1983 – Zaterdag 1 oktober : Start Kaartkampioenschap KWB 1983-84 (zie folder)

            Dit Kampioenschap liep over 12 avonden en vond plaats in ‘Ons Parochiehuis’.

            (Zie folder onderaan)

1983 – 1 en 2 oktober : Cross-weekeinde Vevoc-Chiro met 11^de Massaloopcross

            Voor de eerste maal werd dit jaar aan het programma een jogging en een

            halve marathon toegevoegd en bood de organisatie ook één en ander voor de

            niet-actieve sportfanaten.

            In de parochiezaal gingen volgende tentoonstellingen door :

            -foto’s van de Vevoc fotowedstrijd.

            -foto’s van vroegere chiro-activiteiten.

            -Marcel Van Hoof presenteerde zijn verzameling van het Leestse

            verenigingsleven.

            -een verzameling van de beste tekeningen van een tekenwedstrijd ingericht door

            de Landelijke Gilde en de KVLV ter gelegenheid van de nationale landbouwdag.

            Voor de hongerigen was er gedurende de twee dagen een barbecue voorzien.

            ’s Avonds vanaf 20 uur Grote Cross-Fuif in een verwarmde tent op de

            Chiro terreinen.

            Ruim 3.000 mensen zouden uiteindelijk afzakken naar de terreinen achter de

            parochiezaal te Leest. Zo’n 900 onder hen namen deel aan één van de

            wedstrijden en na elke wedstrijd werden onmiddellijk de eerste drie gehuldigd. 

                                      UITSLAGEN

Microben meisjes                              Microben jongens

Clymans Fabienne                             De Gendt Glenn

Leemans Lies                                     Van Hoeymissen Erik

Sept Kathleen                                     De Beule Dave

Pupillen meisjes                                 Pupillen jongens

Blommaerts Veerle                           Van Damme Luc

Van den Steen Nancy                         Simons Hans

Van Roost Anja                                  De Broey Rudi

Miniemen meisjes                             Miniemen jongens

Volkaerts Linda                                  De Wachter Bart

Verbergt Ilse                                      De Gendt Gordon

De Pauw Sabrina                               Keulemans Rudy

Kadetten meisjes                               Kadetten jongens

Verbergt Kristel                                 De Gendt Gavin

Volkaerts Marleen                             Celis Geert

Verbergt Veerle                                 Van Loo Pascal

Scholieren meisjes                             Scholieren jongens

Van Hilleghem Ingrid                        Van Rompaey Rudy

Buelens Carine                                  De Brabander Philip

Deuxbouts Nadine                             Schaerlaecken Mark

Juniors-seniores meisjes                    Juniors-seniores jongens

De Brandt Ann                                   Huyghen Jozef

Van Praet Anita                                  Breughelmans Peter

Van de Voorde Diane                        Van Praet Hugo

Veteranen dames                              Veteranen heren

Maes Marie-Jeanne                          Van Win Aimée

Schelfhout Anjes                                De Prins Benny

Huybrechts Raphael                          De Win Nico

Mannen 40 jaar en ouder                 Jogging 21 km

Van den Dries Frans                          Blommaerts Francois

Verstrepen Nest                                 Van den Abbeel Danny

Van Steenwinkel Herman                  Van Win Aimée                     

“Pien had dit jaar niet gelogen en woord gehouden, het was inderdaad prachtig weer. Dit jaar werd het een tweedaagse. De zaterdagnamiddag hadden we een jogging waarvoor zowat 100 deelnemers kwamen opdagen. Het parcours liep  over de nieuwe afgewerkte zennedijken. Een geringe belangstelling maar toch bevredigend voor een eerste keer.

’ s Avonds hadden wij onze klassieke TD voor de jeugd.

De zondagnamiddag vanaf 13 uur was het reeds te voorzien dat het in de Kouter een echte volkstoeloop ging worden. Stipt op tijd ging de eerste reeks van start. Gans het programma verliep zoals voorzien.

We kregen 900 lopers en loopsters naar deze elfde uitgave en supporters in evenredigheid.

Onze vrome wens werd verhoord, wij kregen terug  het getrouwe chirovolkje naar de cross : 72% van de deelnemers was chiro. Heel wat ouders en familieleden van de chiro van Leest en omliggende gemeenten hadden er aan gehouden kinderen te komen aanmoedigen en zelfs, zelf deel te nemen.

Deze topper werd die zondag afgesloten met gelegenheidsvolksdans, binnen ook buiten de tent. Gezellige gezonde sfeer zoals wij het allen hoopten.”

(Vevoc-Nieuws, ‘DB’, december ’83)

VEVOC organiseerde ter gelegenheid van de 11^de loopcross een fotowedstrijd met hieraan tal van mooie prijzen verbonden. Elke Leestenaar mocht deelnemen. Het thema : mens en dier in kleur of zwart-wit. Per foto diende een inschrijvingsgeld van 20 fr. betaald.
De foto’s dienden binnengebracht bij Vic Smets of Pierre De Wit en werden opgehangen in de parochiezaal. (‘DB’,september ’83)

De uitslag :

1.Peeters E., 2. Van Dam M., 3. Sylverans H., 4. Lauwens B., 5. Van Dam M., 6. Peeters E., 7.Sylverans H., 8. Verbruggen E., 9. Lauwens B., 10.Van Dam M., 11. Soors K., 12. Baetens.

Met vermelding van de jury : Van Waagenberg, De Wit P., Verschuren M. en Casteels A.

De jury bestond uit de Mechelaars Van Vaerenbergh en Verhaegen, de Zemstenaars Smits, De Zaeger en Leemans en de Leestenaar Van Roy.

(folder Vevoc)

-De aankondiging van het KWB-kaartkampioenschap.

-De folder van de Elfde Massa Loop–Cross van Vevoc.

-Klaar voor de start.

18-06-2013 om 15:14 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Vrijdag 30 september : Landelijke Ruiters Leest : Mosselavond

            van 18 tot 22 uur : mosselen+brood = 220 frank.

            In de parochiezaal.

            (voor wie geen mosselen lustte was er ook stoofvlees verkrijgbaar)

1983 – Oktobernummer “De Band’ : Soep van de troep brief van SM Johan De Laet

“Ik was dus voortbestemd om chauffeur te worden, maar ja, een adjudant vond dat ik niet kon rijden en buisde me dus. Rijbewijs of niet, ge moet naar Duitsland. Op den DVT is het zeven uur sporen en we moesten 4x van wagon veranderen met pak en zak, wat geen zottigheid is, in de nauwe gangen en ze wegen zwaar vooral met al het eten en drinken dat ge meesleurt. Na nog een half uur bus waren we dan in Brakel (plus minus 500 km). En we troffen het weer, het was juist actieve fetch (of zoiets). Dat is een grote alarmoefening : dan ziede hier kamions, bussen, jeeps enz als dollen rondrijden, soldaten in volledige uitrusting van hier naar ginder rijden en lopen, en worden de raketten volledig paraat gemaakt. ’t Is hier namelijk een raketbasis met hawks (raketten van 2,5 miljoen ’t stuk) en ’t zijn er een heel pak. ’t Heeft hier geduurd tot een kot in de nacht (en ’t was van ’s morgens bezig) en ze waren daarachter natuurlijk te moe om ons n’een doop te geven. Maar uitgesteld is niet verloren en ’s anderendaags kregen we dan n’een doop in de kantine. Vier pinten drinken en een bifiworst opeten in twee minuten tijd. Als ge ’t niet kunt moet ge ne ronde geven aan uw kamer. Ge krijgt normaal nog een doop in de kamer, maar daar ik van kamer moest verhuizen hebben ze dat maar niet gedaan.

Nu een woordje over de kazerne. Het is hier maar klein (300 miliciens) maar een echte sterrenwinkel. Zoveel sterren bijeen ziede niet dikwijls. Maar ja, we hebben  daar niet zoveel last van, behalve als we vergeten te groeten, en dan is ’t verslag met alle gevolgen vandien.

Ja, ik moet hier zeven maanden met mijn achterste op een bureau gaan zitten in ’t planton BSM. Wat het wil zeggen weet ik niet maar ik moet verlofbrieven invullen en karweien verdelen. En ’t belangrijkste is, ik krijg er 2 latten bij =8 fr. meer soldij = bijna 1 pint meer.

Voor de rest is de omgeving hier prachtig. Met nog een bos uit de tijd van Ambiorix (bijna 100 km2 in Brakel alleen) en natuurlijk vele heuvels (geen echte bergen) waar de boeren grote stukken land hebben. In de winter kunde zelfs skieën (de sneeuw kan hier gaan tot 1,5 m).

Zo, tot volgende keer.

     Recruut Johan.”

In hetzelfde nummer stond ook een bericht van Gino De Leeuw :

“Op één februari moest ik naar ’t Klein Kasteeltje. Na ongeveer zes maanden kreeg ik bericht om op 1 augustus mijn opleiding te doen in Heverlee. Dat waren zeven weken.

Het waren drie vliegen in één klap. Om niet te vergeten ! Het was mijn verjaardag, mijn overgang naar de liefhebbers en het begin van mijn legerdienst.

Ik was de benjamin van de kamer van 10 man.

Kans om wat te trainen zat er niet in. Het was : refterdienst, wachtpiket en spuitjes.
Na veel zweten ben ik geslaagd in mijn examen voor zwaar vervoer.

Op maandag 19 september vertrek ik naar Peutie, en nu maar verder afwachten.

     Recruut Gino De Leeuw.” 

1983 – Oktober : Leestenaars treden zo uit de oude doos (verzameling Stan Huysmans)

Een opstel van Marcel VERBRUGGEN van 11 september 1955 :

Een week te Warnant

“In de vacantie ben ik met de Chiro mee op bivak geweest naar Warnant. Ik trachtte al lang naar de dag van het vertrek. Eindelijk was die dag aangebroken. ’s Morgens gingen we eerst naar de mis en naderden allen ter Heilige Tafel. Na de mis gauwgauw naar huis eten en dan…vertrekken.

De kamion, waarmede we zouden vervoerd worden, stond al klaar. Plots bestormden we allen samen de auto. Nog een laatste groet aan moeder en we bolden weg, naar de Ardennen.

Toen we in Warnant aankwamen brak er een groot gejuich los. Het eerste wat we deden was gaan eten. Ons bivak was juist gelegen tegen een kapelleken en daarnaast was een fontein. Het water van de fontein was helder als kristal en zeer fris. Een man, die daar woonde, zei ons dat dit water geschikt was voor zieke ogen.

De tweede dag trokken we de bergen in, waar we een hol ontdekten. Het hol was onder een berg en misschien wel honderd meter lang. In de verte zagen we een andere grote mooie berg. We trokken er naartoe, maar als we er opklommen, stond hij vol doornen gegroeid. We konden met moeite er een weg door banen. Van op die berg zagen we een geschikt terrein liggen om te voetballen. Maar nee, dat ging niet door, we moesten terug naar de boerderij. Als we daar aankwamen konden we onze handen wassen en dan begonnen we te eten. We hadden grote honger.Na het eten een uurtje rusten. En zo ging het bivak altijd voort, alle dagen wat anders, tot we terug naar Leest zouden vertrekken. De valiezen en rugzakken lagen al op de auto. Eerst nog een foto nemen en dan ook de auto op; nog even wuiven en de auto scheerde weg, terug naar huis, naar ons moeder.

En zo was dit mooie bivak ook weer spoedig voorbij.”

Toelichtende nota’s bij dit opstel :

-Warnant ligt in het hart van de provincie Namen, niet ver van de Maas en van het riviertje de Molignée, ruim 15 km ten zuiden van de stad Namen.

-Op mijn vraag naar de toenmalige leiders in de Chiro noemt Marcel : Eddy Beterams en Louis Vloebergh.

-Een paar jaar terug heeft Marcel nog een bezoekje gebracht aan Warnant en wel ter plekke van de boerderij bij het toenmalige bivak. Een nieuwe boer en een nieuwe boerin vormden de enige verandering (verjonging).

De schrijver Marcel VERBRUGGEN :

-Tijdens het schooljaar 1955 –’56 leerling in het 7^de leerjaar.

-Geboren te Leest op 24 februari 1944.

-Zoon van VERBRUGGEN Jan en LAMBERTS Maria (+1981), Tiendeschuurstraat 19 (gezin met 7 kinderen).

-Gehuwd met Maria PEETERS, verpleegster H. Hartziekenhuis (Lier).

-Wonende te 2508 Kessel (deelgemeente van Nijlen), Heidestraat 32.

-Beroep : Directeur PMS te Willebroek (Psycho-Medisch-Sociaal centrum).

-Kinderen : Elke (9) en Wim (7).

-Studies na 7^de leerjaar : Grieks-Latijnse Humaniora (Klein Seminarie Mechelen), daarna 4 jaar Psychologie (Universiteit Leuven). Titel : Licenciaat in psychologie.

-Hobby’s : lezen en tennissen.

-In verlof geweest dit jaar, Marcel ?

-Ja, waarom niet ? Af en toe moet men toch eens uit zijn gewone doening treden. Graag wordt het jaarlijks verlof mooi meegenomen. Dit jaar kwamen de Franse Alpen aan de beurt.

Inderdaad Marcel, de boog mag niet altijd gespannen staan, want dan verliest hij zijn veerkracht. De mens moet al eens een paar weken zijn lied van toon veranderen, en zijn molen naar de frisse verjongende vakantiewind zetten, want de toon maakt de muziek, en de goede manier van leven creëert en verrijkt het mooie levenspel.

Langs deze weg doet Marcel graag de groeten aan zijn medeleerlilngen 7^de leerjaar en dat waren toen : De Wit Herman, Geerts Jan, Gobien Lucien, Huysmans Leo, Nuytkens Albert, Polspoel Alfons, Spoelders Jan, Verbeeck Henri en Vloebergh Jozef.

Ach die mooie tijd van toen…

      Stan Huysmans.

(‘DB’, oktober ’83)

18-06-2013 om 15:05 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 25 september : Geen feestvreugde rond 103-jarige Stanne Van den Broeck

            Het buurtcomité waar Stanne Van den Broeck zijn 103^de verjaardag vierde,

            besloot de geplande viering af te gelasten. De gezondheidstoestand van Stanne

            liet geen feestvieren toe, zodat de verjaardag van de oudste inwoner van Leest,

            naar buitenuit ongemerkt voorbij ging.

1983 – 25 september : Feestvergadering KVLV

1983 – 26 september – Gazet van Mechelen :

            Jozef Solie werd gehuldigd door ACV

“Sedert mei vorig jaar is algemeen voorzitter van ACV, Jozef Solie, van zijn verplichtingen bij de NMBS ontslagen en is nu reeds sedert een jaar, rustend spoorman.

Rustend althans, voor de administratieve en financiële besturen van deze grote nationale Belgische maatschappij.

Voor de ACV-afdeling betekent die rust van Jef Solie, een blijvend bezorgd zijn voor de verdere werking en ontwikkeling van deze nu samenhorige ACV-afdeling, die door haar bestaan heen, en mede dank zij de inzet van velen, tot een grotere organisatie werd uitgebouwd.

Jozef Solie werd op 1 april 1983 door kardinaal Godfried Danneels verermerkt met het “Gouden St.-Romboutskruis” voor “zijn grote verdiensten in de christelijke arbeidsbeweging en zijn trouwe diensten in kerkverband”.

Het gouden St.-Romboutskruis is een kerkelijk ereteken, dat op 1 januari 1970 te Mechelen werd gesticht voor het aartsbisdom en dan enkel door de kardinaal kan worden toegekend en verleend voor speciale aangelegenheden in uiterst markante voorwaarden.
Met dit ereteken is Jef nu ook het tweede bestuurslid van ACV dat dit mocht ontvangen.

Tijdens zijn actieve loopbaan, die toch meer dan 40 jaar duurde, kreeg hij alle onderscheidingen die een vakbeweging aan haar trouwe en verdienstelijke leden toekent en ook deze van het ministerie van Arbeid.

In de vakbeweging is zijn tocht nog niet ten einde. De 37 jaren in het bestuur, waarvan er 25 jaren ook als voorzitter van Spoor en PTT, staan hier centraal en zijn mandaat als algemeen voorzitter, het hoogste ambt wat een organisatie aan haar leden kan toevertrouwen, zijn hier de bijzondersten.

En al het andere wat hij doet in en rond de vakbeweging, getuigen van deze grote verdiensten en zijn de maatstaven van de mooie gouden onderscheiding.

Het St.-Romboutskruis werd zaterdagavond tijdens het ACV-feest in Hombeek uitgereikt door de afdelingsproost A. Nieuwborgh en verbondsproost A. Debond.”

Jozef Solie was te Leest geboren op 4 mei 1921 en hij overleed te Mechelen op 4 juni 2001.

In 1988 (zie 30 september) werd hij te Hombeek gevierd als afscheidnemend voorzitter van de CVCC (Christelijke Vakbond Communicatie en Cultuur).

Jef was gehuwd met Tinneke Reydams en zijn gedachtenisprentje was getuige van zijn indrukwekkende staat van dienst :

Drager van het Gouden Kruis Sint-Rumoldus.

Erevoorzitter van ACV-CVCC Hombeek-Leest.

Bestuurslid van de Koninklijke Harmonie Arsenaal Mechelen.

Bestuurslid van De Vriendenkring Arsenaal Mechelen.

Lid van de KBG Sint-Jan Berchmans Mechelen en KBG Hombeek.

Lid van de Heemkundige Kring ‘Hoembeka’.

Vrijwilliger van de M.S. Zelfhulpgroep ‘De Glimlach’.

“Bompa,

Wanneer je ons belde en we namen niet op, kregen we van jou steeds de boodschap op ons antwoordapparaat : ‘Zijn jullie nu weer  niet thuis !’

Toch was jij ook veel op stap met de Harmonie, met Ziekenzorg, met de gepensioneerden of de vrijwilligers van de M.S. zelfhulpgroep.
De laatste jaren bloeide je open en genoot je met volle teugen van je 3^de jeugd, zoals je het zelf noemde. Je stond voor iedereen klaar om taxi te spelen, om groentjes mee te geven, om gezelschap te houden en vooral om een babbel te doen.
Een maand geleden vierden wij jouw 80^ste verjaardag met een gezellig etentje.

Niemand verwachtte het plotse heengaan van deze actieve en levenslustige tachtiger. Vanaf vandaag zal jij jouw telefoon niet meer opnemen. Maar onze boodschap op jouw antwoordapparaat zal duidelijk zijn : ‘Bompa, bedankt voor je gulle lach en voor alles wat je voor ons gedaan hebt.’

     Marcel, Lisette, Ann, Wim en Nele.”  

1983 – 17 september – De Mechelse Week : Geboorte Stijn De Hondt

“Stijn werd geboren op 17 september. Samen met zijn gelukkige ouders De Hondt-Huybrechts mocht hij mee naar de Elleboogstraat 12 te Leest.”

Foto’s :

-Jef Solie kreeg, omwille van zijn vele verdiensten het gouden Sint Romboutskruis        opgespeld. Dit ereteken wordt door de kardinaal toegekend en Jef is het tweede        bestuurslid van ACV die deze onderscheiding werd toebedeeld.

-Jef zoals hij afgebeeld staat op zijn bidprentje.

-Stijn De Hondt met zijn mama.

17-06-2013 om 06:53 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 24 september : Samenkomst familie DIDDENS

                                                        Diddens-stam in feest.

            “Voor de derde keer hielden de leden van de familiestam Diddens een

            feestelijke samenkomst in het dorp van hun gemeenschappelijke voorouders.

            Priester Leon Bernaerts, zoon van Bertha Diddens uit Willebroek, ging de

            eucharistieviering in de St.-Niklaaskerk voor.

            Tijdens de voorbeden werden speciaal de familieleden herdacht die sinds

            de tweede Diddens-dag (1978) zijn overleden.

            Zowat 160 gegadigden staken daarna in de parochiezaal hun voetjes

            onder de feesttafel.

            Als oudste van de oudste tak sprak André Diddens uit Hoboken het

            welkomstwoord uit.

            Bij de koffie zette  Hendrik Diddens o.m. de nieuwe ouderdomsdekens

            in het zonnetje. Het zijn : Maria Elisabeth Diddens, weduwe Victor Van den

            Bemt uit Kapelle-op-den-Bos en Theodoor Diddens uit Tisselt.

            Al de 80- en 75-plussers kregen een geschenk aangeboden en de kinderen

            werden met een verrassing bedacht.

            Tot in de vroege uurtjes speelde het orkest vrolijk ten dans.”

            (Gvm,26/9/83)

‘Die van den Diet’.

Geleerde mensen hebben aangetoond dat de familienaam DIDDEN(S) één van onze oudste stamnamen is. ‘Een zeer mooie, echt Germaanse naam’, zegt Jozef van Overstraeten. De wortel ervan is DID (mogelijk een vervoegde vorm van het werkwoord DOEN), dat een variante is van DAD en dus oorspronkelijk daad of handeling betekende. In zijn verder ontwikkelde vormen o.m. DIED en DIET kreeg het de betekenis van stam, volk of natie.

Alzo de samengestelde roepnaam DIEDERIK = rijk onder de zijnen  of heerser over zijn volk.

De stamnaam DIDDE  of DIDE is misschien de alleroudste vorm van al de huidige familienamen DIDDEN, DIDEN, DITEN, DIEDEN, DIETEN, DIDDENS, DIDENS, DITENS, DIEDENS en DIETENS, tenzij er (zoals prof. Dr. A. Cornoy vermoedt) ook een afgeleide vorm DIDDON of DIDON bestaan heeft, waarin door de forse klemtoon op de eerste lettergreep, de o van de uitgang later toonloos is geworden.

Al deze namen betekenden zoveel als : behorend tot de familie van den Diet. Tot op onze dagen is dit gevoel voor het wortelwoord levendig gebleven. Rond het voetbalveld van Racing Mechelen hoorden we omstreeks de dertiger jaren door de supporters tot Jan of Fons Diddens vaak roepen : ‘Allez, vooruit, Diet !’  In mijn kinderjaren noemden wij de familie Diedens uit de Geerdegemstraat (nabij Hofstade) niet anders dan ‘die van den Diet’ en nu nog zijn er stamgenoten, voor wie men in de wandeling de familienaam vervangt door VAN DEN DIET.

B.v. onze betreurde Louis Diddens uit Leest was gewoon gekend als :  Louis van den Diet.

De oudste vormen van de naam liggen mee aan de oorsprong van een aantal plaatsnamen.
Zo betekent het huidige DIEGEM (dat in 1208 nog DIDENGHEM werd geschreven) niets anders dan heim of woonplaats van de Diden. Verder kennen we o.m. DIEDENHOFEN (=Thionville), DIDENBERG (=Thiaumont) en DIEDENHEEM (=Dienem, een gehucht van Bunsbeek).

Het einde van DIDDENS, DIDENS, DITENS, DIEDENS, en DIETENS is ongetwijfeld van iets latere oorsprong. Mogelijk is het een meervouds-s, maar het kan ook de enig overgebleven letter van SON (=zoon) zijn. Vele familienamen zijn inderdaad gevormd door toevoeging van SON aan de roepnaam van de familievader. Deze ontwikkeling kan best met een gekend voorbeeld worden aangetoond :

JANSON           DIDDENSON

JANSEN           DIDDENSEN

JANS                DIDDENS

De oudste vermelding van de naam DIDDENS hebben we gevonden bij C. Theys in zijn ‘Geschiedenis van Kapelle-op-den-Bos’, hoofdstuk over de schuttersgilden, blz. 212. Daarin is er sprake van Mechelse boogschutters die in 1490   naar Kapelle-op-den-Bos gingen schieten en het aldaar met de plaatselijke gildebroeders aan de stok kregen…Eén van die Mechelse (kruis)boogschutters was een zekere WILLEM DIDDENS !

In Leest stond de bakermat

De grootste concentratie van Diddens-namen ligt nog steeds in het Mechelse. Bovendien kunnen al deze mensen genealogisch rechtlijnig opklimmen naar stamouders, die minstens van in de 17^e tot in de 19^e eeuw te LEEST gevestigd waren. En allen zonder uitzondering hebben één gemeenschappelijke stamouderpaar te LEEST.

Dat verklaart meteen ook waarom de eerste heuglijke Diddens-dag op 5 mei 1974 nergens anders dan te Leest werd gehouden.

Blijkens de oudste parochieregisters van Leest was de familienaam DIDDENS bij het einde van de 16^e eeuw te Leest reeds goed en wel ingeburgerd. Op de eerste bladzijde van het eerste sterfregister, nl. op 12 maart 1599 staat reeds een zekere FRANCISCUS DIDDENS vermeld.

En de allereerste inschrijving in het doopregister, nl. op 21 september 1599 betreft Magdalena DE MEYERE, waarvan de moeder CORNELIA DIDDENS heet, die op 18 januari 1618 overlijdt.”

(Hendrik Diddens : ‘De Oude Diddens-Stam te Leest’.)

De eerste Diddens die Hendrik Diddens in 1977 te Leest in werkelijk gezinsverband situeerde was EGIDIUS die in 1617 huwde met BARBARA VISSCHERS. Dat echtpaar kreeg zes kinderen maar hun gebeurlijke nakomelingschap was bij zijn weten geheel uitgestorven.

Om de stamouders van alle toenmalige (en bekende) Diddens-gezinnen te bepalen moest hij oorspronkelijk wachten tot een gegeven van 1677 bij het huwelijk van :

 FRANCISCUS DIDDENS(°18/3/1646,+18/3/1718) met CATHARINA DELAET (1654-1720).

Zij kregen tien kinderen, waarop Hendrik Diddens zijn uitgebreide stamboom verder uitwerkte.

In 1985 kon hij daar, door een gelukkig toeval, (met de hulp van Henri Keuleers en Paul Behets) nog enkele takken aan toevoegen. Het bleek dat er in de tijd van Keizer Karel al Diddensen woonden in Leest.

Franciscus Diddens (+Leest 12/3/1599) trouwde op 16 juli 1588 in de St.-Romboutskerk met Joanna VERLYNDEN (elders ook Verlinden geschreven). In september 1589 werd in dezelfde kerk hun eerste kind Gillis (ook Egidius genaamd) gedoopt. Vervolgens keerde het gezin naar Leest terug, waar het blijkens de duidelijke familiebanden eigenlijk vandaan kwam. Te Leest werden nog 6 kinderen geboren waaronder RUMOLDUS (°Leest 2/7/1592, +Leest 4/2/1653).

Deze RUMOLDUS DIDDENS huwde op 46-jarige leeftijd  met MARIA LENSENS op 23/3/1638.

Het echtpaar kreeg vier kinderen en na de geboorte van het eerste kind verhuisde het gezin naar Hombeek waar de andere drie werden geboren. Als derde kind kwam dan

FRANCISCUS op de wereld, die uiteindelijk zou huwen met Catharina DELAET (zie hierboven).

(‘DB’, juli ’85)

Deze nieuwe documenten bevestigden het voordien ingenomen standpunt van Hendrik Diddens : ‘Leest is werkelijk voor alle Diddensen het dorp van hun voorvaders !’

Om dat te illustreren citeerde de auteur een uitteksel uit een notarisakte van 1604 :

‘Peter Diddens ingesetene van Mechelen oudt over de 80 jaeren die verclaert…dat hy eertyds heeft gewoont op de hoeve van mijn heer Van der Aa gelegen tot Leest, alwaer des requirants wijlen ouders oock hadden liggen zekere hoeve hun competerende…’

WAARUIT BLIJKT DAT ER TEN TIJDE VAN KEIZER KAREL (eerste helft van de 16^e eeuw) TE LEEST AL DIDDENSEN WOONDEN !

Volgens een Mechelse schepenakte schenkt die Pieter Diddens in 1604 een stuk grond op het Hertsveld aan de kerk en de H. Geesttafel (armenzorg) van Leest ‘mits te doene eene misse tot leefenisse sijne comparante siele’.

Uit de stamboom distileerden we de  meest markante feiten en persoonlijkheden.

-Van de tien kinderen van Franciscus en Catharina bereikten er vijf de leeftijd van vijf jaar niet, twee anderen zijn respectievelijk 16 en 21 jaar geworden. Een schrijnende illustratie van de grote kindersterfte en het gebrek aan hygiëne uit die dagen.

-Op 6 juli 1837 huwde Guillielmus Diddens met Maria Theresia Vleminckx, later nationaal bekend als ‘Moederke Diddens’, Ze werd 107 en de oudste vrouw van het land (°1837, +1912).

-Over de voettocht vanuit Rusland van Pieter Jan Diddens (1794-1863) schreef Hendrik Diddens de novelle ‘Deserteur onder Napoleon’ (Uitgeverij De Sikkel NV, Antwerpen 1974).

-Maria Nicolaus Jozef Diddens werd als gijzelaar op 22 september 1914 te  Zemst-Laar door de Duitsers doodgeschoten.

-Ludovicus-Joannes Diddens (1850-1917) baatte in Mechelen een buurtherberg uit. Men noemde hem ‘den Bisschop’. Later nam zijn broer Franciscus (1852-1933) de herberg over. Hem noemde men ‘de Kardinaal’.

-Jan Frans Diddens (1884-1939) gehuwd met Helena Somers was een gekende bakker in de Mechelse Katelijnestraat.

-Zij waren de ouders van Jan (1906-1972) en Fons (1908-1943) Diddens, befaamde Racing-voetballers en internationalen in de twintiger jaren. (foto)

-Karel Diddens, lid van de Nieuwendijkse Wielervrienden, legde tussen 2001 en 2006 ruim 11.000 km af voor het goede doel. Zo fietste hij samen met enkele vrienden naar o.a. Santiago de Compostella, Fatima, Assisi, Rome, het Griekse Olympia…

-Niet te vergeten uiteraard Hendrik Diddens zelf. Dichter, jeugdschrijver, auteur van o.a. ‘Het Woordenboek van het Mechels dialect’ en ereburger van Leest. (Meer over Hendrik Diddens in deze kronieken onder 1/12/1973 en 9/8/1986 n.a.v. zijn overlijden)  

“Voor zover wij het konden nagaan, waren al de Diddensen van de oude stam te Leest hard wroetende, bescheiden landbouwers of handwerkers. Met doorgaans veel kinderen en maar weinig weelde. Slechts een paar van deze mensen troffen we in een gemeentelijke bestuursfunctie aan. De enige die door zijn ‘avontuur’ misschien een beetje bekendheid verwierf, was Pieter Jan, deserteur onder Napoleon.

Er is me verzekerd dat de oude Leestse Diddens-stamvaders bijna zonder uitzondering een licht ontvlambaar karakter hadden. Hun huidige nakomelingen aarden derhalve aan geen vreemden…

We hebben becijferd dat er op het Leestse kerkhof in de schaduw van de eeuwenoude Sint-Niklaaskerk ongeveer veertig stamouderparen en in totaal zowat honderdzeventig naamgenoten begraven liggen. Vormt dit alles voor een Diddens (waar hij zich ook mag gevestigd hebben) niet een band met Leest, die sterker is dan sommigen willen

voorgeven ?...”

In ‘De Band’ van juli ’85 nuanceerde Hendrik Diddens dit : ‘…voor zover wij het konden nagaan, waren al de Diddensen van de oude stam te Leest hard wroetende, bescheiden landbouwers of handwerkers. Dat moet even hertoetst worden. Ik zou thans zeggen : Ofschoon hun levenswijze steeds eenvoudig is geweest, waren de opeeenvolgende boerengeneraties van Diddensen te Leest over ’t algemeen zeker niet onbemiddeld. Ze waren geen hereboeren, maar toch ook geen keuterboertjes. Dat zij van geslacht tot geslacht hebben kunnen standhouden, bewijst hun werklust en hun gezond boerenbloed !”

Foto’s :

-De broers Diddens in het fanionelftal van Racing Mechelen, seizoen 1926-27.

Van l. naar r. :  Dogaer, Verschaeren, Fons Diddens, Mossoux, Jan Diddens, Verbist, Nouwens, Blickx, Coenegracht, Vankesbeeck, Cauwenbergh, De Ron, Van Tulden en Siroen.

-De cover van ‘Deserteur onder Napoleon’ van Hendrik Diddens.

-Karel Diddens (als derde van links) tussen zijn wielervrienden Jef Vander Kuylen, Ivo Van Loock en Willy Op de Beeck. De foto dateert van 2003 n.a.v. hun trip naar Rome, waarbij ze tien landen doorkruisten onder het peterschap van Ludo Dierckxsens.

15-06-2013 om 16:26 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zondag 18 september : Zwemdag voor de Chiro

            De Chiro van Leest huurde het ganse zwemcomplex aan het Rode Kruisplein af.

            Twee uur dolle zwempret. (‘DB’, november ’83)

1983 – Zondag 18 september – Zennester Hombeek-SK Leest :

             Bewogen wedstrijd voor de familie Van Dam – Topschutter Dirk out.

“Door de klim van VV Leest en de eigen degradatie was Zennester Hombeek een onvervalste burenontmoeting kwijtgeraakt.

SK Leest bracht evenwel met haar intrede in de Belgische voetbalcompetitie een pasklare oplossing.

De burenwedstrijd van zondag lokte daarom heel wat volk, ook al omdat Hombeek en Leest het vorig seizoen zonder hadden moeten stellen.

Zelfs de lokale sponsors hadden hun beste beentje voorgezet, want iedere toeschouwer

kreeg prompt de samenstelling van de beide ploegen aangeboden.

In een overigens vrij sportieve wedstrijd deed zich na tien minuten een incident voor, dat heel de wedstrijd zou beinvloeden, althans langs Leestse zijde.

Na een duel tussen Dirk Van Dam en Jan Verbergt bleef eerstgenoemde plots liggen, waar niemand van de toeschouwers langs de kleedkamerzijde iets had gemerkt.

Volgens voorzitter en vader Jean Van Dam, (foto) die net bij het gebeuren stond, was het duel niet zo onschuldig : “Voorstopper Verbergt trapte Dirk onderuit en deelde daarna nog een elleboogstoot uit. Heel professioneel gedaan, maar wat ik Verbergt absoluut kwalijk neem is het feit dat hij die aanslag vooraf had aangekondigd.”

Heel SK Leest, en vooral Marc Van Dam, was onder de indruk van het gebeuren. Toch kwam SK zonder Dirk, met vier doelpunten van Verlinden en Paulus beslag op een absoluut verdiende overwinning.

Pas zondagavond laat bleek dat Dirk Van Dam die met de ziekenwagen was weggevoerd, een ernstige kwetsuur had opgelopen.
Jean Van Dam : “De nieren waren ernstig geraakt, waardoor Dirk op een gegeven ogenblik zelfs niet meer kon praten. Het wordt nu afwachten hoeveel weken we onze topschutter zullen moeten missen, zijn afwezigheid zal zeker fel worden aangevoeld.”

       (mdw)”

(GvM, 20/9/83)

1983 – Vrijdag 23 september –‘GVM’ : “Tuimeling” voor oud Chiro-leden

            Op de vooravond van het 50-jarig bestaan van chiro – nationaal organiseerde

            gewest Zenne een “tuimeling” voor alle oud-chiroleden uit gans het gewest,

            alsook voor de huidige leiding uit het gewest Zenne.

            Meer dan 1200 mensen werden individueel uitgenodigd.

            Plaats van gebeuren : de parochiezaal aan de Kouter te Leest.

            Het Mechelse chiro – gewest “Zenne” bestond uit een twintigtal groepen.

            Deze tuimeling was een animatieavond van oud – chrio gewest – Zenne met

            spel, zang en dans. Een avond voor mensen met ‘chiro-sentiment’.

            Dit ging door in de parochiezaal aan de Kouter te Leest.

1983 – Vrijdag 23 september : Hevige Schuurbrand (foto)

            Waarschijnlijk ingevolge zelfontbranding vatte omstreeks 23 uur een schuur

            van het landbouwbedrijf van Ludovic Moens, gelegen aan de Hombeekse

            Kouter, vuur.

            De landbouwer kon alarm slaan en zijn echtgenote en twee kinderen, die

            zich  reeds op de slaapkamer bevonden, van het gevaar verwittigen.

            De Mechelse brandweer kwam spoedig ter plaatse.

            Ondertussen was men er in geslaagd een aantal runderen uit de brandende

            schuur te bevrijden.

            Het boerderijcomplex was opgetrokken in U-vorm met tussen de hooizolders

            en de stallen het woongedeelte.

            Niettegenstaande de brandweer af te rekenen had met watertekort en een

            sterke rookontwikkeling, slaagde het korps erin het woongedeelte te

            vrijwaren.

            De schuur waarin zich ongeveer 700 balen hooi bevonden, ging in de vlammen

            op.

            Tot zaterdagnamiddag had de brandweer werk met het doven van smeulend

            vuur.

Foto ‘s :

-SK Leest voorzitter Jean Van Dam nam tijdens de wedstrijd tegen Zennester achter de omheining plaats.:

-Van de schuur bleef niet veel meer over.

15-06-2013 om 10:14 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zaterdag 17 september : Gouden Kloosterjubileum van Louise Silverans

            Tijdens een plechtige eucharistieviering in de parochiekerk van Leest werd op

            zaterdag 17 september het gouden kloosterjubileum van Louise Silverans gevierd.

            Heel wat familieleden en kennissen namen deel aan dit feest waarbij vooral het

            gelegenheidslied heel wat mensen aangreep.

            Louise Silverans werd te Hombeek geboren op 24 augustus 1912.

            Haar vader was arbeider in het Mechelse Arsenaal en kon juist rondkomen om de

            twee kinderen groot te brengen.

            In 1930 verhuisde de familie naar Leest (Winkelstraat).          

            In mei 1933 werd zij geprofest in de orde van de Zusters Annuntiaden van

            Huldenberg. Daarna trok zij naar de normaalschool te Wijnegem, waar ze in

            1936 haar diploma van onderwijzeres behaalde.

            Dit was de start van 45 jaar onverdroten inzet in het onderwijs.

            Zij stond vooral in voor de overgang van de kleuters naar het lager onderwijs,

            waarbij zij de kinderen lezen en rekenen aanleerde in het eerste leerjaar.

            Zuster Louise Silverans verbleef 15 jaar in Oosterwijk, 5 jaar in Balen-Neet en

            25 jaar in Nieuwenrode.

            In die 45 jaar maakte zij een hele evolutie mee. Zo onderwees zij in het begin nog

            volgens de oude spelling. Enkele jaren later moest zij terug naar de schoolbanken

            om de nieuwe spelling aan te leren.

            Ook was er een grote evolutie bij de kinderen.

            De dagorde van zuster Cherubine, haar oorspronkelijke kloosternaam, was ook 

            heel gevuld. Reeds ’s morgens vroeg om 5 uur moest zij naar de mis gaan en

            daarna ook nog brevieren, alvorens les te geven.

            In 1976 ging zij naar het rusthuis bij de zusters Handschot te Geel.

            Ook hier ging ze nog dagelijks naar de mis maar dan te 11u30 en daartussen

            brevierde ze nog vol overtuiging en tijdens de voormiddag hielp ze in de keuken.

            Na de mis werd het gouden kloosterjubileum verder gevierd in familiekring bij

            haar schoonzus Maria Silverans-Vanderhaegen in de Winkelstraat, waar zij altijd al

            haar tweede thuis vond.

            (GvM, 15 en 19 september’83 en Parochieblad van 15/9)

Martha Ludovica Silverans was te Hombeek geboren op 24 september 1912 en overleed ‘stil en vredig’ op 10 december 2002 nadat ze in het rusthuis nog haar negentigste verjaardag had gevierd. Toen schreef een familielid :

“Nonnetje van negentig                    Niets te vragen, niets te wensen

Edelweiss langs hoge flanken           Troost gevonden in de mensen

Godsgeschenk en zegening               In een mijmering verdwaald

Eenvoud zijn en enkel danken          Geen van ons die z’achterhaalt.”

Haar uitvaart vond er plaats op 17 december waarna ze er op het plaatselijk kerkhof begraven werd. (‘De Sint-Niklaasparochie in Leest’, Wilfried Hellemans)

Foto’s :

-Louise Silverans, ‘Zuster Cherubine’.

-Het gouden kloosterjubileum werd gevierd met een dankmis.

15-06-2013 om 08:42 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 11 september :

            Leest en Londerzeel wonnen Nationaal Muziekkampioenschap

“De Koninklijke Fanfare St.-Cecilia uit Leest en de K.F. St.-Cecilia Londerzeel zijn te Tielt-Winge in ere-afdeling nationaal kampioen geworden van het Muziekverbond van België.

Beide korpsen behaalden 94 % van de punten. Hun gelijkstelling werd niet door iedereen in dank aanvaard.

Om deze moeilijke situatie een oplossing te geven, kende het Muziekverbond aan de Kon. Fanfare St.-Cecilia uit Leest de titel van kampioen van België voor koperinstrumenten toe. De fanfare uit Londerzeel kreeg de kampioenstitel voor gewone bezetting.

Beide korpsen hebben, zoals blijkt uit het puntenaantal, op een hoog niveau gemusiceerd.

Met een fijne toon en de gepaste nuancering brachten zij een verzorgd en afgewerkt programma. Hun overwinning was verdiend.

Door de uitsluitend koperbezetting bezit de fanfare uit Leest een speciaal timbre, dat eerder naar de brass-band toeneigt.

Niet alle manschappen kwamen even goed uit de verf. Vooral in de lagere afdelingen mangelde het soms aan samenspel. Bepaalde noten in instrumenten en partijen gingen verloren of misten een fijne sonoriteit.

Op enkele uitzonderingen na vond de jury dat er voortreffelijk gemusiceerd werd.

Het was alleen spijtig te noemen dat zo weinig korpsen het aandurven om aan zo’n kampioenschap deel te nemen.

(...)” (GvM, 13/9/83)

“…De proclamatie zou beginnen. Wij moeten eerlijk toegeven dat we er niet aanwezig

waren ! Wij waren er al gerust in want er was uitgelekt dat er een puntenverschil was tussen de beide resultaten. Daarom bleven we maar in het café naast de zaal waar het op dat moment veel rustiger was dan voorheen.
De meeste musici waren er ook zeker van dat de jury het verschil zou gehoord hebben en die waren dan ook vertrokken. Een paar waren nog gebleven. Na heel wat toespraken kon de uitslag toch gegeven worden. De spreker had vooraf nog aangekondigd dat men ‘niet te vlug mocht juichen en dat de tomaten in de naburige winkels uitverkocht waren’.  Een aantal toehoorders voelde op dat moment al wat nattigheid…

Opeens…komt daar een Leestse muzikant het café binnengestormd  met de mededeling dat Leest én Londerzeel (of in de omgekeerde volgorde) kampioen waren in de ere-afdeling fanfares 1983 ! Hilariteit bij zelfs de leden van de andere deelnemende korpsen : ‘Ze hebben niet durven toegeven dat Leest beter speelde dan Londerzeel !’ of ‘Als dat de zg. vijf vooraanstaande juryleden zijn en die horen dan nog geen verschil ! Och Here, waar staan onze Belgische juryleden dan ? Ofwel zijn ze do…ofwel …!’  of nog ‘Ha ! Daarom heeft het zolang geduurd eer de proclamatie kon beginnen…!’

Toen konden we het niet meer uithouden in het café en zijn we tegen de stroom in naar het podium getrokken. Zo te zien was men (de juryleden en de organisatoren) daar ook niet te gelukkig met de genomen beslissing ! Het comité had besloten St.-Cecilia Londerzeel kampioen te verklaren in de afdeling fanfares met de ‘gewone bezetting’ en St.-Cecilia Leest was kampioen in de afdeling fanfares in de ‘pure afdeling’ !

En wat is een ‘gewone bezetting’ ? Een fanfare met saxofoons ! En wat is een ‘pure fanfare’ ? Dat is een muziekkorps dat uitsluitend muziek maakt met koperen instrumenten en met slagwerk !

Er zijn ook nog wat minder beleefde dingen gezegd door mensen van onze vereniging als door bestuursleden van het Muziekverbond van België. Ondertussen zaten de muzikanten allang in de bus en toen zijn wij ook maar weggegaan…

Op de autocar zaten er drie soorten mensen : verbitterden die zich afvroegen waarom zoveel repeteren wel nodig was, wat voor zin het had bijlessen te volgen als de juryleden er dan toch niets van (durven) horen; de kwaden die begonnen brieven te schrijven en…tenslotte nog een aantal tevreden mensen. Deze laatsten hadden vooraf verklaard dat St.-Cecilia Leest buitengewoon goed zou moeten presteren, wilden ze met geen te groot verschil verliezen.

Nu hadden de organisatoren zich in alle kronkels moeten wringen om toch niet te zeer uit de toon te vallen.

Zoals het de gewoonte is bij de Leestse fanfare zou het optreden nog nabesproken worden in het lokaal. Toen we echter daar kwamen, was er wel een beker en een diploma, maar er waren geen…beoordelingsformulieren ! De wedstrijd kon dus niet besproken worden !

Dan is het toch heel wat anders op onze wedstrijd ! Ongeacht  de resultaten blijven de muzikanten nog nafeesten ! We hebben het ooit meegemaakt dat een Nederlands korps als laatste eindigde in zijn reeks en het meest plezier maakte van alle deelnemende verenigingen omdat ze volgens hun mening een billijke beoordeling hadden gekregen van de jury.

En hun beoordelingsformulieren hadden ze gekregen van de jury  op de dag van hun optreden zelf !

Nog dezelfde avond werd er besloten door het bestuur dat er aan het Muziekverbond van België zou worden meegedeeld dat er op onze internationale concertwedstrijd geen officiële afvaardiging van deze federatie zou worden toegelaten. En zo geschiedde…”

Na een grondig onderzoek en een bespreking van het wedstrijdreglement diende het bestuur van St.-Cecilia Leest een bezwaarschrift in bij het Muziekverbond van België. 

Omdat de kampioenstitel uiteindelijk toch werd behaald moest ondervoorzitter F.A. Lauwers zijn belofte nakomen. Hij had namelijk beloofd dat indien de fanfare ooit Belgisch kampioen zou worden hij een souper zou betalen voor de muzikanten.

De laatste burgemeester van het autonome Leest hield zich daaraan. Op 21 oktober kregen de muzikanten ipv een gewone repetitie een lekkere malse biefstuk voorgeschoteld.

(‘Toeters en Trompetten’, nr.5, 1983)

1983 – 16, 17 en 18 september : Elfde Sint-Ceciliafeesten

            Voor de elfde keer richtte de Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia de jaarlijkse

            Ceciliafeesten in.

            De feesten gingen op vrijdag van start met een kaartwedstrijd in de reuzentent,

            die opgesteld stond achter het Parochiaal Centrum van Leest.

            In de 2x16 beurten “om ter meeste slagen en ieder voor zich” toonde Victor

            Marivoet uit Kapelle-op-den-Bos zich de sterkste, van de 250 kaarters haalde

            hij de meeste slagen.

            Het hoogtepunt van de feesten was echter de befaamde concertwedstrijd die dank

            zij  de medewerking van het ministerie van de Vlaamse Gemeenschap (Dienst

            Volksontwikkeling), het Mechelse stadsbestuur, het C.I.S.H (Internationaal

            Muziekverbond) en het Muziekverbond van België uitgegroeid is tot één der

            belangrijkste vrije wedstrijden van België.

            Waar men vroegere jaren steeds deelnemende korpsen uit België en Nederland

            mocht verwelkomen, was er dit jaar zelfs deelname uit Denemarken en

            Tsjechoslovakije. 

            De harmonies en fanfares werden beoordeeld door twee jury’s.

            Jury A bepaalde de moeilijkheidsgraad van de werken en jury B beoordeelde

            de uitvoering op de wedstrijddag zelf.

            Tijdens de verschillende uitvoeringen konden de aanwezigen de nodige stilte

            opbrengen en voor wie het toch soms wat teveel van het goede werd, was er nog

            altijd het restaurant, de frituur of het gelegenheidscafé “Den Taterende Toeraas”.

            De eerste wedstrijddag werd afgesloten met de “Leestse Dolle Nacht”, waar

            Bobby Prins met orkest en Corry Konings voor de nodige ambiance zorgden.

            Bij de prijsuitreiking waren heel wat Mechelse gemeenteraadsleden aanwezig.

            Van het schepencollege waren er de schepenen Van Esbroeck en Joris.

            Burgemeester Raeymaeckers had zich laten verontschuldigen.

            De beker van de stad Mechelen voor de beste harmonie ging naar de Tsjechische

            muziekgroep Ostrava. Voor de beste fanfare viel deze eer een Belgisch korps te

            beurt, namelijk “L’Union” uit Londerzeel.

            De harmonie Veldhoven uit Nederland haalde het beste totaalresultaat

            (uitvoering en moeilijkheidsgraad) en bij de fanfares was het weer “L’ Union”

            die deze beker samen met een muziekinstrument aangeboden kreeg.

‘De Mechelse Week’ publiceerde op 29 september :

Dubbele feestvreugde bij St.Ceciliafeesten 1983

“De St.Ceciliafeesten van dit jaar, de elfde uitgave al, verliepen in een meer dan uitbundige stemming. Enerzijds was er de ‘normale’ feestfvreugde van de feesten zelf, die deze gemeente bijna letterlijk op stelten zet om maar niets te missen van het schouwspel, anderzijds was de feestroes van de overwinning tijdens het nationaal kampioenschap in St.Joris-Winge van zondag 18 september ll. nog bijlange niet uitgeblust.

Daar behaalde de Leestse fanfare immers een eerste plaats in de A-afdeling met 94% van de punten. Een dubbele viering dus voor de leden en sympathisanten (en dat is half Leest) van St.-Cecilia.

De evenenmenten begonnen reeds op vrijdag 23 september, toen in de Leestse parochiezaal een kaartavond werd georganiseerd, welke werd gewonnen door Victor Marievoet uit Kappelle-op-den-Bos.

De tweedaagse concertwedstrijd vormde echter wel de climax. Deelnemers tot uit Denemarken en Tchechoslowakije toe waren dit jaar op het appel.

Oud-burgemeester Frans Lauwers van Leest, benadrukte in zijn toespraak het uitmuntende peil van de deelnemers terwijl hij de wens uitdrukte de St.-Ceciliafeesten ooit te laten doorgaan in een ‘echte’ concertzaal in plaats van in een flapperende feesttent.

Ook zaterdagavond werd onder het motto ‘Leestse dolle nacht’ uitbundig feest gevierd met Corry Konings en Bobby Prins en zijn orkest.”

Foto’s :

-Bobby Prins

-Corry Konings.

14-06-2013 om 18:46 geschreven door Marcel Van Hoof

Afzwaai van chiroleiding.

Van links naar rechts : Hildegarde D’Hollander, Ann Willems,

Chris Van den Bergh, Hugo Lauwens, Luc Peeters, Jan Verschueren

en Marc Keulemans. (Foto : Hugo Lauwens)

1983 – 4 september : Overgang - Nieuw werkjaar Chiro.

 Het nieuwe jaarthema werd : “Zet het spel op stelten”.

Een verslag daarvan verscheen in ‘De Band’ van november 1983, hierna ingekort weergegeven :

“Iedereen die het chiroplein betrad keek raar op naar al die leidingsmensen die op stelten rondliepen. Wat zou er aan de hand zijn ?

Op een kar was een podium geïmproviseerd waarop enkele enthousiastelingen zaten te zingen. Stilletjes aan kwam iedereen zich rond het zanggroepje nestelen want er viel wat te gebeuren. Als iedereen aanwezig was werd het vorige jaarthema ‘De vrede staat op ’t spel’ afgesloten met het vormen van een groot en ‘levend’ vredesteken op het chiroplein.

Toen kwam er met veel getoeter en lawaai een zwarte limousine met officiële vlaggetjes naar ons toe gereden.

De chauffeur, James, opende de portieren en hielp de lakei bij het uitstappen van een deftig heer, de directeur van Seelgoedland. Deze meneer vertelde ons dat het lang geleden was dat er nog gespeeld werd en dat de oorzaak lag bij de crisis. Daarom moeten we allemaal het spel terug herwaarderen. Dat kan je enkel maar door te spelen en creatief te zijn. Op het speelplein had de directeur 6 grote dozen laten deponeren. Er was voor elke afdeling een doos waarin spelmateriaal zat om zelf een spel in elkaar te steken. Daarna moesten alle afdelingen het nieuwe spel uitproberen.

Toen we uitgespeeld waren verzamelden we terug rond het podium waar het nieuwe jaarthema voorgesteld werd : ‘ZET HET SPEL OP STELTEN’.

Nu snapten we waarom de leiding op stelten liep. Dat was om ons reeds in de sfeer te brengen. Na het zingen van het nieuwe jaarthemalied brak voor velen het grote moment aan…namelijk de overgang naar de nieuwe afdeling. De leidingsploeg was vernieuwd met jonge krachten terwijl enkele bekende leidingsgezichten de grote stap naar VEVOC ondernamen om daar een nieuwe carrière te beginnen.

Na nog een frisdrankje, een lekkere wafel en een eerste kennismaking trokken de jongste groepen blijgezind naar huis, terwijl de oudsten nog verder onthaalden en later ‘Wacht-woord’ meemaakten.” 

1983 – Vrijdag 9 september : Davidsfonds won dorpskwis

Na de schiftingen kwam op vrijdag 9 september de beslissende finale van de dorpskwis.

Hieraan namen niet minder dan 16 ploegen deel. Ook ditmaal werden alle groepen getest op hun kennis van sport, cultuur, natuur, aardrijkskunde, geschiedenis, enz.. Er kwam weer hilariteit in de zaal bij de praktische proef. Nu moesten alle ploegen trachten zoveel mogelijk linkerschoenen te verzamelen uit de zaal…

De kwis, ingericht door Vevoc Leest werd uiteindelijk duidelijk gewonnen door het Davidsfonds. Zij hadden een ruime voorsprong op Vevoc II. Daarna volgden SK Leest, Vevoc I, Rust Roest, KVLV, CVP, KWB, VV Leest, Volksdans, Ruiters, KVG, Chirojongens, KLJ, Chiromeisjes en de Fanfare St.-Cecilia.  

1983 – Zaterdag 10 september : 12^de Uilenspiegelavond

            Organisatie Volksunie Hombeek-Leest.

            In zaal ‘De Leeuw van Vlaanderen’ te Hombeek.

            Ten dans met Radio ‘Dynamite’. Eerste dans : 21 uur.

            Toegangsprijs : 80 fr.

            (Folder)

14-06-2013 om 18:42 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 1 september – De Mechelse Week :

            Toch een oplossing voor de terreinproblemen van V.V.Leest

“Er schijnt dan toch een oplossing te komen voor de terreinproblemen van VV Leest. Zoals de lezer weet gaat het niet om het voetbalveld zelf, maar wel om de toegangsweg en de parking bij het terrein.

De gronden waar deze op gelegen zijn werden immers verkocht door de stad Mechelen zodat men te Leest vreesde dat het veld onbereikbaar zou worden.
Leest moest kost wat kost minstens de toegangsweg en zo mogelijk ook de parking trachten te behouden.
Uiteindelijk zag het Leestse bestuur zich genoodzaakt zelf de betrokken gronden te kopen.

Dit gebeurde niet openbaar, maar rechtstreeks van de partikulieren die de betrokken bouwgronden hadden aangekocht.

Gelukkig konden zij overgehaald worden om de club van de heer Emmeregs te helpen.

Dat kost Leest wel een bom geld en daartoe werd dan een lening afgesloten.

De toegangsweg moet immers aan de prijs van de bouwgrond aangekocht worden.

Voor de achterliggende terreinen moet Leest de prijs van landbouwgrond betalen.

Begin september zal de verkoopsovereenkomst bij de notaris ingediend worden en wij hopen van harte dat daarmee deze netelige kwestie voorgoed van de baan is.

        (E.G.)”

1983 – Vrijdag 2 september : Schiftingen Dorpskwis

            Zestien ploegen bekampten elkaar in denkvragen, varia, stripverhalen, film en

            theater, publicatie, flora, fauna, aardrijkskunde, sport, actualiteit en muziek.

            Vooral de praktische proef zorgde voor heel wat hilariteit, hierbij moesten de

            spelers zoveel mogelijk kledingsstukken aantrekken binnen het half uur.

            De volgende ploegen gingen naar de finale : Rust Roest, Volksdans, Vevoc II, KWB,

            Ruiters, SK Leest, GDF, CVP, Vevoc I, KVLV, KVG en VV Leest.

            De finale ging door op 9 september in het P.C. (GvM 9/9/83)        

1983 – Zaterdag 3 september : Jaarlijkse KWB-Reis naar het Eifelgebergte

            Deelnameprijs : 475 fr per persoon.

Programma :

-Vertrek om 06u30 in de Kouter, verder langs Dorp, Juniorslaan, Bist, Alemstraat en terug Dorp rond 07u00 voor uiteindelijke start.

-Eerste doel : Swammenaul (Duitsland) na onderweg een halte voor koffie en boterham.

In Swammenaul boottocht op de Rursee, het grootste kunstmatig meer van West-Duitsland.

-Verder door naar Heimbach, mooi stadje in het Eifelgebergte met aldaar middagmaal.

-Tijdens terugreis gratis koffietafel en afgesloten met een bezoek aan een dancing.

Traditiegetrouw was er ook een kwisje op de bus met prijzen.

(folder)

14-06-2013 om 18:31 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – September : Georges HERREGODS door de ogen van Frans TEUGHELS

In “De Band” van september 1983 publiceerde Frans ‘Susse’ Teughels zijn visie over Georges Herregods :

 “Hoe was het mogelijk dat hij verzeilde in dat kleine dorpken waar de Zenne spoelt sinds mensenheugenis, dat in dag uit, eb na eb, vloed na vloed; waar de bomen en velden ruisen, jaar in jaar uit, alle dagen hetzelfde ritme en melodie; waar voor de mensen die er wonen, vergroeid met elkaar en met de natuur niets verholen kan blijven.

Iedereen kent er elkaar lijk zijn eigen broekzak. Velen zijn er ook gegaan, anderen gekomen. Iedere nieuweling die er eigenlijk als vreemdeling komt, wordt niet altijd zo maar aanvaard. Er zijn zelfs mensen die onze Leestenaars als niet gastvrij betitelen, doch niets is minder waar.

Zo kwam hij enkele jaren geleden wonen in het huis van de familie Moyson, waar eens de koster-componist Jef Rheinhard heeft geleefd.

Groot en recht van gestalte was hij. Het kaki linnen petje dat hij meestal op het hoofd droeg en de met verf en kiel besmeurde oude legeruniform deden eerst denken aan een of andere mislukte Amerikaan. De grote tuin, met zijn geïmproviseerde, in zeven haasten opgetrokken afrastering, waarin men hem op zijn eigen manier zag rondlopen tussen al die soorten kippen en vogels, maakt het spel compleet.

Voor opname van een of andere Far-West film was er geen mooiere plaats te bedenken.

Wie van ons zou vermoed hebben dat die korte knik en minzame “gedag” een groet van een hogere officier van ons leger was ?

Wie zou in die rijzige gestalte een priester hebben gezien en in die ernstig starende ogen een groot kunstenaar en eeuwig humorist ?

Geen wonder dan, dat hij hier zo vlug ingeburgerd was en door iedereen gekend en bemind. Misschien is het zijn grote liefde tot Hem die alles geschapen heeft, die zijn drie persoonlijkheden tot uiting laat komen.

Als officier van hoge rang is de PADRE, zoals ze hem in die middens noemen, vriend van iedereen. Van de hoogste Piet in graad tot de minste man in functie is hij de kameraad, zelfs meermaals de raadsman. De minder-valide kinderen van de militairen zouden hem op de handen dragen. Niet te verwonderen in feite, want hoeveel nachten en vrije dagen van zijn bestaan offert hij niet op om een onsje geluk aan deze mensen te brengen.

Als priester echter is hij ook niet te onderschatten. Een gezelliger luisteraar vindt men niet. Zijn eenvoudige omgang en gemoedelijk praten scheppen een zo groot vertrouwen dat, als men niet oppast men zijn biecht aan ’t spreken is zonder in een hokje hoeven te zitten. Een knikje of een lachje moedigen dan wel aan en voor men het zelf beseft is men zijn geheimen kwijt. Berispingen kent hij niet. Een goed woord en een goede raad geeft hij gratis mee en van de gebruikelijke “penitentie” komt gewoonlijk niets in huis. Hou je echter vast, want altijd heeft hij iemand nodig of kan hij iets gebruiken.

Onbaatzuchtig als hij is, zal dat iets nooit wat voor zichzelf zijn. Het woord “eisen” komt ook niet voor in zijn woordenboek. Verder kan dat vraagje van alles beduiden : een werkje hier of daar, een klusje zus of zo, al is het maar een klein tekstje voor “de Band”. Beloven heeft men het gewoonlijk al gedaan voor men het begrepen heeft en eer men het zelf weet is men al aan die opdracht bezig.

In de derde persoon is hij eigenlijk de plezantste.

Met zijn geest en talent openbaart hij de schepping zo dat men er het schone moet van zien. Wie veronderstelt dat zijn werken altijd door heiligheid overgoten zijn, heeft het verkeerd voor. In eenvoud en natuurgetrouw maakt hij de mooiste dingen , van kleine schets over edel keramiek tot grote meesterwerken in koloriet met plamuurmes of penseel.

Een vlugge gedachte en een paar rake lijntjes met zijn vlotte hand volstaan om de sierlijkste pittoreske tekeningetjes op papier te toveren, zoals wij die bijvoorbeeld in “de Band” kennen.

Zijn landschappen, juiste weergave van de natuur en dartelend van levenslust, vloeien hem zo maar uit de hand. Wie eenmaal een tentoonstelling van zijn potten, reliëfs en beelden heeft gezien, kan begrijpen met welke meesterlijke hand de kale kleiklompjes door zijn knedende vingers tot een heerlijk sierstuk ontluiken. Zonder eigenlijk naar nieuwe vormen te zoeken, bekomt hij de mooiste verhoudingen, steeds zuiver van lijn en altijd boeiend. Het aangepast snij- en kleurenwerk van zijn keramieken maken er echte geestige scheppingen van. Een groot gamma van simpele oude spreukjes tot om diep over na te denken gezegden –meestal van hemzelf- kan men er in vinden.

Voor mij zijn de boeiendste van al echter zijn grote doeken. Geesteskinderen noemen kunstenaars die en terecht, zoals hier het geval is. In sterk contrast waarin hij hart, geest en vaardigheid de vrije teugel laat, bouwt hij de kleurvlakken naast elkaar op. Eigenaardig als ze soms lijken en niet altijd gemakkelijk om te begrijpen, stralen ze toch één voor één een bezieling uit die men zo maar voelen kan. Al hebben ze een eigen kleur, ritme en stijl, toch doen ze denken aan Rik Wouters, Servaes, Minne en zoveel andere Vlamingen wiens namen klank geven over de hele wereld. Af en toe herinneren ze zelfs aan Rubens, maar altijd en weerkomend is er de humor, waarin men Breughel kan terugvinden.

Helaas moet hij ons dorpje nu verlaten, wel niet helemaal, maar nieuwe plichten roepen. Als Hoofdaalmoezenier van onze soldaten in Duitsland zal hij nu meestal in Keulen verblijven.We kunnen hem dan ook niet anders dan van harte proficiat wensen en een vruchtbaar apostolaat. Dat huis in de nieuwe heimat is hem van harte gegund, alsook die nieuwe wagen met chauffeur en alles erop en eraan, zodat “Monseigneur” gezeten in de malse kussens rechts achteraan op zijn gemakske ons blad zal kunnen lezen !!!

Wij danken u voor alles wat ge voor ons en ons dorp gedaan hebt, vriend aalmoezenier. Die verwezenlijkingen zijn echter een ander hoofdstuk waard.

Ondertussen vragen we u Heer, schenk ons meer mensen zoals Georges, opdat we in hun werken een glimpje van uwe Heerlijkheid kunnen aanschouwen.

        Frans Teughels”

1983 – September : Leestenaars treden zo uit de oude doos (Verzameling Stan Huysmans)

Een opstel van Herman SOMERS van 12 november 1953.

Het Zegevierend Haasje;

Nota vooraf : Deze mooie vertelling voor kinderen : ‘Het zegevierend haasje’, geschreven door Felix Timmermans, is verschenen in zijn boek ‘Pijp en Toebak’, uitgave nr. 244 in de Volksreeks Davidsfonds 1933. De leerlingen van het 7^de leerjaar hadden die vertelling ter stil-lezing gekregen. Kwam daarna de opdracht : vertel zelf dit verhaal 1. Vrij en 2. Bondig.

(Boekraadpleging niet meer mogelijk). Hierna dan het opstel van Herman :

“De grote dieren streden tegen malkander, altijd grote ruzie en oorlog. Tot op zekere dag de vos zegde dat ze malkanders schoon geslacht aan ’t uitmoorden waren, en dat de KLEINE dieren daardoor weldra meester zouden worden over hen. Daarom besloten ze eindelijk tot vrede.

Maar voor de kleine dieren brak er dan een erg droevige tijd aan. Op zekere dag nu was het bij de vos in ’t kasteel feest, en terwijl konden de kleine dieren toch weer eens gerust wat buiten komen. Het eekhoorntje en de haas waren ook bijeen geraakt en zouden weleens graag naar dat grote feest gaan kijken. Het eekhoorntje stelde voor de hoge muren van het kasteel te beklimmen en de haas zou den aan zijn staart mogen hangen om mee te kunnen zien.

‘En als het verraad is, en we moeten gaan lopen, moogt gij op mijn rug zitten,’ zei de haas. Ze hadden al de knagers en al de zagers en al de vijlers van de kleine dieren bijeengeroepen, die de houten brug over de wal van ’t kasteel bijna, ja bijna, moesten doorknagen. Dan wierp het eekhoorntje een steen door het venster, goed gemikt juist op de vos zijn neus. Toen kwamen de grote dieren, kwaad en brullend buiten gelopen om de kleine ‘deugnieten’ te grijpen en ze sprongen allen met hun volgevreten lijven, wild en lomp, op de brug, die in tweeën doorbrak en alle grote dieren verdronken vreselijk of stikten in ‘t slijk,”

De schrijver : Herman Somers.

-Tijdens het schooljaar 1953-’54 leerling in het 7^de leerjaar.

-Geboren te Leest op 20-10-1942.

-Tweede zoon van Viktor Somers (+) en van Van Steenwinkel Cecile, Kouter 36 (gzin met vier kinderen)

-Gehuwd met CHRISTIAENS Josee (Blaasveld), verpleegster in het St.Elisabeth ziekenhuis te Mechelen.

-Wonende Maalderijstraat 15 te Willebroek.

-Beroep : bediende-verkoper in Handelszaak Raio-, TV- en Electrische toestellen Eltra te Wilrijk.

-Kinderen : Gunter (13) en Kurt (12).

-Studies na de 4^de graad : electriciteit, Technische Scholen Melaan Mechelen. 3 jaar dagschool, 1 jaar avondonderwijs B2, 3 jaar avondonderwijs voor B2 (getuigschrift).

-Hobby’s : geen, ja, wat klein knutselwerk in huis en tuin. Zeker geen straffe hobby, neen.

Gaan sommigen haast niet ten onder aan een overdreven hobby ? Voor mij niet nodig, zegt Herman, gewoon mezelf zijn, zorgen voor zon in huis, en mekaar veilig geborgen weten. De huiselijke warmte als een streling voelen, als ge me begrijpt. Ik reserveer graag en breed mijn vrije tijd voor de mens in mijn gezin.

Nooit bekeken, Herman, menselijke warmte is belangrijker dan veel ander kunnen. Ieder gelukkig echtpaar heeft een eigen recept voor hun geslaagd huwelijk. Dit recept cultiveren is zeker de mooiste hobby waard. Hier hebt gij ’t beste deel verkozen.

Herman heeft nog goede herinneringen aan het klasleven 7^de leerjaar en aan Raymond De Prins, Willy Van den Heuvel, Herman Verhoeven e.a., bijzonder aan Andre Moons, ach zijn schaduw toen, haast altijd bij elkaar, die hem dagelijks, langs binnendoor, thuis kwam afhalen voor de school en hem dan ook weer terug thuis bracht (weer die omweg), en zij maar praten dan, overleggen en plannen maken, of gewoon wat lachen onderwege…Ja-ja, Leest trekt me nog wel aan, zegt Herman, maar eens gehuwd, en uit Leest verspreid, het leven in gegooid, ieder met zijn job, komt er onvermijdelijk een kloof tussen, alsmaar breder en dieper met de jaren…maar de goeie herinnering blijft gegrift…

O, die mooie tijd van toen…

       Stan Huysmans.   

14-06-2013 om 17:28 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – September : Aanwinsten V.V. Leest

Een nieuwe sponsor, een nieuwe trainer en in de verdediging dienden Francis Spinnael en back Patrick Pissé voor de nodige rust te zorgen.

In het middenveld moest Jos Bogaerts een versterking brengen voor Selleslagh en Goossens.
Vooraan verwachtte men veel van Guido Slachmuylders, Jean Vos en Rudy Wouters.

Men verwachtte ook veel van de jongeren Bart Hellemans en Paul Huys die vorig seizoen al enkele keren ingevallen waren in de eerste ploeg.

Yvan Emmerechts : ‘Ik zou toch eens kampioen willen worden !

“De Mechelse Week ging eens peilen naar de ambitie van V.V. Leest voor het komende seizoen en omdat Leest een nieuwe trainer aantrok, besloten we hem daarover aan te spreken, zodat het Leestse publiek meteen kan kennismaken met haar nieuwe oefenmeester.
Yvan Emmerechts is 39 jaar en werkt op het station te Mechelen. Zijn vrije tijd wordt grotendeels door voetbal in beslag genomen. We vroegen naar het verloop van zijn voetbalcarrière :

Yvan : ‘Ik voetbalde mijn hele loopbaan bij Sporting Mechelen : in die tijd bleven spelers, ook de goede, nog een hele carrière bij dezelfde club. De laatste jaren als speler volgde ik ook Heizelschool en acht jaar geleden behaalde ik daar het trainersdiploma. Op vraag van Sporting werd ik dan jeugdtrainer. Later kreeg ik de eerste ploeg onder mijn hoede. Daarna werd ik jeugdtrainer bij achtereenvolgens Racing en K.V. Mechelen, zodat ik bij alle grote Mechelse clubs heb gewerkt. Tenslotte kwam ik als trainer van de eerste ploeg bij Muizen terecht. Die waren toen pas gezakt naar vierde provinciale en ik slaagde erin hen op vier jaar tijd weer naar de top van tweede provinciale te brengen.’

D.M.W. : ‘En waarom de overgang naar Leest ?’

Yvan : ‘Sportief zag ik het niet meer zitten in Muizen. Het bestuur wilde een andere weg op, een nieuw beleid gaan volgen waardoor de ploeg waar ik vijf jaar mee gewerkt heb, helemaal zou uiteenvallen. Maar ik vertrok wel in alle vriendschap  en in de beste verstandhouding met Muizen. Hoe de transfer tot stand kwam ? Ik kende Gust Emmeregs van voor ik naar Muizen ging. Toen ik hoorde dat Van den Broeck wegging, nam ik zelf weer contact op met Gust en we kwamen zeer snel tot een overeenkomst.’

D.M.W. : ‘Er waren grote problemen in verband met de transfers, na de ramp met de feesttent ?’

Yvan : ‘Inderdaad. Men wist bij Leest welke plaatsen in het elftal versterking nodig hadden. We hadden spelers op het oog, maar de ramp met de tent dreigde alle plannen te dwarsbomen. Gelukkig heeft de sponsor alles gedaan om toch de nodige versterking te krijgen.’

D.M.W. : ‘Kun je ons een overzicht geven van die aankopen ?’

Yvan : ‘Ik denk dat Leest dit jaar zeer verstandig gekocht heeft. Vooreerst is er doelman Spinnael : hij bewees bij KV Mechelen reeds wat hij waard is, dus zeker een versterking. Dan is Pissé mee overgekomen van Muizen : hij is een snelle linksback. Op het middenveld is er Jos Bogaerds bijgekomen, ook van K.V. Hij is een harde werker met een goede lange pass in de voet. Dan is er nog Rudy Wouters vooraan, ook erg snel, zoals Slachmuylders, zodat we een goede voorlijn hebben. Ik ben blij dat de overgang van Jean Vos er nog kwam net voor het afsluiten van de transferperiode  : ook hij is zeer bruikbaar vooraan zodat we een brede kern hebben om eventuele gekwetsten op te vangen. Verder zijn er nog een vijftal jongeren van Leest zelf die ik zeker niet uit het oog zal verliezen. Zij zullen regelmatig hun kans krijgen.’

D.M.W. : ‘Heb je een speciale wens voor dit seizoen ?’

Yvan : ‘Ik zou toch eens kampioen willen worden ! Ik promoveerde al twee keer : het enige dat ontbreekt is een titel.

Mijn enige betrachting is om goed voetbal te brengen. Ik vraag veel van de jongens, ik heb er zelf ook veel voor over. Als ze willen werken, zit er veel in dit seizoen.’ “

(DMW, 1/9/83) 

Gazet van Mechelen (14/9/83) :  DAMESVOETBAL

SK en VV Leest zetten de grote stap naar de Voetbalbond

“Nadat de voorbije jaren het vrouwenvoetbal in de Mechelse regio slechts weinig bijval genoot, namen dit seizoen twee ploegen uit Leest het besluit om tot de Belgische voetbalbond toe te treden.

V.V. Leest, de eerste van die twee, stak een drietal jaren geleden met een vrouwenploeg van wal. Deze kende ondertussen zo’n enorm succes dat nu de tijd rijp leek om op competitievoetbal over te schakelen.

Spijtig genoeg treden er in de Antwerpse provinciale afdeling slechts negen ploegen aan en blijven er dus op de kalender nog heel wat vrije dagen over.

‘Die gaten zullen we wel met vriendschappelijke wedstrijden en matchen tegen onze tweede ploeg trachten te vullen,’ zegt Gust Emmeregs. ‘Met reeds 32 aangeslotenen hebben we immers aan speelsters geen tekort. Alleen zijn ze nog net iets te jong en onervaren.’

Trainer Fierens, die vroeger de mannen onder zijn hoede had, kan dit alleen maar beamen.

‘Voor mij was het trainen van een vrouwenploeg een uitdaging die honderd procent is meegevallen,’ vertelt hij. ‘Vrouwen zijn veel makkelijker, ze beseffen immers dat ze nog heel wat te leren hebben. Na amper drie trainingen zie je dan ook reeds vorderingen en aan inzet hebben ze zeker geen gebrek. Om een prognose voor te toekomst te maken is het echter nog te vroeg. Het eerste jaar zie ik als een leerjaar waarin we zoveel mogelijk punten trachten te sprokkelen.’ Ook aan helpende handen is er geen gebrek. Naast de trainer zullen immers ook Hilde Vercammen, Rosette Diddens en meter Mariette Borrey zich speicaal over het team ontfermen.

S.K. Lady’s First

Net als buur V.V. zette S.K.Leest een stap in het onbekende. ‘Pas vorig jaar zijn we met een vrouwenploeg begonnen,’ vertelt voorzitter Van Dam. ‘Al gauw waren we het wekelijkse bellen voor een vriendenwedstrijd beu en beslisten we –als eersten- om bij de Belgische voetbalbond aan te sluiten. Aanvankelijk alleen met de vrouwen, later hakten we ook voor de mannen de knoop door.’

Ruud Verstraeten, die tevens de scholieren traint, neemt samen met Frankie Van Ingelgem de vrouwenploeg onder zijn hoede. ‘In nauwelijks één jaar hebben onze speelsters reeds enorm bijgeleerd,’ meent Ruud, maar tevens beseft hij dat de weg nog lang is.

‘Vorig seizoen hadden we amper elf speelsters maar nu kunnen we zelfs al twee ploegen opstellen,’ zegt afgevaardigde Mariette De Bont. ‘En er komen er iedere week nog bij.’

‘Weet ge dat we in de winter meer vrouwen dan mannen op de training hadden,’ merkt de voorzitter trots op, ‘en dat zelfs Sabine De Blezer verkoos om voor licenciaat wiskunde te studeren i.p.v. voor burgerlijk ingenieur omdat het laatste niet met voetbal te combineren was.’

Aan inzet en vooral enthousiasme zal het bij S.K. zeker niet liggen.

Leestse derby

Er wordt in beide kampen reeds naar 19 november uitgekeken. Dan staat immers de eerste Leestse derby op het programma. In de enige voorafgaande ontmoeting haalde V.V. het met strafschoppen in het Sinksentornooi van S.K. (R.H.)”

De uitslag van die derby is ons niet bekend, wel de eerste kennismaking van de SK Lady’s met het provinciaal voetbal. Zij liepen op Nijlen tegen een 13-0 nederlaag aan. Verzachtende omstandigheid was wel dat men het uitgerekend in die allereerste partij tegen de kampioenen van het vorige seizoen diende op te nemen.

In feite vormde het team van S.K.Lady’s een familieploeg, de meeste speelsters waren immers verloofde of echtgenote of broer van een bestuurslid of speler.  Zo was Hilde Van Dam de dochter van de voorzitter en de zus van Marc en Dirk, beiden nog actief in de eerste ploeg. De dames werden ook niet vergoed voor hun prestaties.

Foto’s :

-Enkele van de nieuwe Leestse aanwinsten : doelman Francis Spinnael, Jos Bogaerts, Beeckaert, Jean Vos en Patrick Pissé, geflankeerd door trainer Yvan Selleslagh.

-De dames van V.V. Leest.

-De dames van S.K.Leest.

13-06-2013 om 18:45 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zondag 28 augustus : Eetdag K.V.G. Zennevallei

            In de zaal St.-Cecilia bij Mille Van Steen.

            Op het menu stond : aperitief (van het huis), kaaskroketten als voorgerecht,

            tomatengroentenbouillonsoep en frietten met kip (200 fr) of steak (250 fr).

            Als nagerecht kon men kiezen tussen koffie en gebak of ijs met chocolade. (folder)

1983 – 31 augustus – Gazet van Mechelen :

            Rekordtomaat

            “De charmante juffrouw op de foto is Heidi Van Cammeren uit de Cecilialaan

            te Leest die een ‘rekordtomaat’  van maar liefst 700 gram toont.

            ‘Vader is een fervent hobbytuinier’, zei Heidi,  ‘die met het huidige puike

            tomatenseizoen zijn oogst onverwachte pieken ziet halen.’

            In de tuin van Herman Van Cammeren zagen we nog andere tomatenkanjers.

            Zevenhonderd gram voor één enkele vrucht lijkt echter alle persoonlijke rekords

            bij Herman te slagen.

            Over de variëteit van de rekordtomaat kon Heidi ons weinig vertellen.

            Wel weet ze dat haar vader de plantjes zelf zaaide en vakkundig teelde.

            De eigen-gewin-tomaten smaken bovendien heerlijk en dat is wel het

            allerbelangrijkste.”  

            (Foto onderaan)

1983 – September : S.K. Leest in competitie Belgische Voetbalbond

SK Leest, reeds 15 jaar actief in het Katholiek Sportverbond, maakte de overstap naar de competietie van de Belgische Voetbalbond. De Leestenaars vervoegden hun dorpsgenoten van V.V. Leest en zo kwamen in het nieuwe voetbalseizoen 1983-84 te Leest twee ploegen uit in de provinciale reeksen van Antwerpen.

De bestuursleden van de oudste bestaande Leestse club hebben het druk gehad.

Alle transfers, zowel van spelers die reeds bij SK maar dan in het Katholiek Sportverbond actief waren, als die van de nieuwelingen, als van een ganse ploeg scholieren dienden in orde gesteld te worden.

Maar ook aan de accomodaties werden heel wat verbeteringen uitgevoerd : een nieuwe grasmat werd aangelegd en dat vroeg heel wat spuitwerk en een afsluiting werd rond het terrein opgesteld waarop de reclameschilderingen dienden aangebracht.

Het bestuur hoopte dat de inspanningen een positief resultaat zouden opleveren in de competitie.  Voorzitter Van Dam (foto) : ‘Ik ben optimist en heb aan trainer Cauwenbergh gezegd dat hij kwantitatief en kwalitatief over spelers beschikt die een behoorlijk resultaat moeten kunnen bij elkaar voetballen..’

Secreatris Apers zag het ietwat genuanceerder : ‘Volgens de investeringen die we gedaan hebben zou dit seizoen goed moeten meevallen maar we beseffen ook dat niet elke aankoop het verhoopte rendement oplevert. Bovendien hebben wij geen ervaring in provinciale afdeling en kennen praktisch geen enkele van onze tegenstanders. De optimisten geven ons een plaats bij de eerste vijf. Dat zou uiteraard een onverhoopt resultaat zijn. De gematigden stellen zich tevreden als we in de eerste helft van de rangschikking aankomen en de pessimisten voorspellen ons dat we voor ons eerste seizoen niet binnen de eerste tien moeten rekenen. (Noot : de pessimisten kregen gelijk, het eerste elftal van SK Leest eindigde dat eerste seizoen in de nationale voetbalcompetitie 12^de.) De resultaten van oefenwedstrijden tegen ploegen uit dezelfde reeks laten ons het beste verhopen al kan men deze oefenwedstrijden niet altijd als maatstaf nemen voor de competitie. Voor onze trainer Harry Cauwenbergh wordt het een moeilijke taak om uit de ruime keuze aan spelers een degelijk elftal op te bouwen. Dat zal dan toch moeten gebeuren met spelers als doelman Schaerlaecken, de gebroeders Van Dam en Piscador als steunpilaren.’ (GvM, 25/8/83) 

Ook de dames van S.K.Leest debuteerden in de Antwerpse provinciale afdeling van de Belgische Voetbalbond, samen met die van V.V. Leest.

Voor beide damesploegen zou hun eerste kennismaking met het provinciaal voetbal op een nederlaag uitdraaien.

V.V. Leest verloor op het veld van Schilde met 2-1 wijl de dames van S.K. bij hun eerste wedstrijd de boot ingingen met 13-0 tegen Nijlen.

Verzachtende omstandigheid voor de S.K. Ladies was dat men uitgerekend in de allereerste partij tegen de kampioenen van vorig jaar uitkwam.

Foto’s :      

-Heidi Van Cammeren.

-De aanwinsten van SK Leest : Francis Casteels, Chris Heymans, Wilfried Piscador, Leo Rombauts, Marc Rucvoy, Jean-Marie Schaerlaeken, Guy Schafraet, Koenraad Smets, Carlo Van Tulden, Leo Verhasselt en uiterst rechts trainer Harry Cauwenbergh.              

-De S.K. Ladies, pas een jaar bezig, debuteerden in de “nationale” bond.

13-06-2013 om 15:18 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 9 augustus : Katelijne Duysburgh uit de New World

“Maandagmorgen 9 augustus. It was the big day. De laatste omhelzing, de laatste kus, een ‘Hou je goed en braaf zijn hé’ en dan de bus op, op naar Schiphol. Daar konden de veel te zware valiezen nog net het vliegtuig op en kwam ik veilig en wel in New York aan. Daar een binnenvlucht genomen richting Hartford waar mijn familie me, met de Amerikaanse vlag in de handen, al stond op te wachten. Vermoeid van de reis, maar blij dat ik eindelijk aangekomen was en vol verwachtingen voor wat er allemaal  gebeuren ging, bereikte ik Tolland. Dit verhaal gaat niet veel zin hebben, als ik nu eerst niet wat meer uitleg geef over wat er tevoren gebeurd was. Neen, ik heb geen reis gewonnen naar de Verenigde Staten, en ook het groot lot niet. Ik heb ook geen rijke Amerikaanse tante die ik kan bezoeken. Wat is het dan wel ? Welnu, begin juni kreeg ik het bericht dat ik na een aantal selecties, één van de vele studenten was, die na hun middelbare studies, op eigen kosten een jaartje in de USA kunnen doorbrengen. Een maand later kreeg ik het adres van mijn familie want alle exchange studenten, zo word je daar genoemd, komen in een doodgewone familie terecht. Zo komt het dus dat ik nu al 6 maanden in de Verenigde Staten zit.

De familie waarin ik verblijf, bestaat uit zeven : Mam, dad, Andrea (16), Brigitte (16), Christina (16) (een drieling dus), Dianna (15) en Ed (14). Talland, het dorp waar ik dus woon, telt ongeveer 10.000 inwoners. Het is gelegen in het noorden van Connecticut en Connecticut is één van de kleinste maar toch ook één van de dichtbevolkte staten, is op zijn beurt gelegen in het Noord-Westen van de US. Het heuvelachtige landschap wordt voor het grootste deel bezet door bomen en bossen. De huizen zijn aan de buitenzijde meestal bezet met houten planken, en dan geschilderd in rood, groen, blauw, enz., kortom in alle kleuren van de regenboog. Voor de nieuwsgierigen vermeld ik graag dat ons huis een vuilgroen kleurtje heeft. Ondertussen is het hier ook winter geworden, en net zoals alle andere noordelijke staten betekent dat sneeuw. Gelukkig is het hier nog niet echt bitterkoud geweest en heb ik het voorlopig met een paar verkoudheden kunnen overleven. Maar de sneeuw kan wel een paar maanden blijven liggen, dus dat belooft.

Hoe heb ik die zes maanden hier nu zoal doorgebracht ? Natuurlijk wordt er, net zoals in België, ook naar school gegaan. Het schoolsysteem is wel een beetje anders. Iedere leerling stelt zijn eigen lessenrooster samen. Dat is trouwens niet zo moeilijk want iedere dag krijg je dezelfde zeven lessen, dus hoef je alleen maar zeven verschillende vakken te kiezen.

Voor mij zijn dat Business Survey, Spaans, Frans, Tekenen, US History, Engels en Computerwetenschappen geworden. Elke dag dezelfde lessen in dezelfde volgorde, dat mag misschien boring klinken, maar hoe meer je in school doet, hoe minder je thuis moet doen, dat is het Amerikaanse systeem, en daar is alles op gebaseerd. Om twee uur in de namiddag is de school uit en dan wordt er alleen nog maar gedacht aan sport, werk of hobby’s. Studeren kan later of nooit gebeuren. Als sportman (of vrouw) kom je goed aan je trekken. In schoolverband worden er verschillende sporten beoefend : basketbal, basebal, voetbal, hockey, atletiek, enz. Er zijn dan de competities tussen de scholen uit de buurt en wie de competitie wint gaat verder naar de stategames. De meeste leerlingen van 16 en ouder hebben na school ook een partime job. Extra money is hier immers altijd welkom want als je na 18 verder wil studeren, kost je dat 10 maal duurder dan je in België moet betalen voor de universiteit of hogeschool. Veel openbaar vervoer is hier niet en daarom is de wagen zo belangrijk. De meeste gezinnen hebben dan ook twee auto’s en vanaf 16 mag met de auto gereden worden. Zo komt het dat mijn vrienden al met een Amerikaanse car rondtoeren ook al zijn ze nog geen 18.

Het leven verschilt hier niet veel met het leven in Europa. Er wordt hier ook geslapen, opgestaan, naar school of werk gegaan, gegeten en gedronken, uit gegaan en natuurlijk ook naar TV gekeken. Amerikanen zijn op zijn zachtst gezegd gretige TV-kijkers. Van 6 uur ’s morgens tot 3 uur ’s nachts wordt er door de meeste TV-stations uitgezonden. ‘Sesamstraat’, ‘de Dukes of Hazzard’, ‘Love Boat’, enz. zijn hier dagelijkse kost. Natuurlijk zijn er ook nog ‘Dallas’, ‘Dynasty’, ‘Magnum PI’ en ‘Charlie’s Angels’, shows die ten minste één maal per week op de buis verschijnen. Wanneer je hier dan eens naar een goede film zit te kijken, moet je niet verbaasd zijn als die film iedere tien minuten –en meestal op het spannendste moment- wordt onderbroken voor reclamespots. De reclame is hier immers de geldschieter ‘number one’ voor de meeste TV-stations.

Een andere geliefde bezigheid, naast TV kijken, is ‘shopping’. Elke week wordt er minstens één maal naar de shoppingmarkt gereden. Daar kan je, in de verschillende winkelmagazijnen, zowat alles vinden wat je maar wenst. Na een paar uurtjes winkelen wordt er nog gauw eens binnengesprongen in een MC Donalds, Burger King of Roy Rogers voor een hamburger en French Fries. Een zakje frieten blijven de Amerikanen hardnekkig French Fries noemen, omdat ze kennelijk niet weten dat het uitvinden van frieten een Belgische aangelegenheid is geweest.

Als ik de afgelopen zes maanden beschouw, kan ik zeggen dat voor mij de Verenigde Staten zeer goed meevalt. Het is niet het land waar iedereen in een Rolls Royce rondtoert en iedereen gebloemde hemdsbloezen en geruite broeken draagt. Het is gewoon Westers met zijn eigen specialiteiten, zijn eigen cultuur. Dat maakt de USA juist zo aantrekkelijk en is het zeker een bezoek waard.

Ik hoop dat de komende vijf maanden net zo goed worden als de afgelopen zes en als ik J.R. of Ronald Reagan hier tegenkom, zal ik hen zeker de groeten doen.

Much love,

   Katelijne.”(‘DB,april 1983)  

1983 – 11,12 en 15 augustus : Wisselbeker Edward Huysmans

            Op donderdag 11, vrijdag 12 en maandag 15 augustus werd op het terrein van

            V.V. Leest gevoetbald om de Wisselbeker Huysmans.

            Tijdens en na de wedstrijden kon men in het chalet terecht voor mosselen of

            stoofvlees met frietten.

            In de finale, bijgewoond door ruim 500 toeschouwers, versloeg Willebroek de

            thuisploeg V.V.Leest met  3-1.

            S.K.Leest werd verrassend derde na een overwinning tegen Tisselt en Kapelle-

            op-den-Bos haalde het voor de vijfde plaats van Hombeek.

            Ramsdonk werd zevende en Heindonk achtste.

1983 – 13 en 14 augustus : Voetbedevaart naar Scherpenheuvel

            Met bezoek aan het recreatiecentrum te Averbode. (‘DB’, juli ’83) 

1983 – Zondag 14 augustus : V.V.Leest-Reet voor Beker van Antwerpen

            In de tweede ronde van de beker van Antwerpen moest Leest het opnemen tegen

            Reet.

            Al voor de rust was het duidelijk dat het pleit zou worden beslecht in het voordeel

            van de ploeg van trainer Emmeregs.

            Net op het halfuur kopte Jos Bogaerts een hoekschop onhoudbaar binnen en

            enkele minuten later was het weer Bogaerts die op een center van Ludo Goossens

            via de paal raak trof.

            In de tweede helft speelde Leest het eerste kwartier wat behoudend.

            Het experiment van trainer Emmereghs kwam in dit moeilijk kwartier goed van

            pas. De trainer had immers Selleslagh op de stoppersplaats gezet en deze maakte

            enkele gevaarlijke aanvallen onschadelijk.

            Wanneer Bart Hellemans ook via het doelhout raak trof was de wedstrijd volledig

            gespeeld.

            Dirk Pauwels legde via een mooie 1-2 beweging de 4-0 eindcijfers vast.

            De volgende tegenstander van Leest in de derde ronde was Wijnegem en ook

            die ploeg ging onderuit, V.V. Leest zou die wedstrijd winnen met het kleinste

            verschil.

            Uiteindelijk zou VV uit de beker gewipt worden door eerste provincialer Kontich.

            (Foto van het team onderaan)

1983 – Zondag 21 augustus : Ploegwedstrijd te Leest

            De KLJ Groene Kring van het Gewest Mechelen organiseerde om 14 uur zijn

            derde ploegwedstrijd op een terrein aan de Kouter te Leest.

            Na Hombeek en Sint-Kat.Waver was Leest aan de beurt. Een 15-tal jonge

            boeren en tuinders gaven elkaar partij in “om ter best rechte vormen ploegen”

            zonder dat nog één stukje gerstestoppel of onkruid te zien is.

            Voor de beste twee was een selectie weggelegd voor het provinciaal

            kampioenschap van 5 september te Turnhout.

            De toeschouwers kregen eveneens een demonstratie en wedstrijd spitten

            voorgeschoteld.

1983 – Zaterdag 27 augustus : Met het Boerenfront op reis

            Vertrek : 07u30.

            Reisdoel : 5 valleien : Sambervallei – Maasvallei – Samsonvallei – Bocqvallei –

            Moligneevallei.

            Via Namen over Marche-les-Dames, Spontin, Dinant...Maredsous...Gembloux...

            Op terugweg : café-dancing.

            Prijs per persoon : 350 fr, drinkgeld chauffeur  inbegrepen.

1983 – Zaterdag 27 augustus : Optreden van de K.F.St.-Cecilia te Mechelen

            Ter gelegenheid van 30 jaar ‘De Keeting’ gaf de Leestse fanfare een kioskconcert

            in de Nokerstraat te Mechelen. (‘Toeters en Trompetten’, nr.4, 1983)

1983 – 27 en 28 augustus : Maori-groep te gast bij Leestse gezinnen.

            Een Nieuw-Zeelandse Maori-volksdansgroep werd, op initiatief van de dansgroep

            Korneel, opgevangen door Leestse gezinnen.

            Samen met de buitenlandse gasten brachten de kinderen van Korneel een bezoek

            aan het speelgoedmuseum te Mechelen.

            Op vrijdag 26 augustus stapten Korneel en de Maorigroep mee op in de

            folklorestoet te Mechelen en het  daaropvolgende weekend werd besloten met een

            groot verbroederingsfeest met de Maorigroep en een Oostenrijkse groep uit

            Wenen. 

            In de tuin van het Kouterkasteeltje werd er gedanst en gezongen.

            (GvM,30/1/84)

Maori’s te gast

“Het was stralend weer zaterdag 27 augustus. Dus dat viel wel mee, want om drie uur aan het ‘Kouterkasteeltje’ zou alles van start gaan. Die dag immers, verbroederde onze eigen volksdansgroep ‘Korneel’ met de Maori’s uit Nieuw Zeeland. En tot onze grote verrassing arriveerde even voor drie ook een volksdansgroep uit Wenen. Na de verwelkoming door onze voorzitster, Leonie Windelen, kon het festijn beginnen. Als eerste lieten onze allerkleinsten zien wat zij allemaal konden. Daarna was het de beurt aan onze gasten uit Nieuw Zeeland. Zij brachten enkele van hun verfijnde kunsten naar voren. Buiten zang en dans bestonden deze uit : het zwaaien met pomponnetjes, werken met houten stokjes, enz. Het waren knappe maar moeilijk te doene bewegingen. Dit bleek toen er werd gevraagd om met hen mee te doen. Als volgt was het de beurt aan de Oostenrijkse groep. Deze konden niet wachten met verbroederen. En het was dan ook zo dat zij reeds na hun eerste dans iedereen vroegen hun voorbeeld te volgen. Na al die zang en dans werd het tijd dat we onze droge kelen gingen smeren en onze dorst gingen lessen. Daarna konden weer eens enkele ingewikkelde bewegingen van de Maori’s bekeken worden. Ook onze volwassenen kwamen aan de beurt. Deze lieten zien dat zij nog even goed kunnen dansen als de jongeren.

En ‘last but not least’ vroeg de Jeugd om samen met hen ‘Mieke Stout’ en de ‘Kuskesdans’ en nog vele andere dansen te doen. Na al dat verbroederen en kussen werd Leonie in de bloemen gezet, als beloning voor al het werk dat zij voor onze volksdansgroep ‘Korneel’ doet. En als uiting van dank kreeg Jan Soors nog drie dikke zoenen. Met deze namiddag hebben de mensen van Leest en omstreken kunnen zien dat niet alleen bij ons gevolksdanst wordt maar ook in andere landen. Dus deze mooie, oude kunst blijft bewaard !!

       Hilde en Ria.”

(‘DB’,oktober ’83)

Foto’s :

-Het elftal van VV Leest dat moeiteloos van Reet won in de Beker van Antwerpen.

-De zingende en dansende New-Zeelandse Maori’s aan het kasteeltje van Moyson.

13-06-2013 om 14:19 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 24 juli : Te Deum

            In de kerk van Leest werd een Te Deum gezongen ter gelegenheid van de

            Nationale Feestdag.

            Alle leden van de Nationale Strijdersbond afdeling Leest werden verzocht

            om  09 uur 30 samen te komen in hun lokaal en zich om kwart voor tien samen

            naar de kerk te begeven.

            Na de kerkelijke plechtigheid volgde een bloemenhulde aan het monument der

            gesneuvelden op het kerkhof.  

            (Folder NSB)

1983 – Zaterdag 30 juli : Jaarlijkse zomerreis Davidsfonds Leest

            Bestemming : “Naar de bron van de Schelde”.

            Leest-Doornik-Valenciennes-Le Quesnoy-Gouy-Cambrai-Valenciennes-Doornik

            en Brussel.

            Inschrijven kon bij de bestuursleden Jeroom Verbruggen, Maria Dons-Lamberts,

            Martin Mollemans, Alois Hendrickx, Marleen Dons-Verschueren, Mia Van

            Sweevelt-De Wit, E.H. Fr. Lornoy en Marleen Mampaey- De Prins.

            (‘DB’, augustus ’83)

1983 – Augustusnummer ‘De Band’ : Georges Herregods benoemd tot Hoofdaalmoezenier

“BESTE BANDLEZERS, Georges Herregods is benoemd tot Hoofdaalmoezenier van Duitsland. Oud nieuws zal je zeggen. Toch alhoewel zijn taak hem naar Keulen roept zal hij niet helemaal van Leest scheiden. Zijn thuis blijft de Leestse Kouter. Het ‘Bandwerk’ zal hij wel aan anderen moeten overlaten, daar hij nog geen overzicht heeft wat hem allemaal in Keulen wacht. De Band zal in de toekomst zijn beste beentje blijven voorzetten zodat jullie elke maand een verzorgde Band in de brievenbus krijgen.

BESTE GEORGES, wij danken u van harte voor uw inzet. Als grote bezieler en motor van de Band heeft u zich  gedurende meer dan acht jaar met hart en ziel ingezet voor ons dorpsblad. Duizenden tekeningen van uw hand brachten een persoonlijk chachet aan de Band. De vele bandwerkavonden in een geest van samenwerken hebben van de Band een fijn verzorgd en veel gelezen blaadje gemaakt. Wij zijn daar fier op. De goede samenwerking heeft veel mensen dichter bij elkaar gebracht.

De ontelbare keramieken die we hebben zien groeien en die je overal tegenkomt zijn als zoveel geesteskinderen waarbij men even ernstig wordt of moet lachen. Ze geven een blijk van uw mensenkennis en kunstzin.

Georges, wij kijken uit naar uw Keulse brieven en als het kan, willen wij blijven hopen op uw medewerking.

    De vrienden van de Band.”

“De Heiland had U lang bewaard

om zonneschijn te brengen

en leven in de woestenij

of mensen bij elkaar te brengen.

Nu gaat ge weer te naaste bij

de sporen van ons Heer.

De bloesems door U opgespaard

zullen bloeien, telkens weer.
Al gaat ge Georges tot ieders spijt,

de vrienden van ‘de Band’ geraakt ge nimmer kwijt.”  

1983 – Augustus : Leestenaars komen zo uit de oude doos(verzameling Stan Huysmans)

DE ROEM VAN DE LEESTSE ASPERGES

(Een brief van de inspecteur aan het schoolhoofd, J. De Leers)

MINISTERE DES SCIENCES ET DES ARTS Inspection Scolaire

Ressort  d’inspection principale de …

Canton Scolaire de…

MINISTERIE VAN WETENSCHAPPEN EN KUNSTEN

Schooltoezicht

Gebied van Hoofdtoezicht

Mechelen

Schoolkanton

Rumpst.                                                         Lier, den 24-5-1927

“Mijn waarde Heer Hoofdonderwijzer,

Ik kom daarjuist vanwege den Heer Burgemeester eene uitnodiging  te ontvangen om Donderdag a.s. naar Leest te komen.  Niettegenstaande het oogenblik  minder goed gekozen is –midden in de conferentiën- wil ik nochtans al het mogelijke doen om de ontworpen vergadering te kunnen bijwonen.

Moeder de vrouw was zoo tevreden over de asperges van Leest, dat ik zinnens ben er mij nog een paar botten aan te schaffen bij de eerste gelegenheid. Zoudt ge dus de goedheid willen hebben –zoo mogelijk- voor mij er nog twee aan te schaffen tegen Donderdag 26 dezer ?

In geval van slecht weder en het mij onmogelijk zijn zou dien dag naar Leest te komen, gelieve ze dan ’s anderendaags mede te brengen naar Boom.

Met besten en innigsten dank,

Gansch hartelijk, de Kantl Opziener J. Stuyck.”

DOORLICHTING EN TOELICHTINGEN BIJ DEZE BRIEF.

-In 1927 werd het onderwijs in België gedirigeerd door (let op de benaming) het Ministerie van Wetenschappen en Kunsten, thans gewoon het Ministerie van Naionale Opvoeding en Cultuur.

-De formulieren van de Inspectie naar de scholen (=de basis) toe, waren nog tweetalig, met het Frans vooraan. Vlaanderen stond in 1927 nog niet ver op de weg naar taalzelfstandigheid, laat staan gelijkheid, vrijheid en recht.

-Leest behoorde in 1927 bij het schoolkanton RUMPST (Rumst), thans bij het Schoolkanton Mechelen. Tussenveranderingen waren Schoolkanton Boom en Schoolkanton Willebroek.

-De toenmalige inspecteur J. Stuyck was woonachtig te Lier. Bezoek der scholen gebeurde door hem per trein, deels per autobus en verder deels te voet (zoals voor Leest), of ’s zomers per fiets. De leerkrachten kregen dan minder dikwijls inspectiebezoek.

-Persoonlijk meen ik mij nog, meer duidelijk dan vaag, de gestalte en fysionomie van inspecteur Stuyck te kunnen voorstellen. Ik herinner me, als leerling, hem slechts eenmaal gezien te hebben in de klas van meester De Leers (1926 of 27 ?). Ik zie de inspecteur nog vooraan staan naast de meester, beiden een gemoedelijk praatje voerend, waarbij meester De Leers, volgens zijn natuur en aandrift, toch de leiding nam, ook graag ’t gesprek in ’t Frans overschakelde en, zoals steeds, gelijk wilde halen. Wij als leerlingen zagen alles duidelijk, maar begrepen niets…

-We hebben de brief liefst in de toenmalige spelling gelaten.

-Volgens de brief had meester De Leers de inspecteur eens, quasi toevallig, Leestse asperges bezorgd (onschuldige vriendendienst). Anno 1983 lezen we in stoute kranten hiervoor titels als : Giften in natura. Steekpenningen ? Smeergeld ? De keurasperges kwamen, dat weet ik, van zijn overbuur Remy Jacobs (=Remy van Ivo’s). En die was zo meegevallen, dat hij smaakte naar nog en hij een spoedige nabestelling deed van een paar botten.  ‘Breng ze morgen maar mee naar Boom, meester’. Zo eenvoudig was het.

DE ROEM VAN DE LEESTSE ASPERGES is niet van vandaag…en Public Relations hebben de Modernen ook niet uitgevonden, tenzij de naam…O de tijd van toen… 

1983 – Augustusnummer ‘De Band’ : SOEP VAN DEN TROEP

-Johan DE LAET kreeg zijn oproepingspapieren voor het Opleidingscentrum te Heverlee (van 1 augustus tot eind augustus). Daarna gaat hij naar het garnizoen BRAKEL.

-Ronny ROBIJNS wordt eveneens op 1 augustus opgeroepen te EKEREN. Nadien vervoegt hij het garnizoen AROLSEN.

-Gino DE LEEUW wordt op 1 augustus opgeroepen te PEUTIE.

-Dirk CROONS werd op 1 juni opgeroepen te Peutie en vervoegde na zijn opleiding het garnizoen LUDENSCHEID.

-Rudi VERSCHUEREN werd op 1 juni opgeroepen te EKEREN.

1983- 5, 6 en 7 augustus : Volksdansgroep Korneel naar Europeade te Wenen

            Een vijftiental leden van de Volksdansgroep Korneel  nam deel aan de

            Europeade die dit jaar plaatsvond te Wenen.

Jaarlijks wordt door de Europese Volkscultuurgroepen een groots feest georganiseerd van ware broederlijkheid en echte vriendschap. Dit idee is ontsproten uit de Vlaamse Volkscultuurbeweging en bewijst dat de volkskunst een band kan zijn van mens tot mens, van land tot land, van gemeenschap tot gemeenschap. Dit enorme feest, de ‘Europeade’ heeft dit jaar niet minder dan 5650 mensen in alle mogelijke klederdrachten in Wenen samengebracht op 5,6 en 7 augustus. Werkelijk geweldig hoe zoveel volkeren ieder met eigen taal en eigen cultuur elkaar beter leren kennen en waarderen in het schone dat zij elkaar te bieden hebben, dat van ieder van ons in het bijzonder is, maar waarvan we weten dat het toch ook het bezit van ons allen is.
Het beperkt groepje van ‘Korneel’ ging dit jaar dit feest van de vriendschap, van ‘het Europa der harten’ mee beleven en kijken of het mogelijk zou zijn volgend jaar met de jeugdgroep en volwassenen hieraan deel te nemen en uit volle borst mee te zingen op muziek van Armand Preud’homme : ‘Europa één’…

Nancy De Nijn, Marina De Wit en Christel De Laet, ‘drie jonge Kornellekens’ van Jeugd II schreven een verslag van hun belevenissen (‘DB’, September ’83) :

“Donderdagmorgen 4 uur. Trinning. De familie Korneel wordt wakker. Vlug de valiezen in de auto, zeker het fototoestel niet vergeten, en wegwezen. Onze eerste nacht brachten we door in een gezellig ingerichte jeugdherberg. Toen we daar aankwamen gingen we ons dadelijk aanmelden zodat we er zeker van waren dat we de nacht niet in de auto moesten doorbrengen. Toen we teruggingen om de valiezen te halen was er wel een (groot) probleempje. We hadden alle deuren van de auto vastgedaan en…de sleutels (reservesleutels inbegrpen)  waren nog in de auto. Toch had het noodlot niet helemaal toegeslagen. Door een venster die op een piepklein kiertje stond kon een papa-Korneel na enkele minuten vissen (met een lange ijzeren vishaak) de sleutels te pakken krijgen. Gejuich ! Nu we de sleutels hadden konden we op zoek gaan naar eten, want van dat vissen hadden we toch wel honger gekregen. Na ons buikje halfrond gegeten te hebben, kropen we onder de wol, waar we met de snurk-piep-muziek zachtjes indommelden. De volgende morgen waren we al weer vroeg op weg. In Wenen aangekomen gingen we eerst naar het Rathaus waar baas (mama-) Korneel allerlei informatie ging halen over onze slaapplaats. Toen we onze luchpakketten gingen halen, maakten we al kennis met enkele Italianen die voor ons een typisch Italiaans lied zongen. Toen we ons buikje, ditmaal rond, gegeten hadden, gingen we op zoek naar onze slaapplaats. Dit karwei nam zeker een vol uur in beslag. We wisten wel waar we moesten zijn, maar we konden de straat niet in omdat het bijna overal eenrichtingsverkeer was.. Tenslotte zijn we maar te voet naar ons hotel gegaan.

’s Avonds rond 8 uur was er in de Stephansdom de eerste bijeenkomst. Er zongen koren uit verschillende landen, ook een zangkoor uit België. Zaterdag was er kort na de middag een grote stoet met al de groepen door de belangrijkste straten van Wenen.

’s Avonds was er na het eten een verbroederingsbal in de Stadthalle. Dat is een grote zaal waar maar liefst 17.000 man in kan. Zondagvoormiddag was er een eucharistieviering in de Stephansdom. Na de middag was er een groot optreden van alle groepen in de Stadthalle. Het optreden werd besloten met een dans rond de vrede en het vredeslied.

Die avond ging de familie Korneel eens een echte Weense wijnkelder bezoeken. Na afloop van dit bezoek deden de mama’s en papa’s Korneel alsof ze dronken waren, maar de kindertjes-Korneel waren ook niet van gisteren of eergisteren.  De zogezegd dronken Kornelen waren zéér vlug ontnuchterd toen ze zagen dat hun kindertjes zomaar een discotheek binnengingen. De volgende dag was onze eerste toeristische dag in Wenen.

We bezochten vele musea. Met een tramrit ‘gratis’ bereikten we buiten Wenen het zomerverblijf van Keizerin Sissi. Een ganse namiddag voelden we ons als princessen in het prachtige kasteel ‘Schönbrun’. Dit gebouw is echt fantastisch. Het heeft 1800 kamers en maar liefst 2000 vensters. Maar van die 1800 kamers was er geen enkele WC bij. (Misschien was de tuin daarom zo groot) De volgende morgen waren we al weer weg uit Wenen, richting België. We brachten nog een bezoekje aan Melk, waar we de Norbertijnerabdij in barokstijl gingen bezoeken.

In Duitsland ontdekten we een waar middeleeuws stadje ‘Rotenburg’, een echte streling voor onze historische kennis !

Toen we meer en meer dichter bij België kwamen dachten we waarschijnlijk allemaal hetzelfde : ‘Het volgend jaar weer, we gaan weer mee, want wat je daar meemaakt is echt fantastisch.’

In Mechelen was het eerste wat we deden : een pak friet kopen. We zijn tenslotte toch Belgen, nietwaar…”  

12-06-2013 om 11:25 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Maandag 4 juli : KVLV Zomerreis naar de Vlaamse Ardennen

            Om 07u30 vertrek in de Bist, een kwartier later in het Dorp.

            Te Halle halte met ontbijt en bezoek basiliek. Nadien bezoek aan de

            steengroeven te Lessen en de kluisberg te Ronse.

            Bezoek aan een tapijtweverij te Destelbergen, een rozenkwekerij,

            middagmaal te Oudernaarde en verder rondrit door de Zwalmstreek.

            Koffietafel met mattetaart.

            Prijs : 325 fr (hierin begrepen : btw-drinkgeld-inkomgelden-verzekering)

            (Folder)

1983 – 9 juli : Ophaling giften voor Chirobivak

            De jongens en de meisjes van de chiro van Leest deden elk de helft van de

            straten aan om voornamelijk groenten en aardappelen op te halen bij

            de Leestenaren als sponsoring van hun bivak. Ook diverse winkelwaren

            waren welkom. (Folder) 

1983 – Zondag 10 juli : Elf juliviering

            In de maand juni hadden “Korneel”, “Rust Roest” en “Davidsfonds”

            de koppen bij elkaar gestoken om het al of niet doorgaan van deze viering te

            bespreken.

            Hierna werd een vergadering belegd voor alle Leestse verenigingen maar met

            een zeer kleine respons.

            Uiteindelijk slaagden de vrije basisschool, Vevoc, Chiro, Davidsfonds, Rust

            Roest en Korneel erin de Vlaamse feestdag een luisterrijke viering te bezorgen.

            Zo werd er zondag 10 juli in het Kouterkasteeltje met een prachtig

            namiddagprogramma van wal gestoken, waarin Vera De Prins in een kleine

            proloog de doelstelling van deze viering verduidelijkte en Guido

            Hellemans op professionele wijze enkele Vlaamse gedichten ten gehore bracht.

            Volksdansgroep Korneel zette haar beste beentje voor en de school zong echte

            Vlaamse liederen.

            Maria Lamberts bracht tot slot nog een stukje voordracht.

            (DB,augustus 1983)

1983 – Maandag 11 juli : Guldensporenfeestmaal in het eethuis ’t Seel

            Tony Baarendse nodigde iedereen uit op dit “Guldensporenfeestmaal”.

            Op de spijskaart stond als voorgerecht potjes vlees van de Westhoek en soep.

            De hoofdschotel bestond uit een visschotel : kabeljauw op zijn vlaams en een

            vleesschotel : rundsvlees op zijn vlaams.

            Nagerecht : frisse rijstpap.

            Prijs : (drank niet inbegr.) 800 frank.

1983 – 11 juli : Optreden van de K.F.St.-Cecilia te Mechelen.

            Dit vond plaats in een kiosk op de Wollemarkt.

1983 – Van 11 tot 21 juli : Bivak Chiromeisjes te Herselt. (Foto onderaan)

            De jongens gingen van 21 tot 31 juli.

            Met 80 meisjes waren ze in het chiroheem Berkenheem te Herselt en een

            twaalftal begeleiders.

            De oudsten gingen erheen met de fiets, de min twaalfjarigen onder de hoede

            van hun ouders.

Tijdens de bezoekdag van 17 juli werd een ballonwedstrijd georganiseerd. Tientallen ballonnen gingen de lucht in met een vresedwens en velen werden teruggestuurd.

De ballon van Tineke De Decker maakte de verste reis en legde een afstand af van 242 km.

Hij werd teruggestuurd door een 12-jarig meisje uit Badiburg, 35 km boven Münster.

De meeste ballonnen waren in Duitsland en Nederland terechtgekomen.

Eén ballon was schijnbaar tegen de wind in gevlogen, hij werd teruggestuurd vanuit Madrid…

(‘DB’, oktober ’83)           

1983 – 15 juli – Het Laatste Nieuws : Leest – Inbraken

            “Onbekenden zijn tijdens de nacht ingebroken in de woningen 16 en 72 aan de

            Juniorslaan. De dieven geraakten in beide woningen binnen door het slot uit het

            raam te boren. De buit bedraagt een kleine hoeveelheid geld en een aantal

            blanco cheques. De B.O.B. van Mechelen stelde een onderzoek in.”

1983 – 16 juli – Het Laatste Nieuws : Leest – Inbraak

            “Onbekenden hebben tijdens de nacht ingebroken in de woning van Hubert

            Selleslagh, aan de Dorpstraat.

            De dieven geraakten binnen door het slot uit het raam te boren.

            De onbekenden gingen bij Selleslagh aan de haal met een zilveren wierookvat.

            De politie van Mechelen stelde een onderzoek in.”

1983 – Zondag 17 juli : V.V. Leest- K.V. Mechelen 1-12

            De voorbije weken was er te Leest beroering ontstaan toen KV Mechelen

            Voorzitter Cordier aankondigd had dat zijn ploeg niet ging spelen bij tweede

            provincialer Leest.

            V.V. eiste echter de stipte naleving van een gemaakt contract en wimpelde de

            voorstellen van geel en rood af om de westrijd naar een latere datum te

            verschuiven. 

            De wedstrijd kwam er en eindigde met dubbele cijfers voor KV in hun eerste

            oefenwedstrijd op het veld van VV.

            De nieuwe eersteklasser verscheen nochtans aan de aftrap zonder hun nieuwe

            aanwinsten Custers, Cluytens, Billen, Hoste en Deferm en de twee Duitsers

            Reisinger en Benfeld zaten wel op de invallersbank maar speelden niet.

            V.V. Leest, nochtans met zes oud-spelers van KV Mechelen, kreeg een heuse

            pandoering. Het werd een spelletje van kat en muis, reeds voor het halfuur

            trapte KV een 0-7 voorsprong bij elkaar. Erg vervelend voor de nieuwe keeper

            Francis Spinnael.

            In de laatste minuut van de wedstrijd kon de thuisploeg de eer redden.

            Na de wedstrijd bood V.V. Leest de spelers van KV Mechelen een koud buffet

            aan.

            Doelpunten : Jaspers, Den Boer(2), Van Campenhout(4), Van Arwegen(2),

            Benoot, Volders en Bogaerts voor V.V.

1983 – 17 juli : Viskampioenschap Vevoc

            Vond plaats te Tisselt (bij E. Bradt)

            (‘DB’,augustus ’83)

1983 – 21 tot 31 juli : Bivak Chirojongens te Herselt.

Met Smurf en Durf

“Hier en daar wapperde reeds de nationale driekleur in de wind ter gelegenheid van ‘den 21^e juli’, alhoewel velen dachten dat dit een jaarlijkse traditie was om de Chirojongens uit te wuiven als ze op bivak trekken. Het zelfde zomerbriesje speelde met onze chiro- en vredesvlaggetjes, die een mengeling van gele en witte kleuren afspiegelden in onze opgepoetste stuurstangen. Iedereen stond er kraaknet en piekfijn in uniform bij. Nadat de laatste valies op de ‘kamion’ geladen was en er nog juist even tijd was om een afscheidsgroetje- of kusje te geven, vertrokken we richting Herselt waar we 10 dagen lang zouden vertoeven in het ‘Berkenheem’.

De verschillende afdelingen arriveerden, zonder al te veel brokken of kleerscheuren, aan de bivakplaats waar onze vermoeide chromeisjes, goed bruin of rood gebakken, ons verwelkomden. De slotformatie van de meisjes betekende voor ons de start van het ‘Smurfenbivak.’ Na het, voor sommigen moeilijk, afscheid van chirozus, -vriendin of –lief, trokken de Kerels, de Toppers en de Rakkers naar hun slaap- en leeflokalen om de ganse boel nog eens goed te kuisen en hen daarna te installeren. De Aspi’s trokken naar hun tent en de leiding van Speelclub en Sloebers wist ook wat ze moest doen. Nadat alles geïnstalleerd en verkend was, smurfden we rond 17u00 allen te saam op het Smurfenplein van het Berkenheem, waar we verwelkomd werden door enkele Smurfen die ons in groepjes indeelden en ons de opdracht gaven om gans het bivakheem om te toveren tot een waar Smurfendorp. Na dit openingsspel, werden de bivakreglementen overlopen en zongen we enkele liedjes of lieten een kreet galmen over de Hagelandse heuvels. Onze kookouders, die zich speciaal voor deze gelegenheid in Smurfenkostuum hadden getooid, werden ook voorgesteld. Marcelleke en Aliceke Segers waren reeds bekend of berucht van voorgaande bivakken en Antoon en Agnes Lauwens (ons ook niet onbekend) waren de debutanten.

Ach ja…de pater liep er ook nog ergens rond. Vermoeid van het meisjesbivak, was hij reeds op dreef voor de jongens. Ofwel was hij met de keuken en bestellingen bezig ofwel schoot hij enkele dia’skes met zijn fototoestel. Het resultaat kan je bewonderen op het familiefeest !

 (Ingekort verslag van Bart Lauwens in ‘DB’, september ’83)        

1983 – Vrijdag 22 juli : De eerste spruiten kwamen uit Leest

            Op vrijdag 22 juli werden de eerste spruiten aangeboden op de groentenveiling

            te Mechelen.

            De primeur kwam op naam van Leestenaar Karel Leemans, (Noot :“Charel van

            Pandoer”) die voor zijn aanvoer van 20 kilogram eerste spruiten uit

            volle grond 100 frank per kilo kreeg aangeboden.

            De Mechelse Week drukte in de editie van 4 augustus een intervieuw af

            met deze Leestenaar :

           “Karel Leemans is 63 jaar, en woont aan de Blaasveldstraat 25 te Leest.

            De boerenstiel heeft hij van vader op zoon overgeërfd, en elk jaar heeft hij

            vroege oogsten, waarop hij terecht fier is.

            Wij vroegen aan Karel Leemans hoe hij tewerk gaat om steeds bij de eersten

            te zijn om groenten te oogsten : de eerste spruiten, twee weken geleden

            aangeboden op de veiling, werden reeds gezaaid bij “lichtemis”, d.w.z.

            op 2 februari.

            Voordien reeds had hij de zaadjes laten voorkiemen in water om deze dan op

            een wachtbed uit te zaaien. Na 8 à 10 dagen kunnen de piepkleine plantjes

            in zgn “prespotten” worden gezet, waar ze naargelang het weer na ongeveer

            5 weken in de zomer kunnen worden uitgeplant.

            “Om bij de vroegen te zijn is het nog allemaal handwerk” zei ons Karel

            Leemans.

            Op onze vraag of het dan niet moet gevroren hebben om goede spruiten te

            kweken antwoordde Karel Leemans :

            “Dat is enkel de naam, maar dat heeft niets met de kwaliteit te maken hoor !

            Het is zelfs zo dat de vroege spruiten de lekkerste zijn !”

            Nu, twee weken na de aanvoer van de eerste spruiten, heeft Karel Leemans

            reeds een akker vol met spruiten klaar voor consumptie.

            “Nu is het wel zo,” zei hij, “dat al die primeurs worden opgekocht door

            handelaars aan zee, om daar in restaurants en hotels voor primeurs te kunnen

            zorgen voor hun klanten, en omdat er daar nu ook in het zomerseizoen een

            enorme bevolkingstoename is. De eerste spruiten bv. werden opgekocht door

            Nijs van Oostende, en nu is het zo dat de late asperges die ik hier nog staan

            heb, reeds allemaal zijn verkocht !”

            Een bloeiende zaak dus, maar toch wel hard werken vroegen we Karel Leemans.

            “De laatste jaren is alles natuurlijk fel vergemakkelijkt door de nieuwe

            werktuigen en landbouwtoebehoren,” antwoordde ons Karel, “nochtans als het

            marktdag is, en dat is drie maal per week, moeten we om 3 uur ’s morgens reeds

            uit de veren, zomer en winter. En ’s avonds is het toch altijd werken tot 10 of

            11 uur, vooral in het aspergeseizoen. In de winter hebben we wel wat meer tijd :

            dan kan er wel eens drie weken verlof vanaf, en dat breng ik dan graag door in de

            warmere streken in het zuiden.”

            “Doe je dit dan allemaal zelf ?” vroegen we Karel terwijl hij ons in het bijzijn

            van zijn kleinkinderen fier de spruitenstokken toont.

            “Jawel hoor,” zei hij, “soms helpen mijn twee zoons wel mee, maar die kan ik

            niet echt warm maken voor de boerenstiel. Vroeger bewerkte ik 13 ha, maar nu

            ben ik wat aan ’t uitbollen. Niet dat ik er aan denk te gaan stilzitten, maar nu heb

            ik aan mijn 6 ha eigen grond voldoende om te bewerken. U ziet, ik heb spijtig

            genoeg geen opvolger, mijn zaak zal dus mettertijd verdwijnen. Mijn hoeve

            nochtans is steeds gemoderniseerd gehouden : zo kan ik bijvoorbeeld al mijn

            aanpalende gronden beregenen met een eigen gegraven put, maar de laatste jaren

            heb ik geen investeringen meer gedaan omdat het toch niet veel meer uithaalt”.

            Eén van zijn kleinzoons, ook een Karel, komt tussenbeide : “Ik word later boer

            bompa,” zegt hij fier.

            Daar zullen nog wel een paar jaartjes overheen gaan, maar ja, wie weet ?

                (EM)”

Karel Leemans werd op 9 september 1920 te Leest geboren en hij overleed in het A.Z. Imelda te Bonheiden op 8 november 1996.

Charel was gehuwd met Maria Meysmans  (°Zemst 15/5/1920, +Bonheiden 22/6/2001) die hem twee zonen schonk : Ward en Fons.

Foto’s :

-De Chiromeisjes van Leest staan klaar met de fiets !

-Een fiere Karel Leemans met zijn eerste spruiten en zijn kleinkinderen.

-“Charel van Pandoer’ op zijn akker.

12-06-2013 om 11:05 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zaterdag 2 juli : Eéndagstrip SP Leest naar de Ardennen

            Vanuit Leest, vertrek was om 7 uur, ging de tocht langs Hannuit, Hoei naar

            Durbuy waar een wandeling op het programma stond.

            Via La Roche en Andenne belandden de deelnemers in Borzee waar het

            middagmaal genuttigd werd.

            In de namiddag ging het langs Rochefort, Ciney naar Spontin met een bezoek

            aan de mooie tuinen van Annevoie.

            Via Namen en Jezus-Eik werd rond 23 uur thuisfront Leest bereikt. 

1983 – 3 juli : 56^ste IJZERBEDEVAART

Guido Hellemans in ‘De Band’ van Augustus :

VLAANDEREN AAN DE IJZER

Opdracht : Aan de heerlijke dwazen die nog een stukje Vlaams idealisme overhielden.

Zondag 3 juli jl. had te Diksmuide de 56^e IJzerbedevaart plaats. Wij hebben deelgenomen met fierheid, ontroering en verdriet. De zoveelste bedevaart sinds ik als knaap met mijn vader voor de eerste keer meemocht en men nog gevaar liep op de waterkanonnen van de rijkswacht te botsen. Sindsdien is er inderdaad veel gewijzigd. De nieuwe toren staat recht, federalisme is nagenoeg een feit, en toch…

Met de oorlog 14-18 is het begonnen. De Duitsers vielen ons land onrechtmatig binnen. Koning Albert deed een plechtige oproep tot de beide volkeren :

‘Vlamingen, gedenk de slag der gulden sporen’.

‘Walen, gedenk de 600 Franchimontezen.’

Vele Vlaamse vrijwilligers –meestal idealisten- boden zich aan. Maar het bekwam hen slecht. Zij werden gekommandeerd door een Vlaams onkundige, en wat wel erger was, door een Vlaamshatende overheid. De eenvoudige Vlaamse ijzersoldaten dierven aanvankelijk  niet protesteren. Wij zijn maar een knechtenvolk. Maar het gesar en onbillijke behandeling werden zo gortig dat reactie moest komen. De intellectuelen en de moedigsten (want intellect is helemaal geen waarborg voor durf) kwamen in verzet. Verzet tegen de vreemde kommandotaal (80% der frontsoldaten waren Vlaming, en meer dan 80% der officieren waren franssprekend). Heel veel is er dus nog niet veranderd, verzet tegen de partijdige behandeling, verzet tegen schending van het briefgeheim door de overheid.

De Vlaamse beweging die reeds vroeger geboren was, werd hierdoor bovenmate geprikkeld.

Gans Europa werd zwaar beproefd en Vlaanderen lag tussen hamer en aambeeld. België heeft nooit veel gegeven om Vlaanderen, maar wel veel afgenomen.

Gelukkig voor de Vlaamse frontsoldaten waren er nog de ‘grote zielen’ (de dode zielen waren de verkrachters van recht en wet aan het front, d.w.z. de vlaamshatende overheid).

De ‘grote zielen’ waren de honderden Vlaamse idealistische soldaten, de achtergebleven moeders en vaders ‘gevuld’ met verdriet, de Vlaamse legeraalmoezenier Jan Bernaerts; de onvergetelijke legerdokter Frans Daels; kapelaan Cyriel Verschaeve wiens kapelanij, juist achter de vuurlinie, steeds een toevluchtsoord was voor alle Vlaamse soldaten; de Vlaamse artistieke soldaten als Dr. De Gruyter, Juliaan Plateau, Jef Goossenaerts, Staf Brugen e.a..

Zij stichtten het fronttoneel, dat na de oorlog zou uitgroeien tot het legendarisch Vlaams Volkstoneel. Velen van hen werden naar de strafkampen in Frankrijk gestuurd waar ze o.a. hout moesten hakken. Of naar de vuurlinies gezonden. Of kregen bij ziekte onvoldoende medische bijstand.

Slechts een paar voorbeelden uit de talloze :

-Renaat De Ridder (de heilige van de Ijzer) werd gestraft met 4 dagen gevang omdat hij schriftelijk protest had aangetekend tegen de onbillijke behandeling. Nadien werd hij gedood door een ‘verdwaalde Belgische kogel’, bij vergissing (?)

-De gebroeders Van Raemdonck werden met hun compagnie naar een Duitse stelling gestuurd, en toen men ze later dood in elkaars armen vond weigerde de overheid hun een waardige begrafenis uit schrik voor een ‘Vlaamse manifestatie.’

-Joe English bleef drie dagen zonder verzorging toen hij een blindedarmontsteking had opgelopen. Hieraan is hij dan ook bezweken.

-Lode De Boning en Frans Van der Linden werden gestraft omdat ze plakbriefjes schreven met hun grieven op.

-De korporaal Lode De Boninge werd dubbel gestraft omdat hij behoorde tot de verboden Vlaamse beweging aan ’t front. Als korporaal snelt hij zijn jongens te hulp in ’t gevecht waarbij zijn hoofd verbrijzeld werd.

-Frans Van der Linden meldt zich ziek voor de eerste maal bij de legerdokter die hem toesnauwt : ‘carottier de flamingant’. Verontwaardigd keert hij terug, liep dagen onverzorgd met koorts rond, totdat hij, vervoerd naar ’t hospitaal te Brugge, er op 3 november 1918 stierf.

De oorlog –dit waanzinnig menselijk gedoe waarbij jonge mensen tot profijt veelal van een aantal ijdeltuiten en beunhazen achter een vlag de dood worden ingejaagd zogezegd op ’t veld van eer- raakte ten einde. De Vlaamse gemeenschap werd zwaar gestraft, zoals hier steeds het geval in dit ‘happarte’ land. (Noot : de auteur maakte hier een allusie op José Happart)

Tijdens het weekeinde van 4, 5 en 6 september 1920 gingen enkele honderden bedevaarders (studenten en oud-strijders) naar Steenkerke, waar het grafmonument van Joe English werd ingewijd (ontwerp door Karel Lateur, de broer van Stijn Streuvels). Tijdens deze hulde sprak men de wens uit elk jaar samen te komen op een plaats waar de meest populaire Vlaamse doden begraven liggen, om al de gesneuvelde jongens te herdenken. Een comité werd gevormd en de volgende bedevaart (11/9/1921) had plaats te Steenstrate bij het graf van de gebroeders Van Raemdonck. Op zondag 21 augustus 1922 was het te Westvleteren naar het graf van Renaat De Rudder.

Op 26 augustus 1923 was het te Oeren-Alveringem omdat “men” daar in de nacht van 9 – 10 februari 1918 heldehulde-grafzerkjes had geschonden.

Het comité kocht een stuk grond te Kaaskerk-Diksmuide en op 31 augustus 1924 had daar de volgende bedevaart plaats (de 5^de). Meteen was de jaarlijkse bedevaart naar de graven van de Ijzer geboren, en dit jaar was het de beurt aan de 56^ste.

Ondertussen is er veel gebeurd. Een toren werd opgericht, meerdere aanslagen door ‘onbekenden’ hadden plaats op personen, huizen en de toren die totaal vernield werd. Een nieuwe toren werd gebouwd, het puin van de oude toren heeft men deels gelaten als schrijnende aanklacht tegen de haat in dit land, een mooie pax-poort werd gebouwd met de brokstukken van de oude toren. Vlaamse gesneuvelden werden naar de ijzervlakte vervoerd en bijgeplaatst in de crypte onder het puin van de oude toren, beelden van Vlaamse doden werden gehouwen, zodat wij te Diksmuide het mausoleum van Vlaanderen hebben staan.
Gedichten werden geschreven, liederen gecomponeerd, enz.

Waarom die herinneringen ?

1.Als dank aan de onbaatzuchtige inzet van de Vlaamse doden en strijders die aangetoond hebben dat oorlog de grootste waanzin van de mensheid is. ‘Nooit meer oorlog’ staat in vier talen op de ijzertoren. Wij lezen wel over vreemde helden, soms met ontroering, maar de eigen groten worden inderdaad vaak vergeten. Ons land is in vele opzichten klein.

2.Als herinnering en tegelijkertijd als oproep, dat er in dit land bijna 40 jaar na de feiten nog steeds geen AMNESTIE is verleend. Over hardvochtigheid gesproken.
Zelfs de Belgische bisschoppen, die nooit geschitterd hebben inzake vlaamsgezindheid, hebben een paar jaar geleden een plechtige oproep gedaan tot amnestie, ook de Paus in Zuid-Amerika. Overal kan dit, hier niet.

Hoe wil men dan liefde voor de staat ?

“Hier liggen hun lijken,

als zaden in ’t zand

Hoop op de oogst ?”   vraagt de dichter.

“Maar de grond was verdord,

als een akker van steen,

waar het zand ligt verstort,

en komt ooit de tijd

dat het zomer wordt ?”

 Komt ooit de tijd dat het zomer wordt ? (figuurlijk dan) Ik weet het niet. Het heeft er niet de schijn van. We zullen afwachten. Gelaten en geslagen, of verbeten en opstandig ?

“In Flanders Fields

met zijn blauwvoeten en zeemeeuwen,

met zijn verminkte graven

en geschonden doden

In Flanders Fields

dit schone land, waarvan

wij zonen zijn.

In Flanders Fields.”

11-06-2013 om 18:20 geschreven door Marcel Van Hoof

Eddy De Smet naar een schets van

zijn ‘baas’ Georges Herregods.

1983 – Julinummer ‘De Band’ : Eddy De Smet zwaait af (assistent van Aalm. Herregods)

“Beste mensen, mijn verhaal speelt zich af in een klein Brabants dorpje. Een dorpje van ongeveer 2000 inwoners gelegen tussen Vilvoorde en Melsbroek, aan de autosnelweg Brussel-Mechelen.

Momenteel is Peutie een landelijk dorpje en is gedeeltelijk afgesteld op het industriële Vilvoorde. Dit belet niet dat aan de rand van de gemeente verscheidene uitgestrekte bossen zijn die hun gunstige invloed laten gelden voor een gezond en aangenaam leefmilieu.

Veel bezienswaardigheden zijn er niet, gezien branden en verwoestingen weinig spaarden. De kerk, gebouwd rond 1900, bevat een werk van David Teniers de Jongere, getiteld ‘De zeven werken van Barmhartigheid’ (1660). Niet te verwonderen, gezien de schilder lange tijd in deze streek woonde.

Het vroegere kasteel Batenborch, zetel van de plaatselijke heerlijkheid, heeft een middeleeuwse oorsprong. Momenteel blijft er van het oude slot niet veel meer over.

Maar de rust en kalmte zijn uit Peutie nog niet verdwenen…

Als men van Mechelen naar Brussel reist via de E-10 dan ziet men op zo’n 10 km van Brussel langs rechts een aantal moderne blokachtige gebouwen. Dat is dan de kazerne. Een moderne kazerne. Het kwartier Majoor Housiau. Daar werd ik 10 maanden geleden opgeroepen om mijn dienst te vervullen. De eerste maand was dus de opleiding tot soldaat. Gedurende die vier weken gaan ze daar van een gewone brave burger eens een straffe, stoere soldaat maken. Dat is water in een mand scheppen. Hoe kan men nu  iemand die van toeten noch blazen afweet, op vier weken leren marcheren, groeten en al dat andere gedrill, leren sluipen, kruipen en kamoefleren, leren schieten, laat staan een geweer vast houden. Ook proberen ze je wat bij te leren over graden, over nucleaire, biologische en chemische oorlogsvoering en nog over vele andere dingen die ik al 9 maand vergeten ben. Na die maand kent misschien de helft van een peleton het geleerde. Van die helft draagt de helft hiervan nog iets mee na de tweede maand,enz.

Oorspronkelijk zou ik mijn dienst vervullen als telefonist. Zoals jullie allemaal weten zit ‘den aalmoezenier’ ook in Peutie. Gedurende mijn eerste maand trof ik hem eens en zijn bediende zwaaide toen toevallig af. Gezien mijn codenummer toevallig in aanmerking kwam, kon ik die plaats innemen. Ik was in de zevende hemel. Ja, bij een aalmoezenier werken dat is een droom die slechts voor één is weggelegd. Nogal wat beter dan die stomme transmissies en bovendien mocht ik nu elke dag om 5 uur naar huis. En dat is veel waard als je soldaat bent.

Daar wil elkeen voor tekenen. Meteen werden ook alle kampen, manoeuvers, schietoefeningen, wachten en piketten afgeschaft, want ik was onmisbaar (neem dit maar met een korreltje zout) op het bureel van de Padre. Dat waren zowat de normale voordelen die ik had. Ook waren er nog andere voordelen wanneer er weinig werk was. Dan wist ik wel altijd iets te doen. Zo had ik dan tijd om de planten van de kapel een beetje vocht te geven, of om den boel wat op te ruimen want na een klei- of verfslag kon het er nogal stofferig uitzien… Ook vond ik nogal eens de tijd om een boek of krant te lezen. Die had ik daar wel genoeg. Ik zat bij de bron. Juist naast ons bureau is de bibliotheek met leeszaal waarin een uitgebreid  pakket kranten liggen (wel 20 verschillende). Dus lectuur genoeg.

Nu heb ik het enkel nog maar gehad over de stille momenten die ik had (en die de aalmoezenier nooit had). Nu één en ander over het werk bij een aalmoezenier. De hoofdschotel was wel het typwerk. Er moest redelijk veel geslagen worden. Ik heb dagen gehad dat ik niet van het machien wegkwam. Ook iedere maand typte ik enkele artikels voor ‘De Band’. Hier en daar liet ik enkele hoekjes open zodat mijn collega die artikeltjes een beetje versierde en opvrolijkte. Dan ging het geheel naar de drukkerij om vervolgens terug te komen en dan maakte ik er boekjes van. Wat er dan mee gebeurde weet ik niet maar feit is dat ze bij u allen in de bus komen.

Terug ter zake. Er wordt mij nogal eens de vraag gesteld of ik nu ook potten en mozaïeken kan maken. Neen hoor. Geloof me, den eerste den beste maakt zoiets niet. Men moet er iemand voor zijn die deze talenten bezit en dan speelt ook de langdurige ondervinding nog een grote rol, voor zover ik hiervan op de hoogte ben.Voor kleiactiviteiten was er trouwens in de kazerne geen tijd. Regelmatig echter werd bij het afscheid van één of andere hoge piet aan de aalmoezenier gevraagd een herinneringsgeschenk vanwege de kazerne te maken. Wat ik dan te doen had was de klei kloppen en rollen, dus klaar maken om er iets uit te snijden of te vormen. Ook heb ik enkele mozaïken gevoegd met cementcol. Meer heb ik niet gedaan, meer kon ik trouwens niet.

Voor de rest was er ook nog een hele boel correspondentie. Er kwamen daar dagelijks een heel pak papieren toe en er moesten er met momenten ook veel verstuurd worden.

De eerste twee weken van iedere maand zijn altijd de zwaarste, dan komen de nieuwelingen aandraven met hun ‘problemen’ nadat de aalmoezenier hen heeft toegesproken in de cinemazaal. Soms is het wel een ganse processie.

Ik zorgde ook dat er hier en daar affiches te lezen kwamen i.v.m. de H. Missen, of één of andere bedevaart, of i.v.m. andere kerkelijke aangelegenheden. Ik zorgde er ook voor dat er wat muziek op een casette kwam voor de zondagsmis. De liedjes werden uiteraard door de aalmoezenier gekozen.

Ik heb een mooie legerdienst gehad met proper, afwisselend en niet te veel werk, maar toch genoeg om aan de verveling te ontlopen. Tijdens die 10 maanden heb ik heel veel, praktisch alles, te danken aan de aalmoezenier. En langs deze weg doe ik dat dan nog eens. Van harte bedankt aalmoezenier !!!

Tot slot nog een prettige anekdote.

Naast ons bureau is de bureau van het culturele centrum. Daar werk An, een vrouwelijk B.V. Zij had haar auto eens verkeerd geparkeerd vlak voor de oprit omdat er geen plaats was. Dus voor den aalmoezenier was er geen parkeerruimte. Hij had niet beter gevonden een papiertje tussen de ruitewisser van An haar auto te steken. Aangezien een boefer toch niet kan lezen of schrijven waren er geen problemen voor den aalmoezenier en zijn fars. Dan ging hij vertellen dat de militaire politie haar hadden geboekt. Waarschijnlijk was het een waarschuwing maar verzetten zou aangeraden zijn. An stormde vol paniek naar haar auto en reed weg. En zo rap als de wind placeerde de aalmoezenier zijn karretje op de verboden plaats. Hij stond en dat was het voornaamste en An kon enkele honderden meters verder een plaatsje gaan zoeken.

An heeft nooit beseft dat ze was beet genomen. Maar ja, wat zou je willen, een BV en dan nog wel een vrouw !!!

Of den aalmoezenier nu geboekt is geweest of niet, hij heeft het me nooit komen zggen.

In alle geval hij stond verkeerd geparkeerd…

    Eddy.”

11-06-2013 om 18:10 geschreven door Marcel Van Hoof

De kleine Theo Teughels in de armen

van zijn vader Louis.

1983 – Juli  : Leestenaars treden zo uit de oude doos. (Verzameling Stan Huysmans)

Een opstel van Theo Teughels van 28 maart 1954 :

GROOTVADERS HOND.

“We reden voor een paar maanden naar de zee. Daar gingen we naar de familie WAUTERS-TEUGHELS. Bij deze familie hadden ze een hond, die heette Cixi, en Cixi had toen zeven jongskens. Mijn oom Antoon zegde : ‘Als ge een hond moet hebben, zeg het dan maar.’

Grootvader dacht even na en zegde : ‘Ja, ik wil een hondje. Deze avond zal ik hem komen halen.’ En hij zocht uit het nest het schoonste diertje.

Het hondje was een paar maanden oud, het had lieve oogjes, lange oortjes, gekruld haar op zijn lijf en een kort staartje zwierde achteraan. Het kon al wat keffen en alleen eten.

’s Anderendaags, als we van de duinen terugkwamen, gingen we nog goeiedag zeggen, wat praten en reden we met ons hondje weg. We hadden het in de auto gezet op een kussen. Toen we onderweg waren vroeg grootvader : ‘Maar, hoe gaan we de hond noemen ? Max ?’ was zijn voorstel. ‘Neen !’ zeiden we allen. ‘Even nadenken…’ zegde hij dan weer.

‘Boel zullen we hem noemen’, zegde onze vader gauw. En ’t was dan Boel.

We waren goed thuis gekomen. En ’s anderendaags zijn we de hond gaan aangeven. Maar bij zijn naam is er iets bijgekomen. Thans heet hij : BOEL DE LA REINE DE LA PLAGE.

‘Dat is plechtig en hiermee wordt hij bijna van adel,’ zegt onze va.

Maar het is toch een deugniet en een heel slimme hond. Hij ging dikwijls lopen en op ne keer stond grootvader met een stok klaar tegen dat Boel zou terugkomen en grootvader gaf hem een pak slaag.Dat heeft Boel goed onthouden.

Boel is mijn beste vriend, mijn liefste Boeleke en met zijn vele krullekens precies een warreboeleke.”

De schrijver Theo TEUGHELS :

-Tijdens het schooljaar 1953-’54 leerling in het 7^de leerjaar.

-Geboren te Mechelen op 9 september 1942.

-Oudste zoon van Louis TEUGHELS  en Mathilde ABSILLIS, Blaasveldstraat 26.

-Gehuwd te Rome in 1975 met Stef MACHTENS uit Sterrebeek (onderwijzeres).

-Wonende Moorselstraat 15 Sterrebeek (deelgemeente van Zaventem)

-Beroep : vanaf 1959 meubelmaker in Mechelse firma, sinds 1978 Technisch leraar Houtbewerking (Technische vakken) Leuven Groep T, Dekenstraat 3.

-Kinderen : Luc en Wim.

-Studies na het 7^de leerjaar : 1 jaar Oefenschool Mechelen, 3 jaar Vakonderwijs Houtbewerking TSM – A3, daarna 2 jaar avondonderwijs na dagtaak als volgt

onderverdeeld : 3 jaar meubeltekenen TSM, 4 jaar meubelontwerp SITO – B2, 1 jaar Academie Mechelen – sierboetseren, ornamentstekenen, 3 jaar Pedagogiek – Pedagogisch diploma. – Leuven.

Hobby’s :

“Mijn werk is mijn hobby en vice versa,” zegt Theo,”liefst meubelen ontwerpen en maken.”

Maar zijn hobby schoot onvoorziens volop in actie en hij voelde zich bijzonder hoog in zijn element bij de aankoop in 1973 van het oud hoeveke in de Oude Leestse Baan, nr.37 (=’t Strijp). Een droom zou hij proberen gestalte te geven. Zijn eerste raming was de restauratie te verwezenlijken in één jaar, wat uiteindelijk uitliep tot vijf jaar. Maar het resultaat, lezer : aardig, fijn, esthetisch, smaakvol, puik.

Ik stel ’t volgende vast : toen Theo de Leestse school verliet, heeft hij een jarenlange kamp ingezet voor hogerop. Veel moed en kiemend zelfvertrouwen, het nodige moreel, sterke en rustige kracht, drijven hem taai en koppig door, niet bang voor de hele lange inzet. Er groeit in hem iemand die zijn doel niet wil loslaten. In de dingen die hij stelt, let hij op het einde, mikt scherp naar wat hij op het oog heeft. Elf jaren avondschool na zijn dagelijks werk is een lastig pak en een zware torn, waarvoor men veel moed moet scheppen en houden.

Daarbij mag ik vermelden, dat Theo lange maanden een voor zichzelf moeilijke en voor zijn ouders een bijzonder beangstigende tijd heeft doorgemaakt, toen zijn gezondheid, langzaam, maar steeds erger, en uiteindelijk uitzichtloos de sukkeldreef in geraakte. Maar een jongen, die van kleinsaf geleerd werd, voor allerlei werk en moeilijkheden niet om te gaan, die geoefend is zich pal te zetten, zich veel te kunnen ontzeggen, heeft door die taaie levensregel zijn wil gestaald, beschikt meer dan een ander over de nodige reserve – WIL en HOOP en KRACHT en VITALITEIT en STUWING en ENERGIE en DOORZETTINGSVERMOGEN.

Waar hier in België geen hoop meer was voor hem, zonder amputatie van zijn been, heeft hij, met een straal van hoop, de weg naar KASSEL (Duitsland) genomen. Een zeswekenlange behandeling in een kliniek aldaar zette hem weer op de weg naar de volkomen genezing.

Gelukkiglijk. Maar voor mij zit ook Theo zelf daar voor iets tussen. In elk geval, ik meen dat hij tot hiertoe voldoende spreuken ere heeft aangedaan : willen is kunnen. Met de wil kan men bergen verzetten. Waar een wil is, is een weg. En bijzonder deze : een mens zijn wil is een mens zijn leven. Om deze vaststelling ben ik blij dat zijn opstel uit de oude doos heden in mijn handen is gevallen. Kranige jongen, taaie kerel.”

Wie is wie in het opstel ?

-De grootvader : Theodoor Teughels (‘Dore van Noldus’), schrijnwerker te Leest, Dorppl. (+).

-De familie Antoon en Virginie  WAUTERS-TEUGHELS, hoteliers in DE HAAN aan Zee, schoonbroer en zus van Theodoor Teughels (++).

-De vader : Lode Teughels (‘Lowie van Dore’).

Theo groet langs deze Band vanuit Sterrebeek zijn medeleerlingen van het 7^de leerjaar : De Prins Raymond, Lauwers Willy, Moons André, Nuytkens Daniël,  Somers Herman, Spoelders René, Verbruggen Leon en Verhoeven Herman. Wat ik me nog goed herinner, zegt hij, is dat onze klas in 1954 enkele weken in de Kouter (nu parochielokalen) gehuisvest was. Daar had de meester een heel hoge lessenaar staan, zo’n antiek katheder…

Inderdaad Theo, dat herinneren we ons nog. Die lessenaar was een oud en zeldzaam stuk, haast versleten door de tijd en ’t gebruik door Juffrouw Hellemans Mathilde en haar voorgangers. Zeker, dat waren daar plezante dagen. Een oud en muf lokaal, met de sfeer en lucht van 1879, maar nieuw begeesterd door frisse jonge harten. We lieten ze maar schilderen, letterlijk en figuurlijk, in de jongensschool. Blij dat we waren, dat ons klaslokaal in de Scheerstraat daar, moest dienen om beurtelings ingenomen te worden door de andere drie klassen, wegens schilderwerken (uitwendig en inwendig) voor een nakende grote  en plechtige conferentie. Gelukkige tijd van toen…

    Stan Huysmans.

11-06-2013 om 18:04 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Julinummer van ‘De Band’ : René De Laet – Terug van Weggeweest.

“Eén van die sympathieke missionarissen die ons op geregelde tijd een briefje sturen is René De Laet. Na meer dan twee jaar Zaïre is hij op vakantie in zijn geboortedorp.

‘Op die drieëndertig jaar missiewerk ben ik zeven maal weergekeerd en telkens heb ik mijn moeder in uitstekende gezondheid weer teruggezien. Maar deze keer is het anders, ze lijdt aan geheugenverlies en maakt het niet meer zo goed’, vertelt hij.
Bij het verschijnen van deze juli-band zit René ergens in Cannes (Zuid-Frankrijk) bij de ‘Paters van Afrika’ om terug op adem te komen. De natte voorjaarsmaanden hadden hem moe en depressief gemaakt. Voor hij vertrok hadden we nog een interview met hem.

-‘Hoe is de situatie in het land van Mobutu ?’

-‘Zaïre is een lachertje ! Het land is bankroet en ieder trekt z’n plan. Ik geef u een voorbeeld : de streek waar ons missiewerk is, daar zijn veel goudmijnen. De situatie is zo dat er grote fabrieken zijn om het goud te exploiteren. Deze fabrieken worden geleid door Zaïrezen en alle posten zijn bezet. Maar deze mensen zijn onbekwaam om hun verantwoordelijkheid op te nemen. Ze kunnen hun werk niet plannen en zo komt het dat van veel goud winnen geen sprake is. Hetgeen wel gewonnen wordt gaat langs smokkelwegen naar de grens of wordt op de zwarte markt versjacherd zonder dat het land er wel bij vaart.

Zaïre kan niets uitvoeren en krijgt daarmee geen vreemde deviezen in handen. De meeste jonge mannen delven zelf goud. Het goud wordt gewonnen en bewaard in zakken of ketels en alles wat maar bruikbaar is. Wanneer de hoeveelheid goud groot genoeg is, verkopen ze die. Zo gaat het goud van hand tot hand. Ieder trekt zijn winst op tot het goud bij de handelaar of de smokkelaar komt. Het vijftiende parool klinkt : ‘Trek je plan.’

Alles is ontredderd. De beschaving die de blanken brachten is helemaal weggevallen. De zwarten kunnen het niet alleen aan. Zo komt het dat de wegen stuk en niet onderhouden worden. Er is te weinig brandstof voor het autoverkeer, de post werkt niet, enz…

Artikel vijftien van het wetboek : ‘Ieder trekt zijn plan.’

-‘En het missiewerk, kan dat nog ?’

-‘Ik werk in Bunia, in het N.O. van Zaïre. Ons bisdom is ongeveer zo groot als België en bestaat uit 13 parochies. In elke parochie is een kapel en soms een school. Elk dorp heeft een dorpsraad (je kunt dat vergelijken met onze kerkfabriek). De catechist is verantwoordelijk voor de parochie. Hij zorgt voor de misviering, het koor, het ziekenbezoek en het begraven van de doden. De mensen in de parochie betalen bijdragen voor zijn maandloon. Die bijdragen worden ook gebruikt voor het bouwen van een school of kapel en andere zaken die de parochie nodig heeft. De missie helpt met raad en daad. Zij bezorgt de mensen in de parochie het hout, de golfplaten, enz. Alle materialen voor het bouwwerk en de inrichting.

Alles wat in de brousse moet aangebracht worden voor de inrichting van de school en de kapel gebeurt  door het zoek- en vliegwerk van de missie. Om de Zaïrezen de waarde van het geld en  zin voor verantwoordelijkheid te leren kennen, moeten ze de missie betalen voor de ontvangen goederen.

Wij missionarissen hebben  nog een grote taak in Zaïre, maar onze grootste taak is nu de catechisten meer verantwoordelijkszin bij te brengen. De missiecel werkt nu nog goed, maar de situatie verslechtert zienderogen. Eens zullen de catechisten en inlandse priesters ons werk moeten overnemen. Zolang kan Zaïre nog niet zonder de missie. De missie werkt in de parochies, aan de herstelling van wegen en bruggen. Ze organiseert de medische hulp in de brousse, ze speelt postbeambte en raadgever…en noem maar op.’

-‘Hoe kunnen we helpen ?’

-‘In de koloniale tijd hebben wij hun rijkdommen uit de grond gepierd. Nu dat ze alleen staan met hun problemen en op zoek zijn naar hun ware identiteit kunnen we hen niet in de steek laten. Alleen met ons geld kunnen ze overleven. Met ons geld kunnen ze medicijnen, voedsel en alles kopen wat nodig is voor hun levensonderhoud. Wie wil meedelen kan steeds storten op mijn rekening bij de Raiffeisenkas te Leest voor het missiewerk van Pater De Laet.’

Dank u, René De Laet voor het interview en zeker voor uw inzet in Zaïre. De redactie van ‘De Band’ belooft hierbij de eerste storting op uw missierekening over te maken.

    Karel Soors”.

-René De Laet (Schets : Georges Herregods)

-De missionaris in vroeger tijd. (Foto : familie Voet)

06-06-2013 om 12:08 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 30 juni : De Mechelse Week :

                    A.B.C. BOUWMARKT en V.V.Leest stappen in huwelijksboot.

“’Waar een wil is, is een weg’ is de veelzeggende leuze die men in het Oscar Van Kesbeeckstation aantreft. Deze leuze is tevens kenmerkend voor de werking van V.V. Leest.
V.V. Leest is bovendien ook een ploeg van werkers die resultaten willen zien van hun inspanningen. Vandaar dat de leuze ‘De club zal zegepralen’ nog het meest van al begeestert bij Leest.

Bij V.V. viert men dit jaar het 10^e voetbalseizoen. Men wil in het seizoen 1983-84 dan ook iets presteren. Het bestuur heeft grote verwachtingen en deze werden uiteengezet op een persconferentie bij Candries Sport.

Om het seizoen 83-84 iets te presteren heeft het bestuur ook belangrijke stappen gezet om dit doel te realiseren.

Na een tijdje in de bedreigde zone verbleven te hebben kon V.V. Leest zich vorig seizoen nog op een mooie zevende plaats nestelen op het einde van het seizoen. Wanneer men echter met een ploeg hogerop wil is het nodig dat de zwakke schakels in het elftal veranderd worden. Daarvoor is uiteraard geld nodig en Leest bekostigde steeds de transfers door de opbrengsten van de jaarlijkse Leestse Volksfeesten. Dit festijn werd dit jaar een ramp en men ging een sponsor zoeken. In tijden van economische crisis is dit uiteraard zeer moeilijk om een bedrijf te vinden dat enkele tienduizenden in een voetbalploeg wil steken van tweede provinciale.  V.V. Leest vond echter in ABC-Bouwmarkt, Steenweg op Blaasveld 23 te Mechelen een betrouwbare firma die het provinciaal voetbal genegen is. Met ABC-Bouwmarkt sloot Leest een overeenkomst voor drie jaar, beginnende vanaf het seizoen 1983-84.

Deze overeenkomst voorziet, naast het gratis ter beschikking stellen van uitrusting voor al de ploegen, ook nog een belangrijke financiële tegemoetkoming. Over het bedrag wou men bij Leest weinig kwijt. Wel staat vast dat het enkele tienduizenden is. Gust Emmeregs verklaarde dat het zeker boven het normale bedrag ligt dat sponsors aan provinciale ploegen geven.

Bij een eventueel stijgen naar eerste provinciale of een degradatie naar derde, wordt de jaarlijkse financiële bijdrage procentueel verhoogd of verlaagd.

Bij V.V. Leest is men de sponsor, de ABC-Bouwmarkt, en in het bijzonder de heer Beckx, afgevaardigd beheerder, uitermate dankbaar voor deze voor Leest uiterst belangrijke sponsor.

Seizoen 1983-84

Stijgen naar eerste provinciale is dan ook het doel van het komend seizoen. Al zegt Gust Emmeregs dat promoveren geen must is dan drukt hij wel op het feit dat de ploeg die wil promoveren zeker voor Leest zal moeten eindigen en met zijn ploeg zal moeten afrekenen.

Nog voor het afsluiten van de transfermarkt riep V.V. dus de pers bijeen en maakte de transfers bekend. Het kwam nog maar eens tot uiting in welke goede verstandhouding V.V. Leest leeft met K.V. Mechelen.

De vier nieuwe spelers die men aantrok, hebben alle vier iets met K.V. Mechelen te maken.

Patrick Pisse, Francis Spinnael, Jos Bogaerts en Rudy Wouters zijn de nieuwe gezichten bij Leest.
Patrick Pisse speelde vorig seizoen bij Muizen maar is echter van K.V. en werd vorig seizoen aan Muizen uitgeleend. Nu gaat hij voor 1 jaar over naar Leest.

Ook doelman Francis Spinnael gaat voor 1 jaar de kleuren van Leest verdedigen. Spinnael speelde vorig seizoen bij de Uefa-juniors van K.V. Mechelen en was zelfs enkele wedstrijden actief in de tweede ploeg.

Jos Bogaerts zal zowat de taak van Hans Schöning moeten overnemen. Hopelijk voor Leest met meer succes. Bogaerts kan immers een rijke ervaring als eerste klassespeler in de balans gooien. Voor twee seizoenen speelde Jos negen wedstrijden in de eerste klasse. Dit jaar zat hij ook enkele malen op de bank maar speelde voor de rest in het reserve elftal van Malinois.

Ook Jos gaat voor 1 jaar over.
De vierde speler is Rudy Wouters. Wouters speelde ook vroeger bij K.V. Mechelen maar werd vorig seizoen verkocht aan Humbeek. Deze club stond hem dan op zijn beurt voor 1 jaar af aan Leest.

Ook Guido Slachmuylders speelt volgend seizoen terug bij Leest. Slachmuylders was vorig jaar ook al actief in de ploeg die nu gesponsord wordt door ABC-Bouwmarkt, maar was nog steeds eigendom van geel en rood. Leest nam deze aanvaller nu terug over voor 1 jaar, nu echter met een optie.

Voeg bij deze vier oud KV-spelers nog Guido Slachmuylders en William Selleslagh en V.V. Leest heeft dus een echt geel en rood tintje.

Op de vraag hoe dit komt gaf Emmeregs volgend antwoord : ‘K.V. Mechelen is zeer redelijk geweest in het vaststellen van een prijs voor deze spelers. Wanneer wij moeten spelers gaan kopen bij andere provinciale clubs dan kost ons dit een pak geld meer. Tevens steek ik het niet onder stoelen of banken dat K.V. mijn geliefde club is al sedert mijn jeugd. In ’54 reeds ik zelfs met mijn fiets naar Gent om er K.V. zien kampioen te spelen. Zij kregen er echter een 4-1 nederlaag te slikken en ik kon mijn bloemen onderweg weggooien’.

Ook zijn er spelers die V.V. Leest verlaten. Het merendeel gaat naar S.K. Leest. Zo vertrekt Wilfried Piscador definitief. Leo Verhasselt voor 1 jaar en ook Harry Cauwenbergh voor 1 jaar naar de ploeg in Leest die vanaf volgend seizoen actief zal zijn bij de Belgische Voetbalbond.

Leon Marivoet kocht zichzelf vrij en Benny De Win gaat definitief over naar de Brabantse derde provincialer F.C. Zemst. Julien Van den Broecke gaat als speler-trainer zijn geluk beproeven bij Zulte in West-Vlaanderen.

De belangrijkste overgang is misschien deze van 1^ste jaars kadet Paul Muysoms voor 3 jaar naar K.V. Mechelen. Muysoms is de belangrijkste jeugdspeler bij Leest. Hij bezit talent en door de goede betrekkingen tussen de kampioen van tweede klasse en V.V. Leest kon men bij de ploeg van Gust Emmeregs niets anders doen dan de vraag van K.V. inwilligen betreffende de overgang van Muysoms.

De eerste ploeg zal volgend seizoen onder de leiding staan van Ivan Emmerechts. Hij was vijf seizoenen actief bij Muizen.

   Jan Segers.”  

Een delegatie van het bestuur van V.V. Leest met de vertegenwoordiger van ABC Bouwmarkt.

06-06-2013 om 07:24 geschreven door Marcel Van Hoof