op stelten
rondliepen. Wat zou er aan de hand zijn ?
Op
een kar was een podium geïmproviseerd waarop enkele enthousiastelingen zaten te
zingen. Stilletjes aan kwam iedereen zich rond het zanggroepje nestelen want er
viel wat te gebeuren. Als iedereen aanwezig was werd het vorige jaarthema De
vrede staat op t spel afgesloten met het vormen van een groot en levend
vredesteken op het chiroplein.
Toen
kwam er met veel getoeter en lawaai een zwarte limousine met officiële
vlaggetjes naar ons toe gereden.
De
chauffeur, James, opende de portieren en hielp de lakei bij het uitstappen van
een deftig heer, de directeur van Seelgoedland. Deze meneer vertelde ons dat
het lang geleden was dat er nog gespeeld werd en dat de oorzaak lag bij de
crisis. Daarom moeten we allemaal het spel terug herwaarderen. Dat kan je enkel
maar door te spelen en creatief te zijn. Op het speelplein had de directeur 6
grote dozen laten deponeren. Er was voor elke afdeling een doos waarin
spelmateriaal zat om zelf een spel in elkaar te steken. Daarna moesten alle
afdelingen het nieuwe spel uitproberen.
Toen
we uitgespeeld waren verzamelden we terug rond het podium waar het nieuwe
jaarthema voorgesteld werd : ZET HET SPEL OP STELTEN.
Nu
snapten we waarom de leiding op stelten liep. Dat was om ons reeds in de sfeer
te brengen. Na het zingen van het nieuwe jaarthemalied brak voor velen het
grote moment aan namelijk de overgang naar de nieuwe afdeling. De leidingsploeg
was vernieuwd met jonge krachten terwijl enkele bekende leidingsgezichten de grote
stap naar VEVOC ondernamen om daar een nieuwe carrière te beginnen.
Na
nog een frisdrankje, een lekkere wafel en een eerste kennismaking trokken de
jongste groepen blijgezind naar huis, terwijl de oudsten nog verder onthaalden
en later Wacht-woord meemaakten.
1983 Vrijdag 9 september : Davidsfonds won dorpskwis
Na de schiftingen kwam op vrijdag 9
september de beslissende finale van de dorpskwis.
Hieraan namen niet minder dan 16 ploegen
deel. Ook ditmaal werden alle groepen getest op hun kennis van sport, cultuur,
natuur, aardrijkskunde, geschiedenis, enz.. Er kwam weer hilariteit in de zaal
bij de praktische proef. Nu moesten alle ploegen trachten zoveel mogelijk
linkerschoenen te verzamelen uit de zaal
De kwis, ingericht door Vevoc Leest werd
uiteindelijk duidelijk gewonnen door het Davidsfonds. Zij hadden een ruime
voorsprong op Vevoc II. Daarna volgden SK Leest, Vevoc I, Rust Roest, KVLV,
CVP, KWB, VV Leest, Volksdans, Ruiters, KVG, Chirojongens, KLJ, Chiromeisjes en
de Fanfare St.-Cecilia.
1983 Zaterdag 10 september : 12de Uilenspiegelavond
Organisatie Volksunie
Hombeek-Leest.
In zaal De Leeuw van Vlaanderen
te Hombeek.
Ten dans met Radio Dynamite.
Eerste dans : 21 uur.
Toch een oplossing voor de terreinproblemen van V.V.Leest
Er
schijnt dan toch een oplossing te komen voor de terreinproblemen van VV Leest.
Zoals de lezer weet gaat het niet om het voetbalveld zelf, maar wel om de
toegangsweg en de parking bij het terrein.
De
gronden waar deze op gelegen zijn werden immers verkocht door de stad Mechelen
zodat men te Leest vreesde dat het veld onbereikbaar zou worden.
Leest moest kost wat kost minstens de toegangsweg en zo mogelijk ook de parking
trachten te behouden.
Uiteindelijk zag het Leestse bestuur zich genoodzaakt zelf de betrokken gronden
te kopen.
Dit
gebeurde niet openbaar, maar rechtstreeks van de partikulieren die de betrokken
bouwgronden hadden aangekocht.
Gelukkig
konden zij overgehaald worden om de club van de heer Emmeregs te helpen.
Dat
kost Leest wel een bom geld en daartoe werd dan een lening afgesloten.
De
toegangsweg moet immers aan de prijs van de bouwgrond aangekocht worden.
Voor
de achterliggende terreinen moet Leest de prijs van landbouwgrond betalen.
Begin
september zal de verkoopsovereenkomst bij de notaris ingediend worden en wij
hopen van harte dat daarmee deze netelige kwestie voorgoed van de baan is.
(E.G.)
1983 Vrijdag 2 september : Schiftingen Dorpskwis
Zestien ploegen bekampten elkaar in
denkvragen, varia, stripverhalen, film en
theater, publicatie, flora, fauna,
aardrijkskunde, sport, actualiteit en muziek.
Vooral de praktische proef zorgde
voor heel wat hilariteit, hierbij moesten de
spelers zoveel mogelijk
kledingsstukken aantrekken binnen het half uur.
De volgende ploegen gingen naar de
finale : Rust Roest, Volksdans, Vevoc II, KWB,
Ruiters, SK Leest, GDF, CVP, Vevoc
I, KVLV, KVG en VV Leest.
De finale ging door op 9 september
in het P.C. (GvM 9/9/83)
1983 Zaterdag 3 september : Jaarlijkse KWB-Reis naar het
Eifelgebergte
Deelnameprijs : 475 fr per persoon.
Programma :
-Vertrek om 06u30 in de Kouter, verder
langs Dorp, Juniorslaan, Bist, Alemstraat en terug Dorp rond 07u00 voor
uiteindelijke start.
-Eerste doel : Swammenaul (Duitsland) na
onderweg een halte voor koffie en boterham.
In Swammenaul boottocht op de Rursee,
het grootste kunstmatig meer van West-Duitsland.
-Verder door naar Heimbach, mooi stadje
in het Eifelgebergte met aldaar middagmaal.
-Tijdens terugreis gratis koffietafel en
afgesloten met een bezoek aan een dancing.
Traditiegetrouw was er ook een kwisje op
de bus met prijzen.
1983 September : Georges HERREGODS door de ogen van Frans TEUGHELS
In De Band van september 1983
publiceerde Frans Susse Teughels zijn visie over Georges Herregods :
Hoe was het
mogelijk dat hij verzeilde in dat kleine dorpken waar de Zenne spoelt sinds
mensenheugenis, dat in dag uit, eb na eb, vloed na vloed; waar de bomen en
velden ruisen, jaar in jaar uit, alle dagen hetzelfde ritme en melodie; waar
voor de mensen die er wonen, vergroeid met elkaar en met de natuur niets
verholen kan blijven.
Iedereen kent er elkaar lijk zijn eigen broekzak. Velen
zijn er ook gegaan, anderen gekomen. Iedere nieuweling die er eigenlijk als
vreemdeling komt, wordt niet altijd zo maar aanvaard. Er zijn zelfs mensen die
onze Leestenaars als niet gastvrij betitelen, doch niets is minder waar.
Zo kwam hij enkele jaren geleden wonen in het huis van de
familie Moyson, waar eens de koster-componist Jef Rheinhard heeft geleefd.
Groot en recht van gestalte was hij. Het kaki linnen petje
dat hij meestal op het hoofd droeg en de met verf en kiel besmeurde oude
legeruniform deden eerst denken aan een of andere mislukte Amerikaan. De grote
tuin, met zijn geïmproviseerde, in zeven haasten opgetrokken afrastering,
waarin men hem op zijn eigen manier zag rondlopen tussen al die soorten kippen
en vogels, maakt het spel compleet.
Voor opname van een of andere Far-West film was er geen
mooiere plaats te bedenken.
Wie van ons zou vermoed hebben dat die korte knik en
minzame gedag een groet van een hogere officier van ons leger was ?
Wie zou in die rijzige gestalte een priester hebben gezien
en in die ernstig starende ogen een groot kunstenaar en eeuwig humorist ?
Geen wonder dan, dat hij hier zo vlug ingeburgerd was en
door iedereen gekend en bemind. Misschien is het zijn grote liefde tot Hem die
alles geschapen heeft, die zijn drie persoonlijkheden tot uiting laat komen.
Als officier van hoge rang is de PADRE, zoals ze hem in die
middens noemen, vriend van iedereen. Van de hoogste Piet in graad tot de minste
man in functie is hij de kameraad, zelfs meermaals de raadsman. De
minder-valide kinderen van de militairen zouden hem op de handen dragen. Niet
te verwonderen in feite, want hoeveel nachten en vrije dagen van zijn bestaan
offert hij niet op om een onsje geluk aan deze mensen te brengen.
Als priester echter is hij ook niet te onderschatten. Een
gezelliger luisteraar vindt men niet. Zijn eenvoudige omgang en gemoedelijk
praten scheppen een zo groot vertrouwen dat, als men niet oppast men zijn
biecht aan t spreken is zonder in een hokje hoeven te zitten. Een knikje of
een lachje moedigen dan wel aan en voor men het zelf beseft is men zijn
geheimen kwijt. Berispingen kent hij niet. Een goed woord en een goede raad
geeft hij gratis mee en van de gebruikelijke penitentie komt gewoonlijk niets
in huis. Hou je echter vast, want altijd heeft hij iemand nodig of kan hij iets
gebruiken.
Onbaatzuchtig als hij is, zal dat iets nooit wat voor
zichzelf zijn. Het woord eisen komt ook niet voor in zijn woordenboek. Verder
kan dat vraagje van alles beduiden : een werkje hier of daar, een klusje zus of
zo, al is het maar een klein tekstje voor de Band. Beloven heeft men het
gewoonlijk al gedaan voor men het begrepen heeft en eer men het zelf weet is
men al aan die opdracht bezig.
In de derde persoon is hij eigenlijk de plezantste.
Met zijn geest en talent openbaart hij de schepping zo dat
men er het schone moet van zien. Wie veronderstelt dat zijn werken altijd door
heiligheid overgoten zijn, heeft het verkeerd voor. In eenvoud en natuurgetrouw
maakt hij de mooiste dingen , van kleine schets over edel keramiek tot grote
meesterwerken in koloriet met plamuurmes of penseel.
Een vlugge gedachte en een paar rake lijntjes met zijn
vlotte hand volstaan om de sierlijkste pittoreske tekeningetjes op papier te
toveren, zoals wij die bijvoorbeeld in de Band kennen.
Zijn landschappen, juiste weergave van de natuur en
dartelend van levenslust, vloeien hem zo maar uit de hand. Wie eenmaal een
tentoonstelling van zijn potten, reliëfs en beelden heeft gezien, kan begrijpen
met welke meesterlijke hand de kale kleiklompjes door zijn knedende vingers tot
een heerlijk sierstuk ontluiken. Zonder eigenlijk naar nieuwe vormen te zoeken,
bekomt hij de mooiste verhoudingen, steeds zuiver van lijn en altijd boeiend.
Het aangepast snij- en kleurenwerk van zijn keramieken
maken er echte geestige scheppingen van. Een groot gamma van simpele oude
spreukjes tot om diep over na te denken gezegden meestal van hemzelf- kan men
er in vinden.
Voor mij zijn de boeiendste
van al echter zijn grote doeken. Geesteskinderen noemen kunstenaars die en
terecht, zoals hier het geval is. In sterk contrast waarin hij hart, geest en
vaardigheid de vrije teugel laat, bouwt hij de kleurvlakken naast elkaar op.
Eigenaardig als ze soms lijken en niet altijd gemakkelijk om te begrijpen,
stralen ze toch één voor één een bezieling uit die men zo maar voelen kan. Al
hebben ze een eigen kleur, ritme en stijl, toch doen ze denken aan Rik Wouters,
Servaes, Minne en zoveel andere Vlamingen wiens namen klank geven over de hele
wereld. Af en toe herinneren ze zelfs aan Rubens, maar altijd en weerkomend is
er de humor, waarin men Breughel kan terugvinden.
Helaas moet hij ons dorpje
nu verlaten, wel niet helemaal, maar nieuwe plichten roepen. Als
Hoofdaalmoezenier van onze soldaten in Duitsland zal hij nu meestal in Keulen
verblijven.We kunnen hem dan ook niet anders dan van harte proficiat wensen en
een vruchtbaar apostolaat. Dat huis in de nieuwe heimat is hem van harte
gegund, alsook die nieuwe wagen met chauffeur en alles erop en eraan, zodat
Monseigneur gezeten in de malse kussens rechts achteraan op zijn gemakske ons
blad zal kunnen lezen !!!
Wij danken u voor alles wat
ge voor ons en ons dorp gedaan hebt, vriend aalmoezenier. Die verwezenlijkingen
zijn echter een ander hoofdstuk waard.
Ondertussen vragen we u
Heer, schenk ons meer mensen zoals Georges, opdat we in hun werken een glimpje
van uwe Heerlijkheid kunnen aanschouwen.
Frans Teughels
1983
September : Leestenaars treden zo
uit de oude doos (Verzameling Stan Huysmans)
Een
opstel van Herman SOMERS van 12 november 1953.
Het Zegevierend Haasje;
Nota
vooraf : Deze
mooie vertelling voor kinderen : Het zegevierend haasje, geschreven door
Felix Timmermans, is verschenen in zijn boek Pijp en Toebak, uitgave nr. 244
in de Volksreeks Davidsfonds 1933. De leerlingen van het 7de
leerjaar hadden die vertelling ter stil-lezing gekregen. Kwam daarna de
opdracht : vertel zelf dit verhaal 1. Vrij en 2. Bondig.
(Boekraadpleging
niet meer mogelijk). Hierna dan het opstel van Herman :
De grote dieren streden
tegen malkander, altijd grote ruzie en oorlog. Tot op zekere dag de vos zegde
dat ze malkanders schoon geslacht aan t uitmoorden waren, en dat de KLEINE
dieren daardoor weldra meester zouden worden over hen. Daarom besloten ze eindelijk
tot vrede.
Maar voor de kleine dieren
brak er dan een erg droevige tijd aan. Op zekere dag nu was het bij de vos in
t kasteel feest, en terwijl konden de kleine dieren toch weer eens gerust wat
buiten komen. Het eekhoorntje en de haas waren ook bijeen geraakt en zouden
weleens graag naar dat grote feest gaan kijken. Het eekhoorntje stelde voor de
hoge muren van het kasteel te beklimmen en de haas zou den aan zijn staart
mogen hangen om mee te kunnen zien.
En als het verraad is, en
we moeten gaan lopen, moogt gij op mijn rug zitten, zei de haas. Ze hadden al
de knagers en al de zagers en al de vijlers van de kleine dieren
bijeengeroepen, die de houten brug over de wal van t kasteel bijna, ja bijna,
moesten doorknagen. Dan wierp het eekhoorntje een steen door het venster, goed
gemikt juist op de vos zijn neus. Toen kwamen de grote dieren, kwaad en
brullend buiten gelopen om de kleine deugnieten te grijpen en ze sprongen
allen met hun volgevreten lijven, wild en lomp, op de brug, die in tweeën doorbrak
en alle grote dieren verdronken vreselijk of stikten in t slijk,
De
schrijver : Herman Somers.
-Tijdens
het schooljaar 1953-54 leerling in het 7de leerjaar.
-Geboren
te Leest op 20-10-1942.
-Tweede
zoon van Viktor Somers (+) en van Van Steenwinkel Cecile, Kouter 36 (gzin met
vier kinderen)
-Gehuwd
met CHRISTIAENS Josee (Blaasveld), verpleegster in het St.Elisabeth ziekenhuis
te Mechelen.
-Wonende
Maalderijstraat 15 te Willebroek.
-Beroep
: bediende-verkoper in Handelszaak Raio-, TV- en Electrische toestellen Eltra
te Wilrijk.
-Kinderen
: Gunter (13) en Kurt (12).
-Studies
na de 4de graad : electriciteit, Technische Scholen Melaan Mechelen.
3 jaar dagschool, 1 jaar avondonderwijs B2, 3 jaar avondonderwijs voor B2
(getuigschrift).
-Hobbys
: geen, ja, wat klein knutselwerk in huis en tuin. Zeker geen straffe hobby,
neen.
Gaan
sommigen haast niet ten onder aan een overdreven hobby ? Voor mij niet nodig,
zegt Herman, gewoon mezelf zijn, zorgen voor zon in huis, en mekaar veilig
geborgen weten. De huiselijke warmte als een streling voelen, als ge me
begrijpt. Ik reserveer graag en breed mijn vrije tijd voor de mens in mijn
gezin.
Nooit
bekeken, Herman, menselijke warmte is belangrijker dan veel ander kunnen. Ieder
gelukkig echtpaar heeft een eigen recept voor hun geslaagd huwelijk. Dit recept
cultiveren is zeker de mooiste hobby waard. Hier hebt gij t beste deel
verkozen.
Herman
heeft nog goede herinneringen aan het klasleven 7de leerjaar en aan
Raymond De Prins, Willy Van den Heuvel, Herman Verhoeven e.a., bijzonder aan
Andre Moons, ach zijn schaduw toen, haast altijd bij elkaar, die hem dagelijks,
langs binnendoor, thuis kwam afhalen voor de school en hem dan ook weer terug
thuis bracht (weer die omweg), en zij maar praten dan, overleggen en plannen
maken, of gewoon wat lachen onderwege Ja-ja, Leest trekt me nog wel aan, zegt
Herman, maar eens gehuwd, en uit Leest verspreid, het leven in gegooid, ieder
met zijn job, komt er onvermijdelijk een kloof tussen, alsmaar breder en dieper
met de jaren maar de goeie herinnering blijft gegrift
Een nieuwe sponsor, een nieuwe trainer
en in de verdediging dienden Francis Spinnael en back Patrick Pissé voor de
nodige rust te zorgen.
In het middenveld moest Jos Bogaerts een
versterking brengen voor Selleslagh en Goossens.
Vooraan verwachtte men veel van Guido Slachmuylders, Jean Vos en Rudy Wouters.
Men verwachtte ook veel van de jongeren
Bart Hellemans en Paul Huys die vorig seizoen al enkele keren ingevallen waren
in de eerste ploeg.
Yvan Emmerechts : Ik zou toch eens
kampioen willen worden !
De
Mechelse Week ging eens peilen naar de ambitie van V.V. Leest voor het komende
seizoen en omdat Leest een nieuwe trainer aantrok, besloten we hem daarover aan
te spreken, zodat het Leestse publiek meteen kan kennismaken met haar nieuwe
oefenmeester.
Yvan Emmerechts is 39 jaar en werkt op het station te Mechelen. Zijn vrije tijd
wordt grotendeels door voetbal in beslag genomen. We vroegen naar het verloop
van zijn voetbalcarrière :
Yvan
: Ik voetbalde mijn hele loopbaan bij Sporting Mechelen : in die tijd bleven
spelers, ook de goede, nog een hele carrière bij dezelfde club. De laatste
jaren als speler volgde ik ook Heizelschool en acht jaar geleden behaalde ik
daar het trainersdiploma. Op vraag van Sporting werd ik dan jeugdtrainer. Later
kreeg ik de eerste ploeg onder mijn hoede. Daarna werd ik jeugdtrainer bij
achtereenvolgens Racing en K.V. Mechelen, zodat ik bij alle grote Mechelse
clubs heb gewerkt. Tenslotte kwam ik als trainer van de eerste ploeg bij Muizen
terecht. Die waren toen pas gezakt naar vierde provinciale en ik slaagde erin
hen op vier jaar tijd weer naar de top van tweede provinciale te brengen.
D.M.W.
: En waarom de overgang naar Leest ?
Yvan
: Sportief zag ik het niet meer zitten in Muizen. Het bestuur wilde een andere
weg op, een nieuw beleid gaan volgen waardoor de ploeg waar ik vijf jaar mee
gewerkt heb, helemaal zou uiteenvallen. Maar ik vertrok wel in alle
vriendschapen in de beste
verstandhouding met Muizen. Hoe de transfer tot stand kwam ? Ik kende Gust
Emmeregs van voor ik naar Muizen ging. Toen ik hoorde dat Van den Broeck
wegging, nam ik zelf weer contact op met Gust en we kwamen zeer snel tot een
overeenkomst.
D.M.W.
: Er waren grote problemen in verband met de transfers, na de ramp met de
feesttent ?
Yvan
: Inderdaad. Men wist bij Leest welke plaatsen in het elftal versterking nodig
hadden. We hadden spelers op het oog, maar de ramp met de tent dreigde alle
plannen te dwarsbomen. Gelukkig heeft de sponsor alles gedaan om toch de nodige
versterking te krijgen.
D.M.W.
: Kun je ons een overzicht geven van die aankopen ?
Yvan
: Ik denk dat Leest dit jaar zeer verstandig gekocht heeft. Vooreerst is er
doelman Spinnael : hij bewees bij KV Mechelen reeds wat hij waard is, dus zeker
een versterking. Dan is Pissé mee overgekomen van Muizen : hij is een snelle
linksback. Op het middenveld is er Jos Bogaerds bijgekomen, ook van K.V. Hij is
een harde werker met een goede lange pass in de voet. Dan is er nog Rudy
Wouters vooraan, ook erg snel, zoals Slachmuylders, zodat we een goede voorlijn
hebben. Ik ben blij dat de overgang van Jean Vos er nog kwam net voor het
afsluiten van de transferperiode: ook
hij is zeer bruikbaar vooraan zodat we een brede kern hebben om eventuele
gekwetsten op te vangen. Verder zijn er nog een vijftal jongeren van Leest zelf
die ik zeker niet uit het oog zal verliezen. Zij zullen regelmatig hun kans
krijgen.
D.M.W.
: Heb je een speciale wens voor dit seizoen ?
Yvan
: Ik zou toch eens kampioen willen worden ! Ik promoveerde al twee keer : het
enige dat ontbreekt is een titel.
Mijn
enige betrachting is om goed voetbal te brengen. Ik vraag veel van de jongens,
ik heb er zelf ook veel voor over. Als ze willen werken, zit er veel in dit
seizoen.
(DMW, 1/9/83)
Gazet van Mechelen (14/9/83) :DAMESVOETBAL
SK
en VV Leest zetten de grote stap naar de Voetbalbond
Nadat
de voorbije jaren het vrouwenvoetbal in de Mechelse regio slechts weinig bijval
genoot, namen dit seizoen twee ploegen uit Leest het besluit om tot de
Belgische voetbalbond toe te treden.
V.V.
Leest, de eerste van die twee, stak een drietal jaren geleden met een
vrouwenploeg van wal. Deze kende ondertussen zon enorm succes dat nu de tijd
rijp leek om op competitievoetbal over te schakelen.
Spijtig
genoeg treden er in de Antwerpse provinciale afdeling slechts negen ploegen aan
en blijven er dus op de kalender nog heel wat vrije dagen over.
Die
gaten zullen we wel met vriendschappelijke wedstrijden en matchen tegen onze
tweede ploeg trachten te vullen, zegt Gust Emmeregs. Met reeds 32
aangeslotenen hebben we immers aan speelsters geen tekort. Alleen zijn ze nog
net iets te jong en onervaren.
Trainer
Fierens, die vroeger de mannen onder zijn hoede had, kan dit alleen maar
beamen.
Voor
mij was het trainen van een vrouwenploeg een uitdaging die honderd procent is
meegevallen, vertelt hij. Vrouwen zijn veel makkelijker, ze beseffen immers
dat ze nog heel wat te leren hebben. Na amper drie trainingen zie je dan ook
reeds vorderingen en aan inzet hebben ze zeker geen gebrek. Om een prognose
voor te toekomst te maken is het echter nog te vroeg. Het eerste jaar zie ik
als een leerjaar waarin we zoveel mogelijk punten trachten te sprokkelen. Ook
aan helpende handen is er geen gebrek. Naast de trainer zullen immers ook Hilde
Vercammen, Rosette Diddens en meter Mariette Borrey zich speicaal over het team
ontfermen.
S.K.
Ladys First
Net
als buur V.V. zette S.K.Leest een stap in het onbekende. Pas vorig jaar zijn
we met een vrouwenploeg begonnen, vertelt voorzitter Van Dam. Al gauw waren
we het wekelijkse bellen voor een vriendenwedstrijd beu en beslisten we als
eersten- om bij de Belgische voetbalbond aan te sluiten. Aanvankelijk alleen
met de vrouwen, later hakten we ook voor de mannen de knoop door.
Ruud
Verstraeten, die tevens de scholieren traint, neemt samen met Frankie Van
Ingelgem de vrouwenploeg onder zijn hoede. In nauwelijks één jaar hebben onze
speelsters reeds enorm bijgeleerd, meent Ruud, maar tevens beseft hij dat de
weg nog lang is.
Vorig
seizoen hadden we amper elf speelsters maar nu kunnen we zelfs al twee ploegen
opstellen, zegt afgevaardigde Mariette De Bont. En er komen er iedere week
nog bij.
Weet
ge dat we in de winter meer vrouwen dan mannen op de training hadden, merkt de
voorzitter trots op, en dat zelfs Sabine De Blezer verkoos om voor licenciaat
wiskunde te studeren i.p.v. voor burgerlijk ingenieur omdat het laatste niet
met voetbal te combineren was.
Aan
inzet en vooral enthousiasme zal het bij S.K. zeker niet liggen.
Leestse
derby
Er
wordt in beide kampen reeds naar 19 november uitgekeken. Dan staat immers de
eerste Leestse derby op het programma. In de enige voorafgaande ontmoeting
haalde V.V. het met strafschoppen in het Sinksentornooi van S.K. (R.H.)
De uitslag van die derby is ons niet
bekend, wel de eerste kennismaking van de SK Ladys met het provinciaal
voetbal. Zij liepen op Nijlen tegen een 13-0 nederlaag aan. Verzachtende
omstandigheid was wel dat men het uitgerekend in die allereerste partij tegen
de kampioenen van het vorige seizoen diende op te nemen.
In feite vormde het team van S.K.Ladys
een familieploeg, de meeste speelsters waren immers verloofde of echtgenote of
broer van een bestuurslid of speler.Zo
was Hilde Van Dam de dochter van de voorzitter en de zus van Marc en Dirk,
beiden nog actief in de eerste ploeg. De dames werden ook niet vergoed voor hun
prestaties.
Fotos :
-Enkele
van de nieuwe Leestse aanwinsten : doelman Francis Spinnael, Jos Bogaerts,
Beeckaert, Jean Vos en Patrick Pissé, geflankeerd door trainer Yvan Selleslagh.
1983
Zondag 28 augustus : Eetdag K.V.G. Zennevallei
In de zaal St.-Cecilia bij Mille
Van Steen.
Op het menu stond : aperitief (van
het huis), kaaskroketten als voorgerecht,
tomatengroentenbouillonsoep en frietten
met kip (200 fr) of steak (250 fr).
Als nagerecht kon men kiezen tussen
koffie en gebak of ijs met chocolade. (folder)
1983 31 augustus Gazet van Mechelen
:
Rekordtomaat
De charmante juffrouw op de foto
is Heidi Van Cammeren uit de Cecilialaan
te Leest die een rekordtomaat van maar liefst 700 gram toont.
Vader is een fervent hobbytuinier,
zei Heidi,die met het huidige puike
tomatenseizoen zijn oogst
onverwachte pieken ziet halen.
In de tuin van Herman Van Cammeren
zagen we nog andere tomatenkanjers.
Zevenhonderd gram voor één enkele
vrucht lijkt echter alle persoonlijke rekords
bij Herman te slagen.
Over de variëteit van de
rekordtomaat kon Heidi ons weinig vertellen.
Wel weet ze dat haar vader de plantjes
zelf zaaide en vakkundig teelde.
De eigen-gewin-tomaten smaken
bovendien heerlijk en dat is wel het
allerbelangrijkste.
(Foto onderaan)
1983 September : S.K. Leest in competitie Belgische Voetbalbond
SK Leest, reeds 15 jaar actief in het
Katholiek Sportverbond, maakte de overstap naar de competietie van de Belgische
Voetbalbond. De Leestenaars vervoegden hun dorpsgenoten van V.V. Leest en zo
kwamen in het nieuwe voetbalseizoen 1983-84 te Leest twee ploegen uit in de
provinciale reeksen van Antwerpen.
De bestuursleden van de oudste bestaande
Leestse club hebben het druk gehad.
Alle transfers, zowel van spelers die
reeds bij SK maar dan in het Katholiek Sportverbond actief waren, als die van
de nieuwelingen, als van een ganse ploeg scholieren dienden in orde gesteld te
worden.
Maar ook aan de accomodaties werden heel
wat verbeteringen uitgevoerd : een nieuwe grasmat werd aangelegd en dat vroeg
heel wat spuitwerk en een afsluiting werd rond het terrein opgesteld waarop de
reclameschilderingen dienden aangebracht.
Het bestuur hoopte dat de inspanningen
een positief resultaat zouden opleveren in de competitie.Voorzitter Van Dam (foto) : Ik ben optimist
en heb aan trainer Cauwenbergh gezegd dat hij kwantitatief en kwalitatief over
spelers beschikt die een behoorlijk resultaat moeten kunnen bij elkaar
voetballen..
Secreatris Apers zag het ietwat
genuanceerder : Volgens de investeringen die we gedaan hebben zou dit seizoen
goed moeten meevallen maar we beseffen ook dat niet elke aankoop het verhoopte
rendement oplevert. Bovendien hebben wij geen ervaring in provinciale afdeling
en kennen praktisch geen enkele van onze tegenstanders. De optimisten geven ons
een plaats bij de eerste vijf. Dat zou uiteraard een onverhoopt resultaat zijn.
De gematigden stellen zich tevreden als we in de eerste helft van de
rangschikking aankomen en de pessimisten voorspellen ons dat we voor ons eerste
seizoen niet binnen de eerste tien moeten rekenen. (Noot : de pessimisten
kregen gelijk, het eerste elftal van SK Leest eindigde dat eerste seizoen in de
nationale voetbalcompetitie 12de.) De resultaten van
oefenwedstrijden tegen ploegen uit dezelfde reeks laten ons het beste verhopen
al kan men deze oefenwedstrijden niet altijd als maatstaf nemen voor de
competitie. Voor onze trainer Harry Cauwenbergh wordt het een moeilijke taak om
uit de ruime keuze aan spelers een degelijk elftal op te bouwen. Dat zal dan
toch moeten gebeuren met spelers als doelman Schaerlaecken, de gebroeders Van
Dam en Piscador als steunpilaren. (GvM, 25/8/83)
Ook de dames van S.K.Leest debuteerden
in de Antwerpse provinciale afdeling van de Belgische Voetbalbond, samen met
die van V.V. Leest.
Voor beide damesploegen zou hun eerste
kennismaking met het provinciaal voetbal op een nederlaag uitdraaien.
V.V. Leest verloor op het veld van
Schilde met 2-1 wijl de dames van S.K. bij hun eerste wedstrijd de boot
ingingen met 13-0 tegen Nijlen.
Verzachtende omstandigheid voor de S.K.
Ladies was dat men uitgerekend in de allereerste partij tegen de kampioenen van
vorig jaar uitkwam.
Fotos :
-Heidi
Van Cammeren.
-De
aanwinsten van SK Leest : Francis Casteels, Chris Heymans, Wilfried Piscador,
Leo Rombauts, Marc Rucvoy, Jean-Marie Schaerlaeken, Guy Schafraet, Koenraad
Smets, Carlo Van
Tulden, Leo Verhasselt en uiterst rechts trainer Harry Cauwenbergh.
-De
S.K. Ladies, pas een jaar bezig, debuteerden in de nationale bond.
1983 9
augustus : Katelijne Duysburgh uit de
New World
Maandagmorgen 9 augustus. It
was the big day. De laatste omhelzing, de
laatste kus, een Hou je goed en braaf zijn hé en dan de bus op, op naar
Schiphol. Daar konden de veel te zware valiezen nog net het vliegtuig op en
kwam ik veilig en wel in New York aan. Daar een binnenvlucht genomen richting
Hartford waar mijn familie me, met de Amerikaanse vlag in de handen, al stond
op te wachten. Vermoeid van de reis, maar blij dat ik eindelijk aangekomen was
en vol verwachtingen voor wat er allemaalgebeuren ging, bereikte ik Tolland. Dit verhaal gaat niet veel zin
hebben, als ik nu eerst niet wat meer uitleg geef over wat er tevoren gebeurd
was. Neen, ik heb geen reis gewonnen naar de Verenigde Staten, en ook het groot
lot niet. Ik heb ook geen rijke Amerikaanse tante die ik kan bezoeken. Wat is
het dan wel ? Welnu, begin juni kreeg ik het bericht dat ik na een aantal
selecties, één van de vele studenten was, die na hun middelbare studies, op
eigen kosten een jaartje in de USA kunnen doorbrengen. Een maand later kreeg ik
het adres van mijn familie want alle exchange studenten, zo word je daar
genoemd, komen in een doodgewone familie terecht. Zo komt het dus dat ik nu al 6
maanden in de Verenigde Staten zit.
De familie waarin ik verblijf, bestaat uit zeven :
Mam, dad, Andrea (16), Brigitte (16), Christina (16) (een drieling dus), Dianna
(15) en Ed (14). Talland, het dorp waar ik dus woon, telt ongeveer 10.000
inwoners. Het is gelegen in het noorden van Connecticut en Connecticut is één
van de kleinste maar toch ook één van de dichtbevolkte staten, is op zijn beurt
gelegen in het Noord-Westen van de US. Het heuvelachtige landschap wordt voor
het grootste deel bezet door bomen en bossen. De huizen zijn aan de buitenzijde
meestal bezet met houten planken, en dan geschilderd in rood, groen, blauw,
enz., kortom in alle kleuren van de regenboog. Voor de nieuwsgierigen vermeld
ik graag dat ons huis een vuilgroen kleurtje heeft. Ondertussen is het hier ook
winter geworden, en net zoals alle andere noordelijke staten betekent dat
sneeuw. Gelukkig is het hier nog niet echt bitterkoud geweest en heb ik het
voorlopig met een paar verkoudheden kunnen overleven. Maar de sneeuw kan wel een
paar maanden blijven liggen, dus dat belooft.
Hoe heb ik die zes maanden hier nu zoal
doorgebracht ? Natuurlijk wordt er, net zoals in België, ook naar school
gegaan. Het schoolsysteem is wel een beetje anders. Iedere leerling stelt zijn
eigen lessenrooster samen. Dat is trouwens niet zo moeilijk want iedere dag
krijg je dezelfde zeven lessen, dus hoef je alleen maar zeven verschillende
vakken te kiezen.
Voor mij zijn dat Business Survey, Spaans, Frans,
Tekenen, US History, Engels en Computerwetenschappen geworden. Elke dag
dezelfde lessen in dezelfde volgorde, dat mag misschien boring klinken, maar
hoe meer je in school doet, hoe minder je thuis moet doen, dat is het
Amerikaanse systeem, en daar is alles op gebaseerd. Om twee uur in de namiddag
is de school uit en dan wordt er alleen nog maar gedacht aan sport, werk of
hobbys. Studeren kan later of nooit gebeuren. Als sportman (of vrouw) kom je
goed aan je trekken. In schoolverband worden er verschillende sporten beoefend
: basketbal, basebal, voetbal, hockey, atletiek, enz. Er zijn dan de
competities tussen de scholen uit de buurt en wie de competitie wint gaat
verder naar de stategames. De meeste leerlingen van 16 en ouder hebben na
school ook een partime job. Extra money is hier immers altijd welkom want als
je na 18 verder wil studeren, kost je dat 10 maal duurder dan je in België moet
betalen voor de universiteit of hogeschool. Veel openbaar vervoer is hier niet
en daarom is de wagen zo belangrijk. De meeste gezinnen hebben dan ook twee
autos en vanaf 16 mag met de auto gereden worden. Zo komt het dat mijn
vrienden al met een Amerikaanse car rondtoeren ook al zijn ze nog geen 18.
Het leven verschilt hier niet veel met het leven
in Europa. Er wordt hier ook geslapen, opgestaan, naar school of werk gegaan,
gegeten en gedronken, uit gegaan en natuurlijk ook naar TV gekeken. Amerikanen
zijn op zijn zachtst gezegd gretige TV-kijkers. Van 6 uur s morgens tot 3 uur
s nachts wordt er door de meeste TV-stations uitgezonden. Sesamstraat, de
Dukes of Hazzard, Love Boat, enz. zijn hier dagelijkse kost. Natuurlijk zijn
er ook nog Dallas, Dynasty, Magnum PI en Charlies Angels, shows die
ten minste één maal per week op de buis verschijnen. Wanneer je hier dan eens
naar een goede film zit te kijken, moet je niet verbaasd zijn als die film
iedere tien minuten en meestal op het spannendste moment- wordt onderbroken
voor reclamespots. De reclame is hier immers de geldschieter number one voor
de meeste TV-stations.
Een andere geliefde bezigheid, naast TV kijken, is
shopping. Elke week wordt er minstens één maal naar de shoppingmarkt gereden.
Daar kan je, in de verschillende winkelmagazijnen, zowat alles vinden wat je
maar wenst. Na een paar uurtjes winkelen wordt er nog gauw eens
binnengesprongen in een MC Donalds, Burger King of Roy Rogers voor een
hamburger en French Fries. Een zakje frieten blijven de Amerikanen hardnekkig
French Fries noemen, omdat ze kennelijk niet weten dat het uitvinden van
frieten een Belgische aangelegenheid is geweest.
Als ik de afgelopen zes maanden beschouw, kan ik
zeggen dat voor mij de Verenigde Staten zeer goed meevalt. Het is niet het land
waar iedereen in een Rolls Royce rondtoert en iedereen gebloemde hemdsbloezen
en geruite broeken draagt. Het is gewoon Westers met zijn eigen specialiteiten,
zijn eigen cultuur. Dat maakt de USA juist zo aantrekkelijk en is het zeker een
bezoek waard.
Ik hoop dat de komende vijf maanden net zo goed
worden als de afgelopen zes en als ik J.R. of Ronald Reagan hier tegenkom, zal
ik hen zeker de groeten doen.
Much love,
Katelijne.(DB,april 1983)
1983
11,12 en 15 augustus : Wisselbeker
Edward Huysmans
Op donderdag 11, vrijdag 12 en
maandag 15 augustus werd op het terrein van
V.V. Leest gevoetbald om de
Wisselbeker Huysmans.
Tijdens en na de wedstrijden kon
men in het chalet terecht voor mosselen of
stoofvlees met frietten.
In de finale, bijgewoond door ruim 500
toeschouwers, versloeg Willebroek de
thuisploeg V.V.Leest met3-1.
S.K.Leest werd verrassend derde na
een overwinning tegen Tisselt en Kapelle-
op-den-Bos haalde het voor de
vijfde plaats van Hombeek.
Ramsdonk werd zevende en Heindonk
achtste.
1983 13
en 14 augustus : Voetbedevaart naar
Scherpenheuvel
Met bezoek aan het recreatiecentrum
te Averbode. (DB, juli 83)
1983
Zondag 14 augustus : V.V.Leest-Reet
voor Beker van Antwerpen
In de tweede ronde van de beker van
Antwerpen moest Leest het opnemen tegen
Reet.
Al voor de rust was het duidelijk
dat het pleit zou worden beslecht in het voordeel
van de ploeg van trainer Emmeregs.
Net op het halfuur kopte Jos
Bogaerts een hoekschop onhoudbaar binnen en
enkele minuten later was het weer
Bogaerts die op een center van Ludo Goossens
via de paal raak trof.
In de tweede helft speelde Leest
het eerste kwartier wat behoudend.
Het experiment van trainer
Emmereghs kwam in dit moeilijk kwartier goed van
pas. De trainer had immers
Selleslagh op de stoppersplaats gezet en deze maakte
enkele gevaarlijke aanvallen
onschadelijk.
Wanneer Bart Hellemans ook via het
doelhout raak trof was de wedstrijd volledig
gespeeld.
Dirk Pauwels legde via een mooie
1-2 beweging de 4-0 eindcijfers vast.
De volgende tegenstander van Leest
in de derde ronde was Wijnegem en ook
die ploeg ging onderuit, V.V. Leest
zou die wedstrijd winnen met het kleinste
verschil.
Uiteindelijk zou VV uit de beker
gewipt worden door eerste provincialer Kontich.
(Foto van het team onderaan)
1983
Zondag 21 augustus : Ploegwedstrijd
te Leest
De KLJ Groene Kring van het Gewest
Mechelen organiseerde om 14 uur zijn
derde ploegwedstrijd op een terrein
aan de Kouter te Leest.
Na Hombeek en Sint-Kat.Waver was Leest
aan de beurt. Een 15-tal jonge
boeren en tuinders gaven elkaar
partij in om ter best rechte vormen ploegen
zonder dat nog één stukje
gerstestoppel of onkruid te zien is.
Voor de beste twee was een selectie
weggelegd voor het provinciaal
kampioenschap van 5 september te
Turnhout.
De toeschouwers kregen eveneens een
demonstratie en wedstrijd spitten
voorgeschoteld.
1983
Zaterdag 27 augustus : Met het
Boerenfront op reis
Via Namen over Marche-les-Dames,
Spontin, Dinant...Maredsous...Gembloux...
Op terugweg : café-dancing.
Prijs per persoon : 350 fr,
drinkgeld chauffeurinbegrepen.
1983
Zaterdag 27 augustus : Optreden van
de K.F.St.-Cecilia te Mechelen
Ter gelegenheid van 30 jaar De
Keeting gaf de Leestse fanfare een kioskconcert
in de Nokerstraat te Mechelen. (Toeters en Trompetten, nr.4, 1983)
1983 27
en 28 augustus : Maori-groep te gast
bij Leestse gezinnen.
Een Nieuw-Zeelandse
Maori-volksdansgroep werd, op initiatief van de dansgroep
Korneel, opgevangen door Leestse
gezinnen.
Samen met de buitenlandse gasten
brachten de kinderen van Korneel een bezoek
aan het speelgoedmuseum te
Mechelen.
Op vrijdag 26 augustus stapten
Korneel en de Maorigroep mee op in de
folklorestoet te Mechelen en
hetdaaropvolgende weekend werd besloten
met een
groot verbroederingsfeest met de
Maorigroep en een Oostenrijkse groep uit
Wenen.
In de tuin van het Kouterkasteeltje
werd er gedanst en gezongen.
(GvM,30/1/84)
Maoris te gast
Het was stralend weer zaterdag 27 augustus. Dus
dat viel wel mee, want om drie uur aan het Kouterkasteeltje zou alles van
start gaan. Die dag immers, verbroederde onze eigen volksdansgroep Korneel
met de Maoris uit Nieuw Zeeland. En tot onze grote verrassing arriveerde even
voor drie ook een volksdansgroep uit Wenen. Na de verwelkoming door onze
voorzitster, Leonie Windelen, kon het festijn beginnen. Als eerste lieten onze
allerkleinsten zien wat zij allemaal konden. Daarna was het de beurt aan onze
gasten uit Nieuw Zeeland. Zij brachten enkele van hun verfijnde kunsten naar
voren. Buiten zang en dans bestonden deze uit : het zwaaien met pomponnetjes,
werken met houten stokjes, enz. Het waren knappe maar moeilijk te doene
bewegingen. Dit bleek toen er werd gevraagd om met hen mee te doen. Als volgt
was het de beurt aan de Oostenrijkse groep. Deze konden niet wachten met
verbroederen. En het was dan ook zo dat zij reeds na hun eerste dans iedereen
vroegen hun voorbeeld te volgen. Na al die zang en dans werd het tijd dat we
onze droge kelen gingen smeren en onze dorst gingen lessen. Daarna konden weer
eens enkele ingewikkelde bewegingen van de Maoris bekeken worden. Ook onze
volwassenen kwamen aan de beurt. Deze lieten zien dat zij nog even goed kunnen
dansen als de jongeren.
En last but not least vroeg de Jeugd om samen
met hen Mieke Stout en de Kuskesdans en nog vele andere dansen te doen. Na
al dat verbroederen en kussen werd Leonie in de bloemen gezet, als beloning
voor al het werk dat zij voor onze volksdansgroep Korneel doet. En als uiting
van dank kreeg Jan Soors nog drie dikke zoenen. Met deze namiddag hebben de
mensen van Leest en omstreken kunnen zien dat niet alleen bij ons gevolksdanst
wordt maar ook in andere landen. Dus deze mooie, oude kunst blijft bewaard !!
Hilde
en Ria.
(DB,oktober
83)
Fotos :
-Het elftal van VV Leest dat moeiteloos van Reet won in
de Beker van Antwerpen.
-De zingende en dansende New-Zeelandse Maoris aan het
kasteeltje van Moyson.
Inschrijven kon bij de
bestuursleden Jeroom Verbruggen, Maria Dons-Lamberts,
Martin Mollemans, Alois Hendrickx,
Marleen Dons-Verschueren, Mia Van
Sweevelt-De Wit, E.H. Fr. Lornoy en
Marleen Mampaey- De Prins.
(DB, augustus 83)
1983
Augustusnummer De Band : Georges
Herregods benoemd tot Hoofdaalmoezenier
BESTE BANDLEZERS, Georges Herregods is benoemd
tot Hoofdaalmoezenier van Duitsland. Oud nieuws zal je zeggen. Toch alhoewel
zijn taak hem naar Keulen roept zal hij niet helemaal van Leest scheiden. Zijn
thuis blijft de Leestse Kouter. Het Bandwerk zal hij wel aan anderen moeten
overlaten, daar hij nog geen overzicht heeft wat hem allemaal in Keulen wacht.
De Band zal in de toekomst zijn beste beentje blijven voorzetten zodat jullie
elke maand een verzorgde Band in de brievenbus krijgen.
BESTE GEORGES, wij danken u van harte voor uw
inzet. Als grote bezieler en motor van de Band heeft u zichgedurende meer dan acht jaar met hart en ziel
ingezet voor ons dorpsblad. Duizenden tekeningen van uw hand brachten een
persoonlijk chachet aan de Band. De vele bandwerkavonden in een geest van
samenwerken hebben van de Band een fijn verzorgd en veel gelezen blaadje
gemaakt. Wij zijn daar fier op. De goede samenwerking heeft veel mensen dichter
bij elkaar gebracht.
De ontelbare keramieken die we hebben zien groeien
en die je overal tegenkomt zijn als zoveel geesteskinderen waarbij men even
ernstig wordt of moet lachen. Ze geven een blijk van uw mensenkennis en
kunstzin.
Georges, wij kijken uit naar uw Keulse brieven en
als het kan, willen wij blijven hopen op uw medewerking.
De
vrienden van de Band.
De Heiland had U lang bewaard
om zonneschijn te brengen
en leven in de woestenij
of mensen bij elkaar te brengen.
Nu gaat ge weer te naaste bij
de sporen van ons Heer.
De bloesems door U opgespaard
zullen bloeien, telkens weer.
Al gaat ge Georges tot ieders spijt,
de vrienden van de Band geraakt ge nimmer
kwijt.
1983
Augustus : Leestenaars komen zo uit
de oude doos(verzameling Stan Huysmans)
DE ROEM
VAN DE LEESTSE ASPERGES
(Een brief
van de inspecteur aan het schoolhoofd, J. De Leers)
MINISTERE
DES SCIENCES ET DES ARTS Inspection Scolaire
Ressortdinspection principale de
Canton Scolaire de
MINISTERIE VAN WETENSCHAPPEN EN KUNSTEN
Schooltoezicht
Gebied van Hoofdtoezicht
Mechelen
Schoolkanton
Rumpst.Lier, den 24-5-1927
Mijn
waarde Heer Hoofdonderwijzer,
Ik
kom daarjuist vanwege den Heer Burgemeester eene uitnodigingte ontvangen om Donderdag a.s. naar Leest te
komen.Niettegenstaande het oogenblikminder goed gekozen is midden in de
conferentiën- wil ik nochtans al het mogelijke doen om de ontworpen vergadering
te kunnen bijwonen.
Moeder
de vrouw was zoo tevreden over de asperges van Leest, dat ik zinnens ben er mij
nog een paar botten aan te schaffen bij de eerste gelegenheid. Zoudt ge dus de
goedheid willen hebben zoo mogelijk- voor mij er nog twee aan te schaffen
tegen Donderdag 26 dezer ?
In
geval van slecht weder en het mij onmogelijk zijn zou dien dag naar Leest te
komen, gelieve ze dan s anderendaags mede te brengen naar Boom.
Met
besten en innigsten dank,
Gansch
hartelijk, de Kantl Opziener J. Stuyck.
DOORLICHTING EN TOELICHTINGEN BIJ
DEZE BRIEF.
-In 1927 werd het onderwijs in België
gedirigeerd door (let op de benaming) het Ministerie van Wetenschappen en
Kunsten, thans gewoon het Ministerie van Naionale Opvoeding en Cultuur.
-De formulieren van de Inspectie naar de
scholen (=de basis) toe, waren nog tweetalig, met het Frans vooraan. Vlaanderen
stond in 1927 nog niet ver op de weg naar taalzelfstandigheid, laat staan
gelijkheid, vrijheid en recht.
-Leest behoorde in 1927 bij het schoolkanton
RUMPST (Rumst), thans bij het Schoolkanton Mechelen. Tussenveranderingen waren
Schoolkanton Boom en Schoolkanton Willebroek.
-De toenmalige inspecteur J. Stuyck was
woonachtig te Lier. Bezoek der scholen gebeurde door hem per trein, deels per autobus
en verder deels te voet (zoals voor Leest), of s zomers per fiets. De
leerkrachten kregen dan minder dikwijls inspectiebezoek.
-Persoonlijk meen ik mij nog, meer
duidelijk dan vaag, de gestalte en fysionomie van inspecteur Stuyck te kunnen
voorstellen. Ik herinner me, als leerling, hem slechts eenmaal gezien te hebben
in de klas van meester De Leers (1926 of 27 ?). Ik zie de inspecteur nog
vooraan staan naast de meester, beiden een gemoedelijk praatje voerend, waarbij
meester De Leers, volgens zijn natuur en aandrift, toch de leiding nam, ook
graag t gesprek in t Frans overschakelde en, zoals steeds, gelijk wilde
halen. Wij als leerlingen zagen alles duidelijk, maar begrepen niets
-We hebben de brief liefst in de
toenmalige spelling gelaten.
-Volgens de brief had meester De Leers
de inspecteur eens, quasi toevallig, Leestse asperges bezorgd (onschuldige
vriendendienst). Anno 1983 lezen we in stoute kranten hiervoor titels als :
Giften in natura. Steekpenningen ? Smeergeld ? De keurasperges kwamen, dat weet
ik, van zijn overbuur Remy Jacobs (=Remy van Ivos). En die was zo meegevallen,
dat hij smaakte naar nog en hij een spoedige nabestelling deed van een paar
botten.Breng ze morgen maar mee naar
Boom, meester. Zo eenvoudig was het.
DE ROEM VAN DE LEESTSE ASPERGES is niet
van vandaag en Public Relations hebben de Modernen ook niet uitgevonden, tenzij
de naam O de tijd van toen
1983 Augustusnummer De Band : SOEP VAN DEN TROEP
-Johan DE LAET kreeg zijn
oproepingspapieren voor het Opleidingscentrum te Heverlee (van 1 augustus tot
eind augustus). Daarna gaat hij naar het garnizoen BRAKEL.
-Ronny ROBIJNS wordt eveneens op 1
augustus opgeroepen te EKEREN. Nadien vervoegt hij het garnizoen AROLSEN.
-Gino DE LEEUW wordt op 1 augustus
opgeroepen te PEUTIE.
-Dirk CROONS werd op 1 juni opgeroepen
te Peutie en vervoegde na zijn opleiding het garnizoen LUDENSCHEID.
-Rudi VERSCHUEREN werd op 1 juni
opgeroepen te EKEREN.
1983- 5, 6
en 7 augustus : Volksdansgroep
Korneel naar Europeade te Wenen
Een vijftiental leden van de Volksdansgroep
Korneelnam deel aan de
Europeade die dit jaar plaatsvond
te Wenen.
Jaarlijks
wordt door de Europese Volkscultuurgroepen een groots feest georganiseerd van
ware broederlijkheid en echte vriendschap. Dit idee is ontsproten uit de
Vlaamse Volkscultuurbeweging en bewijst dat de volkskunst een band kan zijn van
mens tot mens, van land tot land, van gemeenschap tot gemeenschap. Dit enorme
feest, de Europeade heeft dit jaar niet minder dan 5650 mensen in alle
mogelijke klederdrachten in Wenen samengebracht op 5,6 en 7 augustus. Werkelijk
geweldig hoe zoveel volkeren ieder met eigen taal en eigen cultuur elkaar beter
leren kennen en waarderen in het schone dat zij elkaar te bieden hebben, dat
van ieder van ons in het bijzonder is, maar waarvan we weten dat het toch ook
het bezit van ons allen is.
Het beperkt groepje van Korneel ging dit jaar dit feest van de vriendschap,
van het Europa der harten mee beleven en kijken of het mogelijk zou zijn
volgend jaar met de jeugdgroep en volwassenen hieraan deel te nemen en uit
volle borst mee te zingen op muziek van Armand Preudhomme : Europa één
Nancy De
Nijn, Marina De Wit en Christel De Laet, drie jonge Kornellekens van Jeugd II
schreven een verslag van hun belevenissen (DB, September 83) :
Donderdagmorgen 4 uur. Trinning. De familie
Korneel wordt wakker. Vlug de valiezen in de auto, zeker het fototoestel niet
vergeten, en wegwezen. Onze eerste nacht brachten we door in een gezellig
ingerichte jeugdherberg. Toen we daar aankwamen gingen we ons dadelijk
aanmelden zodat we er zeker van waren dat we de nacht niet in de auto moesten
doorbrengen. Toen we teruggingen om de valiezen te halen was er wel een (groot)
probleempje. We hadden alle deuren van de auto vastgedaan en de sleutels
(reservesleutels inbegrpen)waren nog in
de auto. Toch had het noodlot niet helemaal toegeslagen. Door een venster die
op een piepklein kiertje stond kon een papa-Korneel na enkele minuten vissen
(met een lange ijzeren vishaak) de sleutels te pakken krijgen. Gejuich ! Nu we
de sleutels hadden konden we op zoek gaan naar eten, want van dat vissen hadden
we toch wel honger gekregen. Na ons buikje halfrond gegeten te hebben, kropen
we onder de wol, waar we met de snurk-piep-muziek zachtjes indommelden. De
volgende morgen waren we al weer vroeg op weg. In Wenen aangekomen gingen we
eerst naar het Rathaus waar baas (mama-) Korneel allerlei informatie ging halen
over onze slaapplaats. Toen we onze luchpakketten gingen halen, maakten we al
kennis met enkele Italianen die voor ons een typisch Italiaans lied zongen.
Toen we ons buikje, ditmaal rond, gegeten hadden, gingen we op zoek naar onze
slaapplaats. Dit karwei nam zeker een vol uur in beslag. We wisten wel waar we
moesten zijn, maar we konden de straat niet in omdat het bijna overal
eenrichtingsverkeer was.. Tenslotte zijn we maar te voet naar ons hotel gegaan.
s Avonds rond 8 uur was er in de Stephansdom de
eerste bijeenkomst. Er zongen koren uit verschillende landen, ook een zangkoor
uit België. Zaterdag was er kort na de middag een grote stoet met al de groepen
door de belangrijkste straten van Wenen.
s Avonds was er na het eten een verbroederingsbal
in de Stadthalle. Dat is een grote zaal waar maar liefst 17.000 man in kan. Zondagvoormiddag
was er een eucharistieviering in de Stephansdom. Na de middag was er een groot
optreden van alle groepen in de Stadthalle. Het optreden werd besloten met een
dans rond de vrede en het vredeslied.
Die avond ging de familie Korneel eens een echte
Weense wijnkelder bezoeken. Na afloop van dit bezoek deden de mamas en papas
Korneel alsof ze dronken waren, maar de kindertjes-Korneel waren ook niet van
gisteren of eergisteren.De zogezegd
dronken Kornelen waren zéér vlug ontnuchterd toen ze zagen dat hun kindertjes
zomaar een discotheek binnengingen. De volgende dag was onze eerste
toeristische dag in Wenen.
We bezochten vele musea. Met een tramrit gratis
bereikten we buiten Wenen het zomerverblijf van Keizerin Sissi. Een ganse
namiddag voelden we ons als princessen in het prachtige kasteel Schönbrun.
Dit gebouw is echt fantastisch. Het heeft 1800 kamers en maar liefst 2000
vensters. Maar van die 1800 kamers was er geen enkele WC bij. (Misschien was de
tuin daarom zo groot) De volgende morgen waren we al weer weg uit Wenen,
richting België. We brachten nog een bezoekje aan Melk, waar we de
Norbertijnerabdij in barokstijl gingen bezoeken.
In Duitsland ontdekten we een waar middeleeuws
stadje Rotenburg, een echte streling voor onze historische kennis !
Toen we meer en meer dichter bij België kwamen
dachten we waarschijnlijk allemaal hetzelfde : Het volgend jaar weer, we gaan
weer mee, want wat je daar meemaakt is echt fantastisch.
In Mechelen was het eerste wat we deden : een pak
friet kopen. We zijn tenslotte toch Belgen, nietwaar
De jongens en de meisjes van de
chiro van Leest deden elk de helft van de
straten aan om voornamelijk
groenten en aardappelen op te halen bij
de Leestenaren als sponsoring van
hun bivak. Ook diverse winkelwaren
waren welkom. (Folder)
1983
Zondag 10 juli : Elf juliviering
In de maand juni hadden Korneel,
Rust Roest en Davidsfonds
de koppen bij elkaar gestoken om
het al of niet doorgaan van deze viering te
bespreken.
Hierna werd een vergadering belegd
voor alle Leestse verenigingen maar met
een zeer kleine respons.
Uiteindelijk slaagden de vrije
basisschool, Vevoc, Chiro, Davidsfonds, Rust
Roest en Korneel erin de Vlaamse
feestdag een luisterrijke viering te bezorgen.
Zo werd er zondag 10 juli in het
Kouterkasteeltje met een prachtig
namiddagprogramma van wal gestoken,
waarin Vera De Prins in een kleine
proloog de doelstelling van deze
viering verduidelijkte en Guido
Hellemans op professionele wijze
enkele Vlaamse gedichten ten gehore bracht.
Volksdansgroep Korneel zette haar
beste beentje voor en de school zong echte
Vlaamse liederen.
Maria Lamberts bracht tot slot nog
een stukje voordracht.
(DB,augustus 1983)
1983
Maandag 11 juli : Guldensporenfeestmaal
in het eethuis t Seel
Tony Baarendse nodigde iedereen uit
op dit Guldensporenfeestmaal.
Op de spijskaart stond als
voorgerecht potjes vlees van de Westhoek en soep.
De hoofdschotel bestond uit een visschotel
: kabeljauw op zijn vlaams en een
vleesschotel : rundsvlees op zijn
vlaams.
Nagerecht : frisse rijstpap.
Prijs : (drank niet inbegr.) 800
frank.
1983 11
juli : Optreden van de
K.F.St.-Cecilia te Mechelen.
Dit vond plaats in een kiosk op de
Wollemarkt.
1983 Van
11 tot 21 juli : Bivak Chiromeisjes
te Herselt. (Foto onderaan)
De jongens gingen van 21 tot 31
juli.
Met 80 meisjes waren ze in het
chiroheem Berkenheem te Herselt en een
twaalftal begeleiders.
De oudsten gingen erheen met de
fiets, de min twaalfjarigen onder de hoede
van hun ouders.
Tijdens de
bezoekdag van 17 juli werd een ballonwedstrijd georganiseerd. Tientallen
ballonnen gingen de lucht in met een vresedwens en velen werden teruggestuurd.
De ballon
van Tineke De Decker maakte de verste reis en legde een afstand af van 242 km.
Hij werd
teruggestuurd door een 12-jarig meisje uit Badiburg, 35 km boven Münster.
De meeste
ballonnen waren in Duitsland en Nederland terechtgekomen.
Eén ballon
was schijnbaar tegen de wind in gevlogen, hij werd teruggestuurd vanuit Madrid
(DB,
oktober 83)
1983 15
juli Het Laatste Nieuws : Leest
Inbraken
Onbekenden
zijn tijdens de nacht ingebroken in de woningen 16 en 72 aan de
Juniorslaan. De dieven geraakten in beide woningen binnen door het slot
uit het
raam te boren. De buit bedraagt een kleine hoeveelheid geld en een
aantal
blanco cheques. De B.O.B. van Mechelen stelde een onderzoek in.
1983 16
juli Het Laatste Nieuws : Leest
Inbraak
Onbekenden
hebben tijdens de nacht ingebroken in de woning van Hubert
Selleslagh, aan de Dorpstraat.
De dieven geraakten binnen door het slot uit het raam te boren.
De onbekenden gingen bij Selleslagh aan de haal met een zilveren
wierookvat.
De voorbije weken was er te Leest
beroering ontstaan toen KV Mechelen
Voorzitter Cordier aankondigd had
dat zijn ploeg niet ging spelen bij tweede
provincialer Leest.
V.V. eiste echter de stipte
naleving van een gemaakt contract en wimpelde de
voorstellen van geel en rood af om
de westrijd naar een latere datum te
verschuiven.
De wedstrijd kwam er en eindigde
met dubbele cijfers voor KV in hun eerste
oefenwedstrijd op het veld van VV.
De nieuwe eersteklasser verscheen
nochtans aan de aftrap zonder hun nieuwe
aanwinsten Custers, Cluytens,
Billen, Hoste en Deferm en de twee Duitsers
Reisinger en Benfeld zaten wel op
de invallersbank maar speelden niet.
V.V. Leest, nochtans met zes
oud-spelers van KV Mechelen, kreeg een heuse
pandoering. Het werd een spelletje
van kat en muis, reeds voor het halfuur
trapte KV een 0-7 voorsprong bij
elkaar. Erg vervelend voor de nieuwe keeper
Francis Spinnael.
In de laatste minuut van de
wedstrijd kon de thuisploeg de eer redden.
Na de wedstrijd bood V.V. Leest de
spelers van KV Mechelen een koud buffet
aan.
Doelpunten : Jaspers, Den Boer(2),
Van Campenhout(4), Van Arwegen(2),
Benoot, Volders en Bogaerts voor
V.V.
1983 17
juli : Viskampioenschap Vevoc
Vond plaats te Tisselt (bij E.
Bradt)
(DB,augustus 83)
1983 21
tot 31 juli : Bivak Chirojongens te
Herselt.
Met Smurf en Durf
Hier en daar wapperde reeds de nationale
driekleur in de wind ter gelegenheid van den 21e juli, alhoewel
velen dachten dat dit een jaarlijkse traditie was om de Chirojongens uit te
wuiven als ze op bivak trekken. Het zelfde zomerbriesje speelde met onze chiro-
en vredesvlaggetjes, die een mengeling van gele en witte kleuren afspiegelden
in onze opgepoetste stuurstangen. Iedereen stond er kraaknet en piekfijn in
uniform bij. Nadat de laatste valies op de kamion geladen was en er nog juist
even tijd was om een afscheidsgroetje- of kusje te geven, vertrokken we
richting Herselt waar we 10 dagen lang zouden vertoeven in het Berkenheem.
De verschillende afdelingen arriveerden, zonder al
te veel brokken of kleerscheuren, aan de bivakplaats waar onze vermoeide
chromeisjes, goed bruin of rood gebakken, ons verwelkomden. De slotformatie van
de meisjes betekende voor ons de start van het Smurfenbivak. Na het, voor
sommigen moeilijk, afscheid van chirozus, -vriendin of lief, trokken de
Kerels, de Toppers en de Rakkers naar hun slaap- en leeflokalen om de ganse
boel nog eens goed te kuisen en hen daarna te installeren. De Aspis trokken
naar hun tent en de leiding van Speelclub en Sloebers wist ook wat ze moest
doen. Nadat alles geïnstalleerd en verkend was, smurfden we rond 17u00 allen te
saam op het Smurfenplein van het Berkenheem, waar we verwelkomd werden door
enkele Smurfen die ons in groepjes indeelden en ons de opdracht gaven om gans
het bivakheem om te toveren tot een waar Smurfendorp. Na dit openingsspel,
werden de bivakreglementen overlopen en zongen we enkele liedjes of lieten een
kreet galmen over de Hagelandse heuvels. Onze kookouders, die zich speciaal
voor deze gelegenheid in Smurfenkostuum hadden getooid, werden ook voorgesteld.
Marcelleke en Aliceke Segers waren reeds bekend of berucht van voorgaande
bivakken en Antoon en Agnes Lauwens (ons ook niet onbekend) waren de
debutanten.
Ach ja de pater liep er ook nog ergens rond.
Vermoeid van het meisjesbivak, was hij reeds op dreef voor de jongens. Ofwel
was hij met de keuken en bestellingen bezig ofwel schoot hij enkele diaskes
met zijn fototoestel. Het resultaat kan je bewonderen op het familiefeest !
(Ingekort verslag van Bart Lauwens in DB,
september 83)
1983
Vrijdag 22 juli : De eerste spruiten
kwamen uit Leest
Op vrijdag 22 juli werden de eerste
spruiten aangeboden op de groentenveiling
te Mechelen.
De primeur kwam op naam van
Leestenaar Karel Leemans, (Noot :Charel
van
Pandoer) die voor zijn aanvoer van 20 kilogram eerste spruiten uit
volle grond 100 frank per kilo
kreeg aangeboden.
De Mechelse Week drukte in de
editie van 4 augustus een intervieuw af
met deze Leestenaar :
Karel
Leemans is 63 jaar, en woont aan de Blaasveldstraat 25 te Leest.
De boerenstiel heeft hij van vader op zoon overgeërfd, en elk jaar heeft
hij
vroege oogsten, waarop hij terecht fier is.
Wij vroegen aan Karel Leemans hoe hij tewerk gaat om steeds bij de eersten
te zijn om groenten te oogsten : de eerste spruiten, twee weken geleden
aangeboden op de veiling, werden reeds gezaaid bij lichtemis, d.w.z.
op 2 februari.
Voordien reeds had hij de zaadjes laten voorkiemen in water om deze dan
op
een wachtbed uit te zaaien. Na 8 à 10 dagen kunnen de piepkleine
plantjes
in zgn prespotten worden gezet, waar ze naargelang het weer na
ongeveer
5 weken in de zomer kunnen worden uitgeplant.
Om bij de vroegen te zijn is het nog allemaal handwerk zei ons Karel
Leemans.
Op onze vraag of het dan niet moet gevroren hebben om goede spruiten te
kweken antwoordde Karel Leemans :
Dat is enkel de naam, maar dat heeft niets met de kwaliteit te maken
hoor !
Het is zelfs zo dat de vroege spruiten de lekkerste zijn !
Nu, twee weken na de aanvoer van de eerste spruiten, heeft Karel Leemans
reeds een akker vol met spruiten klaar voor
consumptie.
Nu is het wel zo, zei hij, dat al die primeurs worden opgekocht door
handelaars aan zee, om daar in restaurants en hotels voor primeurs te
kunnen
zorgen voor hun klanten, en omdat er daar nu ook in het zomerseizoen een
enorme bevolkingstoename is. De eerste spruiten bv. werden opgekocht
door
Nijs van Oostende, en nu is het zo dat de late asperges die ik hier nog
staan
heb, reeds allemaal zijn verkocht !
Een bloeiende zaak dus, maar toch wel hard werken vroegen we Karel
Leemans.
De laatste jaren is alles natuurlijk fel vergemakkelijkt door de nieuwe
werktuigen en landbouwtoebehoren, antwoordde ons Karel, nochtans als
het
marktdag is, en dat is drie maal per week, moeten we om 3 uur s morgens
reeds
uit de veren, zomer en winter. En s avonds is het toch altijd werken
tot 10 of
11 uur, vooral in het aspergeseizoen. In de winter hebben we wel wat
meer tijd :
dan kan er wel eens drie weken verlof vanaf, en dat breng ik dan graag
door in de
warmere streken in het zuiden.
Doe
je dit dan allemaal zelf ? vroegen we Karel terwijl hij ons in het bijzijn
van zijn kleinkinderen fier de
spruitenstokken toont.
Jawel hoor, zei hij, soms helpen
mijn twee zoons wel mee, maar die kan ik
niet echt warm maken voor de boerenstiel.
Vroeger bewerkte ik 13 ha, maar nu
ben ik wat aan t uitbollen. Niet
dat ik er aan denk te gaan stilzitten, maar nu heb
ik aan mijn 6 ha eigen grond
voldoende om te bewerken. U ziet, ik heb spijtig
genoeg geen opvolger, mijn zaak zal
dus mettertijd verdwijnen. Mijn hoeve
nochtans is steeds gemoderniseerd
gehouden : zo kan ik bijvoorbeeld al mijn
aanpalende gronden beregenen met
een eigen gegraven put, maar de laatste jaren
heb ik geen investeringen meer
gedaan omdat het toch niet veel meer uithaalt.
Eén van zijn kleinzoons, ook een
Karel, komt tussenbeide : Ik word later boer
bompa, zegt hij fier.
Daar zullen nog wel een paar
jaartjes overheen gaan, maar ja, wie weet ?
(EM)
Karel Leemans werd op 9 september 1920
te Leest geboren en hij overleed in het A.Z. Imelda te Bonheiden op 8 november
1996.
Charel was gehuwd met Maria
Meysmans(°Zemst 15/5/1920, +Bonheiden
22/6/2001) die hem twee zonen schonk : Ward en Fons.
Fotos :
-De Chiromeisjes van Leest staan klaar met de
fiets !
-Een
fiere Karel Leemans met zijn eerste spruiten en zijn kleinkinderen.
1983 Zaterdag 2 juli : Eéndagstrip SP Leest naar de Ardennen
Vanuit Leest, vertrek was om 7 uur,
ging de tocht langs Hannuit, Hoei naar
Durbuy waar een wandeling op het
programma stond.
Via La Roche en Andenne belandden
de deelnemers in Borzee waar het
middagmaal genuttigd werd.
In de namiddag ging het langs
Rochefort, Ciney naar Spontin met een bezoek
aan de mooie tuinen van Annevoie.
Via Namen en Jezus-Eik werd rond 23
uur thuisfront Leest bereikt.
1983 3 juli : 56ste IJZERBEDEVAART
Guido Hellemans in De Band van
Augustus :
VLAANDEREN
AAN DE IJZER
Opdracht
: Aan de heerlijke dwazen die nog een stukje Vlaams idealisme
overhielden.
Zondag
3 juli jl. had te Diksmuide de 56e IJzerbedevaart plaats. Wij hebben
deelgenomen met fierheid, ontroering en verdriet. De zoveelste bedevaart sinds
ik als knaap met mijn vader voor de eerste keer meemocht en men nog gevaar liep
op de waterkanonnen van de rijkswacht te botsen. Sindsdien is er inderdaad veel
gewijzigd. De nieuwe toren staat recht, federalisme is nagenoeg een feit, en
toch
Met
de oorlog 14-18 is het begonnen. De Duitsers vielen ons land onrechtmatig
binnen. Koning Albert deed een plechtige oproep tot de beide volkeren :
Vlamingen,
gedenk de slag der gulden sporen.
Walen,
gedenk de 600 Franchimontezen.
Vele
Vlaamse vrijwilligers meestal idealisten- boden zich aan. Maar het bekwam hen
slecht. Zij werden gekommandeerd door een Vlaams onkundige, en wat wel erger
was, door een Vlaamshatende overheid. De eenvoudige Vlaamse ijzersoldaten dierven
aanvankelijkniet protesteren. Wij zijn
maar een knechtenvolk. Maar het gesar en onbillijke behandeling werden zo
gortig dat reactie moest komen. De intellectuelen en de moedigsten (want
intellect is helemaal geen waarborg voor durf) kwamen in verzet. Verzet tegen
de vreemde kommandotaal (80% der frontsoldaten waren Vlaming, en meer dan 80%
der officieren waren franssprekend). Heel veel is er dus nog niet veranderd,
verzet tegen de partijdige behandeling, verzet tegen schending van het
briefgeheim door de overheid.
De
Vlaamse beweging die reeds vroeger geboren was, werd hierdoor bovenmate
geprikkeld.
Gans
Europa werd zwaar beproefd en Vlaanderen lag tussen hamer en aambeeld. België
heeft nooit veel gegeven om Vlaanderen, maar wel veel afgenomen.
Gelukkig
voor de Vlaamse frontsoldaten waren er nog de grote zielen (de dode zielen
waren de verkrachters van recht en wet aan het front, d.w.z. de vlaamshatende
overheid).
De
grote zielen waren de honderden Vlaamse idealistische soldaten, de
achtergebleven moeders en vaders gevuld met verdriet, de Vlaamse
legeraalmoezenier Jan Bernaerts; de onvergetelijke legerdokter Frans Daels; kapelaan
Cyriel Verschaeve wiens kapelanij, juist achter de vuurlinie, steeds een
toevluchtsoord was voor alle Vlaamse soldaten; de Vlaamse artistieke soldaten
als Dr. De Gruyter, Juliaan Plateau, Jef Goossenaerts, Staf Brugen e.a..
Zij
stichtten het fronttoneel, dat na de oorlog zou uitgroeien tot het legendarisch
Vlaams Volkstoneel. Velen van hen werden naar de strafkampen in Frankrijk
gestuurd waar ze o.a. hout moesten hakken. Of naar de vuurlinies gezonden. Of
kregen bij ziekte onvoldoende medische bijstand.
Slechts
een paar voorbeelden uit de talloze :
-Renaat
De Ridder (de heilige van de Ijzer) werd gestraft met 4 dagen gevang omdat hij
schriftelijk protest had aangetekend tegen de onbillijke behandeling. Nadien
werd hij gedood door een verdwaalde Belgische kogel, bij vergissing (?)
-De
gebroeders Van Raemdonck werden met hun compagnie naar een Duitse stelling
gestuurd, en toen men ze later dood in elkaars armen vond weigerde de overheid
hun een waardige begrafenis uit schrik voor een Vlaamse manifestatie.
-Joe
English bleef drie dagen zonder verzorging toen hij een blindedarmontsteking
had opgelopen. Hieraan is hij dan ook bezweken.
-Lode
De Boning en Frans Van der Linden werden gestraft omdat ze plakbriefjes
schreven met hun grieven op.
-De
korporaal Lode De Boninge werd dubbel gestraft omdat hij behoorde tot de
verboden Vlaamse beweging aan t front. Als korporaal snelt hij zijn jongens te
hulp in t gevecht waarbij zijn hoofd verbrijzeld werd.
-Frans
Van der Linden meldt zich ziek voor de eerste maal bij de legerdokter die hem
toesnauwt : carottier de flamingant. Verontwaardigd keert hij terug, liep
dagen onverzorgd met koorts rond, totdat hij, vervoerd naar t hospitaal te
Brugge, er op 3 november 1918 stierf.
De
oorlog dit waanzinnig menselijk gedoe waarbij jonge mensen tot profijt veelal
van een aantal ijdeltuiten en beunhazen achter een vlag de dood worden
ingejaagd zogezegd op t veld van eer- raakte ten einde. De Vlaamse gemeenschap
werd zwaar gestraft, zoals hier steeds het geval in dit happarte land. (Noot : de auteur maakte hier een allusie op José
Happart)
Tijdens
het weekeinde van 4, 5 en 6 september 1920 gingen enkele honderden bedevaarders
(studenten en oud-strijders) naar Steenkerke, waar het grafmonument van Joe
English werd ingewijd (ontwerp door Karel Lateur, de broer van Stijn
Streuvels). Tijdens deze hulde sprak men de wens uit elk jaar samen te komen op
een plaats waar de meest populaire Vlaamse doden begraven liggen, om al de
gesneuvelde jongens te herdenken. Een comité werd gevormd en de volgende
bedevaart (11/9/1921) had plaats te Steenstrate bij het graf van de gebroeders
Van Raemdonck. Op zondag 21 augustus 1922 was het te Westvleteren naar het graf
van Renaat De Rudder.
Op
26 augustus 1923 was het te Oeren-Alveringem omdat men daar in de nacht van 9
10 februari 1918 heldehulde-grafzerkjes had geschonden.
Het
comité kocht een stuk grond te Kaaskerk-Diksmuide en op 31 augustus 1924 had
daar de volgende bedevaart plaats (de 5de). Meteen was de jaarlijkse
bedevaart naar de graven van de Ijzer geboren, en dit jaar was het de beurt aan
de 56ste.
Ondertussen
is er veel gebeurd. Een toren werd opgericht, meerdere aanslagen door
onbekenden hadden plaats op personen, huizen en de toren die totaal vernield
werd. Een nieuwe toren werd gebouwd, het puin van de oude toren heeft men deels
gelaten als schrijnende aanklacht tegen de haat in dit land, een mooie
pax-poort werd gebouwd met de brokstukken van de oude toren. Vlaamse
gesneuvelden werden naar de ijzervlakte vervoerd en bijgeplaatst in de crypte
onder het puin van de oude toren, beelden van Vlaamse doden werden gehouwen,
zodat wij te Diksmuide het mausoleum van Vlaanderen hebben staan.
Gedichten werden geschreven, liederen gecomponeerd, enz.
Waarom
die herinneringen ?
1.Als
dank aan de onbaatzuchtige inzet van de Vlaamse doden en strijders die
aangetoond hebben dat oorlog de grootste waanzin van de mensheid is. Nooit
meer oorlog staat in vier talen op de ijzertoren. Wij lezen wel over vreemde
helden, soms met ontroering, maar de eigen groten worden inderdaad vaak
vergeten. Ons land is in vele opzichten klein.
2.Als
herinnering en tegelijkertijd als oproep, dat er in dit land bijna 40 jaar na
de feiten nog steeds geen AMNESTIE is verleend. Over hardvochtigheid gesproken.
Zelfs de Belgische bisschoppen, die nooit geschitterd hebben inzake
vlaamsgezindheid, hebben een paar jaar geleden een plechtige oproep gedaan tot
amnestie, ook de Paus in Zuid-Amerika. Overal kan dit, hier niet.
Hoe
wil men dan liefde voor de staat ?
Hier
liggen hun lijken,
als
zaden in t zand
Hoop
op de oogst ?vraagt de dichter.
Maar
de grond was verdord,
als
een akker van steen,
waar
het zand ligt verstort,
en
komt ooit de tijd
dat
het zomer wordt ?
Komt ooit de tijd dat het zomer wordt ?
(figuurlijk dan) Ik weet het niet. Het heeft er niet de schijn van. We zullen
afwachten. Gelaten en geslagen, of verbeten en opstandig ?
1983 Julinummer De Band : Eddy De Smet zwaait af(assistent
van Aalm. Herregods)
Beste
mensen, mijn verhaal speelt zich af in een klein Brabants dorpje. Een dorpje
van ongeveer 2000 inwoners gelegen tussen Vilvoorde en Melsbroek, aan de
autosnelweg Brussel-Mechelen.
Momenteel
is Peutie een landelijk dorpje en is gedeeltelijk afgesteld op het industriële
Vilvoorde. Dit belet niet dat aan de rand van de gemeente verscheidene
uitgestrekte bossen zijn die hun gunstige invloed laten gelden voor een gezond
en aangenaam leefmilieu.
Veel
bezienswaardigheden zijn er niet, gezien branden en verwoestingen weinig
spaarden. De kerk, gebouwd rond 1900, bevat een werk van David Teniers de
Jongere, getiteld De zeven werken van Barmhartigheid (1660). Niet te
verwonderen, gezien de schilder lange tijd in deze streek woonde.
Het
vroegere kasteel Batenborch, zetel van de plaatselijke heerlijkheid, heeft een
middeleeuwse oorsprong. Momenteel blijft er van het oude slot niet veel meer
over.
Maar
de rust en kalmte zijn uit Peutie nog niet verdwenen
Als
men van Mechelen naar Brussel reist via de E-10 dan ziet men op zon 10 km van
Brussel langs rechts een aantal moderne blokachtige gebouwen. Dat is dan de
kazerne. Een moderne kazerne. Het kwartier Majoor Housiau. Daar werd ik 10
maanden geleden opgeroepen om mijn dienst te vervullen. De eerste maand was dus
de opleiding tot soldaat. Gedurende die vier weken gaan ze daar van een gewone
brave burger eens een straffe, stoere soldaat maken. Dat is water in een mand
scheppen. Hoe kan men nuiemand die van
toeten noch blazen afweet, op vier weken leren marcheren, groeten en al dat
andere gedrill, leren sluipen, kruipen en kamoefleren, leren schieten, laat
staan een geweer vast houden. Ook proberen ze je wat bij te leren over graden,
over nucleaire, biologische en chemische oorlogsvoering en nog over vele andere
dingen die ik al 9 maand vergeten ben. Na die maand kent misschien de helft van
een peleton het geleerde. Van die helft draagt de helft hiervan nog iets mee na
de tweede maand,enz.
Oorspronkelijk
zou ik mijn dienst vervullen als telefonist. Zoals jullie allemaal weten zit
den aalmoezenier ook in Peutie. Gedurende mijn eerste maand trof ik hem eens
en zijn bediende zwaaide toen toevallig af. Gezien mijn codenummer toevallig in
aanmerking kwam, kon ik die plaats innemen. Ik was in de zevende hemel. Ja, bij
een aalmoezenier werken dat is een droom die slechts voor één is weggelegd.
Nogal wat beter dan die stomme transmissies en bovendien mocht ik nu elke dag
om 5 uur naar huis. En dat is veel waard als je soldaat bent.
Daar
wil elkeen voor tekenen. Meteen werden ook alle kampen, manoeuvers,
schietoefeningen, wachten en piketten afgeschaft, want ik was onmisbaar (neem
dit maar met een korreltje zout) op het bureel van de Padre. Dat waren zowat de
normale voordelen die ik had. Ook waren er nog andere voordelen wanneer er
weinig werk was. Dan wist ik wel altijd iets te doen. Zo had ik dan tijd om de
planten van de kapel een beetje vocht te geven, of om den boel wat op te ruimen
want na een klei- of verfslag kon het er nogal stofferig uitzien Ook vond ik
nogal eens de tijd om een boek of krant te lezen. Die had ik daar wel genoeg.
Ik zat bij de bron. Juist naast ons bureau is de bibliotheek met leeszaal
waarin een uitgebreidpakket kranten
liggen (wel 20 verschillende). Dus lectuur genoeg.
Nu
heb ik het enkel nog maar gehad over de stille momenten die ik had (en die de
aalmoezenier nooit had). Nu één en ander over het werk bij een aalmoezenier. De
hoofdschotel was wel het typwerk. Er moest redelijk veel geslagen worden. Ik
heb dagen gehad dat ik niet van het machien wegkwam. Ook iedere maand typte ik
enkele artikels voor De Band. Hier en daar liet ik enkele hoekjes open zodat
mijn collega die artikeltjes een beetje versierde en opvrolijkte. Dan ging het
geheel naar de drukkerij om vervolgens terug te komen en dan maakte ik er
boekjes van. Wat er dan mee gebeurde weet ik niet maar feit is dat ze bij u
allen in de bus komen.
Terug
ter zake. Er wordt mij nogal eens de vraag gesteld of ik nu ook potten en
mozaïeken kan maken. Neen hoor. Geloof me, den eerste den beste maakt zoiets
niet. Men moet er iemand voor zijn die deze talenten bezit en dan speelt ook de
langdurige ondervinding nog een grote rol, voor zover ik hiervan op de hoogte
ben.Voor kleiactiviteiten was er trouwens in de kazerne geen tijd. Regelmatig
echter werd bij het afscheid van één of andere hoge piet aan de aalmoezenier
gevraagd een herinneringsgeschenk vanwege de kazerne te maken. Wat ik dan te
doen had was de klei kloppen en rollen, dus klaar maken om er iets uit te
snijden of te vormen. Ook heb ik enkele mozaïken gevoegd met cementcol. Meer
heb ik niet gedaan, meer kon ik trouwens niet.
Voor
de rest was er ook nog een hele boel correspondentie. Er kwamen daar dagelijks
een heel pak papieren toe en er moesten er met momenten ook veel verstuurd
worden.
De
eerste twee weken van iedere maand zijn altijd de zwaarste, dan komen de
nieuwelingen aandraven met hun problemen nadat de aalmoezenier hen heeft
toegesproken in de cinemazaal. Soms is het wel een ganse processie.
Ik
zorgde ook dat er hier en daar affiches te lezen kwamen i.v.m. de H. Missen, of
één of andere bedevaart, of i.v.m. andere kerkelijke aangelegenheden. Ik zorgde
er ook voor dat er wat muziek op een casette kwam voor de zondagsmis. De
liedjes werden uiteraard door de aalmoezenier gekozen.
Ik
heb een mooie legerdienst gehad met proper, afwisselend en niet te veel werk,
maar toch genoeg om aan de verveling te ontlopen. Tijdens die 10 maanden heb ik
heel veel, praktisch alles, te danken aan de aalmoezenier. En langs deze weg
doe ik dat dan nog eens. Van harte bedankt aalmoezenier !!!
Tot
slot nog een prettige anekdote.
Naast
ons bureau is de bureau van het culturele centrum. Daar werk An, een vrouwelijk
B.V. Zij had haar auto eens verkeerd geparkeerd vlak voor de oprit omdat er
geen plaats was. Dus voor den aalmoezenier was er geen parkeerruimte. Hij had
niet beter gevonden een papiertje tussen de ruitewisser van An haar auto te steken.
Aangezien een boefer toch niet kan lezen of schrijven waren er geen problemen
voor den aalmoezenier en zijn fars. Dan ging hij vertellen dat de militaire
politie haar hadden geboekt. Waarschijnlijk was het een waarschuwing maar
verzetten zou aangeraden zijn. An stormde vol paniek naar haar auto en reed
weg. En zo rap als de wind placeerde de aalmoezenier zijn karretje op de
verboden plaats. Hij stond en dat was het voornaamste en An kon enkele
honderden meters verder een plaatsje gaan zoeken.
An
heeft nooit beseft dat ze was beet genomen. Maar ja, wat zou je willen, een BV
en dan nog wel een vrouw !!!
Of
den aalmoezenier nu geboekt is geweest of niet, hij heeft het me nooit komen
zggen.
1983 Juli: Leestenaars
treden zo uit de oude doos. (Verzameling Stan Huysmans)
Een opstel van Theo Teughels van 28
maart 1954 :
GROOTVADERS
HOND.
We
reden voor een paar maanden naar de zee. Daar gingen we naar de familie
WAUTERS-TEUGHELS. Bij deze familie hadden ze een hond, die heette Cixi, en Cixi
had toen zeven jongskens. Mijn oom Antoon zegde : Als ge een hond moet hebben,
zeg het dan maar.
Grootvader
dacht even na en zegde : Ja, ik wil een hondje. Deze avond zal ik hem komen
halen. En hij zocht uit het nest het schoonste diertje.
Het
hondje was een paar maanden oud, het had lieve oogjes, lange oortjes, gekruld
haar op zijn lijf en een kort staartje zwierde achteraan. Het kon al wat keffen
en alleen eten.
s
Anderendaags, als we van de duinen terugkwamen, gingen we nog goeiedag zeggen,
wat praten en reden we met ons hondje weg. We hadden het in de auto gezet op
een kussen. Toen we onderweg waren vroeg grootvader : Maar, hoe gaan we de
hond noemen ? Max ? was zijn voorstel. Neen ! zeiden we allen. Even
nadenken zegde hij dan weer.
Boel
zullen we hem noemen, zegde onze vader gauw. En t was dan Boel.
We
waren goed thuis gekomen. En s anderendaags zijn we de hond gaan aangeven.
Maar bij zijn naam is er iets bijgekomen. Thans heet hij : BOEL DE LA REINE DE
LA PLAGE.
Dat
is plechtig en hiermee wordt hij bijna van adel, zegt onze va.
Maar
het is toch een deugniet en een heel slimme hond. Hij ging dikwijls lopen en op
ne keer stond grootvader met een stok klaar tegen dat Boel zou terugkomen en
grootvader gaf hem een pak slaag.Dat heeft Boel goed onthouden.
Boel
is mijn beste vriend, mijn liefste Boeleke en met zijn vele krullekens precies
een warreboeleke.
De schrijver Theo TEUGHELS :
-Tijdens het schooljaar 1953-54
leerling in het 7de leerjaar.
-Geboren te Mechelen op 9 september
1942.
-Oudste zoon van Louis TEUGHELSen Mathilde ABSILLIS, Blaasveldstraat 26.
-Gehuwd te Rome in 1975 met Stef
MACHTENS uit Sterrebeek (onderwijzeres).
-Wonende Moorselstraat 15 Sterrebeek
(deelgemeente van Zaventem)
-Beroep : vanaf 1959 meubelmaker in
Mechelse firma, sinds 1978 Technisch leraar Houtbewerking (Technische vakken)
Leuven Groep T, Dekenstraat 3.
-Kinderen : Luc en Wim.
-Studies na het 7de leerjaar
: 1 jaar Oefenschool Mechelen, 3 jaar Vakonderwijs Houtbewerking TSM A3,
daarna 2 jaar avondonderwijs na dagtaak als volgt
onderverdeeld : 3 jaar meubeltekenen
TSM, 4 jaar meubelontwerp SITO B2, 1 jaar Academie Mechelen sierboetseren,
ornamentstekenen, 3 jaar Pedagogiek Pedagogisch diploma. Leuven.
Hobbys :
Mijn
werk is mijn hobby en vice versa, zegt Theo,liefst meubelen ontwerpen en
maken.
Maar
zijn hobby schoot onvoorziens volop in actie en hij voelde zich bijzonder hoog
in zijn element bij de aankoop in 1973 van het oud hoeveke in de Oude Leestse
Baan, nr.37 (=t Strijp). Een droom zou hij proberen gestalte te geven. Zijn
eerste raming was de restauratie te verwezenlijken in één jaar, wat
uiteindelijk uitliep tot vijf jaar. Maar het resultaat, lezer : aardig, fijn,
esthetisch, smaakvol, puik.
Ik
stel t volgende vast : toen Theo de Leestse school verliet, heeft hij een
jarenlange kamp ingezet voor hogerop. Veel moed en kiemend zelfvertrouwen, het
nodige moreel, sterke en rustige kracht, drijven hem taai en koppig door, niet
bang voor de hele lange inzet. Er groeit in hem iemand die zijn doel niet wil
loslaten. In de dingen die hij stelt, let hij op het einde, mikt scherp naar
wat hij op het oog heeft. Elf jaren avondschool na zijn dagelijks werk is een
lastig pak en een zware torn, waarvoor men veel moed moet scheppen en houden.
Daarbij
mag ik vermelden, dat Theo lange maanden een voor zichzelf moeilijke en voor
zijn ouders een bijzonder beangstigende tijd heeft doorgemaakt, toen zijn
gezondheid, langzaam, maar steeds erger, en uiteindelijk uitzichtloos de
sukkeldreef in geraakte. Maar een jongen, die van kleinsaf geleerd werd, voor
allerlei werk en moeilijkheden niet om te gaan, die geoefend is zich pal te
zetten, zich veel te kunnen ontzeggen, heeft door die taaie levensregel zijn
wil gestaald, beschikt meer dan een ander over de nodige reserve WIL en HOOP
en KRACHT en VITALITEIT en STUWING en ENERGIE en DOORZETTINGSVERMOGEN.
Waar
hier in België geen hoop meer was voor hem, zonder amputatie van zijn been,
heeft hij, met een straal van hoop, de weg naar KASSEL (Duitsland) genomen. Een
zeswekenlange behandeling in een kliniek aldaar zette hem weer op de weg naar
de volkomen genezing.
Gelukkiglijk.
Maar voor mij zit ook Theo zelf daar voor iets tussen. In elk geval, ik meen
dat hij tot hiertoe voldoende spreuken ere heeft aangedaan : willen is kunnen.
Met de wil kan men bergen verzetten. Waar een wil is, is een weg. En bijzonder
deze : een mens zijn wil is een mens zijn leven. Om deze vaststelling ben ik
blij dat zijn opstel uit de oude doos heden in mijn handen is gevallen. Kranige
jongen, taaie kerel.
Wie is wie in het opstel ?
-De grootvader : Theodoor Teughels
(Dore van Noldus), schrijnwerker te Leest, Dorppl. (+).
-De familie Antoon en VirginieWAUTERS-TEUGHELS, hoteliers in DE HAAN aan
Zee, schoonbroer en zus van Theodoor Teughels (++).
-De vader : Lode Teughels (Lowie van
Dore).
Theo groet langs deze Band vanuit
Sterrebeek zijn medeleerlingen van het 7de leerjaar : De Prins
Raymond, Lauwers Willy, Moons André, Nuytkens Daniël,Somers Herman, Spoelders René, Verbruggen
Leon en Verhoeven Herman. Wat ik me nog goed herinner, zegt hij, is dat onze
klas in 1954 enkele weken in de Kouter (nu parochielokalen) gehuisvest was.
Daar had de meester een heel hoge lessenaar staan, zon antiek katheder
Inderdaad Theo, dat herinneren we ons
nog. Die lessenaar was een oud en zeldzaam stuk, haast versleten door de tijd
en t gebruik door Juffrouw Hellemans Mathilde en haar voorgangers. Zeker, dat
waren daar plezante dagen. Een oud en muf lokaal, met de sfeer en lucht van
1879, maar nieuw begeesterd door frisse jonge harten. We lieten ze maar
schilderen, letterlijk en figuurlijk, in de jongensschool. Blij dat we waren,
dat ons klaslokaal in de Scheerstraat daar, moest dienen om beurtelings
ingenomen te worden door de andere drie klassen, wegens schilderwerken
(uitwendig en inwendig) voor een nakende groteen plechtige conferentie. Gelukkige tijd van toen
1983 Julinummer van De Band : René De Laet Terug van Weggeweest.
Eén
van die sympathieke missionarissen die ons op geregelde tijd een briefje sturen
is René De Laet. Na meer dan twee jaar Zaïre is hij op vakantie in zijn
geboortedorp.
Op
die drieëndertig jaar missiewerk ben ik zeven maal weergekeerd en telkens heb
ik mijn moeder in uitstekende gezondheid weer teruggezien. Maar deze keer is
het anders, ze lijdt aan geheugenverlies en maakt het niet meer zo goed, vertelt
hij.
Bij het verschijnen van deze juli-band zit René ergens in Cannes
(Zuid-Frankrijk) bij de Paters van Afrika om terug op adem te komen. De natte
voorjaarsmaanden hadden hem moe en depressief gemaakt. Voor hij vertrok hadden
we nog een interview met hem.
-Hoe
is de situatie in het land van Mobutu ?
-Zaïre
is een lachertje ! Het land is bankroet en ieder trekt zn plan. Ik geef u een
voorbeeld : de streek waar ons missiewerk is, daar zijn veel goudmijnen. De
situatie is zo dat er grote fabrieken zijn om het goud te exploiteren. Deze
fabrieken worden geleid door Zaïrezen en alle posten zijn bezet. Maar deze
mensen zijn onbekwaam om hun verantwoordelijkheid op te nemen. Ze kunnen hun
werk niet plannen en zo komt het dat van veel goud winnen geen sprake is.
Hetgeen wel gewonnen wordt gaat langs smokkelwegen naar de grens of wordt op de
zwarte markt versjacherd zonder dat het land er wel bij vaart.
Zaïre
kan niets uitvoeren en krijgt daarmee geen vreemde deviezen in handen. De
meeste jonge mannen delven zelf goud. Het goud wordt gewonnen en bewaard in
zakken of ketels en alles wat maar bruikbaar is. Wanneer de hoeveelheid goud
groot genoeg is, verkopen ze die. Zo gaat het goud van hand tot hand. Ieder
trekt zijn winst op tot het goud bij de handelaar of de smokkelaar komt. Het
vijftiende parool klinkt : Trek je plan.
Alles
is ontredderd. De beschaving die de blanken brachten is helemaal weggevallen.
De zwarten kunnen het niet alleen aan. Zo komt het dat de wegen stuk en niet
onderhouden worden. Er is te weinig brandstof voor het autoverkeer, de post
werkt niet, enz
Artikel
vijftien van het wetboek : Ieder trekt zijn plan.
-En
het missiewerk, kan dat nog ?
-Ik
werk in Bunia, in het N.O. van Zaïre. Ons bisdom is ongeveer zo groot als
België en bestaat uit 13 parochies. In elke parochie is een kapel en soms een
school. Elk dorp heeft een dorpsraad (je kunt dat vergelijken met onze
kerkfabriek). De catechist is verantwoordelijk voor de parochie. Hij zorgt voor
de misviering, het koor, het ziekenbezoek en het begraven van de doden. De
mensen in de parochie betalen bijdragen voor zijn maandloon. Die bijdragen
worden ook gebruikt voor het bouwen van een school of kapel en andere zaken die
de parochie nodig heeft. De missie helpt met raad en daad. Zij bezorgt de
mensen in de parochie het hout, de golfplaten, enz. Alle materialen voor het
bouwwerk en de inrichting.
Alles
wat in de brousse moet aangebracht worden voor de inrichting van de school en
de kapel gebeurtdoor het zoek- en
vliegwerk van de missie. Om de Zaïrezen de waarde van het geld enzin voor verantwoordelijkheid te leren
kennen, moeten ze de missie betalen voor de ontvangen goederen.
Wij
missionarissen hebbennog een grote taak
in Zaïre, maar onze grootste taak is nu de catechisten meer verantwoordelijkszin
bij te brengen. De missiecel werkt nu nog goed, maar de situatie verslechtert
zienderogen. Eens zullen de catechisten en inlandse priesters ons werk moeten
overnemen. Zolang kan Zaïre nog niet zonder de missie. De missie werkt in de
parochies, aan de herstelling van wegen en bruggen. Ze organiseert de medische
hulp in de brousse, ze speelt postbeambte en raadgever en noem maar op.
-Hoe
kunnen we helpen ?
-In
de koloniale tijd hebben wij hun rijkdommen uit de grond gepierd. Nu dat ze alleen
staan met hun problemen en op zoek zijn naar hun ware identiteit kunnen we hen
niet in de steek laten. Alleen met ons geld kunnen ze overleven. Met ons geld
kunnen ze medicijnen, voedsel en alles kopen wat nodig is voor hun
levensonderhoud. Wie wil meedelen kan steeds storten op mijn rekening bij de
Raiffeisenkas te Leest voor het missiewerk van Pater De Laet.
Dank
u, René De Laet voor het interview en zeker voor uw inzet in Zaïre. De redactie
van De Band belooft hierbij de eerste storting op uw missierekening over te
maken.
Karel Soors.
-René
De Laet (Schets : Georges Herregods)
-De
missionaris in vroeger tijd. (Foto : familie Voet)
A.B.C. BOUWMARKT en V.V.Leest stappen in huwelijksboot.
Waar
een wil is, is een weg is de veelzeggende leuze die men in het Oscar Van
Kesbeeckstation aantreft. Deze leuze is tevens kenmerkend voor de werking van
V.V. Leest.
V.V. Leest is bovendien ook een ploeg van werkers die resultaten willen zien
van hun inspanningen. Vandaar dat de leuze De club zal zegepralen nog het
meest van al begeestert bij Leest.
Bij
V.V. viert men dit jaar het 10e voetbalseizoen. Men wil in het
seizoen 1983-84 dan ook iets presteren. Het bestuur heeft grote verwachtingen
en deze werden uiteengezet op een persconferentie bij Candries Sport.
Om
het seizoen 83-84 iets te presteren heeft het bestuur ook belangrijke stappen
gezet om dit doel te realiseren.
Na
een tijdje in de bedreigde zone verbleven te hebben kon V.V. Leest zich vorig
seizoen nog op een mooie zevende plaats nestelen op het einde van het seizoen.
Wanneer men echter met een ploeg hogerop wil is het nodig dat de zwakke
schakels in het elftal veranderd worden. Daarvoor is uiteraard geld nodig en
Leest bekostigde steeds de transfers door de opbrengsten van de jaarlijkse
Leestse Volksfeesten. Dit festijn werd dit jaar een ramp en men ging een
sponsor zoeken. In tijden van economische crisis is dit uiteraard zeer moeilijk
om een bedrijf te vinden dat enkele tienduizenden in een voetbalploeg wil
steken van tweede provinciale.V.V.
Leest vond echter in ABC-Bouwmarkt, Steenweg op Blaasveld 23 te Mechelen een
betrouwbare firma die het provinciaal voetbal genegen is. Met ABC-Bouwmarkt
sloot Leest een overeenkomst voor drie jaar, beginnende vanaf het seizoen
1983-84.
Deze
overeenkomst voorziet, naast het gratis ter beschikking stellen van uitrusting
voor al de ploegen, ook nog een belangrijke financiële tegemoetkoming. Over het
bedrag wou men bij Leest weinig kwijt. Wel staat vast dat het enkele
tienduizenden is. Gust Emmeregs verklaarde dat het zeker boven het normale
bedrag ligt dat sponsors aan provinciale ploegen geven.
Bij
een eventueel stijgen naar eerste provinciale of een degradatie naar derde,
wordt de jaarlijkse financiële bijdrage procentueel verhoogd of verlaagd.
Bij
V.V. Leest is men de sponsor, de ABC-Bouwmarkt, en in het bijzonder de heer
Beckx, afgevaardigd beheerder, uitermate dankbaar voor deze voor Leest uiterst
belangrijke sponsor.
Seizoen
1983-84
Stijgen
naar eerste provinciale is dan ook het doel van het komend seizoen. Al zegt
Gust Emmeregs dat promoveren geen must is dan drukt hij wel op het feit dat de
ploeg die wil promoveren zeker voor Leest zal moeten eindigen en met zijn ploeg
zal moeten afrekenen.
Nog
voor het afsluiten van de transfermarkt riep V.V. dus de pers bijeen en maakte
de transfers bekend. Het kwam nog maar eens tot uiting in welke goede
verstandhouding V.V. Leest leeft met K.V. Mechelen.
De
vier nieuwe spelers die men aantrok, hebben alle vier iets met K.V. Mechelen te
maken.
Patrick
Pisse, Francis Spinnael, Jos Bogaerts en Rudy Wouters zijn de nieuwe gezichten
bij Leest.
Patrick Pisse speelde vorig seizoen bij Muizen maar is echter van K.V. en werd
vorig seizoen aan Muizen uitgeleend. Nu gaat hij voor 1 jaar over naar Leest.
Ook
doelman Francis Spinnael gaat voor 1 jaar de kleuren van Leest verdedigen.
Spinnael speelde vorig seizoen bij de Uefa-juniors van K.V. Mechelen en was
zelfs enkele wedstrijden actief in de tweede ploeg.
Jos
Bogaerts zal zowat de taak van Hans Schöning moeten overnemen. Hopelijk voor
Leest met meer succes. Bogaerts kan immers een rijke ervaring als eerste
klassespeler in de balans gooien. Voor twee seizoenen speelde Jos negen
wedstrijden in de eerste klasse. Dit jaar zat hij ook enkele malen op de bank
maar speelde voor de rest in het reserve elftal van Malinois.
Ook
Jos gaat voor 1 jaar over.
De vierde speler is Rudy Wouters. Wouters speelde ook vroeger bij K.V. Mechelen
maar werd vorig seizoen verkocht aan Humbeek. Deze club stond hem dan op zijn
beurt voor 1 jaar af aan Leest.
Ook
Guido Slachmuylders speelt volgend seizoen terug bij Leest. Slachmuylders was
vorig jaar ook al actief in de ploeg die nu gesponsord wordt door
ABC-Bouwmarkt, maar was nog steeds eigendom van geel en rood. Leest nam deze
aanvaller nu terug over voor 1 jaar, nu echter met een optie.
Voeg
bij deze vier oud KV-spelers nog Guido Slachmuylders en William Selleslagh en
V.V. Leest heeft dus een echt geel en rood tintje.
Op
de vraag hoe dit komt gaf Emmeregs volgend antwoord : K.V. Mechelen is zeer
redelijk geweest in het vaststellen van een prijs voor deze spelers. Wanneer
wij moeten spelers gaan kopen bij andere provinciale clubs dan kost ons dit een
pak geld meer. Tevens steek ik het niet onder stoelen of banken dat K.V. mijn
geliefde club is al sedert mijn jeugd. In 54 reeds ik zelfs met mijn fiets
naar Gent om er K.V. zien kampioen te spelen. Zij kregen er echter een 4-1
nederlaag te slikken en ik kon mijn bloemen onderweg weggooien.
Ook
zijn er spelers die V.V. Leest verlaten. Het merendeel gaat naar S.K. Leest. Zo
vertrekt Wilfried Piscador definitief. Leo Verhasselt voor 1 jaar en ook Harry
Cauwenbergh voor 1 jaar naar de ploeg in Leest die vanaf volgend seizoen actief
zal zijn bij de Belgische Voetbalbond.
Leon
Marivoet kocht zichzelf vrij en Benny De Win gaat definitief over naar de
Brabantse derde provincialer F.C. Zemst. Julien Van den Broecke gaat als
speler-trainer zijn geluk beproeven bij Zulte in West-Vlaanderen.
De
belangrijkste overgang is misschien deze van 1ste jaars kadet Paul
Muysoms voor 3 jaar naar K.V. Mechelen. Muysoms is de belangrijkste jeugdspeler
bij Leest. Hij bezit talent en door de goede betrekkingen tussen de kampioen
van tweede klasse en V.V. Leest kon men bij de ploeg van Gust Emmeregs niets
anders doen dan de vraag van K.V. inwilligen betreffende de overgang van
Muysoms.
De
eerste ploeg zal volgend seizoen onder de leiding staan van Ivan Emmerechts.
Hij was vijf seizoenen actief bij Muizen.
Jan Segers.
Een
delegatie van het bestuur van V.V. Leest met de vertegenwoordiger van ABC
Bouwmarkt.
1983 25 en 26 juni : Schoolfeest stedelijke lagere school
Zaterdag 25 en zondag 26 juni ging
in de stedelijke lagere school gelegen
Ten Moortele te Leest het jaarlijks
schoolfeest door.
Amper een jaar na hun oprichting
heeft de vriendenkring van de school o.l.v.
Edmond Polspoel, tezamen met de
leerkrachten o.l.v. Stan Gobien voor de
tweede maal een geslaagd
schoolfeest op haar actief.
Dank zij de inkomsten van vorig
jaar konden allerlei financiële tussenkomsten
worden verleend zoals onder meer
een gratis schoolreis voor alle kinderen,
tussenkomst in de zeeklassen,
aankoop van boeken die worden uitgedeeld op het
einde van het schooljaar, een
moederfeest, wafelenbak en aankoop van allerlei
kleinere schoolbehoeften.
Ook dit jaar een welgevuld
programma : mini-voetbaltornooi met 12 ploegen die
door de leerlingen zelf samengesteld
werden, op zaterdagavond een kaartavond,
gymoefeningen, een gymkana (is een
verzameling van een reeks
behendigheidsoefeningen op de fiets)
met medewerking van de Mechelse politie.
Ongeveer 50 kinderen namen er aan deel.
Verder allerlei kleine leuke
spelletjes zoals eendjes hengelen voor de allerkleinsten,
het gewicht raden van een
fruitkorf, enz.
Uniek was een reeks van twee
toneelstukjes waarvan de tekst door de leerlingen
zelf werd verzonnen en het
dekor ook door hen werd geconstructeerd.
(De bende van het Hertsveld en
de Teletijdmachine)
Zondagavond kreeg de school uit
handen van schepen Joris en uit naam van Bloso,
een plaket overhandigd , een
onderscheiding uitgereikt aan de meest sportieve
school van het Vlaamse gewest.
Een hele eer voor een plaatselijke
school met amper 80 leerlingen.
In het bestuur van de
Vriendenkring zetelden o.a.Edmond
Polspoel
(voorzitter), Mevr. Van Laenen,
Mevr. Verschueren, Jozef Vloeberghen,
Theo Van Moer en Eddy Apers.
(Samengevat uit DMW van 30/6/83)
(zie ook in deze Kronieken onder 30
juni : het infoblad Schakel.)
1983 Dinsdag 28 juni : Schoolreiskinderen van de Stedelijke Lagere School
Leest
De kinderen van de 1ste
t.m. de 4de klas gingen op schoolreis naar de Antwerpse
Zoo, de haven en een speeltuin.
Dezelfde dag trokken de leerlingen vande
5de en 6de
klas met een andere autocar naar de Ardennen.
Zij bezochten de spelonken van
Goyet, maakten een boottocht op de Maas en
brachten een bezoek aan de
frisdrankenfabriek van Spontin.
Ook hun dag werd afgesloten met een
speeltuinbezoek.
1983 28 juni : Marc VLOEBERGEN zwaaide af.
Na acht maanden geduldig wachten en
aftellen was het eindelijk zover : Soldaat-Milicien VLOEBERGEN Marc zwaaide af.
In De Band van augustus gaf hij een korte schets van zijn militaire dienst :
Op
3 november 1982 is het allemaal begonnen. Vele jonge mensen stonden toen om 14
uur voor het grote onbekende. Er stonden ons zes weken te wachten waarin we opgeleid
zouden worden als chauffeur-zwaar-vervoer.
Naast
deze opleiding genoten we ook nog een basisopleiding als echt soldaat. Drill,
wapenkunde, E.H.B.O., tactiek en dergelijke waren dagelijkse kost. Er werd ons
vooral geleerd hoe we ons goed moesten camoufleren. Als volleerde zwarte pieten
kropen we op klaarlichte dag door de plassen en door de modder met een wapen in
de hand en met een helm op ons hoofd die bij sommige soldaten veel geleek op
een mini-moestuin.
Half
december, toen we zogezegd al een echt soldaat geworden waren, muteerden we
naar Neheim, een klein stadje in de buurt van Soest, gelegen op 308,5 km van de
Kloosterhoeveweg. Van de twaalf jongens die toen muteerden van Heverlee naar
Neheim werden er slechts vier aangeduid om voor de rest van hun legerdienst als
chauffeur te fungeren. Ik was één van deze vier en daar heb ik nooit spijt van
gekregen. Chauffeur is immers één van de beste jobkes die er in het leger zijn.
Ja, als er geen zendingen waren moesten wij wel wat kuisen of wat schilderen,
maar dit deden we volgens een eigen tempo en dit lag beslist niet te hoog !
Met
twee verhuizen naar België en een totaal van meer dan 4.000 kilometer kan ik
zeker niet
klagen.
Daarenboven heb ik nog een mooi stukje Duitsland kunnen bewonderen. Ik kan jullie
verzekeren dat de streek rond Neheim één van de prachtigste is van gans
Duitsland : een heuvelachtig landschap, kabbelende riviertjes en, op tien
kilometer van de kazerne, het grootste en prachtigste meer van Duitsland : de
Möhnesee.
Dit
alles kon ik dagelijks bewonderen door de vele zendingen maar ook door de
militaire voetbalploeg van Neheim. Ik werd immers een paar keer geselecteerd om
met onze ploeg de eer van Neheim hoog te houden en hierdoor kreeg ik ook de
kans om een beetje door Duitsland te reizen, zelfs tot op enkele tientallen
kilometers van het Ijzeren Gordijn.
Meer
dan zes maanden heb ik in die omgeving vertoefd. Samen met collegas miliciens
hebben we er allerlei streken uitgehaald en hebben we flink wat gek
gedaan.Maar in het leger moet men een
beetje gek doen om het zelf niet te worden. Gek ben ik er niet van geworden en
rijk evenmin, 75 fr. per dag gedurende de eerste zes maanden en 100 fr. voor de
twee laatste is immers bitter weinig !
Achteraf
bekeken is mijn legerdienst lang niet slecht geweest. Het leger kan fijn zijn
maar men moet het einde kunnen zien. En het einde is er.
Tenslotte
wil ik iedereen bedanken die mij op gelijk welke manier geholpen heeft mijn
legerdienst enigszins lichter te maken door mij te bedenken met een briefje,
een krant, een tijdschrift, een kleine attentie en zelfs een bezoekje. Ik denk
hier vooral aan mijn ouders, broers en zuster, vrienden, kennissen en, last but
not least, de redactie van De Band.
Aan
allen hartelijk dank en vergeet niet heimelijk te lachen als je een soldaatje
tegenkomt !
Marc Vloebergen.
1983 30 juni : Uit Schakel Infoblad van de Vriendenkring van de Sted.Lag. School
Geachte
ouders, beste vrienden, meisjes en jongens,
Vandaag
is het de laatste schooldag van dit schooljaar 1982-83 ! Het is een prachtig
schooljaar geweest zeker dan de laatste weken ! Eens de proefwerken voorbij,
was er het schoolfeest op 25 en 26 juni ll. ! Het is een prachtig schoolfeest
geworden in alle opzichten.
De
leerlingen willen we daarom proficiat wensen met het werk dat ze gepresteerd
hebben !
De
spelertjes van de ploegen van Club Brugge, Anderlecht en Standard Luik hadden
zoveel bijval dat er haast meer fotografen op het veld stonden dan
voetballertjes. De grotere leerlingen hebben er in hun demonstratietornooi
minivoetbal een doelpuntenkermis van gemaakt. In 4 wedstrijden werden maar
liefst 21 doelpunten gescoord. ..
De
gymkana was ook een succes ! Ongeveer 50 kinderen hebben eraan deelgenomen !
Nu
zijn de fietsen weer eens gecontroleerd en kunnen eventuele foutjes hersteld
worden. Zo kan de vakantie veilig worden ingezet want we zijn er zeker van dat
de fietsen niet in de garage zullen blijven staan. Al de deelnemers hebben een
sticker ontvangen van de verkeerspolitie van het Mechels Verkeerspark en ook
nog een reflector !
De
gymoefeningen van de leerlingen van de 1ste tot en met de 4de
klas werden uitgevoerd voor een groot aantal toeschouwers ! En weer wensen we
de leerlingen proficiat in de eerste plaats omdat ze allen hebben meegedaan
maar ook omdat ze het voortreffelijk hebben uitgevoerd.
En
dan de leerlingen van de 5de en de 6de klas met hun
toneelopvoeringen. De beide toneelstukken duurden elk ongeveer een gans uur !
Dat was wel heel lang ! Voor sommigen hebben ze een eeuwigheid geduurd ! Er
waren spelertjes bij die al een uur voor de aanvang hun tranen niet konden
bedwingen niet van ontroering maar van de plankenkoorts ! Anderen kregen het
pas later wanneer ze het podium op moesten ! Zij zegden dat hun maag begon te
draaien, dat ze zich ziek voelden ! Daarbij was er dan nog de hoge temperatuur
in de gymzaal en nog eens de warmte van de spots met een kracht van maar liefst
8000 Watts !
De
ouders verschoten ervan hoe hun kinderen die thuis zon grote mond opzetten, op
het toneel haast brave lammetjes waren. Stille kinderen persten alles uit hun
longen om zich toch maar verstaanbaar te maken ! Maar we hebben nu ook
ondervonden dat de frêle kinderstemmen het niet konden halen tegen een met
ongeveer 250 personen gevulde gymzaal !
En
toch hebben ze allen hun schrik overwonnen en we zijn er zeker van dat het een
volgende keer veel beter zal zijn. Wij zullen zorgen voor kortere stukjes en
dan wordt het zeker een succes ! Dus ook aan alle toneelspelertjes een
proficiat ! Jullie hebben niet alleen jullie ouders en familieleden aan het
lachen of schreien gekregen, jullie hebben er ondanks de ongunstige
omstandigheden- een uitstekende vertoning van gemaakt !
Ook
de ouders en de oud-leerlingenwillen we
dankenvoor hun medewerking ofwel als
spelers in het mini-voetbaltornooi ofwel als supporters van een of andere
ploeg.
Ook
de mensen die aan de kaartavond hebben deelgenomen worden bedankt ! Ze waren op
deze zomerse avond nog met meer dan zestig spelers.
Het
schoolfeest is op alle gebieden een succes geweest. Ook op financieel gebied en
de leerlingen zullen daarvan het volgend schooljaar zeker profiteren !
Op
dinsdag, 28 juni ll. gingen de leerlingen van de 1ste tot en met de
4de klas op schoolreis naar de Antwerpse Zoo, de haven en een
speeltuin. Het weer was prachtig ! Het was niet te warm en niet te koud ! Ze
hebben veel gezien en zich uitstekend geamuseerd.
Dezelfde
dag gingen de leerlingen van de 5de en de 6de klas met
een andere autocar naar de Ardennen ! Zij gingen de spelonken van Goyet binnen
en zagen er hoe de voorhistorische mensen geleefd hebben; ze maakten een
boottocht op de Maas. Dan bezochten ze ook nog de frisdrankenfabriek in
Spontin, maakten een wandeling met een flinke klimpartij en besloten hun
schoolreis met een speeltuinbezoek !
Een
dag later was er de jaarlijkse voetbalmatch tussen de leerlingen van de 6de
klas en de leerkrachten.
En
zo is het donderdag 30 juni geworden ! De laatste schooldag van dit schooljaar
kregen alle leerlingen hun eindejaarsrapport. De proefwerken werden gemaakt in
een broeiende, bijna tropische hitte. Naar het einde toe waren de resultaten
niet zo schitterend meer ! Toch hebbende meeste leerlingen zich bijzondergoed ingespannen. Wij gooien niet met de punten en elk puntje dat op het
rapport staat, is verdiend !Wij zijn er
zeker van dat we de ouders hiermee een eerlijk beeld geven van de mogelijkheden
van hun kinderen ! Zo strooien we niemand zand in de ogen en zullen er later
geen valse verwachtingen worden gesteld !
Want
dan zouden de teleurstellingen nog groter kunnen zijn en dan zijn we er ook
zeker van dat de schuld aan de leerkrachten van onze school zou gegeven worden
!Daarom zijn de leerkrachten van
oordeel dat ook hier het spreekwoord Eerlijk duurt het langst vast en zeker
van toepassing is en blijft !
Vandaag
is er voor de ouders die dat wensen nog een oudervergadering met bespreking van
de eindejaarsuitslagen vanaf 16u30 tot 19 u in de school. U bent er van harte
welkom !
Tenslottte
wensen we U namens de Inrichtende Macht, de Heer Schepen van Onderwijs, alle
leerkrachten het personeel van de school en ook namens de leden van de
Vriendenkring een opperbeste zomervakantie toe !
De
leerlingen die naar het secundair onderwijs overgaan wensen we veel succes toe
!
Dat
ze blijven doorwerken zoals ze dat in onze school gewoon waren en sommigen
zouden zeker nog beter kunnen indien ze meer inzet betoonden !
Het
gaat jullie goed !
Aan
de andere leerlingen zeggen we tot ziens volgend schooljaar !
Het
schooljaar 1983 84 dat begint op donderdag 1 september e.k. zal er eentje
worden met nieuwe initiatieven en met nog meer vreugde. Vreugde in het leren
(want dat komt toch steeds op de eerste plaats), vreugde in het naar school
gaan en vreugde in het samen wat kunnen presteren !
Nogmaals
een uitstekende en veilige zomervakantie en tot ziens volgend schooljaar !
Met
de beste groeten,
Namens
de leden van de Vriendenrking, de Voorzitter Edmond Polspoel.
Namens
de leerkrachten en het personeel van de schol, het Schoolhoofd Stan Gobien.
PS:
Tijdens de zomervakantie zullen de leerkrachten die ouders en leerlingen
bezoeken die een nieuwe klastitularis krijgen ! Ook nieuwe leerlingen worden
uiteraard bezocht !
