Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Nadat de gedenkplaat ter ere van haar 100ste verjaardag werd onthuld, ging het stoetsgewijs naar de kerk. Achteraan de eeuwelinge in haar rolstoel aangeduwd door dochter Raf en omringd door haar bijna volledige familie. De enige die ontbrak was haar 6-jarige achterkleinzoontje Wim. Deze was de dag voordien opgenomen in het ziekenhuis met een beenbreuk.
Aan de kerk werd de optocht verwelkomd door Pater-Pastoor Van Aken en een heuse ‘Suisse’. (De kerkbaljuw, in de volksmond meestal ‘Suisse’ genoemd, was een ordebewaker in een kerk. Het was een kerkelijk ambt. De naam ‘Suisse’ refereert naar de pauselijke Zwitserse garde. Tot de taken van de ‘Suisse’ behoorde het ophalen van de priester in de sacristie, om hem –na de mis- weer voor te gaan naar de sacristie. Het ambt werd meestal doorgegeven van vader op zoon en het werd als een eer beschouwd het te mogen vervullen. Sinds de Tweede Beeldenstorm verdween het ambt in de meeste parochies.)
De kerk was tot de laatste stoel bezet en er stonden nog heel wat meevierders achteraan recht. De misviering stond helemaal in het teken van dank voor een rijkgevuld leven. Kleinzoon Chris las, in naam van de familie Selleslagh-De Wit, het welkomswoord uit : “In naam van Bonneke en de ganse familie, heet ik jullie van harte welkom in deze eucharistieving die een aanzet is tot het feest, dat in het teken staat van dankbaarheid, dankbaarheid voor het leven. De zon zal blijven schijnen, en de bloemen blijven bloeien zolang er genoeg mensen zijn die juichen om het leven. God wordt immers niet moe en zal de wereld laten bestaan zolang er genoeg mensen zijn die elke dag en elk uur aanvaarden als een kostbaar geschenk.”
Ria Vervoort namens de parochie Leest : “Lieve honderdjarige, proficiat ! De hele Leestse gemeenschap, onze parochie, ons dorp, vieren feest. We wensen U Gods zegen op deze hoogdag en veel geluk voor de dagen die komen. Leest voelt het aan als een weldaad dat weer iemand van de ‘onzen’ de 100 mag bereiken. We voelen er ons allemaal wat beter, gezonder, sterker door… Het kàn in Leest ! Mogen leven is een gave, een geschenk. Lang mogen leven is een bijzonder geschenk uit de hemel. Wij zijn ook dankbaar omdat U haast 70 jaar deel uitmaakt van onze dorpsgemeenschap en tot op vandaag het wel en wee van ons dorpke, onze parochie, met hart en ziel volgt. Waarom mogen sommige mensen zolang leven ? Een uitzonderlijk geschenk van de hemel ? Een bijzondere engelbewaarder ? Eén ding weten we zeker, aan U gaf God er twee…één van hen heet Rafaël. We zijn God heel dankbaar en vragen Hem U een goede gezondheid en veel levensvreugde te schenken.”
In de naam van haar broers en zussen las dochter Maria : “Beste mensen, indien het God belieft,…zo stond het op de uitnodigingen en …het heeft God beliefd. Gisteren werd moeder ‘100 jaar’. Voor die grote gave weze de Heer geloofd, geprezen en vooral bedankt. Er is nog iemand die bijzonder heeft bijgedragen tot dit enig gebeuren, namelijk ons ‘Raf’. Gedurende vele, lange jaren heeft ze meer dan een voltijdse opdracht met de oppas en de verzorging van moeder. Elke dag opnieuw heeft ze een drieploegen of een 24-urendienst, ze verlaat die post bijna nooit, af en toe voor een paar uren, soms voor een halve dag, en haast nooit voor een dagtrip. Verlof of op reis is er al jaren niet meer bij. Bij toneelbezoek met de pauze naar huis. Bij familiebezoek om half tien huiswaarts want moeder moet verzorgd en naar bed gebracht worden. Zij heeft op een unieke manier moeder verzorgd en verwend, zo kreeg moeder een zeer confortabele oude dag. Ook voor ‘ons’, zusters, broers, schoonzusters en schoonbroers is, wat ons Raf doet zeer makkelijk en waardevol. Door zich zo voor moeder in te zetten, neemt Raf ons veel zorgen en taken uit de hand. Wij hoeven ons niet ongerust te maken als we in verlof gaan, of op reis vertrekken. Raf is er !! Haar eigen kwaaltjes en kwalen tellen niet, die moet ze wegcijferen en verslijten want haar taak ‘Moeder’ wacht. Raf in die vele kleine dagdagelijkse dingen ben jij enorm groot, je zussen en broers, schoonzusters en schoonbroers stellen dat heel erg op prijs en bewonderen je en danken je daarvoor.”
Het dankwoord van dochter Raf : “Moeder heb je al eens gezien hoeveel volk dat er in de kerk is ? Om zo een massa bijeen te krijgen moet onze pastoor nogal wat meer doen dan eens verjaren hé ! Beste mensen, veertien jaar is het geleden dat Leest nog een 100-jarige kende, de fysisch sterke Stan Van den Broeck. En de weken die die viering vooraf gingen, toen zei men van Stan, Stan wordt er 100 op zijn één been. Awel, ons moe die is dat geworden op vier wieltjes. En dat is voor mij juist hetzelfde, want het is tenslotte toch de moteur (zo noemt men dat in Leest) dien het moet doen. En omdat die moteur zolang draaiende is gehouden, daarom danken wij in de eerste plaats O.L.Heer. En ik denk dat we dat niet beter konden doen dan met die pracht van een eucharistieviering, die hier zopas aan Hem is opgedragen, en waarvoor we onze Pater-Pastoor en al zijn medewerkers van harte danken. Ik weet dat O.L.Heer, ons moeder, de ganse familie en alle aanwezigen hier, daar uiterst tevreden zullen over geweest zijn. Ik vraag dan ook een warm applaus voor hun grote inzet. Ook dank aan u allen voor uw aanwezigheid, en voor de talrijke felicitaties die ons moeder op een of andere wijze heeft mogen ontvangen. Ook hartelijk dank aan allen die financieel het project gesteund hebben en nog zullen steunen. Ik weet ook dat jullie allemaal heel graag persoonlijk ons moeder zal willen proficiat wensen, maar dat is onbegonnen werk, dat zou te veel tijd in beslag nemen, dan geraken we niet tijdig op onze volgende bestemming, en ze wordt toch niet graag gekust !!! Daartegenover ligt op de receptiegelegenheid een gulden boek op u te wachten. Daar mag je gerust uw wensen in neerschrijven, dan zullen we als de feestroes voorbij is daar rustig en dankbaar in terugkijken. Dat is dan meteen een blijvende herinnering aan u en aan deze viering. Maak er gretig gebruik van. Aan alle aanwezigen, welkom op de receptie, en veel amusement !”
Vervolgt.
Foto’s : -Achterkleinzoontje Wim was de enige van de familie die ontbrak, het ventje had een beenbreuk opgelopen. -Een heuse “Suisse” in de kerk van Leest. -Pater-Patoor Van Aken. -Het koor o.l.v. Maria Plasqui-Phlippo. -De kerk was tot de laatste stoel bezet.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld. De dag zelf…de stoet
Vervolgt.
Foto’s : -De Chiro. -De afvaardiging van Ziekenzorg. -Dansgroep Korneel. -De serenade van de Kon.Fanfare St.-Cecilia. -De eeuwelinge aangeduwd door dochter Raf en gevolgd door haar familie.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
De dag zelf
Dat ze in Leest feest kunnen vieren hadden ze veertien jaar geleden nog bewezen met de viering van die andere honderdjarige Stanne Van den Broeck.
Die zaterdag 19 augustus leek het dorp wel in een vervroegde kerstsfeer gedompeld. Honderden kerstbomen vanaf de kerk tot aan de woning van de eeuwelinge in de Dorpstraat. De verdienste van het feestcomité was niet alleen dat er een fijn feestprogramma ter ere van de honderdjarige in elkaar werd gezet, maar ook dat alle Leestenaars hierbij nauw werden betrokken. Zo hadden buren de woning van Fien prachtig versierd en aan de façade volgende kenschetsende zinnen bevestigd : “Zeer veel gegeven, weinig vragen, zo sloot ons Fientje haar levensdagen. ’t Heeft anderen misschien verwonderd maar zij haalde zo galant de honderd.” De auteur van de tekst was dochter Raf.
Aalmoezenier Herregods had haar beeltenis in een prachtig keramiek verwerkt. Jan Teughels had de gedenkplaat deskundig aan de voorgevel geplakt en nadien was Pater-Pastoor Van Aken het netjes komen inpakken, als verrassing voor Fien. De huizen waren bevlagd en spreuken sierden de Sint-Jozefskapel, de Vrije Basisschool, de woning van Mevr. Lafosse-De Boeck en de kerk.
Zoals vermeld hield Fientje niet van te veel poespas. Geen folkloristische stoet voor haar. De optocht was dan ook beperkt tot een afvaardiging van enkele verenigingen. Aan het hoofd ervan de ruitersclub gevolgd door de Chiro. Deze jeugdvereniging mocht niet ontbreken, jaarlijks op kerstdag vereerden zij Fientje immers met een bezoek en een geschenk. Verder Ziekenzorg, dansgroep Korneel en de Koninklijke Fanfare St.-Cecilia die Fientje verwelkomde met ‘Wij zijn gezworen kameraden’.
Vervolgt.
Foto’s : -De woning en tuin van Delphine waren prachtig versierd. -De keramiek van Georges Herregods. -Ook de Sint Jozefskapel droeg een spreuk. -De ruitersclub vormde het hoofd van de beperkte stoet. -Fientje genoot van elk moment.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Het Eeuwfeest
De Voorbereiding Op 21 maart vond er in het lokaal van de Leestse fanfare een algemene vergadering plaats waar een beperkt comité werd opgericht : -Louis Vloebergh : hoofdcoördinator -Jef Lauwers : fanfare -Michel De Win : buren -Albert Lauwers : buren -Suzanne Duysburgh : ziekenzorg -Amanda Verbergt : school -Johan Vandeputte : KVG -Marc Van Waeyenberghe : Vevoc -Leo Van Laenen : KWB -Tony Dons : secretariaat.
Op de vergadering van 18 april vond een taak- en functieverdeling plaats : -Louis Vloebergh : algemene leiding -Tony Dons : secretariaat -Michel De Win : kassier en burenkring -Jef Lauwers : hulpkassier en feestleider -Leo Van Laenen : verslaggever bij algemene vergadering -Amanda Verbergt : school-verantwoordelijke -Marc Van Waeyenberghe : chef personeel en materiaal -Suzanne Duysburgh : mede verantwoordelijke H. Mis -Johan Vandeputte : verkoop ticketting -Albert Lauwers : burenkring. (later -16/5- kreeg hij ook de functie van schatbewaarder)
Eén van de eerste initiatieven van het comité was de Leestenaars te informeren door middel van volgende mededeling :
“Beste Leestenaar,
Uit het bevolkingsregister van de stad Mechelen haalden wij volgende gegevens : ‘De Wit Delphina Francisca geboren op 19/08/1894, weduwe SELLESLAGH, gepensioneerd(e), wonende Dorpstraat 72 Leest…
En omdat Fien nog altijd in goeden doen is, hopen en verwachten wij met zijn allen dat het weer FEEST mag worden in LEEST. Iedere Leestenaar noteert nu alvast in zijn agenda : ZATERDAG 20 AUGUSTUS 1994.
Op maandag 16 mei om 20.00 uur heeft de tweede algemene vergadering van de verenigingen plaats in Ons Parochiehuis Kouter Leest. Ideeën zijn welkom bij Louis Vloebergh, Winkelstraat Leest. Het feestcomité.”
Op die vergadering van 16 mei waren naast Raf en Hubert Selleslagh voor de familie volgende verenigingen aanwezig : KVLV, KBG, Boerenfront, Chiro-jongens, Chiro-meisjes, De Stap, NSB, KWB, LG, LRV, De Slak, Balsemien, Ziekenzorg en de scholen SBS en VBS. De taakverdeling werd verder uitgewerkt. Balsemien ging een standje opzetten met hun zelfgemaakte wijnen, die zouden verkocht worden aan democratische prijzen. De Stap en De Slak verklaarden zich akkoord voor de hulp bij het ronddragen van dranken. De KVLV zou de keuken voor haar rekening nemen. KVG verleende haar medewerking voor de versiering van de bomen langs het traject. Het buurtcomité o.l.v. Michel De Win en Albert Lauwers zou de straatversiering op zich nemen. Onder leiding van Suzanne Duysburgh en Maria Phlippo zou de parochiale ploeg de dankviering organiseren. Drankencentrale Seeldrayers verklaarde zich akkoord voor een gift. Er volgden nog vergaderingen op 30 mei en 27 juni. Men verwachtte ongeveer 1.000 aanwezigen, zodat er moest gezorgd woden voor plus minus 2.000 toastjes en een 1000-tal broodrolletjes. Er was toelating verleend om een springkasteel te plaatsen en er zouden 2 spots van 1.000 watt geïnstalleerd worden om het schoolplein te verlichten. Door de fanfare zou een orkestje gevormd worden van plus minus 15 personen. Een dansvloer diende bij het stadsbestuur besteld te worden. Schorten voor de bediening dienden aangevraagd bij de fanfare, kwestie van gelijkvormigheid. Er werd een eenvormige prijs vastgelegd voor dranken en broodjes : 35 fr het stuk. Bart Lauwens zou gecontacteerd worden om als animator te fungeren en voor de klankinstallatie zou men contact opnemen met Willem Van Linden.
De Leestenaars kregen een nieuwe kennisgeving (gedateerd 5 juli 1994) : “Ter gelegenheid van haar 100ste verjaardag nodigt Moeder Selleslagh-De Wit, samen met haar familie en het feestcomité U van harte uit tot de dankmis, gevolgd door receptie voor vrienden en kennissen. Aangezien er geen persoonlijke uitnodigingen in Leest verstuurd worden, geldt dit schrijven eveneens voor kerkelijke en burgerlijke overheid. Het is de uitdrukkelijke wens van Moeder Selleslagh, haar geen bloemen of geschenken aan te bieden, maar vrijblijvend giften te storten ten voordele van : Het missiewerk van Pater De Laet De melaatsenwerking van Els Duysburgh Gehandicaptenzorg Leest Ziekenzorg Leest. Bankrekening 979-3903541-72 op naam van FEESTCOMITE 100 JAAR. De omhaling in de kerk en de opbrengst van de ontspanningsavond gaan eveneens naar deze goede doelen. Aan hen die dit project zouden steunen, van harte dank bij voorbaat !
Programma zaterdag 20 augustus 1994 14u30 Afhalen thuis van de 100-jarige met optocht van verenigingen. 15u15 Dankmis-viering in onze parochiekerk. 16u15 Receptie aangeboden door Moeder Selleslagh op de speelplaats van de Vrije School. In de tuin is er animatie voorzien voor kinderen. Officiële huldiging. 17u30 Ontspanningsavond. Gelegenheid tot drank en snack. Amusement voor jong en oud.
Aan alle Leestenaars wordt gevraagd de huizen te bevlaggen en indien mogelijk een helpende hand uit te steken bij de voorbereidingen, de feestelijkheden zelf en de opkuis achteraf. Laat er ons samen met Moeder Selleslagh en haar familie een zonnige en onvergetelijke dag van maken. Onze dank gaat nu reeds uit naar hen die ons in de voorbereidingsfaze meerdere ideeën aanbrachten en de helpers op zaterdag 20 augustus 1994. Tot dan. Namens het Feestcomité, Louis Vloebergh.”
De uitnodiging van Moeder Selleslagh zag er als volgt uit : “Ik wil God danken voor die grote gave en samen met u eucharistie vieren. Op zaterdag 20 augustus 1994 zal Z.E.H.P. Van Aken om 15.15 u. een dankmis opdragen in de parochiekerk St Niklaas te Leest. Nadien is er een receptie op de speelplaats van de vrije basisschool Dorpsstraat 10 te Leest. Ik wens bloemen, noch geschenken. In ruil kan, vrijblijvend, gestort of gegeven worden ten voordele van plaatselijke caritatieve doelen : Feestcomiteit 100 jaar, nr. 979-3903541-72. Mevr. Delphine Selleslagh-De Wit, Dorpsstraat 72 Leest.”
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Meester Victor Selleslagh
Victor Joseph Selleslagh was te Leest geboren op 12 december 1895 als zoon van Jan Frans Selleslagh (°Leest 24/8/1857, +Mechelen 29/2/1896) en Dominica Van den Brande (°Kapelle-op-den-Bos 6/1/1861, +Leest 19/12/1915). Hij was de jongste van tien, waarvan er twee kinderen zeer jong overleden. Victor’s vader kwam tragisch aan zijn einde. Hij was werkzaam als seingever aan de N.M.B.S en werd op 29 februari 1896 geplet tussen de buffers van twee treinstellen. Zolang hij zich tussen die buffers bevond kon hij praten maar toen die treinstellen uit mekaar werden getrokken overleed hij onmiddellijk. Hij liet een weduwe na met acht kinderen, waarvan de oudste veertien jaar oud was en de jongste, Victor, nog geen drie maanden. De tegemoetkomingen na het ongeval waren ontoereikend om de zware gezinslast te dragen en moeder kon de touwtjes aan mekaar knopen door de uitbating van een herberg, kruidenierswinkel en feestzaal tegenover de kerk van Leest. Zij runde ‘Feestzaal Eldorado’ tot aan haar plotse dood op 19 december 1915.
“Wij werden streng opgevoed,” vertelde Victor later, “basis voor een formidabele samenhorigheid in ons gezin, en algehele inzet voor mekaar. Ook aan leute ontbrak het zeker niet. Zij die ons genegen waren, en dat waren er zeer velen, keerden na bezoek geamuseerd huiswaarts. Het was bij ons echt de zoete inval. Sommigen suggereerden zelfs de naam ‘Eldorado’ te vervangen door ‘In de Zoete Inval’. Ons moeder was streng maar tevens een graaggeziene figuur in onze Leestse leefgemeenschap.”
In zijn jeugdjaren was Victor ook misdienaar bij pastoor Verbist. Een anekdote is hem altijd bijgebleven : eens moest er een parochiaan, een zekere Geets van de Leestse Heide, berecht worden. De man was overleden aan het besmettelijke typhus. De pastoor raadde zijn misdienaar aan tijdens de berechting een snoepje in zijn mond te houden en dat nadien weer uit te spuwen. Dit om besmetting te voorkomen. Victor’s moeder kon daar later niet mee lachen en nam het de pastoor uiterst kwalijk.
Voorspoed en tegenslag liggen vaak dicht bij mekaar. Op 14 augustus 1915 had Victor zijn onderwijzersdiploma behaald en op 19 december datzelfde jaar overleed plots en totaal onverwacht zijn moeder. Ze waren nog met z’n drieën thuis en zijn zussen Marie en Colette huwden op dezelfde dag. Victor ging bij zijn broer Ivo en schoonzus Hortans in Hombeek wonen. Toen bij dat echtpaar een derde kindje geboren werd verhuisden ze naar de Battelsesteenweg. Victor verhuisde mee en is daar uitgetrouwd. Op 1 februari 1917 kwam Victor Selleslagh, na 2 jaar in Tisselt les te hebben gegeven, in dienst als hulponderwijzer te Leest, dit in de plaats van zijn leermeester Dumont. Hoofdonderwijzer Dumont verliet Leest voorgoed om zich te Evere te gaan vestigen. Hij vertrok uit het dorp met 300 kg aardappelen, waarvan 100 kg plantaardappelen en 8 kg boter, door hemzelf ingezouten. Niet vergeten het was oorlog. Van die dag af werd Constant Moons hoofdonderwijzer. Remi Kets verving de overleden meester Moons in augustus 1918 maar in 1920 was er opnieuw een vacature voor hoofdonderwijzer. Meester Kets was immers veroordeeld tot 15 maand gevang wegens aanslag op de goede zeden. Victor Selleslagh weigerde zijn kandidatuur te stellen, hij vond zich te jong voor deze functie en zo werd Jan-Baptist De Leers hoofdonderwijzer en schoolhoofd. Op Kerstdag 1925 werd Victor Selleslagh agent van ABB (“Assurantie van den Belgischen Boerenbond”). Dit met de bijzondere goedkeuring van ABB bestuur Leuven. Zijn voorganger te Leest, Wannes Spruyt uit de Winkelstraat, kon de cumul met zijn landbouwbedrijf niet meer combineren en had er bij Victor op aangedrongen het agenschap op zich te nemen. Het kwam op naam van moeder Fien. Victor en Fien kregen op minder dan één decennium acht kinderen : -Irma Augusta, geboren op 27 september 1927. -Johanna-Yvonna, geboren op 14 januari 1929, overleed datzelfde jaar op 12 juli. -Raymond Cyriel Maria, geboren op 13 februari 1930, overleden op 28/8/1989. -Cyriel Juliaan Maria, geboren op 28 januari 1932. -Raphäelle Coleta Joanna, geboren op 13 januari 1933. -Frans Robert Valentijn, geboren op 30 december 1934. -Hubert Willem Florent, geboren op 24 maart 1936. -Maria Johanna Victoria, geboren op 6 juni 1937.
Meester Meyers, het latere schoolhoofd, leerde bij meester Selleslagh het sentimentele gedicht : ‘hij trok het schuifke open’ en voegde er aan toe : ‘ik heb bij deze meester veel plezante uren beleefd.’ Meester Selleslagh was altijd te vinden voor een grap. Komisch waren ook sommige briefje’s waarmee hij door nauwelijks geletterde ouders bedacht werd om de afwezigheid van hun zoon te verantwoorden : “Meester, onze Francois kan niet naar het school komen want hij heeft een zweer in de voor van zijn gat…”
“Onze Louis sukkelt met rapen op zijne kop, als hij genezen is stuur ik hem op !”
Een vraag van een boerenzoon : “Meester mag ik eens naar ’t gemak, ik heb toch zone grote kak.” Na een tijdje stond de W.C.-deur op een kier en riep de jongen uit volle borst : “Meester, papier, nog papier…”
Een leerling schreef zelf een briefje naar de meester : “Meester ik kon mijn huiswerk niet maken, de deur was vast en ons moe stond te lammeren in de geburen…”
Maar de meester speelde ook niet mis. Ging het er soms wat luidruchtig aan toe in de klas, dan gebruikte hij wel eens zijn meesterlijke lat of plofte geregeld zijn schoen in ene zijn gat… Oudleerlingen kwamen hem soms om een gunst vragen, meermaals is het gebeurd dat soldaten hem verzochten om een liefdesbrief naar hun meisje te schrijven. Niet dat Victor Selleslagh gefaald had als meester maar vele jongens volgden destijds zeer onregelmatig de lessen en anderen verlieten op hun 12de de schoolbanken om te gaan werken en alzo een steentje bij te dragen aan het gezinsbudget. Wat hij in die brieven neerpende heeft hij zijn kinderen nooit verteld maar als hij die taak vervulde was het met heel veel binnenpretjes.
Oorlog Op de stralende morgen van 10 mei 1940 bestookten de Duitsers niet enkel militaire doelen, ze vielen ook steden en dorpen aan. De aanval op Brussel om 05u20 leverde al een eerste tragische balans op : 41 doden en 62 gewonden. Meteen was de bevolking bij het conflict betrokken en begon paniek om zich heen te grijpen. De gruwelen van de eerste wereldoorlog waren nog niet vergeten en vele mensen verkozen te vluchten. Niemand wist eigenlijk waar naartoe maar weg van het krijgsgeweld was het eerste gebod. Snel scharrelden Victor en Fien het noodzakelijkste bij elkaar, wat geld en vooral veel kinderen. De fietsen volgeladen met wat schamele bezittingen, een voorbehouden plaatske op het speelkarretje van Jefke Vink en weg waren ze. Langs de Tiendeschuurstraat over de Bist, waar Victor van de Lodde de gouden raad meekreeg terug huiswaarts te keren want ze gingen het gevaar tegemoet. Achteraf zou Victor hem gelijk geven. Via Kapelle-op-den-Bos belandden ze stapvoets in een platgebombardeerd Aalst waar ze letterlijk door de vlammen heen moesten. Huilende duikvluchten van Duitse vliegtuigen maakten de verwarring compleet. In het dorpje Schuiferskapelle, thans een deelgemeente van Tielt, speelden ze dochtertje Raf kwijt. Die was met haar fietsje wat voorop geraakt, gelukkig kon vader Victor haar gezond en wel terugvinden. Misschien waren het de vele rozenkransen die de kinderen samen met Colette Vink moesten bidden, die hen veilig tot bij boer Van de Walle in Tielt West-Vlaanderen bracht. De terminus van hun vlucht. In de kelder van deze boer konden ze eindelijk wat op adem komen en besloten ze terug huiswaarts te keren. Hun vlucht had tien dagen geduurd. Thuisgekomen vernamen ze van ‘den Blokmaker’ dat tijdens hun vlucht 20 mannen op de koer van de jongensschool bijeen gebracht werden om geëxecuteerd te worden, wat gelukkig niet is doorgegaan. Nog volgens ‘den Blokmaker’ hadden de Duitsers het plan opgevat om hun woning in brand te steken, maar had hij dat kunnen beletten door te verklaren dat er een groot gezin in dat huis gevestigd was.
Dochter Raf vertelde over die periode : “Een winteravond zoals velen. Als hout, kolen en kinderen binnen waren, zaten we meestal met z’n allen met ons voeten op het onderste van en rond de Leuvense stoof. Ieder met zijn eigen bezigheid. Omdat het onderste van de stoof te klein was om 18 voeten op te parkeren, gebeurde het meermaals dat den ene zijn voeten op die van den andere plaatste. Ons moeder die met vier priemen en dikke breiwol de mooiste warme sokken kon breien, maar af en toe van de stoof schoof, voeten op de grond, steken eveneens, breiwerk in retard, een verwrongen vloek ten gevolg, en een schietgebedje om met ons Heer weer wit te staan. Het deksel van de stoof werd bij valavond even opgelicht, zodat er bij het bidden van het dagelijks rozenhoedje, wat licht scheen in de duisternis. Sfeervol en onze gedachten verdwaalden niet !! Soms moesten we bidden voor een jong gezin dat aan uitbreiding dacht. De manier waarop werd angstvallig verzwegen ! Ons moeder las dan luidop : ‘leer hen een kinneke maken Niet te grof, niet te fijn, maar juist zoals het kinneke moet zijn.’ En negen maanden nadien mochten we dan naar dat kinneke gaan zien. Wij kenden geen weelde, wel een gelukkige jeugd. Omwille van de schaarse en dure brandstof en het dure leven voor zo een groot gezin leefden we in een kleine ruimte. In onze keuken moesten 9 mensen van groot tot klein zoeken om hun eigen taak zo goed mogelijk te kunnen vervullen !! En geloof me, dat was zeker niet gemakkelijk !!! Op die luttele oppervlakte moest ieder naar behoren functioneren. Koken, eten, de was drogen, schoenen poetsen, breien, sokken stoppen, studeren, huiswerk maken, verbeteren van schooltaken, plezier beleven en ruzie maken !! Geld om een ganse woning op te warmen was er niet. De kolen waren veel te duur en gerantsoeneerd. In de tweede plaats (nu living genaamd) stond een feu-continue. Als er een beetje geld in kas was, kocht ons moeder 200 kg antraciet. Met het weekend als iedereen thuis was werd daar het vuur aangestoken. Dat was een GROTE LUX, tenminste als de schouw niet vochtig was en deze een goeie werking had !! Zoniet konden wij door het slecht functioneren van de schouw best met gerookte haringen vergeleken worden. Als de wind uit het noorden kwam hadden we meestal prijs ! Deuren en ramen werden dan op elkaar opengezet zodanig dat de rook kon afdrijven. Soms kon ons moeder concurreren met den Ammoniak van Willebroek. Eens de vlam in de pijp was het euvel verholpen. De Leuvense stoof werd door ons moeder gepoetst op vrijdagnamiddag als heel het capittel naar school was. De ronde pot was gauw kapot gestookt. Om de barsten te repareren had ons moeder de oplossing gevonden, waar weet ik niet, maar het lukte ! Ze kletste wat slam (vraag me niet wat het was) tegen de barsten en eens de schooltijd gepasseerd, stond de gerepareerde pot roodgloeiend. Dat mens kon zelfs den duvel doen blozen ! ’s Winters moest de was meestal in de keuken gedroogd worden. Wat nagelen in de muur, kruisgewijze de draden gespannen en klaar was kees ! Gemakkelijk was anders ! Als elk centimeterke draad benut was, moest men op zoek naar de bewoners. Dat was wel een voordeel als men wat mispeuterd had, ofwel haperde men met zijne neus in een manshemdslip of kon je je verstoppen achter een opgehangen vrouwenbroek. We zochten dat zelf wel uit ! We waren niet groot, de broek integendeel wel ! De boterhammeke’s waren als de kolen : gerantsoeneerd ! Drie, niet meer niet minder lagen er op ons te wachten. In de zomer konden we veel recupereren met groenten uit de moestuin of fruit uit de boomgaard. Hier en daar had vader wel een handje voor. Aan een schappelijk prijske kocht of kreeg hij soms melk, boter en eieren en als eens spek op Goede Vrijdag bij de Lodde of bij Stefanie van Toontjes (kozijn en nicht van hem). Ook bij rosse Colette (uit de Hertstraat) kon hij altijd terecht. Wij zijn hen daar steeds dankbaar om geweest. Men zou voor minder onder den oorlog ! Van rosse Colette kreeg ik voor mijn plechtige communie als geschenk een zelfgebakken taart. Een kunstwerk op zijn eigen, gecamoufleerd met veel crème fraiche, dat laatste hadden we nog nooit gezien. Heel voorzichtig met mijn bijdegronds meisjesveloke was ik met de taart gaaf ’t huis ‘geland’. Doch wanneer deze op mijn grote dag op de tafel werd gezet stelde ons moeder verontwaardigd vast dat al de crème fraiche er afgelikt was ! En toppunt was, niemand had dat gedaan, waarschijnlijk omdat den ene voor den andere moest zwijgen ! Van solidariteit gesproken ! Je kunt je voorstellen, als er zeven aan dat ding gelikt hadden, dat ’t spel dan wel kaalgeschoren was ! ’t Zal dan toch vermoedelijk voor de communie wel gesmaakt hebben ! Zo spartelden onze ouders met ons door de oorlogsjaren.”
Vader Victor luisterde tijdens die oorlog ook naar een verdoken zender van de witte brigade. Eén van de kinderen moest dan buiten op wacht staan om zeker te zijn dat ‘de muren geen oren hadden’ en steevast eindigden die uitzendingen met de woorden : ‘en zonder er op te boffen, toch krijgen we ze wel die moffen’.
Dochter Raf schreef een mooi essay over hun eerste radio. “Hij had een groen oog naast een jute bescherming die de luidsprekers afschermde. Een kaske hooguit 40 op 50 cm. Wanneer het zijn best deed en de lampen gingen gloeien was het spel warmgelopen en werd onherroepelijk de knop omgedraaid. Adieu enige ontspanning in de avondlijke huiskamer. Achter die jutebescherming luisterden we naar het Mariahalfuurtje van pater Leopold, karmeliet. Maar ook naar Wil Ferdy met zijn Peterke en Pepe. In onze radio zat naar het schijnt een bobijn met honderden meters koperen ijzerendraad, dat moest de werking van dat ding garanderen. Hubert Van Herrewegen was de geliefde wielercommentator van ons vader, ook als het ging over Louison Bobet, Jean Robic en Wim Van Nest die ooit eens in een ravijn terecht kwam. Zijn hart had even stilgestaan, zijn Pontiacuurwerk niet. Dat was pas reclame. Toen later Stan Ockers verongelukte en hij die boodschap hoorde op onze knappe radio was het niet alleen ons vader die traande maar precies de luidsprekers eveneens !! De begrafenis werd rechtstreeks uitgezonden met de gekende emoties tot gevolg. Wie meent dan enkel duivenberichten, opgehaalde schotbalken of doorlaatkleppen te horen waren had het verkeerd voor. Tijdens de wintermaanden konden wij ook meegenieten van luisterspelen. Als toneelliefhebber plakte het oor van ons vader letterlijk en figuurlijk aan de jute bescherming van ons radioke. Zijn commentaar nadien was treffend, of we het nu geloofden of niet maar krakende sneeuw werd weergegeven door iemand die in de studio heel hard zat te knijpen in een zakje bakmeel. Paarden liet men draven door met een lepel ritmisch op een houten tafel te kloppen. Die vaststelling bracht hij over bij de toneelspelers van zijn geliefde groep ‘Rust Roest’ waar hij voorzitter van was. Als ons moeder in de winter de was te drogen hing was het wel even zoeken om dat ding terug te vinden. Het fameuze groene lichtje verstopt achter de schree van een of andere broek of vrouwenhemd, de kruisgewijze gespannen wasdraad met alles erop en eraan die de ganse keuken doorkruiste, maakte een zoekplaatje van ons radioke. Het was alleszins een hele verovering in de destijds moderne techniek. Later zoals dat gaat werd dat klein ding door een moderner exemplaar vervangen en stierf ons radioke een trieste dood op het stort van Leest. Aan de stenenbeek op de Juniorslaan ging ons bakske ter ziele. Requies cant inpache !!! Amen.”
Een welgekome bijverdienste in de oorlog was het kooltjesziften. Voorzien van een zeef, schup, jute zakken en hun houten kruiwagen trok de hele familie naar de putten in Battel. Regelmatig werd daar kolenafval, afkomstig van treinen en boten uit Brussel en Antwerpen, gedropt. Men moest dan wel bij de zaak zijn om er het beste uit te halen. Soms lukte dat en kon de familie daarmee wat kolen uitsparen voor de verwarming in de winter. De naoorlogse vliegende bommen maakten drie slachtoffers in Leest en veel stoffelijke schade. Vele bezitters van een tuin in het dorp gingen over tot de bouw van een schuilkelder, liever nog dan op die plek in hun hof aardappelen te planten. Bij de familie Selleslagh was de schuilkelder gegraven achteraan in de tuin tussen de kriekelaars. De takken zouden het zicht benemen, dacht vader Victor. Meestal zagen ze de vliegende bommen over hun hoofd vliegen en vonden ze niet de tijd om naar die schuilkelder te vluchten. ’s Nachts sliepen ze in de kelder onder hun huis, gelukkig was het geen winter, want dan hadden ze af te rekenen met grondwater dat de kelder kwam binnengestroomd. Mensen die de oorlog niet hebben meegemaakt kunnen het zich nauwelijks voorstellen maar de vrees dat zo’n bom elk moment kon neerkomen, beangstigend… Van de familie was niemand zo dapper als moeder Fien, als de moordwapens overvlogen ging zij steevast buiten kijken.
Op 20 oktober 1963 overleed Ere-Onderwijzer Victor Jozef Selleslagh.
“Dierbare vader, omringd van de liefde uwer ontroostbare vrouw en kinderen, van de kinderlijke genegenheid uwer kleinkinderen, van de gehechtheid uwer familieleden , zijt gij de eeuwigheid ingegaan. Later slechts, wanneer de eerste droefheid enigszins zal zijn gelenigd, wanneer de rouwtranen zullen zijn gedroogd, dan zal het verlies worden beseft dat wij bij dit afsterven ondergaan, dan zal de leemte worden aangevoeld, die de onverbiddelijke dood heeft gebracht, dan zullen wij beseffen, welk edelmoedig hart ons is ontnomen. Bij het begin van de rozenkransmaand heeft de H. Missie die gij van op uw ziekbed zo schoon meebeleven mocht, U de zoetste troost geschonken en de weg naar de hemel voor U voorbereid. Moge God u de beloning schenken voor uw vroom geloof en vurige kristenliefde. Uw voorbeeld en nagedachtenis zal voor immer in ons voortbestaan.” Beklijvende woorden uit zijn gedachtenisprentje.
Het leven gaat niet altijd over rozen. Op 28 augustus 1989 overleed haar zoon Raymond Selleslagh. In 1930 had Fien een zes maand oud dochtertje moeten afgeven, Raymond was 59, ook veel te jong. Sinds haar huwelijk in 1925 bleef Delphine onveranderlijk de woning aan de Dorpstraat 72 bewonen. De laatste jaren werd zij dag en nacht verzorgd door haar dochter Raf, die steeds thuis is blijven wonen. Sinds 1989 maakte zij gebruik van een rolstoel, de benen lieten het afweten maar dat was het enige ernstige gezondheidsprobleem waarmee deze sterke vrouw had af te rekenen en ook psychisch zat het goed. Tot op het laatst bleef ze helder van geest. Dagelijks las ze Gazet van Mechelen en wekelijks ook de krantjes van Ziekenzorg, het Parochieblad en de Volksmacht weliswaar met bril. Documentaires en spelletjes op tv droegen haar voorkeur weg. Toen een journalist haar vroeg wat er in de voorbije eeuw zoals was veranderd antwoordde ze gevat de gemeentebelastingen, die lagen sinds de fusie van Leest en Mechelen veel te hoog. Een uitspraak die kon tellen, noteerde de reporter, zo vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen. Een geheim recept om 100 te worden had ze niet. Ze heeft heel haar leven hard gewerkt en daar gaat men zeker niet van dood vertelde ze een andere journalist. Tevreden zijn met wat je hebt, leek zowat haar leuze. Ze heeft zich steeds in haar lot geschikt en dit aldoor gedaan met een kwinkslag en een lach.
Haar acht kinderen, twaalf kleinkinderen en dertien achterkleinkinderen bezorgden haar in Leest de bijnaam van moeder Selleslagh. Op 30 april 1994 was te Reet nog een achterkleinzoontje, Berend, geboren, als zoontje van Lieven Van den Broeck en Ariane Peeters. Haast honderd jaar verschil met zijn overgrootmoeder. Haar eeuwfeest dat hierna aan de beurt komt, vond plaats op 20 augustus 1994 en dat zou ze geen jaar overleven. Delphina ‘Fien’ Francisca De Wit overleed thuis in familiekring op 13 juli 1995.
“Je was in eenvoud sterk en groot en toegewijd aan die U dierbaar waren. Dit is het beeld dat wij van U bewaren.” (Uit haar doodsprentje)
Vervolgt…
Foto’s : -Victor Selleslagh met onderwijzersdiploma. -Victor en Fien. -De kinderen Selleslagh met de fietsjes die de vlucht tijdens de oorlog overleefden. Van links naar rechts : Frans, Irma, Hubert, Raymond, Raf, Maria en Cyriel. -Het bidprentje van de drie slachtoffers van de vliegende bom. Joannes Verbruggen, zijn echtgenote Maria Nathalia Van den Brande en hun zoon Lodewijk verloren het leven in de nacht van 27 op 28 oktober 1944. -Het gezin Selleslagh-De Wit na de oorlog.
Vervolg Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld.
Fien hield niet van show en glitter, om die reden was ze niet te vinden voor een folkloristische stoet ter ere van haar eeuwfeest, nochtans geschiedenis interesseerde haar wel. Zo herinnerde zij zich nog feilloos wat haar vader haar vertelde over zijn jeugd. Dochter Raf noteerde dit voor het nageslacht :
“In 1890 werden we geplaagd door een strenge winter die 19 weken duurde. Door de strenge vrieskou werd er toen enorm veel armoe en kou geleden. Geen voedsel voor de mensen. De rapen voor de dieren bevroren in de stoepen. Het afdekmateriaal diende aan de dieren gevoederd te worden om ze levend te laten doorwinteren. De kleding van onze voorouders bestond uit een blauwe lijnwaden kiel, rode zakdoek, fluwelen klak of zwarte pet. Op zondag werden witte hemdsboorden gedragen, het cachet van de gegoede burgerij. Er was een overvloedige groei van palmstruiken. Op Palmzondag gingen de mensen voorzien van palmtakken naar de kerk om ze te laten wijden. Op elke akker werd een takje ingeplant en elk kruisbeeld en elke kamer werd voorzien van een palmtak om de zegen van ons Heer af te smeken. Tijdens hevig onweer werd met een palmtakje en wijwater het huis gezegend, nadien werd het palmtakje terug bij het kruis gevoegd of verbrand…”
Fien maakte twee oorlogen mee. Tijdens de eerste wereldoorlog werd ze heel erg ziek en men vreesde het ergste. Dokter Van Tricht werd er bijgeroepen en zou voor zijn consultatie nooit vergoed worden omdat iedereen beschutting zocht tegen de Duitsers. Zoals zovelen nam ook de familie De Wit de vlucht voor het oorlogsgeweld. Ze strandden in Opwijk. Toen ze terug in Tisselt kwamen waren de ruiten van hun woning stuk en was er in de handelszaken heel wat gestolen en overhoop gehaald.
Op 1 september 1925 huwde Fien haar schoolmeester. Zij was 31, hij bijna 30. Het huwelijk werd ingezegend door pastoor Cyriel Selleslagh, een broer van de bruidegom. Voor de familie De Wit was het een dubbel huwelijk, zus Jeanne trouwde immers tegelijkertijd. Hier was de gelukkige bruidegom Mon Cortebeeck, een Tisseltenaar. Voor dit dubbel huwelijk diende nog een speciale aanvraag ingediend. Vier koetsen, getrokken door paarden, waren nodig om de bruidsstoet naar de St. Jan kerk, te brengen. Achteraf hadden ze spijt dat ze het niet met een koets minder gedaan hadden en een auto in de plaats, dit om de 60 genodigden sneller aan tafel te brengen. Receptie en feestmaal gingen door in ‘De Vuurmolen’, de receptie in het café op het gelijkvloers, het feest in de bovenzaal. Fien en Jeanne waren identiek gekleed : een zwart kleed en een ‘veloeren’ hoed met gouden pen. Kostprijs 65 frank. Bruidegom Victor was gekleed in pitteleer en zijn schoonbroer Mon Cortebeeck in zwarte redingote. Zussen Maria en Valentina volgden in de bruidsstoet in een lichtbruin veloeren kleed en een zwarte toppé hoed met een brede zwarte strik. Kostprijs 110 frank. De ‘Dischkaart’ vermeldde : ‘Voorgerecht, Koninginnesoep, Huwelijksbootjes, Ossentong-Caperssaus, Ossenspier in groentenkrans, Vleeschpastei met kampernoeliën, Hesp – salaad, Brusselse kiekens – fruitmoes, Huwelijksgebak, Ooft – nagerecht.’
Enkele noemenswaardige citaten uit de heilwensen en de toespraken :
“Weldra zien we in dit huis pastoors en paters. En meesters, nonnen, dochters met de macht. De roem en steun de glorie van hun vaders, de vreugd der moeders dag en nacht. Zoo, vader, brengt uw kloeke stam schoon vruchten Voor huisgezin en kerk en maatschappij. En moeder ziet, uit d’hemel vol genuchten, haar nageslacht gelukkig, vroom als zij…”
“In naam van onzen Toneelkring ‘Rust Roest’ is het ons een waar genoegen U op deze plechtigen dag onze innige, hartelijkste gelukwenschen toe te sturen. … Ja, waarde bruidegom, van af het ontstaan van onze Toneelkring zijt gij reeds ervan de spil geweest. Door uw voorbeeld wist gij uwe medeleden te stichten, door uwe fijne keuze van woorden, door uwe duidelijke uitspraak in uw onverdroten iever hebt gij wel het meeste bijgedragen tot den groei en den bloei onze maatschappij, tot veredeling onzer taal in de verheffing van ons Vlaamsche volk…”
“Volgaarne neem ik het voorzitterschap waar, wanneer ik, in naam onzer fanfaren, onze vurigste wenschen mag toesturen aan een lid dat altijd geieverd heeft tot opbeuring onze Maatschappij. Ja, geacht Medelid, de iever en zelfopoffering die u jegens de maatschappij toondet, was groots, daar u zelden een wekelijksche repetitie liet voorbijgaan, ondanks alle moeilijkheden (u soms beletten). Ook uw aan de Maatschappij bewezen diensten zijn talrijk, want deze opsommen ware mij gansch onmogelijk. Ik wil mij enkel beperken uw bereidwilligheid te noemen tegenover onze medeleden, en uw wijze raadgevingen die we ontvingen, wanneer we in moeilijke omstandigheden onbeslissend bleven. Hoe menig keer ook hebt u, met uw trillende stem, hulde of vaarwel gebracht aan dezen die ons reeds zijn voorgegaan. Met één woord, uw dienstvaardigheid voor de Maatschappij kent geen palen. Daarom, geacht Medelid, zeggen we u duizendmaal dank. Dank voor den moed en zelfopoffering die u ons hebt getoond… Lang leve Victor en Josephine !!! De Fanfarenmaatschappij ‘Arbeid Adelt’.”
“Geachte vriend en medelid, wij hebben veel genoegen te mogen denken u aangenaam te zijn. Aanstaande zondag 6 september dezer rond 5 uur namiddag aan uwe woonplaats u met een serenade te mogen vereren. Namens de fanfare Ons Genoegen van Battel, de Voorzitter Charles Walschaerts.”
Een heilwens van pastoor Cyriel, broer van de bruidegom : “Lang heeft de schouw gerookt, eindelijk is ze aan ’t vlammen gegaan !!”
Fien vertelde later aan haar dochter dat diezelfde schoonbroer echt bekommerd was om haar. Zijn bezorgdheid ging uit naar de nieuwe levenswijze die haar na haar huwelijk in Leest te wachten stond : “Vanaf mijn veertiende tot mijn eenendertigste steeds ten dienste gestaan. De handelszaak onder mijn leiding, de sociale beleving, de omgang met het cliënteel, de trafiek die de vaart met zich meebracht. Het waren stuk voor stuk drukdoende bezigheden die schril afstaken tegen wat Leest me te bieden had. Doch verveling zou geen hoogtij vieren, vader zorgde spoedig voor de gepaste bezigheid. Een kippenkwekerij zou jaren een welgekomen bijverdienste en tijdverdrijf zijn. Doch ook aan gezinsuitbreiding diende gewerkt, want de tijd was beperkt. Gods gebod werd gehuldigd, ga en vermenigvuldigt, en in minder dan tien jaar was de grote bestelling klaar.”
De avond van het bruiloftsfeest werd er een serenade gegeven door de Sussen van Leest (fanfare Arbeid Adelt). In zijn dankwoord tot de fanfare zei Victor onder meer : ‘Wat mij betreft, ik sta liever aan deze kant van de deurdrempel, want jullie spelen buiten en ik speel binnen…’
Langs de openstaande ramen genoten de buren mee van de uitbundige sfeer binnen. Na het feest werden Fien en Victor met de bus van Adolf Masure naar Leest gevoerd. Dolf Masure uit de Statiestraat in Tisselt baatte de eerste lijnbus in de regio uit : ‘Aannemer van Speel- en nachtreizen aan voordeelige prijzen’ stond op zijn annoncekaartje. Het bruidspaar werd afgezet in de gloednieuwe woning in de Dorpstraat. Leest was nog niet aangesloten op het elektriciteitsnet en het koppel diende zich te behelpen met kaarslicht maar dat zal zeker geen domper gezet hebben op de romantiek… Deze woning was pas klaar. Voor ‘ne frank en een chic’ had Victor zijn leerlingen aangesproken om aan de Zenne de bouwstenen te helpen lossen die per schip toekwamen.
Vervolgt…
Foto’s : -Pastoor Cyriel Selleslagh, broer van bruidegom Victor. -De bus van Dolf Masure. -De woning in de Dorpstraat die Victor had laten bouwen. -Victor en Delphine lieten geen huwelijksfoto’s na.
1994 – Zaterdag 20 augustus – Moeder Selleslagh vierde eeuwfeest met heel Leest Om 15u15 droeg pater pastoor Van Aken een dankmis op in de parochiekerk van Leest. Nadien volgde een receptie op de speelplaats van de vrije basisschool in de Dorpstraat. Heel het dorp was uitgenodigd. Het familiefeest vond ’s anderendaags plaats om 15.30 in de feestzaal van ‘Ons Parochiehuis’ in de Kouter. Fien wou geen bloemen, noch geschenken. De mensen konden, vrijblijvend, een gift of storting doen ten voordele van plaatselijke caritatieve doelen.
Delphine ‘Fien’ Selleslagh-De Wit : een mensenleven in beeld Met dank aan dochter Raf voor de info, teksten en foto’s.
Op 19 augustus 1894 om 17 uur verscheen voor Petrus Baeckelmans, burgermeester en ambtenaar van burgerlijke stand van Tisselt, de 31-jarige koopman Johannes Augustinus De Wit :“en heeft ons getoond een kind van het vrouwelijk geslacht, geboren in onze gemeeente, heden om twaalf en half ure ’s nachts, in zijne woning alhier gelegen Oostdijk en aan hem vertoonde…”
De moeder was de 29-jarige Maria Catharina Peeters, zijn echtgenote. Getuigen waren de 37-jarige landbouwer Petrus Johannes Franciscus De Wit en de 27-jarige koopman Augustinus Dons. Het kindje kreeg de naam Delphina Francisca mee en werd dezelfde dag nog gedoopt.
August De Wit(°15/8/1863, +15/1/1933) was vlashandelaar.
Vlas bewerking. De bewerking van vlas tot garen ging in die tijd als volgt : Het vlas werd gezaaid in de lente, nadien volgde het wieden. Als het vlas rijp was werd het uit de grond getrokken en naar huis gebracht. Het vlas strepen was de volgende bewerking m.a.w. de bolletjes verwijderen van de stengel. Die bevatten lijnzaad dat opgehaald werd om door de maalders naar de fabriek gebracht te worden. De bolletjes werden verwerkt tot olie en zeep. Na het strepen werd het vlas gebusseld in klein formaat. Nadien werden de bussels in water gelegd om te roten, dit gedurende 10 a 14 dagen. Meestal in het Broek van Blaasveld maar ook in de Brielen te Tisselt. Vervolgens werd het vlas uit het water gehaald, rechtgezet om te laten uitlekken en nadien te drogen gelegd op een weide. Met de laatste bussel werd een kruis gelegd op de weide om de zegen af te smeken. Na het drogen werd het opnieuw samengebonden in dikke bussels en naar de zolder gebracht. In wintertijd gebeurde het knappen van het vlas, noodzakelijk om de lijmen van het vlas te scheiden. De lijmen dienden voor de verwarming van de eigen bakkersoven. Nadien kwam het zwingelen met de molen. Het afval afkomstig van het zwingelen, noemde men knol. De knol werd aan de fabriek geleverd en verwerkt tot garen. Achteraf werd de verwerking nog verfijnd, en noemde men deze bewerking snuitjes. Deze snuitjes werden verwerkt tot zeer fijn garen. De koetsiers, waren de mannen die met een stok ter keuring door de velden trokken. Ze gingen tijdens het zwingelen bij de vlasboeren aan huis om te kopen. Vervolgens ging het naar de marchands. Tot in de achttiende eeuw was de glasvezel in Europa naast wol de belangrijkste grondstof voor textiel, maar in de negentiende eeuw is hij als zodanig verdrongen door katoen.
Vader Gust De Wit verkocht aan vlasheren van Gent en Kortrijk en aan Engelse handelaars. In balen van 100 kg werd het vlas verzonden naar de aankopers. Vervoerprijs 10 centiemen per baal, vanaf de Oostdijk naar het station van Tisselt. Het dagloon van ’t werkvolk bedroeg 2 frank en zo’n dag startte om 6 uur ’s morgens en eindigde om 19 uur ’s avonds. Fientje zou nooit vergeten dat ze voor haar plechtige communie van vlasheer Maestro ooit een protestantse bijbel cadeau kreeg.
Johannes Augustinus (Gust) De Wit was op 30 juni 1891 te Tisselt met Maria Catharina (Catoke) Peeters gehuwd. Catharina was geboren op 26 november 1864, haar vader was vlashandelaar. Tot aan haar plotse dood op 15 september 1908 zou ze een kruidenierswinkel en café ‘De Vuurmolen’ uitbaten. In de volksmond noemde men haar ‘Catoke Vok’ en ze was de goedheid zelve. Altijd stond ze klaar ten dienste van de medemens. Zo mochten mensen van ‘den Triest’ ’s zondags hun vervuilde klompen bij Catoke achterlaten om vandaar met proper schoeisel hun kerkplicht te gaan vervullen. De vaartdijk was immers in zeer slechte toestand.
Gust en Catharina hadden samen 7 kinderen, allen geboren in Tisselt : -Engelbertha Catharina, geboren 5 april 1892 en amper drie jaar later overleden op 22/5/1895. -Delphina Francisca, onze eeuwelinge, geboren op 19/8/1894. Zij overleed op 13/7/1995. -Joanna (Jeanne) Catharina Ludovica, geboren op 12/10/1895, overleed op 6/10/1956. -Albertina Josephina Maria, geboren op 22/4/1897. -Maria Anna Jacoba, geboren op 23/12/1898. -Valentina Ludovica Josefina, geboren op 14/9/1900. -Alfons Maria, geboren op 31/5/1903 en na negen maanden overleden op 11/2/1904.
Bij het overlijden van de twee kindjes droeg vader Gust de kistjes eigenhandig naar de kerk en na de laatste zegening werden de kistjes door hem persoonlijk te rusten gelegd op het kerkhof van Tisselt.
1908 was een rampjaar voor het gezin. Toen moeder Catoke met de kar Fientje naar de kostschool -Sancta Maria te Willebroek- bracht, werd ze onwel. Ze voelde zich thuis al niet lekker maar stond er op haar dochter zelf weg te brengen. In de kostschool diende men haar de hal in te dragen en van daaruit werd ze op een bed van het ziekenhuis met een koets naar huis gebracht. In een tweede koets volgde de Boomse dokter Van Tricht, twee nonnen van Sancta Maria en dochter Fientje. Om 23 uur diezelfde avond overleed Catharina ‘Catoke’ De Wit-Peeters.
De kar waarmee Fien naar de kostschool werd gebracht was van Charel Van Praet, die er ook zijn twee dochters uit zijn eerste huwelijk mee naar school bracht en die rit was gestart in een ongelukkig gesternte : tijdens de heenreis was ze in een greppel terechtgekomen. Later vernam Fientje van getuigen dat een arm van haar moeder gevoelloos langs de kar bengelde.
Fientje, als oudste van vier, diende op 14-jarige leeftijd de kostschool vaarwel te zeggen. De dag na het overlijden reeds ging haar vader haar koffers ophalen in de kostschool. Studeren was voor haar niet meer weggelegd ook al leerde ze goed. Nadien volgde ze nog Franse les aan 1 frank per maand, dit om de vlaskooplui van antwoord te kunnen dienen. Fientje werd verantwoordelijk voor haar drie zussen en haar vader, er was de kruidenierswinkel, het café, de vlashandel… Haar jeugd was voorbij. Tegen een journalist die haar eeuwfeest versloeg vertelde ze dat er plaatsen zijn, nog geen 20 minuten van Leest vandaan, waar ze nog nooit is geweest. En toen ze nog in Tisselt woonde, is ze zelfs nooit op Willebroek jaarmarkt geraakt. Met de fiets heeft ze nooit gereden, de zee nooit van nabij gezien. ‘Het was thuis ambiance,’ besloot ze, ‘achter de tapkraan…’ maar het gezin was ook diepchristelijk, ’s avonds sloot men de zaak om het rozenhoedje te bidden. Het was dan ook geen toeval dat ze wachtte tot haar 31-ste om te huwen. De gelukkige was een onderwijzer uit Leest : Victor Selleslagh. De sympathieke meester vond er niet alleen zijn bruid, hij kreeg er meteen de bijnaam van haar familie bij : ’Schake’. Acheraan het geboortehuis van Fien op de Oostdijk stond een enorme schouw, restant van een vlasverwerkingsfabriek. Haar vader had die in zijn jeugdjaren nog in werking gezien. De schouw werd in 1912 afgebroken, een preventiemaatregel tegen een eventuele aanval van de Duitsers. Toen al was er sprake van een oorlog die in 1914 zou uitbreken. De schouw stond achter de grote ingangspoort, was enorm hoog en zichtbaar tot ver in de omtrek. De voet ervan was zo sterk geconstrueerd dat hij niet kon verwijderd worden. De bijnaam daaraan verbonden, blijkbaar eveneens… Victor zag er de humor ook van in en bij sommige gelegenheden koketteerde hij er zelfs mee. Ter gelegenheid van zijn eremis, de inhuldiging en de stoetsgewijze afhaling van pater Jozef Selleslagh hing Victor volgende tekst aan zijn woning :
“Fien, haar 7 schakes en hun chef, begroeten met vreugde eerwaarde Pater Jef. Hij weze van Gods zegen vergezeld, in het verre toekomstige missieveld.”
De ouderlijke woonst en de omliggende huizen werden ondertussen onteigend en weggevaagd ter eer en glorie van de verbredingswerken van de vaart ter hoogte van de Tisseltse dorpskom.
Vervolgt…
Foto’s : -Eeuwelinge Delphine “Fien” Selleslagh-De Wit. -Kopie van de geboorteakte. -Fien’s vader August De Wit. -Centraal in beeld het geboortehuis van Fien De Wit aan de Tisseltse Oostdijk. -De achterkant van de ouderlijke woning met naast de afsluitingsmuur het restant van de gigantische schouw.
1994 –Zondag 14 augustus : Landelijke Gilde en KVLV te gast in bedrijfsloods Augustus-Verbist. (Foto’s onderaan)
LEEST MAAKT ZICH OP VOOR 8ste OOGSTFEEST Komend weekend vieren de Landelijke Gilde en de KVLV van Leest hun 8ste oogstfeest. Te Leest worden weer een hele boel activiteiten georganiseerd rond het boerenleven vroeger en nu. In een typisch landelijke gemeente als Leest kende het initiatief de voorbije jaren een steeds stijgend succes. Jos De Smet, voorzitter van de Landelijke Gilde Leest, vertelt hoe het oogstfeest er indertijd gekomen is en wat er zoal op het programma staat. Een en ander gaat dit jaar door in of rond de bedrijfsloods van Alfons en Hermine Augustus-Verbist, Kleine Heide 33 in Leest.
Jos De Smet : “Leest is nog een echte ‘boerengemeente’. Daarom rees zo’n 20 jaar geleden het idee een activiteit op het getouw te zetten rond het specifieke karakter van onze leefgemeenschap. De keuze viel toen op een ‘Breughelbal’ : een echt boerenbal in een boerenschuur. Dat bal had heel wat succes en het bleef dus niet bij een éénmalig initiatief. Maar na de fusie met Mechelen werden de veiligheidsnormen een pak strenger”. “We hebben meegemaakt dat de brandweercommandant ons daags voor het bal kwam vertellen dat het niet mocht doorgaan, omdat de poorten van de schuur niet naar buiten openden. Dat jaar hebben we nog een compromis kunnen sluiten. Nadien mochten we ons bal echter niet meer in een schuur houden, maar moesten we naar een zaal verhuizen”, vertelt de voorzitter.
Jaar van het dorp Blijkbaar was de pret er toen wat af, want het Breughelbal stierf een geruisloze dood. Het duurde even voor er een opvolger voor kwam, maar tijdens het jaar van het dorp werd nieuwe inspiratie gevonden. Op verschillende landbouwbedrijven gingen toen tentoonstellingen en andere festiviteiten door. Bij Landelijke Gilde en KVLV groeide het idee dit jaarlijks te herhalen en er één groot feest van te maken. “In ’86 is het oogstfeest er dan gekomen. We zijn nu aan de 8ste editie toe en hopen het nog lang vol te houden”, aldus Jos De Smet.
Varken slachten “Het moeilijkste is om elk jaar een bedrijf te vinden waar het feest kan doorgaan. Er komt immers heel wat bij kijken bij de organisatie en niet iedereen staat te springen om zich al die moeite op de hals te halen. Verder hebben we nog maar weinig problemen gehad. Er is wel wat opschudding geweest toen we het slachten van een varken op het programma hadden staan. Een aantal bezoekers –voornamelijk stadsmensen- reageerde daar nogal geshockeerd op”...
Eucharistie Het oogstfeest begint zaterdag 13 augustus om 20 u. met een kaartavond wiezen. Zondag is er een speciale eucharistieviering om 11 u., waarvoor het parochiaal zangkoor al geruime tijd aan het oefenen is. Om 12 u. volgt de barbecue en om 14 u. de paardenzegening door pastoor Van Aken. Na de zegening geven de leden van de Landelijke Rijvereniging een show met hun pony’s en paarden.
Brabanders Eveneens om 14 u. start de ploegwedstrijd, georganiseerd door de KLJ en Groene Kring. Bij de wedstrijd wordt met moderne machines gewerkt, maar om 15 u. arriveert Jan Meeuwissen (Kalmthout), die met zijn Brabanders laat zien hoe men dat vroeger aanpakte. Vanaf 15 u. is er ook doorlopend kinderanimatie. De kinderen kunnen zich laten grimeren, cadeautjes vissen, op schattejacht gaan of worstkappen. Bij de schattenjacht zijn in een enorme berg hooi een reeks pingpongballetjes verborgen. Wie er een kan bemachtigen, wint een prijs.
Worstkappen Het worstkappen is een oud volks spel. Men laat een worst door een schuine buis naar beneden glijden en onderaan die buis staat een hakblok. Bedoeling is de worst middendoor te hakken, als hij uit de buis tevoorschijn komt. Dat gaat zeer snel en is moeilijker dan op het eerste gezicht lijkt... Verder is er nog heel de dag een tentoonstelling van moderne landbouwmachines. Om 17 u. wordt de barbecue weer heetgestookt en een uurtje later kan er gedanst worden op de tonen van het accordeon van Hilda Silverans. (GvM, 9/8)
Zowat 120 kaarters en nog heel wat kijkers brachten een gezellige zaterdagavond door. De ploegwedstrijd werd gewonnen door Kurt Verbruggen uit Kapelle o/d Bos voor de Leestenaar Koen Verbruggen. Slechts weinigen slaagden er in bij het worstkappen de worst, die door een buis van zowat 6 meter schuinweg naar het kapblok schoof, te raken. Willy Varreware won de prijsvraag. Met hoeveel personen kan men een tractor van 80 pk tegenhouden als deze met zijn ploeg in de grond wil vertrekken ? Er waren maar liefst 62 stevige boerenarmen nodig om het PK-geweld van de tractor te bezweren. Al bij al een groot succes voor de organisatoren en de voorzitter van de LG Jos De Smet was na afloop een tevreden man.
1994 – 17 augustus – Gazet van Mechelen : VV Leest won eigen tornooi “Voor de tweede maal op rij won VV Leest haar eigen tornooi. In een aantrekkelijke finale tegen gebuur SK Rapid haalden de geelblauwen het met de kleinste score. Paul Huys zorgde voor de beslissende treffer in de tweede helft. Muizen legde beslag op de derde plaats na een 2-0 zege tegen Walem, terwijl Tisselt streekgenoot Blaasveld met 5-1 cijfers versloeg en vijfde eindigde.”
1994 – 17 augustus : Uitnodiging van moeder Selleslagh. “Als ’t God belieft word ik op 19 augustus 1994 100. Ik wil God danken voor die grote gave en samen met u eucharistie vieren. Op zaterdag 20 augustus 1994 zal Z.E.H. P. Van Aken om 15.15 u een dankmis opdragen in de parochiekerk St. Niklaas te Leest. Nadien is er een receptie op de speelplaats van de vrije basisschool Dorpsstraat 10 te Leest.
Ik heet u van harte welkom ! Tevens nodig ik u uit op mijn familiefeest dat doorgaat op zondag 21 augustus 1994 om 15.30 u in feestzaal “Ons Parochiehuis” Kouter 1A te Leest. Graag antwoord voor 1 augustus e.k. Ik wens bloemen, noch geschenken. In ruil kan, vrijblijvend, gestort of gegeven worden ten voordele van plaatselijke caritatieve doelen : Feestkomiteit 100 jaar, nr 979-3903541-72. Mevr. Delphine Selleslagh-De Wit, Dorpsstraat 72 2811 Leest – Tel. (015) 210755.”
Foto’s : -Jos De Smet. -Een tafereel uit een van de vorige edities van de Leestse oogstfeesten, waarbij een demonstratie wordt gegeven van hoe in het verleden de dorsvlegels werden gehanteerd. (Foto : bc, GvM)
1994 – 2 augustus – G.v.M. : Auto over de kop “Leest.- Omstreeks 5 u zondagmorgen ging de 58-jarige Edmond Fierens, Kon. Astridlaan 72/201 Mechelen, met zijn wagen over de kop in de Juniorslaan in Leest. De man raakte daarbij zwaar gewond en werd overgebracht naar het Sint-Jozefziekenhuis. De brandweer moest ter plaatse komen om het slachtoffer met behulp van een metaalschaar uit zijn wagen te bevrijden.”
1994 – 8 augustus – G.v.M. : van onze redacteur Frans Teughels :
CDV WIL VERZOENING ZONDER EXCLUSIEVEN...
MAAR DE CVP WIL GEEN EMMEREGS
De recente gebeurtenissen en het afspringen van de verzoeningspogingen tussen CVP en CDV, hebben als gevolg dat in Mechelen het christen-democratische front verdeeld naar de kiezer stapt, tenzij er de komende uren toch nog een uitweg wordt gevonden. Voor de insiders is zulks nu helemaal uitgesloten, want de CDV wil een verzoening zonder exclusieven, de CVP wil onder geen beding dat Gust Emmeregs op de lijst fungeert. Dat men Herbert Crol op de lijst zou meenemen vond wel genade bij een meerderheid van het partijbestuur. Zoals bij de meeste van dergelijke gevallen meent iedereen het gelijk aan zijn kant te hebben. De CDV, bij monde van fractieleider Herbert Crol ziet het zo :
Sinds 28 februari ’94 praten CDV met CVP om met een gemeenschappelijke christen-democratische lijst naar de gemeenteraadsverkiezingen van 9 oktober e.k. te stappen. Er werden langs beide zijden een aantal voorstellen gedaan aangaande lijstsamenstelling, programma, e.d. De mening van het CVP-bestuur werd nooit gevraagd. Er werd telkens in een beperkt groepje, het dagelijks bestuur, rond de pot gedraaid. Men durfde in de CVP geen beslissingen nemen, want dan zou snel duidelijk worden dat zij geen echte verzoening willen tot stand brengen. Bemiddelaar Stan De Clercq deed, na vele gesprekken gevoerd te hebben met beide groepen, op 7 april een voorstel. Dit voorstel was gebaseerd op een evenwichtige basis voor CDV en CVP. Zeven CDV-ers zouden fungeren op de plaatsen 35 tot 41. Hierbij is zeer belangrijk te weten dat burgemeester Jos Vanroy zelf heeft aangeboden zich niet kandidaat te stellen voor de gemeenteraadsverkiezingen indien er een verzoening tussen beide groepen tot stand zou komen. Ook oud-schepen Fons Vanstappen en schepen Leo Clarijs zouden niet op de lijst fungeren. Dit was vanuit de CDV-hoek een belangrijke stap om de verzoening volledig te kunnen realiseren. Dit voorstel van de bemiddelaar werd door de CDV positief onthaald in een antwoord van 14 april. Voor de CVP was dit voorstel blijkbaar niet de oplossing. Herbert Crol en Gust Emmeregs waren evenmin welkom. Meer dan een maand later gaven ze aan de bemiddelaar te kennen dat ze zijn voorstel nooit in het CVP-bestuur hadden besproken en dat het dagelijks bestuur slechts 3 CDV-ers op de lijst wenste te plaatsen, nl. Jos Van Aken, Germaine Peeters en Louis Vloebergh. De CDV heeft steeds een verzoening willen bewerkstelligen, die gebaseerd was op een eerlijke verdeling, zonder exclusieven. Het antwoord van de CVP had daarom weinig zin voor verzoening. Integendeel. Slechts 3 van de 7 CDV-ers werden aanvaard op de CVP-lijst. Dat werd beslist in het CVP-bestuur en werd aldus als een voldongen feit meegedeeld aan de bemiddelaar op 10 mei. Dit antwoord had weinig met verzoening te maken. Je zou haast geloven dat de CVP er een spelletje was van gaan maken.
Mechelen 2001 heeft gefaald Ondertussen was in Mechelen ook de groep Mechelen 2001 ontstaan, die door de CVP zelf in het leven werd geroepen. De CDV heeft zelf contact genomen met deze groep, waarna er een bijeenkomst plaatsvond tussen Mechelen 2001 en CDV op 6 april j.l. De woordvoerders van deze beweging wensten eveneens een toenadering tussen CDV en CVP. Blijkbaar was dit maar van ondergeschikt belang, want enige tijd later stonden de 2 woordvoerders van Mechelen 2001 op belangrijke plaatsen op de CVP-lijst. Mechelen 2001 had met deze daad duidelijk kant gekozen. Vanuit de interne keuken hebben we kunnen vernemen dat de aanhangers van Mechelen 2001 niet zo tevreden waren met deze stap. Velen hebben daarom ook afgehaakt. Voor hen was de verzoening tussen CDV en CVP belangrijker dan zelf op de lijst te fungeren. Mechelen 2001 heeft trouwens steeds beweerd dat hun kandidaten ten allen tijde plaats wilden maken voor de CDV-kandidaten. Dit bleken achteraf maar loze woorden geweest te zijn. Mechelen 2001 mag beschouwd worden als een doodgeboren kind.
Niet belangrijk voor CVP-nationaal Van het begin van de verzoeningsonderhandelingen heeft de CDV steeds de nationale CVP-instanties op de hoogte gebracht van de gesprekken. Aan de nationale voorzitter Johan Van Hecke werd op 5 maart een schrijven gericht, waarin een overzicht werd gegeven van de verzoeningsgesprekken. Tot op heden hebben wij nog geen enkele reactie van Van Hecke ontvangen. Bemiddelaar ere-senator Stan De Clercq heeft zelf verschillende pogingen gedaan om de nationale voorzitter over de Mechelse situatie te spreken. Een gesprek is er nooit gekomen. Ook de minister-president Van den Brande heeft tijdens de afgelopen jaren en eveneens tijdens de ultieme verzoeningsgesprekken van de laatste maanden weinig interesse betoond voor de toenadering tussen CDV en CVP. De nationale CVP-instanties vonden Mechelen blijkbaar niet belangrijk. Antwerpen, Oostende, Gent en andere steden kregen alle aandacht.
CVP wou nooit verzoenen Nooit hebben de CVP-onderhandelaars hun bestuur geraadpleegd. Steeds werd uitgekraamd dat het bestuur de verzoeningsvoorstellen van de bemiddelaar niet zou goedkeuren. De CVP geeft dus zelf toe dat een doorgedreven verzoening met de CDV niet de wil is van de meeste bestuursleden van het dagelijks bestuur. Men heeft dit nooit durven publiek kenbaar maken, maar heden is het uur der waarheid aangebroken. Met Herbert Crol toch toe te laten op de CVP-lijst, dacht men een grote daad van verzoening te stellen. Voor de CDV is het duidelijk : verzoenen kan alleen maar wanneer langs beide zijden water in de wijn wordt gedaan. De CDV heeft met het offer van burgemeester Jos Vanroy, oudschepen Fons Vanstappen en schepen Leo Clarijs meer dan haar best gedaan om tot een eenheidslijst te komen. De exclusieven die de CVP steeds had, wijzen geenszins op verzoening. Het solidariteitsprincipe is voor de CDV zeer belangrijk. Het is haast uniek te noemen hoe vastberaden de CDV-fractieleden aan één zeel trekken : we gaan samen naar de CVP of anders niemand. Dit heeft de CVP nooit begrepen. Dat de CVP nooit echt heeft willen verzoenen, kunnen we ook afleiden uit de talloze individuele telefoontjes die men gedaan heeft naar CDV-mandatarissen. De solidariteit binnen de CDV-groep heeft men op een laffe en achterbakse manier voortdurend willen doorbreken. Het meest recente en frapante voorbeeld van dergelijke praktijken betreft het telefonisch contact van Patrick Backx met Jos Van Aken (CDV), waarbij Backx op 3 augustus l.l. aan Jos Van Aken de elfde plaats op de CVP-lijst aanbiedt. Anderzijds werd er steeds gesteld dat de namen op de overeengekomen plaatsen door de CDV zelf zouden worden ingevuld. De solidariteit binnen de CDV-groep is niet te doorbreken.
Naar de verkiezingen Toen bijna 6 maanden geleden de verzoeningspogingen startten ten einde met een christen-democratische eenheidslijst naar de gemeenteraadsverkiezingen te stappen, heeft de CDV méér dan alles op alles gezet om dit te bewerkstelligen. Wanneer we vaststellen dat de CVP pas op 2 augustus, ruim 4 maanden nadat de bemiddelaar een antwoord op zijn voorstel vroeg, dit ontwerp aan het bestuur voorlegt, doet dit ons toch vragen stellen. In welke mate heeft de CVP een echte verzoening gewild ? Voor de CDV is het meer dan duidelijk dat het CVP-bestuur het belang van een verzoening niet voldoende inziet. Het zou uiteraard altijd beter zijn indien er een eenheidslijst tot stand kon komen. Dit heeft de CVP nu onmogelijk gemaakt. Desondanks is de CDV ervan overtuigd dat zij haar achterban niet in de kou mag laten staan : de echte christen-democraten behoren tot de CDV. Meer dan ooit zal de CDV als “Partij van de Burgemeester” deelnemen aan de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van 9 oktober e.k. Vastberaden neemt de CDV haar verantwoordelijkheid op en zal zij vanaf 1 januari 1995 de stad mee besturen en een vernieuwend en verjongd elan geven aan het beleid.
1994 – Zaterdag 2 juli : Chiro-Verrassingsreis Vertrek om 8 uur, terug omstreeks 20 uur, waarna de traditionele ‘Bivak-mis’ in de kerk. (PB, 22/6)
1994 – Leest 5 juli 1994. “Beste Leestenaar,
Ter gelegenheid van haar 100ste verjaardag nodigt Moeder Selleslagh-De Wit, Dorpstraat 72, samen met haar familie en het feestcomité, U van harte uit tot de dankmis, gevolgd door receptie voor vrienden en kennissen. Aangezien er geen persoonlijke uitnodigingen in Leest verstuurd worden, geldt dit schrijven eveneens voor kerkelijke en burgerlijke overheid.
Het is de uitdrukkelijke wens van Moeder Selleslagh, haar geen bloemen of geschenken aan te bieden, maar vrijblijvend giften te storten ten voordele van : Het missiewerk van Pater De Laet De melaatsenwerking van Els Duysburgh Gehandicaptenzorg Leest Ziekenzorg Leest. Bankrekening 979-3903541-72 op naam van FEESTCOMITE 100 JAAR.
De omhaling in de kerk en de opbrengst van de ontspanningsavond gaan eveneens naar deze goede doelen. Aan hen die dit project zouden steunen, van harte dank bij voorbaat !
PROGRAMMA ZATERDAG 20 AUGUSTUS 1994 14u30 Afhalen thuis van de 100-jarige met optocht van verenigingen. 15u15 Dankmis-viering in onze parochiekerk. 16u15 Receptie aangeboden door Moeder Selleslagh op de speelplaats van de Vrije School. In de tuin is er animatie voorzien voor kinderen. Officiële huldiging. 17u30 Ontspanningsavond. Gelegenheid tot drank en snack. Amusement voor jong en oud.
Aan alle Leestenaars wordt gevraagd de huizen te bevlaggen en indien mogelijk een helpende hand uit te steken bij de voorbereidingen, de feestelijkheden zelf en de opkuis achteraf.
Laat er ons samen met Moeder Selleslagh en haar familie een zonnige en onvergetelijke dag van maken. Onze dank gaat nu reeds uit naar hen die ons in de voorbereidingsfaze meerdere ideeën aanbrachten en de helpers op zaterdag 20 augustus 1994. Tot dan. Namens het feestcomité, Louis Vloebergh.”
1994 – Vrijdag 8, zaterdag 9 en zondag 10 juli :S.K.R. Leest HEIDE KERMIS
Programma : Vrijdag : Jo Vally en de soundmixers Len Lennaerts (winnaar VTM 1993), Jan Van den Bossche (winnaar VTM 1992), Philippe Vincent, Peter Mitchell, Corina en Frank Gabon. Kaarten kostten 150 frank in voorverkoop en 200 frank aan de kassa.
Zaterdag : grote kaartavond met voor 150.000 frank aan prijzen. Deelnemers betaalden 249 frank.
Zondag : Roy – Luc Steeno en Eddy Wally. Kaarten in voorverkoop : 250 frank, aan de kassa 300 frank.
Op vrijdag 15 en zaterdag 16 juli zou SK Rapid de eerste Zeeuwse mosselen serveren.
Alle evenementen gingen door in een bevloerde feesttent aan de Juniorslaan 84. (Samengevat uit GvM van 10/6/94 en 7/7/94)
1994 – 12 juli – Gazet van Mechelen : LEESTSE ZESTIGERS SAMEN AAN FEESTDIS (Foto onderaan) “Leestenaar Alfons Polspoel, uiteraard zelf zestiger, kreeg het in zijn hoofd om al zijn leeftijdsgenoten eens bij elkaar te trommelen. Hij nodigde alle dorpsbewoners, die dit jaar de leeftijd van 60 jaar bereiken, uit voor een gezellig samenzijn. Van alle leerkrachten die de toenmalige scholieren onder hun hoede namen, is er nog slechts één in leven en die was getuige van het heuglijk weerzien. Het feestelijk dineetje werd even onderbroken voor deze groepsfoto onderaan.”
1994 – Vrijdag 15 en zaterdag 16 juli : Eerste Zeeuwse Super Mosselen Aangeboden S.K.R. Leest n.a.v. Heide Kermis.
1994 – Van 21 tot 31 juli : Bivak chiro jongens in Jalhay (omgeving Verviers) De meisjes waren hen voorafgegaan van 11 tot 21 juli. (PB, 22/6)
1994 – Zondag 24 juli : Zesde Leestse Zennetochten(Foto onderaan)
De Slak zorgde weer voor perfecte organisatie Wie zondag nog maar in de buurt kwam van Leest, kon ze al ontmoeten : talloze wandelaars, die in alle richtingen door de Zennevallei wandelden, stapten of bijna liepen. Op het eerste gezicht een ongeordend geheel, maar dat was dan zonder de organiserende vereniging gerekend. Integendeel, alles stond netjes op punt, zoals dat al zes jaar gebeurt. De indruk werd alleen verwekt doordat verschillende afstanden konden gekozen worden, die elkaar gedeeltelijk overlapten maar waar de deelnemers soms anderen tegenkwamen. In ieder geval bleken niet alle landgenoten netjes op hun vierkante meter zand te zitten aan de kust, maar waren velen afgezakt naar Leest, waar zij de hitte trotseerden. Alleen bleek er een neiging te zijn om wat vroeger te starten dan normaal, terwijl het volgens de vertrekcontrole op het middaguur wat stilviel. De eersten vertrokken echter reeds om 6 uur.
Deze 6de Zennetochten van de Leestse wandelvereniging “De Slak” staan bekend in de kringen van de wandelaars, niet alleen voor de goede organisatie en de mooie streek, maar ook voor de hartelijkheid waarmee ze te Leest onthaald worden. Neem nog alleen maar de grote parking naast de Omnihal. Een belangrijk punt voor het meten van het succes van de wandeltocht is telkens 11 uur. Dan begint men een zicht te krijgen op het uiteindelijke aantal deelnemers, ook al aan de hand van de statistieken die elk jaar worden bijgehouden. Die getallen zagen er zeer bemoedigend uit. Om 6 uur vertrokken reeds twee deelnemers. Het feit dat de controles slechts twee uur later opengingen, kon hen blijkbaar niet deren. Om 9 uur waren reeds 796 deelnemers geteld. Om 11 u waren er reeds 1304 de baan opgegaan. Dat was reeds heel wat meer dan het recordjaar ’92, toen er om 11 uur 1252 deelnemers gestart waren en er uiteindelijk in totaal 1634 geteld werden. (GvM, 25/6)
De vier verschillende parcours beliepen een afstand van 7, 12, 20 en 30 km. Zoals gewoonlijk werd de kortste afstand toegankelijk gemaakt voor kinderwagens en rolstoelen. De wegen en wegeltjes die werden bewandeld kronkelden langsheen talloze oude en gerestaureeerde boerderijen, grote en vlakke weiden en zeer gaverieerde landerijen. De deelnameprijs bedroeg 30 frank, inclusief stempel en brevet. Voor 50 frank kreeg men er nog een zelfklever bovenop. Groepen vanaf 20 personen konden een trofee mee naar huis krijgen.
1994 – Zondag 22 mei : DRUM- en SHOWBAND te Leest “Op zondag 22 mei jl. ging te Leest een drum- en showbandtornooi door in de zaal St.-Cecilia met medewerking van de plaatselijke Koninklijke Fanfare. Niettegenstaande het verlengd weekend, de ongure weersgesteldheid en de plaatselijke moeilijkheden met de openbare werken, mogen we zeggen dat we een namiddag meegemaakt hebben, waar zeker nog lang zal over nagekaart worden. We mogen terugblikken op een echt muzikaal slagwerkfestijn van hoge kwaliteit een wedstrijd waardig. Op het voorziene aanvangsuur opende de Marchin Percussion band ‘Verbroedering’ uit Wommelgem met de Marcy’s Cadences als openingsmars onder de leiding van P. Van Oosterwijck, de festiviteit. Meteen was het bewijs reeds geleverd, dat kwaliteit, spektakel en kunde hier zeker aanwezig waren. Vervolgens kregen we achtereenvolgens om beurten de drumband ‘De Werker’ uit Kapelle-op-den-Bos, drumband ‘No-limits’ uit Londerzeel, ‘De Madeliefjes’ uit Branst-Bornem en de ‘Rumolduszonen’ uit Humbeek met als dirigenten Frank Van den Eede, Charlie Mosselman en Johan Lievens. Al deze verenigingen vertolkten een prachtig repertorium en een genietbare uitvoering die telkens door een enthousiaste menigte werd gewaardeerd door een daverend applaus. Als slot van deze aangename concertnamiddag dankte Raymond De Decker als afgevaardigde, namens federatie Antwerpen, alle verenigingen en dirigenten voor hun prachtige en tuchtvolle optreden en uitvoering. Ook het bestuur en de medewerkers van de K.F. St.-Cecilia dankte hij voor hun goede medewerking. Hij verklaarde dat de federatie dergelijk programma organiseerde, met het doel er een wedstrijd van te maken, maar bijzonder om aan de media te tonen dat men zonder blaasinstrumenten ook kan concerteren, alleen met het slagwerkmateriaal en prestaties kan leveren van hoge kwaliteit. Hij bevestigde dat deze gelukte en smaakvolle festiviteit niet het einde maar wel een begin was van verdere activiteiten in de federatie. Hij overhandigde aan iedere vereniging een herinnering namens de federatie en besloot hiermee een leerrijke welgevulde muzikale hoogdag. R.D.D.” (“T&T”, juli ’94)
1994 – Dinsdag 24 mei : Parochiale Hanswijk Bedevaart Met Hombeek en Hofstade. Om 19 uur rozenhoedje en om 19.30 uur de misviering. Geen avondmis in de kerk. (PB, 25/5)
1994 – Donderdag 26 mei : Met Ziekenzorg naar Brussel “Verbondelijke uitstap naar Brussel voor ‘Hemel en aarde’. Samenkomst om 10 voor 10 uur (09.50 uur) aan de ‘Sporthal’ in Leest, Dorpstraat.” (PB, 25/5)
1994 – 28 mei – G.v.M. : Mechelaar kweekt marihuana in betonnen hok. (Foto onderaan)
Voor contractuele levering in Nederlandse koffieshops. Op de Kouter in de Mechelse deelgemeente LEEST, tegenover de parochiezaal, heeft de rijkswacht een mini-drugplantage ontmanteld. De 36-jarige uitbater ervan is gearresteerd. De gesofisticeerde installatie werd in beslag genomen, net als een volwaardige cultuur die bestaat uit 488 marihuanaplanten. De “marktwaarde” van de marihuana bedraagt een half miljoen en de kosten van de installatie situeren zich op dezelfde hoogte.
De gearresteerde Marc Verhulst bekende aan de Mechelse rijkswachters Peter Vanuitven en Wim Melis dat hij de bedoeling had om de marihuana in Nederlandse koffieshops te verhandelen. Hij had overigens al een overeenkomst gemaakt waarbij hij 100.000 frank zuiver in het handje zou krijgen per kilogram rookbare marihuana. Bij onze noorderburen wordt het roken van marihuana oogluikend toegestaan.
In totaal werden in deze zaak bijna 2 kilo versneden canabis en 850 gram “afval” in beslag genomen. De drugs lagen ofwel te drogen of waren verkoopklaar versneden en in plastiekzakken opgeborgen. Daarnaast werden ook 488 planten in een betonnen berghok aangetroffen. Het gaat om 24 m2 scheuten tot 1 meter hoge oogstbare exemplaren.
In een onopvallend betonnen hok, achter een ietwat vervallen boerderijtje in de Kouter 4 bis in Leest, had Marc Verhulst een gesofisciceerde teeltinstallatie ontworpen. Naar voorbeelden zoals men die aantreft bij de tomatentelers, had hij een ingenieus plan uitgewerkt waarbij hij de drugsplanten ontwikkelde in groeizakken en via hydrocultuur. Het systeem was vernuftig verbonden met diverse ontluchtingssystemen, warmtebronnen, verlichting, timers, bevloeiing, afvoer en isolatie. Zijn opleiding als grafisch ontwerper is Verhulst daarbij duidelijk van nut geweest. Vorige maand is de verdachte werkloos geworden en sindsdien is hij zich naar eigen zeggen op de teelt van marihuana gaan toeleggen. Het systeem was derwijze goed uitgeknobbeld dat vijf rijkswachters er zes uur werk aan hadden om de installatie te ontmantelen.
Pech Dat de mini-drugplantage in Leest werd ontdekt, dankt men aan twee alerte Mechelse rijkswachters : Peter Vanuitven en Wim Melis. Zij werden donderdag in de vooravond door hun collega’s ter assistentie geroepen toen Marc Verhulst in Leuven werd ondervraagd in verband met een diefstal. De verdachte had een joint bij zich. Beide Mechelse gendarmes behoren tot de plaatselijke drugsantenne. Verhulst had dus duidelijk pech toen men die joint op hem aantrof. Voor de rijkswacht was dat een aanleiding om eens bij hem thuis te gaan kijken. De beide rijkswachters roken onmiddellijk de specifieke geur van marihuana. In het verduisterde betonnen hok achter de woning van de verdachte werd de productieafdeling van de mini-plantage ontdekt. Men vermoedt dat Verhulst een eenmansbedrijfhe had waarbij hij alle activiteiten, van zaaien tot verkopen, zelf uitvoerde. Volgens zijn eerste verklaringen heeft de verdachte niet de kans gehad om reeds wat van zijn drugsproductie van de hand te doen. In hoeverre dat met de werkelijkheid strookt, wordt onderzocht. In afwachting daarvan is de man in de gevangenis van Mechelen opgesloten. Hij riskeert en celstraf van 5 jaar en een geldboete van 10 miljoen.
1994 – 30 mei – G.v.M. : Leestse fietsers gewond “In het dorp van Bonheiden kwamen twee fietsers tegen het geopende portier van een auto terecht. Ze werden daarbij gewond. Het gaat om Jozef Selleslagh (34), Kapelseweg 166 A in Leest en om Leo Verhasselt (35), Tiendeschuurstraat 27 eveneens in Leest.”
1994 – 1 juni – Parochieblad : BGJG “Plaatselijke verantwoordelijke voor Kinderoppasdienst : Luce Jespers-Candries, Vinkstraat 66.”
1994 – 1 juni : Voorbereiding van de misviering voor de ‘honderdjarige’. Zangrepetities in het vooruitzicht van de viering van ‘Moeder Selleslagh’. Deze repetities vonden ook plaats op 8 en 15 juni en op 10 en 17 augustus, telkens in de kerk om 20 uur. (PB, 25/5)
1994 – 4 juni – G.v.M. : Inbrekers aan het werk in Leest “In de woning van R. Peeters in de Roekstraat werd ingebroken. Het slot van de garagedeur werd geforceerd. Er werd geld gestolen. In de Esptweg werd ingebroken in de woning van D. Michiels. Daar begaf in de achterdeur een cilinderslot. De terrasdeur van de woning van Gerard Van de Vliet, eveneens in de Esptweg, bood voldoende weerstand om inbrekers tegen te houden. Maar Vera Lauwers, die in de Vinkstraat in Leest woont, stelde vast dat uit haar woning geld werd gestolen. Ook daar werd een cylinderslot aan de achterdeur stukgemaakt.”
1994 – 4 juni – G.v.M. : Leest-dorp voor bouwverlof open “Nog voor het bouwverlof zal de aannemer klaar zijn met de straatwerken in het centrum van Leest. Op zich waren het niet zo’n spectaculaire werken, maar als ze precies in het centrum gebeuren en het doorgaand verkeer geblokkeerd wordt, heeft dit zo zijn nadelen. De lange omleidingen via smalle wegen, stemmen heel wat gebruikers van deze “sluipweg” tot onvrede. Zij zullen nog enkele weken hun onvrede kunnen aanhouden. Het stukje Leest-dorp en de Dorpsstraat blijft nog enkele weken ontoegankelijk. Ook de voetgangers zullen nog even het slijk of stof op hun schoenen moeten verdragen. Men is nu bezig de wegverharding aan te brengen, terwijl ook de boordstenen en de voetpaden worden geplaatst. Ook zal de asfaltlaag tegen het bouwverlof niet klaar zijn. Geen nood, zegt men op de Mechelse technische dienst, dan stellen we de Dorpsstraat zo al open. Ondertussen werd ook al zo’n 50 meter riolering in deze Dorpsstraat vervangen. Inclusief de nieuwe aansluitingen met de Kouter en Ten Moortele en de reeds besproken werkzaamheden kosten deze werken enkele franken meer dan 9 miljoen.“
1994 – Donderdag 16 juni : Ziekenzorg bezocht Bornem Bezoek aan Bornem met huifkarren. Samenkomst aan de ‘Sporthal’ om 12.45 uur. (PB, 8/6)
1994 – Zaterdag 18 juni : ‘Reuzen-sixties-fuif’ Georganiseerd door ‘Ons Parochiehuis’ met discobar Ome Ari in ‘Ons Parochiehuis’ met aanvang vanaf 21 uur. (PB, 15/6)
1994 – Zaterdag 18 juni : Balsemien maakte rabarberwijn Onder een heerlijk zonnetje maakten leden van de wijngilde Balsemien op de speelplaats van de stedelijke basisschool te Leest rabarberwijn. Heel wat geinteresseerden volgden op de voet hoe rabarber werd omgetoverd tot een drinkbaar en lekker vocht. Na afloop werden drie “lammeren” op de barbeque geroosterd.
1994 – 22 juni – Gazet van Mechelen : Leest in de ban van hondendoder “In woonwijk De Maal in de Mechelse deelgemeente Leest heerst onrust. Op korte tijd zijn daar drie honden vergiftigd aangetroffen. Voor twee ervan kwam alle hulp te laat, terwijl een derde momenteel nog behandeld wordt door een dierenarts. Het dier is naar verluidt aan de beterhand dankzij aangepaste medicatie. Het begon allemaal toen Monique Ceuleers uit de Gorzenstraat in Leest een tijd terug haar hond dood aantrof in zijn hok. Een bijgeroepen dierenarts was formeel : het dier was vergiftigd. Vorige week deed zich een tweede geval voor, deze keer bij de familie Van Raemdonck in de Maalstraat. “Rakker”, de zeven maanden oude dobberman van het gezin, deed bijzonder raar en zijn snuit vertoonde rode vlekken. De dag nadien reeds stelden de eigenaars bloedverlies vast en tijdens het voorbije weekend bleek alle hulp van de dierenarts vergeefs te zijn geweest : ook Rakker ging dood. Inmiddels was in de buurt van zijn hok een leeg flesje rattenvergif aangetroffen, zodat alle twijfel aan kwaad opzet meteen uit de wereld was. Maar ook het tweede hondje van de Van Raemdoncks vertoont symptomen van vergiftiging. Minder erg weliswaar zodat hier op genezing gehoopt wordt. In de buurt brengt men deze “aanslagen” in verband met een reeks inbraken die zich de jongste weken heeft voorgedaan in de wijk. Zo kreeg de familie Van Raemdonck tot drie keer toe reeds ongewenst bezoek over de vloer. Het uitschakelen van de honden kan uiteraard hiermee verband houden.”
1994 – 29 juni – GvA : VV Leest (Foto’s onderaan) “Luc Leys wordt de nieuwe speler-trainer. Spits ex-Racing Mechelen en Tielen.. Leys was twee seizoenen op rij topschutter bij de Kempenzonen. De ploeg wordt versterkt met routiniers. In de eerste plaats Hans Bouwmeester, die op het middenveld voor de ideeën kan zorgen, samen met Frans Croes. Bouwmeester speelde voor RWDM, Lierse en Bornem. Croes, ex-Racing Mechelen-speler, keer na twee seizoenen Temse naar VV terug.
Nita Cireasa is een Roemeen van geboorte en heeft als verdediger een enorme ervaring opgedaan bij tweede klasser Verbroedering Geel. Vertrekkers bij blauwgeel zijn Mike Melis (Boom), Gerrie Dijkstra (terug naar Nederland), Marc Van Oppens (St-Anneke), Sven Diddens (Blaasveld), Gery Verschaeren (Walem), Freddy Selleslagh (Tisselt), Koen Baudet (Willebroek).”
Hans Bouwmeester Bij het grote publiek was hij vooral bekend als de technisch verfijnde spelverdeler van eersteklassers RWDM en Lierse. Hij werd op 28 augustus 1958 te Amsterdam geboren, doorliep de jeugdreeksen bij een amateurvereniging en ging op zijn zestiende naar FC Amsterdam, een ploeg die in die periode zowel in de eredivisie als in de eerste divisie uitkwam. Zes jaar zou hij er blijven. Toen verhuisde hij naar België en hij kwam in Brussel bij RWDM terecht. De mooiste periode uit zijn carrière. Hij maakte er de promotie mee van tweede naar eerste klasse. De sfeer was er optimaal en hij speelde er naast vedetten als Michel De Wolf, Franky Van der Elst en Nico Janssen. Zes seizoenen lang zou hij er het goede weer maken. Nadien speelde hij nog drie jaar bij Lierse. Daar hield een knieblessure hem lange tijd van het veld. Hij maakte er de ontbolstering mee van talenten als Brocken, Serneels, Huysmans en Van Kerckhoven. Toch miste hij de gemoedelijke sfeer van Molenbeek, vooral omdat het publiek van Lier kritischer en veeleisender was. Op zijn 31-ste zette de sierlijke voetballer een stapje terug, hij ging bij derdeklasser Kapellen voetballen. Na twee jaar daalde hij af naar eerste provinciale waar hij respectievelijk bij Bornem (één jaar) en bij V.V. Leest (twee jaar) actief was. Toen die laatste club problemen kreeg met het uitbetalen van haar spelers vertrok hij naar SK en coördineerde ook de overgang van Askraba en Cireasa. In de hogere reeksen speelde Hans Bouwmeester in het middenveld als spelverdeler. In de lagere reeksen zakte hij af naar de defensie, een logische evolutie gezien zijn leeftijd. Daar organiseerde hij als libero de verdediging, maar brak toch regelmatig uit om de tegenaanval te lanceren. In zijn Leestse periode woonde Hans in het dorp samen met zijn Belgische echtgenote Sonja en kinderen Grace en Brian. Hij werd er de populaire cafébaas van “Het Knipke”op de Juniorslaan. Later werd hij nog trainer en jeugdcoördinator van SK Heffen.
Nita Cireasa Deze Roemeense verdediger (°Braila 21/1/1965) was niet de eerste de beste. Wie verwacht in tweede provinciale een speler die een Europabeker voor Landskampioenen op zijn palmares heeft staan. Nita Cireasa stond op het scheidsrechtersblad bij het grote Steaua Boekarest in de finale tegen Barcelona in 1986. Hij was toen amper 21 en leek een schitterende voetbalcarriëre tegemoet te gaan. Als Roemeens jeugdinternationaal speelde hij samen met wereldsterren als Hagi, Lacatus en Stoica senior. Op zijn 17de was hij in het eerste elftal van Brilea, zijn geboortedorp gedebuteerd. Daar werd hij niet veel later weggehaald door de Roemeense topclub Steaua Boekarest waar hij vijf jaar zou spelen. Hij was nog geen 25 toen zijn dochtertje ernstig ziek werd en in Roemenië niet kon geholpen worden. Toen de Belgische tweedeklasser Verbroedering Geel kwam aankloppen aarzelde hij geen moment. Haar gezondheid primeerde op zijn sportieve loopbaan en het kind kreeg in het rijke België mogelijkheden die in zijn thuisland ondenkbaar waren. Na meerdere operaties raakte het kind aan de beterhand.
Vier seizoenen bleef Nita bij Geel om daarna aan de slag te gaan bij V.V. Leest. In die periode was hij tewerkgesteld in de glaszaak van Jean Vos, de toenmalige sponsor van V.V. Bij SK Rapid Leest zou hij tot in het jaar 2005 actief blijven bij de veteranen. Nita is momenteel Belgisch staatsburger en woont met zijn familie in Mechelen.
Foto’s : -Rijkswachtkapitein Willems liet de ontmantelde mini-drugplantage voorlopig onderbrengen in de kazerne. (Foto : GvM) -Hans Bouwmeester. -Nita Cireasa.
1994 – 20 mei : Overlijden van Stany De Decker Van 1950 tot 1955 was Stany De Decker onderpaastoor te Leest. Constant ‘Stany’ De Decker was te Duffel geboren op 18 oktober 1924 en in 1950 te Mechelen priester gewijd. Dat jaar verving hij, op 25 oktober, in Leest onderpastoor Leo De Schutter. Het was zijn eerste benoeming. In Leest doopte hij van 11 december 1950 tot 22 september 1955 vierenveertig kinderen en hij zegende er één huwelijk in, op 14 juli 1951. Vijf jaar later, op 31 december 1955, werd hij onderpastoor in Sint-Jozef-Coloma te Mechelen.
Zijn vertrek werd in Leest ervaren als een serieus verlies en dit niet alleen door de pastoor. Tot twee jaar na zijn vertrek werd er in het decanaal verslag nog over hem geschreven. Wie hem tegenkwam, ontmoette een opgewekte, lachende persoonlijkheid. Na zijn werk in Coloma werd hij pastoor te Elewijt (15/7/1967). Zijn laatste functie was die van Secretaris van het Aartsbisdom (28/2/1973). Zijn zilveren priesterjubileum vierde hij weer in Elewijt (1975). Hij overleed op 20 mei 1994 als titularis-kanunnik (4/9/1992) in het Sint-Norbertusziekenhuis van zijn geboortedorp. (De St-Niklaasparochie in Leest – Wilfried Hellemans)
Als jonge priester te Leest en Coloma stortte Stany zich volledig in de parochiale werking. Zieken en jeugd genoten zijn speciale aandacht. Stany speelde viool en was vooral bij de Leestse Chiro zeer populair. Zijn populariteit was zo groot dat de Leestenaars hem in 1968 een gift van 16.145 frank overhandigden als bijdrage voor herstelling van zijn kerk te Elewijt, hij was toen reeds vele jaren uit Leest weg. (DB,nr.8,1968)
Stany was ook de eerste proost van Milac Leest en hij lag mee aan de basis van de creatie van het maandblad “De Band”. In het 50ste nummer (augustus 1957), een jubileumuitgave, liet de redactie enkele pioniers aan het woord waaronder Stany De Decker :
“...Regelmatig ontvang ik hier nog DE BAND, en ik moet zeggen, ik ben steeds nieuwsgierig...zo gauw die binnenkomt moet alle werk maar een beetje wachten, de gazet wordt opzij geschoven en D.B. doorbladerd. Zo kan ik nog echt meeleven met mijn vroegere parochie. Al die namen die men leest, zijn er nog allemaal die zoveel zeggen ; al die verslagen die men leest getuigen van die echt goede geest die er te Leest heerst.
Bij de aankondiging van het JUBILEUMNUMMER heb ik nog eens een groot pak bovengehaald : al de nummers van De Band van nummer één af, en ik zeg : het is een groot pak. Als men nu dat eerste nummer beziet, wel, het is om compassie mee te hebben : zo dun, zo schamel, zo primitief, zo’n artistieke tekeningen en een stijve soldaat die met een stuk geweer met een scheve-schele loop de wacht houdt bij een invallensgereed huis... En nochtans, toen dit eerste nummertje geboren was, waren we fier : HET WAS ER ! We konden nu verder bouwen. En dat verder bouwen heeft voortgeduurd, en het is er steeds op vooruitgegaan. De Milac-werking van Leest kreeg vaste vormen, meer en meer personen werden eraan geïnteresseerd. En zo kwam het tot een grote ploeg medewerkers. De medewerkers van voor een paar jaar, kunnen zeker getuigen dat we zo bij volle activiteit graag eens een foto zouden genomen hebben van mijn kamer ! Het was een warboel in de hoogste graad, maar er werd gewerkt en gezwoegd om tijdig een nummer klaar te krijgen. Aan mijn bureel zat er één de stencils te typen, aan de andere kant waren er een paar bezig te illustreren : hier een opschrift, daar een tekening. Aan de drukmachine werd er aan een geweldig tempo de ene stencil na de andere doorgedraaid. Het was van “draaien altijd maar draaien”, maar ook van “zweten altijd maar zweten”. Er zijn avonden geweest dat we er zo maar een 12.000 bladen papier doordraaiden : een speciaal Paas- of Kerstnummer ging tot 40 blz, en werd gedrukt op 300 exemplaren !
Maakt de vermenigvuldiging en ge zijt er ! En aan mijn tafel zaten intussen een paar medewerkers ijverig de adressen van de abonnenten op de eerste bladzijde te schrijven, of likten hun tong droog aan de adresbandjes. Eens het typen gedaan, alsook het tekenen en illustreren, adresseren en tourneren, begon het werk van het samenbundelen. En dat ging aan de lopende band ! Een drie tot vier man koersten de tafel rond, waarop al de bladen schoon in hoopjes bijeen lagen. Al lopens werd er van elke hoop een blad geritst en al die bladen kwamen samen bij iemand die ze gelijk legde, een volgende sloeg er haakjes in en de stapel “Banden” groeide gestadig. Dat werk gedaan werden ze gesorteerd per straat en de volgende dag meegesleurd naar de meisjesschool waar onze flinke helpsters steeds zo goed hun best gedaan hebben om die maandelijks rond te doen, nieuwe abonnenten te winnen, geld te ontvangen, enz.. De Eerwaarde Zusters hebben er dikwijls veel last mee gehad... De grote hoop “Banden” was nu weg, maar nu dienden er nog pakjes gemaakt voor de soldaten, de zusters en paters in de Missie en voor al de lezers buiten Leest. Hiermee kon ik dan de volgende dag naar de post geladen als een muilezel (meer muil dan ezel...)”
De begrafenis van Stany De Decker vond plaats op zaterdag 28 mei in Elewijt. De dag nadien werd hij herdacht tijdens de misviering te Leest.
“…Stany had een groot hart, zijn hele leven lang. Zijn hart sprak voor iedereen, zelfs in die mate dat zijn hart het sneller dan verwacht begeven heeft. ‘Jezelf geven voor de anderen’, dat was de rode draad in heel zijn leven, steeds het positieve zien in de wereld romdom hem, zijn eigen lief en leed was voor hem niet de hoofdzaak. Als jonge priester te Leest en Coloma heeft hij zich steeds volledig in de parochiale werking gestort. Zieken en jeugd genoten zijn speciale aandacht. Zieken konden steeds rekenen op zijn optimisme, zelfs dat korte praatje gaf hen een andere kijk op het leven. De jeugdbeweging had een speciale plaats in zijn hart, meedoen met de jeugd, dat was zijn kenspreuk. Als parochieherder van Elewijt werd het pas echt duidelijk hoe groot zijn inzet was voor de parochie. Gestoeld op een diep kristelijke overtuiging gaf hij richting aan het parochiale leven, zijn werkzaamheid in het verenigingsleven, het opknapwerk in de kerk…weinig woorden waarachter vele daden schuil gaan… Iedereen herinnert zich nog het feestelijk gebeuren toen hij als pastoor afscheid nam van zijn geliefde parochie; jaren later werd hij gevierd naar aanleiding van 25 jaar priester in Elewijt. Deze gebeurtenissen waren slechts het topje van de ijsberg voor de waardering die hij genoot. Zijn promotie naar een functie met zware verantwoordelijkheden in het bisdom, gevolgd door zijn benoeming tot kanunnik, geven aan dat de kerkelijke overheid overtuigd was dat zijn diep menselijke inzet een waarde had voor de gehele kristelijke gemeenschap van het Aartsbisdom Mechelen-Brussel. Bescheidenheid heeft hem hierin steeds gesierd…Inzet en verantwoordelijkheid nemen vond hij het belangrijkste. Als familie denken wij met plezier terug aan de vele familiale bijeenkomsten; hij was er altijd, hij zocht zijn familie op, hij was een grote steun voor zijn moeder, hij deed met alles mee, zijn humor werkte aanstekelijk, voor iedereen van groot tot klein. Zelfs als hij wat zieker werd was de interesse voor zijn kleine neefjes en nichtje groter dan voor zijn eigen leed. Dankbaarheid is het enkele woord, de rode draad voor ons allen die je kenden; we kunnen niet teruggeven wat jij ons gaf. Dank je, Stany.” (Mooie woorden uit zijn gedachtenisprentje)
Foto’s : -Herinnering aan zijn priesterwijding. -Stany De Decker als jonge priester. (Foto : De St-Niklaasparochie, W. Hellemans) -Stany op oudere leeftijd.
1994 – Donderdag 5 mei : KWB-familiezwemmen In de B.I.M. Mechelen. Vertrek 19 uur op het dorp. (PB, 27/4)
1994 – 6 mei – G.v.M. : Autodief ging er met koeken vandoor “ In Leest heeft een dief woensdagavond bestuurslid J. Segers van de plaatselijke volleybalclub De Lemmekens bestolen. Het bestuurslid was in de gemeente koeken aan het verkopen om de kas van de vereniging te spijzen. Toen ze haar voertuig even onbeheerd achterliet in de Alemstraat, maakte een dief van de gelegenheid gebruik om er met haar auto en de koeken vandoor te rijden. De auto betreft een Mitsubishi Pajero met nummerplaat AUU100. De politie werd verwittigd maar de auto- en de koekendief blijft voorlopig spoorloos.”
1994 - 7 mei : Schermutselingen met Marokkaanse jongeren Tijdens een feest in de sporthal van Leest kwam het tot schermutselingen met Marokkaanse jongeren uit Mechelen waarbij spuitbussen met traangas werden gehanteerd. Een van de bezoekers liep een snijwonde op. Vier getuigen herkende de 18-jarige Nour-Eddin M. uit Mechelen als de dader van het toebrengen van de wonde. De betichte zou zijn aandeel in de vechtpartij hardnekkig ontkennen maar de correctionele rchtbank van Mechelen veroordeelde hem niettemin tot 4 maanden cel en tot 15.000 fr. boete. (GvM, 3 januari 1995)
1994 – Vrijdag 13 mei : Avondwandeling Davidsfonds-BGJG Om 18 uur in ‘Buggenhout-Bos’. (PB, 4/5)
1994 – 13, 14 en 15 mei : 24ste Leestse Volksfeesten. (Foto onderaan) Het hoogtepunt van deze gevarieerde 24ste editie was de spannende boksfinale die vrijdagavond werd georganiseerd. Maar liefst 700 zevenhonderd toeschouwers, een heroïsch titelgevecht en een sfeer die herinnering opriep aan grote, vervlogen bokstijden. De boksmeeting tussen Wuestenberghs en Mokthar voor de Belgische en Beneluxtitel eindigde na een knappe en spannende wedstrijd in het voordeel van Mokthar, deze laatste won op punten.
Vorige week zaterdag werden de feesten in feite al op gang gebracht met een driedaagse kaartwedstrijd die zondagavond werd afgesloten.Op Hemelvaartdag werden de deuren pas na het binnenlaten van iets meer dan 600 toeschouwers gesloten. Micha Marah en de ganse VTM-Soundmix-entourage waren naar Leest afgezakt om mee over het kampioenschap van België Soundmix te beslissen. De 23 finalisten hadden er zin in en uiteindelijk sleepte Mechelaar Bram Van der Auwera de eerste prijs in de wacht. Op zaterdagavond waren er optredens van Willeke Alberti, Gunther Neefs, Leopold 3, Mieke en het orkest Golden bis Band.
1994 – Zondag 15 mei : KWB-Wandelnamiddag In het ‘Mechels Broek’. Vertrek op Leest-Dorp om 13.45 uur (met eigen wagens). (PB, 11/5)
1994 – 16 mei – Gazet van Mechelen : Leys trainer bij VV Leest. Luc Leys, ooit topschutter bij RC Mechelen en later bij Tielen wordt de nieuwe trainer van VV Leest als opvolger van Yvan Emmerechts.
1994 – Maandag 16 mei : Vergadering ‘Viering 100-jarige’ Algemene vergadering om 20 uur in ‘Ons Parochiehuis’ voor alle verenigingen.(PB, 11/5)
Het betrof hier de voorbereiding van het eeuwfeest van moeder Selleslagh (Delphine ‘Fien’ Selleslagh-De Wit) die op 19 augustus 1894 was geboren. Haar feest komt uitgebreid aan bod in deze Kronieken op datum van 20 augustus 1994.
1994 – 18 mei – Kerk en Leven : De “Parochiale Ploeg” van Leest Onze parochiale ploeg heeft al een tijdje geleden een kleine persoonsverwisseling ondergaan. Dit groepje van mensen wil samen met de pastoor het “parochieleven” behartigen. Komt daarom gewoonlijk elke maand, op de tweede maandag samen op de pastorie. Op dit ogenblik maken deel uit van deze ploeg” :
Pater-Pastoor Van Aken, P. De Heuckstraat 2. Suzanne Broothaerts-Duysburgh, Juniorslaan 102. Marina De Wit, Kouter 13. Paul Peeters, Vinkstraat 28. Raf Selleslagh, Dorpstraat 72. Mark Somers, Elleboogstraat 15. Maria Vervoort-Gieselink, Ten Moortele 37.
1994 – 20 mei – Het Laatste Nieuws : Wegenwerken gooien roet in het eten van de lokale middenstand. (Foto onderaan) Het centrum van Leest oogt momenteel als een echte bouwwerf. De wegenwerken zorgen hier en daar voor grote problemen. Vooral de middenstand heeft weinig reden tot juichen. De werkzaamheden in de dorpskom zijn volop aan de gang. Het centrale kruispunt wordt verhoogd en een deel van de riolering vervangen. Drie verkeersdrempels moeten het autoverkeer aan banden leggen. Mits goed weer en voldoende personeel, hoopt de aannemer nog voor de zomervakantie de weg vrij te maken. Niemand van de middenstanders werd door het stadsbestuur op de hoogte gesteld van de nakende werken. Dat vinden ze duidelijk een spijtige zaak. Voor sommigen betekenen de werkzaamheden immers een serieuze aderlating. De uitbaatster van een krantenwinkel is formeel : “De winkelverkoop is met 50% gedaald. Gelukkig heb ik een goede krantenronde, anders was de halvering van de recette een echte ramp. De inwoners van Leest blijven komen, de anderen blijven meestal weg. Vraag is natuurlijk of we deze klanten terugzien, eenmaal de werken afgerond zijn. Indien we deze zekerheid hadden, zou het allemaal nog meevallen”. Voor de eigenaars van het benzinestation aan de Zennebrug is dit spijtig genoeg niet de eerste tegenvaller. Een twaalftal jaren terug vestigden ze zich op dezelfde plaats als hoveniers. De Zenne zorgde af en toe voor meer water dan hen lief was.
Onzekerheid is groot Na verloop van tijd besloot het echtpaar een pompstation uit te baten. Vorig jaar kende het aantal klanten een fikse terugval door de wegeniswerken aan de Leestsesteenweg. Ook nu blijven heel wat mensen weg. De onzekerheid is dan ook groot : “Vorige keer zijn we blijven draaien. Hopelijk lukt dat nu ook. Gelukkig kunnen we rekenen op een groep trouwe klanten, die er niet voor terugschrikken een eindje om te rijden. Dat is voor ons een hart onder de riem. Toch vinden we het droevig dat mensen die bereid zijn hard te werken, zoveel tegenslag ondervinden.” Ook de eigenaars van de voedingszaak “Bij Julia” worden er een beetje moedeloos van : “Eerst de Molenstraat, daarna de Leestsesteenweg, nu dit...” Wat zaakvoerder Willy vooral betreurt, is het gebrek aan coördinatie en informatie. “Er is geen overleg met de mensen die er rechtstreeks bij betrokken zijn. Je moet zelf de informatie bij elkaar sprokkelen. Een gemiste kans, want beide partijen hebben alles te winnen bij een goed contact. Als de handelaar precies weet wat er gaat gebeuren en hoe lang het duurt, kan hij zich beter voorbereiden. De kleine voedingszaken zitten sowiezo al in een weinig benijdenswaardige positie. Deze nieuwe tegenslag maakt de situatie er niet makkelijker op.”
Foto’s : -De affiche van de 24e Leestse Volksfeesten. -De uitbaatster van de krantenwinkel.
1994 – 30 april, 1 mei : Voetbedevaart Scherpenheuvel 5de voetbedevaart van de hernieuwde editie. Vertrek zaterdag om 04.00 uur, aankomst zondag rond 17 uur, waarna korte bezinning in de parochiekerk. (PB, 13/4)
1994 – mei : Johan De Win werd dirigent van de K.F. St.-Cecilia(Foto onderaan) In mei dat jaar nam Johan De Win de plaats in van Frans Violet als dirigent van de K.F. St.-Cecilia Leest. Johan De Win, een product van de Leestse fanfare, was ondertussen beroepsmusicus geworden en al een tijdlang hulpdirigent geweest. (meer details over de vervanging in deze Kronieken : 4 juli 1993 ‘Wereldmuziekconcours Kerkrade’.)
Johan De Win Johan De Win (°3 augustus 1968) kreeg zijn eerste muzieklessen van zijn grootvader Hendrik De Bruyn. Ook André Van Driessche hield zich bezig met zijn opleiding. Zijn eerste muzikale stappen zette hij op trompet. In 1986 werd hij laureaat van Pro Civitate. Johan was gebeten door muziek en ging dan ook na zijn middelbare studies naar het Koninklijk Conservatorium te Brussel en naar het Koninklijk Vlaams Conservatorium te Antwerpen, waar hij onder meer les kreeg van Manu Mellaerts en Francois Violet. Hij behaalde een eerste prijs notenleer, een eerste prijs althoorn en een eerste prijs muziekgeschiedenis, telkens met pedagogisch getuigschrift. Later kwam daar ook nog het diploma van Meester in de Muziektheorie, optie directie, bij. Als althoornist was Johan eerst verbonden aan Brass Band Midden-Brabant, waarna hij solohoorn werd van Brassband Willebroek. Later werd hij solohoorn van Festival Brassband vzw Itegem.
In 1994 werd Johan dirigent van de Koninklijke Harmonie Rupelzonen Boom. Hij loodste dit korps op 8 jaar tijd van eerste afdeling naar ere–afdeling. Van zijn moederfanfare St.-Cecilia Leest zou hij van 1994 de dirigeerstok hanteren tot 2009. Met dit korps zou hij meerdere prijzen behalen. Samen met het jeugdorkest van deze fanfare haalde Johan een eerste prijs summa cum laude op het Europees Muziekfestival voor de Jeugd in Neerpelt in 2009. In 2010 werd hij dirigent van de Koninklijke Harmonie Sint Jozef Tielt-Winge.
Momenteel is Johan als leraar verbonden aan het Muziekconservatorium van Mechelen, de Muziekakademie van Willebroek en het Onze-Lieve-Vrouw Instituut in Boom, waar hij notenleer, koper, muziekgeschiedenis en algemene muzikale vorming geeft. Hij is ook actief binnen de Belgische Kamerfilharmonie. (Wikipedia)
1994 – 1 mei : Davidsfonds Leest : namiddaguitstap Lier Literaire wandeling te Lier vanaf 14.30 uur. (PB, 27/4)
1994 – 1 mei : Gezinsbedevaart naar O.L.Vr.Kalfort van LG en KVLV Misviering en gebedstocht. (PB, 27/4)
1994 – 2 mei – Gazet van Mechelen : Boksen met Willeke Alberti en Gunther Neefs (Foto onderaan) “In Leest stelde Gust Emmeregs zopas het programma voor van de 24ste Leestse Volksfeesten. Eerst gaf hij een overzicht van de globaliteit en daarna vroeg hij speciale aandacht voor de boksmeeting van 13 mei. Die dag boksen titelhouder Hassan Mokthar en uitdager Bruno Wuestenberghs in het kader van de Belgische en Benelux-titel bij de middengewichten. Het is de derde keer dat Emmeregs boksen naar Leest haalt. Twee weken na het Eurovisiesongfestival is Emmeregs er in geslaagd de Nederlandse vertegenwoordigster, Willeke Alberti, te strikken. Naast Gunther Neefs, Mieke, Jo Vally en Leopold 3.
Gust onderstreept nog dat de Volksfeesten worden georganiseerd zonder winstbejag, louter met de bedoeling dat de kosten kunnen gedelgd worden en dat de baten zullen bijdragen tot essentiële waarden als sport, jeugd, groep, ontspanning en gastvrijheid. Basisprincipes waaraan hij zich al 24 jaar houdt. Tijdens de persconferentie was Gust Emmeregs niet weinig fier de geboorte van een nieuwe Mechelse boskclub te kunnen aankondigen. Een opzet waarop hij zelf steeds aangedrongen had omdat dat op termijn de enige manier is om een vervolg te breien aan het boksrijke verleden van de stad. In ’89 verdween met BC Muizen de laatste stedelijke boksclub. In het bestuur van BC Leest vinden we trouwens een aantal van die enthousiastelingen terug : secretaris Etienne Brusselmans en schatbewaarder Willy De Groof. Voorzitter Stanley Clough, materiaalmeester Willy Van der Veken en trainer Paul D’Hondt maken het bestuur rond. In september wil BC Leest in de Omnihal van start gaan.” (Samenvatting)
Foto’s : -Johan De Win. (Foto : familie Lauwens-Piessens) -Bruno Wuestenberghs, Gust Emmeregs en Hassan Mokthar.
1994 – 22 april – G.v.M. : Jan Van den Heuvel blijft bij SKR Leest(Foto onderaan)
Clubbestuur apprecieert werk
Met een vrij beperkte spelerskern draait SK Rapid Leest in eerste provinciale als middenmotor dit seizoen vrij soepel mee. Bij de start van de competitie werd links en rechts de vrees geopperd dat ditmaal de behoudskansen miniem waren. Trainer Jan Van den Heuvel heeft de voorgevoelens van de pessimisten met positieve resultaten volledig de kop ingedrukt. Zijn tactisch doorzicht koppelt Van den Heuvel aan de juiste psychologische aanpak van de spelersgroep. Het clubbestuur apprecieert het werk van de oefenmeester. Voor volgend seizoen werd de overeenkomst tussen beiden al hernieuwd.
“Mijn aansluitingskaart ondertekende ik als knaap bij KV Mechelen. Bij geelrood doorliep ik alle jeugdreeksen. Aan de periode bij de Uefa’s bewaar ik wel de mooiste herinneringen”, vertelt Jan. ”Het was onder het beleid van trainer Piet Teughels dat we toen de wedstrijden mochten betwisten op het hoofdterrein van alle eersteklassers. Van hem heb ik heel wat voetbalwijsheid opgestoken. Ik vond het dan ook bijzonder jammer dat hij achter de kazerne niet langer actief bleef. De trainingen als kadet en scholier stonden wel op een laag pitje. Er werd bijvoorbeeld nooit getraind op tweevoetigheid. Nochtans een basisprincipe dat door elke trainer aan de jonge voetballertjes zou moeten opgelegd worden. Na een aantal wedstrijden bij de invallers van KV Mechelen hield ik het voor bekeken en sloeg mijn tenten op bij provinciale clubs. Eerst als spelend lid van VK Weerde, waarmee ik onmiddellijk naar tweede provinciale promoveerde. Een seizoen later was ik actief bij FC Peutie, waar ik twee jaar verbleef. Geplaagd door kwetsuren moest ik op 28-jarige leeftijd afhaken. Gedurende een vijftal jaren heb ik dan het voetbal de rug toegekeerd. Ik gooide het over een andere boeg en ging volleybal spelen. Ondertussen stichtte ik ook zaalvoetbalclub Leest. Maar de voetbalmicrobe leefde nog in mij en toen mijn zoontje Bert bij VV Leest aansloot en ik door secretaris Willy Slachmuylders gepolst werd om de taak van jeugdtrainer op mij te nemen, hapte ik toe. Ik beleefde zeven prachtige jaren als jeugdtrainer en jeugdcoördinator bij blauwgeel. Bij de jonge spelertjes legde ik vooral de nadruk op het aanleren van voetballen met beide voeten. Spelers met talent liet ik op een plaats spelen tegen hun voet. Het resultaat viel later dan ook zeer positief uit.
Hoofdtrainer Mijn debuut als hoofdtrainer maakte ik ook bij VV Leest. Toen Julien Van den Broeck het als trainer rond nieuwjaar van het seizoen 1991-92 voor bekeken hield, nam ik zijn taak over. Met succes trouwens, want we speelden de eindronde voor promotie naar vierde klasse tegen SV Willebroek. Een wedstrijd die een beetje een wrang gevoel nalaat. Stel je voor dat we met nog een kwartier te spelen met 2-0 aan de leiding stonden. Er kwamen toch nog verlengingen aan te pas en we gingen nog de boot in. Bij mijn huidige club SK Rapid Leest vond ik een toffe groep spelers met een zeer sterke morele weerbaarheid. Ik mag gerust zeggen dat elke speler bereid is om er het hoofd voor te leggen om de zege te behalen. Over de inzet, lef en kameraadschap van de groep heb ik hoegenaamd niet te klagen. Ook het bestuur verdient alle lof. Men wil ook volgend seizoen een rol spelen in eerste provinciale. We hebben reeds gepraat over contractverlenging en hadden het ook over de sportieve middelen waarover ik wil blijven beschikken. Ik weet dat het bestuur alles zal doen om mij in de beste voorwaarden aan volgend seizoen te laten beginnen”, besluit Jan Van den Heuvel, die het diploma van adjunct-trainer behaalde. (W.V.D.)”
1994- Zaterdag 23 april : Omnihal Leest – Lenteconcert Seen on the Screen Met de “Sint Martinus Concertband” uit Hombeek olv Guido De Ranter, in concert met V.T.M. soundmix finalisten : Dave als Neil Diamond, Dave (jr) & Steve als The Walker Brothers, Jef Van Der Seypen gastsolist. Presentatie : Yves Pauwels. Kaarten in voorverkoop : 150 fr, aan de kassa 200 fr. (Folder)
Noot : Dave was de populaire Willebroekenaar Dave Goossens. Dave en Steve waren zijn tweelingzonen.
1994 – 23 april : Gouden huwelijk Lodewijk Van Roey-Maria De Greeff Lodewijk “Louis” (foto onderaan) werd te Leest geboren op 9 mei 1910, Maria zag het levenslicht te Perk op 7 juli 1913. Op 18 april 1944 traden ze te Mechelen in het huwelijk.
Op 15-jarige leeftijd begon Louis te werken op de boerderij van zijn vader. (Tiendeschuurstraat 13) Hij bleef steeds als landbouwer aan de slag en was ook ere-bestuurslid van de melkerij van Blaasveld. In november 1989 ontving Louis in het Mechelse stadhuis het bijzonder Landbouwereteken tweede klas. Ook Maria werkte op de boerderij bij haar moeder, haar vader was toen al overleden. Louis werkt nog altijd in de moestuin en houdt zich bezig met het keuren van rundvee, verder leest hij alle dagen de krant en is supporter van VV Leest. Maria neemt de bloementuin voor haar rekening en leest graag. Beiden zijn lid van de KBG en houden van televisie kijken en van de jaarlijkse familiebijeenkomsten. (Samengevat uit GvM van 23/4)
Louis overleed in het A.Z. Sint-Jozef te Mechelen op 2 januari 1996, zijn echtgenote overleed in het St.-Elisabethziekenhuis te Mechelen op 5 april 1998.
1994 – 9 en 10 april : Rust Roest bracht ‘Poetsoek of de verstoorde concentratie”. (Foto onderaan) Van Vaclav Havel in de ‘Parochiezaal’ Kouter Leest om 20 uur.
Personages
Prof. Dr. Eduard Humi, socioloog Marcel Verwerft Viasta Humlova, zijn vrouw Renild Polfliet Renata, zijn maîtresse Martine Degraeve Bianka, zijn secretaresse Christel Vinck Dr. Jitka Balcarkova, geleerde Ria Verschooten Karel Kriebl, mecanicien Christof Mahieu Cenek Machulka, opmeter Marc Windelen Beck, directeur van de research Paul Peeters Stem Poetsoek Frauke Vandenwyngaert Auteur Guido Hellemans
Achter de schermen
Receptie Palmire, Francoise, Marleen, Julia, Germaine, Staf, Jan en Raf Teksthulp Frauke Vandenwyngaert en Nadia Lahor Grime en kapsels Nancy en Tanja Vluymans Kostuums Werkgroep Geluidsband Benny Van Humbeeck en Johan De Laet Constructie Poetsoek Eric Vandenwyngaert Decorbouw Dominiek, Christof, Kurt, Jo, David, Frauke, Raf, Geert, Marc, Guido o.l.v. Fik Diddens Belichting/techniek Fik Diddens Algemene leiding Guido Hellemans (‘Rust Roest Onrmaskerd’, G. Hellemans)
1994 – Zondag 10 april :Naar het Pajottenland met “De Bond”.
Om 13u15 vertrek te Leest-dorp. Om 14 uur bezoek aan het trammuseum van Schepdaal o.l.v. een gids. Rond 15u15 bezoek aan de kerk van Strijtem alwaar de pastoor op een eenvoudige en amusante wijze de geboden liet uitbeelden in muurtekeningen en kleurrijk brandglas. Rond 16 uur begeleide rondrit in de streek van Urbanus (Gaasbeek, Lennik..). Om 17 uur gezellig samenzijn met broodmaaltijd aan het kasteel van Gaasbeek. Terugkomst Leest : rond 19 uur. Prijs : 320 frank (inbegrepen autocar, gids, bezoeken en broodmaaltijd). Gezinsprijs 1.000 frank (niet-leden 1500 fr.)
Inschrijven kon bij de families : -Dons-Verschueren Dorpstr.17. -Dierckx-Claes Tiendeschuurstr. 18. -Duran-Roelens Juniorslaan 29. -Jespers-Candries Vinkstraat 46 en -Mollemans-Van Rompaey Vinkstraat 66. (Folder)
1994 – 11, 12 en 13 april : Kennismaken met volleybal bij De Lemmekes In de Leestse sporthal organiseerde de volleybalclub De Lemmekes een volleybal-instuif. Onder leiding van trainers met een Bloso diploma kon de jeugd oefenen van 10 tot 12 uur. De toegang was gratis. (Folder)
1994 – Zaterdag 16 april : Opening nieuwe zaak : Taverne “Het Brughuis”. “Het Brughuis – Anno 1783. Virginia en René hebben het genoegen u uit te nodigen bij de opening van hun nieuwe zaak TAVERNE “HET BRUGHUIS”. Mogen wij u op de receptie verwachten zaterdag 16 april vanaf 10.00 uur. Het adres : “Het Brughuis” Pastoor De Heuckstraat 13 2811 Leest (Mechelen) Tel. (015) 21 16 99. Van Ingelgem-Poppe.”
Bijgevoegd : -Boven : Paul Peeters, Christel Vinck, Marcel Verwerft, Martine Degraeve, Renild Polfliet, Christof Mahieu, Ria Verschooten, Marc Windelen, Guido Hellemans. Onder : Raf Scheers, Fik Diddens, Johan De Laet, Nadia Lahor, Tanja Vluymans, Frauke Vandenwyngaert. -Het voorblad van de programmabrochure van ‘Poetsoek’ van Vaclav Havel. -De uitnodiging voor de receptie bij de heropening van ‘Het Brughuis’.
1994 – 1 april – G.v.M. : Yvan Emmerechts, trainer bij V.V. Leest(Foto onderaan)
Oefenmeester met vier promoties
“Yvan Emmerechts heeft er al 19 seizoenen opzitten als trainer.Hij maakte schitterende tijden mee maar bevestigt ook dat in een korte tijdspanne de hemel soms in een hel kan veranderen. ‘Wij kunnen niet ontkennen dat de taak van trainer er momenteel niet gemakkelijker op geworden is’, aldus de Mechelaar die in april 1945 het eerste levenslicht zag. ‘Vroeger kwamen de spelers uit puur plezier naar de oefenstonden. Nu komen ze omdat ze zich verplicht voelen, beducht omdat de clubleiding maatregelen op financieel vlak kan treffen bij ongewettigde afwezigheid’. Yvan Emmerechts begon als spler bij SC Mechelen. ‘Fysiek en snelheid waren toen mijn sterkste wapens’, begint hij ons gesprek. ‘Aan de technische opleiding werd in die tijd niet veel aandacht geschonken. Gelukkig is daar inmiddels veel aan veranderd. Stel je voor dat ik pas tijdens mijn opleiding aan de Heizelschool leerde op welke manier men een bal oordeelkundig met de borst kan opvangen. De jeugd kan nu veel leren van gediplomeerde trainers die hun vak onder de knie hebben. Ik bleef speler bij Sporting tot op mijn 28ste’. ‘Het was op aanraden van Staf Van Camp dat ik de Heizelschool ging volgen. Na het behalen van mijn diploma werd ik in 1976 trainer van de provinciale kadetten van Racing Mechelen. Een seizoen later kreeg ik het beleid over de provinciale scholieren van K.V. Mechelen’.
‘In 1978 zette ik de stap als trainer van een eerste elftal. Het werd Muizen, waar ik gedurende vijf seizoenen mijn tenten opsloeg en met geelgroen tweemaal op rij de promotie van vierde naar tweede provinciale lukte. Dan kwam VV Leest een eerste maal aan de deur kloppen. Vier seizoenen liep het lekker bij blauwgeel. We promoveerden na afloop van het eerste seizoen 1984/85 van tweede provinciale naar eerste en een seizoen later van eerste provinciale naar vierde nationale’. ‘Ik bleef echter niet bij VV Leest en kwam met FC Duffel tot een akkoord bij de start van het seizoen 1987/88. In januari 1990 nam ik daar ontslag en kon ik bij SK Leest het seizoen verder afwerken met als resultaat een plaats in de eindronde. Ook een seizoen later hetzelfde scenario bij oranjeblauw met deelname aan de eindronde. In januari 1992 stapte ik dan over naar FC Putte om te trachten daar het behoud te verzekeren. We slaagden in ons opzet na een schi!tterende vijf op zes tegen de drie titelkandidaten Hamme, Bornem en Hekelgem’.
‘Tijdens het seizoen 1992/93 bleef ik nog bij FC Putte om daarna in te gaan op een voorstel van het bestuur van VV Leest om de taak van trainer van bij de start van het seizoen 1993/94 op mij te nemen. Een aangenaam weerzien na tien seizoenen afwezigheid. De voorbereidingsperiode verliep vlot met enkele knappe resultaten in de beker van België. Maar bij de aanvang van de competitie liep het fout toen een paar basisspelers ernstige kwetsuren opliepen en voor geruime tijd onbeschikbaar bleven. De veer bleek wat gebroken, de opgebouwde automatismen gingen gedeeltelijk verloren en de resultaten bleven dan ook totaal onder de gestelde objectieven’, aldus Yvan die met de jaren als trainer een pak ondervinding opdeed. (W.V.D.)”
1994 – Zondag 3 en maandag 4 april : Posse Leest(Foto’s onderaan)
Programma :
Zondag : -Kermis -Aan de kiosk voor de kerk : 14 uur : optreden K.F.St.-Cecilia Leest en officiële opening. De kaartliefhebbers konden terecht in de Chiro-jongenslokalen. Alle deelnemers kregen van de Paashaas een ei, en de tafelwinnaar kreeg een kip. 14u30 : Start stratenloop georganiseerd door Vevoc. (met een 150-tal deelnemers) 16 uur : Optreden Volksdansgroep Korneel en Vendeliers. 16u30 : Poppenkast en klokkenwerpen. 17 uur : Hondenshow onder het motto : “Ieder hondje doet zijn ererondje.” -Chiro : 14 uur : kaartnamiddag en om 20 uur filmvoorstelling : “Sneakers”. -Tentoonstelling : in ons Parochiehuis ingericht door Davidsfonds. Met Frans Croes (schilderijen) en Mieke Selleslagh (keramiek).
Maandag : -In de kerk : missen om 8-9-10 en 11 uur en begankenis H. Cornelius. -Dorpsplein en omliggende straten : Kermis en Jaarmarkt. Ambachtenmarkt en Veetentoonstelling (schapen,paarden,runderen). -Aanwezig op de jaarmarkt : Wijngilde Balsemien met proefstand van zelfgemaakte wijnen. Vrije Basisschool met snoepstand ’t Karamelleke. Rode Kruis Mechelen met infostand. Bedevaart Comité Scherpenheuvel. -Ons Parochiehuis : Chiro : bar “In ’t zesde gebod”, uitstuif vanaf 20 uur. Gepensioneerden : (KBG) pannekoekenbak. -Stedelijke Basisschool : Vrienden van SBS : drankgelegenheid, rommelmarkt voor en door kinderen. Het Rijke Nest : kleinveetentoonstelling. -Zaal Sint Cecilia : Boerenkermis met balletjes met krieken, pensen en groot Decap-orgel.
De pers over Posse Leest 1994 :
Koude en natte Posse Leest toch een succes “Van oudsher is Posse Leest een ommegang in de gemeente waarbij men op Paasmaandag de H. Cornelius aanroept tegen stuipen en andere kinderziekten. Gisterenvoormiddag was dat niet anders. Tevens waren er zowel zondag als gisteren een massa activiteiten die tot ver buiten Leest gehoor kenden. Ondanks deze koudere en nattere versie van Posse Leest mochten de organisatoren niet klagen wat de opkomst betreft. Zondag was het onder een zonnetje van ‘ik wil wel maar het gaat niet’ de Koninklijke fanfare Sint-Cecilia uit Leest die deze Posse-Leest-uitgave mocht openspelen in de schaduw van de kerktoren. Voorzitter van het vernieuwde Posse-comité Willy De Nies verwoordde de grieven, verzuchtingen en toekomstperspectieven voor dit Posse Leest-gebeuren. Terwijl een deel van het centrum deel uitmaakte van de loopwedstrijden van Vevoc –waaraan een 150-tal lopers in verschillende categorieën deelnamen- was de volksdansgroep Korneel en Vendeliers de blikvanger. De gordijntjes van de poppenkast waren amper dicht toen een aanvang werd genomen met het traditionele klokkenwerpen. Voor alle graaiende handen, klein en groot, viel er wel wat te rapen. Op dit initiatief komt nog steeds geen slijtage…of wat had je gedacht. Dat nog weinig honden een honds bestaan kennen, werd duidelijk tijdens de hondenshow, die onder het motto ‘ieder hondje doet zijn ererondje’ werd gehouden. De tentoongestelde viervoeters lieten zich, de een al beter dan de andere, deze hondse gebeurtenissen welgevallen. Traditiegetrouw had het Davidsfonds weer wat moois te bieden in Ons Parochiehuis. Frans Croes exposeerde er zijn schilderijen. Mieke Selleslagh (Heindonk) stelde er haar keramiek tentoon. Beide kunstvormen, de kleurrijke schilderijen van Croes en de volgens de Japanse ‘Raku’-methode gebakken potten van Selleslagh, zetten elkaar in het zonnetje. De kleurencombinatie was schitterend.
Weer-brokken Het koude en natte weer zorgde voor een Posse Leest-start in mineur op maandag. Heel wat marktkramers en personen die de ambachtenmarkt moesten bevolken, stuurden omwille van het weer hun kat. Dat kon niet beletten dat rond 11 uur, toen de wind het van de regen haalde, er zeker een duizendtal kijklustigen doorheen de verschillende centrumstraten kuierden. De warme wijn van de wijngilde Balsemien deed voor koude ingewanden wonderen. Diverse andere Leestse verenigingen, het Rode Kruis, het bedevaart-comité Scherpenheuvel en ’t Karamelleke van de vrije basisschool, kenden eveneens de nodige bijval. Uiteraard kon niemand eraan ontsnappen : het weer zorgde op alle fronten voor minder respons. Ook de Leestse chiro deelde in de weer-brokken. De tent voor de TD verloor het van de wind. Gust Emmeregs werd bereid gevonden om de omnihal-infrastructuur voor de jeugdigen open te stellen, zodat het feestje (letterlijk) zondagavond toch nog plaatsvond. Bovendien kon het parkeerterrein voor ruim 100 wagens, waarvan het parkeergeld in de bivakkas terechtkomt, niet worden opengesteld. De weide was door het weer tot een slijkboel herleid. Niet enkel negatief nieuws echter voor de chiro, want de chiro-bar ’het zesde gebod’ deed dan weer gouden zaken, terwijl de belangstelling voor film en kaarten eveneens goed was.”
En ook de stratenloop van Vevoc kreeg een verslag (GvM, 6/4) : “Ruim 150 personen schreven zich in om in de drie reeksen van 1, 7 en 10 kilometer hun sportiefste beentje voor te zetten. Voor de 1 km voor -14-jarigen schreven zich 7 meisjes en 16 jongens in. Bij de meisjes won Sofie Lambaerts (13 jaar) en bij de jongens was de eindmeet voor Gert De Rooster (9 jaar). De tweede wedstrijd was 7 km en de +14-jarigen en veteranen mochten hiervoor inschrijven. In de categorie senioren heren schreven zich 12 deelnemers in. Respectievelijk wonnen Filip Goovaerts (Boortmeerbeek) en Rita Van Steenwinkel (Eppegem). Bij de veteranen heren (9 deelnemers) en de veteranen dames (2 deelnemers) wonnen respectievelijk Freddy Walschaers (Leest) en Rachel Tubex (Noorderwijk). De derde en laatste wedstrijd was eveneens een gemengde stratenloop, maar dan over 10 km. Bij de veteranen heren waren er 42 deelnemers, terwijl voor de dames ook hier maar één persoon zich inschreef. Respectievelijk werd de 10 km gewonnen door Roland Gallee (Brasschaat) en Bernadette Van Horenbeeck uit Leest. Bij de senioren dames (8) won An De Greef uit Puurs en bij de senioren heren noteerden we Alain De Boeck (Grimbergen) als eerste van de 63 ingeschreven stratenlopers.” (G.v.A., 5april)
Foto’s : -Yvan Emmerechts. (Foto : bc in GvM) -Op zondag was er een waterachtig zonnetje en ’s maandags was het koud en nat maar uiteindelijk haalde de wind het van de regen en werd Posse Leest toch nog een succes. -Het concert van St.-Cecilia o.l.v. Frans Violet in de kiosk voor de kerk. (Foto : familie Lauwens-Piessens)
1994 – Zondag 20 maart : Natuurwandeling Blaasveld Broek Met SP-Afdeling Leest onder leiding van Jef Vloeberghen. Vertrek te 14.00 uur Leest-Dorp met wagen naar Blaasveld – parking Hazewinkel. Voetgangers konden mee met de wagen van bestuursleden en in de brasserie ’t Fonteintje boden de SP-kandidaten een drankje aan. Na de wandeling kregen alle wandelaars gratis belegde broodjes in het Supporterslokaal van SK Leest. De SP-kandidaten voor de gemeenteraadsverkiezingen ’94 waren Ivan De Borger, Romy Roelants, Malvina Verschaeren en Mariette De Bont. (Folder SP–afdeling Leest)
1994 – Zondag 20 maart : Algemene Vergadering KVLV Om 14.30 uur in ‘Ons Parochiehuis’. Thema : ‘Een dorp, ons dorp’. (PB, 16/3)
1994 – Zondag 20 maart : Verbondelijke bezinningsdag Ziekenzorg In de stedelijke feestzaal ‘De Mol’ te Lier. Vertrek Leest Dorp : 13 uur. Thema : ‘Kiezen voor nabijheid’. (PB, 16/3)
1994 – 26 maart : Jenny Capiau won KWB-kaarttornooi(Foto onderaan) De 12-delige kaartwedstrijd van KWB-Leest in “Ons Parochiehuis” werd gewonnen door Jenny Capiau. Deze vrouwelijke kaartster zette zich met haar 8 beste resultaten van de 12 aan de kop. Na een gezamenlijk etentje werd nog eens om 40 beurten gekaart. De super-kaartwedstrijd –de eerste vier van het eindklassement namen het tegen elkaar op- werd ook hier gewonnen door Jenny Capiau, ze werd meteen gekroond tot super-kaartster.
Uitslag : 1. J. Capiau 1.179 slagen, 2. Jozef Vloeberghen 1.160, 3. Theofiel De Prins 1.158, 4. Tony Dons 1.149. In het totaal namen 86 verschillende kaarters deel aan één of meerdere avonden.
1994 – 27 maart : 49ste Palmzondagconcert van Sint-Cecilia Geen vol Sint-Ceciliahuis maar toch ruime belangstelling voor deze klassieker op de kalender van de Leestse fanfare. Het concert werd uitgevoerd onder leiding van huisdirigent Frans Violet. In het eerste deel was er een solo op cornet van Edmond Muyldermans met werk van Philip Sparke en in het tweede deel stond onderdirigent Johan De Win op alt-hoorn in de schijnwerpers. Hij bracht een stuk van Geoff Richards. De toegangsprijs tot het Palmzondagconcert bedroeg 100 frank. (Folder en GvM van 25/3).
1994 – 28 maart : Overlijden van Elvire Claes.(Foto onderaan) Vier dagen nadat ze 52 werd overleed Elvire Claes. Samen met Gust Emmeregs, Jos Meel en Leonie Windelen stond zij in 1980 aan de wieg van Volksdansgroep Korneel alwaar zij van bij de start dansleidster werd. In 1985 ontving ze uit handen van VVKB-voorzitter Mon De Clopper een gouden erepenning.
Elvire was op 24 maart 1942 geboren te Deurne (Brabant) als derde van zes kinderen. Als dochter van hoofdonderwijzer Maurice Claes mocht ze studeren voor onderwijzeres in Wijnegem. In 1963 begon ze haar loopbaan in Zichem. Bij haar huwelijk met Karel Soors, eveneens onderwijzer, kreeg ze een plaats in Hombeek. Het echtpaar kreeg samen vier kinderen : Bart, Veerle, Griet en Jan. Ondertussen zijn er (2014) 9 kleinkinderen : Tim, Katoo, Samber, Wout, Hannelotte, Landt, Lien, Nele en Silke. Elvire heeft zich heel erg ingezet voor haar onderwijs, de voorbereidingen van de Plechtige communie, de misvieringen en de volksdansgroep als dansleidster. In Leest deed ze vanaf de jaren ’80 sporadisch interims in de Vrije Basisschool tot de laatste maand van haar leven. Een vaste benoeming aldaar zat er niet in omwille van een veto van het Mechels schoolcomité. Elvire Claes was een bekwame onderwijzeres met een groot hart en een sociaal zeer bewogen mens.
“Ons huis in de Cecilialaan heeft niet enkel een bewoner verloren maar veel meer, zijn ziel en geest.
Een lieve vrouw en moeder met het hart op de tong en de eerlijke overtuiging.- een leven lang compromisloos beleden.- is dichtbij haar verjaardag van ons weggegaan.
Deze bezige, eerlijke vrouw en moeder, die duidelijke stellingen innam, die ze zonder vaar of vrees tegen om het even wie verdedigde, was de laatste weken erg verzwakt, maar haar alerte bezorgdheid om allen en alles, flakkerde nog vaak op.
De idealen die haar dierbaar waren, heeft ze onverminderd en onverminkt tot op haar laatste dag gehandhaafd : “Ik zorg altijd voor jullie.” Veel van wat ze droomde, is vandaag nog een droom gebleven en veel van wat ze voltooid had willen zien, staat nog in de steigers, maar haar geloof, het hemelse en het aardse, gaf haar kracht tot verdubbelde trouw.
Elvire laat een schitterende herinnering na. Maar veel verdriet.
Tot ziens Elvire, mijn goede en lieve vrouw. Tot ziens mama, onze goede en lieve moeder.” (Beklijvende woorden uit haar gedachtenisprentje)
Foto’s : -Het ereschavotje van het KWB-Kaarttornooi editie ’93-’94 met van links naar rechts : Tony Dons, Jenny Capiau, Jozef Vloeberghen, Leo Van Laenen en Theofiel De Prins. -Elvire Claes.
1994 – Zaterdag 5 februari : Schoolbal Vrije Basisschool
In ‘Ons Parochiehuis’. (PB, 26/1)
1994 – 11 februari : Bestolen “In de kleedkamer van het Sint-Romboutscollege werd Tom Van den Eede uit Leest door een onbekende van zijn geld bestolen.” (GvM)
1994 – 12 februari : Ledenfeest “Jubileumviering 75-jarig bestaan” Landelijke Gilde. Met feestmaal in “Ons Parochiehuis”.
Programma : -17.45 uur : receptie en huldiging verdienstelijke leden. -18.30 uur : aan tafel met feestmenu. Op zondag 6 februari was om 10 uur een eucharistieviering-dankmis gehouden. (PB, 2/2 en 9/2)
1994 – Zaterdag 19 februari : Dodelijk ongeval met landbouwtractor(Foto onderaan) In de Leestse Winkelstraat kwam zaterdag 19 februari rond 16u30 de zevenjarige Cindy Genijn uit de Kouter 91 Leest, met haar fietsje onder het wiel van een landbouwtractor terecht. Het meisje fietste daar in het gezelschap van haar vader. Cindy overleed ter plaatse. Zij werd te Mechelen geboren op 30 mei 1987 als dochter van Robert Genijn en Tinneke Vloeberghen. Ze was een kleindochtertje van SP-gemeenteraadslid Jozef “Jef” Vloeberghen uit de Scheerstraat (Ten Moortele). (GvA,21/2)
De afscheidsplechtigheid had plaats in de Sint-Niklaaskerk te Leest op donderdag 24 februari 1994 om 10 uur. Daarna volgde de crematie in familiekring.
Uit haar doodsprentje :
“Liefste schatje, Wat hebben we lang op jou moeten wachten. Toen je er eindelijk was, kon ons geluk niet op. Vooral voor je zus Wendy was je het kostbaarste geschenk dat ze ooit had kunnen wensen, want we hadden het samen zo mooi gepland. Bijna zeven jaar lang was je een zonnetje in ons leven : zo levenslustig, opgewekt en blij. Daarvoor blijven we jou eeuwig dankbaar, lief zoeteke. Nu is ze plots zo wreed uit ons leven gerukt. Woorden schieten ons tekort. Wie ooit haar levenslustig snoetje zag, begrijpt ons verlies, maar kent ook onze schat aan herinneringen.”
1994 – 19 en 20 februari : Restaurantdagen K.F. St.-Cecilia Leest (“T&T”, december ’93)
1994 – Vrijdag 25 februari : Ledenvergadering Landelijke Gilde Om 20 uur in de ‘Kleine zaal’ van ‘Ons Parochiehuis’. Met gastspreker Jaak Van Outryve over ‘Landbouw na de Europese eenmaking”. (PB,16/2)
1994 – Woensdag 2 maart : Bedevaart naar St.-Jozef Leuven en het graf van Pater Damiaan Vertrek in Leest om 08.50 uur. Terug in de vooravond. Inschrijving in de pastorie. De reiskost bedroeg 260 frank voor volwassenen, 130 frank voor kinderen. “In dit jaar van de zaligverklaring van Pater Damiaan een welgekomen gelegenheid om niet te laten voorbijgaan.” (PB, 16/2)
1994 – 7 maart – Gazet van Mechelen :
CDV de partij van de verzoening “Leest.- De CDV is en blijft de partij van de verzoening. Dat beklemtoonden zowel fractieleider Herbert Crol als burgemeester Jos Vanroy, vrijdag op de info-avond van de CDV in een bomvolle parochiezaal in Leest. Als de ultieme verzoeningspoging met de CVP echter niet lukt, gaat de CDV resoluut naar de gemeenteraadsverkiezingen “met de macht van onze overtuiging”, zoals Vanroy dat uitdrukte. Dat de CDV bij wijze van spreken zijn burgemeester heeft aangeboden als zoenoffer, is volgens Crol het beste bewijs dat de partij echt wel bereid is om opnieuw de rangen te sluiten. Ook Vanroy beklemtoonde met veel energie in zijn stem dat hij voor de grote verzoening is en bereid om samen met Fons Vanstappen en anderen van het toneel te verdwijnen. “Maar dan moet men ons wel ernstig nemen”, aldus Vanroy. “Als dat niet kan, gaat de CDV op 9 oktober naar de verkiezingen en dan sta ik hier binnen enkele maanden opnieuw om u te vragen voor ons te stemmen.”
De voorwaarden die de CDV stelt, zijn inmiddels bekend. Op de reeds goedgekeurde ontwerplijst van de CVP moeten verkiesbare plaatsen vrijgemaakt worden voor CDV-ers, zodat ze uitzicht hebben op een ambt als schepen of mandaten in het OCMW en de Mechelse Goedkope Woning. In het voorstel dat de CDV vorige week dinsdag aan de CVP heeft overgemaakt, stond concreet de eis dat de tweede, vierde en zesde plaats op de CVP-lijst voor een CDV-er moest zijn. Daarop deed de CVP een tegenvoorstel, waarover zaterdag of zondag nog moest onderhandeld worden. De inhoud van dat tegenvoorstel werd vrijdagavond nog stil gehouden, teneinde de besprekingen niet te bemoeilijken. Maandag zal in elk geval moeten blijken of er een verzoening dan wel een definitieve breuk uit de bus komt. Het partijbestuur van de CVP komt immers maandagavond voor de tweede keer in één week tijd bijeen om de knoop met de CDV door te hakken. Waarnemers meenden vrijdagavond dat de CDV in elke geval handig gemaneuvreerd heeft door de bal in het kamp te leggen van de CVP, waar de eensgezindheid rond heel de situatie de voorbije dagen ver zoek was.
Primeur Gust Emmeregs, afgevaardigd bestuurder van de Mechelse Goedkope Woning, kwam vrijdag in zijn uiteenzetting nog met een primeur voor de dag. De geplande verkaveling in Leest, voor een sociale woonwijk van meer dan 90 woningen, werd niet goedgekeurd door het huisvestingsfonds Domus Flandria. De MGW heeft de grond dan ook niet langer nodig en gaat in op de vraag van een bouwfirma om heel het perceel te verkopen. Volgens Emmeregs komt er mogelijk nog dit jaar een particuliere verkaveling van sociale woningen.”
1994 – Zaterdag 12 maart : Actiedag voor India door Korneel Volksdansgroep Korneel zette de schouders onder een actiedag ten voordele van India. Twee jongeren van Korneel trokken in het verleden reeds twee maal richting India, om er gedurende enkele maanden als vrijwilliger te gaan werken. De opbrengsten van de actiedag gingen integraal naar het ziekenhuis in Palayamcottai, waar zuster Bruyndonx reeds 43 jaar werkzaam was. Van 14u30 tot 16u30 traden de Korneeltjes op in de parochiezaal. Jong Korneel organiseerde om 18 uur een aangepaste jeugdviering in de parochiekerk en vanaf 19 uur kon men een sobere maaltijd van gebakken rijst met groenten komen nuttigen, eveneens in de parochiezaal alwaar na 20 uur een informatieve diareportage werd gegeven. (PB, 2/3 en GvM van 10/3)
1994 – Zaterdag 12 maart : Oudijzerslag “Vanaf 9 uur gaan een aantal vrijwilligers bij u langskomen om u te verlossen van uw oudijzer en andere metalen. Heeft u iets mee te geven dat te groot of te zwaar is gelieve dit dan kenbaar te maken door iets aan de straat te zetten of “Ons Parochiehuis” te verwittigen (015/21.65.76) tussen 9 en 12 uur. Helpende handen zijn welkom vanaf 9 uur aan “Ons Parochiehuis”. “ (Folder) Deze ‘oudijzerslag’ was ten voordele van de verbouwingskosten van ‘Ons Parochiehuis’. (PB, 9/3)
1994 – 12 maart – Gazet van Mechelen :
Leestenaar Emmeregs weerlegt de roddels
“DE GUST IN SLECHTE PAPIEREN ? ZE WETEN NIET WAT ZE ZEGGEN !”
Het verhaal doet in het Mechelse de ronde dat “de Gust in slechte papieren zit”. Daarmee wordt bedoeld dat Gust Emmeregs, aan de wieg van, vergroeid en verbonden met de sporthallen in Leest, aan het einde van zijn financieel latijn zou zijn. Men roddelt daarenboven ook nog dat Gust door zijn werkgever, Eternit in Kapelle-op-den-Bos, aan de deur zou zijn gezet. Dat heeft te maken met het feit dat Gust Emmeregs sedert enkele maanden het etiket “zakenman” op zichzelf heeft gekleefd. Nu we in de volle voorbereidingsfase van de gemeenteraadsverkiezingen zitten, waar ook Gust Emmeregs een voorname rol hoopt in te spelen, vinden al die sterke verhalen een vruchtbare voedingsbodem. Om te weten wat daar allemaal van aan is, waar zou zijn en gefantaseerd wordt, vroegen we aan “de Gust” persoonlijk om een en ander te verduidelijken. We moesten niet eens lang aandringen om “zijn verhaal” uit eigen mond te horen.
“Is het waar dat ze dat allemaal van mij vertellen ? Nu goed, laat ze maar kletsen. Als maar duidelijk is dat ik me beter dan ooit gelukkig voel met de dingen die ik doe en waarmee ik me verbonden voel. Financiële problemen rond VV Leest, het Sportcentrum en de NV Omni zijn er niet. Zorgen ? Ja, die wel. En het zal nog wel een zevental jaartjes aanslepen vooraleer ook die van de baan zijn”, zegt een zelfverzekerde Gust Emmeregs, zaakvoerder van zowel de NV Sportcentrum Leest en de NV Omni, voorzitter van VV Leest, zaakvoerder van de sociale bouwmaatschappij Mechelse Goedkope Woning, CVP-gemeenteraadslid in Mechelen en momenteel “moeilijk liggend” in de verzoeningspoging tussen CVP en de afgescheurde CDV. Emmeregs verheelt immers niet dat hij politiek nog lang niet uitgeblust is zoals sommige andere CDV-ers die het hoofd laten hangen. Om die reden ook dat hij voor zichzelf en voor de anderen de lat hoog legt.
Absolute voorrang In september van vorig jaar hakte Gust Emmeregs de knoop door. Hij besloot absolute voorrang te geven aan de activiteiten waarmee hij persoonlijk verbonden is en waarin hij ruime verantwoodelijkheid heeft opgenomen. Dat zijn de NV Sportcentrum Leest en de NV Omni waarvan hij net als van de vzw VV Leest afgevaardigd-bestuurder is. Die drie organisaties zijn nauw met elkaar verweven en vinden bij mekaar hun bestaansrecht. Gust richtte in ’74 mee VV Leest op. Hij bouwde voor voetballend Leest de accommodatie op, als het ware met eigen handen. De Leestse Volksfeesten die jaarlijks werden ingericht, moesten voor de nodige financiële ondersteuning zorgen. Het ging allemaal goed tot in 1983. Op Hemelvaartdag 13 mei van dat jaar stortte de feesttent in. De schadeclaims beliepen 20 miljoen. “Heel die ramp is op mij persoonlijk terechtgekomen. Gelukkig hadden we een verzekering burgerlijke aansprakelijkheid afgesloten. We richtten beniefietmanifestaties in. Dank zij heel wat creativiteit slaagde ik er in om al wie schade leed, te vergoeden”.
Sporthal Onder persoonlijke impuls van Gust Emmeregs werden op 9 maart 1984 de werken aangevat van de bouw van de sporthal in Leest. Van het maatschappelijk kapitaal van 6 miljoen, bracht Gust 75 procent uit eigen vermogen bij. De oprichtingskosten van de sporthal beliepen 20 miljoen. Daarvoor werd bij de NMKN 11 miljoen geleend. De overige miljoenen mochten aan de constructeurs worden betaald naargelang de exploitatieinkomsten dat mogelijk maakten. Gust Emmeregs : “Ik ga vandaag niet wegsteken dat ik het dikwijls moeilijk heb gehad. Dank zij een ganse reeks nevenactiviteiten konden we echter het hoofd boven water houden”.
Bevordering In 1987 promoveerde VV Leest naar bevordering. Sponsor Pauwels kwam in die tijd op de proppen. Op de terreinen van VV Leest verrees een tribune met 450 zitplaatsen, sanitair, receptiezaal e.a. Daartoe diende voor 1,5 miljoen grond te worden aangekocht. Pauwels stelde renteloos 4 miljoen ter beschikking. Op het ogenblik dat de grondaankoop bij de notaris diende beschreven te worden, ontdekte men in Leest dat Pauwels eigenaar van de gronden zou worden. Gust Emmeregs ging resoluut in het verzet. Het bestuur van VV Leest was bang om het financiële engagement aan te gaan. Emmeregs toverde de succesformule tevoorschijn. Hij kon de NV Sportcentrum er toe bewegen de grond aan te kopen en daartoe een financiering aan te gaan. Op die manier werd het Sportcentrum eigenaar van de terreinen. De Pauwelslening van 4 miljoen is inmiddels terugbetaald.
Omni Op 4 januari 1991 werd de NV Omni opgericht. Het initiatief daartoe kwam van de NV Sportcentrum Leest omdat de combinatie sporten en nevenactiviteiten nadelig op de sporthal inwerkten. In de NV Omni nam de NV Sportcentrum een meerderheidsparticipatie. In het sportcentrum kwam er een nieuwe sportvloer (1,5 miljoen) en de recreatiesporten konden terecht in de omni-sporthal. Met deze derde uitbreiding werd een stevige basis gelegd opdat de drie initiatieven leefbaar zouden blijven. Aan de omnihal in Leest hangt een prijskaartje van 21,6 miljoen. De financiering werd mogelijk dank zij een lening van 11 miljoen en een afbetalingskrediet dat Gust Emmeregs vanwege Eternit, die het complex optrok, kreeg.
Weg bij Eternit Van bij de start vermeldden de statuten van de NV Omni ook dat de maatschappij zich zou bezighouden met de verkoop, verwerken, bewerken en behandelen van bouwmaterialen. Gust Emmeregs : “Ik had toen reeds de bedoeling om me voltijds met de NV Omni te gaan bezighouden. Bij velen kwam het nochtans als een donderslag bij heldere hemel aan toen ik in september 1993, na 33 jaar dienst, bij Eternit ben weggegaan. Ik zag mij daartoe verplicht. Maar Gust is niet buitengekegeld bij Eternit. Als secretaris van de ondernemingsraad zou dat overigens zo goed als onmogelijk zijn geweest”. (Noot : dit werd weerlegd door Eternit-directiesecretaresse mevrouw G. Volgens haar werd Gust Emmeregs verplicht om ontslag te nemen) Emmeregs staat er op te vermelden dat de verstandhouding met zijn vroegere werkgever nog steeds optimaal is. Overigens is er een sterke commerciële relatie Eternit-Omni.
Geen geld verdienen Het is Gust Emmeregs de voorbije jaren via het voetbal, de sporthal en de omnihal in Leest, nooit te doen geweest om persoonlijk geld te verdienen. Vanzelfsprekend dat heel wat commerciële initiatieven werden genomen om de aangegane verbintenissen te kunnen nakomen. “Het gebeurt wel eens dat we enkele weken achterop geraken met enkele honderdduizenden te betalen. Steevast krijg ik dan de deurwaarder aan de deur. Bij die gebeurtenissen steken de gebruikelijke roddels de kop weer eens op”.
57 miljoen Voor wie het allemaal nog eens netjes op een rijtje wil, cijfert Gust Emmeregs uit dat de vzw VV Leest, de NV Sportcentrum en de NV Omni, samen 57 miljoen schuld hebben gemaakt. Vandaag is de schuld voor de vzw tot 0 herleid. De NV Sportcentrum dient de eerstvolgende 3 jaar nog 4 miljoen terug te betalen aan de NMKN ; de NV Omni heeft bij BACOB nog 7 miljoen openstaan en bij Eternit nog 3 miljoen. Diverse leveranciers hebben samen nog circa 3 miljoen te goed. Dat maakt een subtotaal van 17 miljoen.
Persoonlijk garant “Ik stel er me persoonlijk voor garant dat deze schuld binnen de gestelde termijn zal afgekort worden. Over 7 jaar, als alles betaald is, neem ik me voor het geheel van de sportinfrastructuur die met VV Leest vergroeid is, aan de Leestse gemeenschap over te dragen. De sportieve toekomst van Leest staat er daarmee heel wat beter voor dat in de rest van Mechelen het geval is. De Gust in slechte papieren ! Ze weten niet wat ze zeggen !”
Foto’s : -Cindy Genijn, slachtoffertje van een dodelijk ongeval. -Gust Emmeregs bezorgde Leest een prachtige voetbalcaccommodatie. De tribune kan aan 450 toeschouwers een comfortabel zitje bieden. (Foto's : GvM)
Hilde Silverans interviewde Mark De Bie in het ‘Praatcafé’ voor het Davidsfonds.
Mark De Bie gewoon blij dat hij mag schrijven.
“Mark De Bie, vijfenvijftig, behoort nog tot de gezegende na-oorlogse generatie die opgroeide op het platteland en blij was met een vel onbeschreven papier en een stomp potlood. Dat stak hij niet onder stoelen of banken, toen hij vrijdagavond bij Davidsfonds in het praatcafé te gast was.
Ondertussen beschikt hij toch over een tekstverwerker, zoals het een bekend en gewaardeerd schrijver past. Bijna stond hier ‘gevierd’ schrijver maar daarvoor is Mark De Bie te bescheiden. Hij is fier dat hij mag schrijven over het gewone Vlaamse volk, zoals in ‘De dag toen het kampioenschap van België verreden werd’. Hij is blij dat hij zijn nostalgie van zich kan afschrijven, zoals in ‘Negentienhonderdzesenvijftig’, dat hem de Paul De Montprijs van de provincie Oost-Vlaanderen opleverde en dat een tijdje geleden bij ‘Rust Roest’ een beklijvende uitvoering kreeg. Hij is dankbaar dat hij een stuk onverwerkt verleden, met name de koningskwestie, kwijt kon in zijn roman ‘Het Koningsjaar’.
Mark De Bie en toneel, het stond in de sterren voorgeprogrammeerd. Het hele gezin speelde toneel, zijn schoolopstelletjes mochten er wezen , toneel was een feest voor hem, vooral omdat hij het allereerste toneelstuk dat hij zag, in 1946, associëert met het stuk chocola dat hij toen kreeg; hijzelf werd lid van de toneelkring ‘Hoop in de Toekomst’. Het geluk moest hem slechts een klein handje toesteken. Dat gebeurde toen de cursiefjes die hij inzond naar Piet Thijs voor ‘Sportmagazine’ waard bevonden werden om voorgelezen te worden. Mark Stassijns roemde de spitse dialogen en moedigde hem aan zijn kans te wagen bij het toneel.
Mark schreef een stuk voor de wedstrijd van Noordstar Boerhave Gent. Het werd niet bekroond, maar trok de aandacht van jurylid Dré Poppe en werd geselecteerd voor een TV-spel. Het enthousiasme van Dré Poppe voor de ‘nieuwe Gaston Martens’ bracht ‘De Paradijsvogels’ aan het vliegen. Ze vlogen 38 afleveringen lang en de kijkcijfers liepen ver in de miljoenen.
Doch de gouden jaren van het Vlaamse feuilleton vlogen voorbij. Mark had een aardige stielkennis opgedaan en verliet het uitputtende TV-werk om zich toe te leggen op een rustiger manier van werken, toneelschrijven. Hij liet zich inspireren door het succes van ‘koningsfeuilletons’ bij de BBC, verzamelde een uitgebreid dossier over Leopold I en schreef een monoloog, het goedkoopst om realiseren. Hij zond ‘de Coburger’ naar Jo De Meyere, die hij via via kende en die er positief op reageerde. Eens in het professionele circuit binnen, liep alles op rolletjes. Antigone (‘Honden in het zegekoor’), het MMT (‘Te voet naar Scherpenheuvel’ en ‘Huis te koop’) volgden snel. De opdrachten ook.
Collega’s Dat, en nog veel meer werd hem ontfutseld door Hilde SILVERANS, die net als hij in het bankwezen zit, zij het voor een andere instelling. Een gezamelijke interbanken literaire wedstrijd bracht hen met mekaar in contact. Hilde Silverans, die ook muzikaal begeleider is van de Leestse dansgroep Korneel, vond nog nipt de tijd om enkele representatieve passages uit het werk van Mark De Bie voor te lezen.”
Hilde Siverans
Hilde Silverans bevestigde dit interview met de auteur dat plaatsvond te Mechelen tijdens een ‘Praatcafé’ georganiseerd door het Davidsfonds. Hilde werd te Hombeek geboren op 21 oktober 1939 en huwde op 5 mei 1962 met Louis Vloebergh. Hun huwelijk werd een item in deze Kronieken : “Een society huwelijk in het dorp”. Louis was toen chiro-leider, Hilde was leidster bij de Landelijke Jeugd, de voorloper van de chiro. Pas na hun huwelijk mocht de Landelijke Jeugd ook chiro heten van pastoor Coosemans.
Hilde schonk Louis twee kinderen : Erwin (°4/11/1963) en Kathleen (°5/12/1969). Hilde’s grootvader, Alfons Vanderhaegen, was ‘muziekmeester’ en dirigeerde verschillende fanfares. Muziek zat in haar genen. In de lagere school van Hombeek (Hilde was van ’t Heike) kon je pianoles volgen bij zuster Melanie en al op heel jonge leeftijd behoorde Hilde tot haar leerlingen. Tegen dat ze haar plechtige communie deed kreeg ze een piano cadeau van haar grootvader en peter en later tijdens haar humaniorajaren op het internaat van de Ursulinen Londerzeel gingen de pianolessen verder en bracht ze de speeltijden meestal door in een ‘pianokot’ om de klassiekers onder de knie te krijgen.
Bescheiden als ze is wil ze zichzelf geen pianiste noemen maar ze is altijd wel op één of andere manier actief met zang- en dansbegeleiding (mandoline, mini-trekzak, klein orgel, accordeon, altsax) bezig gebleven. Ze is ook geen onverdienstelijke dichteres. In deze Kronieken kan je een gedicht van haar (Ildebergh) terugvinden, geschreven n.a.v. het eeuwfeest van moeder Selleslagh (20/8/1994). In de kerk kan je haar soms aan het werk zien als er geen organist beschikbaar is. Op de samenkomsten van de KVLV begeleidt ze de zangstonden en bij BEEB (het Leestse groepje waar haar zoon Erwin leadzanger is) doet ze wel eens een gastoptreden van enkele nummertjes op accordeon.
Haar echtgenoot, Louis Vloebergh, was een figuur in het Leestse verenigingsleven. Bestuurslid of lid van heel wat verenigingen. Stichter en jarenlang voorzitter van Vevoc en de massajeugdcross. Afgevaardigde in sport- en feestcomité Mechelen. Raadslid van het O.C.M.W., gemeenteraadslid…
Foto’s : -Hilde Silverans als jonge muzikante. -Hier als muzikaal begeleidster van de Leestse volksdansgroep Korneel. -In 2012 met “Beeb”. -Met echtgenoot Louis Vloebergh.
