1985 – Zaterdag 23 februari : Teerfeest SP Leest

Op het menu : Koninginnenhapje, Aspergeroomsoep, Normandische Tongen,            Gemarineerd gebraad met bosbessen en kroketten, Koffie met gebak.

Prijs : leden 500 frank, niet-leden 1000 frank.

Plaats : lokaal Sint-Cecilia.

Tijdens dit teerfeest was er ook herverkiezing van het bestuur.(‘Voor Allen’, 26/1/85)

1985 – Maartnummer ‘De Band’ : Nieuws van Pater De Laet

“Van de familie De Laet ontvingen we enkele uittreksels uit brieven van René. Zoals je aan de datum kunt merken zijn ze reeds een tijdje onderweg geweest en gezien het uittreksels zijn kan er wat misgaan met de samengang ervan. Toch vinden we het waard ze af te drukken in deze en de volgende ‘Banden’.

Hier komt het eerste uittreksel :

Badiya, 23.2.84.

Beste Allemaal, wel gegroet !

Zoals je boven ziet schrijf ik je vanuit Badiya, waar ik jarenlang (van november 1953 tot juli 1970) woonde en tierde; t’is te zeggen toen men nog jong was en vol leven ! Ik ben hier weer beland, sinds een paar dagen; ik had malaria (moeraskoorts) en heb een kuur anti gevolgd van vijf dagen met kinine (door iedereen tegenwoordig praktisch verlaten omwille van allerhande nieuwe producten tegen malaria, maar die zijn proeven geleverd heeft), trouwens de eerste zeven jaar dat ik hier was heb ik alle dagen kinine genomen, zoals iedereen trouwens. In alle geval ik ben mijn malaria kwijt en ik profiteer ervan wat uit te blazen; het is alleen maar vervelend dat het hier zeer warm is; ik ben daar niet meer aan gewoon, zoals ge kunt denken; ik ben hier al veertien jaar weg. Het is wel waar dat we hier in het volle droogseizoen zijn, dit wil zeggen warm en droog; zo vandaag was het 32°; dat doet zweten als een paard tijdens den oogst !!

In alle geval ik ga seffens terug naar Bunia (we zijn donderdag vandaag) omdat ik morgen absoluut naar de garage moet op de missie, want ik ben daar iets ‘zeer’ erg tegengekomen van de voormiddag toen ik naar het hospitaal reed van Nyankunde, op dertien kilometer van hier. Ik had onderweg een jonge vrouw meegenomen met haar kind, omdat die ook naar het hospitaal moest. Op twee kilometer van het hospitaal zei die vrouw : ‘vader, dat staat hier vol rook’. Ik keek naar achter en inderdaad daar kwam zo warempel rook van onder het kussen van de achterste zitbank, juist waar die vrouw gezeten was; ik stopte natuurlijk direct; liet die vrouw buiten, pakte de deken weg die tweedubbel gevouwd op de zitbank lag en daar was me daar een kot in gebrand en roken dat dat deed. Ik smeet dat spel naar buiten en dan zag ik dat er een groot gat gebrand was in het kussen van de zitbank ! Ik trok die bank gauw naar buiten en toen zag ik de reden; er was een draad (ijzeren) van de ressort van de zitbank losgekomen en die was in aanraking gekomen met de borne van de batterie, hetgeen éteincelles gaf; gelukkig is de stof van het kussen van de zitbank niet fel ontvlambaar, anders zou dat een spel geweest zijn. Daarenboven was er een groot gat gebrand in het deksel van de batterie; maar aan de batterie mankeerde zelf mankeerde er verder niets; ik zal proberen niet te rap te rijden, zo in Bunia te geraken en daar in de garage zullen ze dat gat wel kunnen dichtmaken; anders zal er niets anders opzitten dan een nieuwe batterie te kopen…

   René De Laet”.

1985 – Vrijdag 1 maart : Kaarttornooi “Boomke Wies” S.K. Leest

Eerste van vijf vrijdagen, telkens in het Chalet aan de Zennebrug, aanvang 20 uur.

Inleg : 60 fr per persoon.

Talrijke waardevolle prijzen te winnen waaronder 1 kip per tafel.

Sponsor : Mevrouw Portael van Bakkerij Hellemans uit de Dorpstraat. (folder)

1985 – 1 maart : Cursus Salondansen

In een brief ‘aan alle Vevocleden’ (1/2/85) nodigde voorzitter Louis Vloebergh iedereen uit op een cursus salondansen die gegeven werd door het Vevoc-lid An Polfliet.

Deze cursus ging door in de parochiezaal op de 5 vrijdagen van maart, telkens van 20.30 tot 22.30 u. Totaalprijs was 200 fr. of 50 fr. per avond.

Op het programma stonden , slow, quick step, cha-cha-cha, jive, wals, modedans, ‘Wedding Bells’.

Inschrijven kon bij Wis Lauwers of bij Magda De Prins.

1985 – Zaterdag 2 maart : Snoeiles via de KWB

Een practische  les in snoeien van bomen,struiken, rozelaars... werd gegeven om 14 uur bij Wilfried De Bondt, Kouter 62 te Leest.

Lesgever was Jos Wegghe uit Puurs en het initiatief kwam van de KWB. (Folder KWB)

1985 – 5 maart – Gazet van Mechelen : Ongeval

“Bij een ongeval op de Liersesteenweg te Mechelen werd maandagochtend  om 7u15 Jan Huyghe, Beukenstraat 16, Leest, gewond.

Hij werd naar het O.L.Vrouwziekenhuis overgebracht.”

14-10-2013 om 17:03 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – Vrijdag 15 februari : 2^de Grote Kaartavond

Ingericht door de Personeelskring afdeling Brandweer Mechelen in Ons Parochiehuis, Kouter Leest.

Deelname : 80 fr. en met medewerking van Gazet van Mechelen.(folder)

1985 – Vrijdag 15 februari : Zaaltovetbaltornooi

Omwille van de slechte weersomstandigheden was er geen voetbal op de Belgische voetbalvelden. Om dit op te vangen werden er twee zaalvoetbaltornooien georganiseerd in de verwarmde sporthal van het Leestse sportcentrum.

Op vrijdag 15 februari  noteerde men de deelname van : Zennester Hombeek, V.V. Leest, FC Ramsdonk en zaalvoetbalclub Café Schriek.

Het tweede tornooi ging door op zondag 17 februari met deelname van : K.V. Mechelen, Verbroedering Hemiksem, V.V. Leest, Mini-Muizen, V.K.S.P.T. Mechelen, FC Borcht, Eendracht Kapelle-op-den-Bos en de Kleine Keizer Mechelen. Toegang gratis.
De uitslagen zijn ons niet bekend.

(HLN, 15/2/85)

1985 – 16 en 17 februari : Eetdagen K.F. Sint-Cecilia

Een dagje zonder koken...zonder afwas ! In de zaal Sint-Cecilia Dorpstraat 6.

1985 – Maandag 18 februari : Politie Mechelen decentraliseert

Vanaf deze dag werd de operationele dienst van de Mechelse politie            gedecentraliseerd. De stad en de fusiegemeenten werden verdeeld in districten waarin politieteams actief waren.

Er werden 7 disctricten opgericht. Leest viel onder district 5 samen met Hombeek en een gedeelte van Mechelen zelf.

1985 – 19 februari – Gazet van Mechelen : 25 Jaar Pol Piessens

            Zelfs een brand kon de groei niet remmen

“De naam Pol Piessens heeft een vertrouwde klank in het Mechelse en ver daarbuiten.

Dit jaar viert dit familiebedrijf zijn 25^ste verjaardag.
Roger en Frans Piessens hebben ervoor gezorgd dat niemand aan dit jubileum kan en zal voorbijgaan.

Pol Piessens, de stichter van het bedrijf dat ondertussen toch een indrukwekkende verkoopsruimte van 7.000 m2 bezit, was oospronkelijk pantoffelfabrikant te Leest.

Toen in 1960 de vloerbekleding een andere functie gaf aan de pantoffel, schakelde hij over naar de specialisatie van vinyl-vloerbekleding.

Het werd van bij de start een schot in de roos.

Niet alleen dank zij de gezonde handelsgeest van Pol Piessens, maar ook omdat hij een perfect inkoper bleek te zijn. Hij was met zijn crisisprijzen lang op zijn tijd vooruit.

Het bedrijf werd vlug te klein en tweemaal kort na lekaar moest verhuisd worden, tot dat een pand op de Battelsesteenweg gevonden werd in 1967.

Toen een fabrikant in 1968 een nieuw soort tapijt uitbracht, werd Pol Piessens uitverkoren als testgebied en op één jaar tijd werden meer dan 100.000 m2 verkocht op slechts één verkooppunt. Waarschijnlijk wel uniek in de analen van deze sector.

Even zag het er naar uit dat Pol Piessens moeilijke tijden tegemoet ging, toen in 1971 de gebouwen door een brand geteisterd werden.

Dank zij een uistekende samenwerking met de fabrikanten, konden echter binnen de acht dagen de klanten opnieuw geholpen worden. Er werd naar een nieuw pand op de Battelsesteenweg uitgekeken, omdat de naam van Pol Piessens ondertussen te zeer met deze straat vergroeid was.
Het werd uiteindelijk het pand dat nu nog altijd in beslag genomen wordt.

Het eerste jaar reeds was het succes ongelooflijk. De omzet werd met 35% verhoogd.

In 1977 werden de voormalige, verbrande gebouwen zelfs opnieuw in bezit genomen voor de afdeling behangpapier.
Merkwaardig genoeg is de naam en de reputatie van Pol Piessens niet alleen in het Mechelse gekend, maar ook ver daarbuiten.
De familie Piessens heeft een zeer positieve reputatie, omdat zij het hoofdaccent niet zozeer op de verkoop gelegd hebben, maar voornamelijk op de service en het dienstbetoon. Met als gevolg dat de klanten werkelijk van overal komen.

Speeltapijten

Om het 25-jarig bestaan enige luister bij te zetten, heeft Pol Piessens het initiatief genomen om 25 speeltapijten te schenken aan de peuterscholen die te Mechelen onder toezicht staan van de schepen van onderwijs.

Een initiatief dat meteen het goed hart van Pol Piessens toont zonder al te veel getrommel.

Ook de klanten van Pol Piessens worden bij het 25-jarig bestaan betrokken op een manier doe door iedereen die Pol Piessens kent, zal gewaardeerd worden.

Er wordt namelijk een wedstrijd georganiseerd waaraan zeer waardevolle prijzen verbonden zijn zoals een videorecorder, een kleurentelevisie, 5 fototoestellen, heren- en damesfietsen, 5 tapijten.
Deze wedstrijd loopt tot 31 mei en ieder bezoeker kan aan deze jubileumwedstrijd deelnemen.”

-Een deel van het assortiment van Pol Piessens. (Foto : GvM)

-25 jaar Pol Piessens.

-Een blik op de toonzaal.

13-10-2013 om 06:33 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – 9 februari : Zithoek te Leest. (Foto onderaan)

            “De dienst beplantingen van de stad Mechelen legt momenteel de laatste hand

            aan de zithoek in Leest-Dorp.

            Omdat in de tuin van de aanpalende school diende te worden gewerkt kwam men

            op het idee om in het dorp –op de plaats waar een woning werd afgebroken- een

            gezellige zithoek in te richten.

            De zes banken met bijbehorende papiermandjes werden al aangebracht, en in de

            loop van de volgende weken zullen de beplantingen worden uitgevoerd.

            Het ligt ook in de bedoeling van de stadsdiensten om later nog een fietsstalling in

            de buurt aan te brengen en naar alle waarschijnlijkheid zal ook de glasbol een

            eindje worden opgeschoven.

            In de komende zomermaanden zou het in Leest-Dorp dus best gezellig kunnen

            worden als de buurtbewoners en de bejaarde wandelaars de nieuwe zithoek

            zullen bezetten.” (GvM, 9/2/85)

1985 – 10 februari : Operatie Overleven

            Vanaf 16 tot 18 uur werden er in de parochiezaal, bij een kop koffie of thee met cake,

            stickers verkocht in het kader van de actie “Operatie Overleven” ten voordele van de

            Afrikaanse medemens.

            Vanaf 1.000 fr. was de gift fiscaal aftrekbaar.

            Ook de verschillende bankfilialen, spaarkassen en financiële instellingen van Leest

            verkochten ‘stickers voor Afrika’.             

            De actie werd op touw gezet door Volksdansgroep Korneel en Chiro Leest.

            (Folder)

1985 -14 februari – ‘Duifke Lacht’ en de duivensport :

                                           ‘Blauwe 91’ is een echte snelheidsduivel.

“De ‘Blauwe 91’ vloog als late jonge pas in juni van het volgende jaar zijn eerste leervluchtje. Op een woensdag werd hij ingekorfd voor Quiévrain en hij hing al minuten klapwiekend in de lucht voaraleer zijn eerste concurrenten opdaagden.

‘Ik had niet onmiddellijk een kampioen gezien in de ‘Blauwe 91’ maar deze duiver verraste me toch aangenaam met deze prestatie’, zegt Alfons Huysmans, de nieuwe provinciale snelheidskampioen oude duiven uit Leest.

‘Tijdens hetzelfde seizoen werd deze klepper nog vijf keer ingekorfd en hij won evenveel prijzen waaronder één ereprijs. Na de rui ontbolsterde deze duiver zich tot een echte topduif en spijtig genoeg heb ik maar één duif van dit kaliber onder de pannen.’

Voor het seizoen 1984 lagen de verwachtingen erg hoog en de ‘Blauwe 91’ pakte direct uit met een geweldige reeks : 22 april Quiévrain : 451 duiven : 3^de, 29 april Quiévrain 488 d. 1^e, 7 mei Quiévrain 368 d. 1^e, 13 mei Quiévrain 324 d. 1^e. Zondag 20 mei : bij echt hondenweer, miste deze kampioen voor de eerste keer in zijn loopbaan.

‘Ik wilde de zaken niet forceren en zette hem twee zondagen op verplichte rust. Op 17 juni werd de zegereeks hernomen met de ereprijs uit Quiévrain van 294 duiven.

24 juni Quiévrain : 248 d. : 1^e, 1 juli Quiévrain 217 d. 1^e en 8 juli Quiévrain 217 d. : 1^e.

Een besmetting met een pokkenvirus zette dan voortijdig een punt achter dit geweldig seizoen’, aldus het verhaal van Alfons Huysmans.

Helemaal alleen totaliseerde de ‘Blauwe 91’ een coëfficiënt van 3,16 procent wat ruim voldoende was voor het behalen van de provinciale titel.

Alfons is de enige overblijver van de broers, die na 1945 furore maakten op de snelheidswedstrijden in Leest. Fons ging door met duiven te houden op de zolder van het ouderlijk huis toen de andere broers de duivenkiel aan de haak hingen.

Hij kreeg van zijn vriend John een ‘Blauwe duivin’, die later de moeder zou worden van de huidige kampioenduif. De ‘oude Blauwen 78’ bervruchtte zijn laatste ei bij deze duivin en hieruit werd de ‘Blauwe 91’ geboren.

Deze uitzonderlijke kampioen onderscheidt zich op het duivenhok door een op zijn minst eigenaardig gedrag. Deze duif, die qua bouw de perfectie benadert, is een zeer tamme duif, die het menselijk gezelschap erg op prijs stelt. Wanneer ze meer dan normaal de aandacht voor zich opeist dan nadert de conditie haar hoogtepunt. Eigenaardig genoeg komt deze winnaar zelden of nooit uit de goede richting wanneer hij thuiskomt van een wedstrijd. Toch gebeurde het veschillende malen dat hij minuten sneller vloog dan zijn concurrenten.

Met zijn 37 jaar huldigt Alfons Huysmans nog de opvatting over het duivenspel van vele jaren terug. De weduwnaars worden gekoppeld half februari en brengen één jong groot. Daarop volgt een tweede broedperiode van tien dagen en zo vertrekt de vliegploeg op het weduwschap.

Overbevolking wordt er geschuwd als de pest en een perfecte hygiëne is het beste wapen tegen allerhande ziekten. Regelmatig worden de bodem en de woonbakken ‘afgebrand’ en vermits er gespeeld wordt op een zolderhok is het er steeds kurkdroog.

Aan het hok is er wel één nadeel. De temperatuurverschillen tussen dag en nacht zijn nog groot en dit is wel oorzaak dat de conditie in het voorbije jaar wat op zich laat wachten.

Tijdens al die jaren heeft Alfons zich niet laten verleiden tot het gebruik van medicamenten of tot het inenten tegen bepaalde duivenplagen. Herhaalde besmettingen door pokken konden hem niet van mening doen veranderen. ‘Wie het zonder kunstmatige middelen niet kan rooien, moet er uit !’ besluit Alfons.”

(Verscheen in de Vevoc periodiek ’t Kampvuurke, 4^de jaargang, nr.1. Het originele artikel kwam uit ‘Duifke lacht en de duivensport’, een Internationaal Duivensportmagazine, nummer 2 van14/2/85)

Foto’s :

-De zithoek in wording.

-De ‘Fons’ in zijn kinderjaren op het duivenhok van pa. (Foto : ’t Kampvuurke)

10-10-2013 om 09:18 geschreven door Marcel Van Hoof

Louis De Weerdt

1985 – 29 januari : SK Leest wil hogerop met Louis De Weerdt

“Nu het buitengebeuren op voetbalgebied tijdens de laatste weken erg beperkt is geweest, hebben de verantwoordelijken van de ploegen meer de kans gehad zich te beraden over het voorbije, maar wellicht nog meer te denken aan de toekomst. Zo heeft men bij SK Leest reeds welomlijnde plannen uitgetekend en enkele hiervan ook reeds ten uitvoer gebracht. Vooral onder impuls van sponsor de heer Boghemans wil SK alles in het werk stellen om volgend seizoen de overstap naar een hogere reeks te bewerkstelligen.
Om die promotie te bereiken wil men enerzijds op de ervaring van enkele pionnen  rekenen maar anderzijds enkele jongere maar bekwame elementen een ruime kans geven. Het eerste doel werd reeds bereikt door het aantrekken van Louis De Weerdt als speler-trainer. Momenteel is die nog actief bij Zwijndrecht maar vanaf september ver bindt hij zich aan SK.

(…)”

(GvM, 29/1/85)

1985 – 4 februari – Het Laatste Nieuws :

Mechelen decentraliseert politie

“Van maandag 18 februari af zal de operationele dienst van de Mechelse politie gedecentraliseerd worden. De stad en de fusiegemeenten worden met andere woorden verdeeld in districten, waarin politiewijkteams zullen werken. Dat betekent dat de Mechelse burger voor allerlei administratieve zaken, zoals rijbewijs, bewijs van goed gedrag en zeden, boeten, enz.. niet meer naar het centrale hoofdpolitiekantoor moet gaan in de F. de Merodestraat, maar daar in eigen omgeving voor terecht kan. Maar deze service, ongetwijfeld een pluspunt, is slechts één onderdeeltje van deze ‘historische’ verandering (om het met de woorden van burgmeester Ramaekers te zeggen) in het Mechelse politiekorps.

Uiteraard komt met deze districten de agent dichter bij de man in de straat. Op crimineel vlak hoopt men met deze teams heel wat misdaden in te dijken. Tussen 7 en 21 uur zullen in totaal zo een 40-tal politieagenten met dienst zijn. Gemiddeld genomen is dat ongeveer het dubbele van wat vandaag het geval is. De beslissing om de politiediensten te decentraliseren is een gevolg van het succesrijke experiment van de huidige twee districtteams Tervuursesteenweg en Antwerpsesteenweg-Walem.

De zeven districten

Groot-Mechelen werd onderverdeeld in volgende 7 districten. De politiemannen uit deze districten hebben allen een herkenbaar en ‘eigen’ lintje op de schouderbandjes.

District 1 : Tervuursesteenweg-Brusselsesteenweg. Grenzen : Hofstade, Zenne, Spoorweg Dendermonde, Hombeeksesteenweg, Leuvense vaart. De agenten dragen een wit schouderbandje.

District 2 : Antwerpsesteenweg-Walem. Grenzen : Dijle, Nete, St.-Katelijne Waver, Liersesteenweg, Oude Liersebaan en M. Sabbestraat. De agenten dragen een groen-wit schouderbabandje.

District 3 : Nekkerspoel-Liersesteenweg. Grenzen : Dijle, M. Sabbestraat, Oude Liersebaan, Liersesteenweg, St.-Katelijne Waver, Bonheiden, Mechelsbroek. De agenten dragen een rood-wit schouderbandje.

District 4 : Leuvensesteenweg-Muizen. Grenzen : Mechelsbroek, Bonheiden, Boortmeerbeek, Leuvensevaart, Spoorweglijn Brussel-Antwerpen, Dijle. De agenten dragen een rood-blauw lintje.

District 5 : Hombeeksesteenweg, Hombeek, Leest. Grenzen : Leuvensevaart, Hombeeksesteenweg, Zenne, Zemst, Kapelle-op-den-Bos, Kapellestraat, Juniorslaan, Dorpstraat, Pastoor De Heuckstraat, Oude Leestsebaan, Schouwbroekstraat. De agenten dragen een blauw-wit schouderbandje.

District 6 : Battelsesteenweg-Heffen-Leest. Grenzen : Dijle, Polderstraat, Koolstraat, Leuvensevaart, Schouwbroekstraat, Oude Leestsebaan, Kapellestraat, Willebroek, Heindonk. De agenten dragen een blauw-geel schouderbandje.

District 7 : Centrum (daar worden twee teams ingeschakeld). Grenzen : Dijle, Zandpoortvest, Stationsstraat, Leuvensevaart, Koolstraat en Polderstraat. De agenten dragen een rood-geel schouderbandje.

Al deze diensten zullen bemand worden door een adjunct-commissaris, een hoofdinspecteur, 2 inspecteurs, 2 wijkagenten, 1 tot 2 verkeersmentors en 11 of 12 politieagenten.”

Gazet van Mechelen (2/2/85) voegde daar nog aan toe :

“Elk Mechels politiedistrict zal over tenminste één steunpunt beschikken –meestal een wijklokaal- waar de bevolking telkens op woensdagnamiddag van 16-20 u. en op zaterdagvoormiddag van 8-12 u. terecht kan. Deze ‘steunpunten’ zijn gevestigd in het dienstencentrum ‘Den Abeel’ aan de J. Verbertstraat, aan Mechelsveld 46, aan Plein der Verenigde Natiën 7 en in de vroegere gemeentehuizen van Walem, Leest, Heffen, Hombeek en Muizen. Voor het centrum is het ‘steunpunt’ gevestigd in het politiecommissariaat aan de Merodestraat 88.”

1985 – Maandag 4 februari : Bedrijfsgilde

Lesavond over witloofteelt, parochiecentrum 20u.

(‘DB’, februari ’85)

1985 – Donderdag 7 februari : SP DIA-AVOND

“Gemeenteraadslid Jef Vloeberghen en het SP-SVV en CSC-bestuur nodigen u met genoegen uit op een gezellige dia-avond over ‘Vrouwen in de Derde Wereld’. Deze reportage zal gecommentarieerd worden door het ervaren duo Paul en Malou Van Camp. Daarna is er ook gelegenheid tot vragen stellen.

Inkom : gratis. Plaats : lokaal St.-Cecilia Leest.”

(‘Voor Allen’, 26/1/85)

1985 – Vrijdag 8 februari :

Frans De Nijn en Clementine Selleslagh : 60 jaar getrouwd.

“Frans De Nijn, geboren te Heffen, en nu 87 jaar oud, en Clementine Selleslagh, geboren in Leest, en nu 81 jaar, huwden op 7 februari 1925.

50 jaar geleden zijn ze aan het Sint-Jozef-kapelleken komen wonen, in de Dorpstraat nr 45.

Om de kost te verdienen ging Frans eerst werken in Mechelen bij de firma ‘Schipton’ en werd nadien voor vele jaren zelfstandig hovenier en aspergeteler.

‘Vele jaren hard moeten werken’, zegt Manse. Bij dat vele wroeten kenden zij de zorgen voor 5 kinderen en de vreugde van 9 kleinkinderen en bovendien ook reeds 3 achterkleinkinderen. Waar Frans het meest van houdt, is vanzelfsprekend de ‘Chris’ als kleinkind de enige ‘jongen’ om de naam van ‘De Nijn’ verder te dragen en door te geven.

Er is natuurlijk gevierd, maar omwille van de gezondheid van Frans, niet al te groots en te uitbundig. Frans wordt al een hele tijd verzorgd in een instelling. Dat was vooreerst in ‘Ten Kerselaere’ in Heist, en thans in Mechelen in de ‘Pelikaan’. ’t Is daar dat er op vrijdag 8 februari gevierd werd en waar de Burgemeester van Mechelen de ‘Gouden Plakket’ van de stad kwam overhandigen en bovendien de ‘Beeldenaar-medaille’ van de Koning.

Daar werd natuurlijk op geschonken en gedronken in de vriendenkring van de ‘Pelikaan’. Maar enen dag was niet genoeg. ’s Anderendaags werd het heuglijk feit in Leest gevierd, spijtig genoeg zonder aanwezigheid van de Frans, en bovendien bij ‘straf winterweer’ en sneeuw. Mans kwam met familie en de parochiegemeenschap, dit Jubileum vieren en God danken in de Eucharistieviering van zaterdag om 18 u.

Als herinnering hieraan werd haar een prachtige foto van de kerk van Leest overhandigd door Mr. Pastoor.

En moge het worden, naar de wens van Manse : een Briljanten Jubileum.
Het weze U-beiden van harte gegund met een behoorlijke gezondheid !”

(‘DB’, maart 1985) 

1985 – 9 februari : Bal Chiro

            In het parochiehuis met het orkest “Eddy’s Four”.

            Het decorum was in een “zeerovers-kleedje” gestoken.

05-10-2013 om 14:08 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – Zaterdag 26 januari : VEVOC Teerfeest

In het parochiehuis. (‘DB’, januari ’85)

Programma:

-18 u. : avondmis voor de leden

-19 u. : aperitief

-19.30 u. : smullen geblazen : scampis, selle de marcassin à la mode de Tourain (gamarineerd varkensgebraad-rug), selle de chevreuil (reerug), ananas Cavalièra.

Bijdrage : 550 fr. per persoon.

(Brief ‘aan alle Vevocleden + Chiroleiding, van 10/12/84)

“Wij komen even terug op ons ledenfeest van 26 januari. Wij menen te mogen zeggen dat het een zeer geslaagde avond was waarop ongeveer 150 leden aanwezig waren.

Dat deze avond een succes werd danken wij vooral aan onze koks, Danny  (noot : Danny Polfliet) en Hugo (+gevolg) (noot : Hugo Lauwens) en wij willen hen dan ook van harte proficiat wensen, het was boven alle verwachtingen !!!

Ook een woordje dank aan de actieve  bestuursleden voor de voorbereidingen van dit feest alsook voor het ophalen van het lidgeld.”

(Brief aan alle Vevocleden van 1/2/85)

1985 – Zondag 27 januari : Dames Zaalvoetbaltornooi in Sportcentrum Leest

V.V. Leest met twee damesploegen actief in competitie, vaardigde beide ploegen af  in dit eerste zaalvoetbaltornooi in het Leestse Sportcentrum.

Ook S.K. Leest nam deel met hun Ladies.

V.V. Leest 1 kwam in finale uit tegen Puurs en haalde het met 2-1.De S.K. Ladies werden eervol derde.

Leestse dames voetballen ook in zaal

“In Leest viert het voetbal de laatste jaren hoogtij. In deze Mechelse deelgemeente zijn liefst twee ploegen wel zeer actief. VV maakt momenteel furore in tweede provinciaal en SK is een goede middenploeg in vierde.

Zondagmiddag gingen de dames aan de slag in het Sportcentrum te Leest in een zaalvoetbaltoernooi waar naast de beide teams van VV ook de ploeg van SK en de Puurse dames bij betrokken waren.Voor de meeste dames was dit een eerste kennismaking met voetbal in zaal. De aanpassing aan de beperkte ruimte, aan de vloer en het botsen van het leder zorgde wel voor enkele moeilijkheden. Ook het typische reglement van zaalvoetbal o.m. bij intrappen vanaf de zijlijn, het uitwerpen door de doelvrouw, de beperkte aanloop bij het trappen van strafschoppen leken niet bij alle speelsters even bekend. Maar scheidsrechter Jan Van Medegael had hiervoor voldoende begrip en kon alles in beste banen leiden.

Door loting dienden eerst VV1 en SK tussen de lijnen te komen. In tweemaal tien minuten kon geen bal voorbij de doelvrouwen geschoten worden zodat strafschoppen de finalist moesten aanwijzen. Eliane Fierens en Nadine Van Nieuwenhuyze scoorden voor VV en dat wes één meer dan SK waar alleen Maria Buelens een gepast gaatje vond.

In de tweede partij klom Puurs vlug op winst en hield dit tot het einde vol. In de troostwedstrijd kregen de doelvrouwen Hilde Van Dam en Nancy Van Camp de gelegenheid zich in de kijker te spelen vooral bij het stoppen van de strafschoppen. SK werd uiteindelijk derde. In de finale nam elke ploeg een helft voor haar rekening. VV bouwde een veilige voorsprong op langs Rosette Tavernier en Eliane Fierens. Puurs kwam nog even terug langs Viviane De Backer maar VV1 won verdiend dit eerste zaalvoetbaltoernooi in het Leestse Sportcentrum.”

(GvM,29/1/85)  

1985 – Februarinummer ‘De Band’ : Wintermemories of Chiro-nieuws.

“De kerstexamens zijn nog maar pas achter de rug, ’t schoolrapport is met een fier of een bang hart ondertekend of daar duiken de eindejaarsfeesten weeral op.

De geschenkenwinkels doen gouden zaken en de horecasector doet haar uiterste best om haar eindejaarsmaaltijd of kerstmisdrank aan de onschuldige verteerders op te dringen.

En nog altijd geen sneeuw. Dus geen witte Kerst of Sylvesternacht.

In de chiro wordt er nog gretig geprofiteerd van het mooie weer en siert de korte uniformbroek onze rode dijen. Het zweet van de geleverde inspanningen parelt op onze voorhoofden terwijl we nog uithijgen van de deugddoende buitenspelletjes. De fiets- of zoektochten toveren rode neuzen tevoorschijn en de herfstwind blaast een gezonde rode blos op onze wangen. Gezond weer en frisse activiteiten. Dat is pas Chiro !

Begin december sloeg elk kinderhartje weer wat vlugger. De goede Sint en zijn ‘helper’  Zwarte Piet (‘knecht’ heeft toch zo’n negatieve betekenis en klinkt racistisch) waren weer in ’t land.

Zondag 9 december ‘84

Het groot lokaal in het parochiecomplex was die dag omgetoverd in een ware speelruimte. De Prutskes, Sloebers en Speelclubmeisjes en jongens waren die namiddag uitgenodigd op het Sinterklaasfeest. In de warme ruimte stonden grote geschenkdozen opgesteld. Elke doos zat boordevol knutselmateriaal. Er was een doos met plakaat- en waterverf, lijm en platenboekjes, wasco en zwarte inkt en nog veel meer, zelfs een doos met handpoppen.

De Sint had aan de leidingsmensen gevraagd of de chirokinderen iets konden knutselen. De Sint zou alle tekeningen en plakwerkjes meenemen en verdelen onder de arme kinderen.

Gans de namiddag werd er gewerkt en toen de Sint en Piet arriveerden zong iedereen een welkomstlied. Wanneer de Sint op zijn troon had plaatsgenomen werden de werkjes gepresenteerd. Er werd zelfs poppenkast gespeeld door de kinderen. Sinterklaas riep natuurlijk ook elke jongen en meisje naar zich toe en hij wist over iedereen iets te zeggen. Alles stond in zijn groot boek. Sommige kinderen kwamen met een bang hartje op het podium waar de Sint zat. Enkelen waren bang van Zwarte Piet. Die trok altijd rare snuiten en had zijn grote zak bij.

’s Avonds kwamen beide kindervrienden op bezoek bij de oudsten en de leiding. De leiders en leidsters stonden ook in het heilig boek van de Sint. Er werd natuurlijk uitbundig gelachen met de anekdotes die de Sint over enkele van de leiding wist te vertellen. Hij sprak tot slot nog de hoop uit volgend jar terug te mogen komen.

Op 23 december ’84 werd van de afzwaaiende leiding afscheid genomen. Het ganse afscheidsfeest stond in het teken van de sport.

De ‘aspirant-vevocers’ waren als bergbeklimmers uitgedost en gans de avond moesten ze hoge bergen beklimmen, hetzij dan toch figuurlijk, want elke sportgroep daagde de afzwaaiers uit voor een spelletje waar zij specialist in waren. De judoca’s namen de alpinisten op de mat voor een robbertje dassengevecht. De joggers namen hen op uitdaging. De skiërs op behendigheid, de renners surplaceten als de besten, de voetballers toonden hun toverkunsten met de bal…teveel om op te noemen. Fysiek uitgeput bereikten onze bergbeklimmers de top. Daar wachtte Pater Mien hen op met enkele dia’s uit het verleden en zijn traditionele ‘rijmdicht-anekdotische werkjes’.

Enkelen kregen het schaamrood op de wangen wanneer de Pater hun memoires uit de doeken deed. Daarna werd er met nen goeien boterham en een dranje afscheid gevierd.

We danken Jean (Jokke) Van Praet, Marc (Fille) Lefevre, Johan (Joke) De Laet, Mie Lefever, Mia Lamberts, Hilde De Beck, Gons Van den Bergh, Veerle De Bondt, Christel De Maeyer en Rita Va n de Sande om hun inzet, moed en kracht. ’t Beste in de toekomst en veel pret bij de Vevoc.

Op Kerstavond gingen de leden van de oudste afdeling, begeleid door hun kaars en fakkellicht op weg voor een Kerst-bezinningstocht. Aan de hand van enkele teksten en spontane reacties maakt men het even stil rond het Kerstgebeuren. Daarna trok men gezamenlijk naar de Avondmis. Met een openingsspektakel rond Kerstmis werd gezorgd de mensen wat te doen nadenken rond dit onderwerp. Enkele van onze chiro-leden werkten mee om met de Pater, mijnheer Pastoor en het koor samen de eucharistie in de juiste Kerstsfeer te laten geschieden. Achteraf werd er thuis, ieder op zijn eigen manier, Kerstmis gevierd.

Traditioneel op Kerstmisdag  gingen de leiders, leidsters en aspi’s op bezoek bij de bejaarden van Leest. De leidingskring voor Kerstmis had reeds de handen uit de mouwen gestoken om zelf prachtige kerststronkjes te maken. Met dit kleine geschenkje trok iedereen op pad naar zijn respectievelijke adressen. We hebben dit jaar weeral mogen genieten van de rijkdom aan ervaringen en wijsheden die deze oudere mensen aan ons wisten mee te geven. Hier en daar werd er een ‘druppeltje’ geschonken en een koekje aangeboden. Gastvrijheid alom !

Wij danken de bejaarden en hun familie om deze rijke ervaring. Volgend jaar wordt dit boeiend initiatief zeker en vast hernomen.

Op Sylvesternacht, bij ons beter gekend als Oudejaarsavond werd in de chirolokalen  het jaar van Orwell besloten en het jaar van de muziek, Beethoven en Bach en niet te vergeten : het jaar van de jeugd ingezet. Het werd een bonte avond vol plezier, spelletjes, dans, muziek, filmpjes,…noem maar op. We hopen dat dit nieuwe jaar meer vrede mag brengen. De kleine en grote vrede, overal ! Een goei gezondheid, voor onze vrienden die ziek thuis liggen of in het ziekenhuis verpleegd worden, maar ook voor iedereen die het nog meer nodig hebben.

Hopelijk blijft 1985 gevrijwaard van verdere conflicten tussen verschillende gemeenschappen of hongersnood of chaotische rampen. Maak er het beste van mensen. Geef de jeugd ook een kans om zich waar te maken. Hou rekening met hun noden en grieven, met hun manier van denken en handelen. Maar liefst niet alleen tijdens dit jaar van de jeugd.

Driekoningen…

Een taart met een boon in verstopt. En dan maar smullen tot er iemand de boon heeft. Dat deden we ook en met alle andere koningen werd er duchtig gezongen. ’t Winterweer werd getrotseerd om een duit in ’t zakje te doen. Op weekend of bivak gaan kost een aardig centje. Dus deze ‘aalmoezen’ waren welkom.

De volgende zondagen in januari zal er weer geravot kunnen worden in de sneeuw. Met sleeën of plastic zakken ‘roetsjen’ of sneeuwpoppen maken, ‘sloefen’ of lekker in de sneeuw vallen. Heerlijk dit winterweer voor de kinderen.

Op 9 februari organiseren we met onze Chiro een heus bal. Deze dansavond gaat door in het parochiehuis en wordt opgeluisterd door het orkest : ‘EDDY’s FOUR’.
We hopen vele ouders te ontmoeten op dit Bal. Andere jaren is hun opkomst sterk verzwakt.

Door de muziek, ‘door te veel aan jeugdige balgangers’…

Desondanks : we verwachten jullie toch op ons Bal !

Alles is in een ‘zeerovers-kleedje’ gestoken. In het ‘Zeerovershol’ (de bodega) kun je gezellig babbelen met kennissen. Ons balorkest speelt muziek voor iedereen en de leiding is altijd bereid om een klapje met u te doen. Hartelijk welkom ouders, familieleden en sympathisanten.

   Tot Schrijfs ! Bart.”

05-10-2013 om 13:46 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – 21 januari : Overlijden Victor ROBIJNS

‘De Band’ van maart 1985 : “Ter nagedachtenis van onze dorpsgenoot, Victor Robijns nemen we hierna een interview over uit ‘Caecilia’, blad van het muziekverbond van België.

De correspondent uit Leest, is Victor’s kleinzoon, Constant Gobien, schoolhoofd van de stedelijke lagere school.”

In Veterani Honorem – Victor Robijns : oudste lid van de Kon.Fanfare ‘Sint-Cecilia’ Leest.

“Aan de Alemstraat 1, te Leest-Mechelen woont Victor Robijns, in gans Leest beter bekend als ‘Torre van de Kets’ en momenteel het oudste lid (thans erelid) van de kampioenenfanfare Kon. Fanfare ‘Sint-Cecilia’ van Leest-Mechelen.

Toen we daar kwamen, zat hij in een zetel zijn middagdutje te doen. Hij ontwaakte al toen we de deur openden. Eerst was hij niet zo te vinden voor een vraaggesprek, maar na een tijdje vertelde hij vrijuit !

-Hoe zijt U bij de Leestse fanfare gekomen ?

-’t Was in 1919, ik trouwde in Leest en daar waren het ‘Blekken’. Ikzelf kom uit Kapelle-op-den-Bos en daar speelde ik bij de fanfare ‘De Vrije Vlaamse Zonen’, de ‘Sussen’ van Kapelle. Na mijn huwelijk ben ik dan ook muzikant geworden bij ‘Sint-Cecilia’ Leest.

-Bracht dat toen geen strubbelingen mee ? We bedoelen ‘Blek’ zijn in Leest en ‘Sus’ in Kapelle-op-den-Bos ?

-Iemand van den Triest (gehucht in Kapelle-op-den-Bos waar het geboortehuis van Victor Robijns staat) zei me toen eens dat het niet serieus vond dat ik muzikant geworden was van de ‘tegenpartij’ in Leest. Ik heb hem toen gewoon gezegd dat ik geen ruzie wilde met mijn vrouw en dat ik nu in Leest woonde. Daarmee hebben ze er in Kapelle-op-den-Bos niets meer durven van zeggen. ’t Strafste van de zaak was dat ik in Leest meespeelde op het instrument van de Sussen van Kapelle. Dat was ook iets speciaals met dat instrument. Vlak voor de oorlog van 1914-18 had ik een nieuw instrument gekregen. De andere muzikanten moesten in 1914 hun instrument binnenleveren. Omdat het mijne een nieuw was, mocht ik het zelf houden. Ik heb het zelfs meegenomen op de ‘vlucht’. Het hing over mijn schouder. Onderweg heb ik er nog dikwijls muziek mee gemaakt. Na de oorlog waren al de ingeleverde instrumenten naar de vaantjes. ’t Mijne niet en zo moest ik wel in twee fanfares meespelen. In 1922 ben ik ermee gestopt in Kapelle-op-den-Bos. Ik was de laatste maanden niet zoveel meer naar de repetitie geweest ginder en toen kwamen ze vragen of ik nog wel kwam. Ik heb dat instrument toen afgegeven. De Leestse fanfare heeft voor mij dan een andere bugel  gekocht.

-Hoe zag de Leestse fanfare er toen uit ?

-Helemaal anders dan nu ! Er waren zo’n 20 tot 25 muzikanten, meer niet ! Maar er waren toen wel vijfmaal meer ereleden. Als we dan opstapten, liepen er zo’n honderd ereleden achter ‘het muziek’ aan. Aan wedstrijden deden we niet mee ! Wel aan festivals. Ik herinner me nog een festival in Heffen. We waren, toen we moesten optreden, juist geteld met twee muzikanten, nl. Ston Busschots (piston) en ikzelf (bugel). Later zijn er nog een paar bijgekomen. Ook in zulke omstandigheden gaven wij het niet op ! Dat zouden de muzikanten van nu niet meer durven, geloof ik ! Maar ja, de muziek is ook erg veranderd.

-Hoe waren de repetities ?

-Ze hadden plaats in een café. Alles werd opzij geschoven en dan repeteerden wij. Meestal allemaal danskens, walsen, marsen, af en toe een groter stuk, maar dat laatste viel niet zo in de smaak. Wij speelden om ons zelf en om de mensen te amuseren. In de zomer speelden de muzikanten van de Alemstraat ’s zondags buiten ! Toen zaten we in de gracht ! Dat was heel plezant ! De mensen kwamen dan bij ons zitten en luisterden heel de namiddag.

Op de repetities werd heel wat gedronken. Plezier maken kwam bij ons voor muziek maken. Nu is dat wel anders ! Elke tijd heeft zo zijn eigenaardigheden !

-U speelde voor uw plezier. Waarom waren er toen zoveel ereleden in vergelijking met het aantal muzikanten ?

-De mensen van toen waren lid om aan de teerfeesten te kunnen meedoen. De teerfeesten van de Leestse fanfare waren iets speciaals. Ik was bestuurslid geworden omstreeks 1930 omdat er ook muzikanten in het bestuur moesten zijn. Voor de teerfeesten trokken we toen naar een veehandelaar. We kochten daar dan een koe, een os of een stier. Deze werd dan in Leest geslacht en met de teerfeesten opgegeten. We kochten ooit eens in Nieuwenrode een stier van meer dan 800 kg. Die hebben we niet opgekregen.

-Hoe verliepen de teerfeesten dan ?

-De teerfeesten duurden drie volle dagen. Iedereen werkte de weken daarvoor zo hard dat die dagen er wel afkonden. We begonnen ’s zondags na de hoogmis. Toen gingen we kop of biefstuk eten. Daarna deden we zoveel mogelijk cafés aan. Omstreeks 4 uur ’s namiddags waren we terug en dan begonnen we te eten. Na ’t eten was er bal. De boeren (toen de grootste hoop van de plattelandsbevolking) moesten echter eerst nog naar huis om de koeien te gaan melken. Wij hebben er ooit eens een autobusje voor ingelegd. Als we in de stal gedaan hadden, trokken we terug naar het dorp. Het bal duurde daar tot ’s morgens vroeg. Een orkest huurden we niet. We hadden ons eigen orkest en we speelden onze bals zelf. Er is zelfs een tijd geweest dat we twee orkesten hadden…Iedereen danste met iedereen. Ouderen met jongeren, bijna tot op de draad versleten mannen en vrouwen met jonge springers. De ouderen leerden de jongeren dansen. Wie met de ‘Blekken’ een jaar had meegeteerd, kon dan ook dansen !

De tweede en de derde dag (maandag en dinsdag) kwamen ze samen in de Alemstraat omstreeks de noen. Sommige zaten al in de cafés te wachten vanaf 10 u. Dan trokken we zo weer via de Heide naar het Dorp. Er waren toen minstens 25 cafés ! Dan was er weer een feestmaal en terug een bal.

De derde dag aten we meestal de overschot op of aten we stoofvlees met aardappelen. Na de derde dag was iedereen het eten moe en zelfs het drinken. Of toch bijna iedereen…

-Als er dan zoveel cafés waren, liep dan alles wel goed af ?

-’t Gebeurde geregeld dat –wanneer het grootste deel van de fanfaremensen al in ’t Dorp was- er nog muzikanten en ereleden op de Heide zaten te pintelieren. Die kwamen er dan wel later door. De dirigent en het bestuur hadden steeds de grootste moeite om iedereen buiten te krijgen uit die cafés. Met de teerfeesten van toen had iedereen een stuk in de kraag, maar toen was het ook niet zo gevaarlijk op straat : auto’s reden er bijna niet.

-Wanneer stopte u als muzikant ?

-Feitelijk bij het begin van de oorlog van 1940-1945. Ik heb wel nog eens geprobeerd na de oorlog, maar toen mijn oudste zoon muzikant geworden is, ben ik ermee gestopt. ’t Ging niet zo goed meer want tijdens de oorlog hadden we geen noot meer mogen blazen van de Duitsers.

Ik ben dan erelid geworden en ik ging steeds mee als er wat te doen was. Nu kan ik dat ook niet meer…

-Anekdotes uit de tijd van vroeger ?

-Ja, veel. Maar ik vind ze zo direct niet. Ik speelde in 1919 nog in Kapelle-op-den-Bos. Daar speelden echter ook nog andere Leestenaars mee, o.a. Louis Spoelders. Deze speelde trombone en als hij in vorm was, liet hij zijn instrument eens kletteren. Deze muzikant moest eens alleen spelen en Louis kende het goed. De chef (Andries) zei : ‘Spoelders, ge blaast

koper !’ Toen zei Louis kwaad : ‘Chef, ik ben potfer nen Blek !’ Tumult natuurlijk, want zo iets durven zeggen op de repetitie van de Sussen was toen een straffe toer ! (N.v.d.r. : ‘blek’ = blik).

Als er bij ons iemand van de fanfare kwam, haalde mijn vrouw (ons Wis) een fles cognac boven. En die mannen gingen dan meestal pas verder als de fles leeg was…

Rik De Bruyn speelde ook mee. Ik speelde bugel solo en Rik van ’t Kot moest 3^e bugel spelen van de chef. Omdat ik wist dat Rik de beste muzikant was van de fanfare kon ik dat niet langer verdragen. Toen heb ik op de repetitie tegen Nante van den Toebak (de dirigent) gezegd : ‘Zet die kleine naast mij. Hij speelt ons allemaal onderste boven ! Ik wil dat dat gezever nu gedaan is !’ En nog op dezelfde repetitie mocht Rik bugel solo spelen.

Met de ‘verhuizingen’ (eens per maand op zondag een muzikale wandeling met cafébezoek) kwamen er soms een aantal muzikanten bij ons thuis eten. ’t Was soms zo erg dat ze de pensen uit de kelder gingen halen. In die tijd was dat de gewoonste zaak van de wereld. Ons Wis maakte wel veel kabaal als er zoiets gebeurde, maar tegenhouden deed ze die mannen toch niet. Nu zoudt ge dat niet meer moeten proberen om uit iemands kelder wat te halen !

In onze tijd waren we tevreden met wat we hadden. Als er niets meer was, konden we niets meer verdelen en ook niet meer weggeven.

Hadden we niet zoveel weelde als nu, we hadden wel meer plezier. ‘De goede oude tijd’ was meestal wel een harde tijd en misschien ook niet zo goed : er was meer armoede, er stierven meer kinderen en jonge mensen. Maar…als we werkten, werkten we hard. Als we dronken, dronken we een serieuze hoeveelheid. Als we plezier maakten, dan was dat echt plezier en duurde dat tot ’s morgens vroeg. Nu zijn de tijden veranderd en ook de mensen…

De mensen van mijn soort (degenen die geboren zijn voor 1900) zijn zo stilaan aan ’t verdwijnen. Met nog een paar van deze mensen schieten we op dit ogenblik in ons fanfare nog over…

’t Wordt nooit meer zoals het vroeger is geweest ! Gelukkig voor het een en spijtig voor het ander…

Tot daar het gesprek met Victor Robijns, de kranige ‘Torre van de Kets’. Hij deed ons zowaar heimwee krijgen ! Heimwee naar de solidariteit van vroeger, naar het echt plezier en de echte vreugde, naar de mensen van toen die elkaar echt hielpen. Heimwee doet ons hart verlangen…

Misschien komt dit alles nog eens terug ?”

Foto ‘s:

-Drie gezworen kameraden en bugelspelers, Victor Robijns, bijgenaamd ‘Torre van de Kets’, Edward Lemmens, bekend als ‘Waar van de Lemmens’ en Gaston Busschot, kortweg ‘Ston’ of ‘Stonneke’.  (Foto : ‘Leest in Feest’, Stan Gobien)

-Victor Robijns.

01-10-2013 om 17:32 geschreven door Marcel Van Hoof

De invallers van KV Mechelen haalden

het in de troosting van SK Leest.     

1985 – Zondag 20 januari : V.V.Leest organiseerde Zaalvoetbaltornooi.

 “Na koning Winter voor een extra lange winterstop in het voetbal heeft gezorgd en de meeste terreinen onbespeelbaar zijn, hunkeren heel wat ploegen naar een zaal om zoveel mogelijk in beweging te blijven en met niet teveel conditie-achterstand aan de tweede ronde te beginnen. In het Leestse sportcentrum heeft men in de mate van het mogelijke op deze verzuchtingen ingespeeld  en reeds een vijftal zaalvoetbaltoernooien met telkens  zes teams georganiseerd. Organisator Yvan Emmerechts, trainer van de lokale formatie, heeft kandidaten genoeg om telkens een degelijk programma te stofferen.

Vrijdagavond werd het lokale VV winnaar en zondagnamiddag haalde Muizen de beste resultaten.

VV Leest haalde het in de finale met sprekende cijfers van El Quichote, een zaalvoetbalteam van Spaanse Mechelaars. Via vlotte combinaties  werden alle spelers in staat gesteld  één of meer van de acht doelpunten voor hun rekening te nemen. In de troosting haalden de reserven van KV Mechelen het met bijne even duidelijke cijfers van SK Leest.

De finale van zondag bracht een nipte zege van Muizen tegen VKSTP, een team van de spoorwegen. In de troosting nam Heindonk gemakkelijk de maat van Hombeek.

Met deze toernooien werden heel wat ploegen in de gelegenheid gesteld voor het eerst kennis te maken met het Leestse sportcentrum. Zowel bij de spelers als de verantwoordelijken is deze kennismaking enorm meegevallen. Dat kon opgemaakt worden uit de lovende woorden die zowel organisator Yvan Emmerechts als de verantwoordelijken van het sportcentrum o.l.v. August Emmeregs mochten aanhoren. Deze laatsten laten niets onverlet om het zoveel mogelijk mensen naar hun zin te maken.

August Emmeregs hierover : ‘Elke dag van 17 uur af stellen wij onze zaal ter beschikking van de sportliefhebbers. Momenteel maken een 45 clubs daarvan reeds gebruik. Zowel zaalvoetbal, basket, volleybal, zaalhockey, handbal als tennis komen regelmatig aan de beurt. Iedereen schijnt zich hier thuis te voelen en lijkt best tevreden over het onthaal, de accommodatie, de vloer en de verwarming. Dit maakt dat de door velen gewaagd genoemde onderneming tot heden toe zijn vruchten heeft afgeworpen, mede door de inzet van de vele medewerkers. Als wij op dit stramien kunnen blijven verder werken dan is dit zeker hoopgevend voor de verdere toekomst van dit centrum. Bovendien komen er ook heel wat mensen naar de activiteiten buiten de sport, zoals de play-backshow, die wij organiseren.’

(Jh.)”

(GvM, 22/1/85)

01-10-2013 om 16:38 geschreven door Marcel Van Hoof

1985 – Zondag 6 januari : Nieuwjaarsconcert (Aperitiefconcert) van St.-Cecilia

            De Parochiegemeenschap St.-Niklaas nodigde iedereen uit op het Aperitiefconcert

            van de Kon. Fanfare St.-Cecilia o.l.v. Jan Piet Leveugle om 11 uur in de

            parochiezaal, Kouter Leest.

            Kaarten aan 100 frank.

“Na het concert werden dirigent, muzikanten en solisten op een dankbaar applaus onthaald.

In zijn slotrede sprak de Eerwaarde heer pastoor, Frans Lornoy, zijn bewondering uit voor de prestatie van onze fanfare. Hij bedacht onze fanfare met een geschenk in de vorm van de directiepartij van ‘Christmas for Brass’ van Jos Lerinckx. Deze componist, die een oude klasgenoot van de heer Lornoy in het seminarie was, staat alzo in grote bewondering voor ons korps en zijn dirigent. Deze Vlaming is verbonden aan het Lemmensinstituut en is een groot muzikant.

De fanfare sloot dit concert dan af met de Radetzkymars als toepasselijk bisnummer.

Het werd een heerlijke apotheose want vanaf de eerste maten klonk spontaan ritmisch handgeklap en waanden we ons even in Wenen.

Na de laatste ovatie werden er nog vele aperitieven naar binnen gewerkt. Kwestie van de stand gelijk te houden met het hoge muziekpeil.

Er werden vele heildronken uitgebracht op Beethoven en Bach en Bacchus was ook tevreden met al die toasten en klinken…”

(‘Toeters en Trompetten’, jaargang 5, nr.1)

1985 – 8 januari – Gazet van Mechelen : Zaalhockeycompetitie te Leest.

“Het kruim van het Belgisch zaalhockeywereldje kwam afgelopen zondagnamiddag weer naar de Mechelse regionen afgezakt om haar kunde of onkunde –al naargelang de prestaties- te tonen.

In de Nekker was het dus weer feest geblazen, maar niet alleen in de Nekker. Ook in de fonkelnieuwe sporthal te Leest kon de hockeyfanaat aan zijn of haar trekken komen.

In de Nekker waren alleen ploegen uit 1^ste nationale actief. De besten van België  toonden wat er zoal met een stick en balletje kan gedaan worden. Onder hen geen Mechelse teams. De nadruk ligt op ‘nog niet’, vermits de Maneblussers pogingen ondernemen om in de topdivisie terecht te komen.

Om stadsgenoten aan het werk te zien, moest de toeschouwer weer en wind maar vooral sneeuw trotseren om de sporthal van Leest te bereiken. Deze sporthal, nog maar pas in gebruik, werd door alweer een andere Mechelse club, leest Sporting, bij de hockeybond geïntroduceerd. De bond hapte gretig toe en meteen werd zondag 16 januari ’85 Leest het gedeeltelijk centrum van de 2^de nationale afdeling A.

Onder de aanwezige teams konden we behalve thuisploeg KMTHC ook Ronse, de Antwerpse Daltons en St. Georges Kortrijk terugvinden.

En terwijl de sneeuw langzaam maar zeker de Leestse omgeving met een wit tapijt versierde, mocht de Mechelse KMTHC achtereenvolgens Ronse en St. Georges partij geven.

Het vroege namiddaguur beviel de Mechelaars blijkbaar goed, want tegen Ronse werd gelijke tred gehouden. De KMTHC bewees een leidersplaats waard te zijn. In de slotseconde viel dan de overwinningstreffer en meteen was het gewenste resultaat er.
In de vooravond toonde het Kortrijkse St. Georges zich oppermachtig. Vrijwel de hele partij moest de KMTHC tegen achterstand opzien en lijdzaam toekijken hoe St. Georges veel vlotter combineerde en scoorde. Bij Mechelen concentreerde alles zich op de rechtervleugel, vermits linkerkant, achterhoede en een veel te mobiel uitlopende keeper het meer dan eens lieten afweten. Hoe dan ook, de schade kon worden beperkt en 10 minuten voor tijd kon men zelfs tot 7-7 gelijk komen. Victorie kon echter niet lang worden gekraaid, want St. Georges sloeg snel, hard en onverbiddelijk terug. Eindstand werd 8-12. Meteen wordt de KMTHC naar de twee plaats verwezen.
Kapitein Yves Van Vlasselaer en coach Richard Brabands stonden er wat verslagen bij, maar geven de strijd zeker niet op.

  JR”

1985 – Zaterdag 12 januari : Teerfeest Landelijke Gilde – 65 jarig bestaan.

-18 uur in de kerk, 19 uur in de parochiezaal.

(‘DB’, januari ’85)

Briljanten Jubileum Landelijke Gilde

“65 jaar Landelijke Gilde is heel wat.

In een mensenleven loopt dit getal veelal samen met rust of pensioenleeftijd. Voor onze vereniging liggen de zaken heel anders.

65 jaar bestaan, betekenen hier een voortdurende inzet voor anderen. De doelstellingen zijn wel gewijzigd, doch de grondgedachtenis nog steeds dezelfde : nl. ons belangloos en onbaatzuchtig ten dienste stellen van mekaar. In wezen zijn we steeds de christelijke geïnspireerde vereniging door en voor de landelijke bevolking van ons werkgebied. Het is normaal dat er in 65 jaar bestaan heel wat kan, mag en moet veranderen.
Wanneer op 22 juni 1919 onder impuls van Victor De Laet de plaatselijke boerengilde geboren werd, dan was dit een duidelijke noodzaak en behoefte van mensen die mekaar nodig hadden. De noodzaak was toen duidelijker voelbaar op het gebied van voorlichting – aankoop – scholing enz.

Nu, een 10-tal jaren geleden werden de boerengilden opgesplitst in landelijke gilden en bedrijfsgilden. Samen met deze opsplitsing veranderde ook het werkgebied van deze twee groepen. Zo bleef de landelijke gilde de plaatselijke vereniging, die zich meer zou uitdiepen om christelijke- sportieve-culturele- algemene vorming, waar zowel de actieve land- en tuinbouwer als de loontrekkende zich kon thuisvoelen.
De bedrijfsgilden vormen de gewestelijke vereniging van standgenoten die mekaar steunen in vorming, scholing, studiereizen enz.

De viering van onze 65-jarige gilde is dan ook de vrucht van de voortdurende inzet van mensen die mekaar opvolgden en een voortgeven van de fakkel, aan zowel land- en tuinbouwers als aan de niet-land- en tuinbouwers.

Een beeld schetsen van onze jarenlange werking is niet in een paar pennenstreken te realiseren, maar toch past het, bij deze viering even een terugblik te doen op onze activiteiten, als is het dan maar van de laatste 10 jaar :

1975 – naast de klassieke vergaderingen werd naar buitengetreden met een film voor volwassenen ‘El Cid’, voor de kinderen met een film ‘Sammy’ en op 24 augustus hadden we opendeurdagen op de bedrijven van Vic Verschueren, Frans De Prins en Jul De Smet.

1976 – tweedaagse reis naar Duitsland en de toetreding tot de Hanswijkprocessie.

1977 – Breughelbal op het Hof ter Haelen. In een keurig versierde schuur hadden we een record aantal bezoekers. Dat jaar werd ook René Bernaerts tot bestuurslid verkozen.

1978 – kwamen we tussenbeide, om te reageren tegen de plannen om een woonwijk op te richten in het woonuitbreidingsgebied  aan R. Voet. Zowel volksvertegenwoordigers als hoofdbestuur werden op de hoogte gebracht.

1979 – kenden we de dijkbreuk aan de Zenne. Het gildebestuur nam onmiddellijk contact met het hoofdbestuur van de B.B. en met de plaatselijke politiekers. Dank zij de verschillende tussenkomsten liet Kamervoorzitter Dequae ons weten dat de werken aan de Zenne-dijken bij voorrang zullen gebeuren. In hetzelfde jaar hadden we een succesvol spruitenbal.

1980 – Hoevefeesten met helicoptervluchten en allerlei activiteiten op de bedrijven van A. Peeters, V. Verschueren en E. Lamberts. Deze activiteit was als het ware een schot in de roos.

1981 – Trokken we naast onze traditie geworden reizen ook met de kinderen op reis. We wandelden in de Hoge Rielen te Kasterlee en namen de gepaste verfrissingen in het bos te Brasschaat. Dat jaar werd ook 10 jaar Landelijke Gilde gevierd.

1982 – Week van de landbouw. In de pas opgerichte loods van Paul Daelemans hadden we tal van activiteiten, waaronder optreden van Dansgroep Korneel – paardenzegening – tentoonstelling – KLJ-wagenspel. In ’t voorjaar hadden we een lentereis naar de Floriade te Amsterdam. In de winter hadden we ons tweede spruitenbal. Gans het jaar stonden drie bedrijven met hun deuren open, nl. Fons Dom – Vic Verschuren en F. De Prins.

De schoolgaande jeugd maakte hier veel gebruik van.
De tweedaagse reis ging naar ’t Sauerland.

1983 – gingen we op reis naar het Vlasmuseum te Kortrijk. We werden er door de plaatselijke schepen ontvangen als echte gastheren. Dit jaar gingen we als landelijke beweging met de eerste prijs lopen op de Leestse Volksfeesten met de Trofee Louis Neefs.
Dat jaar was er ook bestuursverkiezing.

1984 – Kenden we de nog vers in het geheugen liggende oogstfeesten op het bedrijf van Alice en Marcel De Prins, met als activiteiten – vleugeldorsen – volksdansen – kaartwedstrijden, broodbakken, kantklossen, bloemschikken, vlooienmarkt, enz.

Dat jaar kochten we onze nieuwe ‘gildevlag’ aan.

Tot hier een overzicht van de in ons geheugen zijnde gebeurtenissen, naast de aangehaalde waren er ook nog tal van anderen, doch deze allen gaan opsommen, zou ons nog te ver leiden.

Wanneer we dat zo op een rijtje zetten dan zien we dat er heel wat gebeurde. Dat onze gilde een noodzaak is. We lieten ons horen zowel op SYNDICAAL – SPORTIEF – CULTUREEL – GODSDIENSTIG –vlak. We hopen dat U er allen nog lang mag bij zijn en danken U voor al Uw inzet.

    Jos De Smet, Voorzitter Landelijke Gilde.”

(‘DB’, februari ’85)

1985 – 15 januari : Vevoc bezocht brouwerij Moortgat.

Coördinator Eddy Moortgat. Vanaf 14 uur.

(Brief leden, 10/12/84)

1985 – 18 januari – Het Laatste Nieuws : Opnieuw zaalvoetbal in Leest.

            “Ingevolge het aanhoudende vriesweer gaan alle voetbalwedstrijden komende

            zondag alweer uitgesteld worden. Toch wordt in Leest gevoetbald, maar dan

            in het Sportcentrum, in de Dorpstraat, waar een zaalvoetbaltornooi doorgaat.

            Aan dit tornooi namen volgende teams deel : KV Mechelen, VV Leest, VK

            Weerde, Verbroedering Hemiksem, SK Leest en “El Quichotte” een team van

            Spaanse Mechelaars.
            De toegang is gratis.”

1985 - Zaterdag 19 januari : SP-Bal

            Gemeenteraadslid Jef Vloeberghen en het SP-bestuur nodigden alle vrienden

            en sympathisanten uit op hun jaarlijks winterbal dat plaatsvond in zaal

            Sint-Cecilia.

“Ondanks weertype D voor bruggen en wegen en de zware luchtverontreiniging vonden velen nog de weg naar de feestzaal St.-Cecilia te Leest.
Gemeenteraadslid Jef Vloeberghen en het SP-bestuur danken dan ook alle aanwezigen van die avond.” (‘Voor Allen’, 26/1/85)

01-10-2013 om 16:30 geschreven door Marcel Van Hoof

                                                           1985

Mijn dank gaat uit naar Robert Verbruggen, de laatste verantwoordelijke uitgever van ‘De Band’, die me de laatste drie jaargangen van deze unieke Leestse periodiek uitleende.

Het laatste nummer verscheen eind ’87.

1985 –Miliciens Lichting 1985

Apers Ronald, Grote Heide 27

Brusselmans Daniël, Kouter 27

Casteels Karl, Kouter 27

De Borger Ivan, Vinkstraat 32

De Laet Dirk, Kouter 114

De Laet Joannes, Ten Mootele 22

De Nyn Christiaan, Vinkstraat 45

De Reys Edwin, Kapellebaan 76

De Reys Marc, Kapellebaan 76

De Smet Bartholomeus, Aland 7

De Win Dirk, Dorpstraat 64

De Win Marc, Ten Moortele 24

Diddens Kurt, Kouter 118

Diddens Mario, Vinkstraat 33

Doms Willem, Kouter 63

Dormaels Erik, Kerkenbokweg 2

Geerts Ronald, Kouter 64

Hellemans Bart, Kouter 61

Huys Paul, Elleboogstraat 10

Jacobs Rudolf, De Prinsenlaan 1

Keulemans Jan, Kouter 70

Lauwers Frans, Kouter 68

Mertens Alwin, Kerkenblokweg 18

Moortgat Bart, Juniorslaan 101

Roman Kurt, Kleine Heide 18

Schaerlaeckens William, Junioslaan 19

Schillemans Albert, Winkelstraat 8

Selleslach Daniël, Dorpstraat 74

Selleslach Lucas, Witveld 2

Verbruggen Koenraad, Kouter 8

Verbruggen Luc, Tisseltbaan 18

Vermuelen Jürgen, Tisseltbaan 40

Verschuren Hans, Elleboogstraat 24

Vloebergh Erwin, Winkelstraat 28

Vloeberghen Eduard, Kloosterhoeveweg 4.

(‘DB’, maart 1984)

1985 – Lijst wijkmeesters fanfare Sint-Cecilia

Wijk 1 : De Borger Bert, Juniorslaan 31.

Wijk 2 : Huybrechts Leopold, Dorpsstraat 60.
Wijk 3 : Lauwens Hendrik, Kouter 82.

Wijk 4 : Verschueren Emiel, Elleboogstraat 24.

Wijk 5 : Moons Jan, Juniorslaan 105.

Wijk 6 : Lauwens Franky, Kloosterhoeveweg 11.

Wijk 7 : Van Loo Marcel, Dorpsstraat 7.

Wijk 8 : Verschueren Victor, Elleboogstraat 24.

Wijk 9 : Verschueren Kamiel, Dorpsstraat 24.

(Omzendbrief)

1985 – Januarinummer van ‘De Band’ : Leestenaars en hun…KERST.

Melanie Verdickt :

“De schoonste feestdag van het jaar…Vroeger was het veel schoner…Moesten we ’s morgens naar drie missen gaan en in de namiddag naar het lof…Maar ’t schoonste van al was het in mijn jeugdjaren. De weken voordien hadden we hard moeten werken…De zwijnen waren geslacht : één voor ons en één voor de pacht. Dat bracht veel werk mee, mar we zorgden ervoor de dag voor Kerstmis het werk  allemaal klaar te hebben. We waren met vier gezusters. Een hele dag had ons Fien haar werk om onze krullen in te leggen, want we moesten er allemaal gelijk uitzien. Die krullen leggen was een hele affaire. Eerst de koppen wassen, dan het krulijzer warmen in het vuur van de Leuvense stoof, daarvoor moest steeds de koeketel opzij geschoven…dan lei ons Fien die krullen en stak er van die bleke krulspelden in, die moesten we dan de hele dag inhouden. Tegen het eind van de dag was die koeketel nog niet klaar. Ons vader reclameerde dan, dat het voor de beestjes ook Kerstmis was, en dat ter wille van de mode die beestjes niet moesten verhongeren. Maar eer het avond was hadden de koeien ook hun gading. Met heel die ijzerwinkel in de haren kropen we dan in ons bed. Heel vroeg in de morgen moesten we er weer uit. De haren moesten doorgekamd. Vreugdevol trokken we dan naar de vroegste mis die er eigenlijk drie waren. De mensen ziden dan : ‘Ge kunt zien dat het vier gezusters zijn…’

Daar waren we fier op. Na de mis werden eerst de stallen in orde gebracht, daarna trokken we samen naar de hoogmis. Een echt feestmaal kregen we die middag. Daarna was het weer naar het lof. De rest van de dag was één gezelligheid. De vrienden en familie kwamen even groeten, dat bracht leute mee. Wanneer we geluk hadden bij ’t vallen van de avond de maan over de witbesneeuwde vlakte te zien stralen, waanden we ons in sprookjesland…”

Joost Duysburgh – verpleger :

“Wat Kerstdag gaat worden dit jaar weet ik nog niet. Ik ben nu pas aan het werk en ben nog in opleiding in de operatiezaal. Dus wellicht geen dienst op Kerstdag. Wat een verschil met vorig jaar toen ik nog in de kliniek in Dusseldorf in Duitsland werkte. Weihnachten in Duitsland, het grote feest. Iedereen viert. De zieken liggen echter alleen en verlaten. Ze denken aan vroegere kerstdagen. Zelf was ik zo ver van huis en ook alleen.

Neen, Kerstdag is erg voor wie alleen is, dat heb ik ondervonden.”

Meester Hellemans :

“Voor mij is Kerstmis een GROOTS FEEST, nl. de geboorte van Christus, de menswording van God op aarde, het feest van de vrede. Spijtig kan ik niet, omwille van mijn ouderdom en gezondheid, die plechtigheid in de kerk vieren. Daarom probeer ik op de T.V. de Mis-viering te volgen. Ik verheug mij erover, na een recente heelkundige ingreep aan mijn oog, weer te kunnen zien; te kunnen zien wat ik vroeger zag, en wat sinds meer dan een jaar voor mij in duisternis gehuld was. Dank God en de chirurg dat ik weer zien kan en mag.”

Hendrik Vloebergh :

“Kerstmis is een dag dat de mensen niet moeten werken…Meer trek ik mij niet aan…ik ga met de tijd mee…”

Huismoeder :

“Kerstmis betekent voor mij het mooiste kerkelijk feest. Een gebeuren dat ons mensen het diepste treft, zoals blijkt uit die ganse cultuur die sedert eeuwen gegroeid is rond Kerstmis.

Centraal bij dit feest staat een mooie avond- of nachtmis in een warme kerk met veel licht, veel volk en mooie muziek. Kerstmis is ook het feest van de vrede. Wapens worden even neergelegd. Mensen willen mensen weer een kans geven, oordelen wat milder over anderen en worden weer wat gevoeliger voor de nood en de ellende van de medemens. Kerstmis is ook, en vooral, een familiefeest dat thuis in het gezin of in familieverband moet gevierd worden met, als het kan, een geschenkje onder de kerstboom, wat lekker eten en op de achtergrond wat mooie kerstliedjes. Zo’n romantische sfeer doorbreekt de sleur en de grauwe alledaagsheid.

Immers…een mens leeft niet van brood alleen.”

Willy Gobien – bakker :

“Kerstdag is voor mij hard werken. Het begint al de dag er voor met al de taarten te bakken. ’s Avonds om 9 u. beginnen met koeken, dan Franse broden, pistolets, piccolo’s, sandwiches en suikerbrood. Dan is het al middernacht voorbij. Dan beginnen wij aan de gewone broden en de taarten worden gegarneerd door mijn vrouw. Dan is het al morgen en sorteren wij de bestellingen. Om 6 u.,wanneer alles kalm is en iedereen nog slaapt, begin ik de bestellingen rond te voeren. Om 11 u. kom ik thuis, en ondertussen heeft mijn vrouw alles al opgekuist.

’s Middags is het dan kerstmenu met konijn. Dan is het slapenstijd. Echter niet voor lang want om 5 u. gaan we naar mijn schoonouders voor een rustige, gezellige avond.”

Frans Apers (van aan de Zennebrug verhuisd naar de Warenda nr. 7) :

“Kerstmis is voor mij zoals vroeger. Alleen dat ne mens zo niemeer uit de voeten kan. Maar nu we verhuisd zijn  naar de Warande, is het hier wat rustiger en gemakkelijker om eens buiten te komen en te wandelen; en daarbij, we zijn hier geen vreemden, we kennen hier mekaar allang. En als den enen of den andere iets dringend nodig heeft kunnen we op elkaar beroep doen.”

(Frans gebruikt namelijk krukken of een rolwagen om zich buiten te kunnen begeven en te wandelen.)

1985 – Zaterdag 5 januari : 2^de Kinderfeest van SP-Leest

“Alle kinderen van Leest worden verwacht op deze spetterende kindernamiddag.

Na een mooie ontspanningsfilm (‘Peter, de Kat zonder staart) worden de kinderen getrakteerd op wat lekkers.

Daarna nog gezelschapsspelletjes, onder leiding van een ervaren kindervriend !

Ouders, hou nu reeds deze namiddag voor hen vrij !

Waar ? In ons lokaal Sint-Cecilia, Dorpstraat te Leest.”

(‘Voor Allen’, 1/12/1984)

In hetzelfde blad verscheen een oproep tot sportbeoefening :

“Hou uw lichaam en uw geest gezond : men moet er van jongsaf een gewoonte van maken, daarom.
Turnen kan nu ook in Leest voor jongens en meisjes van 6 tot 10 jaar.
Waar ? in de Sted. Basisschool, Ten Moortele te Leest.

Wanneer ? Iedere maandag en woensdag van 18 tot 19 uur.

Inlichtingen bij het secretariaat Hazelaarstraat 19 Mechelen.”

01-10-2013 om 05:17 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Zaterdag 29 december : Sportcentrum Leest : Rob De Nijs in concert.

Klub Mechelen Handbal haalde deze beroemde Nederlandse zanger, samen met orkest Bluesette naar het Sportcentrum Leest.

Inkom : 350 frank. (Folder onderaan)

1984 – Zondag 30 december : Kompetief tornooi ZVK Leest

Met de deelname van VV Leest, SV Leest, Biblo All Stars Kontich, Indoors Mechelen, Sportif
St-Amands en El Quichote Mechelen.

VV Leest haalde het in de finale met sprekende cijfers van El Quichote, een            zaalvoetbalteam van Spaanse Mechelaars. (‘DB’, februari ’85)

1984 – Maandag 31 december – Gazet van Mechelen : Ongeval

“Aan de oprit E10 ter hoogte van de Battelbrug te Mechelen, botsten zaterdagochtend

om 3 uur twee auto’s frontaal tegen elkaar.

De rampenwagen van de Mechelse brandweer rukte uit om de drie inzittenden, die in hun respectieve voertuigen zaten gekneld, te bevrijden.

Het echtpaar Dirk Van Rompaey – Sonja Leemans, uit de Clemenceaustraat te Sint            Katelijne Waver in het ene en Albert Schillemans uit de Winkelstraat nr. 8 te Leest, in het andere voertuig werden zwaar maar niet levensgevaarlijk gewond naar het ziekenhuis overgebracht.”

(Foto’s onderaan)

1984 – Maandag 31 december : Oudejaarsavondmenu en Sensationeel Showprogramma

Sportcentrum Leest organiseerde een “Oudejaarsavondviering” in het nieuwe            Sportcentrum van Leest.

Voor 950 fr. Kregen de gasten volgend menu voorgeschoteld :

Aperitief 1985, koninginnehapjes, tomatenroomsoep, parelhoenders met druiven en kroketten, feestgebak met mokka.

Dit alles besproeid met een halve fles wijn per persoon aan tafel.

Het orkest (Golden Bis Band) en de attracties (Fancy en het Ballet Aida De Quick) waren in de prijs begrepen. 

1984 – 31 december : Oudejaarsavond bij de Chiro.

In de chirolokalen werd het jaar van Orwell besloten met een bonte avond vol spelletjes, dans, muziek, filmpjes...

1984 – Overzicht

In het afgelopen jaar werden te Leest 25 kinderen gedoopt.
28 jongens en meisjes ontvingen het Heilig Vormsel en 20 jonge mensen hebben een kerkelijk huwelijk aangegaan, waarvan 8 in de parochiekerk.

Er waren 17 overlijdens te betreuren in de parochie.

(‘DB’, januari ’85)

-Advertentie ‘Rob De Nijs’ in concert.

-De zwaar toegetakelde wagens. (Foto : GvM)

-De folder van de Oudejaarsavondviering van het Sportcentrum Leest

-De uitnodiging met het menu.

27-09-2013 om 18:56 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Zaterdag 22 december : Kampioenenviering Duivenmelkers De Snelle Vlucht

            “Op zaterdag 22 december was het weer feest bij de duivenliefhebbers van de

            Snelle Vlucht op de Leest-Heide.

            Om 7 uur ’s avonds waren alle liefhebbers aanwezig.

            Mieke van den Doo had er weer voor gezorgd dat alles in orde was.

            De tafels werden goed verzorgd door Finke, de biefstuk was van eerste keus,

            400 gr. per man, een reuze kaliber.

            Onze twee duivels doe-al Paul en Guy Willems gaven ieder melker nog een

            goed gevulde envelope.

            Dan werden de gevierde kampioenen, Arnold Teughels en zoon Sylvain, in de

            bloemen gezet. Zij ontvingen een drielings diploma, want met z’n beiden wisten

            ze het klaar te stomen om kampioen te worden over de drie reeksen, kampioen

            oude duiven – jaarduiven en jonge duiven, honderd ten honderd.

            Daarna was het nog een gratis tombola met als prijs twee prachtige duivenkevies,

            die geschonken werden door Dokter Van Medegael, en gewonnen werden door

            Waaike Selleslagh en Eugeen Geerts, onze beide oudste leden, proficiat.

            De andere prijzen waren duiveneten, enz., ieder had prijs.

            Dan werden stoelen en tafels weggeschoven voor de danslustigen, er werd ook

            tussen pot en pint nog wat nagepraat over het komende vluchtseizoen...

                   Fille”

            (De Band,maart 1985) 

1984 – 22 december : TURBO ZAALVOETBALTORNOOI in Sporthal Leest

Turbo was een voetbalploeg die zijn spelers voornamelijk betrok uit de omgeving van de Mechelse Kleine Bareelstraat. De vereniging werd opgericht in 1983 met de bedoeling ‘de verzwakkende vriendschapsbanden terug wat aan te halen’.

In ’84 herbergde zij vooral jongeren die door hun studies de kans niet meer hadden om hun geliefde sport uit te oefenen en elk weekend bood Turbo hen de kans om hun overtollige energie kwijt te raken.

Om dit alles financieel haalbaar te maken organiseerde Turbo dit eerste zaalvoetbaltornooi dat plaatsvond in de sporthal te Leest.

De deelnemende ploegen waren : Buffalo’s (Jeugdhuis Nokerstraat Mechelen), Coka (Jeugdhuis Bonheiden), Hoje (Hombeek jeugd), Jeno Boys (Jeugdhuis Nokerstraat Mechelen), Mikaza (Jeugdhuis Bonheiden), Slurp (Vriendenclub Kampenhout), Turbo (Vriendenclub Mechelen) en Viseo (Vriendenclub Mechelen).

(Uit de programmabrochure)

1984 – Zondag 23 december : KERSTFEEST KON.FANFARE ‘ST.-CECILIA’.

Alle kinderen tussen 2 en 11 jaar werd om 14u45 verwacht in de zaal ‘Cecilia’ (bij Mariake en Willy) om samen met hun ouders, familieleden en vrienden feest te vieren.

De animators, Bart en Bertrand, stonden borg voor een namiddag vol plezier.

Zo brachten ze speciaal voor de kinderen een ‘snijdersbanklied’ over de fanfare.

Voor de deelnemers stonden er broodjes, koffiekoeken en koffie op het menu en alle  kinderen ontvingen een geschenk.

Om zeker te zijn van de aanwezigheid werd 100 fr. inschrijvingsgeld gevraagd. De helft daarvan werd aan de vierders terugbetaald.

De rechthebbende kinderen betaalden 50 fr. en kregen dit op het Kerstfeest terug.

(‘Van Toeters en Trompetten’, jaargang 4, nr.4) 

In dezelfde periodiek (jaargang 5, nr.1) verscheen volgend (ingekort) verslag :

“Dit jaar zorgden de gastheren Bart en Bertrand voor een bont gebeuren vol spel en kleur.

De 3 tot 5-jarigen moesten al hinkend hun kleurschijven in het corresponderende kleurvak deponeren. Dit spelletje gaf ons een interessant beeld over de kleurenkennis van deze kleine pagadders. Ze deden het uitstekend.

Vrouw Fortuna was te gast bij de 6 tot 8-jarigen. In de speelbak stond een reuzenweegschaal opgesteld. De kinderen moesten, één voor één in estafetteverband, verfpotten op de ene kant van de balans zetten terwijl de weegschaal in evenwicht werd gebracht door een andere jongen of meisje. Achteraf mochten de vaders en moeders het spelletje proberen. Natuurlijk had men de moeilijkheidsgraad aangepast. Het werd een echt pottenkraam.

Voor de oudste leeftijdscategorie (9 tot 11 jaar) was een kimspel voorzien. De kinderen kregen één minuut de tijd om een aantal voorwerpen, die op een bepaalde manier opgesteld stonden, te memoriseren. Wanneer de tijd verstreken was, werden de voorwerpen afgedekt en ontvingen zij een mand met dezelfde attributen die ze in de juiste volgorde moesten opstellen. De hersenen werden gepijnigd want dit bleek een moeilijk spelletje. De ouders mochten hun geheugensterkte ook eens beproeven maar Bart en Bertrand hadden stiekem een voorwerp weggenomen zodat er steeds iets niet klopte. Natuurlijk moest iedereen lachen met de verbaasde gezichten van de betrapte mama of papa.

Een feest zonder zang en muziek, dat bestaat niet. Bart en Bertrand hadden een grote rol papier met twaalf reuzetekeningen opgehangen. Zoals in de middeleeuwen, waar men niet kon lezen of schrijven, werd een boodschap of een bericht al zingend met tekeningen kenbaar gemaakt. Ons duo had een ‘snijdersbanklied’ over onze fanfare gecomponeerd. Er werd duchtig meegezongen en het dreunende refrein deed enkele nieuwsgierige papa’s een kijkje vanuit het aangrenzende café nemen. Op hun verre reizen hadden Bart en Bertrand ook nog een liedje geleerd van een oude Egyptenaar. Het was geschreven in het spijkerschrift. Velen begrepen de hyroglieven niet maar de kinderen waren er vlug mee weg.

Na deze taal– en zangles werden de ouders in de speelbak uitgenodigd. Elke papa en mama kreeg een ballon. Mekaar aflossend moesten ze met behulp van een luchtmatraspompje een ballon al wippend doen springen. De moeders wonnen deze gelijkopgaande strijd…maar ze hadden scherpere vingernagels, beweerden de overwonnen vaders.

En dan was er nog de prijsuitreiking van de tekenwedstrijd door ons blad georganiseerd.

De talentrijke artiesten waarop we zo fier mogen zijn, noemen : Katrien Verschueren (4j), Bart Vloebergh (4j), Inge Van den Heuvel (5j), Sandra Vloebergh (7j), Gunter Peeters (10j), Ilse Peeters (11j) en Erik VandenVondel (11j).

Na de lekkere broodjes en het geurend bakje koffie volgde de geschenkenuitreiking en een tombola met talrijke toffe prijzen. We danken in eerste instantie de vele schenkers voor hun mooi gebaar. Moe van het spelen en de armen vol speelgoed en prijzen togen de kinderen met hun ouders naar huis…”

1984 – 23 december : Chiro nam afscheid van afzwaaiende leiding.

Het ganse afscheidsfeest stond in het teken van de sport. De “aspirant-vevocers”  waren als bergbeklimmers uitgedost en werden de hele avond door de ganse chirogroep uitgedaagd in verschillende disciplines.

Tot slot werden Jean Van Praet, Marc Lefevre, Johan De Laet, Mie Lefever, Mia  Lamberts, Hilde De Beck, Gons Van den Bergh, Veerle De Bondt, Christel De Maeyer en Rita Van de Sande bedankt voor hun inzet, moed en kracht en veel pret toegewenst bij Vevoc. (zie ook februari 1985)

1984 – 25 december : Kerstmenu in het restaurant van Sportcentrum Leest

Het nieuwbakken “Sportcentrum Leest” organiseerde een eerste Kerst- en            Nieuwjaarsmenu.

Het Kerstmenu kostte 1.000 frank en bestond uit : “kerstaperitief met toastjes, videetje met kalfszwezerikken, witloofroomsoep, overheerlijke hazerug overgoten met twee sausjes, appeltje en veenbessen en amandelkroketten, kerststronk, mokka en klementijntjes...” 

1984 – 25 december : Bejaardenbezoek

Traditioneel op kerstmisdag gingen de leiders, leidsters en aspi’s van de chiro op  bezoek bij de bejaarden van Leest.

De leidingskring voor Kerstmis had reeds de handen uit de mouwen gestoken om zelf prachtige kerststronkjes te maken. Met dit kleine geschenk trok iedereen op pad naar zijn of haar respectievelijke adressen.

1984 – 26 december : Recreatietornooi ZVK Leest

Tweede Kerstdag. Tornooi voor recreatieploegen zaalvoetbal waaronder 5 Leestse ploegen :

Rode Lantaarn (Fam. Vloeberghen), Drie Gapers, Vicke Boys (café Vicke), DH’82 (familie D’Hondt) en KWB Leest. Verder nog met de April Boys uit Breendonk, de Vruuters uit Willebroek en ZVC Diplomats uit Mechelen.

Op dit tornooi mochten maximum twee spelers actief in de Belgische Bond, deelnemen.

In de finale versloegen de Vicke Boys de Vruuters met 3-1.

(Programmabrochure)

1984 – 27 december – De Mechelse Week :

            Voetbal nationaal : Leestenaar Rudi Van Hoof

“Het voetbal in de nationale afdelingen scheerde hoge toppen in 1984.

KV Mechelen presteerde goed in eerste klasse en ook Racing, dat op het nippertje de promotie naar eerste klasse miste, stond meerdere malen in de schijnwerpers.

Zowel bij geel en rood als bij groen en wit waren er echter geen grote uitblinkers.

Als figuur van 1984 kozen wij de Racinger Rudi Van Hoof.

Zijn aanduiding is te rechtvaardigen door zijn 250 wedstrijden die hij voor Racing in het eerste elftal speelde. Ook bij KV Mechelen zit zo iemand. Benny Asselberghs is ook een trouwe clubspeler.

Voor Rudi Van Hoof zou het echter zijn laatste jaar in de liga kunnen zijn.

Met zijn 31 jaar is Van Hoof volgens eigen zeggen op de terugweg.

Wel wil hij dit seizoen in schoonheid afscheid nemen, en dit liefst met een kampioenstitel.
Als 20-jarige maakte Van Hoof zijn debuut in het eerste elftal van Racing.

Dat was in 1975 toen Racing in eerste klasse uitkwam. Dat dit steeds iets doet als jongere in eerste klasse debuteren getuigt Rudi Van Hoof.

Hij speelde in zijn loopbaan zowat op alle plaatsen, behalve vooraan.
Aanvankelijk was Van Hoof kapitein van Racing maar volgens zijn zeggen is deze band hem zonder boe of ba plotseling afgenomen.

Hebben wij dat dit seizoen nog ergens gezien ? Van Hoof weet van zijn eigen dat hij geen vedettespeler is geweest. Wel een energieke speler met veel ijver en inzet die nooit verlegen zat om zijn shirtje nat te maken. Dat heeft bij de supporters steeds waardering afgedwongen.

Hij kreeg dan ook de bronzen schoen.
Van Hoof is ook een speler waarop nooit een transferprijs op zijn hoofd stond.

Hij wachtte wel steeds tot het laatste moment om bij te tekenen. Ondanks dat hij uit eigen Racingkweek komt (die hebben het altijd moeilijker) kwam hij met zijn voorwaarden toch steeds aan zijn trekken.

Momenteel is Van Hoof één van de weinige Mechelaars in de ploeg en dat is ook wel een apart gevoel.”

 Bijgev.:

-Het Kerstmenu in het restaurant van Sportcentrum Leest.

-Rudi Van Hoof.

27-09-2013 om 18:48 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 –  11 december : Frans Piessens jr. werd Erevoorzitter van de Kon. Fanfare St.-Cecilia

“Frans Piessens jr. is de zoon van Pol Piessens en Angèle Van Praet. Hij werd bestuurslid van de fanfare in 1980. Toen zijn moeder niet meer zo frequent naar de bestuursvergaderingen kon komen, stelde zij voor dat haar oudste zoon samen met haar de taak van erevoorzitter zou waarnemen. Het bestuur stemde hiermee in en stelde hem als dusdanig aan in de vergadering van 11 december 1984.

Volgens de traditie was ook deze erevoorzitter in zijn jonge jaren muzikant geweest en wel van 1958 tot 1969.

Tijdens zijn erevoorzitterschap stelde hij het ‘zaaltje Piessens’ achter de huizenrij aan de Dorpsstraat (Noot : ‘de Root’ genoemd) ter beschikking van de fanfare toen het café en de zaal ‘St.-Cecilia’ niet meer verhuurd werden en de vereniging geen repetitielokaal meer had.”

(‘Leest in Feest’, Stan Gobien)

1984 – 11 december : Z.V.K. LEEST (5^e Prov. G Antwerpen)

“Hallo , hier zijn we dan met meer nieuws van onze zaalvoetbalclub.
Nadat wij het seizoen vrij succesrijk zijn gestart met zes punten op tien, zijn we verder blijven resultaten halen in stijgende lijn, want uit de volgende vijf matchen behaalden we tien punten, meteen goed voor een tweede plaats in de huidige klassering, achter het ongenaakbare Derby Sport uit Hemiksem die alle punten behaalden (20/20).
Dus kunnen we zeker terugblikken op een geslaagde heenronde, zowel op sportief als op menselijk vlak, getuige daarvan ons eerste barbecue-feestje bij één van de spelers thuis.

Ook bij onze tweede ploeg gaat alles opperbest. Er wordt al eens gewonnen met hoge cijfers en ook al eens verloren (zij het dan één enkele keer).

Hier volgen dan de uitslagen : ZVK Leest - Leest-Sportif : 8-3; Nieuw Park – Leest : 7-3;

Leest – Torpedo Flamingo : 6-5;  Patsy Boys – Leest : 5-7;  Leest – SV Leest : 4-2.

Deze laatste match ging door onder ruime publieke belangstelling en met beide ploegen in hun sterkste opstelling. Het werd dan ook een spannende match in een echte derby(cup)sfeer met wisselende kansen. Uiteindelijk wonnen we dan de Leestse derby met 4-2, na enkele mooie goals van o.a. Frank De Prins.

De uitslagen van de tweede ploeg : Veteranen VV Leest – Leest : 4-7; Leest – Lord Nelson III : 11-4; KWB Leest – Leest : 1-18; Leest – Golvers Tisselt : 8-3; Leest – Familieboys : 4-12.

Hedwig D.D.”

(‘De Band’, januari 1985) 

1984 – 13 december – De Mechelse Week :

                            Leest – Archeologische opgravingen.

“De opgravingen die de Archeologische Vereniging in Mechelen en omstreken verricht, kunnen alleszins succesvol genoemd worden.

Vorig jaar werd een deel van een Romeinse villa aan de “Steynemolen” te Leest blootgelegd. Wegens omstandigheden heeft men de opgravingen destijds moeten staken, maar vermits de ontdekking tot verder werken aanspoorde, ging men opnieuw van start.

De noeste arbeid van de vereniging werd dan ook beloond.

Een gebouw met offerplaats (de Romeinen offerden immers aan hun goden) werd vrijgelegd.
De funderingsmuren, bestaande uit een aantal verbonden zandstenen en keien, konden grotendeels opgetekend worden.

Het voorste deel van het gebouw bevatte een vloer in Romeinse beton : d.i. een samenstelling van gemalen tegels en zand. Uit de fundering aan de zijkant van het gebouw blijkt dat de villa een badplaats bezat.

De ontdekking van de Archeologische Vereniging betreft dus een welstellend landbouwbedrijf dat gedurende een lange tijd bewoond werd, nl. tussen de tweede helft van de 2^de eeuw en de eerste helft van de 3^de eeuw.

De villa is gelegen in de nabijheid van een diverticulum weg : d.i. een zijbaan van een Romeinse hoofdweg die dikwijls als verbindingsweg tussen twee heirbanen dienstig was.
Het tracé van deze diverticulum weg is vermoedelijk van Breendonk naar Tisselt, de Steynemolen, de Larestraat in Hombeek, over Zemst-Laar naar Elewijt waar zich een militair kamp met nederzetting uit de Romeinse periode bevond. Deze weg zou als verbindingsbaan fungeren tussen de Romeinse Heirbaan Asse (in de nabijheid van Aalst) – Kontich – richting Nederland en de Romeinse heirbaan Elewijt-Rumst.

In de waterput van de villa werden vele voorwerpen daterend van de derde eeuw na Chr. Teruggevonden; nl. Een complete hypocausttegel (d.i. een holle steen met openingen om de warme lucht door te laten – het Romeinse systeem van centrale verwarming), enkele gave dakpannen, een lederen vouwschoen, enkele halzen van kruiken en ijzeren voorwerpen.

De opgraving van de waterput diende omwille van de barslechte weersomstandigheden gestaakt te worden, hetgeen verdere ontdekkingen uitstelt tot volgende lente.

(...)

       I.V.”

1984 – 14 december : Uitbetaling Spaarkas en Souper SK Leest

In het Chalet van S.K.. Deelname in de kosten : 350 fr voor leden, niet-leden betaalden

600 fr.

Op het menu : koninginnenhapje, ossestaartsoep, geflambeerd varkenshaasje met kroketten, rijstpap met fruit, koffie en gebak. 

1984 – Vrijdag 21 december : Finale Belgisch Play-Backkampioenschap.

Patrick De Coninck werd eindwinnaar en Leestse meisjes wonnen de prijs van het publiek.

Ruim 2.500 aanwezigen woonden de finale van het eerste Belgisch play-backkampioenschap, ingericht door V.V. Leest, bij.

Bij de 35 overgebleven finalisten één formatie uit Leest : Daisy Spruyt en “De Dolly Dots”.

Deze groep bestond uit 6 fervente voetballiefhebsters die allen speelden in        competitieverband in de vrouwenafdeling van V.V. Leest.

Daisy Spruyt, 14 jaar, studeerde voor kapster aan het Coloma-instituut te Mechelen.

Monique Mees, 15 jaar, volgde Latijn-Wiskunde aan de B.I.M., Marina Huys, 17 jaar, studeerde Handel aan de Ursulinen te Mechelen. Christa Huys, 16 jaar, studeerde aan de S.I..T.O. en Karin Selleslagh, 17 jaar, studeerde aan de Loretten.

Zij brachten het nummer “She’s a lier”.

De Leestse meisjes hadden zich voor deze finale grondig voorbereid. Iedere dinsdag- en vrijdagavond werd er gedurende 1 uur getraind. Het chalet van VV Leest leende zich uitstekend voor deze gelegenheid. De groep zorgde geheel zelf voor haar management, besliste zelf over veranderingen qua dansstijl, kledingscombinaties e.d. Voor de make-up en haartooi zorgde Tina Delclo, een leerlinge aan het Coloma-instituut.

Voor de organisatie kon V.V. Leest beroep doen op de samenwerking van het  weekblad Story, Radio Reflex en De Mechelse Week.

Uiteindelijk werd Patrick De Coninck eindwinnaar met een Michael Jackson-imitatie.

De Leestse “Dolly Dots” van Daisy Spruyt kregen de prijs van het publiek, goed voor 25.000 frank.

(Samenvatting uit diverse artikels van ‘De Mechelse Week’  van 20/12  en 27/12/84)

Foto’s (DMW) :

-De winnaar van de finale Patrick De Coninck in gesprek met presentatrice Micha Marah. Organisator Gust Emmeregs luistert belangstellend toe.

-De Leestse sporthal zat nokvol.

-De Leestse ‘Dolly Dots’  kregen de prijs van het publiek.

27-09-2013 om 18:23 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Maandag 10 december : Mislukte overval te Leest.

“Aan de Kouter 54 te Leest werd in de vooravond door onbekenden aangebeld.

Niets vermoedend opende het echtpaar Spoelders-Verschueren de deur en men stond plots oog in oog met twee gemaskerde en gewapende mannen.

De twee ouderlingen boden onmiddellijk verzet, en er vielen zelfs enkele klappen.

De overvallers moeten door de geboden weerstand alleszins verrast geweest zijn, want ze sloegen met hun auto op de vlucht, richting Leest – Dorp.

Het echtpaar Spoelders – Verschueren haalde hulp bij de buren, die onmiddellijk  de politie verwittigden.

De overvallen ouderlingen dienden door een dokter te worden verzorgd.

De politie heeft voorlopig nog geen spoor van de daders.”

(Gazet van Mechelen 13/12/1984)

In ‘De Band’ van januari 1985 verscheen daarvan volgend verslag :

OVERVAL IN DE KOUTER

“Wij bellen aan bij Jeankske Spoelders en zijn vrouw Maria in de Kouter. Het duurde even voor we binnen mochten : twee sloten werden opengedraaid en de deurketting weggeschoven. Lachend zegt Jan : ‘Wij hebben geen schrik van late bezoekers.’

Voor wij een vraag kunnen stellen zijn Jan en Maria reeds bezig met hun verhaal, soms zelfs door mekaar, zo zijn ze nog gepakt van wat ze meegemaakt hebben.
Jan vertelt : ‘Ik zat op maandag 10 december naar de TV te kijken, het moet kwart na acht, half negen geweest zijn. ‘Extra Time’ was nog maar goed begonnen. Er wordt gebeld. Wij zeggen ‘wie zou dat nog kunnen zijn ?’ en haasten ons nog niet om open te doen. Er wordt weer gebeld. Dan wordt er op de rol geklopt. Ik denk bij mijn eigen, daar scheelt wat, misschien de geburen of een accident. Ik ga dus maar opendoen. Ik doe de deur open op een kier, en geloven of niet, op dat zelfde moment heb ik het voorgevoel dat het niet pluis is, ik zet mijn voet nog tegen de deur, maar te laat. Ze vliegen met geweld op mij : twee mannen met een zwart masker waarin gaten gesneden waren voor hun ogen. De ene droeg een karabijn, de andere een revolver.

‘Zwijgen meneer !’ roepen ze direct in plat Mechels. De man met de revolver loopt verder in de gang naar achter, waar ons Maria nog van niets wetend aan het strijken is. Ik zie dat de man met het geweer die voor mij staat, zijn geweer niet op mij richt, maar schuin omhoog houdt. Zonder nadenken grijp ik het geweer vast en beginnen we te vechten. De man roept : ‘afblijven meneer, of ik schiet !’ Op dat gerucht is de overvaller met de revolver teruggekomen en geeft mij een slag op het hoofd met de kolf van zijn revolver. Ik stuikte neer. De man met de revolver loopt dan terug naar achter en botst daar op ons Maria.’

Nu begint Maria haar verhaal : ‘Ik zie eerst die revolver en dan het masker. ‘Zwijgen madame,’ roept hij. Ik verschiet en loop zonder het echt goed te weten langs de achterdeur naar buiten. Ik begin daar te schreeuwen en om hulp te roepen. Ik liep op het steenwegske naast ons huis, als de overvaller, die mij gevolgd was, mij inhaalt. Hij legt zijn hand op mijn mond om mij te doen stoppen met roepen en houdt zijn revolver in mijn hals. In een flits denk ik ‘ai, nu ben ik er toch nog aan.’ En net zoals onze Jan krijg ik een klop. Hij moet me toch losgelaten hebben, in ieder geval ben ik bij die van Warreke (familie Van Steenwinkel) binnen geraakt.’

Nu gaat Jan weer verder met zijn verhaal : ‘Die man met zijn geweer die mij vooraan in de gang in bedwang hield moet ongerust geworden zijn over het wegblijven van zijn maat en is ook langs achter buiten gelopen. Buiten was niets meer te zien en ik ben op mijn kousen door het veld naar Van Loo gelopen om de politie op te bellen. Maar toen wisten we nog niet dat de politie al verwittigd was. Nancy De Nijn, de dochter van onze gebuur, had geschreeuw gehoord, dacht dat er een meisje aangerand werd en had dus al de 900 opgebeld. De politie was heel vlug ter plaatse. Fons De Nijn is nog buiten gekomen om te kijken en heeft twee mannen gezien die gewoon over straat gingen en heeft nog gedacht dat het deugnieten waren die belleke-trek gedaan hadden.’

De auto stond in de Prinsenlaan en zoals achteraf uitgekomen is, zijn de overvallers door de Kerkenblokweg en het wegje naast de Fam. Bradt terug op de Kouter gekomen en zo verdwenen. Dat was het relaas der feiten van Jan en Maria.

‘Ja,’ zeggen ze, ‘het is nu allemaal voorbij. Maar geloof mij, de schrik blijft in uw lijf zitten. En ge hebt zoveel vragen waarop ge geen antwoord kunt geven. Waarom nu juist bij ons, een gewoon huis in de Kouter ? En wat zijn ze eigenlijk van plan geweest ? Want dat weten ze nu wel, bij gewone mensen, dat er geen geld in huis is. Dat was vroeger zo niet, maar ja, ze weten dat als ze gepakt worden ze tegenwoordig toch zo rap losgelaten worden. En oh ja, zegt Jan, dat ik een gat in mijn kop had voelde ik eerst zelfs niet. Het is eerst de politie die me zei : ‘Mijnheer, het bloed loopt in uw nek.’ Ze hebben ons dan allebei met de 900 meegenomen, mijn wonde is dan genaaid en wij konden terug naar huis, maar we zijn bij ons dochter gaan slapen. En ge moet nu niet denken dat ik een held ben of een vechter, ik verschoot van mijn eigen reactie. In zo’n momenten gaat het zo rap dat ge niet denkt, maar dat komt zo in u op. Stillekens aan kunt ge er toch al eens met lachen : ’t waren dan toch ‘beleefde’ overvallers; ze zegden altijd Mijnheer en Mademe, zoals…’Zwijgen Madame’…en …’Pas op Mijnheer, of ik schiet !’…

    KD en RV.”

27-09-2013 om 08:07 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – 9 december :  Worden Mechelse fusiegemeenten stiefmoederlijk behandeld ?

“Uit de zopas goedgekeurde stadsbegroting blijkt dat Mechelen volgend jaar zo’n 20,9 miljoen fr. gaat spenderen aan wegen- en rioleringswerken.

Toch maakte CVP-raadslid, Gust Emmeregs uit Leest, een aantal bedenkingen en was hij zelfs van mening dat er in de Mechelse fusiegemeenten maar weinig gebeurt.
”Zij worden stiefmoederlijk behandeld!”, aldus raadslid Emmeregs.

Uit de begroting 1985 kon hij opmaken dat er niet veel te verwachten staat.

En nochtans dienen er enkele oude, versleten, en zelfs gevaarlijke straten, snel opgekalfaterd, meende interpellant. Hij wees hierbij de Leestsesteenweg te Mechelen aan, de vooroorlogse Tisseltbaan en de fameuze Vinkstraat te Leest, waar dringend een verbreed wegdek nodig is om het toenemend verkeer aan te kunnen.

Voorts had Emmeregs het nog over de Molenstraat te Leest, en de Pikkerie te Hombeek, de achterkant van Mechelen, waar men bij elke regenbui zijn zwembroek kan aantrekken om een duikje te doen in de herschapen poelen voor de woningen.

‘Die mensen wonen allemaal in Mechelen. Ik zou zeggen, zij betalen evenveel belastingen als de Mechelaars in het centrum’, riep de CVP-er uit.

Toen deze Mechelse fusiegemeenten nog autonoom waren, zei Gust Emmeregs, konden zij toch elk jaar minstens één belangrijk project realiseren. ‘Zeg mij eens welke speciale projecten het stadsbestuur van Mechelen na bijna 8 jaar fusies heeft kunnen realiseren ?’ vroeg de Leestenaar.

Wel gelijke behandeling

Schepen van Openbare Werken Jean Van der Sande (SP) replikeerde  op de toch wel vrij scherpe uitlatingen van Emmeregs. De schepen zei dat hij over een budget beschikte van 15 miljoen (voetpaden, wegenis), maar dat dit voor gans Groot-Mechelen is. Volgens hem worden de fusiegemeenten evenredig behandeld. De schepen wees er overigens ook op dat het stadsbestuur met de fusie de reeds jarenlang slechte straten uit die gemeenten hebben ‘geërfd’. De vroegere autonome besturen hebben er toch ook maar weinig aan gedaan. Wij kregen bij de fusie al hun plannen overhandigd. Maar tussen plannen maken en uitvoeren ligt nog een lange administratieve, maar vooral financiële weg, aldus Van der Sande.

Zo is de stad reeds jaren bezig met de Leestsesteenweg. Dit project staat voor 1987 op het uitvoeringsprogramma. De kosten (weg aanleggen en riolering) zijn geraamd op 22 miljoen. Met de Molenstraat wordt in de lente begonnen en voor de Tisseltbaan wacht men op de principiële belofte van toelagen om in aanbesteding te kunnen gaan. Volgens de schepen heeft de stad de jongste jaren al heel wat werk verricht aan landbouwwegen in de fusiegemeenten.

Nieuwe spoorwegbrug

Gust Emmeregs (CVP) had het ook over de gevaarlijke viaduct aan de Juniorslaan, die door de NMBS werd aangelegd naar aanleiding van de electrificatiewerken van haar spoorwegnet. Deze viaduct krijgt druk verkeer te verwerken tussen Tisselt en Leest.
Emmeregs wees erop dat deze, sedert augustus jl., opengestelde viaduct niet is verlicht en door zijn helling bijzonder gevaarlijk is.

Er gebeurde overigens reeds een zwaar verkeersongeval, en met de wintermaanden voor de boeg is het zeker opletten geblazen.

Schepen Van der Sande antwoordde dat de NMBS voor de lichtpunten zou zorgen. Het werk zou door Intercom worden uitgevoerd. Het stadsbestuur zal bij de NMBS nogmaals aandringen om de verlichting zo spoedig mogelijk aan te brengen langsheen –wat men in Leest nu reeds is gaan noemen- deze ‘flopbrug’.”

(L. De Nijn, HLN 9/12/84)

1984 – Zondag 9 december : Chiro Sinterklaasfeest

Het groot  lokaal in het parochiecomplex was die dag omgetoverd in een ware            speelruimte. De Prutskes, Sloebers en Speelklubmeisjes en jongens waren die  namiddag uitgenodigd op het Sinterklaasfeest.

In de warme ruimte stonden grote geschenkdozen opgesteld. Elke doos zat vol knutselmateriaal.

Er werd geknutseld en getekend dat het een lieve lust was en toen Sinterklaas arriveerde werd hij verwelkomd met een passend lied,waarna hij plaats nam op zijn troon en vergast werd op poppenkast.  

Tot slot mocht elke jongen en meisje tot bij de grote kindervriend komen die zijn dikke boek raadpleegde en over elk van hen iets wist te vertellen.

Foto’s  (HLN) :

-De viaduct op de Juniorslaan. Nog onverlicht en een gevaar voor de automobiisten. De verlichtingspalen liggen reeds geruime tijd klaar om geplaatst te worden.

-Bijna maandelijks vallen er”gaten”  in de rijweg van de Tisseltbaan.

-De Vinkstraat te Leest : de rijweg dient verbreed. Hiervoor dienen bewoners een deel van hun gronden af te staan. Reeds jaren worden er met de stad   onderhandelingen gevoerd. Daarom laat de verbreding zolang op zich wachten,aldus schepen Van der Sande.

27-09-2013 om 07:49 geschreven door Marcel Van Hoof

Een kijkje op de SP-SVV-Hobbytentoonstelling.

1984 – Zaterdag 8 en zondag 9 december : 5^de Hobby-Tentoonstelling SP Leest

De openingsrede werd gehouden door G. Joris, schepen van onderwijs, waarna een receptie volgde. De schepen behandelde daarin het onderwerp “vrije tijdsbesteding”.

Hij stelde vast dat de mensen hun vrije tijd meestal op een onzinnige wijze besteden en dat het aanwenden daarvan aangeleerd diende te worden. In die richting nam het Mechelse stadsbestuur talrijke maatregelen aldus spreker.

Standhouders : Jacques Sontrop met speleologie, het Humanistisch Verbond, de  postzegelclub A. Spinoy, S.I.T.O. + S.M.S.1 met meubelmaken, publiciteit, binnenhuis en plastische kunsten.

S.T.I.M. (sociale promotie) : macramé, kantklossen, weven.

Stefan De Wit : spelcomputer / gebruiscomputer.

Stedelijke Academie : portretschilderen.

R.I.K.A. : kunstvoorwerpen.

Rommelmarkt en S.T.I.M. dagschool : schoonheidsverzorging/haartooi en computer.

Diane De Wit : bakken als hobby.

Dit alles gecombineerd met drankgelegenheid en gelegenheidsrestaurant alwaar            pannenkoeken geserveerd werden.

            (‘Voor Allen’, 6/10/84)

In dezelfde ‘Voor Allen’ stonden de zittingsuren van de SP-mandatarissen vermeld :

Elke tweede zondag van de maand : Georges JORIS op het gemeentehuis van Leest van 10 tot 11 uur.
Constant DE MEESTER en Jef VLOEBERGHEN in lokaal St.Cecilia van 11 tot 12 uur.

De Mechelse Week over de Hobby-Tentoonstelling :

“…De heer Joris, schepen van onderwijs, behandelde in zijn openingsrede op een grondige wijze het onderwerp ‘vrije tijdsbesteding’. Hij vermeldde dat bij de invoering van werktijdverkorting de baancafés als paddestoelen uit de grond schoten. Waardoor men zich de vraag kan stellen of men destijds de groei van de middenstand wou bevorderen. Het dient echter vastgesteld dat de mensen hun vrije tijd meestal op een onzinnige wijze besteden. Het aanwenden van vrije tijd dient bijgevolg aangeleerd te worden. Het stadsbestuur heeft dan ook talrijke maatregelen in die richting genomen, immers, een hele reeks instellingen werden opgericht : het muziekconservatorium, de stedelijke academie, de Tivoli kinderboerderij, het sportcentrum De Nekker, talrijke musea, enz.

Bovendien wees hij vooral op de rol die de Stedelijke onderwijsinstellingen vervullen t.o.v. het aanwenden van vrije tijd. Reden waarom het Rijksinstituut voor Kunstambachten, de S.T.I.M. en de S.I.T.O. de stedelijke academie kunstwerken, op deze hobbytentoonstelling aanwezig waren, en de producten van hun leerlingen avondonderwijs tentoon stelden.

Maar om vrije tijd op een nuttige wijze te besteden, hoeft men zich niet noodzakelijk tot de kunst te wenden : daarvan getuigen de andere standhouders : postzegelclub A. Spinoy, Jacques Sontrop, Diane De Wit, enz.

Kortom deze tentoonstelling was alleszins een streling voor het oog.” 

1984 – 8 december : Dia-Avond ‘Dag in, dag uit’ van VU Hombeek-Leest

In huize ’t Seel, Juniorslaan 114, Leest.

(‘Voor U Nieuws’, september ’84)

1984 – Zaterdag 8 december : 11^de St. Niklaasbal van V.V. Leest

“Gans het jaar staan wij klaar om onze jeugdspelers, Uw kinderen, te begeleiden. Het zou een stimulans voor ons zijn op dit bal, naast al onze supporters en sympathisanten, ook U ouders van onze jeugdspelers te mogen begroeten.

Naast het orkest Guy Mayer hebben wij aangepaste muziek voor de jeugd voorzien in onze bar.

Natuurlijk is het normaal dat op een St. Niklaasbal ook de goede Sint en zijn knecht van de partij zijn.
Aan allen tot zaterdag 8 december.

     Het bestuur.”

(Folder van VV Leest)

27-09-2013 om 07:33 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – 3 december : Brief van zuster Juanita De Boeck

“Beste familie, liefste medezusters en Goede Vrienden,

Weer al eens de zalige tijd om beste kerstwensen te sturen aan U  allen, goede vrienden en weldoeners. Dat de vrede van Kerstmis ook in uw leven moge anwezig zijn en u een gelukkig Nieuwjaar moge brengen en dat al uw wensen mogen in vervulling gaan.

Een beetje nieuws over de bouw waaraan U allen in enige mate hebt bijgedragen zal U deugd doen. Ik stuur een tekening mee van wat het in de toekomst zal worden. Nu staat de ruwbouw er al. Tegen als U deze brief zult lezen, zal die volledig af zijn. Dan volgt het plaatsen van vensters en deuren en de installatie van water, licht, gas. Dat zal een 6 maand tijd vragen. Dus tegen de winter hier zullen we er nog niet kunnen aan denken erin te zijn.

Maar we moeten nu maar veel geduld hebben. Verder gaat het werk hier zoals altijd : verder met zijn problemen, armoede en noden, waaraan we zoveel mogelijk verzachting willen brengen; oudjes, zieken, kinderen, steeds alles vol. Maar het is een dagelijks mirakel dat we hier nooit iets te kort hebben om ze te helpen.

We zijn ook een grote stap vooruit met de onderhandelingen van Chili en Argentinië. Wat een geluk !

In ’t zuiden van Chili is er ook een vuurspuwende berg in werking gegaan maar tot hiertoe laat de grote uitbarsting op zich wachten. Af en toe schudden we ook wakker door kleine aardschokken.

Eindelijk zijn we aan zomerweer geraakt maar toch is het nog niet heel vast. Het was een natte lente.

14 december, einde schooljaar en dan voorbereiding Kerstfeest en de vakantie van de kinderen. Zo is hier altijd wat nieuws en blijft men jong en idealistisch met al de veranderingen en verrassingen van elke dag.

Ik wens U allen hetzelfde dynamisme toe. Dat houdt een mens levend, is dit een echt beeld van de scheppende God – 6 dagen werken – en Hij zag dat het goed was. In die zin wil ik 1985 binnengaan en wens ik U allen hetzelfde;

   Zeer genegen, Juanita.”

(‘DB’, februari 1985)

Zie schets onderaan.

1984 – 4 december – Het Laatste Nieuws :

            Mechelse begroting : 330 miljoen uitgaven.

            Schepen van Openbare Werken Jean Van der Sande, gaf tijdens het begrotingsdebat

            zijn jaarlijkse toelichting bij de buitengewone begroting van 1985.

            Het gaat volgens hem weer over een sterk afgeslankte buitengewone begroting.

            (...)

            In de eerste plaats zijn er 37,5 miljoen frank genoteerd voor vroeger genomen

            initiatieven waaronder 1,5 miljoen voor de Molenstraat te Leest. 

            (...)”

Krantenfoto onderaan.

1984 – 7 december : Groot Pannenkoekenfeest bij 4-jarig bestaan Korneel

            Op vrijdag 7 december kwam om 19u30 de Goede Sint met zijn drie guitige

            knechten de 120 aanwezige leden bezoeken op het 4-jarig bestaan van de

            volksdansgroep. Vijftien nieuwe leden werden door een doopplechtigheid

            volledig in de groep opgenomen. Daarna riep Zwarte Piet elke groep

            afzonderlijk op het podium, waar alle deugnieten op het matje moesten

            verschijnen.

            Sinterklaas had voor elkeen een pakje bij.

            Door elke groep werden enkele dansjes uitgevoerd waarbij de zwarte knechten

            gezellig mee in het rond sprongen.

            Om 22u30 werd het heerlijke feest besloten met een avondlied.

            (De Band, januari 1985) 

1984 – Vrijdag 7 december : CSC-Interwijkenkwis

Om 20 u. in de zaal Sint-Cecilia. (‘Voor Allen’, 1/12/84)

-De tekening die Jeanne De Boeck naar ‘De Band’ stuurde van het ‘Hogar de Cristo’.

-De Leestse Molenstraat, beter bekend als “De hel van het Noorden”.In het voorjaar van 1985 krijgt zij eindelijk een nieuw rioleringsnet en een wegdek zonder putten.

27-09-2013 om 07:24 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – 2 december : 250^ste Wedstrijd van Rudi Van Hoof (foto’s onderaan)

            Voor de aftrap van de voetbalwedstrijd Patro Eisden-Racing Mechelen werd

            Leestenaar Rudi Van Hoof door bestuur en supportersfederatie van Racing

            in de bloemetjes gezet.

            Aanleiding was de 250-ste wedstrijd van Rudi in het eerste elftal.

            In Het Laatste Nieuws verscheen van Willy Romain volgende kop en verslag :

            Heel Racing jubelt om Rudi Van Hoofs 250^ste.

“Rudi Van Hoof weet het zelf niet zo best. De man die voor de aftrap van de Racingmatch tegen Eisden onder bloemstukken en planten werd bedolven, speelde zijn 250^ste match in het eerste elftal al enkele weken geleden. De officiële viering gebeurde echter zondag, en het werd een schlager van formaat. Ten eerste omdat de jubilaris zich extra inzette, en meteen zijn beste wedstrijd van een uitstekend seizoen tot stand bracht. Ten tweede omdat Racing fraai, logisch en verdiend won met een gelegenheidsformatie.

En ten derde omdat Van Hoof precies zondag voor het eerst weer de rode kapiteinsarmband mocht dragen die hij voor enkele seizoenen in eigenaardige omstandigheden had moeten afgeven.

-Hoeveel matchen ik juist speelde herinner ik mij niet tot op één eenheid, lachte Rudi na de winstmatch tegen Patro. Maar ik voetbal in de fanionploeg sedert ruim 10 seizoenen, maakte het jaar in de topklasse mee samen met spelers als Guy Hanssens en Heinz Schönberger.

Van Hoof is er pas vorige zomer 30 geworden, kan dus normaal nog enkele jaartjes mee en is nog van het uitstervende ras van eigen clubspelers zoals groenwit er toch enkele rijk is.

Behalve Rudi voetbalden ook Ronny Claes, Patrick Van Kets en tweede doelman Roger Vandaele nooit met andere clubkleuren als die van Mechelens oudste club.

(...) 

250^ste wedstrijd voor Rudi Van Hoof

Zondag voor de aftrap van de wedstrijd tegen Patro Eisden zal Rudi Van Hoof door bestuur en supportersfederatie van Racing Mechelen in de bloemetjes worden gezet. Van Hoof speelt tegen de Limburgers immers zijn 250^ste officiële wedstrijd met het eerste elftal.

250 wedstrijden is niet iets om zo maar te laten voorbij gaan. Het is een bewijs dat Van Hoof in de voorbije seizoenen heel wat diensten heeft bewezen aan groen en wit. Het is eveneens een bewijs dat een voetballer het mits karakter ook ver kan schoppen.

Bij de jeugd was Rudi Van Hoof zeker dat type van speler niet waarvan men zegde ‘die man heeft klasse in huis’. Neen, Rudi moest het vooral hebben van zijn inzet en fysieke conditie.

Het was trouwens daardoor dat Van Hoof werd opgevist voor het eerste elftal. In de verdediging was Rudi voor de Racingtrainers steeds een bruikbaar element zeker dan wanneer er mandekking dient gespeeld te worden. Rudi Van Hoof was een ‘knoeselbijter’ zoals men dat noemt.

Er is een tijd van komen, er is een tijd van gaan. Rudi Van Hoof heeft dit seizoen meer last van de fysieke conditie dan voorheen. Niet helemaal onlogisch trouwens. Toch blijft de flankverdediger uit het elftal van de leiders in de tweede afdeling voor trainer Albert Bers een vaste titularis. Een bewijs dat Bers nog op Van Hoof rekent om dit seizoen mee te helpen voor het behalen van de titel of om Racing via de eindronde naar eerste afdeling te loodsen.

Voor Rudi Van Hoof zou het beslist een mooie beloning zijn voor een lange loopbaan bij de oudste Mechelse club. Een soort van mooi afscheid. Een mooi afscheid dat Rudi zeker verdienst.

Voor de 250^ste wedstrijd van Rudi Van Hoof zouden de spelers zich dus extra moeten inspannen om ook Patro Eisden zonder punten huiswaarts te sturen. In dat geval is Racing Mechelen herfstkampioen in tweede en blijft de kloof met concurrent RWDM minstens vier punten. Het moet kunnen, na de viering van Van Hoof en Ingrid Berghmans. Want ook Ingrid wordt zondag gevierd voor het behalen van haar wereldtitels. (RDS)

(GvM, 29 november)

1984 – 2 december : Omzendbrief Vriendenkring van de Stedelijke Basisschool Leest

“…Tijdens de kaartavond werden ons door ouders van leerlingen en oud-leerlingen een aantal voorstellen gedaan :

-Oprichting van een zaalvoetbalploeg. Het is zeker niet de bedoeling om in competitie uit te

komen, toch niet de eerste jaren. Hoofddoel wordt wat aan de fysische conditie te doen en samen wat gezellige, sportieve uurtjes door te brengen.

-Oprichting van een basketploeg. Hiervoor zijn nog niet zoveel kandidaten, maar de mogelijkheid bestaat dat er ook hier wat van komt.

-Voor de dames hebben we een optie genomen voor de nog vrije avonden in de gymzaal van de school. Zij willen een turnclubje oprichten en eventueel ook aan aerobic of jazz-ballet doen.

Iedereen die wenst, kan meedoen. Hoe meer deelnemers er zijn, hoe lager de onkosten per persoon…”

Foto’s :  

-De ganse Racing-familie bracht gelukwensen aan Rudi Van Hoof na zijn 250^ste officiële match in de eerste ploeg. Er waren geschenken van de Old-Brigade, de federatie, de supporters en het Racing-bestuur. (foto ‘De Mechelse Week’)

-Judoca Ingrid Berghmans werd samen met Rudi Van Hoof gevierd.

-Felicitaties van de voorzitter.

23-09-2013 om 08:28 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Zaterdag 1 december : KWB - Rondgang Sinterklaas en Sport TD (foto onderaan)

Het traditionele bezoek van de KWB-Sint aan de Leestse kinderen ging door op zaterdag 1 december. Zo’n 95 gezinnen en 161 kinderen werden bezocht.   

‘s Avonds was er een “Sport T.D.” in “Ons Parochiehuis”.

Kaarten in voorverkoop (met gratis tombola op de inkomkaarten) aan 50 frank.

(Folder KWB en HLN, 4/12/84)

1984 – Zondag 2 december : “Rust Roest” speelde “Met Ezelsoren”

            “Met Ezelsoren” (De leraarskamer) een stuk van Liliane Wouters in 12

            taferelen.

            Om 20 uur in zaal St.-Cecilia, Dorpstraat 6. (ook op 24/11 werd dit stuk vertoond)

            Toegang bedroeg 100 frank (in voorverkoop 80 frank).

Guido Hellemans in ‘De Band’ van november 1984 :

“Dit is een toneelstuk over het schoolleven waarin we de leerkrachten van een lagere school zien met hun idealisme en mensvriendelijkheid, hun frustraties en nijdigheid, de dagelijkse sleur van het beroepsleven, hun hoop, verdriet, geluk, enz..Kortom een weergave van een brok echt leven zoals het er in een school (en ook elders) kan voorkomen.

We krijgen een onderricht van een volledig schooljaar in 12 teferelen en alles speelt zich af in de leraarskamer. De oorspronkelijk titel was trouwens ‘La salle des profs’ maar de vertaalster Alice Taln heeft er een meer Vlaamse titel aan gegeven.

Het Brusselse Brialmonttheater bracht op 15 januari 1984 de Nederlandstalige creatie.

De auteur Liliane Wouters is zelf jarenlang onderwijzeres geweest en is een Fransschrijvende Vlaminge (de zoveelste in de rij) die in literatuurmiddens gekend is als dichteres en vertaalster van Guido Gezelle.

Zij heeft ‘Met Ezelsoren’ geschreven op aanvraag en heeft getracht een stuk realistisch-poëtisch theater te schrijven vanuit haar eigen ervaring. Op en top leven dus.

Rust Roest nodigt dan ook alle geïnteresseerden uit voor de opvoering”

            Gazet van Mechelen over dit stuk (29/11/84) : “Weer dat speciale.

            “...al is het gezelschap “Rust Roest” een amateurgroep, toch slagen zij er

            steeds in een werk te brengen op een bovenste plank-uitvoering en de

            toneelliefhebbers weten dit te waarderen, want zij komen steeds met een grote

            schare enthoesiastelingen.

            En ook ditmaal werd de goed gevulde zaal enkele uren in de ban gehouden van

            ontgoochelingen, hoop en verlangens, frustraties, idealisme, enz..

            Rust Roest onder de regie van Guido Hellemans bracht een stuk theater van

            vandaag, een stuk theater met werkelijkheid welke af en toe doorbroken werd door

            een humoristische kwinkslag, maar een minuut later werd de toehoorder weer in

            een ietwat drukkende sfeer gebracht.

            Het vleugje pëzie, gebracht door Liliane Wouters, zorgde voor de slagroom van dit

            avondtoetje.

            (...)”

De Mechelse Week (29/11) :

“Het gekende toneelgezelschap Rust Roest Leest voerde zaterdag avond het toneelstuk ‘Met Ezelsoren’ op. Dit werk werd geschreven door Liliane Wauters, en bekroond met de tweejaarlijkse prijs ‘Prix André Praga’ uitgaand van de Kon. Academie voor Franse taal en letterkunde. Het stuk heeft aldus internationale allures, reden waarom het reeds op de kalender van het Brialmont Theater te Brussel geprijkt heeft, en momenteel nog loopt bij Theater Antigone te Kortrijk.

Het verhaal is eenvoudig maar zeer aangrijpend. Een jonge interimaris doet intrede in de lagere school; hij moet het vak nog leren en heeft daar wel enige problemen mee. De andere leerkrachten trachten hem met raad bij te staan, maar tevergeefs, de ‘nieuwe’ blijkt het slopende leraarsbestaan niet aan te kunnen.

Het stuk is een prachtige weergave van de dagelijkse realiteit in de leraarskamer. Liefhebbers van de televisie serie ‘de Collegas’ zal het aanspreken in het stuk dezelfde herkenbaarheid en komische aspecten aan te treffen.

(…)”

Het Laatste Nieuws (7/12) :

“…Marcel Verwerft, Renild Polfliet, Toni Peters, Hilde De Kock, Marc Windelen en Roger Janssens van Rust Roest kropen in de huid van de leerkrachten van de zes studiejaren.

De regie was in handen van Guido Hellemans.

De technische ploeg : Jan Emmeregs, Vera Moernaut, Stefan en Kris De Laet, Raf Scheers, Frans Lamberts, Willy Keysers, Karel Mertens, Miloe Van Steyvoort en Fik Diddens.”

Foto’s :

-Sinterklaas op ronde te Leest. Samen met zijn zwarte Piet was hij alweer een jaarlijkse gast van de KWB. Samen bezochten ze 95 gezinnen en ze maakten ruim 160 kinderen gelukkig.

-De toneelbrochure van ‘Met Ezelsoren’.

-De volledige cast van “Rust Roest”.

22-09-2013 om 07:14 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg : Het fanfarelokaal en de ‘lokaalhouders’ van de Blekken.

Na het overlijden van Jeanne De Bruyn april 1976 werden haar zoon Pol Huybrechts en diens echtgenote Maria Buggenhout lokaalhouders. Tot dan toe hadden ze hun hele leven al geholpen in de zaak en wisten ze hoe zwaar het was om van ’s voormiddags tot ’s nachts, soms tot het bijna terug dag was, ter beschikking te staan  van iedereen en nog wat.

Nu alles op hun schouders viel, besloten ze te zoeken naar iemand die de zaak wou overnemen, echter in het belang van de fanfare. In augustus 1976 was het zo ver.

De nieuwe lokaalhouders waren Emiel Van Steen en Marcella De Jonghe.

Mille Van Steen is geboren in Leest in 1933. Hij ging er altijd prat op dat hij geen Ceciliabloed in zijn aderen had stromen, maar bloed van ‘Arbeid Adelt’. Sommige leden van St.-Cecilia namen daar aanstoot aan, maar voor de meesten was toen al de dorpspolitiek afgelopen. Leest werd gefusioneerd met Mechelen een paar maanden nadat de nieuwe lokaaluitbaters hun intrede deden. Mille en Marcella hebben zich trouwens altijd ingezet opdat de fanfare het goed zou hebben in het lokaal. Ze hebben er de tijden nog meegemaakt toen het dikwijls feest was in Leest. Na de deelname van de fanfare aan een muziekwedstrijd werd er uitbundig gevierd in het fanfarelokaal.

Maria De Smedt werd op 1 december 1984 lokaalhoudster van ‘St.-Cecilia’. Samen met haar man Willy Van Hoof zorgde ze ervoor dat de fanfare het ook nu goed zou hebben in het lokaal.

Het viel echter niet allemaal mee. Aan het gebouw waren in de laatste jaren geen herstellings- en renovatiewerken uitgevoerd. In het café leek de hele inrichting nog in goede staat. In de zaal was de materiële toestand alles behalve goed : wanneer er gerepeteerd werd op een regendag, moest er een plek gezocht worden waar het niet doorregende. In de winter van 1986 viel geregeld de verwarming uit en zaten de muzikanten dicht bijeen te musiceren in een hoekje om het toch zo warm mogelijk te hebben.

In december 1987 besloot de fanfare uit te wijken naar een andere gelegenheid. Een paar maanden nadat de fanfare uit St.-Cecilia was weggegaan, hield de lokaaluitbaatster de zaak voor bekeken.
De eigenaar vond toen geen nieuwe uitbater meer voor het lokaal ‘St.-Cecilia’…

Erevoorzitter Frans Piessens jr. stelde zijn ‘zaal’, een vroegere schoenfabriek achter de huizenrij aan de Dorpsstraat (‘de root’), ter beschikking van de fanfare. De fabriek was ondertussen op een sfeervolle manier ingericht. Alle nodige voorzieningen waren aanwezig tot zelfs caféspelen waarmee gratis mocht worden gespeeld.

Vroeger had de fanfare nog gebruik gemaakt van het ‘zaaltje’ en dikwijls werd er de generale repetities gehouden wanneer aan een wedstrijd werd deelgenomen. Het centrum van het fanfareleven was door deze maatregel verlegd van het dorp naar ‘achter de root’.

In het begin deed het wat onwennig aan omdat in tegenstelling tot vroeger het fanfarelokaal niet om het even wanneer kon worden bezocht door de leden, maar na een tijdje vond zo goed als iedereen de situatie gewoon. In het lokaal was er een tapkast geplaatst zodat er geen dorst werd geleden. De opbrengst van de drankenverkoop kwam op de rekening van de fanfare. De temperatuur was er zowel in de zomer als in de winter aangenaam en de fanfare was zeker niet van de drup in de regen beland. Integendeel.

Met het zaaltje had de fanfare een echt clubhuis gevonden. De ruimte was voldoende om er de restaurantdagen, het jaarlijks ledenfeest en zelfs het Palmzondagconcerte te organiseren. Ook de muzieklessen aan de aspirant-muzikanten werden er gegeven.

In 1990 begonnen er bij sommige fanfareleden stemmen op te gaan dat het toch niet zo interessant was dat de vereniging gebonden was voor onderdak aan één bepaalde persoon of familie en zij stelden voor om het vroegere lokaal te renoveren. Voor erevoorzitter Frans Piessens was dat geen probleem want zijn gezin begon na een aantal jaren maar pas te ondervinden dat de druk op hun privéleven door de fanfare boven de aanvaardbare grenzen was gestegen.

In 1991 werden de renovatiewerken aan café-zaal ‘St.-Cecilia’ uitgevoerd door de fanfareleden en aan het eind van dat jaar trok de fanfare terug naar het centrum van het dorp.

Vanaf ’92 zorgde fanfare zelf voor het onderhoud en de uitbating van het café en de zaal.

Van bij het begin werd gesteld dat het café uitsluitend zou opengehouden worden wanneer

de fanfare haar bijeenkomsten hield op haar festiviteiten organiseerde.

In de loop der jaren werden bijkomende verbeteringen uitgevoerd aan het gebouw. Langs de ene kant was dat nodig om de zaal aantrekkelijker te maken en langs de andere kant waren er maatregelen die door de overheid werden opgelegd. Bij deze laatste ging het voornamelijk om milieuvergunningen en om reglementen in verband met de openbare veiligheid.

Voor de zaal ‘St.-Cecilia’ is een milieuvergunning klasse II afgeleverd.

Door de bijkomende verfraaiingswerken, de vrij lage huurprijs en de duidelijke afspraken die worden gemaakt met verenigingen en particulieren die de zaal huren, werd het fanfarelokaal vanaf 1996 zo goed als elk weeeinde buiten de vakantieperiodes verhuurd.

Omdat er voor de bediening moest gezorgd worden wanneer het lokaal is opengesteld wordt beroep gedaan op bereidwillige ereleden. De ‘ploeg’ die daarvoor de eerste jaren na de heropening zorgde, bestond uit een aantal dames van bestuursleden en bestuursleden niet-muzikanten. Josée Keulemans, Rosa Van Roy, Maria Lauwens, Lieve Van obberghen, Berna Van Hoorebeeck, Josephine Polfliet, Vera Lauwers, Nicole Huysmans, Bert Vullers, Simonne Moernaut, Franz-Johan Gieselink, Alice Absillis, Martine Steenackers, Jan Verschueren, Frieda Lambrecht, Ilse Peeters, Vic Verschueren, Jacqueline Bosmans, Ann De Keersmaecker, Renilde Segers, Jef Lauwers, Hilde Willox, Linda Moons, Beppie De Korte, Jan-Frans Absilles en Delfine De Wandeleer hebben vanaf 1992 ten minste een periode getapt op de repetitieavonden.

Nadat de voornaamste werken aan het café, de feestzaal en de keuken werden uitgevoerd, werd er op de zolder boven het café een opslagruimte, een muziekbibliotheek en een archiefruimte  ingericht. (‘Leest in Feest’, Stan Gobien)

-Maria Buggenhout, echtgenote van ‘Pol’ Huybrechts.

-Marcella De Jonghe, ‘Marcella van Mille van Steen’.

-Optreden in het ‘zaaltje achter de root’ met Frans Violet.

-‘De ploeg’ voor de vrijdagavondrepetitie in 1998 :

van l. naar r. : Els Van Praet, Karel Lauwens, Maria Vervoort, Anny De Prins, Agnes Piessens, Simonne Gobien, Eveline Van de Poel, Gerda Van Hool, Adrienne Pepermans, Maria Buggenhout, Pol Huybrechts, Magda De Croes, Johan Hendrickx en Julienne Lamberts.

(foto’s : ‘Leest in Feest’)

22-09-2013 om 07:02 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – 23, 24 en 25 november : Mosselfeesten van V.V. Leest

Vonden plaats in het chalet van de voetbalvereniging.

“Wat kwaliteit betreft hoeven wij niet te blozen, zij die reeds bij ons kwamen eten weten het : NERGENS BETER.

Onze prijzen hebben wij zo laag mogelijk gehouden en zijn als volgt :

Mosselen (zoveel men er lust) met friet of brood : 225 fr.

Stoofvlees met friet of brood : 150 fr.

Kindermenus (mosselen of stoofvlees) tot 12 jaar : 100 fr.”

(Folder VV Leest)

1984 – Zaterdag 24 november : Dansavond van Vevoc

In de parochiezaal te Leest vanaf 20u30.

Rond 23u30 ging de Bodega open. Kaarten in voorverkoop : 80 fr. bij alle bestuursleden en bij de leden caféhouders Karin en Vic.

Studio Kariek zorgde voor de muziek. (Brieven aan de leden van 27/8 en 12/10/84)

1984 – 26 november : De plaatselijke Volksunie-afdeling Hombeek werd uitgebreid met

            leden uit de gemeenten Leest en Heffen. (KH)

1984 – Zaterdag 1 december : Nieuwe uitbaters in het lokaal van de fanfare ‘St.-Cecilia’.

                    Officiële opening van café-zaal “St-Cecilia” en nieuwe uitbaters.

 ”Zaal St. Cecilia heeft nieuwe uitbaters. Vanaf december 1984 zullen Mariake en Willy hun best doen om hun klanten te verwennen. Wij wensen hen veel succes toe en hopen op een goede samenwerking.”

(‘Van Toeters en Trompetten’, jaargang 4 – nr.4)

                                 Het fanfarelokaal en de ‘lokaalhouders’ van de Blekken.

De ‘Belle Vue’

Het eerste fanfarelokaal van de fanfare ‘St.-Cecilia’ was de ‘Belle Vue’, het latere café ‘De Drij Gapers’. Dit café had destijds een bal- en feestzaal. Daarnaast was er ook nog een kruidenierszaak verbonden aan deze herberg. De ‘Belle Vue’ bleef het fanfarelokaal tot 1914.

De eerste lokaaluitbater was Theodorus Van den Heuvel (1856-1925). Hij hield het café open tot 1906. Deze man was niet alleen herbergier en winkelier. Hij was eveneens landbouwer.

Johannes Van Crombruggen (°Londerzeel 27/4/1859, +Leest 2/11/1918) was zijn opvolger. Hij was tevens de eerste fanfaresecretaris.

Tijdens de eerste wereldoorlog had de fanfare geen behoefte meer aan een lokaal omdat alle muzikale activiteiten in het openbaar verboden waren en als samenscholingen werden beschouwd.

Café-zaal ‘St.-Cecilia’

Vanaf 1918 trok de fanfare naar café-zaal ‘De Vlaamsche Leeuw’ aan de Dorpsstraat 6. Later werd het gewoon café-zaal ‘St.-Cecilia’.

Emiel Verschueren, de latere Leestse burgemeester en erevoorzitter van St.-Cecilia was de derde lokaaluitbater van St.-Cecilia Leest. Hij ging wonen op de plaats waar het huidig lokaal zich bevindt. Hij was in die jaren boer en steenkoolhandelaar.

In 1931 zou hij het ‘Hof ter Haelen’ aankopen en werd hij herenboer.

Van 1931 tot 1976 werden Frans Huybrechts en Jeanne De Bruyn lokaalhouders.

Frans, ‘Sooike’, werd te Leest geboren in 1906 en huwde Joanna De Bruyn ‘Jeanne van Sooike’ in 1929. Jeanne was de zuster van dirigent Rik De Bruyn en werd te Bornem geboren in 1906.

Frans Huybrechts was een lokaalhouder die door de Cecilianen op handen werd gedragen omdat hij uit volle overtuiging op zijn manier meewerkte aan de uitbouw van de fanfare. Alle concerten en een groot deel van de repetities vonden plaats in het fanfarelokaal. Maar ook op werkdagen was er volk in de zaak. Landbouwers die van de markt kwamen en arbeiders die van hun werk naar huis gingen, kwamen langs om nog wat met elkaar te babbelen of om het laatste nieuws van de fanfare te vernemen. Op zondagvoormiddag na de mis was de zaak vol. Er werd aan zo goed als alle tafels met de kaart gespeeld. Het fanfarelokaal was in die tijd het echte centrum van het verenigingsleven.

Aan de muren van het café hingen alle diploma’s van de muziekwedstrijden die de fanfare had weten te winnen. De bekers stonden op de schouw boven de ‘Leuvense stoof’.

Het verhaal deed de ronde dat wanneer Frans Huybrechts vond dat er te weinig volk in het café was hij naar de andere cafés in het dorp trok en daar een rondje betaalde. Wanneer hij dan terug thuis in de eigen zaak kwam, was die meestal met klanten gevuld.

Na het overlijden van Sooike zette zijn echtgenote de zaak verder met de medewerking van haar zoon Pol Huybrechts en zijn echtgenote Maria Buggenhout.
In die tijd waren er nog geregeld bals van de Leestse verenigingen, vooral van de fanfare : het groot bal, het carnavalbal en natuurlijk de bals ter gelegenheid van het ledenfeest.

De kermisbals organiseerde Jeanne zelf voor eigen rekening. Vooral het bal op tweede paasdag was telkens een reuzengroot succes. Minstens één keer per jaar gaf ze een souper voor de muzikanten en één keer per jaar was er biefstuk op de bestuursvergadering.

Bij ‘Rik en Mieke van den Do’.

In de jaren vijftig werd er in de zaal ‘St.-Cecilia’ door de Blekken gerepeteerd van maart tot en met mei en van september tot en met november. De andere maanden werd er gerepeteerd in de ‘zaal’ bij Rik Verschuren op de Heide. Hiervoor waren twee redenen. In de eerste plaats kon de garage van ‘Rik van den Do’ makkelijker warm gestookt worden in de winter omdat ze een kleiner volume had. Ten tweede waren er muzikanten die op de Heide en in het Dorp woonden. Om beurten waren ze dan drie maanden dichter bij huis. Het spreekt voor zich dat ook de cafés van de leden-herbergiers in de buurt na afloop van de repetitie muzikanten over de vloer kregen.

Wanneer het koud was, deden zowel ‘Jeanne van Sooike’ als ‘Mieke van Rik van den Do’ hun uiterste best om het repetitielokaal op kamertemperatuur te brengen.

Mieke Van den Heuvel begon op een repetitiedag, toen nog de zaterdag, al van ’s morgens met het opruimen van de garage. De kieren tussen de garagepoort en de muur werden dichtgemaakt met opgerolde repen krantenpapier en met jute balen. Daarover werden dan nog oude dekens gespannen, zodat er geen tochtje het repetitielokaal binnenkwam. De kachel brandde toen de hele dag en wanneer de repetitie begon, was de zaal aangenaam verwarmd. Een paar uur voor de muzikanten toekwamen, ging Rik Verschuren het vat aansteken en dan proefde hij ook of het bier wel de goede kwaliteit en de juiste temperatuur had…

Tijdens de repetitie moest er regelmatig steenkool in de kachel gedaan  worden en tussen de fanfaretonen door kon men zonder moeite het geluid van vallende steenkool uit de kolenkit horen. Rik of Mieke probeerden dat te doen tijdens de korte rustpauzes tussen de verschillende stukken, maar dikwijls viel dat verkeerd uit. Niemand nam er echter aanstoot aan als de kachel niet op het juiste moment werd bijgevuld.

De kachel in de zaal stond doorgaans roodgloeiend. De bombardon- en tubaspelers net als de slagwerkers zaten dicht bij de kolenkachel en zij hadden het in de wintermaanden dikwijls veel te warm. In de zomermaanden werd er daarentegen dikwijls gerepeteerd met de garagepoort open.

Het was destijds de gewoonte dat de muzikanten drank mochten bestellen terwijl ze repeteerden. Meestal werd dan een hand of een aantal vingers in de lucht gestoken en dan wisten de lokaalhouders genoeg. De muzikanten bestelden toen dranken voor de ‘hele pupiter’ of voor de muzikantengroep…Het aantal pinten bier werd getapt en wanneer iemand een frisdrank wou, was dat geen probleem. Het teveel aan pinten bier was een ogenblik later al aan de man gebracht.

Op de Leest-Heide werd in de jaren vijftig de Heidekermis op een andere manier gevierd dan nu het geval is. De fanfare huurde een Decap-orgel en plaatste dat in de zaal bij Rik van den Do. Er werd nog een houten plankenvloer geplaatst met daar omheen nog wat tafels en stoelen. Aan de zoldering werden papieren slingers gehangen en dat was alles wat er nodig was om een succesrijk kermisbal te organiseren.

De kermis op de Leest-Heide strekte zich uit over een grotere oppervlakte dan de zaal Verschuren en de omliggende cafés. Er waren op de Leest-Heide nog veel meer cafés dan er op dit ogenblik zijn.

Toen Mieke Van den Heuvel last begon te  krijgen van de voortschrijdende leeftijd en niet meer tegelijkertijd kon zorgen voor haar café en voor het klaarzetten van de zaal werden de repetities op de Leest-Heide stopgezet. Dat was ondertussen voor de meeste muzikanten geen onoverkomelijk probleem meer, want ze hadden zo goed als allemaal een auto. De jongeren kwamen met de fiets of werden door volwassenen naar de repetitie gebracht.

In zaal ‘St.-Cecilia’ gaf Jeanne De Bruyn voor de muzikanten dikwijls een souper.

In de zaal bij Rik van den Do weerd er ook gegeten. In de wintermaanden werd er na de repetitie haring gebraden. In de zomermaanden werd er pekelharing gegeten of boterhammen met ‘geperste kop’ (hoofdvlees).

Vervolgt…

Bijgevoegd : (foto’s : ‘Leest in Feest’)

-De ‘officiële’ uitnodiging voor de ‘officiële’ opening van café-zaal ‘St.-Cecilia’ uit ’84.

-‘Mariake’ De Smedt.

-Frans Huybrechts en Jeanne De Bruyn.

-Gezicht op zaal ‘St.-Cecilia’ omstreeks 1970.

22-09-2013 om 06:56 geschreven door Marcel Van Hoof