1996 – Vrijdag 20 september : 3de Nazomerkwis van St.-Cecilia
In de gelijknamige zaal om 20 uur. Er werden 130 vragen gesteld die gespreid waren over twaalf reeksen en handelden over de volgende onderwerpen : sport, radio-tv, film, fauna en flora, wetenschap en techniek, actualiteiten, aardrijksknde, geschiedenis, kunst, literatuur, foto’s en afbeeldingen, droedels en muziek. Het inschrijvingsgeld per ploeg bedroeg 500 BEF en elke ploeg mocht maximum bestaan uit 5 personen. Elke deelnemer ontving een prijs. Inschrijvingen dienden te gebeuren bij Lieve Vlemincx, Winkelstraat 7 Leest.
Uiteindelijk kwamen er 41 ploegen opdagen en het werd een spannende kwis die door de meeste deelnemers als moeilijk zou worden ervaren. De gemiddelde score bedroeg 59%. Vooraan in de uitslag allemaal ervaren kwisploegen zoals ‘Think Thank’ (winnaars met 79%) voor ‘5 PK’, ‘Café René’, ‘Vennekant’ en ‘Sk Muizen’.
De Leestse ploegen deden het in vergelijking met de vorige jaren minder goed, maar in verhouding schreven ze ook met minder in. Er namen ook twee gelegenheidsploegen deel bestaande uit muzikanten en ereleden van de Leestse fanfare. Zonder voorbereiding behaalden ze ook een gelegenheidsresultaat. De ‘Loebassen’, de ploeg van de bassen, behaalde 34% en eindigde 39ste, de ‘Tenoren’ werden 41ste.
Ondanks het feit dat het een moeilijke kwis was, gingen de deelnemer tevreden naar huis, de prijzentafel was gevarieerd en de resultaten waren, dank zij de computer an Willem Van Linden, binnen de gestelde tijd bekend. Samengevat uit “T&T” van september en december ’96)
1996 – 21 en 22 september : Palingfeesten St.-Cecilia
“Of het nog echte Palingfeesten zijn, weten we niet zo direct. Er wordt namelijk uit het menu nogal wat ‘biefstuk met frieten’ gekozen. Voorlopig blijven we het maar Palingfeesten noemen.
In vergelijking met het vorige jaar was er een lichte daling in het aantal deelnemers. Een grote daling is het gelukkig niet. Een andere vaststelling is dat er in verhouding veel meer mensen komen eten op zaterdagavond. Op deze eerste dag was de zaal zo goed als de hele avond volledig bezet. Op zondag daarentegen was er in verhouding minder volk. Waarschijnlijk moeten we daar in het vervolg ook rekening mee houden. Over de kwaliteit van de maaltijden was zo goed als iedereen lovend ! De ‘paling in ’t groen’ kreeg zelfs hoge beoordelingscijfers. We hebben ook vernomen dat we in vergelijking met andere organisaties de porties paling te groot maken…! Ons principe is dat we graag iedereen waar voor zijn geld geven. En op onze volgende gelegenheidsrestaurants houden we het zo…!
De foto onderaan is overgenomen uit een krant. Deze foto werd op zaterdagavond genomen en geeft duidelijk aan dat onze jeugdige muzikanten (waaronder de vier deelnemers aan het solistentornooi) niet alleen naar de repetitie komen maar ook de handen uit de mouwen steken als het aankomt op bedienen in het gelegenheidsrestaurant.” (“T&T”, december ’96)
1996 – Zaterdag 5 oktober : St.-Cecilia Leest gaf concert in Loenhout
“Op zaterdag 5 oktober hadden we nog eens een optreden af te werken dat werd gesubsidieerd door het Ministerie van Vlaamse Gemeenschap, Dienst Volksontwikkeling. Alles was vooraf prima afgesproken en er werd een autocar ingelegd. Tot onze verbazing was daarop plaats te weinig zodat een aantal bestuursleden de reis met de eigen wagen hebben gemaakt. We konden zelfs zo goed als op tijd vertrekken en het beloofde dan ook een geslaagde avond te worden. We hadden voorzien tegen 19 u. in Loenhout aanwezig te zijn en zo goed als iedereen was op dat moment in de zaal ‘St.-Lucia’. Tot onze verbazing moesten we echter vaststellen dat de plaatselijke vereniging nog geen aanstalten maakte om met haar concert te beginnen. Een aantal muzikanten en vergezellende ereleden vroegen zich af waarom ze daar nu zo vroeg moesten aanwezig zijn ! Ons antwoord hierop is : het was zo afgesproken en wij kunnen er niets aan doen indien de organisatoren hun zelfgemaakte afspraken niet respecteren.
Maar al bij al ging ‘St.-Lucia’ toch van start om 19.30 u. en hun hele programma werd afgewerkt. Het gevolg daarvan was dat onze verenigning pas om 20.45 u. van start kon gaan…Voor het Ministerie moet er ten minste een concert van 70 minuten worden gegeven en dat hebben we ook gedaan ! We hebben zelfs nog een korte pauze ingelast. Het is dan ook te begrijpen dat het héééél laat, zelfs veel te laat werd voor de muzikanten hun optreden konden afsluiten. Ondanks de mankementen in de organisatie viel het optreden nog mee en waren de Loenhoutenaren erg tevreden met de gebracht muziek.
Toch zullen we in de toekomst bijkomende afspraken maken : we zullen een beginuur afspreken en dan berekenen om welk tijdstip we ons optreden afsluiten. Kan de organiserende vereniging ons dat beginuur niet garanderen, dan zou het kunnen dat ons optreden van korte duur zal zijn…In dat geval moeten de organisatoren echter ook de subsidie van het Ministerie laten vallen en alle kosten voor hun eigen rekening nemen !” (“T&T”, december ’96)
1996 – Zondag 6 oktober : Demonstratiedag MVB K.F.St.-Cecilia
1996 – 9 oktober : Overlijden van Maria Van Epperzeel
“Maria Van Epperzeel, weduwe van Frans Huysmans was te Leest geboren te Leest op 25 november 1921 en ze overleed in dezelfde gemeente. De uitvaartplechtigheid had plaats in de Sint-Niklaaskerk te Leest op 15 oktober.
Maria is de moeder van Nicole Huysmans en de schoonmoeder van Hubert De Borger. Door haar kleinkinderen, Maggy en Steven De Borger, werd ze steeds ‘Bonneke’ genoemd. Maria was altijd een en al vrolijkheid en optimisme. Steeds had ze een stralend lachend gezicht op. Heel haar leven was ze zo goed als op alle fanfare-organisaties aanwezig.” (“T&T”, december ’96)
“Bonneke, iedereen kende je vrolijkheid en goedheid. Vol optimisme en moed. Steeds een stralend lachend gezicht, zelfs nu nog kon je glimlachen en een knipoogje werpen. Tot het bittere einde bleef je vechten en had je hoop. Steeds was alles goed : al wat we zegden, al wat we deden. Steeds was je antwoord “ja” heel goed… en plots werd het heel stil in huis nu jij er niet meer bent, doch je hart blijft bij ons. Er was nog zoveel te zeggen, zoveel om te doen, zoveel om te laten zien, zoveel om te delen. Je bent nu van ons heengegaan maar bij ons, bonneke, blijf je steeds bestaan. Missen zullen we je zeer en aan je denken keer op keer. Bonneke, je bent 1 uit de duizend. Maggy.” (Uit haar gedachtenisprentje)
Haar echtgenoot Frans Huysmans was te Ekeren geboren op 20 mei 1917 en overleden te Mechelen op 21 april 1994.
1996 – 13 oktober : 24ste Jaarlijkse Massacroos van Chiro-Vevoc
1996 – Zondag 20 oktober : Herfstconcert K.F. St.-Cecilia
Foto’s : -De jonge muzikanten die een handje toestaken in het gelegenheidsrestaurant. -Maria Van Epperzeel.
Vervolg jeugdherinneringen van de vijftigjarigen in 1996.
Gelukkig zijn er dan nog samenkomsten zoals deze van vandaag. Namens de aanwezigen dank ik de organisatoren van deze reünie, Maria De Hertogh, Karel Diddens en Ernest Nuytkens. We hopen dat ze het bij deze ene keer niet zullen laten en dat ze wanneer het past hun initiatief nog eens zullen herhalen.
Er is nog veel meer te vertellen, maar op een zeker moment is het genoeg. De tekst van deze gelegenheidstoespraak is op papier gezet en is gekopieerd voor alle vijftigjarigen. Daarbij hebben we kopieën gemaakt van foto’s zodat we een beeld bewaren van de mensen die geen familie zijn maar die in ons leven een rol hebben gespeeld.
Vermoedelijk heeft u af en toe eens zin om naar Leest te komen ter gelegenheid van bepaalde organisaties als Posse Leest met de tentoonstelling van het Davidsfonds, het Aperitief- en Palmzondagconcert van de fanfare, de zangavonden van ‘Orlandus Lassus’, het Kerkconcert met de fanfare en het zangkoor, de toneelavonden van ‘Rust Roest’, een schoolfeest bij een van de Leestse scholen, de voetbalwedstrijden van VV Leest en SKR Leest, de Loopcross van Vevoc, een wandeling met ‘De Slak’, een bieravond bij de studentenvereniging ‘De Stap’ of een van de vele gelegenheidsrestaurants die worden ingericht door de verschillende Leestse verenigingen. Namens al die Leestse verenigingen bent u natuurlijk van harte welkom.
Dames en Heren, beste vrienden,
Ik dank u voor uw aandacht, ik wens u een verder prettige avond en ik geef het woord aan een vertegenwoordigster van Leest-Dorp, aan Maria De Prins, die namens de meisjes van 1946 zal spreken. Zij zal u een aantal anekdotes vertellen die voor ons, jongens, tot vandaag geheim zijn gebleven… Stan Gobien.”
De meisjes zouden echter op hun honger blijven zitten. Met de organisatoren was afgesproken dat Stan Gobien de jeugd van de jongens en speciaal die van de Heide zou behandelen en Maria De Prins, dochter van beenhouwer Nante, zou over haar jeugdherinneringen komen vertellen. Zo waren beide geslachten vertegenwoordigd evenals de Heide en het Dorp. Maria kreeg echter drempelvrees en het is er niet meer van gekomen.
In dezelfde brochure : Anekdotes van de jongens van de Heide…
“Er was een groot verschil tussen de opvoeding van de meisjes en de jongens in de jaren vijftig. De jongens mochten de straat op, de meisjes werden eerder thuis gehouden. De Leestse jongens hadden een erg avontuurlijke lagere schooltijd.
De jongens hielden van kamperen ook al mocht dat niet van thuis. Met lakens en dekens en wasspelden werden tenten gemaakt. Toen die niet tegen de regen bestand waren, gebruikten we waterdichte dekzeilen (‘bachen’). In de meeste gevallen mochten we die van thuis niet gebruiken omdat die nogal eens met scheuren terug kwamen. Daarom werden ze stiekem weggepakt toen onze ouders weg waren naar het veld. Er werd vooral gekampeerd in een bos langs een beek. De geliefkoosde plekken voor de mannen van de Leest-Heide waren de Dreef en het Zuur bos, het ‘Bos van Pier Prins’ (langs de beek en de spoorlijn tussen de Kloosterhoeveweg, de Tiendeschuurstraat en het Rennekouter) en het kreupelhout aan het ‘Beke Brugske’. Daar werden ook kampen gebouwd. De kampen van de tegenstrevers werden natuurlijk opgzocht en afgebroken. Het gevolg was dat er geregeld oorlog ontstond tussen de verschillende clans. Dikwijls werd er gevochten tussen de Heide, het Dorp, de Geuzen Hoek (de ‘bende van Jefke’) of tussen de Bist. Maar in sommige gevallen werd er een groot Leests leger opgericht en werd er slag geleverd met de verenigde legers van Tisselt. Aan de ijzeren paal langs de vaartdijk (Overloopstraat) hebben de verenigde legers van Leest destijds eens een grote nederlaag geleden en toen werd er niet meer gevochten tegen ‘buitenlandse legers’…
Er werd gevochten met houten sabels, met een zelfgemaakte goedendag (een stok met een ketting en daaraan een blok hout), met pijl en boog, met speren en soms ook met…jonge canadabomen.
Iets minder wreed ging het er aantoe bij het voetballen. Op de vrije namiddag werden er interlands georganiseeerd tussen de Heide, het Dorp en de Bist. De wedstrijd werd dikwijls niet uitgespeeld, want er werd gespeeld zonder scheidsrechter. De doelpalen bestonden uit twee stokken of soms maar uit een paar kledingstukken, een doellat (deklat) ontbrak. Wanneer er een doelpunt werd afgekeurd wegens ‘te hoog’ of ‘piket’, kwam er veelal heibel van en in sommige gevallen werd het vervolg van de match uitgevochten in plaatsvan uitgevoetbald.
Vanaf 1957 werden er enkel nog ‘interlands’ gespeeld op een voetbalveld met ‘echte goalen’ (doelpalen en een dwarslat). De ruzie om al dan niet afgekeurde doelpunten verminderde, maar toen ontstonden er weer transferproblemen met spelers die op de grensgebieden woonden. Toen werd de grens tussen het Dorp en de Heide getrokken in een min of meer officieel akkoord : de Aa-beek of de Molenbeek.
Voetballen gebeurde alleen als het echt niet te warm was en vooral als er een terrein beschikbaar was. We gingen echter ook dikwijls op stekelbaarsjes vissen in de Aa-beek. Met een grote blikken pot waarin we met een spijker gaatjes hadden gemaakt, schepten we tussen de waterplanten. De eerder zeldzame exemplaren, ‘een roodvis’ of ‘een zwarte’, waren heel wat meer waard dan een gewone drie- of tiendoornige stekelbaars. Was het te koud of kwamen we terug van school dan visten we met een stok waaraan een zwart draadje garen was gebonden en waaraan we tot soms een viertal regenwormen vastknoopten. Zo konden in een keer wel vier stekelbaarzen worden gevangen. De vissen werden meegenomen en thuis stiekem in de regenput gezet. Wanneer daar dan water werd uitgehaald om een of andere was te doen, maakten de moeders steeds hun beklag dat het water niet meer schuimde zoals dat vroeger het geval was en zij dachten dat het kwam omdat het waspoeder van mindere kwaliteit was dan vroeger. Toen de vaders beslisten de regenput uit te kuisen was de oorzaak vlug gevonden…
Een tijdje later waren we te weten gekomen dat er grote vissen (voorns, brasems, karpers,…) te vangen waren in Felix’put (Bist), in de vijver bij ‘Pier Prins’ en in de ‘Dorpelput’. We kochten voor 20 frank al een echte vislijn. Alleen in de Dorpelput mochten we niet vissen, maar dat deden we toch en…bijna altijd werden we weggejaagd en moesten we gaan lopen. Maar dat was ook spannend !
We deden nog andere watersporten : we bouwden met lege benzineblikken, met potten, met takken en strokoorden een vlot. Omdat die vaartuigen niet stabiel op het water lagen, zijn daarmee de gekste dingen gebeurd. Sommigen moesten geen vlot bouwen om te varen. Zij konden een grote waskuip te pakken krijgen en gingen daarmee experimenteren. We hebben kuipen zien omdraaien en daaronder zaten de matrozen dan gevangen. Als de ene groep een vaartuig vond van een andere club dan kon het best dat het werd afgebroken en de bruikbare stukken meegenomen werden om op een andere plaats een nieuw vlot te bouwen. En dat werd weer vernietigd door een andere groep, zodat er opnieuw speurwerk moest worden verricht om de daders te vinden en weerwraak te nemen…
Over de kledij van destijds kan ook nog een en ander gezegd worden. Vanaf november gingen we naar school in een fluwelen smokkelbroek en met schoenen of bottinen. In de winter deden we wollen wintersloefen aan omdat we anders te koude tenen hadden. We bleven dan ook ineten bij Emerance Van den Heuvel, niet in het café, wel in haar keuken.
In de zomermaanden liepen we met een korte broek die werd opgehouden door een elastiek of door bretellen. Slechts een paar kinderen hadden een echte broeksriem. Aan onze voeten hadden we zeesloefen, een soort rubberen schoenen met grote gaten in. Wanneer we door de stofferige veldwegen liepen en we trokken onze zeesloefen uit, dan was de tekening van de gaten nog zichtbaar. We hielden onze zeesloefen aan wanneer we stekelbaarzen gingen scheppen of wanneer we gingen zwemmen.
De openbare orde werd gehandhaafd door de man van de wet, de veldwachter. Hij mocht processen-verbaal uitdelen en ‘ons opschrijven’. Het was ten strengste verboden op de macadam van de Juniorslaan te rijden en toch werd dat gedaan. De oude garde, Theodoor Huybrechts (foto), was veldwachter tot 1953. Hij schreef ons niet op toen we op de rijweg reden. Hij keek nog liever naar de andere kant. Er werd zelfs gezegd door die van het achtste leerjaar dat hij een glazen rechteroog had. Wanneer hij dan van de Heide kwam en wij koersten naar huis, dan kon hij ons niet zien omdat zijn glazen oog langs de kant van de macadam stond…
De nieuwe garde, Vic Van Hoof (foto), had wel twee ogen en het duurde niet lang of we liepen tegen de lamp bij het koersrijden. Hij schreef onze namen in zijn boekje maar een proces is er nooit van gekomen. Wanneer we werden opgeschreven, stopte het koers rijden een paar weken en daarna begon het terug tot de veldwachter ons weer een keer opschreef…We deden nog andere wedstrijden : om het langst en het rapst met losse handen rijden, de toer van de Oude Steenweg (Tisseltbaan), de toer langs het ‘Beke Brugske’, de ‘toer rond de Hoge Berg’ (Scheerstraat, Molenstraat, Dorpstraat).
Vanaf het derde studiejaar mochten we met de fiets naar school. ’s Morgens was dat meestal geen probleem omdat de meesten op verschillende tijdstippen vertrokken. Toen de school echter uit was om 11.30 u. of om 15.30 u. werd er door de jongens van de Heide en de Geuzen Hoek koers gereden. De eindstreep was de pekmeet die het dichtst bij de elektriciteitspaal aan de hoek van de nu verdwenen woning van burgemeester Lauwers (Foto) lag of de pekmeet aan de elektriciteitscabine. Dikwijls werd er gespurt met de hoofden over het stuur en met zo goed als gesloten ogen.
Won de eerste met een lengte voorsprong, dan waren er geen problemen. Was het minder dan een half wiel, dan werd er gediscussieerd over wie nu wel of niet had gewonnen. Er waren er zelfs die het reglement probeerden te veranderen en die de eindstreep een pekmeet verder of eerder als aankomst zagen.
De kwaliteit van de fietsen was ook niet zo goed. We reden in die tijd bijna uitsluitend met tweedehandse fietsen, afleggers van anderen of dingen die de tweede wereldoorlog nog hadden meegemaakt en dat was meestal nog duidelijk te zien ook.
Er zijn ontelbare valpartijen geweest en de meesten vlogen per jaar een paar keer over hun stuur. Op de benen stonden steeds schaafwonden en af en toe was er een met ‘een gat in zijn kop’.
We zouden nog van alles kunnen schrijven over de ‘Ronde van Leest’, een loopkoers over verschillende etappes die werd georganiseerd door de ‘mannen van het dorp’, met onder andere Walter De Prins en Leo Lauwens (foto) en een andere ‘Ronde van Leest’ door de mannen van Leest-Heide georganiseerd onder leiding van Leo Verschuren, over het vangen van mussen met klemmen, over het mussen scheppen ’s avonds, over het medisch onderzoek tijdens de eerste schooldag, over de medische bezoeken van Dr. Stuyck, over onze belevenissen met Jan De Smedt sr., over…
Maar ook de vijftigjarigen van 1947 moeten nog wat te vertellen hebben en we willen hen tegen volgend jaar niet al het gras voor hun voeten wegmaaien…”
Lijst van de vijftigjarige ‘Leestenaars’ in 1996 (geboortejaar 1946)
De meisjes Annie Bradt, Paula Ceuppens, Justine Carlier, José Daelemans, Lili De Donder, Gerarda Den Haerynck, Gilberte De Prins, Maria De Prins, Maria De Sagher, Marie-J. De Schoenmacker, Marie-José Fierens, Jacqueline Francx, Elia Jacobs, Greta Jacobs, Maria Lauwens, Frieda Leemans, Greta Moons, Gaby Nieuweling, Maria Polspoel, Annie Samson, Greta Sollie, Rina Spoelders, Gabrielle Tereken, Maria Teugels, Liliane Van den Heuvel, Micheline Van den Heuvel, Louisa Van der Auwera, Hilda Van der Hasselt, Godelieve Van Obberghen, Anita Verbruggen, Agnes Verhoeven, Annie Winnen, Maria De Hertogh, Renilde Polfliet.
De jongens Robert Ardies, Jozef Apers, Raymond Beullens, Antoine Boey, Guido Bosselaers, William Cool, Leon Daelemans, Jozef De Bondt, Robert De Rooster, Edgard De Schouwer, Karel Diddens, Felix Geerts, René Geerts, Stan Gobien, Luc Hoffenbom, Theo Huysmans, Guido Lamberts, Willy Lauwers, Jean Neutiens, Ernest Nuytkens, Jean Nuytkens, Jozef Nuytkens, Henri Peetes, Paul Peeters, Robert Savoir, André Segers, Roger Silverants, Silvain Teughels, Frans Thomas, Emiel Van Aken, Jos Van Buggenhout, Sylvain Van den Avont, Frans Van den Brande, Jozef Van der Elst, Frans Van der Hasselt, Maurice Van den Sande, Alfons Vennix, Jozef Verdoodt, Willy Verschuren, Emiel Vloebergh.
Overleden : Martin Tourné.
Foto’s : -Had veldwachter Huybrechts een glazen oog ? -Veldwachter Vic Van Hoof vermaande wel maar strafte nooit. -De verdwenen woning van burgemeester Lauwers in de Juniorslaan. -Leo Lauwens, medeorganisator van de ‘Ronde van Leest’.
Vervolg jeugdherinneringen van de vijftigjarigen in 1996.
Na het zesde leerjaar moest een belangrijke keuze worden gemaakt. In die tijd moest dan al worden gekozen wat men in zijn latere leven zou doen : zo vlug mogelijk gaan werken (thuis op de boerderij of naar de fabriek) of verder leren. Wie zo vlug mogelijk wou gaan werken, bleef in Leest op school en kwam terecht in de vierde graad : de meisjes bij Zuster Virginie en de jongens bij Meester Huysmans (foto). Wie destijds in de vierde graad wilde lesgeven, moest een bijkomend diploma hebben. Zuster Virginie had er zo een en Meester Huysmans had ook het diploma van technische vakken. Van Zuster Virginie weet ik dat ze dikwijls orgel speelde en dat ze heel streng was. Meester Huysmans heb ik later nog als collega leren kennen en waarderen. Ondanks zijn strengheid was hij een plichtsbewust onderwijzer die tot zijn laatste jaar in het onderwijs wekelijks een drietal lessen schriftelijk voorbereidde. Hij had ook een enorme zin voor humor…
Wie verder wou leren, verliet de Leestse scholen na het zesde leerjaar en zo groeiden we stilaan uit elkaar. We bleven echter elkaar zien na de schooltijd. De jongens die in Leest in de vierde graad zaten, vonden wel ergens een wei waarop mocht gevoetbald worden. Na schooltijd was het zo goed als steeds match en toen degenen die in Mechelen naar het middelbaar onderwijs gingen daar voorbij kwamen, stapten die af en begonnen mee te voetballen.
Toen we dan zo’n jaar of vijftien waren, had iedereen in feite al zijn bestemming gevonden : de een werkte thuis en de ander in een fabriek en nog anderen gingen verder naar school en het voetballen werd overgelaten aan degenen die een paar jaar jonger waren dan wijzelf. Sommigen zagen elkaar nog in de jeugdbeweging, maar steeds groeiden we verder uit elkaar…tot we elkaar terug tegenkwamen op de kermisbals die onder andere in deze zaal (Noot : zaal St.Cecilia in de Dorpstraat) werden georganiseerd met Sinksen en met tweede Paasdag.
Zo zijn de meesten van ons dan uiteindelijk getrouwd. Gebeurde de plechtigheid in Leest, dan zal het burgerlijk huwelijk op het Leestse gemeentehuis hebben plaats gevonden onder het voorzitterschap van burgemeester August Lauwers (foto). Het kerkelijk huwelijk werd dan gesloten bij pastoor Frans Lornoy (foto).
Het hing er vanaf dat moment van af of het jonge paar in Leest bleef wonen. Was dat het geval dan bleef de binding met degenen waarmee men opgroeide min of meer bestaan. Ging men buiten Leest wonen, dan waren er ook minder kansen dat we elkaar terugzagen. Later werd het contact nog minder want bals worden niet meer ingericht en de meesten van ons zullen –geloof ik- het niet lang uithouden op de TD’s van tegenwoordig.
Vervolgt…
Foto’s : -Meester Huysmans was een plichtsbewust onderwijzer met een enorme zin voor humor. -August Lauwers, de laatste burgemeester van het autonome Leest. -Pastoor Frans Lornoy.
Vervolg jeugdherinneringen van de vijftigjarigen in 1996.
In de derde graad kwamen de meisjes bij ‘Juffrouw Maria’ (zie foto) terecht en zij hebben ook nog een zestal maanden bij ‘Juffrouw Paula’ (zie foto) gezeten, die in de meisjesschool in dienst kwam op 1 januari 1958.
De jongens kwamen bij meester Meyers te zitten (zie foto). Ik herinner mij nog dat hij van het begin van het schooljaar controleerde wie zijn tafels van vermenigvuldiging kende en dat hij naging wie na de vakantie nog kon lezen. Wie onvoldoende haalde, mocht na de school overblijven en er waren er veel die hier of daar wat vergeten waren. Meester Meyers was een rustig iemand. Hij gaf ons op een degelijke manier taal- en rekenlessen, maar ook landbouw stond op het programma. Het eerste lesuur van de maandagnamiddag was er geschiedenis en meester Meyers kon prachtige historische verhalen vertellen. Tijdens die les was iedereen een en al aandacht. Voor degenen die wat langer van gestalte waren dan de anderen, zorgde hij voor een speciale bank uit het zevende en achtste studiejaar.
Toen wij de klas binnenkwamen, ging Meester Meyers regelrecht naar de kachel en stond daar het laatste van zijn sigaret op te roken tot er bijna niets meer van overbleef. Of hij zijn vingeren verbrandde of niet, het peukje verdween ten slotte langs het gaatje van het deksel in de kachel. Meester Meyers tekende en schilderde graag. Wie straf kreeg moest als model gaan staan en hij werd geportretteerd door de meester. Wie echt stout was, kreeg een lichaamsstraf. Hij moest dan ‘haartje pluk’ ondergaan. Maar alles bij elkaar was dat nog niet zo’n erge zaak.
Vanaf 1957 moesten we regelmatig naar de catechismuslessen als voorbereiding op de plechtige communie. Tegen het moment dat we onze plechtige communie deden, werd er verwacht dat we de hele catechismus van buiten kenden, alle gebeden, alle vragen, tot sommige vragen met een sterretje toe. Voor we naar school gingen moesten we destijds eerst naar ‘’catechismus “. De meisjes werden voorbereid door pastoor Coosemans (zie foto) en de jongens door eerst onderpastoor De Decker en later door onderpastoor Van Geneugden.
In 1958 was het dan zo ver. We mochten onze plechtige communie doen. Drie keer op één dag werden we in de kerk verwacht voor de vroegmis, de hoogmis en het lof. En drie keer werden we gekeurd door de omstaanders. We kregen ook een missaal (van de uitgeverij Brepols) en een goede maand later werd die al door sommigen gebruikt als ‘trekboek’ voor prentjes die in de chocoladerepen zaten. Omdat wij dat jaar onze plechtige communie deden, werd in Brussel ook de Expo ’58 georganiseerd. We gingen binnen het paleis van de Verenigde Staten en dat van Rusland waar de eerste ruimtetuigen stonden opgesteld. We moesten ook naar dat van Belgisch Kongo, maar het liefst gingen we naar het paviljoen van Coca Cola, van Jacques en van Côte d’Or en van fabrikanten van andere zoetigheden.
In die tijd zijn de jongens van de gemeenteschool voor ’t eerst in hun leven in staking gegaan. De meisjes moesten op een bepaald moment ’s zaterdags niet meer naar school omdat daar de vijfdagenweek was ingevoerd. In de jongensschool bleef de zesdagenweek van kracht, dit wil zeggen dat we op de zaterdagvoormiddagen nog naar school konden. De mannen van het zevende en achtste waren razend en zij spoorden ons aan om met hen mee te werken. Op een donderdagmiddag na schooltijd reden de jongens van de Leest-Heide en de Geuzen Hoek met een paar medestanders van de Winkelstraat en de Tiendeschuurstraat naar de toenmalige burgemeester, Pieter De Prins (zie foto). Daar werd hem gezegd dat het niet eerlijk was en dat het niet kon dat de meisjes een halve dag minder naar school moesten. De burgemeester zei dat hij er de volgende gemeenteraad voor zou zorgen dat het voor iedereen gelijk werd. En zo is het ook gebeurd…
Vervolgt…
Foto’s : -Juffrouw Maria Rheinhard was beter bekend als ‘Juffrouw Maria’. -Juf Paula Bradt, was een dochter van de gemeentesecretaris. -Meester Meyers was een rustig iemand. -Pastoor Coosemans ontfermde zich over ‘catechismus’ voor de meisjes. -Burgemeester Pieter De Prins.
Vervolg jeugdherinneringen van de vijftigjarigen in 1996.
In het derde en vierde leerjaar kwamen de meisjes terecht bij Maria De Boeck (zie foto), bij ‘Juffrouw De Boeck’. Zij heeft haar leven lang in deze klassen lesgegeven. Ze was gehuwd met drukker Robert Lafosse.
Wij deden de tweede graad bij Meester Victor Selleslagh (zie foto). Meester Selleslagh was ook een speciale figuur. Hij was een rasechte optimist en een filosoof en daarbij een grappenmaker als geen ander. Tijdens de catechismuslessen kon hij uitspraken doen die geen ander kon nadoen. Wanneer iemand zijn catechismusles niet had geleerd en toch probeerde een en ander van het antwoord te geven, kon dat natuurlijk niet letterlijk zoals het in het boekje stond. Was meester Selleslagh in een serieuze bui dan zei hij : ‘Half en half, maar toch niet heel’. Was de meester in een filosofische bui dan werd het een of andere spreuk die voor de kinderen erg aangebrand leek. De hele klas riep dan : ‘Heu !!!!” Nog geen drie seconden later vloog dan de deur open en stond meester De Leers daar en hij riep dan : ‘Wat is dat hier nu weer !!!’ of ‘Is ’t hier weer kermis ???’
Meester Selleslagh trok zich daar niets van aan en koos –toen meester De Leers weg was- een nieuw slachtoffer waarvan hij met zekerheid wist dat die ook zijn catechismusles niet kende. Toen die zijn tekst wat had gebrabbeld en toen het inderdaad kant noch wal raakte, toverde hij een van zijn andere geijkte spreuken uit zijn mouw. De hele klas brulde dan nog luider dan voorheen : ‘Heu !!! Heu !!!’ Meester De Leers kwam toen toch niet meer opdagen. Dat wist de meester en dat wisten wij ook !
Er werd destijds nogal wat kattenkwaad in de klas uitgestoken. Meester Selleslagh vloog dan naar de boosdoener. Deze zag de wervelwind naderen en sprong de bank uit en rende tussen de banken door de klas. De meester zette natuurlijk de achtervolging in. De andere leerlingen supporterden en joelden en de meester probeerde de belhamel uit te schakelen door hem bij de kraag te pakken en een pak voor zijn broek te geven. Sommige leerlingen waren hem echter te vlug af en toen hij moe werd van de achtervolging probeerde hij een andere tactiek: hij zou het opgejaagd wild uitschakelen door een rake trap. Velen onder ons hebben op deze manier een trap onder hun achterst gekregen. Daarna vlogen de stouteriken in de hoek tot aan de speeltijd. Wij zullen echter nooit te weten komen of meester Selleslagh het echt meende of toneel speelde. Vermoedelijk beschouwde hij het als een toneelspel…
De lei en de griffel bleven nog bestaan, maar in het derde en vierde leerjaar hadden we ook al een kladboek om er onze oefeningen in te schrijven. We schreven nog steeds met een ballonpen, waarmee we hadden leren schrijven aan het einde van het eerste leerjaar. Ballonpennen moeten er destijds door het Leestse gemeentebestuur met duizenden gekocht zijn en meester De Leers moet hectoliters schoolinkt hebben gemaakt. Toen wij in de tweede graad zaten, werden we ook gevormd. De plechtige communie en het vormsel vielen in die tijd niet samen. We vermoeden dat we gevormd werden toen we in het vierde leerjaar zaten.
De Leestse vormelingen trokken dan te voet onder begeleiding van onderpastoor De Decker (zie foto) , de zusters, juffrouwen en meesters door de Kouter naar de kerk in Hombeek. Daar was het een volle kerk met ook de leerlingen van Hombeek en Zemst-Laar. Na het vormsel kwamen we te voet terug. Als vormselpeter trad de burgemeester op. Voor ons wat dat Miel Verschueren (zie foto). Onze vormselmeter was Emerance Van den Heuvel (zie foto), beter bekend als ‘Emerance van de Croes’. In café ‘De Zwaan’ kregen we een stuk Jacques-chocolade en een glas limonade. Het eerste was een gift van Emerance en het tweede kwam van de burgemeester.
Vervolgt…
Foto’s : -Juffrouw Maria De Boeck was de echtgenote van drukker Robert Lafosse. -Meester Victor Selleslagh was een olijkerd en een onverbeterlijke optimist. -Onderpastoor Stany De Decker. -Burgemeester Miel Verschueren. -Rechts Emerance Van den Heuvel van café ‘De Zwaan’, links José Tourné.
Vervolg jeugdherinneringen van de vijftigjarigen in 1996.
Toen we zes waren moesten we naar de grote school. De meisjes gingen in de klas van Zuster Alberica (zie foto). We herinneren ons van in onze kleutertijd dat het een erg brave en lieve zuster was. Meer kunnen we over haar niet vertellen en over het klasleven bij haar zal straks iemand van de meisjes komen vertellen.
Wij, de jongens, belandden toen bij Meester De Leers (zie foto) in de eerste graad. Hij was toen al een dorpsfiguur. Hij was bijzonder fier op de oorlogswonde onder zijn rechteroog. Meester De Leers was een oud-soldaat die het vaderland écht verdedigd had.
We kregen toen ruim een half uur morgengebed en catechismusvragen aan het begin van de dag. ’s Namiddags voor we naar huis gingen ook nog een half uur gewijde geschiedenis. Tijdens de rekenlessen tekende de meester bij de getallen allerlei dingen die wat te maken hadden met zijn soldatenleven. Belgische vlaggetjes, geweren, bommen en helmen. Wij zaten in oude, brede banken met z’n vieren naast elkaar. We leerden er rekenen op een telraam. Het was veel ‘commandorekenen’ of hoofdrekenen in die tijd. De meester zei ‘drie plus vier’ en wees toen met zijn biljartkeu een leerling aan en deze moest dan direct het antwoord zeggen. De biljartkeu diende ook om tijdens de schrijflessen de knokkels bij of weg te werken. Meester De Leers was destijds ook hoofdonderwijzer en oud-inspecteur Nauwelaerts heeft ons toen we daar zaten vereerd met een inspectiebezoek.
Toen ik hem een vijftal jaren geleden vertelde dat ik afkomstig was van de gemeenteschool van Leest (Noot : Stan Gobien was er schoolhoofd vooraleer zelf inspecteur te worden) vertelde hij dat Meester De Leers hem steeds was bijgebleven als een ‘speciaal iemand’.
Hij beaamde dat we in die tijd leerden lezen met zijn speciale leesmethode. De eerste zin die we bij meester De Leers leerden was : ‘De kilometer is het veertigduizendste deel van de wereldomtrek.’ Wij moeten nogal eens straffe leerlingen geweest zijn, want ik vermoed dat we toch allemaal hebben leren lezen. Nog dezelfde week leerden we met de decameter de kilometer afmeten in de Kouter : van aan het café tot aan ‘het kasteel in de Kouter’ was precies 100 decameter of 1 kilometer. We deden er bijna een halve dag over om dat te leren.
Wij kregen bij Meester De Leers aadrijkskunde en geschiedenis die nu in het vijfde en zesde leerjaar wordt gegeven : de loop van de Leie, de Schelde en de Maas kenden we van buiten en we konden die aanwijzen op de kaart van België maar we hadden deze stromen nog nooit gezien. We wisten zelfs dat de Zenne er wat mee te maken had, maar de kinderen van de Heide hadden deze rivier nooit van dichtbij gezien. De geschiedenislessen gingen vooral over de eerste en de tweede wereldoorlog en vooral over Koning Albert. Hij werd voorgesteld als de koning-ridder die gezeten op zijn paard de Duitsers in 1918 zo goed als helemaal alleen ons landje had uitgedreven.
Natuurkennis en biologie kregen we ook, maar dan op een praktische manier. In de groententuin leerden we spruiten en kolen planten. Heel wat belhamels staken deze planten moedwillig omgekeerd in de grond ! We hebben schadelijke insecten uitgeroeid bij de vleet. We brachten in een luciferdoosje eerst meikevers mee en later coloradokevers en de meester reeg deze diertjes aan een lange draad die in de klas was gespannen en verklaarde naarmate de rij beestjes langer werd dat we een flinke inspanning hadden gedaan om het ongedierte uit te roeien. Muskusratten werden ook betitteld als bijzonder schadelijke dieren omdat ze gaten in de dijken maakten. Het zou wel eens kunnen dat door hun graafwerk de Zennedijk zou breken en dan zou heel Leest onder water kunnen lopen. Daarom moesten die dieren worden uitgeroeid en moesten we er jacht op maken. Maar we werden gewaarschuwd : het waren laffe en verraderlijke dieren die zelfs mensen durfden aanvallen en in de broekspijpen kropen en zo naar boven. Toen we dat vernamen, lieten we de muskusratten met rust.
Toen de meester de klas uit moest, ging hij zijn hond ‘Fifi’ halen, een soort witte keffer met een strik rond de hals. Fifi werd dan op de lessenaar van de meester geplaatst en hield de klas in ’t oog. Als er iemand een bruuske beweging maakte, begon Fifi te blaffen. In het begin hadden we schrik en niemand durfde haast te bewegen. We geloofden zelfs dat Fifi aan de meester kon zeggen wie er stout was geweest. Later heeft Fifi heel wat te verduren gekregen toen we wisten dat het beestje vermoedelijk meer schrik had dan wijzelf. De meester had ook een sprekende ekster in een hok achter het schoolhuis.
Meester De Leers had een bijzonder waardevol en onbetaalbaar juweel in zijn bezit : een praline die hij had gekregen van Koningin Elisabeth toen hij in het militair hospitaal lag. Tijdens de lessen lichamelijke opvoeding leerden we marcheren als soldaten en we mochten een stok meebrengen die we dan droegen als een geweer. Op zeker moment mocht dat niet meer, want er waren klachten gekomen. We waren na de turnles in zo’n militaire stemming geraakt dat we die stokken gebruikten als sabels en er tegenaan gingen als de Witte van Zichem in zijn strijd tegen de sansculotten van Napoleon.
We hebben in die tijd zelfs op het droge leren zwemmen. De meester leerde ons op de speelplaats de schoolslag aan. We deden die bewegingen al rechtstaand. Toen de vakantie begon, zei hij dan wie er kon zwemmen en wie nog wat op het droge moest oefenen. Wij, de jongens van Leest-Heide, gingen het uitproberen in de vijver bij Pieter De Prins in de Kleine Heide (Zie foto). Rechtstaand in de modder deden we onze oefeningen, maar zwemmen lukte op die manier niet. We denken dat heel wat voorbijgaande boeren destijds moeten gedacht hebben : ‘Die hebben weer leren zwemmen bij Meester De Leers”. Zijn leerlingen uit het Dorp zullen waarschijnlijk hetzelfde hebben ervaren in de vijver bij Jan Spoelders, die van de Winkelstraat en de Tiendeschuurstraat in de Dorpelput, die van het Kruispunt in het Blauw Putteke in de Molenbeek, die van de Geuzen Hoek in de Zwarte Beek of in de Raketput. We waren zo’n naarstige leerlingen dat we omstreeks 15 augustus al inbraken in de school, niet om er te gaan leren, maar om de halfoogstappelen te gaan proeven. Op de speelplaats stond zo’n appelboom en het was verboden van die appels te eten. Velen zijn er destijds betrapt door de meester toen ze over het muurtje klommen om een aantal van die verboden vruchten in hun bezit te krijgen.
Vervolgt…
Foto’s : -Zuster Alberica was een ‘brave en een lieve’. -Meester De Leers was een ‘speciaal iemand’. -De vijver van Pieter De Prins . Op de achtergrond de Rendelbeekhoeve.
1996 – Zaterdag 14 september : Reünie van de Leestse vijftigjarigen
“En eindelijk hebben we Abraham gezien !!!” Deze reünie voor de Leestenaars die geboren waren in 1946 vond plaats in zaal “St.-Cecilia’. Bij deze gelegenheid kregen de feestelingen een speciale brochure aangeboden door de Kon. Fanfare St.-Cecilia. Ze was geschreven door Stan Gobien. De auteur hield ook de gelegenheidstoespraak :
Jeugdherinneringen van ons allemaal
Het is dit jaar een halve eeuw geleden dat wij het spreekwoordelijke levenslicht zagen. Traditiegetrouw wordt er dan in Leest een reünie georganiseerd. Het is dan ook een enige gelegenheid om elkaar nog eens terug te zien en om herinneringen van de tijd van toen op te halen. We zullen u daarbij een beetje helpen. We weten wel dat niet iedereen die hier vandaag aanwezig is zijn of haar jeugd heeft doorgebracht in Leest. Een aantal onder ons is pas later in Leest verzeild geraakt, maar we zullen proberen een zo duidelijk mogelijk beeld te schetsen van onze ‘jonge tijd’, zodat de niet-originele Leestenaars zich een beeld kunnen vormen van hoe het hier was en dan vooral in de jaren vijftig en zestig.
Wij hebben daarstraks al kunnen vaststellen dat we allemaal veel veranderd zijn tegenover vroeger, maar iedereen heeft zijn voornaamste kenmerken toch wel behouden. En als we goed kijken, dan moeten we toch vaststellen dat we het gebracht hebben tot ‘goede burgers’. De spichtige meisjes van in onze plechtige communietijd zijn dames geworden en de jongens van die tijd zijn meestal heel wat kilootjes bijgekomen en de meesten hebben veel haar verloren.
Volgens de statistieken was 1946 een vruchtbaar jaar. Wij, de borelingen van 1946, hadden –zonder dat we daarvoor iets gedaan hebben- het geluk aan onze kant. Het kon ook moeilijk anders. De meesten van onze ouders trouwden eind 1944, in 1945 of 1946, vlak na de tweede wereldoorlog. Het zal wel uit liefde geweest zijn, maar vermoedelijk waren er ook praktische redenen bij. Gehuwde jonge mannen moesten niet naar het bezettingsleger in Duitsland. Het gevolg daarvan was dat er vorig en dit jaar heel wat gouden jubileums werden en worden gevierd en dat heel wat van onze leeftijdsgenoten als eersteling werden geboren uit de in die tijd afgesloten huwelijken. We kwamen op de wereld in een tijd die in feite niet meer te vergelijken is met die van vandaag. Onze ouders hadden het in die tijd helemaal niet breed.
Van onze kameraden van destijds is er al één overleden, namelijk Martin Tourné (004.04.46 - +21.08.86) (zie foto onderaan), die ons tien jaar geleden heeft verlaten. Wij hadden nooit gedacht dat Martin het zo vroeg zou opgeven. Het leek wel of hij zeven levens had, zo hebben wij, zijn leeftijdsgenoten van de Leest-Heide, dat toch ervaren. Martin was een kampioen in het koerslopen. Hij kon tevens erg goed in de bomen klimmen. Bij dit laatste is hij een paar keer op het nippertje aan erge dingen ontsnapt. Daarom dachten we dat hij minstens zeven levens had…
We stellen het ten zeerste op prijs dat het comité hem vandaag niet heeft vergeten en dat er namens ons allemaal bloemen zijn neergelegd op zijn laatste rustplaats en dat hij werd vernoemd in de eucharistieviering van daarstraks. Zo is het leven nu eenmaal : er is een tijd van komen en een tijd van gaan, maar wanneer dat weten we eigenlijk nooit juist te bepalen.
Terug naar onze tijd van komen nu…Tot 1949 zullen wij weinig van mekaars bestaan hebben geweten. Pas in 1949, vermoedelijk na de paasvakantie, hebben we elkaar stilaan leren kennen.
We gingen toen in de onmiddellijke buurt van deze feestzaal voor het eerst naar school en daar kwamen we terecht bij Zuster Annonciata (zie foto), beter bekend als de ‘dikke zuster’. Jongens en meisjes mochten toen al samen in de kleuterklas, maar de geslachten werden gescheiden gehouden : de jongens zaten in de kleuterklas aan de ene kant, de meisjes mochten aan de kant van het raam zitten, omdat zij toch van nature aandachtiger waren. Maar…naar buiten kijken door het raam was in die tijd zo goed als onmogelijk omdat de onderste vensterruiten gemaakt waren van een soort dof en gebombeerd glas.
Een tijd later, volgens de leeftijd, mochten we geleidelijk overgaan naar de volgende klas bij Zuster Gonzaga (zie foto), de ‘lange smalle zuster’. Deze was veel strenger dan Zuster Annonciata. Velen zullen zich nog de kleuteractiviteiten van die tijd herinneren. We hebben er uren allerlei bloemen en figuren ‘geprikt’, op sommige momenten ook al eens een pikuur gezet in de billen van degene die naast ons zat. Daarna moesten we zijn gehuil aanhoren en zo zijn er heel wat van ons in de hoek verzeild geraakt. We hebben bij de zusters matjes gemaakt op een soort weefgetouw, met de blokken leren spelen en met een griffel op een lei leren tekenen. We hebben er een Weesgegroet en een Onzevader geleerd en op basis van deze kennis werden we bestempeld als slim of minder slim, vroom of minder vroom. We leerden er verplicht slapen met ons hoofd op onze armen. En wee degene die niet wilde slapen of die te vroeg wakker werd. Wie een sluikse blik in de klas durfde te werpen en wie zo nieuwsgierig was te kijken wat de zuster aan het doen was, werd ook gestraft en mocht stoppen met slapen. De wakkeren werden uit de bank gehaald en moesten weer de hoek in.
De kleuters van het dorp mochten te voet met de grotere meisjes mee naar school. De kleuters van de andere Leestse wijken, van de Winkelstraat, van de Heide of soms nog verder mochten achteraan op de fiets van een leerlinge van het zevende of achtste studiejaar mee. De ouders van de kleuters zorgden zelf voor een ‘stoeltje’ dat op de fiets van die grote meisjes werd geplaatst.
Uit die tijd op de kleuterschool zijn een aantal beelden bij ons blijven hangen : de fruittuin achter de lagere afdeling, de kersenbomen langs de speelplaats en de honderden mussen die een nest bouwden in de gaten onder de golfplaten van dee overdekte speelplaats.
Vervolgt…
Foto’s : -Stan Gobien, de auteur van de jeugdherinneringen van de mannen van 1946. -Martin Tourné was reeds tien jaar overleden toen de reünie plaats vond. -Zuster Annonciata, de ‘dikke’ zuster. -Zuster Gonzaga, de ‘lange, smalle’ zuster, was de strengste.
1996 – Zondag 25 augustus : ZOMERCONCERT op de Vismarkt te Mechelen
“De zomer was voorbij toen het onze beurt was om op te treden op de Mechelse Zomerconcerten. Eerst was voorzien dat we zouden optreden op de Grote Markt, maar de woensdag voor ons feitelijke optreden kregen we een brief van het College van Burgemeester en Schepenen in de bus waarin ons werd meegedeeld dat we niet op de Grote Markt konden optreden. Er werd geen reden vermeld, maar we vermoeden dat er hier en daar nog deelnemers van de Maanrock zouden liggen slapen na een uitputtende nacht van rockgeweld. Het zou dan ook niet netjes zijn van het stadsbestuur om die slapers al vanaf kwart voor elf de stuipen op het lijf te jagen met fanfaremuziek. Het programma was nochtans uitsluitend samengesteld met ‘soft and sweet’-muziek en met ‘Con te partido’.
De kiosk stond er maar ze lag nog vol rommel. Er waren geen stoelen en geen muzieklessenaars. We hadden onze eigen lessenaars meegenomen en stoelen hebben we op de terrassen weggehaald. Met vijf minuten vertraging hebben we het programma afgewerkt. En we moeten toegeven dat de Mechelse Vismarkt een uitstekende akoestiek heeft. Er waren een twintigtal Mechelse luisteraars en een dertigtal Leestse supporters die allen tevreden waren met de gebrachte muziek.” (“T&T”, september ’96)
1996 – September : SK Rapid Leest startte in 2de provinciale(Foto’s onderaan)
De oudste ploeg van Leest wou zo snel mogelijk terug naar 1ste provinciale. Het had er de kern voor met ervaren spelers als Bouwmeester (37), Askraba (37), Cireasa en James Bell (34). De eerste drie waren van buur V.V. Leest overgekomen, na problemen aldaar.
Maar ook dit seizoen zouden de Leestenaren af te rekenen krijgen met vele gekwetsten en daardoor kwam er geen continuïteit in de prestaties.
De ploeg van trainer Luc Huys zou vierde eindigen met 57 punten. Na kampioen Hoboken (62 punten), Ternesse (60) en Rochus Deurne (58).
1996 – Vrijdag 13 september : Voordracht ‘De Benedictinessenabdij van Kortenberg’
Op vrijdag 13 september had er te Hombeek in het Cultuurhuis Leliëndaal een voordracht plaats van Dr. Henri Vanoppen over “De Benedictinessenabdij van Kortenberg” en de relaties tot de parochies van Hombeek en van Leest.
In 1129 droeg bisschop Burchard van Kamerijk het altaar van Hombeek en Leest over aan de vrouwenabdij van Kortenberg. Tot de Franse Revolutie hadden de Benedictinessen van deze abdij de kerkgoederen in beheer en benoemden ze de pastoor.
De abdis stond ook in voor het onderhoud, de herstellingen en de verbouwingen van het kerkgebouw en de toren. De abdij speelde ook een grote rol bij de ontginning van de gronden van Op-Hombeek, Oxdonk, Leest en Zemst.
Aansluitend op de voordracht richtte de heemkundekring Hoembeka een uitstap in naar Kortenberg. (KH)
Foto’s : -De ervaren spelers van SK Rapid Leest : Hans Bouwmeester, Sini Askraba, Nita Cireasa en James Bell.
LEEST-HEIDE KERMIS…zonder mosselen maar met muziek.
“De eerste weken van juli werden er over de Leest-Heidekermis allerlei geruchten verspreid : er zouden geen mosselen zijn en daarom ook geen kermis op de Heide ! De mannen van de Leest-Heide kunnen alles arrangeren en tegen dat het bij hen kermis is, zijn de mosselen gereed al moeten ze die uit Australië laten afkomen !
Maar op vrijdag, 12 juli waren er werkelijk geen mosselen te eten op de Heide ! Als ’t geen Zeeuwse jumbomosselen kunnen zijn, maken ze er op de Heide geen klaar. Ze willen er niet weten van ersatzschelpen uit Denemarken, Canada of van waar dan ook. Voor degenen die toch waren afgekomen en die toch honger hadden, werd er biefstuk met frieten opgediend en dat smaakte ook !
Ondanks de vakantieperiode waren er heel wat muzikanten aanwezig op de concertuitvoering. We hebben een schatting gemaakt en hadden de organisatoren gevraagd een dertigtal stoelen klaar te zetten en gelukkig kwamen we daarmee niet toe. De organisatoren waren uiterst tevreden met de talrijke opkomst van muzikanten en vergezellende ereleden. De voorzitter van SKR Leest dankte in zijn openluchttoespraak de muzikanten voor hun bijdrage aan de kermis op de Heide en herinnerde eraan dat er destijds nog repetitie werd gegeven op de Leest-Heide in de garage bij ‘Mieke van Rik van den Do’. De muzikanten kregen vanwege SKR Leest een drank aangeboden wat op applaus werd onthaald.
Het gebracht programma viel deze keer bijzonder goed in de smaak van de luisteraars ! Geen concoursstukken, maar meezingers dat moesten ze hebben op de Heide ! En ze kregen het ook ! Spijtig toch van die mosselen, maar ja…ook op de Heide kunnen ze niet alles hebben !” (“T&T”, september ’96)
1996 – Zondag 11 augustus : Fietstocht van de fanfare
“In vergelijking met de twee vorige fietstochten waren er door omstandigheden zo’n twintig deelnemers minder. Het weer zal er voor iets tussen gezeten hebben, maar ook nog de vakantie.
Al bij al is het toch nog een gezellige tocht geweest. We houden eraan de ontwerpers van de fietstocht, Alice en Marcel, van harte te danken en we danken eveneens de medewerkers die zijn opgetreden als begeleiders.
Volgend jaar organiseren we opnieuw een fietstocht, maar meer dan waarschijnlijk zal die georganiseerd worden in mei of begin juni.” (“T&T”, september ’96)
1996 – 12 augustus : Overlijden van Jan ‘Zjangske’ De Borger – ere-muzikant van de K.F. St.-Cecilia
Jan De Borger was te Tisselt geboren op 10 oktober 1917 en hij overleed in het A.Z. “Ten Bosch” te Willebroek op 12 augustus 1996. In het dagelijkse leven was hij bierhandelaar en daarom werd hij door sommigen ‘den Atlas’ genoemd omdat het bier dat hij verkocht die merknaam had.
“Gij waart vrolijk en zacht van aard want vriendschap lag in uw kaart. Je kende ach zovele vrienden en wist voor elks wat te vinden. En toch had je in uw hart een plaatsje vrij, dat bestemd was voor ons allen. De bezorgdheid, kalmte en warmte die we bij U vonden blijven ons steeds bij en met U verbonden.” (Uit zijn gedachtenisprentje)
Jan De Borger was gehuwd met Mariette Colpin (°Leest 25/11/1920, +Mechelen 25/11/2006).
“Op zaterdag, 17 augustus ll., heeft onze vereniging in de St.-Niklaaskerk te Leest met muziek afscheid genomen van Jan De Borger. Op de bandopname met treurmuziek die in de kerk werd afgespeeld, heeft Jan nog meegespeeld…
Met dit afscheid zetten we ook een punt achter een tijdperk in onze fanfaregeschiedenis : Jan was de laatste ere-muzikant die nog voor 1940 heeft meegepeeld met onze vereniging
(Noot : onder dirigent Ferdinand Verbeeck). Dit betekent dat we nog enkele ere-muzikanten hebben die na de tweede wereldoorlog in onze vereniging zijn van start gegaan.
We hebben Jan vrij goed gekend vanaf ongeveer 1960. Destijds speelde hij eerste bugel in de nog echte fanfarebezetting onder leiding van Rik De Bruyn. Jan was toen ‘chef de pupiter’ van de eerste bugels, een vrij grote instrumentengroep die ongeveer een vijf- tot zestal muzikanten telde. Hij was toen een onafscheidelijke vriend van Louis Verschuren (‘de Witte van den Do’), de ‘chef de pupiter’ van de solo bugels. Zij kenden nog de deuntjes van vroeger en een van hun lijfstukken was : “Wat je naam was, die ben ik vergeten…”. Op de terugreis van muziekwedstrijden of uitstappen werd er op de autocar nog verder gemusiceerd en dat deuntje werd dan getoeterd en door de niet-muzikanten uit volle borst meegezongen.
Nadat hij definitief in de fanfare was gestopt, vroeg hij of er voor hem geen bugel op overschot was in de fanfare. Met de omschakeling naar een meer brassbandbezetting was dat geen probleem. Zo amuseerde Jan zich nog op zijn eentje in de Grote Heide, door dagelijks nog wat te musiceren voor zijn plezier. Zijn verlangen naar fanfaremuziek en naar zijn instrument moeten dus groot geweest zijn…
Jan had omstreeks 1930 zijn muzikale opleiding in Tisselt gekregen bij de Kon. Fanfare ‘Concordia’. Toen hij in Leest is komen wonen, sloot hij zich aan bij onze vereniging. Jan is muzikant gebleven tot 1989, maar ook daarna was hij steeds aanwezig op alle organisaties van onze vereniging, op muziekconcerten, uitstappen en vieringen. Ter gelegenheid van de tweedaagse restaurantdagen waren hij en zijn echtgenote veelal ook twee dagen ingeschreven.
Jan is steeds een actief lid geweest van onze vereniging. Toen de fanfare destijds de muziek-wedstrijden inrichtte, was hij steeds een van de medewerkers, ofwel werkte hij in de feesttent ofwel trad hij op als begeleider van deelnemende korpsen en was hij ‘dèlegé’ zoals dat destijds werd genoemd.
Jan was een eenvoudig man, maar een bijzonder verdienstelijk lid van onze vereniging. Zoals velen van zijn generatiegenoten probeerde hij er steeds voor te zorgen dat er weinig moeilijkheden waren in de vereniging en wees hij degenen die hun fanfareplichten verzuimden op een vriendelijke manier terecht.
Jan De Borger was een waarachtig en waardig muzikant én ere-muzikant van ‘St.-Cecilia’ Leest en wij zijn dankbaar dat we zulke leden hebben gehad en nog hebben.” (“T&T”, september ’96)
1996 – Juninummer “Toeters en Trompetten” : Juul VLOEBERGHEN(Foto’s onderaan) “Juul Vloeberghen was de zoon van Eugeen. Alle kinderen van Eugeen hebben muziek gespeeld in de fanfare : Jef, Juul en Frans. Jef Vloeberghen was daarbij nog een lange tijd penningmeester. Ook Juul was toen bestuurslid en wijkverantwoordelijke voor de Heide. Daarbij was hij feestleider ten tijde van de eerste Ceciliafeesten. Juul werd ‘Julleke’ genoemd en woonde op het Rennekouter, later de Lindelaan en nu de Kloosterhoeveweg.. Zo goed als alle bewoners van die straat waren destijds lid of muzikant van de fanfare. Juul Vloeberghen was een graaggeziene figuur in Leest en zelfs ver daarbuiten. Hij was gehuwd met Hortense Verschuren, de dochter van de Witte. Zijn twee zonen, Eugeen en Ludo, hebben ook een tijd muziek gespeeld in de fanfare. Eugeen was zelfs een buitengewoon talent. Aanvankelijk speelde Juul althoorn en hij mocht destijds de eerste noten spelen in ‘1812’ samen met onder andere Fak Verschuren en de Ferre. Het bekendst werd hij echter als grote tromspeler. Hij kon daarop zulke korte en droge knallen geven dat de medemuzikanten van hun stoelen opvlogen. Dikwijls kreeg hij daarom onder zijn voeten van de dirigent. Tijdens de optredens was hij destijds speciaal gekleed om op de groskès te kloppen. Juul had dan namelijk een tijgervel op zijn buik hangen. Met de aankoop van het eerste kostuum werd er besloten dit kledingstuk er ook bij te nemen, want het moest opvallen als er werd deelgenomen aan stapmarsenwedstrijden. Juul vervloekte het tijgervel bij optredens in de zomer, maar tijdens de wintermaanden trok hij dat met plezier aan. Als er iets speciaals te doen was voor het slagwerk, dan was Juul daarvoor de aangewezen man. Zo trad hij op als smid in de ‘Aambeeld-polka’, schoot hij het kanon af in ‘1812’ en had hij ook de hoofdrol in tal van andere attracties. Juist zoals zijn vader had Juul nog veel andere hobby’s. Hij kon goed overweg met het ‘vogelpikken’, kon zijn man staan bij het pandoeren, maar het liefst van al was hij misschien wel wielertoerist. Met Marcel Segers moet hij zo ongeveer bij de eerste wielertoeristen van Leest zijn geweest en samen hebben ze destijds duizenden kilometers afgelegd. Op het Rennekouter organiseerden Juul, Frans De Bruyn, Frans Lamberts en Karel Lauwens destijds op de zondagen een soort van buurtfeesten. Het waren eerder ontspanningsmomenten waar er van alles en nog wat werd verteld, waar naar populaire muziek werd geluisterd en waar er werd ‘bak geschoten’. En als ‘Monne’ De Prins dan nog langs kwam, was het een feest voor groot en klein ! Juul was een man waarop men in de fanfare en in de geburen kon rekenen en die op een gewone manier kon zorgen voor plezier. Spijtig genoeg is hij veel te vroeg overleden…”
1996 – Juni – “Van Toeters en Trompetten” : Van Bugel naar Bas… “Hendrik Verschueren heeft het opgegeven om bugel te spelen. Hij zat daar meestal alleen en hij is niet graag eenzaam. Hij speelt nu bas en als ze allemaal op de repetitie zijn, zitten ze met z’n zessen er heel diepe pedaalnoten uit te halen. Er zijn twee soorten bassen : in Mi-b en in Si-b. Wie er precies wat speelt, kunnen we niet horen. Ze klinken allemaal laag. De dirigent had bij het begin van zijn aantreden gehoopt op zes bassen en een van zijn eerste wensen is dan nu al waargemaakt… Hebben we dan geen muzikanten meer die de bugelpartituur spelen ? Natuurlijk is er Marcel Schippers nog, maar toch heeft Gunter Peeters zijn cornetje ingeruild voor een bugel en dat schijnt ook mee te vallen.”
1996 – Juni : Jaarlijks lidgeld K.F. St.-Cecilia Tijdens de maand juni werd het jaarlijks lidgeld opgehaald door de wijkverantwoordelijken van de fanfare. Ereleden betaalden 500 fr., muzikanten, leerlingen-muzikanten, ere-muzikanten en vaandrigs betaalden niets. Ook voor de weduwen en weduwnaars van muzikanten en ereleden was het lidmaatschap gratis. (“T&T”, juni ’96)k
1996 – Zondag 30 juni : Hengelkampioenschap K.F. St.-Cecilia Geschikt viswater werd gevonden in het Mechelse Vrijbroekpark. De fanfare trok 1.500 BEF uit voor de geldprijzen. Het inschrijfgeld bedroeg 100 BEF voor kinderen tot 14 jaar en 150 BEF voor de andere deelnemers.
Warre De Maeyer…eindelijk ook eens hengelkampioen en…ruim verdiend.
“Voor het eerst in zijn lange vissersloopbaan heeft Warre De Maeyer het hengelkampioenschap van de fanfare gewonnen. In het verleden was hij ook steeds dicht geëindigd maar meestal moest hij zijn broer laten voorgaan in de eindstand. Nu is dat het omgekeerde.
Omstreeks 13 u. daagden de eerste hengelaars en supporters op aan het chalet in het Vrijbroekpark. Het was niet zo’n best weer : het waaide wat hard en er was regen voorspeld. Gelukkig bleef een echte regenbui achterwege, maar koud was het op sommige momenten wel.
Om 13.30 u. zou de wedstrijd begonnen worden en dat gebeurde ook ondanks het feit dat een paar niet verwachte deelnemers nog kwamen opdagen. Voor deze wedstrijd had onze vereniging het ‘voorwatertje’ gehuurd. Dat is zowat het privé viswater van de Parkvissers. Het schijnt dat ze daar extra veel vis hebben uitgezet en het zal ook zo wel zijn, want vermoedelijk krioelt het er van slijmerige brasems.
Er werd gevist in twee reeksen. Aanvankelijk was het vooral Etienne Caron die er een flink tempo op nahield. Hij nam tijdens het eerste halfuur een haast niet meer te overbruggen voorsprong en toen sloeg het noodlot toe. Tijdens een van zijn pijlsnelle manoeuvres met zijn supermoderne vislijn schoof een van de stokken het voorwatertje in. Met zijn schepnet heeft hij zo goed als heel dat watertje afgezocht en een half uur voor het einde van de wedstrijd kon hij terug vissen. Helaas, de opgelopen achterstand tegen de nieuwe kampioen was toen al te groot geworden. Ook Jos Peeters en Victor De Maeyer sleepten de brasems tegen een hoog tempo naar de kant. Tijdens de tweede reeks ving Warre De Maeyer maar liefst 9,3 kg vis. De anderen verbleekten er bij en er waren er ook die tijdens de tweede reeks geen visje meer konden verschalken.
De wedstrijdjury gaf de volgende officiële resultaten vrij en daartegen werd geen bezwaar aangetekend :
1.Edward De Maeyer, kampioen 1996 2.Jos Peeters, vice-kampioen 3.Victor De Maeyer 4.Hans Verschueren 5.Etienne Caron 6.Stan Gobien 7.Gunter Peeters 8.Jaf Lauwers 9.Jan Frans Absillis 10.Chris Gobien 11.Franky Lauwens 12.Kamiel Verschueren 13.Wouter Verschueren 14.Kristof De Maeyer 15.Elke Verschueren.
Tijdens het jaarlijks banket werd de nieuwe kampioen gehuldigd en werd hem de wisselbeker ‘Bert Robijns’ overhandigd.
We danken Wannes Robijns, een bekend oud-hengelaar en gewezen internationaal,die als enige sponsor optrad.” (“T&T”, september ’96)
Foto’s : -Juul Vloeberghen. -Hortense Verschuren, zijn echtgenote. -Edward “Warre” De Maeyer, viskampioen 1996.
Derde rij : Jan Emmergs, Eric Vandenwyngaert, Christoph Bernaerts, Sylvia Van Hoeymissen, Benny Van Humbeeck. Tweede rij : Guido Hellemans, Marc Windelen, Renild Polfliet, Imelda Van der Hasselt, Ria Verschooten. Eerste rij (zittend) : Marcel Verwerft.
1996 – 13 en 14 april : Rust Roest bracht ‘Tot Nut van ’t Algemeen’.(Foto onderaan) Van Walter Van Den Broeck in zaal ‘De Kouter’, Kouter 1A, Leest. Regie Guido Hellemans.
Personages Domien Bonneure, gepensioneerd metaalbewerker Marcel Verwerft Jeanne Paeshuyzen, zijn vrouw Imelda Van der Hasselt Hubert, hun zoon, syndicaal werker en politieker Jan Emmeregs Gerda, echtgenote van Hubert Renild Pofliet Alice, dochter van Hubert en Gerda Ria Verschooten Schepen Valgaeren Marc Windelen
Achter de schermen Receptie Palmire, Francoise, Julia, Staf, Raf, Dominiek en Martine Decorbouw Marc, Dominiek, Sylvia, Jean-Pierre, Guido o.l.v. Christoph Bernaerts Decoraankleding/schildering Ivan Van der Haegen Belichting Eric Vandenwyngaert Geluidsband Benny Van Humbeeck Kledij Werkgroep Teksthulp Marc Windelen Algemene leiding Guido Hellemans (‘Rust Roest Ontmaskerd’, G. Hellemans)
1996 – Vrijdag 3 mei :Dag van de Leestse Amateurmuziek – zaal ‘St.-Cecilia’ Leest
“Ter gelegenheid van de ‘Week van de Amateurkunsten’ organiseerde onze vereniging een optreden met de leerling-muzikanten en een openbare repetitie. Omdat onze vereniging als hoofddoel heeft de amateuristische muziekbeoefening te steunen, waren we verplicht aan deze organisatie onze medewerking te verlenen. We deden dit echter ook om onze leerling-muzikanten de kans te geven eens in het openbaar op te laten treden en om de geïnteresseerde leden te laten zien hoe ver ze stonden.
Omstreeks 19 u. traden de leerling-muzikanten een voor een op. Ondanks hun jeugdige leeftijd en de plankenkoorts hebben ze het allen uitstekend gedaan. Er was natuurlijk een verschil in talent te merken en ook was er te merken dat leerlingen die meer jaren muziekschool achter de rug hebben beter presteerden.
Tijdens deze jeugdoptredens waren een zestigtal toeschouwers aanwezig. Zij zorgden ervoor dat de aspirant-muzikanten telkens een applaus kregen. Er zitten ontegensprekelijk toekomstige solisten bij; Er zijn er bij met een prachtige toon en anderen hebben dan weer bijzonder veel lef omdat ze het durven op te treden zonder muziekpartituur en hun stukjes uit het hoofd spelen.
Na deze solistische optredens moeten we ervoor zorgen dat onze jeugdige muzikanten in de toekomst kunnen deelnemen aan solistenwedstrijden. Ze dienen dan wel in de lagere afdeling op te treden maar door deel te nemen, krijgen ze in ieder geval zelfvertrouwen en zullen ze nog meer gemotiveerd worden om verder muziek te studeren. Op deze manier draagt onze vereniging dan ook bij tot de persoonlijkheidsvorming van deze jeugdigen. Er was een solist bij die niet meer zo jong was, namelijk Roger Verlinden. Hij gaf een schitterende demonstratie op trombone, een instrument dat hij pas sedert een paar maanden bespeelt.
Onder de toeschouwers waren ook een paar ouders met kinderen, waarschijnlijk mensen die onlangs in Leest zijn komen wonen. We hopen dat ze hun kinderen volgend jaar naar onze muziekschool zenden. Ze hebben zeker kunnen zien dat onze vereniging het ernstig meent met de muzikale opleiding.
Om 20 u. begon de concert-repetitie. Het aantal toeschouwers was wel niet zo groot als bij de jeugdoptredens maar iedereen heeft kunnen zien en horen hoe het er op een repetitie aan toegaat. Er wordt op een serieuze manier gewerkt en het was er aan te zien dat de muzikanten plezier hebben bij het muziek maken.
De enige valse noot kregen we gepresenteerd van SABAM, de vereniging die de auteursrechten int. We kregen een speciale rekening gepresenteerd ondanks het feit dat we een jaarcontract hebben voor de repetities en voor onze muziekschool. Als het ooit zover komt dat we voor een dergelijke organisatie moeten betalen, dan kan men voor elke repetitie en voor elke muziekles geen auteursrechten vragen. De mensen van SABAM zouden echter moeten weten dat aspirant-muzikanten later muzikanten worden en dat er uiteindelijk auteursrechten kunnen worden geheven bij hun optredens. Indien er geen jeugdige muzikanten worden opgeleid zijn er later geen muzikanten meer en dan kunnen er ook geen auteursrechten meer geïnd worden.” (“T&T”, juni’96)
1996 – Zondag 31 maart : Jaarlijks Palmzondagconcert van de K.F.St.-Cecilia In de gelijknamige zaal Dorpsstraat 6 te Leest om 19.30 uur stipt. Dirigent : Johan De Win. Kaarten in voorverkoop : 100 frank, inkomgeld op de concertavond : 150 fr.
“Het jaarlijks Palmzondagconcert is de muzikale hoogdag van onze vereniging. Hij staat bovenaan de lijst en gaat Kerstmis, Nieuwjaar en zelfs Pasen vooraf bij de echte Cecilianen. Tijdens de wintermaanden werd er aan een zo goed als nieuw programma gewerkt en het resultaat wordt ten gehoren gebracht de zondag voor Pasen. Ook dit jaar zal het zo zijn. Vorig jaar hadden we een van de recordjaren wat betreft de opkomst. Het kon ook moeilijk anders want we hadden ons 50ste Palmzondagconcert.
Dit jaar hebben we geen jubileumconcert en misschien zullen er dan ook minder luisteraars zijn. Vorig jaar werd even met de gedachte gespeeld om naar een grotere zaal uit te wijken, maar ook dit jaar geven we ons concert toch nog in de oude, vertrouwde ‘Ceciliazaal’. We zorgen er echter weer voor dat alles in dezelfde mate zal versierd worden. De presentatie en wat er nog bijhoort, zal ook weer tot in de puntjes worden verzorgd.
De dirigent en de muzikanten zorgen ondertussen voor een populair programma, voor muziek waar de Leestenaars van houden. Op het programma staan, waarschijnlijk in een andere volgorde :
Perhaps love John Denver, arr. Bruce Frazer The lark in the clear air Gordon Langford Crazy Music in the air Jan de Haan Song of Liberation Jacob de Haan Under the double Eagle J.F. Wagner Music for a Festival Ph. Sparke Beatles Medley Edrich Siebert Bolero M. Ravel Grand Canyon Galop Edrich Siebert Bugler’s Holiday L. Anderson
Omdat ons publiek steeds vroeger komt om een goede plaats te bemachtigen, wordt de zaal opengesteld om 19 u. U kan echter vanaf 18.30 u. terecht in ons café. De muzikanten repeteren tot uiterlijk 18.45 u. Om 19.15 u. gaan ze naar de ‘keuken’ en om 19.30 u. stipt beginnen we met het concert. Leerling-muzikanten krijgen een vrijkaart en nemen plaats tussen het publiek, eventueel bij hun ouders.” (“T&T”,maart ’96)
“Op de laatste dag van maart werd ons jaarlijks Palmzondagconcert georganiseerd. Het was geen jubileumconcert en toch liep ook deze keer onze zaal vol en waren we wat de opkomst betreft ruim tevreden.
Het programma voldeed aan de verwachtingen van de aanwezigen en velen waren opgetogen op de gekozen stukken en de uitvoering ervan. Het programma stak vol afwisseling en de toehoorders gingen met een deuntje in het achterhoofd naar huis. Voor sommigen was dat de ‘Bolero’ van Ravel en voor anderen was dat een of ander stukje uit de ‘Beatles Medly’.
Het bestuur houdt er aan de dirigent en de muzikanten van harte te feliciteren voor dit geslaagd optreden. Ook onze dank en gelukwensen aan Bart Lauwens, die deze muziekavond presenteerde. Ook onze dank aan de dames die op een passende wijze de zaal hebben versierd.
We hoorden nog andere commentaar. Het schijnt dat de inkomprijs voor ons jaarlijks concert aan de lage kant ligt in vergelijking met de concertavonden die in de streek worden georganiseerd. We willen onze inkomprijzen zo lang mogelijk democratisch houden in de hoop de Leestenaars en allen die onze vereniging goed gezind zijn, ook deelnemen aan de andere organisaties. Als we dan overschakelen naar hogere prijzen zou het wel eens kunnen dat sommige van onze organisaties daarvan te lijden krijgen en dat willen we vermijden.
Op dit palmzondagconcert werd voor ’t eerst gebruik gemaakt van de nieuwe stoelen die we onlangs aankochten. Een aantal mensen heeft ons meegedeeld dat ze ‘goed zaten’ en dat ze er geen pijnlijke rug aan hebben overgehouden. Deze aankoop schijnt dus ook mee te vallen.” (“T&T”, juni ’96)
1996 – 7 en 8 April : Posse Leest
“Relatief goed weer, veel volk en veel verschillende activiteiten waren de ingrediënten van deze vijfde Posse Leest volgens het nieuwe kleedje.
De sterkte van dit Posse Leest is wat de organisatie al vijf jaar beoogt :zoveel mogelijk verenigingen met activiteiten in het hele programma laten participeren. Volgend jaar breidt men nog verder uit.
Tijdens het weekende was er de aanloop, maandag was het Posse Leest in al zijn glorie. De vele duizenden toeschouwers kennen bij dit jaarmarktgebeuren maar één probleem : de auto kwijt geraken. Eens dit euvel verholpen, was het aanschuiven om door de dorpskom langsheen marktkraampjes te laveren.(...)
Richting Dorpsstraat waren de oude ambachten en aanverwanten bij elkaar gezet. (...)
De organisatoren benadrukten ook nu de diversificatie van de activiteiten in het weekend, waarvan de bezoeker zowel actief als passief kon genieten : groot vee, klein vee, paardenkeuring, kinderen die de pony’s mochten berijden, Jimmy B die met zijn capriolen succes oogstte, de ambachtslui, de verkoop van Posse Leest T-shirts, het bewonderen vanaf het springkasteel van de in de steigers staande Nieuwbouw van de school in de Dorpsstraat, de loopwedstrijden van Vevoc met 130 deelnemers, het optreden van volksdansgroep Korneel, het klokkenwerpen, de kermis, een Balsemienwijntje enz. Kortom, zo benadrukte de organisatie : de afwezigen hadden ongelijk.” (GvM, 9/4)
Op paaszondag gaf de plaatselijke fanfare om 14 u. een concert op een kiosk op het dorpsplein, waarop de stratenloop kon van start gaan. Honderddertig lopers waren er komen opdagen. De jongeren warmden het parcours op met één kilometer lopen. Bij de jongens won Dimitri Dujardin en Cindy Faes deed hetzelfde bij de meisjes. Voor de tien kilometer verschenen zowel meisjes als jongens senioren en veteranen tesamen aan de start. Bij de dames won bij de senioren Beatrix Roh (Overijse) en bij de veteranen de plaatselijke loopvedette Bernadette Van Horenbeeck. Bij de senioren ging de overwinning naar Kris Goossens uit Serskamp (GvM, 10/4).
De K.F. St.-Cecilia had ook haar café opengesteld en in de zaal was een heuse “Vlaamse kermis” georganiseerd met muziek van een Decap-orgel waar hongerigen terecht konden voor “balletjes met krieken” of “pensen met appelmoes” en voor appeltaart en rijsttaart als dessert. In het dagelijks bestuur van het “Posse-Leest comité” zaten René Rodet, Louis Vloebergh, Paul Van Roy en Hans Verschueren als vertegenwoordigers van de K.F. St.-Cecilia. (“T&T”,maart ’96)
Een verslag verscheen in “T&T” van juni ’96 :
“Het openbaar gedeelte van Posse Leest werd op zondag ingezet met een optreden van onze vereniging op de kiosk op het dorpsplein. In tegenstelling tot vorig jaar kwamen de meeste muzikanten nu wel opdagen om dit concert op te luisteren. Het muzikaal resultaat was dan ook in verhouding, dit wil zeggen : zeer goed. Daarna was er de loopwedstrijd en bij de dames werd de wedstrijd gewonnen door Berna Van Horenbeek. Berna wint de laatste tijd zo goed als alles, want zij won ook de fruitkorf naar aanleiding van de wedstrijd op de voorbije restaurantdagen.
Op paasmaandag hadden we onze ‘Vlaamse kermis’ en werden er ‘balletjes met krieken’ en ‘pensen met appelmoes’ geserveerd. Het is zowat de drukste Posse Leest geweest van de voorbije jaren. We hebben vernomen dat dit niet alleen het geval was in onze zaal maar dat ook de meeste andere organisatoren goede zaken hebben gedaan. Het plaatsen van kramen in de Dorpstraat was daar zeker niet vreemd aan. Vermoedelijk zal ‘Posse Leest’ in de toekomst nog verder uitgroeien tot dé folkloristische gebeurtenis in Leest en mag er nog meer volk worden verwacht.
We kunnen echter nog een en ander verbeteren aan de organisatie. We hadden, zoals verwacht kon worden, te weinig personeel en dan helpt het werken in ploegen niet veel. De meeste medewerkers hebben ‘overuren’ gepresteerd. Mensen van de morgenploeg bleven doorwerken en gelukkig kwamen helpers van de namiddagploeg vroeger opdagen. Voor volgend jaar moeten we in ieder geval aan meer medewerkers zien te komen, want tijdens de spitsuren kon niet iedereen op tijd bediend worden. We weten dat dit vrij moeilijk zal worden omdat de meeste van onze écht actieve leden veelal ook lid zijn van andere verenigingen en daar dan een handje gaan toesteken. Als we niet aan voldoende medewerkers komen, moeten we misschien nog bijkomende investeringen doen in groot keukenmateriaal maar dan geeft dat weer bijkomende uitgaven. We moeten echter opletten dat we hierdoor niet in een doorlopende spiraal terechtkomen van blijvende investeringen en daardoor terechtkomen bij steeds meer en grotere organisaties. In dat verband moeten we nog meedelen dat het opnieuw inrichten van de internationale concertwedstrijd kan worden afgeschreven omdat het Departement Cultuur in vergelijking met twintig jaar geleden bijzonder weinig subsidies geeft tegen te hoge voorwaarden. Voor de komende vijf tot tien jaren zullen we het vooral moeten hebben van feestelijkheden in volledig eigen beheer…”
Noot : Het Departement wou ten hoogste 100.000 fr subsidiëren en om dat bedrag te ontvangen diende de fanfare ten minste vier korpsen uit vier verschillende landen naar Leest te halen. (“T&T”, juni ’96)
Foto’s : -Posse Leest 1996 : de wijnmakersgilde mocht niet klagen. Ze kregen heel wat volk aan hun kraam. -Eén van de vele startmomenten van de stratenloop.
De nieuwe ploeg : voorzitter Ward Leemans, secretaris Maurice De Wit,Penningmeester Alfons Leemans en de leden Simonne Moerenhout en Jan Emmeregs, hier in gezelschap van de Mechelse” delegatie met schepen Nobels, CVP-voorzitter Mariëns en OCMW-voorzitster Lieve Keuleers.
1996 – Dinsdag 26 maart : Stichtingsvergadering CVP- Leest – Een tweede start.
Na de breuk in de Mechelse CVP en de oprichting van de nieuwe partij CDV waartoe ook de belangrijkste Leestse politicus Gust Emmeregs was toegetreden, stond de werking van de CVP te Leest op een laag pitje. In maart kregen de Leestenaars volgende uitnodiging in hun bus :
AAN ALLE INWONERS VAN LEEST !!! Uw toekomst in goede handen.
“De CVP-werking in Leest was stilgevallen. Niemand heeft dat gewild en toch is het gebeurd. Het is dus de hoogste tijd dat hieraan wordt verholpen. Daarom hebben we het initiatief genomen om opnieuw te starten met een degelijke werking. Ons doel is duidelijk en simpel :
‘POLITIEK DICHT BIJ DE LEESTENAAR’.
Er is inderdaad nog veel te doen in onze gemeente. We weten wel dat we niet vergeten worden maar een kleine gemeenschap, aan de rand van een grote stad, krijgt toch altijd minder aandacht van het ‘centrale’ bestuur. Alleen met U en met Uw steun kunnen wij onze gezamelijke doelstellingen bereiken. Maar we kunnen niet alles in één keer aanpakken. Daarom willen we Uw prioriteiten kennen. Vertel ons wat er op Uw lever ligt zodat we de meest dringende zaken eerst kunnen naar voor brengen. Waarschijnlijk denkt ook U aan de verkeersveiligheid en aan de leefbaarheid in onze gemeente.
We zijn ervan overtuigd dat onze gezamelijke inzet resultaten zal opleveren. Daarom nodigen wij U uit op onze stichtingsvergadering op dinsdag 26 maart 1996 om 20 uur in ‘Ons Parochiehuis-De Kouter’ (Kouter 1A te Leest).
Tal van CVP-mandatarissen zullen er aanwezig zijn. Schepen van Cultuur Frank Nobels zal er zeker zijn. Tevens zal het volledig bestuur –afdeling Leest- voorgesteld worden.
U krijgt de gelegenheid vragen te stellen en suggesties te doen. Wij rekenen ten stelligste op Uw aanwezigheid, want alleen als de Leestenaars hun stem laten horen kunnen onze politieke verantwoordelijken luisteren en begrijpen wat er omgaat in onze gemeente. De secretaris Maurice De Wit. De voorzitter Ward Leemans.
In de ‘Gazet van Mechelen’ van 28 maart verscheen volgend verslag van de tweede start van CVP-Leest :
CVP weer dichter bij Leestenaar
“Met het simpele en duidelijke doel “politiek dicht bij de Leestenaar” is er in de Mechelse fusiegemeente een tweede start genomen met de CVP-werking.
Door omstandigheden was de werking stilgevallen, maar nu opnieuw springlevend. De CVP-afdeling werd opnieuw leven ingeblazen vanuit het oogpunt dat een kleine gemeenschap aan de rand van Mechelen toch altijd minder aandacht krijgt van het “centrale” bestuur.“En er is nog zoveel te doen in onze gemeente...” zo bleek uit het eerste vragenmomentje.
Op de stichtingsvergadering dinsdagavond waren er in het parochiehuis zo’n veertig leden samengekomen om er de CVP opnieuw boven de doopvont te houden. Voor deze wedergeboorte is de voltallige bestuursafdeling Leest verantwoordelijk. Peter van dienst en tevens in de toekomst ook een beetje mandataris-vertrouwensman in Leest is schepen voor cultuur Frank Nobels. Ook verschillende CVP-mandatarissen ontbraken niet op het appél, net als enkele leden van het OCMW waaronder de voorzitter Lieve Keuleers.
Voorzitter van de sectie CVP-Leest Ward Leemans sprak niet over het CVP-verleden, wel over de toekomst.Hij benadrukte dat signalen van de Leestenaars en de nodige medewerking die vereist is voor een goede en vlotte democratische samenwerking. Ook de peter van de afdeling Frank Nobels besprak een aantal beleidspunten vanuit de beleidsverklaring afgesloten met de coalitiepartner.
Veilige dorpskom
De aanwezigen kregen tevens de gelegenheid om vragen te stellen en suggesties te doen. Hieruit blijkt dat primair aandacht wordt gevraagd voor een verkeersveilige dorpskom. De aanwezige tuinders konden zich hierin vinden maar vroegen ook om begrip. Tenslotte zal het nieuwe CVP-bestuur ook niet naast een aantal signalen van ongenoegen heen kunnen, welke leven omtrent de omnihal van Leest.”
1996 wordt voorlopig het laatste jaar dat bewerkt wordt in de Kronieken van Leest. Door externe factoren ben ik in die periode noodgedwongen gestopt met de geschiedenis van Leest en met het verzamelen van publicaties of wetenswaardigheden over het dorp. Pas in 2003 zou ik de draad weer opnemen. Om die reden wordt ’96 het laatste jaar, wel volgen nog een hoop aanvullingen en verbeteringen waaronder een pak brieven van Leestse miliciens en van missionarissen naar ‘De Band’. Ook publicaties uit het ‘Mechelsch Berigt’ en de archieven van andere oude en nieuwe dag- en weekbladen waarin ik momenteel zit te snuffelen.
Maar eerst en onmiddellijk na de Kronieken van 1996 volgen de leuke reisverhalen van Robert en Bertha Verbruggen en Alida Polfliet. Rouwverslagen van Rafke Selleslagh en mijn eigen jeugdherinneringen in Leest. Dank zij Antoon Lauwens kon ik 1996 nog spekken met een pak informatie over de Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia waarvoor mijn dank.
Marcel.
1996 – Maartnummer “T&T” : Jonge muzikanten stellen zich voor.
Dries RODET °27.04.1982, bijna 14 jaar jong. Adres : Juniorslaan 56, Leest. Dries is al zijn halve leven lid van de fanfare. Hij begon ermee toen hij zeven jaar was. Zijn eerste muzieklessen kreeg hij in de fanfare. Daarna trok hij een jaar naar de notenleerklas in Tisselt, een wijkafdeling van de Muziekacademie van Willebroek. Het derde en vierde jaar notenleer volgde hij aan de Muziekacademie in Willebroek. Voor de rest komt hij nog geregeld naar de praktijklessen die door de fanfare worden georganiseerd, ook tijdens de vakanties. Dries speelt cornet, omdat hij dat een leuk, klein en niet te zwaar instrument vindt. Het eerste jaar van zijn muzikale carrière heeft hij getoeterd op een bugel. Waarschijnlijk was die minder leuk, iets groter en een beetje zwaarder en…klinkt die misschien te zacht of te fluweelachtig. Hij zit op school in het STK te Kapelle-op-den-Bos. Hij krijgt nog muzikale opvoeding op school en er is zelfs een schoolorkest. Daaraan doet hij echter niet mee. Misschien is zijn cornet te zwaar om mee te zeulen. Een nog lichter instrument is de kleine cornet, en misschien kan de dirigent in de toekomst in de gaten houden of Dries…
Met zijn vrienden of vriendinnen praat hij zo goed als niet over musiceren in de fanfare. De meesten onder hen bespelen immers ook een instrument en dan valt er weinig over te vertellen. Dries is in tegenstelling tot zijn muzikanten-leeftijdsgenoten geen lid van een jeugdbeweging. Zijn enige hobby is naar de fanfare gaan. Dat betekent voor hem en dat schrijft hij er uitdrukkelijk bij : muziek spelen ! Toch vindt hij de ‘ambiance’ in de fanfare uitstekend. Er is altijd wel iets te beleven. Op de vraag wat zijn ouders erover denken dat hij bij de fanfare speelt, antwoordt Dries dat ze het zeer verrijkend vinden. Zijn commentaar op hun uitspraak is : “Wat een intellectueel antwoord, vindt u niet ?” In het interview kwam ten slotte ook nog de muziek aan de orde. We vroegen Dries van welke muziek hij houdt. Hij antwoordde : “In feite van alles. Ik heb geen specifieke voorkeur, wel een specifieke afkeur en dat is house. Het meest hou ik van Queen.” Of er nog iets speciaals in het fanfareblad moest ? “Ja, druk maar af dat Johan wat modernere muziek mag programmeren. Ik denk bijvoorbeeld aan “The show must go on.” Ondertussen weten we dat dit een compositie is van Freddy Mercury (van Queen) en dat daarvan een bewerking voor amateurkorpsen bestaat. Dus, Johan…
Dries is een muzikant die echt graag naar de fanfare komt, niet alleen om muziek te maken maar ook als er wat anders te doen valt. Hij houdt ook van serveren ter gelegenheid van de restaurantdagen of hij staat achter de tapkast (om dranken te schenken)…
Elke VERSCHUEREN °26.10.1981, dus al 14 jaar jong. Adres : Em. Rollierstraat 7, Willebroek. Elke is al lid van de fanfare sedert 1989, dat is ook al ongeveer de helft van haar leven. Ze leerde eerst twee jaar muziek in de muziekschool van de fanfare, daarna ging ze naar de wijkafdeling Tisselt van de Muziekacademie Willebroek. In deze academie volgde ze twee jaar AMV en nu zit ze in het 2de jaar AMC. Vroeger, dat wil zeggen helemaal in het begin van haar muzikale loopbaan, heeft Elke Cornet gespeeld. Nu speelt ze alto, omdat ze een betere toon heeft op dit instrument. Elke volgt les aan de Onze-Lieve-Vrouw-Presentatie in Boom. Vroeger kreeg ze daar muziekles, maar die tijd ligt nu achter de rug. Geen muziek meer op school en vroeger heeft ze ook nooit haar instrument meegenomen om haar kunsten te tonen.
Elke heeft heel wat hobby’s. In de eerste plaats vermeldt ze muziek maken. Daarnaast houdt ze nog van lezen en van muziek beluisteren en ze gaat ook graag naar de chiro. Sommige van haar vrienden of vriendinnen zijn verbaasd als ze vertelt dat ze muziek maakt in een fanfare. Ze vinden dan echter wel dat het tof en plezierig moet zijn. Elke vindt het natuurlijk zelf ook plezierig in de fanfare. In de eerste plaats omdat er zoveel jonge muzikanten zijn aangesloten. Daarnaast is er ook een toffe sfeer. Haar ouders vinden het goed dat ze musiceert in de fanfare. Het kan bijna niet anders, want haar vader is voorzitter, haar grootvader ere-voorzitter. De vorige generaties waren ook bestuursleden van de fanfare. Haar overovergrootvader, Theofiel Verschueren, was zelfs één van de stichters van onze vereniging. Langs moeders kant is de familie eveneens tevreden met haar lidmaatschap van de fanfare. Haar grootmoeder, Adrienne Pepermans, is bestuurslid en wijkverantwoordelijke en Jan Moons, haar grootvader, is nog altijd van de partij als de vereniging wat organiseert. Elke houdt niet alleen van fanfaremuziek. Ze kan ook goed sommige klassieke stukken verdragen, zelfs hard-rock en popmuziek. Maar net als Dries verfoeid ze housemuziek. Als onze vereniging wat organiseert, helpt Elke elke keer mee.
Tineke DE DECKER °07.01.1982, al 13 jaar, en op weg naar 14 jaar jong. Adres : Dorpstraat 8, Leest. Tineke is al lid van de fanfare van toen ze naar het tweede leerjaar ging, dat wil zeggen van haar zevende jaar. Ze volgde een paar jaar muziekles aan de muziekschool van de fanfare, ging dan over naar de Muziekacademie van Willebroek waar ze nu in het 2de jaar AMC zit. Daarbij volgt ze ook cometies en ze is eveneens lid van de Jeugdbrassband Willebroek. Als daarbij nog de tijd wordt geteld die Tineke in de Leestse fanfare doorbrengt, dan besteedt ze wel veel tijd aan het maken van muziek. Tineke speelt cornet, maar waarom ze dat muziekinstrument nu eenmaal heeft gekozen of waarom men die keuze voor haar heeft gemaakt, weet ze niet te vertellen.Waarschijnlijk begint iedere jonge muziekant(e) op een bugel of een cornet. Als het zowat meezit, dan blijft men dat instrument aanhouden, vermoeden we. Tineke gaat naar het STK in Kapelle-op-den-Bos. Ze krijgt er nog muzikale opvoeding en zij neemt haa instrument wel mee naar school. Zij is immers lid van het schoolorkest. Haar vrienden en vriendinnen vinden het tof dat ze in een muziekvereniging meespeelt, want zij spelen ook in een orkest.
Naast muziek maken heeft ze nog andere hobby’s. Ze gaat graag naar de chiro en ze speelt volleybal. Ze kan uitstekend smashen, is goed in de lage verdediging en kan ook goed uit voeten bij het blokkeren. Wat haar ouders denken over het musiceren in de fanfare wist ze niet te vertellen. Tineke komt graag naar de fanfare omda ze er de sfeer plezierig en tof vindt. Daarbij zijn er veel jonge muzikanten en ze vindt het prettig tussen al die jeugdige medemuzikanten. Tineke houdt niet alleen van fanfaremuziek. Ze houdt van alle soorten muziek, dus ook van house, punkmuziek, klassieke muziek en zelfs van kamermuziek. Als onze vereniging wat organiseert, helpt Tineke eveneens met het opdienen van de maaltijden.
1996 – Vrijdag 1 maart : Afscheid Hubert De Borger met pekelharing
“Hubert De Borger, bestuurslid en muzikant, gaat ons binnenkort voor een aantal jaren verlaten wegens beroepsverplichtingen. Hij moet zich binnenkort vestigen in zijn werkterrein, nl. in het Verre Oosten. Daarom gaf hij reeds eerder zijn ontslag als bestuurslid en op vrijdag 1 maart laatsleden gaf hij zijn afscheidsconcert op euphonium. Ondertussen is zijn aanvraag voor een verlof wegens beroepsomstandigheden binnengelopen en heeft het bestuur deze aanvraag goedgekeurd. Iets na Nieuwjaar 2001 wordt Hubert terug als muzikant op de repetitie verwacht. Wij hebben ondertussen aanvragen verstuurd naar de bands in Bangkok, Singapore, Tokyo, Melbourne…met het verzoek Hubert hier en daar een gastoptreden als solist te laten brengen. Eén antwoord hebben we al binnen. Hubert kan direct aan de slag als doedelzakspeler bij ‘Her Majesty’s Famous Bangkok Pipers’. Daarom vroegen we het Ministerie hem als Cultureel Ambassadeur te laten optreden, maar…het geld was op. Hubert schonk bij zijn voorlopig aftreden pekelharing en een drankje. Het smaakte bijzonder goed, zeker na een vermoeiende repetitie. Hubert, we wensen u het allerbeste in het Verre Oosten en tot ziens !” (“T&T”, maart ’96)
In het fanfareblad “t&T” van september 1996 verscheen een brief van Bert De Borger vanuit het Verre Ooosten :
“Sawadee khrap tookhon !...Dag allemaal !
Post krijgen is aangenaam en als daar dan een “Toeters en Trompetten” tussen zit is het wel een hele toffe verrassing ! Ik heb ons fanfaretijdschrift met veel interesse doorgelezen en het deed me plezier dat onze fanfare een vrij druk programma dient af te werken. Aan de andere kant geeft het een raar gevoel er niet direct en rechtstreeks bij betrokken te zijn, om de repetities te missen. Maar met enkele cd’s en tapes, die ik heb meegenomen, kan ik toch nog wat genieten van de Europese fanfaremuziek.
Voor het ogenblik heb ik het heel druk met me te organiseren en te reizen. Zojuist ben ik teruggekomen van Australië. Daar heb ik een concert bijgewoond van de “R.A.F. Concert Band”. Het doet me toch iets wanneer dat korps werken speelde die wij ooit eens op het programa hadden staan. Ik kreeg er kippenvel van ! Ze speelden onder andere “Memory, all I ask of you” en de “Bolero” van Ravel.
In juni dit jaar ben ik terug in Australië, maar dan in Melbourne. Eén van de muzikale evenementen daar zijn de Australische Brassbandkampioenschappen. Ik heb reeds afspraken gemaakt om te gaan luisteren, zodat de koperblaasmuziek in mijn oren blijft klinken.
Hier in Thailand is het heel wat moeilijker om naar een dergelijk concert te gaan luisteren. Dit soort muziek wordt hier niet ten gehore gebracht en geloof me of niet “The famous Bangkok Pipers” bestaan doodgewoon niet. Zodra ik hier wat meer ingeburgerd raak, zal ik nog wat meer informatie doorgeven over bepaalde delen van het land en over de Thaise cultuur.
Verder wil ik aan iedereen de groeten doen en ik hoop dat er in de Leestse fanfare nog vorderingen kunnen gemaakt worden op alle vlakken om zodoende muziek op topniveau te blijven brengen.
Als er iemand van een of ander concert een video mocht hebben, dan mag je altijd een kopie opsturen. Op die manier heb ik toch nog het gevoelen dat ik er nog wat bijhoor. Uit het oor is niet uit het hart ! Veel succes en tot een volgende keer ! Low phop con mai…Tot weerziens ! Bert De Borger.”
Foto’s : (“T&T”) -Dries Rodet -Elke Verschueren -Tineke De Decker
1996 – 2 januari :Tragisch ongeval op de brug aan de Juniorslaan te Leest.
De vijftienjarige Hombekenaar Gert Stevens die samen met zijn vriend op de fietsstrook reed, verloor het evenwicht en viel voor de bus van “de Lijn” en overleed. (KH)
1996 – Zondag 7 januari : Veertiende Aperitiefconcert K.F.Sint-Cecilia
O.l.v. Johan De Win. Presentatie : Bart Lauwens. De opbrengst ging naar de aflossing van de bouwkosten van het parochiehuis. Kaarten 150 BEF (incl. het aperitief).
“In 1996 werd het aperitiefconcert georganiseerd op de eerste zondag van het nieuwe jaar. Zoals vroeger eveneens het geval was, liep ook dit jaar de parochiezaal vol. Onze fanfare bracht er sfeervolle nieuwjaarsmuziek en dat werd door het publiek gewaardeerd. De ‘Bolero’ van Ravel viel bij de meeste toehoorders erg in de smaak, evenals de solostukjes. Het blijkt dat onze muzikanten en de dirigent zich ook goed hebben geamuseerd en zij mochten felicitaties ontvangen…” (“T&T”, maart ’96)
1996 – Zondag 4 februari : Leestse fanfare op het Lichtmisconcert Hombeek-Heike
“Op de eerste zondag van februari hadden we een optreden dat gesubsidieerd werd door het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap, Departement Cultuur. We traden op bij de concertband ‘St.-Martinus’ in Hombeek en het optreden had plaats in de zaal ‘De Vrolijke Vrienden’ in Hombeek-Heike. Ook in Hombeek groeien de muziekverenigingen dichter naar elkaar en gaan ze in werkelijkheid meer en echt verbroederen, ja zelfs verzusteren.
Het sluitstuk voor dit lichtmisconcert was voor onze fanfare. Eerder traden deze avond op : de Ko;. Fanfare ‘De Vrije Vlaamse Zonen’ Nieuwenrode, de Kon. Fanfare ‘De Vrolijke Vrienden’ Hombeek-Heike en de Kon. Fanfare ‘De Ware Vrienden der Eendracht’ uit Malderen. Toen onze muzikanten en vergezellende ereleden toekwamen, was de zaal vrij goed gevuld. Met wat vertraging, we zouden van wal steken om 20 u., konden we ons optreden beginnen. We moeten hierbij vermelden dat het niet door toedoen van de organisatoren was dat er niet op tijd kon worden begonnen. Zodra de laatste muzikant was opgetrommeld, kon er worden gestart met ‘Music’. Met de uitvoering van dit stuk werd van bij de aanvang de juiste toon gezet. Naast een aantal klassiekers werd er een solostuk gespeeld, nl. ‘Memory’ en Jos Peeters gaf hierbij een uitstekende euphoniumsolo ten beste.
Ook op dit concert viel de ‘Bolero’ van Ravel in de smaak van het publiek. Daarom zoeken we voor de volgende keer balletdansers (m/v) die ooit lid zijn geweest van het ballet van de XXe Eeuw en daar hebben gewerkt onder leiding van Béjart.
Het optreden duurde langer dan was voorzien, maar voor de rest was het prima in orde. De dirigent en de muzikanten mochten ook deze keer felicitaties in ontvangst nemen.” (“T&T”, maart ’96)
Verslag uit “Toeters en Trompetten” van maart 1996 :
“We proberen zoveel als dat mogelijk is deel te nemen aan organisaties van alle plaatselijke verenigingen door op te treden of door een delegatie af te vaardigen. Aan de jaarlijkse Leestse Valentijnquiz, een inrichting van de Vriendenkring van de Gemeenteschool, doen we mee omdat ook zij met een aantal ploegen deelnemen aan onze Nazomerquiz. We schreven in met drie ploegen : de ploeg van de voorzitter (Lustige Blazers), die van de dirigent (Muziekkenners) en die van de secretaris (Cecilia). In laatste instantie moest de ploeg van de dirigent afzeggen wegens het overlijden van zijn grootmoeder. Zo kon een andere Leestse ploeg, die het vergeten had in te schrijven, toch nog meedoen.
Cecilia begon erg goed. Bij de eerste projectie van de tussenstand stond deze ploeg zowaar aan de kop. Cecilia was ploeg nummer 1, waarschijnlijk omdat zij als eerste was ingeschreven. Het kon dus niet anders of Cecilia moest bij de voorstelling van de ploegen als eerste uit de bus komen. En, we moeten het toegeven,…het was de laatste keer dat Cecilia die avond vooraan op de rangschikking te vinden was. Na de eerste beurt gleden ze al af naar de vijfde plaats en met het vorderen van de avond ging het steeds meer bergaf. Onze andere ploeg, ‘De Lustige Blazers’, deed het ook niet kwaad, maar zij schoven toch met grotere stappen naar beneden.
We vermoeden dat onze beide deelnemende ploegen de grootste moeite hadden met de praktische vraag over de deegwaren (10 verschillende soorten) en met de vragen over muziek, kunst, tv en film. Vorig jaar was dat ook al zo en er zit nog steeds geen beterschap in.
Op een totaal van 43 deelnemers eindigden onze ploegen op de volgende plaatsen :
-17de Cecilia 71/100
-35ste De Lustige Blazers 54/100
De eerste ploeg haalde 88/100 en de tweede 85/100. We denken dat de eerste Leestse ploeg VEVOC was op de 8ste plaats.
De Valentijnquiz was erg goed georganiseerd en gepresenteerd en…er was deze keer geen discussie over de vragen. Daarbij waren er ook nu weer prachtige prijzen.”
1996 – 24 en 25 februari : Jaarlijkse restaurantdagen van de K.F.St.-Cecilia
“…Ondanks het feit dat de economie niet zo best draait, dat er in de steden heel wat restaurants de boeken neerleggen en dat er hier en daar eerder Michelin-sterren worden verloren dan bijgewonnen, hadden we ook dit jaar weer het verwachte aantal deelnemers aan ons ‘Krokusrestaurant’. We hadden gehoopt dat we toch nog 500 deeneners zouden gehaald hebben, maar het werden er weer bijna een zevenhonderdtal. Dat is wel iets minder dan vorig jaar, maar samen met het openingsjaar van onze zaal waren dat ook echte recordjaren. We zijn dus dit jaar ook meer dan tevreden.
We hebben daarbij ook nog andere redenen om tevreden te zijn. We moeten steeds minder moeite doen om aan het nodige personeel te komen : ofwel is er terug meer bereidheid bij de ereleden en de muzikanten, ofwel zijn onze jongere muzikanten aan het uitgroeien tot volwaardige helpers. We vermoeden dat het een combinatie is van de twee, want onder de medewerkers zijn er ook een aantal ‘oudere nieuwelingen’ te bespeuren.
Dit jaar hebben we ook eens nagegaan waar onze deelnemers vandaan komen. De ene helft bestaat uit muzikanten, ereleden en Leestenaars. De andere helft bestaat uit deelnemers uit gemeenten in de buurt en uit mensen die van ‘heel ver’ komen : Antwerpen, Brussel, Leuven, Aarschot, Wijgmaal, Hoboken, Moerbeke, Melsele of St.-Niklaas. Opvallend was deze keer het grote aantal deelenmers uit St.-Katelijne-Waver.
Onze eetdagen zijn erg bekend en behoren tot de beste gelegenheidsrestaurants uit de streek. Om deze reputatie eer te blijven aandoen, is het nodig dat iedereen zijn bijdrage blijft leveren. Want…zonder onze restaurantdagen kunnen we in de inspanningen voor de opleiding van (jonge) muzikanten niet blijven leveren. En wanneer dat onmogelijk wordt, zal de kwaliteit van onze fanfare er op de lange duur ook op inleveren.
We stellen het op prijs, oin het bijzonder onze medewerkers uit de keuken, van harte te danken voor de geleverde prestatie. Zij zijn niet alleen op zaterdag en zondag aan het werk, maar reeds vanaf woensdag. Meestal doen deze mensen er ook nog maandag bij, want velen van hen komen ook nog meehelpen de zaal in orde te brengen.
Het gewicht van de fruitkorf werd juist geraden door Berna Van Horenbeeck. De korf woog precies 21 kg 700 g. Lange-afstandslopers eten nu eenmaal veel fruit en de korf kwam dus op zijn plaats terecht…” (“T&T”, maart ’96)
1996 – Een jaarabonnement op het parochieblad (Kerk en Leven) bedroeg voor dat jaar 600 frank.
1996 – Plechtige communicanten 1996.
Voor de catechese van het vormsel werden voor het tweede jaar drie groepen gevormd.
Groep A (Paula Bradt) De Hondt Stijn, Elleboogstraat 16. De Prins Ken, Alemstraat 23. Goossens Kelly, Larestraat 4. Leemans Leen, Blaasveldstraat 24. Moens Stefanie, Aland 2a. Mollemans Pieter, Vinkstraat 66. Selleslagh Ann, Kleine Heide 27. Slachmuylders Ann, Juniorslaan 14. Van Cauwenbergh Jelle, Elleboogstraat 12. Van den Eynde Rocsanne, Esptweg 8. Van der Hasselt Bart, Elleboogstraat 20. Vermeeren Wout, Vinkstraat 76.
Allen leerlingen van de Vrije Basisschool.
Groep B (P.Pastoor Van Aken) Heylen Wouter, Kleine Heide 42 (Stedelijke Basisschool). Lauwers Annick, Tisseltsestwg 222 Willebroek (S.B.S.). Pauwels Sven, Juniorslaan 80 (S.B.S.) Torfs Nicky, Ontvoeringsplein 1 Mechelen (S.B.S.) Brabants Wim, Vinkstraat 42 (St.Rom. Mechelen) Huysmans Ilse, Maalstraat 5 (St.Rom.Mech.). De Rooster Gert, Juniorslaan 17 (urs.Mech.).
Groep C (P.Pastoor Van Aken) Van den Heuvel Wendy, Hertstraat 2 (S.B.S.). Robbens Lies, Vinkstraat 60 (S.B.S.). Van den Heuvel Andy, Larestraat 14 (S.T.K.). Bogaerts Lindsy, Fleerdonk 12 (Urs.Mechelen). De Maeyer Eveline, Vinkstraat 64 (Urs.Mechelen). Dalemans Els, Molenbeekstraat 36 Heffen (Vr.B.S.). Verlinden Sarah, Kapelseweg 81 Homb. (S.B.S.). Geuens Maaike, Roekstraat 9 (S.B.S.). Timmermans Xavier, Molenweg 14 Heffen (S.B.S.). Van Lint Caroline, Maalstraat 3 (S.B.S.). Verschuren Kristof, Juniorslaan 63 (S.B.S.). De Borger Tom, Keramiekstraat Heffen (S.B.S.). Selleslagh Kristof, Kapelseweg 95 Hombeek. (Met dank aan Els De Smet)
1996 – Januari : Trainerswissel bij SK Rapid Leest
In januari nam Edwin Comyn het roer over van trainer Jan Van den Heuvel . SK Rapid stond voorlaatste in de rangschikking.
De nieuwe oefenmeester debuteerde tegen Schriek en Meerhout met twee opeenvolgende nederlagen, wat secretaris Apers in Gazet van Mechelen van 27 januari het volgende ontlokte : “Ik heb al sedert 25 seizoenen het wel en wee van Rapid meegemaakt. Ik mag nu wel zeggen dat we zeven vette jaren achter de rug hebben, maar dat we sedert vorig seizoen waarschijnlijk aan de zeven magere begonnen zijn. Het aantal kijkers daalde aanzienlijk, de sponsoring verminderde. Allemaal factoren die een club zeker niet ten goede komen. Het schoentje wringt bij onze club duidelijk in de aanval. We scoren te moeilijk ondanks de goede wil die iedereen aan de dag legt. Van onze zwarte spits Lumuanganu verwachten we natuurlijk dat hij doelpunten scoort. Hij spant zich zeer hard in, maar werd ook al regelmatig door blessures geplaagd en hij krijgt het in geen enkele wedstrijd gemakkelijk. Het gebeurt meermaals dat hij zelfs twee bewakers aan het been krijgt…”
Deels door het gebrek aan afwerking, maar ook en vooral omwille van enkele langdurig geblesseerde spelers waren de wapens aanvankelijk uit handen genomen van oefenmeester Jan Van den Heuvel. Eddy Comyn zou de sputterende motor niet meer op een normaal toerental brengen. Men moest accepteren dat met een te beperkte kern overleven in eerste provinciale praktisch onmogelijk was. SK Rapid Leest eindigde 14de met 26 punten en kon zich opmaken voor 2de provinciale.
Enige pluspunt dat seizoen was de overwinning tegen VV Leest op 1 oktober ’95 en het 2-2 gelijkspel tijdens de terugmatch :
“Na de dinsdagavondtraining voor de derby zaten beide ploegen gemoedelijk rond de tafel. Dit op uitnodiging van kastelein en V.V.-vedette Hans Bouwmeester in wiens taverne de spelers rond een bord dampende spaghetti van gedachten konden wisselen. Tussen de krijtlijnen werd echter wel voor elke bal gestreden. Voor aanvang van de wedstrijd werd Chris Goossens door vriend en tegenstander in de bloemetjes gezet naar aanleiding van zijn 250ste wedstrijd in het eerste elftal van Rapid.
De tweede derby van dat seizoen werd betwist voor een meer dan redelijke publieke belangstelling. Beide ploegen moesten immers knokken tegen degradatie. Het meeste initiatief ging uit van thuisploeg V.V. Leest die na een kwartier op voorsprong kwam na een strafschopfout op Jesse Verstraeten. Deze zette zelf de elfmeter om. Lumuanganu werd oordeelkundig door de Roemeen Cireasa afgestopt. Kort na de rust maakte Askraba voor Rapid gelijk maar het antwoord van V.V. liet niet lang op zich wachten. Via Van den Eede kwam de bal bij de debuterende Willems, die met een lobbal de thuisploeg weer op voorsprong bracht. Een kwartier voor het einde lukte Askraba, nu vanop de stip, zijn tweede doelpunt en de gelijkmaker.”
Foto’s : -Edwin Comyn, de nieuwe trainer van SK Rapid Leest. -Secretaris Jean Apers.
Directrice Amanda Verbergt op de plek waar de nieuwbouw zal opgetrokken worden. (Foto : VMZ)
1995 – 24 november – Het Laatste Nieuws :Basisschool groeit stevig door
“LEEST – Met honderdtachtig lopen de kinderen elke morgen de poort binnen van de Vrije Basisschool St.-Niklaas aan de Dorpstraat in Leest. Kleuters en leerlingen van het basisonderwijs zitten er verdeeld over tien klassen. Maar de gebouwen dateren van 1932.
Het is niet meer dan logisch dat een school met een lange staat van dienst stevig aan vernieuwen en uitbreiden denkt. Concreet wordt al meer dan tien jaar gesproken over veranderingen. Nu, mede door het almaar groeiend aantal schoolgaanden, kan het niet anders meer of er moest wat gebeuren.
Dezer dagen starten de werken voor enerzijds het bijbouwen van een eetzaal en een polyvalente zaal en anderzijds een sanitair blok en een keukenruimte.
Vijfentwintig miljoen Directrice Amanda Verbergt is blij. “Het is echt nodig. Er is lang over gepraat. Dankzij de intense en goede samenwerking met de parochie, kunnen we er aan beginnen. Het hele project vereist een investering tussen de 20 en de 25 miljoen. Zeventig procent daarvan wordt betoelaagd door het DIGO (Dienst Investering Gesubsidieerd Onderwijs). De rest moet dus door de school, de parochie, bijgelegd worden.”
Aan de huidige klaslokalen verandert praktisch niets. Wel worden er heel wat renovatiewerken uitgevoerd, zoals het vervangen van de ramen en een verbetering van verwarming en elektriciteit.
Kloostergebouw Het vroegere kloostergebouw kreeg de parochie in erfpacht. Daar gebeurt wel een nieuwe invulling. Men wil er het secretariaat, het directielokaal, het archief, de taalklas en de knutsel- en tv-klas in onderbrengen. Op het vrij terrein achter het kloostergebouw, naar de achtervleugel van de school toe, komt de nieuwbouw.
Als alles naar wens verloopt, zou men zelfs einde van dit schooljaar het schoolfeest in de nieuwe ruimte kunnen laten plaatsvinden. Dat bouwen geld kost, weet iedereen en het deel dat de school moet bijleggen, is toch niet niks. Daarom worden komend weekend, op zaterdag 25 en zondag 26 november, in het Parochiecentrum in de Kouter restaurantdagen gehouden. -VMZ.”
1995 – Zaterdag 25 november : 15de Hobby-Tentoonstelling CSC
“Mariette De Bont – OCMW raadslid en Ivan De Borger – gemeenteraadslid en het C.S.C.-bestuur afdeling LEEST nodigen U vriendelijk uit op de opening van hun 15de HOBBY-TENTOONSTELLING op zaterdag 25 november om 15.00 u in de Stedelijke Basisschool – Ten Moortele. Openingsrede : L. Suykens, SP-Voorzitter-Volksvertegenwoordiger.” (folder)
1995 – 25 en 26 november : Restaurantdagen van de Vrije Basisschool.
In de parochiezaal Kouter Leest organiseerde de Vrije Basisschool Sint-Niklaas op haar beurt eetdagen. Op het hoofdmenu stonden biefsteak (350 frank) en kip (250 frank) op verschillende wijzen. (Folder)
1995 – Zondag 26 november :
Muziektornooi van de Stad Antwerpen – Gouden medaille voor Leestse fanfare
De K.F. St.-Cecilia Leest behaalde, onder leiding van Johan De Win, de gouden medaille van de Stad Antwerpen. Die werd overhandigd op zaterdag 13 januari op het Antwerpse Stadhuis. De vereniging werd er vertegenwoordigd door de voorzitter en de penningmeester. (“T&T”, december ’95)
1995 – Decembernummer “Toeters en Trompetten” :
De leerling-muzikanten voor het schooljaar 1995-1996
Muziekschool St.-Cecilia – 1ste jaar notenleer - Klas van Rudy Croon. -Zana De Prins, Alemstraat 23, Leest -Ken De Prins, Alemstraat 23, Leest -Dorien Spoelders, Hombekerkouter 100, Hombeek -Dorien Van den Bergh, Valkstraat 2, Kapelle-op-den-Bos -Evelien Verschueren, Kloosterhoeveweg 3, Leest -Frederik Verschueren, Winkelstraat 7, Leest -Ruth Lefever, Moerstraat 21, Hombeek -Ward Lefever, Moerstraat 21, Hombeek -Tina Tavernier, Kouter 65, Leest
Muziekschool St.-Cecilia – 2de jaar notenleer - Klas van Johan De Win. -Kevin Absillis, Tisseltbaan 44, Leest -Tanja Absillis, Tisseltbaan 44, Leest -Suzanne Bruggemans, Tiendeschuurstraat 3, Leest -Suzanne De Laet, Molenstraat 11, Leest -Kristof De Maeyer, Leestdorp 1, Leest -Bram Geens, Ten Moortele 22, Leest -Wesley Hendrickx, Ten Moortele 14, Leest -Jannes Jacobs, Kleinde Heide 31, Leest -Bert Jespers, Vinkstraat 46, Leest -Wouter Verschueren, Em. Rollierstraat 7, Willebroek -Charlotte Verschueren, Winkelstraat 7, Leest -Raf Van der Hasselt, Kattestraat 31, Hombeek -Nele van Nobelen, Kleinde Heide 32, Leest
Leerlingen ingeschreven in de Gemeentelijke Muziekacademie Willebroek -Hilde Metdenanxt, Juniorslaan 20, Leest -Ann Slachmuylders, Juniorslaan 16, Leest -Geert Van Hoecke, Vinkstraat 24, Leest -Tom Hendrickx, Ten Moortele 14, Leest -Katrien Delaet, Elleboogstraat 17, Leest -Elke Verschueren, Em. Rollierstraat 7, Willebroek -Hans Van Houcke, Vinkstraat 24, Leest -Tineke De Decker, Dorpstraat 8, Leest -Thomas Delaet, Elleboogstrat 17, Leest.
We hebben vanaf dit schooljaar niet alleen verschillende klassen koperblaasinstrumenten maar ook een slagwerkklas ! Volgens datgene wat de leraars vertellen zitten er grote talenten bij deze jeugdigen. Sommigen spreken al van supertalenten en van aankomende beroepsmuzikanten ! Eer het echter zo ver is, moeten er toch nog wat inspanningen getroost worden en moeten deze aspirant-muzikanten veel studeren en oefenen !
1995 – Zaterdag 2 december : Kaas- en wijnavond CSC. In de Sted.Basisschool, Ten Moortele. (Folder)
1995 – 6 december – Het Nieuwsblad : Kantoor van schoolhoofd leeggeplunderd
In Leest is in de nacht van maandag op dinsdag ingebroken in de Vrije Basisschool in de Dorpsstraat. De daders haalden alle klaslokalen overhoop en plunderden het lokaal van het schoolhoofd. Ze gingen er vandoor met een computer, een faxtoestel, een draagbare telefoon, een rekenmachine en een stereoketen. De inbrekers veroorzaakten ook schade aan deuren. Alles bij mekaar raamt de school het verlies op 150.000 frank. Het is de tweede keer dit jaar dat inbrekers het op de school hebben gemunt.
1995 – 6 december – Het Nieuwsblad : Racistische slogans bekladden sporthal Leest
De omnihal van Leest, die geregeld verhuurd wordt voor trouwfeesten van Turkse families, is door onbekenden beklad met racistische slogans als “geen moskee in onze wijk” en “islam buiten”. Volgens beheerder Gust Emmeregs kost het 150.000 frank om de slogans te verwijderen en de gevels van de sporthal te behandelen met een verfafstotend product. Een tijdje geleden deed het gerucht de ronde dat de sporthal zou verkocht worden aan de Turkse gemeenschap, maar Emmeregs spreekt die geruchten tegen. (JC)
De muzikanten van de K.F. St.-Cecilia werden, rond 21 uur, verrast door het bezoek van Sinterklaas en Zwarte Piet tijdens hun repetitie. Iedere muzikant kreeg wat snoepjes, een tube karvet om de pistons in te smeren en een plastieken zak met reservelucht… (“T&T”, december ’95)
1995 – 16 december : Kinderfeest K.Fanfare St.-Cecilia
“Dit jaar hadden we ruim honderd deelnemers aan het kinderfeest. Ze waren bijna met zoveel als er deelnemers waren aan het jaarlijks banket !
Het werd een gezellige namiddag met muziek gebracht door onze ‘jongste’ muzikanten en onze leerlingen. Daarbij was er nog een film en natuurlijk een pak geschenken. En iedereen kreeg broodjes, koffiekoeken, thee, chocolademelk of koffie. En er waren ook vaders die het die namiddag liever bij andere dranken hielden…
Dank zij de jaarlijkse tombola –waarmee we ook het instrumentenfonds en de bijdrage voor het banket van de muzikanten proberen bijeen te krijgen- kunnen we nog steeds zulke mooie geschenken uitdelen. We moeten echter ook al een flink pak bijleggen, zeker omdat we zoveel leerlingen hebben in onze muziekschool !
Gelukkig hebben we nog zoveel leerlingen (en nog voldoende geld) !” (“T&T”, december ’95)
1995 – Dinsdag 19 december : Pedro Ceuppens zwaar gewond.
Op de Leestsesteenweg in Mechelen deed zich dinsdagnamiddag een frontale botsing voor tussen een personenwagen en een lichte vrachtwagen. Pedro Ceuppens (29) uit de Hombekerkouter 85 in Hombeek (en zoon van “Soi” Ceuppens van de gelijknamige Mazda-garage in de Tiendeschuurstraat) liep daarbij levensgevaarlijke verwondingen op. De chauffeur van de lichte vrachtwagen, Sven Jacobs uit Kontich, raakte slechts licht gewond. Het ongeval deed zich voor op enkele honderden meters van de Zennebrug.
1995 – 8 november – Parochieblad : Hernieuwing abonnementen Kostprijs : 600 fr voor een jaar.
1995 – 11 en 12 november : 9de Weekend zonder koken van V.C. Jovoc De volleybalclub V.C.Jovoc (voorheen de Lemmekes) organiseerde in samenwerking met resaturant “De Marmiet” in de feestzaal De Kouter te Leest haar 9e “Weekend zonder koken”. (Folder)
1995 – Donderdag 16 november :Ziekenzorg bezocht Speelgoedmuseum De Leestse afdeling bracht een bezoek aan het Mechelse Speelgoedmuseum. (PB 8/11)
1995 – 18 en 19 november : Jaarlijks Ledenfeest K.Fanfare St.-Cecilia
Programma van zaterdag : -Bijeenkomst in het lokaal om 14.15 u. -Met muziek naar de kerk en om 15 u. herdenkinsgmis voor de overledenen (Louis Verschuren, Virginie De Wit, Ferdinand De Prins, Stefanie Maes, Jan De Wit en Emerance Van den Heuvel). -Vanaf 15.45 u. herbergbezoek aan de “Rooselaer” en “Op den Hoek”. -Om 17.30 u. banket (met verslagen, trekking tombola…) -Aansluitend : familiebal met DJ Satan.
Programma van zondag : -12 u. – 13 u. : biefstuk. -13.30 u. : vertrek naar de Leest-Heide (met de wagen) en herbergbezoek aan leden. -16 u. : vertrek naar Leest-Dorp en herbergbezoek “Op den Hoek”. -17.30 u. : banket. -Na het banket (omstreeks 20.30 u.) jaarlijkse playbackshow gepresenteerd door Bart Javell en Paul Deleeuw.
De opbrengst van de tombola ging dit jaar naar de aankoop van een nieuw drumstel en naar het Kinderfeest van 16 december. Het drumstel was nodig voor de leerlingen-slagwerkers. (“T&T”,oktober ’95)
“Op die zaterdagmiddag halfweg november hing er muziek in de Leestse lucht. Het was in het Leestse dorpcentrum zelfs iets drukker dan normaal op een zaterdagnamiddag. Het was een gezellig herfstweertje en gelukkig was er een flauw novemberzonnetje. Het had evengoed kunnen pijpestelen of zelfs sneeuwen.
Met marsmuziek trok onze fanfare van ons lokaal naar de kerk. Wij moeten tot ons spijt vaststellen dat er van jaar tot jaar minder muzikanten mee opstappen en dat er ook steeds minder en minder ereleden mee naar de kerk opstappen. Nochtans wordt daar een herdenkingsmis georganiseerd door Jef Lauwers, onze feestleider. Het thema was ook deze keer weer passend gekozen. “Ook kunnen luisteren naar anderen”, zo luidde het. Dit is niet alleen een gave voor muzikanten maar voor alle mensen, zeker als het muziekliefhebbers zijn.
Na de mis ging de optocht naar “den Rooselaer” en daarna naar café “Op den Hoek”. Omstreeks 17.30 u. was iedereen in ons lokaal geraakt. De groep was ondertussen verdubbeld. En toch moeten we vaststellen dat er ook dit jaar weer minder deelnemers waren dan in 1994. Wat is de oorzaak van deze steeds minderende belangstelling voor het jaarlijks banket ?
Aan het feestmaal zelf zal het niet liggen. De kwaliteit was uitstekend en alles werd daarbij netjes en verzorgd opgediend.
Tijdens het feestmaal werd het activiteitenverslag voorgelezen door Ilse Peeters en Maggy De Borger zorgde voor het financieel verslag. Alles werd met een batig saldo afgesloten. De secretaris had het vervolgens over het feit dat het opnieuw organiseren van een internationale muziekwedstrijd grote financiële risico’s inhoudt. Voor een wedstrijd zoals die van vroeger zou nu alleen al een prijzengeld van om en bij het miljoen nodig zijn. Zulke bedragen moeten natuurlijk op de een of andere manier terugverdiend worden. Dat kan niet meer omdat de belangstelling voor muziekwedstrijden fel is terug gelopen. Dus, een internationale concertwedstrijd kunnen we in de toekomst wel vergeten, tenzij er op een genereuze manier wordt gesponsord. We kijken hier naar het Departement Cultuur van de Vlaamse Gemeenschap…De secretaris stelde eveneens dat er de laatste tijd teveel op een hoop werd georganiseerd. In september ’95 was er zo goed als elke weekeinde wat te doen voor de fanfare. Voor de muzikanten was dat een zware periode, zeker voor degenen die aan alles willen meedoen. Daarom wordt vanaf 1996 gezorgd dat de activiteiten meer gespreid zullen worden over het hele jaar. Dit is al duidelijk te merken aan de agenda voor dat jaar.
Er werd ook een referendum gehouden. Aangezien het aantal deelnemers aan het jaarlijks banket steeds minder deelnemers trekt, wou het bestuur weten of de leden van onze vereniging nog wel willen of het banket over twee dagen wordt georganiseerd. De stemmen werden die avond nog niet geteld om de deelnemers van zondag niet te beïnvloeden.
Ook was er nog de trekking van de hoofdprijzen van de jaarlijkse tombola. Heel wat hoofdprijzen werden gewonnen door onze eigen muzikanten of ereleden. Misschien verkopen velen onder hen de tombolaloten aan henzelf of aan elkaar…
Het was ongeveer 22 u. toen er ook een aantal danslustigen kwamen opdagen. Zij waren uitgenodigd door muzikanten en ereleden. Het bal werd zo vlug als dat mogelijk was geopend door het koppel van het jaar, André Walschaers en Maria Lauwens. Zij gaven de aftrap met een “rock ’n roll”, zoals ze dat deden op hun gouden jubileum. We moeten echter vaststellen dat het in augustus beter liep. Dat zal wel aan het temperatuurverschil gelegen hebben. Een oudere motor geraakt moeilijker opgewarmd, wisten die oude rakkers van vroeger te vertellen. Daarna werd het bal nog officiëler geopend door het bestuur. De hele dansvloer stond vol tot verwondering van DJ Willem en hij wou het nog voller. Met een vermenigvuldigingsdans kreeg hij uiteindelijk dan toch zijn goesting. Er werden heel wat verzoeknummers aangevraagd en Willem kon ze zo goed als allemaal spelen. In vergelijking met vorig jaar werd er terug meer gedanst en al onze aansporingen hebben dan toch iets opgebracht. Het bal duurde tot in de vroege uurtjes, te lang volgens sommigen…
Op zondagvoormiddag werden alle prijzen van de tombola getrokken en tegen de tijd dat er biefstuk werd geserveerd, stond de volledige uitslag al afgedrukt en had Polle al zo’n 200 kopieën klaar.
Daarna ging het letterlijk en figuurlijk met de ‘wagen’ naar de Leest-Heide. De muzikanten namen plaats op de bierwagen die werd getrokken door een reuzengrote tractor en al musicerend ging het naar de Leest-Heide. Daar werd er lustig getoeterd in de beide café’s. De man met de grote trom sloeg zo geweldig dat de kachel bij Maryse er een ‘valse trek’ aan overhield en in het supporterslokaal van SKR Leest viel van het geklop de elektriciteit uit. En met de ‘wagen’ ging het dan terug naar Leest-dorp.
Het feestmaal begon weer op tijd. Nieuwe deelnemers mochten ook meedoen aan het ‘referendum van de fanfare’ en dan zou er een playbackshow worden georganiseerd. Tot op de vrijdag voor het banket waren er geen inschrijvingen, maar het schijnt dat die er vroeger ook nooit waren. Het zou wel in orde komen…Maar het kwam niet in orde ! Bart Javell en Paul De Leeuw deden hun uiterste best om de ambiance erin te krijgen, maar door een gebrek aan kandidaten kregen zij heel het gewicht van de show op hun rug. Al hun inspanningen waren tevergeefs geweest…We hebben wel vastgesteld dat het voor de meeste deelnemers teveel was : er waren er bij die op zondagavond zo goed als uitgeput waren. Naar we vernomen hebben, is de ‘derde dag’ deze keer niet georganiseerd.
De uitslag van het ‘referendum voor het jaarlijks banket’ : -totaal uitgebrachte stemmen 140 = 100% -stemmen voor twee dagen jaarlijks banket 56/140 = 40,0% -stemmen voor één dag jaarlijks banket 79/140 = 56,4% -ongeldige of blanco stemmen 5/140= 3,6 %.
Een beslissing over het banket van 1996 is er nog niet genomen. Dit gebeurt meer dan waarschijnlijk op een van de eerste bestuursvergaderingen van het nieuwe jaar.” (“T&T”,december ’95)
1995 – 24 november – Het Nieuwsblad : Omnihal Leest niet verkocht Volgens geruchten die de jongste weken de ronde doen, zou de omnihal in Leest verkocht zijn. Gust Emmeregs, voormalig gemeenteraadslid in Mechelen en grote bezieler van het sportcomplex rond de terreinen van de voetbalclub VV Leest, ontkent het met klem.
Aan een plaatselijke redactie gaf Emmeregs wel toe dat er afbetalingsproblemen zijn, maar verkocht is de hal in geen geval. De bezetting was overigens volgens Emmeregs nooit beter.
Tot april van volgend jaar is de hal gereserveerd voor manifestaties. De hele infrastructuur rond de voetbalvelden van VV Leest, met een sporthal en een omnihal, heeft meer dan 50 miljoen gekost. De lasten voor de aflossing van die investering en voor het onderhoud en de exploitatie wegen zwaar. Als een kandidaat koper morgen 60 miljoen op tafel legt dan wil Emmeregs daar mee praten, maar een werk van vele jaren zomaar van de hand doen, daar is hij niet voor te vinden. (JC)
1995 – Vrijdag 20 oktober : Start 12de Kaarttornooi van S.K.R. Leest
Start van een tornooi dat liep over 7 vrijdagen en doorging in de nieuwe hal van Ludy Spoelders Machinery (Juniorslaan 57 Leest). Er was een prijzenpot van 1.000.000 frank.
Inleg : 249 frank per persoon per avond. Een tornooikaart kostte 1.500 frank. Per kaartavond kon men voor 80.000 frank aan prijzen winnen. Voor de winnaar van het eindklassement was er een wagen weggelegd : een Kia Sephia. (Folder)
1995 – Zaterdag 21 oktober : “Posse Leest”- Kwisavond
Een 30-tal ploegen streden om de “Posse-Leest-cup” t.v.v. het Posse-Leest comité.
Plaats van gebeuren : zaal St.-Cecilia in de Dorpstraat te Leest. Inschrijvingsgeld per ploeg : 400 frank.
Verslag uit “Toeters en Trompetten” (oktober ’95) :
KWIS van het POSSE LEEST-Comité
“In onze feestzaal werd door een dertigtal ploegen gestreden om de “Posse Leest-cup”, een beker van ongeveer een halve meter hoog. Aan deze kwis hebben we met twee ploegen deelgenomen, maar ook deze keer vielen we niet in de hoofdprijzen. De kwis werd gepresenteerd door iemand uit Dendermonde en vanaf de derde ronde konden we hem nog moeilijk verstaan, maar dat kan bij onszelf ook wel gelegen hebben. Deze keer kregen we weer een pak andere vragen te verwerken. Het ging voornamelijk over culinaire zaken en we hadden wel Bourgondisch uitziende kwissers, maar zij wisten er niet veel van. Het is veel beter goed eten en drinken te kunnen smaken en proeven dan er alles over te weten, vinden wij.
Ook de vragen over godsdienst, sterrenkunde, scheikunde, schaaksport en nog wat onverwachte onderwerpen moesten verwerkt worden. Van de resultaten weten we niets af, buiten het feit dat we niet bij de eerste tien zaten. Opvallend was dat er weinig Leestse verenigingen deelgenomen hebben. De Leestse wijngilde ‘Balsemien’, de ‘Polfliet Kwisploeg’ en de ‘Bareel’ waren afgevaardigd en de andere waren ofwel gemengde Leestse ploegen ofwel deelnemers van buiten Leest.
Ook al vielen we niet in de hoofdprijzen, we hebben ons toch goed geamuseerd en af en toe eens goed gelachen. En daarop komt het in de eerste plaats aan…denken we toch !”
1995 – 1 november – Kerk en Leven : Bericht van het gemeentebestuur - Ontruiming van de graven “1980”
“ Betreffende : Geets Emiel, Lamberts Frans, Plaskie Jacobus, Van Cauter Hendrik, Van Huynegem Leonie, Verbergt Jan. Belangstellenden mogen, mits schriftelijke toelating de zerken van deze graven weghalen, en dit voor 15 december.”
1995 – 4 en 5 november : Rust Roest bracht “Trap het koren niet plat”.
Een blijspel van Lode Pools. Plaats van opvoering : “Ons Parochiehuis” in de Kouter.
Personages Eric Vermeulen, hoofdonderwijzer Jan Emmeregs Diane, zijn vrouw Imelda Van der Hasselt Ruben, zijn oudste zoon, Lic.Soc.Wetenschappen Jean-Pierre Berckmans
Ingeborg, hun vrijgevochten dochter Martine Degraeve Dries, hun jongste zoon, genieter Christof Mahieu Eveline, verloofde van Ruben, psychologe Ria Verschooten Marc Simons, Evelines vader, beenhouwer Marcel Verwerft Gerda Simons, Evelines moeder, ernstig Renild Polfliet Jack, verloofde van Ingeborg, antiquair Marc Windelen Jef Leys, buurman, opschepper Jan Devos Yucca, vriendin van Dries, springende tiener Frauke Vandenwyngaert
Achter de schermen Receptie Palmire, Francoise, Julia, Germaine, Staf, Raf en Dominiek Teksthulp Frauke Vandenwyngaert en Jan Devos Decorbouw Marc, Dominiek, Frauke, Sylvia, Christof, Jean-Pierre en Guido o.l.v. Christoph Bernaerts Decoraankleding Ivan Van der Haegen Belichting Johan De laet Geluidsband Benny Van Humbeeck Kledij werkgroep Algemene leiding Guido Hellemans
Na het stuk werd Jan Emmeregs gevierd :
“Jan is geboren te Leest op 17 januari 1950. Hij stamt uit een familie met vocale aanleg : nonkels en vader waren jarenlang zangers in het kerkkoor. Ooit was Jan zelf sinds meerdere jaren actief als kerkkoorzanger. Hij begon zijn toneelloopbaan te Zemst in de toneelkring ’t Groeit in 1970 en bleef daar actief tot 1978. Vanaf 1979 speelt Jan bij Rust Roest. Alle genres heeft hij gespeeld, zowel kortere als gans het stuk dragende. Misschien ligt zijn grootste kracht in realistische personages die hij met technische bekwaamheid, zeer doorvoeld vorm geeft. Toneelspelen en zingen duidt op Jan’s creatieve aanleg; maar daarnaast heeft hij ook een sociale gerichtheid en inzet, wat blijkt uit zijn jarenlange bestuursfunctie in de Laarse voetbalploeg.” (‘Rust Roest Ontmaskerd’, G. Hellemans)
Foto’s : -De affiche. -Derde rij : Benny Van Humbeeck, Marc Windelen, Jan Devos, Christoph Bernaerts, Johan De Laet, Christof Mahieu, Jean-Pierre Berchmans, Sylvia Van Hoeymissen. Tweede rij : Martine Degraeve, Ria Verschooten, Renild Polfliet, Marcel Verwerft. Eerste rij : Imelda Van der Hasselt, Jan Emmeregs, Francoise Cornelis, Guido Hellemans, Frauke en Eric Vandenwyngaert. -De gevierde Jan Emmeregs.
1995 – Zondag 1 oktober : 3de Herfstbuffet van de Vriendenkring van de St.Basisschool
Uit de folder : “U bent welkom op dit uitgebreid herfstbuffet op zondag 1 oktober vanaf 11.30 uur. Het buffet is open van 12.00 uur tot 15.00 uur en van 17.00 uur tot 20.00 uur. Prijzen : 450 BFR voor volwassenen en 150 BFR voor kinderen jonger dan 12 jaar.”
1995 – 7 oktober : Overlijden Emmerance Van den Heuvel
‘Emmerance van de Croes’ was een figuur in Leest. Deze volkse vrouw met het hart op de tong was sociaal, idealistisch en immens populair. Iedereen kende Emmerance en Emmerance kende iedereen. Meer dan 30 jaar stond ze achter de toog van café De Zwaan op het dorpsplein, de huidige Vivelamour.
Emmerance Van den Heuvel was te Mechelen geboren op 22 juli 1915 als dochter van Jan en van Octavie De Win. Na hun huwelijk betrokken haar ouders een huisje in de Molenstraat om kort nadien naar de Warande te verhuizen waar Emmerance in 1915 werd geboren. Vijf jaar later verhuisde het gezin naar de Winkelstraat, naar een huisje met een schuur en een stal. In 1934 vonden we de keuterboertjes terug in de Elleboogstraat en was vader Van den Heuvel werkzaam in het Arsenaal. Het gezin bestond toen uit drie jongens en evenveel meisjes.
In 1936 trouwde Emmerance met Louis ‘Wikkes’ De Croes (°Leest 27/11/1911, +Leest 9/11/1982) en het jonge koppel vestigde zich bij de grootmoeder van Louis in café De Zwaan op de hoek van de Kouter en de Dorpsstraat. Tien jaar later, na het overlijden van grootmoeder, namen Louis en Emmerance De Zwaan over.
Vroeger hadden de mensen meer aan elkaar vertelde ze ooit. Als er in het dorp iemand ziek werd hielpen ze elkaar. De buren organiseerden een beurtrol om te koken, het huis rein te houden, boodschappen te doen…De mensen namen meer tijd voor elkaar, zaten meer bijeen. In haar café zaten de vrouwen te breien rond de kachel terwijl de mannen een kaartje legden. Ze hadden niet de latere welstand maar er was veel plezier, meer dan nu. De kleinste gift bijvoorbeeld met Nieuwjaar maakte hen superblij.
Op het boerderijtje van haar ouders moest Emmerance mee de koeien melken en die naar de wei brengen, ook brood bakken behoorde tot haar taken. Voor haar zondag kreeg ze een cent en daarvan kon ze een snoepje kopen. Met de kermis kreeg ze 25 centiem en ook nog een extraatje van de familie. De juf vroeg die periode geld ‘om de naakten te kleden’, dus van haar kermisgeld werd getracht om nog 5 centiem over te houden voor school. Dat zal Emmerance zeker gelukt zijn, ik heb haar gekend als zeer gelovig en devoot. Tijdens de voetbedevaarten naar Scherpenheuvel nam ze steevast het voortouw voor een zoveelste bidronde. In de vijftiger jaren was ze meter van de Leestse jeugd bij hun vormsel. Toen ging het, om de drie jaar, in grote groep, te voet en met verschillende leeftijden naar de kerk van Hombeek. Na het vormsel bij hun terugkomst trakteerde Emmerance iedereen op een reep chocolade en van burgemeester Verschueren, toen de vormselpeter, kregen de kinderen een glas limonade of cola.
In die periode ontfermde ze zich ook over de schooljeugd van Leest-Heide. In de wintermaanden mochten de leerlingen van de meisjes- en jongensschool bij haar ’s middags hun boterhammen gaan opeten. Geen enkele school bezat toen middagtoezicht. Met een twintigtal leerlingen van beiderlei kunne en diverse leeftijden zaten ze in de keuken, want in het café mochten ze niet. Ze kregen van Emmerance koffie, melk, cola of limonade. Emmerance zorgde er toen ook voor dat er tussen de meisjes en jongens geen romances ontstonden, want een jongen mocht niet naast een meisje zitten. In haar keuken ging het toe zoals in de kleuterschool : de meisjes aan de ene kant en de jongens aan de andere kant…
Haar kindvriendelijkheid accentueerde ze ook door regelmatig namiddagen poppenkast te organiseren voor de jeugd van Leest. Vooral de voorstellingen van ‘Nonkel Harry’ spraken tot de verbeelding. Emmerance was ook één van de eerste Leestenaars met een televisietoestel. Alle kinderen waren welkom op hun vrije namiddag en kwamen massaal kijken naar ‘Nonkel Bob’ en ‘Tante Ria’ en de eerste jeugdreeksen van de ‘TV Ohee Club’ zoals ‘Jan zonder Vrees’, ‘Killary Harbour’, ‘Manco Kapak’ en later ‘Kapitein Zeppos’.
Emmerance was ook een trouw lid van de K. Fanfare St.-Cecilia, haar man Louis ‘Wikkes’ De Croes was er jarenlang vaandrig. Deze laatste was ook oud-krijgsgevangene 1940-45 en bestuurslid van de Nationale Strijdersbond. Naast herbergier was Wikkes ook bierleverancier voor de Mechelse brouwerij Lamot wiens bier hij ook tapte.
Als kind moest ik van mijn vader regelmatig met een grote glazen kan om bier in café De Zwaan. ‘Lamot’ rechtstreeks van ’t vat. Heerlijk dat schuim en zo lekker fris…. Onvergetelijke herinnering…
Wikkes en Emmerance kregen twee kinderen : Magda en Jean De Croes.
In mei 1987 haalde Emmerance de krantenkoppen toen er brand uitbrak in de achterkeuken van haar woning in de Kouter. Bij het aanzetten van de butaangasoven volgde er een luide knal waarop alle ruiten aan scherven vlogen en er brand uitbrak die snel uitbreiding nam in keuken en nabijgelegen bergplaats. Ze bleef gelukkig ongedeerd en de brandweer slaagde er vrij snel in de vlammen te doven. De schade was zeer groot en Emmerance trok tijdelijk bij haar kinderen in.
Op haar tachtigste levensjaar overleed Emmerance in het A.Z. Sint-Jozef te Mechelen op 7 oktober 1995.
Ze werd op donderdag 12 oktober 1995 om 10u30, onder grote belangstelling, begraven in de parochiekerk van Sint-Niklaas te Leest.
“Liefde voor kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, zoveel dingen hielden je bezig, vulden je leven. Jouw voorbeeld maakte het ons makkelijker op te groeien tot zelfstandige mensen. Dank u moe.” (Mooie woorden uit haar gedachtenisprentje)
De mensen die haar gekend hebben zullen haar nooit vergeten.
Foto’s : -Een Sinksenkermis niet lang voor de Tweede Wereldoorlog. Als tweede van links Emmerance, rechts haar man ‘Wikkes Croes’, naast de 'Jazz' van café De Zwaan. -Emmerance in de zestiger jaren. Links Josée Tourné. -Er kon geen fanfarefestiviteit plaatshebben of Emmerance stak een helpende hand toe. Hier in 1974 bij het vijfenzeventigjarig bestaan van de K. Fanfare St.-Cecilia. (Foto : familie Lauwens-Piessens) -“Met de beste wensen van uit Lourdes. Aan de grot heb ik voor u allen gebeden”.Deze wensen stuurde Emmerance in juni 1983 vanuit het Franse bedevaartsoord naar de familie Van Hoof uit de Scheerstraat. -Emmerance gezien door de ogen van Georges Herregods.
