WIJZIGINGEN en AANVULLINGEN KRONIEKEN VAN LEEST

Ongeveer vijf jaar geleden heb ik voor het eerst gegevens gepost op de blog “Kronieken van Leest”.
Intussen zijn er een pak bijgekomen.
Inlichtingen en foto’s die me bezorgd werden door Leestenaars, kranten die hun archief hebben openbaar gemaakt, bijkomende opzoekingen in het Stadsarchief en notarisakten, de uitgaven van Guido en Wilfried Hellemans over Rust Roest en de Sint-Niklaasparochie en nog vele andere nieuw aangeboorde bronnen.
Uit mijn eerste kennismaking met alle nummers van het Leestse heimatblad “De Band” puurde ik een massa gegevens waarvan de meeste een plaatsje kregen in deze blog.
Veel informatie heb ik toen echter onaangeroerd gelaten, zoals brieven van de Leestse missionarissen en kloosterzusters, van de miliciens vanuit hun kazernes.
Zoals het verhaal van pater René De Laet over zijn ervaringen in 1964 in Kongo tijdens de opstand van de Simba’s en de reisbelevenissen van Karel Duysburgh “Leest-Gety en terug”, over zijn bezoek aan Zaïre en dezelfde pater De Laet.
Gedetailleerde verslagen van vergaderingen en activiteiten van Leestse verenigingen.
Sportverslagen van de Leestse voetbalclubs en de Leestse wielrenners.
Kortom een massa gegevens heb ik bovengespit, overgetypt en meestal chronologisch geplaatst al dan niet voorzien van achtergrondinformatie en afbeeldingen.
Het eerste item dat bewerkt werd is Steynemolen en de aanpalende molen.
Veel leesgenot,
       Marcel.

1347 – Eerste bekende vermelding van Steinemolen.
“...ad V bonaria prati te Steinemolene inter Sigerum de Steinenmolene et Nycol. De Molendino.” (GM)

“STEYNEMOLEN”

De huidige boerderij aan de Kapellebaan dateert van 1781. Het vroegere domein van Steynemolen stond echter niet op de huidige plaats, maar wel aan de overkant van de aardeweg.
Op de kaart van 1723 van Jan Van Acoleyn staat het aangegeven als een “pachthof en speelhuys met vijver en wallen” (zie onderaan).

Op een andere kaart, uit 1785, is de toen pasgebouwde huidige boerderij reeds te zien.
Van het oude Steynemolen bleef enkel nog een buitengoed over : “het Speelgoed van den heere Spangen”. De resten daarvan werden afgebroken in 1928. (afbeelding onderaan)

Steynemolen heeft een lange geschiedenis.
Misschien is daar zelfs de oudste nederzetting van Leest te zoeken.
De Kapellebaan maakte immers deel uit van de vroegere Romeinse heirbaan die Utrecht verbond met Bavay in Noord-Frankrijk en die liep over Breda, Mechelen, Merchtem, Asse...
Diverse opgravingen aldaar versterken deze stelling. In 1939 door de Mechelaar J. Uytterhoeven en in 1983 en 84 door de Archeologische Vereniging Oud- Mechelen.
“Aan de heer J. Uytterhoeven uit Mechelen was een overlevering bekend over een “kasteel” dat verzonken lag in een weide te Leest, daar waar de huidige steenweg Hombeek-Kapellen onder de spoorbaan doorloopt. In de volksmond heette het dat dit kasteel in de grond verzonken was als een straf van God omdat de kasteelheer zwart goed zou hebben gekocht.
Bij ondervraging van de mensen aldaar, bleek dat het vertelsel van het “verzonken kasteel” nog door sommigen gekend was, doch ook een andere versie werd vernomen :er zou aldaar een villa gestaan hebben en de bewoner dezer villa kon geen voet verzetten zonder dat de maalder van de Steinemolen (een 200 meter daarvandaan) zijn bewegingen had afgeloerd. De villaheer werd deze toestand te sterk : hij brak de villa af en daar liggen nu nog de stenen “rond te rijden” “. (J.D.D. in DB 1957)

Op 60 cm diepte vond amateur archeoloog J. Uytterhoeven in een tarweveld aan Steynemolen de vloer van een Romeinse woning. Hij veronderstelde dat het om een “mutatio”, een wisselplaats voor paarden en muilezels, ging. De gedachte aan een “mutattio” steunde hij op de aanwezigheid van een heirbaan, het vinden van tal van kleine hoefijzers bij het graven van een vijver in de onmiddellijke omgeving en de afwezigheid van weeldetekens in het gevondene.
Latere opgravingen gedaan door de archeologische vereniging “Oud Mechelen” in 1983 en 84, herriepen deze veronderstelling. Deze vereniging kwam tot de vaststelling dat J. Uytterhoeven op een graanschuur was gestoten.
Naast deze schuur werd de opgraving van de eigenlijke bewoning aangevat en kwamen er brokstukken te voorschijn van diverse muurschilderingen, alsook fragmenten van hypocausttegels (verwarmingsinstallatie) en honderden scherven van imbrex en tegula (dakpannen) wat wees op een woning van weelderige herkomst, een villa.
Grondpeilingen wezen op het bestaan van verschillende gebouwen in de onmiddellijke omgeving. Uit de fundering aan de zijkant van het gebouw bleek dat de villa zelfs een badplaats bezat en in een waterput werden vele voorwerpen, daterend van de derde eeuw na Chr., teruggevonden. Het badgebouw dat te Leest werd blootgelegd was in twee verdeeld : een koud- en een warmwaterbad. Uit dit alles concludeerden de archeologen dat deze Romeinse villa destijds werd bewoond door een belangrijke familie.
De opgravingen wezen ook uit dat er ooit een felle brand op de hoeve plaatshad.
De villa werd bewoond tijdens de 2de -3de eeuw en verdween naar alle waarschijnlijkheid in de Middeleeuwen.
Tijdens deze opgravingswerken werden er ook resten teruggevonden van een houtbouw daterend uit de 1ste eeuw. Het belangrijkste was hierbij de vondst van een zeer goed bewaard gebleven waterput. Ook heel wat gebruiksvoorwerpen werden gevonden : aardewerk, groen vensterglas en het belangrijkste (door de zeldzaamheid) was een deel (beenstuk) van een Romeinse sandaal.

Vervolgt.

Foto’s, afbeeldingen :
-Fragment uit het 8ste Kaartboek van Jan Van Acoleyn uit 1723.
Boven : de huidige Kapellebaan lopende van Mechelen naar Kapelle-op-den-Bos, met de bocht die de baan maakt aan Steynemolen. De spoorweg staat er natuurlijk nog niet op.
Zoals men zien kan, was het “speelgoed” met de hoeve toen volledig omwald en lag het ongeveer op de plaats waar later de familie Frans Slachmuylders woonde, aan de overzijde dus van de kleine Kapellebaan (de aardeweg lopende van de steenweg naar de Biest).
Later werd met potlood op de kaart “Kasteel van Spangen” bijgeschreven.

- Steynemolen in 1785 naar een figuratieve kaart van Bodumont.
Hier ziet men de Capellebaan onderaan, met de windmolen op grondgebied Hombeek.
Rechts van de veldweg “Capellebaan” het Speelgoed of kasteeltje behorende aan Van Spangen. De vroegere boerderij en de wallen zijn verdwenen. Aan de overkant van de aardeweg staat thans de nieuwe hoeve, gebouwd in 1881 (het woonhuis had kennelijk oorspronkelijk een andere gevel).
Deze boerderij behoorde toen waarschijnlijk eveneens aan Van Spangen maar werd uitgebaat door Guilliam Keyenberg.

- Steynemolen rond 1850 volgens de kadasterkaart van Popp.
Onderaan de Capellebaan met de IJzerenweg en de windmolen op Hombeek. Het kasteeltje is verdwenen. Het werd afgebroken in 1825. Links van de aardeweg Capellebaan, de boerderij met de huidige gebouwen. Rechts van deze veldweg ziet men het wagenhuis van de boerderij (onder nr. 185a), dat er gezet werd kort na de hoeve. Dit wagenhuis werd later als woonhuis gerestaureerd door Vic Casteels die het kocht van weduwnaar Ceuppens. Het werd door dezze laatste als woonst gebruikt.

-De boerderij van Steinemolen, tekeningen van de Kapellenaar Jacqui Van Laer.

23-12-2016 om 14:15 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg : In de spotlights - Hugo Lauwens

BASKET VEVOC

Omdat de statuten van Vevoc enkel oud-chiroleden van Leest toelieten werd er in 1983 beslist om een ledenwerving te organiseren. Zaal ‘Forum’ in Hombeek, de oefenzaal van den basket, liep vol met potentiële liefhebbers.
Er werd een gelegenheidswedstrijd gespeeld met 20 spelers, een normale match wordt betwist met 5 tegen 5, en niet iedereen was voorzien van gepaste kledij.
Hilarisch toen Jef Verbeeck uit de Winkelstraat de hele match op zijn sloefen speelde.
Willy Van Linden kwam nadien zelfs wekelijks trainen op zijn Zweedse klompen…
Er waren vele gegadigden die nog een tijdlang bij BBC-Vevoc bleven trainen. Bert Schillemans, Wim Dons, Erwin Van Nobelen, Robert Van Steenwinkel en Rudy Goyvaerts (de dokter van Leest-Dorp) kwamen het team versterken, vele anderen lieten na een tijdje verstek gaan. BBC Vevoc speelde in de competitie van de Antwerpse Vriendenclubs. Het ontstaan werd bezegeld op het zolderkamertje van ‘De Drij Gapers’.
Onder impuls van Eddy Moortgat begon de ploeg met veel ambitie en groeide dra uit tot een begrip in de Antwerpse basketregio.
Het bestuur bestond uit Voorzitter Kris De Laet, Ere-Voorzitter Louis Vloebergh, Secretaris Hugo Lauwens, Manager Mille Peeters, Penningmeester Vera Lauwers en leden Eddy Moortgat, Chris Van den Bergh, Vera Ceuppens en Danny Polfliet.
Financieel was de club afhankelijk van Vevoc maar werd ook gesponsord door Karin De Laet, exploitante van café ‘De Drij Gapers’. Vaste stek in de ploeg hadden o.a. de Leestenaars Jurgen en Hans De Laet, Luc Peeters, Danny Polfliet, Erwin Van Nobelen, Hugo Lauwens en Luc Nuytkens.
Eddy Moortgat werd speler/coach.
Later werden de statuten aangepast en kreeg den basket versterking uit Mechelen en Blaasveld.
Patrick Sleeckx (‘de Slekke’) was iedere match goed voor minstens 30 punten. Jo en Koen De Mulder en Frank en Eric Boeckx werden de andere ‘Amerikanen’.

LEGERDIENST

Hugo vervulde zijn legerdienst in Peutie.
Zowel de datum van zijn oproeping, september 1981, als de locatie waar hij diende, had hij te danken aan aalmoezenier George Herregods. De aalmoezenier toonde hem een lijst met kazernes en Hugo had maar uit te kiezen.
Peutie was niet ver van Leest en hij kon zijn lief niet missen, dus… Hugo werd tewerkgesteld in de keuken en George had er voor gezorgd dat hij KROO (kandidaat reserve onderofficier) werd.
De nieuwbakken sergeant kreeg meteen de verantwoordelijkheid voor de avondbanketten.
De Leestse afdeling van Milac, met de aalmoezenier als organisator, waren er meerdere keren te gast en die Leestenaars werden met de nodige egards behandeld. Op een cognacje meer of minder werd er toen niet gekeken…
Door de aalmoezenier mocht Hugo koken op de basis van het Belgisch leger in Corsica. Daar was toen ook prins Philip, de latere koning genoot er een opleiding tot piloot.

Het traject Leest-Peutie legde hij dagelijks per fiets af. Hard labeur in die eerste dagen maar oefening baart kunst.
Een andere gekazerneerde in Peutie was toen streekgenoot en wielrenner Patrick Verschueren, een zoon van fietsenwinkel René Verschueren uit de Bankstraat in Hombeek. Patrick reed voor Johan Museeuw en hij was snel, trainde elke dag en zat in de nationale selectie van de Landmacht.
Door zijn dagelijkse rit naar Peutie was Hugo’s conditie intussen zo toegenomen dat hij Patrick bijna kon volgen en dat met een fiets zonder versnellingen…
Zijn recordtijd van Peutie naar Leest bedroeg 28 minuten…

“De Band”, het maandblad van ‘Milac-Leest’, publiceerde in het nummer van augustus ’82 volgende schertsende brief van Hugo :

Waarom is het leger genietbaar ?

Na een negentien jaar schoolgaande jeugd kwam dan eindelijk de trip die ik van de Belgische staat gewonnen had, namelijk 10 maanden A.B.L.
Ik had 1 maand tijd om alles in orde te brengen.
Gauw kleren kopen, even naar de kapper gaan, een beetje geld wisselen, mijn fotoapparatuur laten nakijken en met pak en zak beladen stapte ik de trein op, richting Ekeren-Hoogboom.
Het onthaal was enorm.
We kregen daar ontspanningskledij en alles wat erbij hoort.
Alles was kaki, waarschijnlijk omdat we dan gecamoufleerd zouden zijn wanneer we op safari-tocht moesten gaan en zodoende onze prooien niet zouden opschrikken.
Ook werden er verschillende sport- en speldagen georganiseerd.
Zeer interessant natuurlijk. Een hotel met zoveel verschillende ontspanningsmogelijkheden, dat had ik nooit van deze reis verwacht. Spijtig dat er geen telefoon op de kamer was, maar teveel van het goede is ook niet goed.

Na een maand verblijf in Hoogboom trokken we verder met een hele bende toeristen naar het volgende logement waar we met speciaal ingelegde bussen naartoe gevoerd werden.
Turnhout was de stad die we 1 maand mochten bezichtigen. En ook hier was het onthaal fantastisch.
We kregen ongeveer dezelfde ontspanning hier, alleen was er ook een snelcursus koken die erbij kwam, waarschijnlijk om bij eventuele expedities naar vreemde oorden ons potje zelf te kunnen klaar stomen.
De wandelingen waren hier niet meer zo talrijk dus had ik meer tijd om eens te kunnen rusten en contacten te leggen met andere vakantiegangers.
Het eten was hier zeer verzorgd, maar spijtig, wééral geen telefoon op de kamer.
Na dit rustige maandje vertrok de bus weeral met ons naar het volgende hotel “Peutie”.
Hier was het zeer modern en rustig gelegen met goede verbindingen naar de hoofdstad en mits een vijftig frank opleggen per dag, was er ook de mogelijkheid om een kamer met uitzicht op de autosnelweg te krijgen.
In Peutie bleef m’n inspanning beperkt.
Het was een rustkuur die aan te raden is bij hartlijders. En om mijn rust te onderbreken doorliep ik af en toe de snelcursus die ik in Turnhout gekregen had.
Ook hier wéér geen telefoon op de kamer, maar die had ik niet nodig aangezien ik mijn boodschapjes schriftelijk kon regelen.
Om deze hele trip af te sluiten kreeg ik 14 volle, zonnige, warme, aangename dagen Corsica bovenop. Waarschijnlijk omdat ik niet gereclameerd had op die telefoon, want ik was ook de enige van heel de bende toeristen die ze al negen maanden vergezeld hadden.
In Solenzara, het kamp, waren alle mogelijkheden om me te amuseren. Van diepzeeduiken tot aquaplanning en van pedallovaren tot waterski of speedboot varen.
Ook de georganiseerde wandeltochten waren van de partij, maar dan met dit verschil dat deze echt toeristisch waren uitgestippeld en de andere wandelingen om te wandelen.
Ook hier hernam ik af en toe mijn snelcursus koken.
Dat was nodig want ik was praktisch de enige die die cursus gekregen had en zo kon ik voor de lege magen zorgen die m’n collega’s opliepen tijdens hun zwempartijtjes.
De dagen waren hier geteld en het vliegtuig maakte zijn motoren al warm.
Terug in Peutie aangekomen ging ik naar de hotelmeester en zei dat ik dringend een telefoon wou op de kamer, en die man werd zo kwaad dat ik op slag naar huis moest gaan.
En zo is mijn gewonnen reis “10 maanden A.B.L.” verlopen.
Eigenlijk wel spijtig dat ze al om zijn.

Hugo is nu Opi van Sieme en Moona Liya, wekelijks staat hij wel een keer aan de schoolpoort om zijn schelmen af te halen na een dagje kleuterklas.
Ook zijn ouders in de Kouter bezoekt hij nog regelmatig en met zijn vrienden in Leest blijft hij in contact via Facebook.
Zo blijft hij verbonden met het dorp van zijn jeugd.

Foto’s :
-Chiroleden op bivak – Zutendaal 1972 : boven van l. naar r. : leider Frans De Decker, Marc Keulemans, Eddy De Smet, Lieven Hellemans, Bart Lauwens, Hugo Lauwens, Marc De Prins, Frank De Prins, Joost Duysburgh en leider Jan Van den Heuvel.
Onder : Franky Lauwens, Stef De Laet, Ludwig D’Hollander, Walter Fierens, Jef Lamberts, Rik Verschueren en Willy Gobien.

-De Sloebers en de Prutskes met hun leiding in 1982.
Van l. naar r. : Hildegarde D’Hollander, Renhilde Robijns, Christel Keulemans, Luc Peeters en Hugo Lauwens.

-Vevoc basketploeg. Boven van links naar rechts : Hugo Lauwens, Frank Boeckx, Jo De Mulder en Luc Peeters.
Onder : Eric Boeckx, Danny Polfliet en Hans De Laet.

-Een basketploeg van Vevoc. Boven van links naar rechts : Hugo Lauwens, Frank Boeckx, Jo De Mulder, Luc Peeters en Eric Broeckx. Onder : Hans De Laet, Danny Polfliet en Erwin Van Nobelen.

-Opi Hugo met zijn oogappels Sieme en Moona Liya.

In de wijzigingen/aanvullingen die hierna volgen komen nog veel soldatenbrieven aan de beurt. Brieven die de miliciens uit Leest naar de periodiek van Milac “De Band” geschreven hebben.

08-12-2016 om 08:15 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg : In de spotlights - Hugo Lauwens

Reeds van zijn 16de speelde Hugo volleybal bij Vevoc ook al was hij nog lid van de Chiro.
Vevoc Volley speelde in de KWB - Falos competitie.
Er waren 3 ploegen actief :

-Vevoc A waren de mannen met de meeste ambitie met spelers als Jan Van den Heuvel, Geert de Gryse, Paul Lefever, Jan de Decker, Frans de Decker, Eddy Moortgat, Polle Cleymans, Toine Solie , …

-De B ploeg bestond voornamelijk uit echte KWB-ers zoals Fons Huysmans, Jan Thirry, Theo Van Moer, Maurits De Gryse, Jan Voet, Marcel Van Medegael, Fikke Smets, Franske Lauwers…

-De C ploeg was meestal samengesteld met de meest avontuurlijken. Hugo was er daar eentje van, samen met o.a. Jurgen De Laet, Herman Van De Poel, Stef De Laet, Hedwig De Decker, Roland De Laet, Maurits Vets, Hans De Laet,…en als er een gebrek aan spelers was kwam de populaire cafébaas Fikke De Maeyer de ploeg versterken.

Een opmerkelijk tegenstrever van de ploeg was het volleyteam van de gevangenis van Mechelen. Alle uitwedstrijden van die ploeg werden op de Liersesteenweg gespeeld, en gek genoeg, steeds stond de ploeg uit Leest tegenover andere tegenspelers…

Voetballen bij Vevoc deed hij maar enkele keren, maar hij houdt er leuke herinneringen aan over.
Veel medespelers is hij vergeten, maar dikwijls was de ploeg bemand met de helft van de familie Lefever, Rudi Van Hoof, Frans Lamberts, Frans Spoelders( + ), de Lucien “ Lusse” Andries, Piere Van Praet, Jean Van Praet, Rikske Muyshondt, Julleke Selleslagh, en nog vele anderen…

Hugo houdt van alle genres van muziek, maar Pink Floyd heeft toch zijn hart gestolen. Hij ging naar vele concerten, meestal met zijn neef Hedwig De Decker. Rijsel, Rotterdam, Parijs…maar het grootste evenement was het concert in Berlijn.
" The Wall " werd in 1990 gespeeld in de nabijheid van Potsdammerplatz voor een uitzinnige menigte van 350.000 mensen. In 1989 had Roger Waters van Pink Floyd in een interview gezegd dat hij “The Wall” alleen nog een keer zou opvoeren als de Berlijnse muur viel. Toen dat totaal onverwacht een paar maanden later gebeurde kon hij niet anders dan zijn belofte nakomen.
Het concert werd bovendien live uitgezonden in 52 landen voor honderden miljoenen mensen. Hugo stond tussen die 350.000. Heavy, maar alles is vreedzaam verlopen en dat concert zal voor altijd een onvergetelijke herinnering blijven in zijn mentale dagboek.

Over de ontstaansgeschiedenis van Hoera, van Basket-Vevoc en over zijn ervaringen in het leger laten wij hem zelf aan het woord :

HOERA, de voorloper van BEEB.

Tijdens het kampvuur van het chiro- bivak te Neerpelt, eind jaren ’70, speelden drie leden een beetje muziek om het geheel op te fleuren. Daar is een muzikale vonk ontsproten en de kiem van een rockbandje gegroeid.
Stuwende kracht en mentor van het groepje was Erwin Van Nobelen, de latere voorzitter van Vevoc, hij speelde gitaar.
Hugo Lauwens speelde ook gitaar en orgel en werd zanger.
Bart Lauwens werd de drummer.
Tijdens hun eerste repetitie in de chirolokalen werd nagedacht over een groepsnaam. Deze was vlug beslist toen iemand spontaan uitriep: “HOERA , we zijn een band”.

De groep teerde vooral op de smartlap “M’n lieveling”, eigen werk van Erwin. Een heel melodieus liedje dat mits enige ondersteuning zelfs de hitlijsten zou kunnen halen.
Hoera nam deel aan Ontdek de Ster- wedstrijden met een gevarieerd oeuvre en won zelfs de Prijs van het Publiek tijdens de Leestse Volksfeesten, toen gepresenteerd door Jan Thijs.
De tango en “M’n lieveling” werden met zoveel bravoure gebracht dat de helft van het publiek op Hoera stemde. Enkel de prijs viel toen wat tegen, een haardroger was aan de mannen niet besteed.

Zoals in die tijd gebruikelijk was hadden ook de bandleden een bijnaam. Erwin was “De Smalle”, allusie op zijn figuur.
Hugo was “De Vennekes” omdat hij als kind zo genoemd werd door zijn familie. Bart was “Den Ted” naar zijn idool Ted Nugent.

Tijdens een knotsgekke repetitie werden er voor de vuist weg wat bluesnoten gespeeld en de Vennekes moest dringend plassen. Hij vond er niet beter op dan zijn ongemak te verwerken in de tekst. Hij zong : “Ik moet gaan pissen”, en voegde de daad bij het woord. De anderen speelden nietsvermoedend verder en toen de zanger terug kwam veranderde hij de zin in : “Ik z’n gaan pissen”. Algehele hilariteit en er werd een lang liedje van gemaakt met een passende tekst. Dit lied werd het uithangbord van Hoera.

Op free podia was de groep heel populair. Zalen liepen letterlijk vol in Klein-Brabant wanneer hun naam op de affiche stond. De specialiteit van Hoera was vooral de samenhang tussen muziek en cabaret. Het was lachen geblazen met de fratsen van den Ted en de reacties van de Smalle en de Vennekes.

Later werd uitgekeken naar een andere zanger omdat Hugo zich ging toeleggen op basgitaar en de combinatie zang/bas niet zag zitten. Korte tijd werd Jan Lambert uit Schelle leadzanger maar de afstand was er te veel aan. Zijn opvolger was een voor de hand liggende keuze. Paul “Polle” Van Roy was een goede vriend van de bandleden.

Op 28 mei 2005 speelden de muzikanten van “Hoera” hun laatste concert op het dorpsplein van Leest. Het optreden was tijdens het concept “Leest Zingt”. Hoera nam het eerste deel voor zijn rekening, het tweede deel was BEEB de grote act.
Hun optreden werd extra gekruid door een samenzang met Glenn Degendt, oud lid van de jongensband Get Ready en later nog uitbater van een café op “Leest Heide”.

BEEB is nog steeds actief.
De groepsleden zijn Bart Lauwens, Erwin Van Nobelen, Erwin Vloebergh en Bart Verlinden.
Hun repertoire bestaat uit rock, pop, blues, meezingers en levensliederen.
In 2014 bracht de groep het warme “Och was ik maar 2 panda’s – please hou van mij” uit. Een sneer naar het contrast in media-aandacht tussen asielzoekers en de komst van de Chinese panda’s in het dierenpark Pairi Daïza en een oproep voor een warmere samenleving.

Vervolgt.

Foto’s :
-Opbouw van het concertpodium voor “The Wall”.
-Aan de restanten van de Berlijnse muur.
-“De Smalle” (Erwin Van Nobelen) en “de Vennekens” (Hugo Lauwens) legden de basis voor “Hoera”, de voorloper van BEEB.
-“Hoera” in actie, van links naar rechts : “de Vennekens, Polle Van Roy, “de Smalle” en “den Ted”.
-Met Glenn Degendt van de jongensband “Get Ready”.

30-11-2016 om 00:00 geschreven door Marcel Van Hoof

In de spotlights : Hugo LAUWENS

Ontelbare keren heb ik voor deze Kronieken van Leest al beroep kunnen doen op Hugo Lauwens, de tweede zoon van Rik en Josephine.
Het was onder zijn impuls en met zijn hulp dat de “Schijnwerper op Rik en Josephine Lauwens-Polfliet” tot stand is gekomen.
Als medestichter van de Leestse muziekgroep “Hoera” de voorloper van “Beeb” en van de basketploeg van Vevoc.
Als oud-leider van de Chiro, actief lid van Vevoc…altijd stond hij klaar om zijn kennis en ervaringen te delen.
Hugo is zoals ik een uitgeweken Leestenaar met een gezonde fascinatie voor het dorp van zijn jeugd en steeds kon ik op hem rekenen als ik met vragen zat.
Bovendien beschikt hij over een goeie pen.
Voor mij redenen genoeg om hem voor het voetlicht te plaatsen.

Hugo Lauwens werd te Mechelen geboren op 31 maart 1962 en huwde op 10 december1983 Chris Van den Bergh die hem drie kinderen schonk :

-Jonas Lauwens, geboren te Leuven op 6 september 1986 en er twee dagen later overleden.

-Linne Lauwens, geboren te Bonheiden op 10 juni 1988.
Linne woont samen met Helmut Keustermans (°Merksem 12/12/1972). Zij hebben twee kinderen : Sieme Keustermans (°Bonheiden 12/9/2013) en Moona Liya Keustermans (°Bonheiden 2/4/2015).

-Ruud Lauwens, geboren te Bonheiden op 30 september 1991.

Het huwelijk van Hugo en Chris Van den Bergh liep uit op een scheiding en sinds het jaar 2000 is Hugo samenwonend met Breg Vanderheyden.
Het paar woont in Berchem / Antwerpen.

Hugo werd, evenals zijn vader, kok en was jarenlang werkzaam in de keukens van Paribas, Artesia, Dexia en Ikea.
Bij Paribas en Artesia werkte hij voornamelijk in het geklasseerde " Osterriethhuis " op de Meir in Antwerpen.
Daar kreeg hij als chef van de directiekeuken dikwijls te maken met indrukwekkende gasten.
De ganse Belgische diplomatieke top zat regelmatig aan tafel omdat zijn directeur, Leon Rochtus, naast bankier ook consul van Zuid - Afrika was.
Eind jaren ' 80 van vorige eeuw was Carlo De Benedetti, de man die de Generale bank op een illegale wijze wou overnemen, ook zijn gast. Deze wou zijn mislukking verwerken met een andere strategie, en wou Paribas een bod doen. Te zoute patatten deed wonderen, de deal ging niet door.
Doordat Baron Heylen Van Oirland, de eigenaar van de Rex-cinema op de De Keyzerlei een goede klant was van de Paribas, werden vele feestjes na een premiére bij Hugo besloten.
Zo was Urbanus, met zijn eerste film "Hector" bijvoorbeeld zo’n gast en Jean-Paul Belmondo, in ’t gezelschap van enkele Franse “beautés”, likt nu nog zijn vingers af…

Chiro Leest

Op zijn 5de werd Hugo lid van de Chiro, een jaar te vroeg, maar voor hem werd een uitzondering gemaakt.
Daar was Dirk Leemans zijn eerste leider.
Andere leiders dat jaar waren o.a. Walter Lefever, Guido Mollemans, Rikske Verschueren uit de Scheerstraat, Roger Gobien en Mark Leemans, de broer van Dirk.
Later werd hij er zelf leider. Eerst bij de aspiranten met Bart Lauwens en Jef Lamberts.
Daarna werd hij, samen met Joost Duysburgh, Paul Van Roy en Luc Peeters, verantwoordelijk voor de allerjongsten, de Sloebers.
Tijdens zijn leiderschap waren respectievelijk Jos Lamberts , Joost Duysburgh en zijn jeugdvriend Marc Keulemans hoofdleider.

Voor de Pater, “Mien”, Karel Van Aken had en heeft hij een enorme boon. Alles heeft zijn tijd vertelde hij, maar de Pater is heilig in Leest en meer dan wie ook verdient deze een standbeeld.
Deze hippe, moderne geestelijke, stuwende kracht voor de jeugd, onderging zijn populariteit heel sereen. Hij had waarlijk geen vijanden en werd terecht tot ereburger van Leest benoemd.

Vervolgt.

Foto’s :
-Hugo is een uitgeweken Leestenaar die nog steeds begaan is met het dorp van zijn jeugd.
-Als kok in de keuken van Dexia.
-Zijn vriendin Breg Vanderheyden in 2016.
-Zijn dochter Linne Lauwens in 2013 met zoontje Sieme.
-De Chef met zijn zoon Ruud.
-Zijn kleinzoon Sieme Keustermans.
-Kleindochtertje Moona Liya Keustermans.
-De Aspiranten van de Chiro van Leest in 1981.

26-11-2016 om 09:15 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg – Schijnwerpers op Rik en Josephine Lauwens-Polfliet.

Tot slot : RIK en JOSEPHINE.

Op dinsdag 16 juli 1957 traden Rik en Josephine te Leest in het huwelijk.
Uit hun nageslacht ontsproten tot dusver drie kinderen, zeven kleinkinderen en twee achterkleinkinderen :

-Willy Lauwens, geboren te Mechelen op 3 juli 1958 en gehuwd met Carina Vander Veken (°Mechelen 28 juli 1959).
Uit dit huwelijk : Floris Lauwens, geboren te Bonheiden op 15 augustus 1983.
Lina Lauwens, geboren te Bonheiden op 28 juni 1985.

-Hugo Lauwens, geboren te Mechelen op 31 maart 1962 en gehuwd in 1983 met Chris Van den Bergh (°Mortsel 17/2/1963) en echtgescheiden. Sinds 2000 samenwonend met Breg Vanderheyden (°Wilrijk 19 april 1977).
Uit het huwelijk met Chris Van den Bergh :
Jonas Lauwens, geboren te Leuven op 6 september 1986 en aldaar overleden op 8 september 1986.
Linne Lauwens, geboren te Bonheiden op 10 juni 1988.
Samenwonend met Helmut Keustermans (°Merksem 12 december 1972). Zij hebben twee kinderen : Sieme Keustermans, geboren te Bonheiden op 12 september 2013. Moona Lia Keustermans, geboren te Bonheiden op 2 april 2015.
Ruud Lauwens, geboren te Bonheiden op 30 september 1991.

-Maryse Lauwens, geboren te Mechelen op 15 juli 1966 en gehuwd met Bart Hellemans, later echtgescheiden.
Uit dit huwelijk :
Annelies Hellemans, geboren te Bonheiden op 1 september 1993. Maryse hertrouwde in 1997 met Tony Vandevelde (°Roeselare 17/2/1964).
Uit dit huwelijk :
Thomas Vandevelde, geboren te Bonheiden op 4 juni 1997.

Alhoewel ze niet door de reismicrobe aangetast waren hebben Rik en Josephine toch een stukje van de wereld gezien. Ze bezochten o.a. Rome, Monaco, Saint-Tropez en Tenerife. Verkenden Normandië, Noord-Italië en Oostenrijk en via de fanfare Nederland en Londen. Met de kinderen trokken ze vaak naar de Ardennen.
Zoon Hugo heeft nog warme herinneringen aan de vakanties in Burg-Reuland en Oberhausen in het Oostkanton. Dan was de familie in het gezelschap van Rik’s boezemvriend Bert Robijns en diens echtgenote Virginie De Wit.
Rik en Bert waren fervente vissers en menige forel uit de Our eindigde ’s avonds in de pan.

Op vrij jonge leeftijd kreeg moeder Marie De Prins de ziekte van Alzheimer, mogelijk zat de vroege dood van haar man daar voor iets tussen. Ze was te jong voor een bejaardentehuis en er moest opvang voorzien worden.
Toen hebben Rik en Josephine achteraan hun huis, bovenop de keuken, een studio gebouwd om Marie onderdak te geven. Ze nam er haar intrek samen met haar dochter Maria en wanneer deze laatste uit werken ging, werd moeder opgevangen door Josephine en haar gezin.
Een edele daad van Rik en Josephine.

Een hoogtepunt uit het leven van Rik en Josephine was de viering van hun 50-ste huwelijksverjaardag op 17 juli 2007.
Naast het klassieke feest met geschenken en gelukwensen van familie en vrienden hadden de kinderen voor een verrassing in regel gezorgd : de realisatie van een exceptionele en luisterrijke DVD van en voor de feestelingen.
Dit met de medewerking van de families Lauwens en Polfliet + Willy, Ruud, Thomas, Hugo, Mies, Floris, Tony, Carina, Breg, Linne, Lina en Annelies en een pak BV’s die elk een persoonlijke boodschap in petto hadden voor het gouden paar.
Onder hen : Pol Goossen,Vanya Wellens, Martine Jonckheere, Gerd De Ley, Marleen Merckx, Steph Goossens, Noureddine Farihi, Lea Cousin, Arnold Willems, Cary Goossens en Gaston Berghmans.
Het project was er gekomen met medewerking van de acteur-schrijver-dichter Gerd De Ley, een persoonlijke vriend van zoon Hugo, die de vedetten voor de camera haalde en Marco Vander Veken, een zoon van de broer van de vrouw van Willy Lauwens, die voor de montage verantwoordelijk was. De DVD is te bekijken op You Tube : https://www.youtube.com/watch?v=gpKQbfU9t1Y&feature=em-upload_owner

Op zijn 80ste doet Rik het wat kalmer aan.
Met de actieve muziek is hij al een tiental jaren gestopt en zijn dirigeerstok heeft hij doorgegeven in 2009.
In de zomer werkt hij wat in zijn tuin en in de winter is er de televisie.
Josephine en Rik kokkerellen nog steeds graag, al is het voor een geringer aantal personen dan vroeger. Hun eigen potje bereiden ze samen.
Ook genieten ze vaak van concerten van fanfares en koren in de regio.
Maandelijks vergezellen ze de P.W.C. (de Polfliet-Wandelclub), niet om mee te stappen, maar om na de wandeling een pintje te drinken en gezellig te keuvelen met de familie.

Rik en Josephine kunnen met fierheid terugblikken op hun rijk gevuld leven waarin ze zoveel hebben gegeven.
Wij hopen dat ze nog jaren van mekaar kunnen genieten en dat in de allerbeste gezondheid.

Foto’s :
-Rik en Josephine tijdens hun trouw.
-Maryse, Hugo en Willy Lauwens.
-Boezemvrienden Bart Robijns en Virginie De Wit.
-2007 : Rik en Josephine bezochten Monaco.
-Op hun 50ste huwelijksverjaardag.

Hierna : In de spotlights : Hugo Lauwens.

09-11-2016 om 09:27 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg – Schijnwerpers op Rik en Josephine Lauwens-Polfliet.

Josephine : huismoeder en naaister

De lagere school volgde Josephine in Lembeek . Na het zevende studiejaar besliste de directie om er een extra achtste aan toe te voegen en de veertienjarige meisjes kregen een jaar lang snit en naad.
Eigenlijk stonden deze naailessen in het teken van de heropleving na de oorlog. De leerlingen leerden kleren maken voor de gezinsleden thuis.
In 1946 werd de jongste zus Renilde geboren en moeder Marie besliste dat Josephine moest participeren in het huishouden. Elf kinderen alleen verzorgen was teveel voor de moeder.
Wel mocht Josephine een halve dag per week naar de grote school in Halle om verder te leren naaien. Daar leerde ze mooiere dingen maken, ook weer in het teken van het gezin.
Zo maakte ze er onder andere kinderkleedjes in zijde voor Renilde die volgens de nonnetjes zo gaaf waren dat ze tentoongesteld werden. Later mocht ze toch nog verder studeren, ditmaal in het Franstalige Tubize. Daar werd er gespecialiseerd, patronen gemaakt en met delicate stoffen gewerkt.
De zussen werden allen door haar gekleed.
Zo maakte ze onder andere een mooie “Loden“ voor zus Maria en de communiekleedjes voor zus Hilda.
Destijds liep de communieviering over twee dagen en Josephine had voor haar zus twee totaal verschillende ensembles ontworpen.
De eerste dag in de stoet was Hilda getooid in een ‘Robe Jezus’, een kleedje met plooien en voor de tweede dag had Josephine haar in een klassiek communiekleedje uitgedost.
Een prestatie op zulke jonge leeftijd.
Na de schoolperiode was Josephine een tijdlang werkzaam in twee Brusselse etablissementen : een semiconfectie bedrijf en een artistiek artisanaal atelier.

Terug in Leest en na haar huwelijk werd ze, zoals de meeste vrouwen van haar generatie, huisvrouw.
De man was de kostwinner en de vrouw was verantwoordelijk voor de werkzaamheden in het huishouden zoals dat ging in die tijd.
In het bevolkingsregister wordt een huisvrouw nog steeds ten onrechte als iemand “zonder beroep” aangeduid maar het takenpakket was en is niet min : boodschappen doen, eten koken, huis schoonhouden, wassen, plassen, strijken, de kinderen opvangen…
Door haar ervaringen in Lembeek had ze echter een streepje voor en naast haar huishoudelijke taken kon ze nu en dan een handje toesteken in het atelier van haar buurvrouw Josephine Peeters, de echtgenote van Cé Van Steenwinkel.
Destijds deden de meeste Leestse dames voor hun mooiste kledij beroep op de plaatselijke naaister en de mannen gingen naar de kleermaker.
Josephine heeft ook nog meegewerkt aan de kostumering van theatervoorstellingen van het Mechels Miniatuur Theater.

Kokkin

Josephine is ook een uitstekende kokkin.
Vanaf eind 1960 en het grootste deel van de jaren ’70 maakte ze deel uit van het befaamde kookteam van Pelagieke Verschueren dat in die tijd de meeste festiviteiten in de streek van banketten voorzag.
Dat was toen waarschijnlijk een gat in de markt want nadat Pelagieke met haar catering gestopt was, betekende dit meteen de start voor twee andere kookteams, waarvan de meeste leden uit de initiële ploeg kwamen.
Leonore Mees, Yvonne Van Hoof, Rozalieke Hermans en Jef Vloeberghen namen feesten aan en zo ook Josephine samen met José Keulemans en Roza Verlinden.
Later begon Josephine met de hulp van haar echtgenoot voor eigen rekening te koken. Meestal op communies en trouwerijen.
Sommige huwelijksfeesten telden meer dan 200 genodigden, dan werden bevriende koppels en familieleden ingeschakeld.
Samen met vele vrijwilligers verzorgden ze ook de eetdagen van de fanfare St.-Cecilia, de Vrije Basisschool en de KGB, de plaatselijke vereniging voor gehandicapten.
Tijdens de Ceciliadagen was er ook een gelegenheidsrestaurant waarin zij een belangrijke rol speelden. Voor de fanfare werkten zij uiteraard altijd pro deo.
Hun activiteiten bleven niet beperkt tot Leest en omgeving, hun faam deinde uit tot in het Pajottenland, Oost-Vlaanderen en de Kempen waar ze vele feesten opluisterden met hun kookkunsten.
Het gezin was vrij professioneel uitgerust.
Potten en pannen werden steevast vervoerd in hun kleine Volkswagen “Derby”, waarin voor de gasflessen een eigen ruimte voorzien was. Soms was die wagen zo volgestouwd dat de passagiers nog allerlei vaatwerk op hun schoot moesten nemen…
Ruim 35 jaar lang zou Josephine de koksmuts dragen.

Josephine als entertainer

Josephine liet zich ook niet pramen als er leute diende gemaakt te worden.
Op carnavalbals, op teer- en ledenfeesten van de fanfare en de KBG was ze een graag geziene gaste.
Haar act met de kip was legendarisch.
In het fanfareblad “Toeters & Trompetten” verscheen een verslag van Maggy De Borger over de Teerfeesten van ’93 en over het optreden van Josephine noteerde ze het volgende :
“Niet de special act, maar een internationale act stond eveneens op het programma. Een aankondiging had clown Josephine niet nodig. Vlot (??) in drie (vier) talen kondigde ze zichzelf aan : ‘Vandaag, enig in deze zaal, nog nooit gebeurd in België, het buitenland dat weet ik niet juist, maar hier in zaal St.-Cecilia voor het eerst de act van de slapende kip.
Mesdames et messieurs, aujourd’hui ici dans la salle St.-Cecilia, la grande act de voir la poule fricassé dormant.
Damen und Herren, heute sullen sie sehen in diese Sahle, für die erste mahle, achter die krieche von Adolf und seine Freunde, die act von die schlafende kippe, achter schlaf sacht mein kindje schlaf sacht.
Ladies and Gentlemen, yes, yes today, yes,…(en de opstoker liet het afweten) Het was iets van de greatest Albert Hall en een soort chicken soep.’ We verstonden het toch allemaal.
En daar was ze dan, een echte kouterse kip. Alle dagen een eike, een spiegeleike, een pierre-oog, ma ze leit er. Na een paar goocheltrukken, gezwier en gezang was de kip haar bewustzijn verloren en daar lag ze dan…”

Ook op familiefeesten scoorde Josephine met de hypnose van haar kip. Het beest raakte snel in trance maar het was vooral de dolkomische manier waarop ze de act bracht die voor hilariteit zorgde.

Vervolgt.

Foto’s :
-Het kookteam van Pelagieke Verschueren in 1974.
Van links naar rechts : Leonore Mees, Josephine Polfliet, Pelagie Verschueren, José Keulemans, Delphine Campion en Roza Verlinden.
-Josephine samen met enkele andere helpsters op een evenement van de Koninklijke Fanfare Sint Cecilia Leest.
-Rik en Josephine op één van de feesten die zij culinair verzorgden. Deze foto was een gift van een erkentelijke klant. “Met dank voor het lekkere festijn” stond er achteraan genoteerd.
-Josephine en haar kip.

28-10-2016 om 08:59 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg – Schijnwerpers op Rik en Josephine Lauwens-Polfliet.

De stunt van “Peit Klet”, Coletha Van Praet,

de grootmoeder van Josephine Polfliet.

De Sussen en de Blekken in Leest, thans folklore, maar tot het jaar 1964 van voorgaande eeuw, bij het uiteenvallen van de Sussen, steevast verwikkeld in een vinnige dorpsstrijd.
Althans bij elke gemeenteraadsverkiezing.
Tot maanden ervoor en maanden erna stonden de grootste fanatici als kat en hond tegenover elkaar.
In het dagelijkse leven en buiten de verkiezingsstrijd waren de menselijke relaties tussen de modale Blek en Sus normaal en goed. Men had elkaar nodig en bood hulp waar nodig ook bij de andersgezinden.
Toen de fanfare “St. Cecilia” in 1899 werd gesticht, een jaar na de oprichting van “Arbeid Adelt” was dit het resultaat van de politieke emancipatie die enkele jaren voor de eeuwwisseling was opgetreden. Zo kwam er een oppositie te Leest en meteen twee dorpspartijen, in de volksmond “Sussen” (Arbeid Adelt) en “Blekken” (St. Cecilia), die mekaar om beurten het burgemeestersambt zouden betwistten.

De gemeenteraadsverkiezingen van 1952 waren bikkelhard. “Sussen” en “Blekken” spaarden niets of niemand in hun verkiezingspamfletten.
Op zondag 12 oktober, de dag van de verkiezingen, zou Coletha (“Peit Klet”) Van Praet, de grootmoeder van Josephine Polfiet, geschiedenis schrijven.
Een van de grote twistpunten tussen de partijen was de herstelling van het dak van de kerk geweest. De pastoor, toen Z.E.H. Coosemans, had zich moeten uitsloven en smeken om het dak hersteld te krijgen. Eerst wou de Kerkfabriek van Leest tussenkomen voor 75.000 frank. Uiteindelijk kwam de Kerkfabriek niet meer tussen in de kosten en moest de gemeente opdraaien voor het totale bedrag. De pastoor kon het vermoedelijk niet langer verdragen dat de Blekken nu rondbazuinden dat zij prima hadden gezorgd voor de herstelling van het dak van de kerk.
In de vroegmis tijdens de preek vloog hij uit naar de kandidaten van de lijst St.-Cecilia en hij noemde de kandidaten van de “Ware Leestenaar” (Noot : onder die naam verschenen de verkiezingsfolders van de Blekken) in de mis van 06u30 in zijn preek “ware leugenaars”. Georgette Daelemans uit de Alemstraat, een kleindochter van “Peit Klet”, was daar getuige van en vertelde het door aan haar grootmoeder die toevallig de nacht doorgebracht had in de beenhouwerij van haar zoon Ferdinand “Nante” De Prins.
Nante stond overigens op de 6de plaats van de Blekkenlijst.
Helemaal opgeladen begaf “Peit Klet” zich naar de mis van 8 uur en toen de stoelen naar de preekstoel gedraaid waren en de pastoor zijn preek begon stond ze op en sprak de legendarische woorden : “Mijnheer pastoor, wij zijn zowel christelijke mensen als gij, misschien nog christelijker.”
In die tijd waren de meeste Leestenaars trouwe kerkgangers en de uitspraak van de pastoor was niet in goede aarde gevallen bij de Blekken. De mannen hadden, bleek van woede, hun kwaadheid zitten te verbijten, maar waren als versteend blijven zitten.
De pastoor reageerde verbouwereerd na de interventie van Coletha en er ontstond chaos in de kerk.
Er werd geroepen, geprotesteerd en in de handen geklapt.
De hele aanhang van de Blekken deed mee.
De Sussen daarentegen waren het met de pastoor eens en er ontstond een echt tumult.
Onderpastoor De Decker verwijderde zelfs enkele personen uit de kerk. Pastoor Coosemans zag in dat hij de situatie niet meer de baas kon, stopte zijn preek en zette de mis verder.
Een groot aantal Blekken verliet uit protest de kerk maar Peit Klet bleef en toen de communie werd uitgereikt raadde haar zoon Frans haar aan om niet te gaan. “Wat, ik niet te communie gaan ? We zullen eens zien !” foeterde ze en kleindochter Alida die naast haar zat in de kerk vertelde later : “ons Peit had de gewoonte als eerste naar voor te gaan en ze vertrok, met haar gat achteruit naar de communiebank en ze heeft de communie gekregen.”

De Blekken die de kerk verlaten hadden togen niet onmiddellijk huiswaarts maar verwittigden hun medestanders.
Velen onder hen gingen de volgende missen bijwonen en naar verluidt hadden er heel wat aardappelen op zak gestoken met de bedoeling deze naar de preekstoel te gooien indien de pastoor opnieuw partij zou kiezen.
Pastoor Coosemans hield zich echter verder op de vlakte en na de hoogmis ging ook hij zijn stem uitbrengen.
Heel wat Blekken stonden hem op te wachten bij zijn tocht naar het gemeentehuis waar de verkiezing werd georganiseerd en sommigen hoonden en beschimpten hem.
Van dan af werd hij door de Blekken beschouwd als een Sus.

Na de verkiezingen is hij zijn verontschuldigingen gaan aanbieden bij de kopmannen van de Blekken.
Hij verklaarde dat hij zich het hoofd op hol had laten brengen door de pamfletten van de Sussen en dat hij het niet zag zitten dat er ooit “socialisten” in het Leestse gemeentebestuur zouden zetelen.
Later heeft hij zich niet meer gemengd in de dorpspolitieke strijd.

Na afloop van deze verkiezingen waren er bij de Sussen mandatarissen die vonden dat sommige van hun kopmannen te ver waren gegaan. Ze stelden dat ze met een gematigde campagne meer zetels zouden gehaald hebben.
De tegenstellingen bij de Sussen groeiden en dit resulteerde in twee lijsten van Sussen in 1958 met het gevolg dat de Blekken zeven van de negen zetels zouden binnenhalen.
Na de verkiezingen van 1952 bedankte de fanfarevoorzitter en burgemeester Pieter De Prins de kiezers. In de bedankingsbrief werd aangekondigd dat het gemeentebestuur open stond voor de voorstellen van alle Leestenaars.
Ook de Blekken hadden hun les geleerd uit het voorval in de kerk.
Ze wilden in de toekomst dergelijke toestanden vermijden. Daarom werden de fanfareleden vanaf dat jaar op het ledenfeest duidelijk voorgelicht. In zijn jaarlijkse toespraak op het teerfeest gaf secretaris Lauwers aan wat het bestuur gerealiseerd had en wat er voor de toekomst was gepland.
Vanaf dat moment werden voorgestelde werken aan de pastorij en aan de kerk niet meer op zo’n lange baan geschoven maar uitgevoerd volgens de financiële mogelijkheden van de gemeentekas.
De beide partijen hadden in 1952 geleerd dat het beter was dat iedereen best op zijn terrein bleef : de pastoor op het godsdienstige en de politici op het wereldlijke.

Voor Peit Klet was de zaak nog niet van de baan. Na de mis werd ze uitbundig gefeliciteerd, maar naargelang het avond werd was ze er toch niet gerust in. Wat zou ons Marie (Noot : haar dochter Maria De Prins) zeggen want die was ondertussen met de andere stemgerechtigden terug uit Lembeek.
Marie heeft niet veel gezegd en de Blekken wonnen de verkiezingen met zes tegen drie.
Zoals het toen de gewoonte was reed de winnaar van de verkiezingen met een wagen met buizen en begeleid door de fanfare, triomferend de gemeente rond.
Bij Peit Klet in de Alemstraat werd halt gehouden voor een dankbare serenade en de heldin kreeg van de fanfare een mooi kruisbeeld ten geschenke.
Daarmee was het verhaal niet afgelopen, er werd klacht tegen haar ingediend (volgens dochter Alida zou er een petitie tegen haar zijn opgestart) en Peit Klet was bang dat ze geëxcommuniceerd zou worden.
Toen is ze met haar dochter Marie naar het paleis van de bisschop in Mechelen getrokken. Ze kende de koster van Kapelle-op-den-Bos en die was verwant met Mgr. Everaert. Deze laatste was echter afwezig en zijn vervanger, Mgr. Schoenmaeckers, vroeg of zij het met hem ook kon doen. Hij wist duidelijk van de zaak en stelde haar gerust. Het is wel niet de gewoonte om te antwoorden op de preek van de pastoor, zei hij, maar zo erg was dat toch allemaal niet… (Samengevat uit de verslagen van Stan Gobien, Miel en Alida Pofliet)

Coletha Van Praet “Peit Klet”, grootmoeder van Josephine langs moederskant, was te Leest geboren op 21 juli 1882 en overleed er op 14 november 1961. Zij was gehuwd met Jan Baptist De Prins (°Leest 6/10/1876, +Leest 20/2/1947).

“Zij was een moeder, in de ware zin van het woord. Moeder zijn betekende voor haar, zich gans geven. De wijze waarop zij zich, gedurende haar toch reeds zo gevuld leven, heeft ten dienste gesteld van haar gezin, dwong de achting af van allen. Samen met haar reeds eerder ontslapen echtgenoot, is zij er in geslaagd haar gezin hoger op te voeren. En dit niet enkel op het louter stoffelijk vlak, ook op godsdienstig niveau wist zij als christene en moeder steeds een voorbeeld te zijn voor haar kinderen en verder nageslacht. Ondanks de gezegende ouderdom, die zij mocht bereiken, was zij steeds te vinden daar waar te helpen en te troosten viel. Haar gedachtenis zal voor allen, die haar kenden, steeds een steun zijn.”
(Mooie woorden uit haar gedachtenisprentje)

Vervolgt.

Foto’s :
-Coletha “Peit Klet” Van Praet, de heldin van de “Blekken”.
-Pastoor Coosemans die de “Blekken” tegen zich in het harnas had gejaagd.
-Alida Polfliet zat naast haar grootmoeder in de kerk toen die de pastoor van antwoord diende.

18-10-2016 om 10:27 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg – Schijnwerpers op Rik en Josephine Lauwens-Polfliet.

Familie POLFLIET

Enkele voorouders van Josephine in rechtstreekse lijn :

Petrus POLFLIET,overleden op 16/01/1878 te Bornem. Gehuwd met :
Maria Ludovica VAN LEEUW, dagloonster, geboren circa 1819.
Uit dit huwelijk :

Egidius Josephus/Felix POLFLIET, werkman aan den ijzeren weg, dagloner, landbouwer.
Geboren op 26/3/1862 te Bornem. Overleden op 10/09/1929 te Leest op 67-jarige leeftijd.
Woonde in 1896 op de Tisseltbaan.
Hij huwde op zijn 29ste (15/7/1891) te Leest met :
Maria Clementina DE MUYER, 22 jaar oud, bareelwachtster. Geboren op 24/06/1869. Zij overleed op 07/12/1896 te Leest op 27-jarige leeftijd. Ze was een dochter van Joannes Franciscus De Muyter, landbouwer en herbergier en van Maria Martha Diddens, landbouwster, herbergierster ‘In de Wijngaert’.
Egidius hertrouwde op 36-jarige leeftijd voor de kerk op 12/01/1899 te Hombeek met :
Anna Maria Josephina REYNIERS, 33 jaar oud. Zij was landbouwster en geboren te Hombeek op 31/07/1865. Zij overleed op 62-jarige leeftijd op 9/6/1928.
Kinderen uit zijn eerste huwelijk :
1.Felix Livinus (°Leest 19/3/1892,+Leest 25/11/1972), gehuwd met Maria Philomena Hooghe.
2.Ludovicus Franciscus (°Leest 13/03/1894,+Mechelen 7/4/1988), gehuwd met Maria Leonia Campion.
3.Josephus Alphonsus (°Leest 7/1/1896).
Kinderen uit zijn tweede huwelijk :
4.Maria Ludovica (°Leest 8/10/1899,+Mechelen 14/6/1932), gehuwd met Isidorus Piscador.
5.Alphonsus Josephus, gedoopt te Leest op 10/7/1901.
6.Carolus Edmundus, zie hierna.
7.Joannes Josephus (°Leest 6/10/1905). Gehuwd met Anna Maria Emmerechts.
8.Maria, gedoopt te Leest op 15/5/1910. Gehuwd met Carolus Ludovicus Achiles (Louis) Van Wauwe. Hij schoot in 1932 een bruinvis neer in de Zenne en stelde hem op tweede Paasdag tentoon op het dorpsplein.

Carolus Edmundus (Karel) POLFLIET, (°Leest 10/7/1903, +Brussel 28/1/1952).
Hij huwde op 25-jarige leeftijd (12/2/1929) te Leest met :
Maria Clementina DE PRINS, (°Kapelle-op-den-Bos 23/9/1905,+Duffel 26/11/1977).
Uit dit huwelijk :
-Miel, (°Kapelle-op-den-Bos 25/6/1929,+Mechelen 28/2/2013), gehuwd met Mariette Coeckelbergh (°Leest 12/7/1932, +12/6/1976) en na haar overlijden met Fernande Hamers.
-Josephine (°Kapelle-op-den-Bos 15/3/1931) gehuwd met Rik Lauwens.
-Fe, gehuwd met Maria De Prins.
-Maria, (°Mechelen 25/12/1933, +Mechelen 10/10/1984)
-Louis, (°Leest 27/5/1935, +Bonheiden 15/10/2000) gehuwd met Leontine Geens.
-Hilde Polfliet, gehuwd met Frans Lambrechts.
-Alfons, gehuwd met Maria Huysmans.
-Fernand, gehuwd met Rita Verheyden.
-Alida, (°Lembeek 9/2/1941) gehuwd (echtgescheiden) met Louis Nuytiens (+Sion Zwitserland 15/7/2009)
-Agnes, gehuwd met Vic Vanheerswynghels.
-Renilde, gehuwd met Staf Tuyaerts. Speelde bij “Rust Roest”, won in 1991 de televisiekwis op VTM “De Vraag van 1 miljoen” met als onderwerp Eddy Merckx.

Josephine POLFLIET

Josephine Polfliet werd op 15 maart 1931 thuis geboren als dochter van Karel (°Leest 10/7/1903, +Brussel Zuid 28/1/1952) en van Marie De Prins (°Kapelle-op-den-Bos 23/9/1905,+Duffel 26/11/1977), officieel op grondgebied Kapelle-op-den-Bos in de toenmalige Alemstraat, de straat van drie gemeenten : Leest, Kapelle-op-den-Bos en Tisselt.
Reeds voor de Tweede Wereldoorlog verhuisden haar ouders met het gezin naar Lembeek (bij Halle), op een paar honderd meter van Tubize, de taalgrens, en een paar honderd meter van de huidige brouwerij Boon. Vroeger was dit een fabriek die de statige naam “Les Fonderies De Blander” droeg.
Op hun zoektocht naar oud ijzer voor de aankoop van een echte voetbal, was de ijzersmederij voor de kinderen Polfliet de grootste sponsor.
Omwille van zijn werk, vader Polfliet werkte bij “den IJzerenweg”, diende hij zich tussen Brussel en Braine-le-Comte te vestigen.
Het gezin koos voor het laatste Vlaamstalige dorp waar de familie in een routehuis van de NMBS terecht kwam.
Volgens dochter Alida deden haar ouders, vooral moeder, weinig moeite om zich aan te passen en werd er streng op toegekeken dat de kinderen het met Frans doorspekte Lembeekse dialect niet eigen zouden maken. Boter aan de galg, zij werden echte Lembekenaren. Zo richtte zoon Miel (°Kapelle-op-den-Bos 25/6/1929,+Mechelen 28/2/2013) er, samen met enkele vrienden, de Chiro op.
De dochters werden er lid van de kajotsters en in het dorp kregen de Polflieten dra de bijnaam “de Ketjes” mee. Zij kwamen immers uit het verre Noorden, zoals de Brusselaars…
Voor de kinderen Polfliet was de omgeving een paradijs.
Ze hadden het rijk voor zich alleen.
De Zenne meanderde tussen het glooiende landschap en was op bepaalde plaatsen zelfs doorwaadbaar.
Niet alleen de “Forges de Clabecq” en de ovens van Quenast maakten deel uit van de skyline maar ook het mooie Lembeekbos, met in de lente de geurige paarse boshyacinten. Als het goed weer was kon je vanuit het bos de Leeuw van Waterloo zien.
In het gezin was er veel ambiance, er werd gezongen, toneel gespeeld, aan atletiek gedaan en de eerste vakantiedag werd er steevast pijl en boog gemaakt om hun krachten te meten.
In 1952 sloeg het noodlot toe.
Een gure winterdag met enorme sneeuwval.
De dag was nochtans prachtig geëindigd voor de familie Polfliet. Zoon Louis, 17 jaar oud, mocht de hoofdrol vertolken in een toneelstuk, niet toevallig “Ketje”, de belevenissen van het Brusselse boefje. Heel het dorp was opgetrommeld, zo ook de ganse familie Polfliet. Het werd een klapper van jewelste en Louis was de ster van Lembeek en van zijn familie.
Eens thuisgekomen kreeg vader Karel (“Charel”) een oproep van “den ijzeren weg” om zich snel naar het Brusselse Zuidstation te begeven. De wissels aan dat station zaten vol ijs en sneeuw. “Chef-Piosser” (“Eerste Spoorleggersbaas”) Pofliet was snel ter plaatse en toog aan het werk samen met zijn team.
Toen gebeurde het.
De seingever die de rode lamp bediende, een verplichte veiligheidsmaatregel, verwachtte de aankomende trein uit Charleroi op een andere wissel. Een fatale vergissing met dramatische gevolgen. Karel zag het naderende onheil en riep zijn mannen toe om weg te duiken. Voor hem was het echter te laat. De aanstormende kolos raakte hem in zijn rug en Karel stuitte neer met ingedrukte borstkas. Een paar uur later zou hij overlijden.
De familie Polfliet kwam van de hemel in de hel terecht.
Heel Lembeek was in diepe rouw maar ook in Leest stond de wereld stil. “Charel van Pier Pios” was een populaire figuur en zijn weduwe Marie De Prins, zus van beenhouwer en gemeenteraadslid Nante, moest voor hem niet onderdoen.
Hij werd begraven te Leest. Zijn graf bevindt zich op het kerkhof, op de eerste rij, rechts van de parochiekerk.
Moeder Maria, pas 46 en weduwe, keerde met het ganse gezin terug naar Leest, naar de woning in de Kouter naast het kasteeltje van Moyson. Hoewel zij in het verleden steeds gehunkerd had naar haar geboortedorp, had ze alle moeite van de wereld om zich ook hier weer aan te passen. Ook voor de kinderen werd het een enorme aanpassing.
Dochter Alida beschreef het zo : “Voor mij was de kindertijd voorbij. Mijn lievelingsbroer en speelkameraad vloog op internaat naar het Klein Seminarie. Adieu school, ruimte, pijl en boog, stekelbaarsjes, salamanders, hazelwormen, wilde aardbeien, wilde look en mispels…”

Uit het gedachtenisprentje van Maria De Prins :

“Moederke,
laat ons nog eens met jou praten.
We zijn je zo dankbaar !
Veel heb je ons gegeven,
leven van je leven,
vlees van je vlees,
bloed van je bloed.
In elk van ons leeft een stukje van je verder.
Doe ons jou in mekaar erkennen
en liefhebben.
Dan blijven wij altijd één in liefde.
Zo heb je het toch gewild.
Het leven dat je ons gegeven hebt
heb je ons ook schoon en gelovig leren leven.
Op het einde van je leven
heb je ons leren sterven.
Alles los te laten
en alleen God over te houden.
Als we eens niet meer weten
en niet meer kunnen
zullen we naar je opkijken.
Dan weten we weer hoe het kan en
hoe het moet.
Blijf nu maar in je goede hemel bij God.
Wacht daar op ons
en lach ons dagelijks toe
met die enig mooie lieve lach van jou.”

Vervolgt.

Foto’s :

-Josephine Polfliet.
-Louis Van Wauwe met zijn bruinvis.
-Haar vader Karel “Charel” Polfliet.
-Haar moeder Maria “Marie” De Prins.
-Miel Polfliet, derde van links, was medestichter van de Chiro van zowel Lembeek als Leest.
-Charel en Marie Polfliet-De Prins met hun dochters voor het routehuis in Lembeek.
-Vijf van de zes dochters Polfliet.
-Ferdinand "Nante" De Prins was beenhouwer en gemeenteraadslid.

13-10-2016 om 00:00 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg : Schijnwerpers op Rik en Josephine Lauwens-Polfliet.

Rik als muzikant en koorleider

Op 31 oktober 2009 werd Rik gevierd voor zijn 40 jaar als koorleider. Er werd een dankmis gecelebreerd door pastoor Callebaut en de paters Van Aken en De Laet.
In het speciaal voor deze gelegenheid gedrukte misboekje dankten de geestelijken, Rik en zijn echtgenote Josephine, alle aanwezigen, evenals de toen actieve koorleden : Lieve Van Obbeghen, Michel De Win, Monique Mets, Roza Plaskie, Rosa Verbruggen, Leonie Windelen, Maurice Van de Sande, Raf Selleslagh, Bertha Smulders, Rosa Somers, Lea Baes, Fé Polfliet, Hilda Polfliet, Renilda Polfliet, Alida Polfliet, Miel Polfliet, Maria Geerts, Maria Emmeregs, Jozef Tooten, Pierre Van Hove, Ferre Van der Hasselt, Luc Plasqui, Maria Phlippo, Louis Vloebergh en Hilde Silverans.
Bij dit gebeuren werden ook de volgende overleden koorleden herdacht : Paula Lauwens, Richard Van Praet, Alfons Hellemans, Lodewijk Verbruggen, Victor De Laet, Felix Van der Hasselt, August Van Roy, Louis Polfliet, Elisa Boey en Jozef Lauwers.

Onder de titel “Rik Lauwens 40 jaar koorleider” plaatste “Kerk en Leven”, in het nummer van 18 november 2009, Rik in de spotlights : “Er zijn zo van die avonden die deugd doen.
Het zal je zeker verwonderen dat wij dat durven zeggen van een kerkdienst die meer dan twee uur duurde. En toch.
De parochie Leest heeft op zaterdag 31 oktober Rik, de dirigent van haar koor bedankt en gehuldigd met een feestelijke viering.
Veertig jaar lang heeft hij het koor geleid.
Even ter vergelijking : er zijn maar bitter weinig mensen die veertig jaar in hetzelfde bedrijf werken. Dit getuigt van inzet en volharding. In een zo lange geschiedenis met ups en downs bleef Rik de standvastige leider.
En hij was ook muzikaal en artistiek de voortrekker.
Uit het ruwe stemmenmateriaal van de zangers wist hij telkens weer een harmonieus koor te kneden waarbij moeilijke stukken niet uit de weg werden gegaan maar waar ook een geest van vriendschap heerste, af en toe overgoten op café.
Bij kerkelijke feesten maar meer nog bij uitvaarten heeft Rik met zijn koor de Leestenaars ontroerd en getroost.
Kunnen zingen voor iemand die je bij leven goed gekend hebt geeft inderdaad een diepe troost.
Voor dit alles heeft Rik en bij afstraling ook zijn koor, van de Parochie en van veel volk van ons dorp en de omliggende dorpen, de oververdiende waardering gekregen.
Want er was veel volk, de kerk was bomvol, hoofd- en zijbeuken.
Drie priesters deden de mis, pastoor Callebaut, pater Van Aken en pater De Laet, wat een luxe in deze tijd !
Het koor stond vooraan achter het altaar te blinken van trots.
Er werden werken gebracht van o.m. F. Mawet, Mozart, Bach en Lloyd Webber. Het was mooi, zeer mooi.
Na de mis werden Rik en zijn echtgenote vooraan in de kerk op twee speciale stoelen gezet om de speeches met lof en sympathie te aanhoren. En natuurlijk volgden telkens de geschenken en een daverend applaus.
Volgend fragment uit één van de teksten verhaalt hoe het allemaal begon : “Toen Leo Hellemans in het huwelijksbootje stapte, Leest vaarwel zei en Kerstmis naderde, stelde pastoor Lornoy jou aan als dirigent en ondanks jouw terughoudendheid trok je de stoute schoenen aan en vroeg of je de vrouwtjes mocht meebrengen. Pastoor Lornoy had de vrouwtjes al aan het werk gezien en was onmiddellijk akkoord. Voor het mannenbastion was dit wel eventjes slikken.
Onder jouw invloed onderging het kerkkoor een ware metamorfose. Er werd geoefend en geschaafd tot het in jouw oren klonk als hemels gezang.
Pasen 1970 was dan ook de grote dag. Onder jouw leiding bracht het kerkkoor, zoals in de volksmond gezegd wordt, de mis van Mawet. Het enthousiasme was groot en bleef groot.
Talrijke vieringen werden opgeluisterd.
In jouw hart had KVG een speciale plaats. Niet alleen de Kerstmis werd opgeluisterd, nadien werd er ook nog toneel gespeeld met dans, zang en verkleedpartijen. Het was een ware Hoogdag én voor de leden van KVG én voor het koor.”

Op de receptie, aangeboden door de Kerkfabriek en verzorgd door Oxfam Wereldwinkel achteraan in de kerk, die de viering afsloot werd tastbaar, ja kon je echt voelen hoeveel deugd en vreugd de aanwezigen aan dit parochiefeest beleefd hadden.
En ergens onder die vele kerkgangers zat een koppel dat op dezelfde 31 oktober, dag op dag, 50 jaar geleden getrouwd was.”

FEESTLIED RIK LAUWENS
(Tekst : Pater Van Aken. Melodie : “Here Jezus aan het woord”)

Vroeger moest Rik naar de kerk
om de missen te gaan dienen
maar zijn knikkers wensten werk
en een treden-dans te vieren.
Rikke-tikke naar beneden…
hij zat voor geen grap verlegen.

d’Eerste noten van de zang
kropen alzo in zijn oren
en dat is hem levenslang
als refrein blijven bekoren.
Rik was zo meteen gevangen
door een veelvoud van gezangen.

Ooit gaf hij zijn “stoksken” door
maar dat is niet zo gebleven.
Zingen vergt een “mensenkoor” :
dirigeren, repeteren..
’t Is met mensen samenkomen
en dan zingen naar behoren.

Jaren -lang voor menig mens
is het zangkoor hier te horen.
En zoals naar ieders wens :
waardig is hun “dienst” verlopen.
Moesten doden kunnen spreken
kwaamt gij zeer veel lof te weten.

Is dit liedje bijna uit,
zingen doen we om te danken.
“Veertig jaren”, naar verluid,
nu applaus uit alle banken.
Rik – Josfien, voor zoveel diensten :
“open hemel” als verdienste.”

Vervolgt.

Foto’s:
-Het voorblad van het misboekje voor de viering van 40 jaar koorleider.
-De koorleider aan zijn “pupiter”.
-Het feestlied ter ere van Rik.
-Het eigenhandig door de Pater geïllustreerde gedicht.
-De koordirigent in actie.

08-10-2016 om 07:46 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg schijnwerpers op Rik en Josephine Lauwens-Polfliet.

Rik als muzikant en koorleider

Zijn oom “Rik van ’t kot” had hem niet alleen de fijne kneepjes van het beeldhouwen bijgebracht, hij was ook verantwoordelijk voor zijn liefde voor muziek en onderkende snel het talent van zijn petekind. Onder zijn leiding ontwikkelde Rik zich tot een puik muzikant die verschillende instrumenten beheerste : trompet, hoorn, trombone en tuba.
Ook het slagwerk kreeg hij onder de knie.
Wat een aanwinst voor de Kon. Fanfare St.-Cecilia.
Zijn reputatie was ook doorgedrongen tot andere fanfares en brassbands en naast de fanfare uit Leest speelde hij ook in de fanfares van Tisselt, Kalfort en in de Brassband “Midden-Brabant” van Nossegem.
Deze Brassband nodigde hem ooit uit om een beroepstrombonist te vervangen bij een optreden in de Londense “Royal Alberthall”.
De man zou zich misschien niet kunnen vrijmaken en voor de trombone was er een belangrijke solo weggelegd.
Rik oefende tot hij het moeilijke stuk onder de knie had en toen het moment van optreden daar was mocht hij niet meespelen, de ‘professional’ was immers komen opdagen.
Deze laatste ging echter volkomen de mist in want toen de solo er aan kwam vergat hij in te vallen…
Rik hield er een gratis citytrip Londen aan over.

Als leider van het gemengd kerkkoor heeft hij ook geschiedenis geschreven.
In 1969 had Rik de aandacht getrokken van pastoor Lornoy, van koster Plaskie en van pater Van Aken toen hij als gelegenheidsdirigent optrad tijdens een speciale misviering ter gelegenheid van het twintigjarig bestaan van de Leestse K.W.B.
De toenmalige dirigent van het kerkkoor Leo Hellemans was na zijn huwelijk een heel eind uit de buurt gaan wonen en diende vervangen te worden.
Voor de meestal oudere koorleden was meester Hellemans hun gedoodverfde opvolger en toen pastoor Lornoy Rik verzocht om het koor onder zijn hoede te nemen zag hij daar tegen op.
Ook de koster en de pater opteerden voor een jongere dirigent die bovendien ook muziekpartituren kon lezen.
Schoorvoetend aanvaardde Rik de functie en bij zijn debuut als koorleider moest hij, naast meester Hellemans, werken met veteranen zoals Felix Van der Hasselt, Sooi Beullens en Victor De Laet en die mannen wilden enkel in ’t Latijn zingen.
Ze kwamen uiteindelijk tot een vergelijk en op zaterdagen zongen ze in ’t Nederlands en op zondagen tijdens de 10-urenmis zongen ze in ’t Latijn.
Toen Rik met de idee van een gemengd koor afkwam rees er weer protest op.
Pastoor Lornoy had de dames echter al aan het werk gezien en hij steunde zijn nieuwe dirigent.
Onder leiding van Rik Lauwens onderging het koor een ware metamorfose en lang heeft het niet geduurd voor de oude krokodillen “bekeerd” waren.
Sommigen zouden later hun excuses komen aanbieden voor hun tegenwerking in de beginperiode.

Op zaterdag 13 mei 1989 werd Rik gehuldigd voor zijn 20 jaar als zangkoorleider, hij ontving de Zilveren Sint-Romboutsmedaille.
Deze viering vond plaats na het einde van de Pinkster-eucharistieviering :

“Voor Rik
Als dirigent de zang aanleren
en noten langzaam-aan ‘verteren’.
Hij hield het twintig jaar vol.
Het ‘stokske’ heeft hij doorgegeven
maar is van plan ‘niet af te haken’,
komt steeds nog zingen als elk ander.”
(Kerk en Leven, 25/5/1989)

Vervolgt.

Foto’s :
-Rik was ook een talentvol muzikant.
-Met zijn broers Antoon en Willem. De familie Lauwens was erg muzikaal. Naast zijn drie zonen was ook vader Jan spelend lid van de Koninklijke Fanfare Sint Cecilia Leest.
-Pastoor Frans Lornoy verzocht Rik het kerkkoor onder handen te nemen…
-Rik met zijn koor.

06-10-2016 om 08:54 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg - Schijnwerpers op Rik en Josephine Lauwens-Polfliet.

Beeldhouwer

Nadat hij de lagere school in Leest doorlopen had ging Rik Lauwens naar de Technische Scholen Mechelen op de Melaan en in 1952 behaalde hij daar zijn diploma van ‘beeldhouwer’ (sculpteur).
De praktijk werd hem bijgebracht door zijn oom Rik De Bruyn, een kei in het vak.
Zelf ontwikkelde hij zich tot een waar kunstenaar.
In zijn living kan men nog enkele van zijn vele werken bewonderen : pareltjes van vakmanschap en creativiteit.

Rik restaureerde de sculpturen aan het orgel van Hombeek.
Een restaurateur vroeg daarvoor in een offerte 750.000 frank, Rik deed het gratis.
Zo kreeg hij stilaan faam in dat wereldje en hij restaureerde nadien o.a. ook de orgels van de Lanscommanderij in Alden Biesen en die van de kerken van Baardegem, Kampenhout Elst en Sint-Jozef Arbeider in Dendermonde Keur.
Dat laatste, een modern pijporgel, kwam er in 1986 onder impuls van pastoor Paul De Baere.
De eikenhouten kast draagt de spreuk 'Soli Deo Gratia' (J.S. Bach). Het halfverheven beeldhouwwerk van de vier deurtjes waarachter de pijpen van het borstwerk zichtbaar zijn, werd ontworpen door Leo De Beul en door Rik op voortreffelijke wijze uitgevoerd.
Het nieuwe orgel werd op zondag 5 juni 1988 ingezegend door Vicaris-Generaal Georges De Lange en op 23 oktober 1988 ingespeeld door Peter Pieters, organist van de Mechelse Sint-Romboutskathedraal.
De vervanger van pastoor De Baere was toen de restaurateur uit Leest vergeten uit te nodigen, een euvel dat door eerstgenoemde gelukkig tijdig werd rechtgezet.

Jarenlang was Mechelen de meubelstad bij uitstek.
Reeds in de tijd van Keizer Karel was de stad gekend voor zijn houtsnijwerk.
Het vakmanschap van de Mechelse beeldsnijders, van generatie op generatie in de ateliers doorgegeven, resulteerde in de typische zwaar gesculpteerde Mechelse meubelen, eeuwenlang een internationaal begrip.
Na de Tweede Wereldoorlog ging het stilaan bergaf met het Mechels meubel. Modern design en serieproductie waren maar enkele van de vele oorzaken en Rik moest in 1970 op zoek naar ander werk.
Dat vond hij bij een dochteronderneming van de Société Générale : Union Minère (het latere Umicore).
Hij kreeg er een betrekking in de hoofdzetel te Brussel (Broekstraat) waar hij tewerkgesteld werd als ‘nettoyeur’.
Drie jaar later werd hij, onder zachte dwang, verplicht in de keuken tewerkgesteld ook al had hij daar totaal geen ervaring mee.
Het begin van een nieuwe carriére.
Rik werd kok in de grootkeuken van het bedrijf waar dagelijks zo’n vijfhonderd monden moesten gevoed worden.
Het was hard en verantwoordelijk werk maar hij deed het met liefde en inzet tot zijn oppensioenstelling in 1990.
De Kon. Fanfare St.-Cecilia en Josephine zouden er hun voordeel mee doen : Rik kookte op haast alle evenementen van deze vereniging en met zijn echtgenote zou hij later een succesvol kookteam vormen.

Vervolgt.

Foto’s :
-Rik was een naarstige leerling aan T.S.M.
-Zijn diploma van beeldhouwer.
-Enkele pareltjes van zijn imponerend vakmanschap.
-De kerk van Sint-Jozef Arbeider in Dendermonde Keur.
-Het orgel dat aldaar door Rik Lauwens werd gerestaureerd.

03-10-2016 om 08:13 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg - Schijnwerpers op Rik en Josephine Lauwens-Polfliet.

Meester Huysmans schetste in 1983 een portret van Rik en diens oma Ida Peeters.

In zijn rubriek “Leestenaars treden zo uit de oude doos” in “De Band” was een opstel uit 1948 van de toen 13-jarige Rik over zijn grootmoeder, voor meester Huysmans in 1983 een aanleiding om zijn vroegere leerling in het daglicht te plaatsen.
Het opstel en het lyrisch verslag van de meester verschenen dat jaar in de nummers van mei en juni, evenals een boeiende levensschets van Ida Peeters, de grootmoeder waarvan sprake.

Grootmoeders portret

"Grootmoeder is oud. Zij is ruim 65 jaar.
Haar haren zijn witgrijs, haar wezentrekken liggen diep; zij heeft vele rimpels op het voorhoofd en de kaken, en diepe groeven in de hals. Zij heeft al haar tanden verloren en daarmee is de mond wel wat ingevallen.
Grootmoeder ziet niet goed meer, daarom draagt zij een bril, die langs de bovenkant dient om ver te zien en langs de onderkant om dichtbij te zien.
Zij hoort nog tamelijk wel.
Als ze in haar leunstoel zit leest ze de krant of stopt kousen of breit. Grootmoeder is de goedheid zelf : zij ziet de kinderen zo gaarne !
Van tijd tot tijd gaat ze er mee wandelen of speelt ze zelfs mee.
Soms vertelt ze wonderschone dingen. Als de kinderen alleen niet braaf zijn, geeft grootmoeder ze wijze raad.
Heel de familie houdt zeer veel van haar. Met grootmoeders verjaardag komen ze allen haar geschenkjes brengen.
Ik dank God voor onze grootmoeder en bid dat ze nog lang gelukkig zou mogen leven.”

Commentaar van Meester Huysmans

De schrijver Hendrik LAUWENS :
-Tijdens het schooljaar 1947-’48 leerling in het 8ste leerjaar. -Geboren te Leest op 31 december 1934.
-Oudste zoon van Lauwens Jan (°Blaasveld 19/4/1903, +Mechelen 28/1/1991) en De Bruyn Mathilde (°Bornem 26/12/1907,+Leest 29/5/1977), Dorpstraat 22. (gezin met 8 kinderen).
-Gehuwd met Polfliet Josephine.
-Wonende Kouter 82.
-Beroep : tot 1970 beeldhouwer in Mechelse meubelzaak, werkt thans in personeelskeuken van Brussels S.G. -grootbedrijf.
-Kinderen : Willy, Hugo en Maryse.
-Studies na 4de graad : 2 jaar Oefenschool Mechelen, daarna 3 jaar vakonderwijs, houtbewerking A3.
Jarenlange praktische finesse-scholing ten huize van zijn oom Rik De Bruyn (houtsnijkunst).
-Hobby’s : 1. Wijnmaken : experimenteren met zelfproductie wijn. (van pruim, appel, rabarber en kriek). Van deze laatste kan ik getuigen, dat hij prima, haast superieur is : wijn als een veulen in een zonnige lentewei, fris en fruitig als verse vruchten.
2. Muziekliefhebber : a) koorleider van het gemengd kerkzangkoor. b) trombonist in de fanfare.
3. Ornamentsnijder (hout). Als men zijn living betreedt verrassen, ja imponeren, zelfs overdonderen, u de zelfbewerkte meubelen in schoonheid, getuigend van karakter en vakmanschap, die heel charmant aandoen. Ik sta in bewondering voor die weelde van aangebrachte versiering en bloemmotieven, creaties met zuiltjes, pilasters en frontons, gestrikte guirlandes, palmetten, rozetten en lauwerkransen, zelfs decoraties uit de erfenis der Romeinen.
De buffetkast, inzonderheid de salontafel, zouden zo bijgeplaatst kunnen worden in één der rijke zalen van het Palacio Real te Madrid. Een tafel van ettelijke tienduizenden schattingswaarde.
Erg nieuwsgierig vraag ik naar zijn werkplaats…
Hier betreed ik aandachtig zijn ‘heiligdom’, laat me toe het zijn ‘atelier’ te noemen. Op de werkbank liggen allerlei soorten beitels, de hamer en de passer, netjes gereid : de bolletjessteker, de halfrondbeitel, de kantbeitel, vele tientallen soorten, meestal op elkaar gelijkend, toch kleintjes verschillend in steekvorm, snijbreedte, dikte, ronding en uitholling…
Verder bemerk ik pas aangezette werkstukken, verder halfafgewerkte, boven aan de wanden, links en rechts stapels getekende ontwerpen, siermotieven en figuren; onderaan, voor en achter houten blokken, machinaal tot ruwe vorm reeds aangezet, gereedschap om te bekappen en aan te snijden, en waarin men nu reeds de nog verborgen schoonheid kan vermoeden…
Wat verderop, en bovenop ligt er een muziekpartituur. Dit wijst erop, onderwijl hij het harde verduldige hout bekapt, strelend besteekt, voorzichtig besnijdt, hij ter afwisseling, als verpozing, al eens een moeilijke reeks notengroepen voor zijn trombone overkijkt, of een alleluja-passus voor koor instudeert…
Proficiat. Ge moet het maar kunnen en ge moet maar willen. Groot geduld, moed en volharding, creatief denken en bezig zijn. Tenslotte liefde voor handwerk en het schone.
Waar een opstel uit de oude doos me naartoe heeft geleid !
Treedt er nog eens een verborgen talent uit die doos ? Het zou me zeer verheugen. Zo ver zijn we echter nog niet.

Wie is de geportretteerde grootmoeder ?
Dit is Ida PEETERS, echtgenote van Leopold DE BRUYN, destijds wonende Juniorslaan, aan de spooroverweg te Leest.
Beiden waren afkomstig uit Bornem. Hun gezin telde 5 kinderen : Jeanne, Mathilde, Hendrik (“Rik”), Giljom en Frans.
Ida Peeters werd geboren te Bornem in 1882 : een tijd van honger en armoede voor de volksmens in Vlaanderen.
Heel vroeg stierf haar moeder, zodat ze haar niet heeft gekend. Eens 9 jaar geworden, was haar schooltijd reeds gedaan –wat toendertijd niets uitzonderlijk was,- en trok ze dagelijks te voet naar Weert, om er wijmen manden te vlechten. Kinderarbeid, 10 tot 12 uur per dag tegen een hongerloon, was heel gewoon.
Haar man was van gegoede boerenafkomst, maar er was slechts plaats voor 1 zoonopvolger op de hoeve, zodat Leopold bij de spoorweg Mechelen-Terneuzen uitweg zocht en in dienst kwam.
Eens Ida voor zich gekozen en gewonnen, kreeg hij de keuze : mogelijkheid een huisje van de IJzeren Weg te bewonen, ofwel in Temse ofwel in Leest. Aangezien er in Temse geen centiare grond bij dit huis was, en in Leest wel een lapje grond, en ’t BOERENBLOED in hem dwingend sprak, kozen ze voor Leest. We noteren hier het jaar 1908. Leopold werkte bij de spoorweg Mechelen-Terneuzen.
Ida had de taak van bareelwacht en toezicht op de stopplaats Leest. De barelen toedraaien en terug openen. Een taak met verantwoordelijkheid naast haar gezinsbezigheden.
De oorlogsjaren 14-18 brachten hierin een onderbreking, want vader moest voor soldaat optrekken. Ze ging met haar kinderen terug te Bornem wonen.
In 1919 komen ze in Leest opnieuw hun zelfde werk vervullen en heeft moeder Ida ook al hulp van de kinderen voor de bareelwacht. Vooral bij mistig en erg slecht weer viel er op te passen. Goed uitkijken, vooral richting Blaasveld, waar bij nadering van de trein in de verte, aan de draai, een rood seinlicht waarschuwend branden ging.
In 1922 werd de halte Leest afgeschaft. Tot in 1933 ongeveer. Toen werd de stopplaats Leest weer ingevoerd. Met een nieuwigheid erbij : er moesten dan ook coupons uitgeschreven worden, en aangezien Ida luttele lees- en schrijftechnieken bezat, schrikte dit werk haar af. Neen, dit nam ze er niet bij. Dit werd voor haar het einde van de bareelwacht en hun verblijf in “’t Routekot”, als ik het op zijn Leests cru mag zeggen (Noot : zo weten de lezers meteen waarom men haar oudste zoon, de populaire dirigent van de K. Fanfare, “Rik van ’t Kot” noemde).
Het gezin Robbens volgde hen op.
Vele jaren lang heeft Ida met haar man en kinderen aan de spoorweg gewoond. Van in ’t begin waren ze goed onder de omwonenden ingeburgerd en de Leestse Heidelucht deed hen deugd.
Wie van de geburen weet er nog wat van de plezante avonden, telkens als haar man met de gratis-coupons van de Spoorweg zo dikwijls naar Terneuzen bommelde om er krabben te gaan vangen met stukjes paardenvlees aan een stok, en telkens met rijke buit terugkeerde en Ida de groengrijze kruipedingen tot smakelijke lekkertjes kookte ?...en dan smullen maar, geburen allen samen… Maar ’t gebeurde ook dat ze de dood nabij was van de schrik. Zo die keer, toen de trein reeds kortbij naderde en ze zag, dat midden op de spoorweg, het kindje Florent PISCADOR, pas een lopertje rustig neergehurkt met keien zat te spelen…Ze begon luidkeels te huilen, te rennen, te gillen, de armen in de hoogte…Vader Isidoor Piscador had de alarmkreten gehoord, kwam, zag, sprong dwars door de haag en redde, nipt geplukt, zijn kind… -Florent Piscador woont nu te Heffen. En die andere keer, toen de trein een paar minuten te vroeg misschien, of Ida wel wat laat ? (wie zal het zeggen ?) buiten sprong om de bareel dicht te draaien. Ze was zo uitermate verrast van wat ze zag…Toon STOOP schommelde met zijn hondenkar vol melkstopen, pal op de overweg…Hij was op weg naar ’t Heike voor zijn Brusselse melktoer…en de trein zo dichtbij, mensen !!! Zo nabij, dat het haast een wonder was, dat hij ’t achterste hoekje van ’t karreke er juist niet afreed…Och Gottekestoch, Ida was er ziek van…

Ida, als grootmoeder door haar kleinzoon Hendrik Lauwens op 13-jarige ouderdom, karig, maar kleurig en kinderlijk-kunstig beschreven, is overleden in mei 1963 op 81-jarige ouderdom. Ook voor haar was het leven een sneltrein. Op haar gedachtenisprentje lezen we : ‘De dood heeft ons, niet haar, verrast. Een leven, gelouterd door talrijke beproevingen, geleid door liefde en stille vreugde…zo waren de jaren, die God aan onze dierbare schonk. Dat hare ziel in vrede ruste.’
Moge deze gedachtenis en bovenstaand beeld ons bijblijven.

Ida Peeters was te Bornem geboren op 14 december 1882 en ze overleed in het ‘Gesticht van de H. Familie’ te O.L.Vrouw Waver op 12 mei 1963.

Vervolgt.

Foto’s :
-Meester Huysmans wijdde zijn rubriek aan Rik en zijn grootmoeder.
-Rik De Bruyn, de oom waarvan Rik jarenlang praktijklessen kreeg.
-Grootmoeder Ida Peeters.
-Het gezin Lauwens-Polfliet met grootmoeder Ida Peeters. Boven van l. naar r. : Louis Vivijs (politiek gevangene Nacht und Nebel), zijn echtgenote Julia Lauwens, Josephine Polfliet, haar man Rik Lauwens, Jozef De Decker (echtgenoot van Paula Lauwens), Frans De Decker (zoontje van Jozef en Paula), Paula Lauwens, Willem Lauwens, Antoon Lauwens, Jeanne Lauwens, Moeder Mathilde De Bruyn en vader Jan Lauwens. Onder : Maria Lauwens, Ursula Peeters (zus van Ida, ook “Tizzela” of “Tanneke” genoemd en echtgenote van Jan De Schoenmaeker), Jan (“Zjang”) De Schoenmaeker, grootmoeder Ida Peeters en Leo Lauwens.
-Gedachtenisprentje van Ida Peeters.

28-09-2016 om 11:11 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg - Schijnwerpers op Rik en Josephine Lauwens-Polfliet.

Hendrik “Rik” LAUWENS

Rik werd geboren te Leest op 31 december 1934.
In de gemeenteschool van Leest doorliep hij de 8 studiejaren.
De eerste twee bij meester Meyers, het 3de en 4de bij meester Selleslagh, het 5de en 6de bij meester De Leers en het 7de en 8ste bij meester Huysmans.
Zoals elke ex-leerling van meester De Leers zit hij niet verlegen om een anekdote. Zo moesten zijn scholieren ooit het gedicht “Mijn hond heet Fik” voordragen. Toevallig de naam van één van de leerlingen. Toen een leerling vooraan in de klas luidop de zin “Fik kom hier” citeerde voelde de echte Fik zich aangesproken, sprong op uit zijn bank en haastte zich naar het bord. Meester De Leers verduidelijkte dat het om de hond ging waarop Fik opnieuw plaatsnam op zijn bank maar toen er opnieuw “Fik kom hier” werd gedeclameerd stond hij weer aan het bord tot grote consternatie van de klas…
Meester De Leers was misschien wat naïef maar een bekwaam onderwijzer en aan meester Huysmans bewaart Rik de beste herinneringen.

Van de Tweede Wereldoorlog herinnert hij zich nog dat de Duitsers verboden om muziek te maken en vooral de enorme formaties geallieerde vliegtuigen die het luchtruim verduisterden.
Ooit, hij zal de datum nooit vergeten, 19 april 1944, was hij met enkele jongens konijnenvoer gaan plukken in de Bleukens toen er weer zo’n formatie voorbijvloog. De vliegtuigen gooiden schijnbaar snippers uit en de jongens dachten dat het, zoals zo vaak, om antiradarsneeuw ging en zij holden er naartoe.
Die dwarrelende dingen zagen er van op afstand uit als zilverpapiersnippers. Dat was een techniek van de geallieerden waarbij grote hoeveelheden foliereepjes uitgeworpen werden. De reepjes weerkaatsen een deel van de radarbundel, waardoor het radarsysteem een doel ziet. Doordat de wolk foliereepjes vrij groot was en de reepjes dicht op elkaar dwarrelden, ontstond er een compleet ‘gordijn’ van doelen waar een radar moeilijk doorheen kon kijken en waarachter de vliegtuigen zich konden verschuilen of uit de voeten maken.
De jongens hadden zich echter misrekend, het bleek om echte bommen te gaan. Eens ze de grond raakten spatten ze open en zetten ze de omgeving in vuur en vlam.
Gelukkig had pachter Beullens van het Hof ten Broecke het gevaar tijdig opgemerkt en hij maande de jongens aan om weg te vluchten. Zij konden zich veilig terugtrekken tot bij de massa volk die op de kerkhofmuur alles van in de verte gadesloeg.
Eén van die fosforbommen kwam terecht op de schuur van pachter Jan Lauwers in de Larestraat en stak die helemaal in de fik.
Het grootste deel van de bommen raakte Mechelen en de stad stond in brand.
Op 24 april zou Mechelen rouwen om de 120 doden en de vele gewonden. Hun lijkkisten stonden opgesteld op de binnenkoer van het St.-Romboutscollege en werden vandaar naar de kathedraal gebracht voor de uitvaartdienst.
Op 1 mei zou Mechelen het weer zwaar te verduren krijgen.
Leest en Hombeek ontsnapten op het nippertje.
Het doelwit was duidelijk het spoorwegknooppunt van Mechelen en de spoorwegwerkplaatsen van het zogenoemde Arsenaal, dienstig voor de oorlogsindustrie. De verwoesting in de stad was enorm.
Op 15 mei 1944 liet kardinaal Van Roey een herderlijke protestbrief aflezen in alle kerken waarin hij de geallieerden verzocht in naam van België have en goed van de burgers te ontzien “daar anders de beschaafde wereld zich eens met afschuw rekenschap zal geven van de ontzettende behandeling, die een onschuldig en loyaal land heeft moeten verduren.”
Bombardementen van grote omvang bleven van dan af achterwege. Rik weet nog dat de Duitsers in 1944 op de vele open weiden langs de Zenne twee meter hoge boomstammen en balken in de grond hadden gestopt om te beletten dat vliegtuigen of zweefvliegtuigen er zouden landen. Ze werden omwikkeld en verbonden met prikkeldraad. De bezetters waren bang voor een invasie. Onvergetelijk was zijn eerste kennismaking met de Engelsen.
Het was een gewone schooldag en plots zagen ze een colonne legervoertuigen van het Engels leger voor de jongensschool halt houden. De bevrijders eisten de hele schoolinfrastructuur op en alle jongens mochten naar huis.
Onder het afdak werd een veldkeuken geïnstalleerd die doorliep tot in een grote tent op de koer en de drie eerste klassen werden omgetoverd tot eetzaal. Slapen zouden de soldaten in zaal St.-Cecilia in de Dorpstraat.
De kinderen moesten geruime tijd niet naar school en sommigen, waaronder Rik, verbroederden met de Engelse soldaten die ook hun eten deelden met de Leestse jeugd.
Rik was ook van de partij toen ze een partijtje voetbal gingen spelen met de Engelsen op het plein van Heffen.
Schone liedjes duren niet lang, er moest een oplossing gevonden worden voor de schoolverlaters.
De jongens werden uiteindelijk ondergebracht in de meisjesschool waar ze een halve dag les kregen in de namiddag en de meisjes in de voormiddag.

Vervolgt.

Foto’s :
-De vier Leestse meesters van Rik Lauwens : Meyers, De Leers, Selleslagh en Huysmans.
-Mei 1944 : geallieerde vliegtuigen overvliegen Leest.
-Pachter Jef Beullens van het Hof ten Broecke met zoon Torre tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hun paard was door de bezetter opgeeist. Rechts achteraan de kerkhofmuur.

24-09-2016 om 18:30 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg Schijnwerpers op Rik en Josephine Lauwens-Polfliet.

Enkele voorouders in rechtstreekse lijn van de stam

van Rik LAUWENS-Josephine POLFLIET

Jacobus LAUWENS (°Leest 13/2/1791, +Leest 7/9/1859) gehuwd met :
Catharina Anna VERTOMMEN (ook Vertongen) (°Leest 1/10/1790, +Leest 13/9/1859) Jacobus was een zoon van Johannes Baptist Lauwens en van Maria Anna Blommaerts Hij was landbouwer en handwerker.
Catharina was een dochter van Petrus Johannes Vertommen en van Anna Huysmans. Zij was dagloonster.
Jacobus en Catharina huwden op 24 september 1811 te Leest. Getuigen waren haar stiefvader Cornelius Eeckelaers, veldwachter Guilielmus Brion, hovenier Matthias Van Asch en gemeentesecretaris Johannes Baptist Fremie. Zij overleed 6 dagen na haar echtgenoot. Het echtpaar kreeg 11 kinderen.

Franciscus LAUWENS (°Leest 8/10/1830, +Leest 23/9/1906) gehuwd met :
Anna Paulina VAN DEN HEUVEL (°Leest 6/11/1832)
Hij was het 10de kind van voorgaand echtpaar. Franciscus huwde met Anna Paulina te Leest op 20 juli 1857. Getuigen waren Guilielmus Nees, Johan Bapt. Huysmans en Adrianus De Wit. Franciscus en Anna Paulina waren dagloners.
Het echtpaar kreeg negen kinderen.

Johannes Baptist LAUWENS (°Leest 3/12/1874, +Leest 31/10/1945) gehuwd met :
Catharina Paulina ABSILLIS (°Leest 7/12/1875, +Leest 27/12/1963)
Johannes Bapt. was de tweelingbroer van Alphonsius (°Leest 3/12/1874, +Blaasveld 17/2/1949) en zij waren de jongsten uit het nest van voorgaand echtpaar.
Het echtpaar huwde op 8 november 1900.
Zij kregen 10 kinderen.

Jan Baptist LAUWENS (°Blaasveld 19/4/1903, +28/1/1991) gehuwd met :
Mathilde (“Mathilleke”)DE BRUYN (°Bornem 26/12/1907, +Leest 29/5/1977)
Jan Baptist was de tweede oudste van tien.
Mathilde “Mathilleke” was een zus van Rik De Bruyn (“Rik van ’t Kot”).

Het gezin van Jan en Mathilleke LAUWENS

Het echtpaar woonde eerst in het Pensenstraatje (Dorp 12) en verhuisde op 17 juli 1936 luttele meters verder naast de herberg “De Rooselaer” waar thans het gebouw van KBC neergepoot is. Een paar weken later (2 augustus) werd daar zoon Antoon geboren.
Op 14 april 1948 verhuisden Jan en Mathilleke naar de grotere herenwoning in de Kouter (huisnummer 5 later gewijzigd in nummer 6).
Het echtpaar kreeg negen kinderen :
-Johanna “Ida” (°Leest 29/3/1928, +Leest 25/8/1928). Dit kindje werd amper 5 maanden.
-Julia (°1929), gehuwd met Louis Vivijs uit Tisselt (Lid van de verzetsbeweging ‘de Zwarte Hand’ en politiek gevangene Nacht und Nebel, broer van Staf, de auteur van “Onder Duitsen Knoet”).
-Paula (°Leest 8/10/1931, +Duffel 27/10/1970), gehuwd met Jef De Decker (°Leest 11/1/1931, +Leest 25/2/1998).
-Jeanne (°Leest 21/5/1933, +Bonheiden 15/1/2009), gehuwd met Jozef Ceulemans (Bonheiden).
-Hendrik (“Rik”) (°Leest 31/12/1934), gehuwd met Josephine Polfliet (°Kapelle o/d Bos 15/3/1931) : drie kinderen Willy (°Mechelen 3/7/1958), Hugo (°Mechelen 31/3/1962) en Maryse (°Mechelen 15/7/1966).
-Antoine (°1936), gehuwd met Agnes Piessens (Leest).
-Willem (°1938), gehuwd met Anny De Prins (Tisselt).
-Leo (°1944), gehuwd met Roza Doorlaeghe (Leest).
-Maria (°1946), gehuwd met Willy De Roover (Hofstade).

Uit het gedachtenisprentje van Jan Lauwens :

“Gewone mensen
wondere mensen !

Zij hebben geen naam, die genoemd
wordt in kranten en journaals.
Zij zijn oneindig
Verdraagzaam.

Zij hebben genoeg verstand,
om wat dagelijks over hun hoofd
wordt uitgeschut te verwerken.

Mensen waardoor een stroom
van liefde in stilte over de wereld gaat.
Zo leefde ons vader
voor zijn kinderen, kleinkinderen
en achterkleinkinderen.

Bedankt vader voor alles.”

Uit het gedachtenisprentje van Mathilde De Bruyn :

“Moeder is uit ons midden gegaan, een toonbeeld van goedheid voor iedereen.
Een plaats is nu leeg, het hoekje waar kinderen en ook kleinkinderen zich thuis konden voelen, een plaats waar de familie het dichtst bij elkaar was.
Het is onbegrijpelijk dat ze van ons is heengegaan.
Wij hebben dank kunnen zeggen voor al het goede dat we van haar mochten ondervinden.
Haar beeld staat nog scherp in onze herinnering, maar de wonde in ons hart is nog lang niet geheeld.
Het leven gaat verder, zonder haar, maar je kunt toch niet nalaten af en toe een traan weg te pinken om dat verlies.
Dan word je stil van binnen en je vraagt je af of het leven niet gans anders zou zijn als zij nog in ons midden was.
Heb dank, Heer, voor haar leven, waarvan zovelen getuigen waren. Laat haar leven in het licht des aanschijns, waar ook wij eens met haar zullen verenigd zijn in Uw eeuwige liefde.”

Vervolgt.

Foto’s :
-Het Pensenstraatje. Het laatste huisje rechts werd een tijdlang bewoond door de familie Lauwens-De Bruyn.
-Vader en moeder Lauwens met hun kroost. Van links naar rechts : Willem, Rik, Julia, vader Jan, Leo, moeder Mathilde, Maria, Paula, Jeanne en Antoine.
-Jan Lauwens op rijpere leeftijd naar een schets van Georges Herregods.

24-09-2016 om 07:40 geschreven door Marcel Van Hoof

In de SCHIJNWERPERS

RIK en JOSEPHINE LAUWENS- POLFLIET,

telgen van twee prominente Leestse geslachten

Op bezoek bij Rik en Josephine Lauwens-Polfliet

Via hun zoon Hugo, een vriend die me al vaak geholpen heeft met weetjes over Leest, kwam ik in contact met zijn ouders Rik en Josephine Lauwens-Polfliet. Telgen uit twee oude en respectabele Leestse families.
Er werd een afspraak gemaakt en op 14 november 2014 mocht ik voor het eerst langskomen.
Ze ontvingen me zeer gastvrij in hun gezellige woonst aan de Kouter en Rik en Josephine hadden zoveel te vertellen over hun rijk gevuld leven dat het niet bij die ene afspraak zou blijven.
Vooral Rik is een praatvaar.
Aanvankelijk schoorvoetend maar eens op gang transformeerde de diesel in een sneltrein, daarbij geholpen door zijn eega die af en toe wat toevoegde en verduidelijkte.
Beide tachtigers beschikken nog over een feilloos geheugen en ik kreeg van hun beider families zoveel informatie te verwerken dat ik die geïmplementeerd heb in aparte items, aangevuld met toelichtingen van familieleden zoals Alida, Antoon, Patrick en Hugo Lauwens, stamboomspecialiste Lieve Huysmans en de Kronieken van Leest.

Familie Lauwens

Het mammoetwerk van Patrick Lauwens

Patrick Lauwens uit Berlaar bouwde een indrukwekkende website op van zijn familie en aanverwanten : www.laurentii.be

De genealogie van de naamdragers “van Laurentius” begon met een zoektocht naar de families Lauwens in het vroegere hertogdom Brabant, in België en in Nederland.
Livien Lauwens uit Kapelle-op-den-Bos bracht zijn stamboom in kaart tot Peeter Lauwers, een voorouder die in 1655 te Leest huwde met Johanna Persoons.
Lauwens en Lauwers bleken algauw varianten van dezelfde familienaam. Tot die bevinding was ook Lucien Lauwers uit Scherpenheuvel gekomen. Lucien had er toen al meer dan twintig jaar archiefonderzoek op zitten.
Er bleken ook andere varianten in de familiegeschiedenis voor te komen: Lauwereyns, Laureys, Lauwaert(s), Lauwen, Lawen(s), Laurens,...
Daarom koos Patrick voor de verzamelnaam "Laurentii" voor zijn project, de Latijnse benaming voor alle naamvarianten.
Om deze informatie te kunnen delen, kreeg deze website vorm.
De informatie gaat terug tot 1410.
Op deze website kan men de Hombeeks-Leestse tak in het hertogdom Brabant terugvinden tot bij een nazaat van Deense Vikings, kruisvaarder Odin Lauwereyns, die werd vermeld in 1247 in Brugge in het graafschap Vlaanderen.
Nakomelingen weken uit naar het hertogdom Brabant tijdens de daaropvolgende eeuwen.

De Hombeekse stamlijn gaat terug tot Geert Lauwers, rentmeester voor de hertogen van Brabant te Kapelle-op-den-Bos, geboren in 1440. Vanaf de 16de eeuw zijn de gegevens van deze familie volledig gedocumenteerd en van dan af is er sprake van de Hombeeks-Leestse tak.
Aan de hand van verschillende bronnen reconstrueerde Patrick de gezinnen en de resultaten werden stelselmatig verwerkt per gemeente, per landstreek, per land of per parochie.
De vele teruggevonden verhalen werden chronologisch gerangschikt en er werd ook aandacht besteed aan de geneografie : origine volgens DNA.

Vervolgt.

Foto’s :
-Leest.
-Rik en Josephine Lauwens-Polfliet.
-Hugo Lauwens.
-Rik en Josephine met rechts op de achtergrond de wapenschilden van de families Lauwens (onderaan) en Polfliet (bovenaan).
-Patrick Lauwens.

21-09-2016 om 11:55 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg en slot van “Terugblik op mijn kindertijd in Leest”.

De meeste jongens en meisjes van mijn generatie hebben nooit oorlog, honger, koude, noch werkloosheid gekend en onze materiële situatie is als maar verbeterd.
Ons leven verschilde in veel opzichten van dat van de hedendaagse jeugd.
Als kind zaten we in een auto zonder gordel en zonder airbags. Aids bestond nog niet en ADHD moest nog benoemd worden.
Konden wij nog ongestoord op de straat spelen omdat het veiliger was en in een tijd waarin iedereen iedereen kende en de mensen elkaar hielpen waar mogelijk, dan krijgen de kinderen van nu veel meer kansen en vrijheid.
Kleding en speelgoed in overvloed, op vakantie gaan is vaak een ‘happy problem’, waar gaan we dit jaar naartoe ?
Ze hebben de keuze uit verschillende sportclubs en jeugdverenigingen, hebben minder religieuze verplichtingen, minder taboes.
Lijfstraffen en kinderarbeid zijn afgeschaft en alles is veel gemoedelijker en menselijker geëvolueerd.
De jeugd is ook mondiger geworden, sneller volwassen en heeft overal meer inspraak.
Daartegenover staat dat zowel kerk als school aan gezag hebben ingeboet.
Dat de politiek niet meer wordt vertrouwd en het gezin zijn rol niet meer speelt.
Ook jeugdverenigingen weten vaak niet meer op welke koord te dansen.
Het teveel aan mogelijkheden leidt bij de kinderen soms tot keuzestress.
Dat begint al bij de overvolle kleerkast van de kleuters : ‘Wat wil je aan vandaag ?’
En welke sportclub moeten ze uitkiezen. Gaan ze naar het judo, turnen, volleybal of dans ?
Valt dit te combineren met de muziekles ?
En dan is er nog playstation, nintendo, de computer, internet, iphone…
En de 101 verschillende zenders op televisie…

Ook de rol van de ouders is veranderd.
Vroeger gebeurde opvoeden meer instinctief en waren er weinig moeders die buitenshuis werkten.
Ouders van nu worden overladen met informatie over opvoedingsmethodes die zichzelf vaak tegenspreken en iedereen heeft zijn mening over de beste aanpak.
Dat was vroeger veel simpeler.

Ook de leefomgeving is fel gewijzigd.
Sinds 1950 is de bevolking in ons land met 35% aangegroeid. In 1948 telde Leest 1864 inwoners, in 2003 waren er dat 2815, een aangroei van 51%.
Laten we ook de groeiende multiculturaliteit niet uit het oog verliezen, 60 jaar geleden waren er amper moslims in ons land en was er van een terreurgroep zoals IS totaal geen sprake.
Mijn leeftijdgenoten en ik werden in onze jeugd niet geconfronteerd met stressvolle gebeurtenissen die ons gevoel van veiligheid verbrijzelden.
In onze contreien was het wachten tot het begin van de jaren ’70 op de “Vampier van Muizen” en begin jaren ’80 op de “Bende van Nijvel” en de “CCC” (Cellules Communistes Combattantes).

Maar uit alle objectieve data blijkt dat de Vlaming nooit rijker en gezonder is geweest dan tegenwoordig.
Kinderen die thans geboren worden zullen gemiddeld langer leven dan elke generatie voor hen.

"De jeugd van tegenwoordig houdt alleen maar van luxe, heeft slechte manieren en veracht de autoriteit. Ze heeft geen respect voor oudere mensen…”
Dit zou een uitspraak van een generatiegenoot van mij kunnen zijn, maar het is er één van Socrates, van pakweg 2400 jaar geleden.
Als dat iets leert, is het wel dat er eigenlijk helemaal niks verandert. Jeugd zal altijd jeugd blijven en zo keken en kijken vorige generaties naar jongere…

Alles heeft zijn voor- en nadelen, zo ook de periode waarin iemand opgegroeid is.
Als je het mij vraagt opgroeien vroeger of nu, ik zou niet kunnen kiezen…

                                          Marcel Van Hoof.

Het Dorp

Thuis heb ik nog een ansichtkaart
Waarop een kerk, een kar met paard
Een slagerij, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets
Maar het is waar ik geboren ben
Dit dorp, ik weet nog hoe het was
De boerenkinderen in de klas
Een kar die ratelt op de keien
Het raadhuis met een pomp ervoor
Een zandweg tussen koren door
Het vee, de boerderijen

En langs het tuinpad van m’n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat ’t nooit voorbij zou gaan

Wat leefden ze eenvoudig toen
In simp’le huizen tussen groen
Met boerenbloemen en een heg
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd
Het dorp is gemoderniseerd
En nou zijn ze op de goede weg
Want ziet, hoe rijk het leven is
Ze zien de televisiekwis
En wonen in betonnen dozen
Met flink veel glas, dan kun je zien
Hoe of het bankstel staat bij Mien
En d’r dressoir met plastic rozen

De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
In minirok en beatle-haar
En joelt wat mee met beat-muziek
Ik weet wel het is hun goeie recht
De nieuwe tijd, net wat u zegt
Maar het maakt me wat melancholiek
Ik heb hun vader nog gekend
Ze kochten zoethout voor een cent
Ik zag hun moeders touwtjespringen
Dat dorp van toen, het is voorbij
Dit is al wat er bleef voor mij
Een ansicht en herinneringen

Toen ik langs het tuinpad van mijn vader
De hoge bomen nog zag staan
Ik was een kind, hoe kon ik weten
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan.

                          Wim Sonneveld

Foto’s :
-Op weg naar de volwassenheid. Deze foto sierde mijn eerste paspoort.
-De auteur in een meer recente tijd.
-Een ansicht met herinneringen...

Hierna worden Rik en Josephine LAUWENS-POLFLIET, samen met hun families, in de schijnwerpers gezet, telgen van twee prominente Leestse geslachten. Daarna volgen nog honderden paginas met aanvullingen…

09-09-2016 om 00:00 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg - Terugblik op mijn kindertijd in Leest

Op zondagnamiddagen kwam heel de familie bij elkaar bij grootmoeder Tien in de Blaasveldstraat.
Terwijl de mannen kaartten of luisterden naar de voetbaluitslagen op de radio met hun pronostiek van Prior bij de hand, speelden de vrouwen met de ‘lotjes’ of zaten met hun voeten rond de Leuvense stoof gezellig te keuvelen.
‘Bon’ had een heel arsenaal oude liedjes die ze met graagte zong. Vooral het ‘vlooienlied’ zal me altijd bijblijven :

“Vrienden ik zal u gaan verklaren,
’t is voorwaar ne viezen toer,
Hoe dat ik zijn gevaren, hoe die vlooien geven snoer.
En ze willen toch niet verhuizen,
daar zitten er wel duizend in ons bed.
Ze bijten nog erger dan de luizen
en springen in mijne nek.

Rik tak, rik tak, rik tak, ik lig niet op mijn gemak
en ze geven maar knap op knap
En ze waren nog zo gezond
van te bijten aan mijn kont.

De eersten die mij kwamen te plagen,
dat waren gasten uit de Kongo,
Ze waren zwart gelijk ne moren,
elke vlo woog ne kilo.
Hunnen bek was fijn geslepen
ging er door gelijk een snoer,
Vrienden ge moogt het zeker weten,
het is voorwaar een paardentoer.

Rik tak,…

Dan kwam er een oude weegaal,
hij was voorzeker wel honderd jaar.
Hij had ne gang lijk een oude peter
’t was ne Gentse moordenaar.
Hij deed zijn ronde langs mijn ooren
en hij danste daar ne wals,
Dan begon hij straf te boren
en te bijten in mijne hals.

Rik, tak…”

Deze tekst, en nog vele andere, heeft ze ooit voor me neergeschreven. Die liedjes bracht ze ook op de samenkomsten van de Leestse gepensioneerden.
Soms liet ze haar hondjes kunstjes uitvoeren. Die konden op bevel gaan zitten en opstaan, een pootje geven en ook dansen en daar was ze fier op.
Elke samenkomst werd besloten met een gemeenschappelijke maaltijd : ‘balletjes met pruimen’, uiteraard op grootmoederswijze…

Soms mocht ik bij mijn andere grootouders logeren in Blaasveld, in de woning die we thans betrekken.
Dat was daar een drukke bedoening met de winkel en de bakkerij. Met mijn neven Jan en Eddy gingen we zwemmen in het openluchtbad van Willebroek op de Dr. Persoonslaan, later afgebroken en omgevormd tot postkantoor dat daar intussen ook al verdwenen is. Ik kon toen nog niet zwemmen maar dook wel al van de driemeter plank met een fietsband.
Terug thuis werden we opgewacht door ‘Moemoe’ met een halve meter boterhammetjes, dik besmeerd met ‘goei boter’ en perenstroop. Die berg ‘bokes’ smolt als sneeuw voor de zon.
Moemoe was een verwenner en vaak maakte zij voor ons ‘koekskes met boter’, dan liet ze petit beurs smelten in warme melk en daar een flinke klad van weer die ‘goei boter’ er overheen…

Op zaterdagavond gingen we naar de boerderij van Fikske Van de Vondel in de Bezelaarstraat waar je op primitieve houten banken voor vijf frank kon genieten van den Dikke en den Dunne en andere Charly Chaplins.
Willebroek bezat in die tijd drie bioscopen : de Palace en de Rio in de Nieuwstraat en de Cinex in de A. Van Landeghemstraat, waar thans het Volkshuis is gevestigd. Met tante Janet en haar vriendin Philomene trokken we er te voet naartoe. Per vertoning werden er, naast het nieuws van Belgavox, twee films afgespeeld : een zogenaamde B-film en een hoofdfilm.

‘Vava’, mijn grootvader langs moederskant, heb ik vaak vergezeld op zijn bakkersronde. Hij reed met een Renault Dauphine die achteraan vol brood gestouwd was. Zij ronde startte in Blaasveld en liep over Heffen, Heindonk, Willebroek en Tisselt.

De ‘Mees’, zoals hij genoemd werd, was een aimabel man, attent, behulpzaam en een enorme werker. Hij was te Leest geboren in de Kleine Heide als zoon van een landbouwer die op zijn beurt een zoon was van een boswachter uit Steenhuffel die in dienst was van een graaf uit Londerzeel.

Vervolgt…

Foto’s :
-De katholieke gepensioneerden van Leest in de jaren ’50. Links onderaan grootmoeder Florentien ‘Tien’ De Schoenmaecker.
-“Bon” met haar hondjes. Links haar dochter Jeanne. Onderaan kleindochter Josée Tourné.
-Mijn grootouders langs moederskant : Jan Baptist Mees en Sofie De Schoenmaeker.
-Fikske Van de Vondel was gebeten door de filmmicrobe.

05-09-2016 om 18:53 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg - Terugblik op mijn kindertijd in Leest

Een barbecue zoals we die nu kennen bestond nog niet. Met een kuil en daar wat bakstenen omheen kwamen we dicht in de buurt. Op het menu vooral haring.
Eensgezind werd door de buurt ‘crème-glace’ en ook bloedpensen gemaakt. Iedereen droeg zijn of haar steentje bij en het artisanaal eindproduct was authentiek en buitengewoon lekker.
Het toestel om ‘crème-glace’ te maken leek op een houten emmer met binnenin een metalen wand. In de emmer zat een koker met daarrond ijs. In de koker werd een mengsel van verschillende ingrediënten gedaan en deze koker werd met behulp van een hendel rondgedraaid tot de crème ‘ijskreem’ werd.

Toentertijd werden de varkens nog op de boerderij geslacht. Maandenlang was aan het mesten van de krulstaart de nodige zorg besteed en even lang was er reikhalzend uitgezien naar het ogenblik waarop hij zwaar genoeg werd bevonden om gekeeld te worden. Alles van het varken werd gebruikt. Met de ogen kon je knikkeren, de darmen werden gebruikt om worst van te maken, de hammen gedroogd en in de kelder opgehangen. Het vet dat vrij kwam tijdens het bakken van spek, werd bewaard om ander vlees te braden of om op de boterham te smeren, een pure cholesterolbom maar lekker en voedzaam.
Voor de kinderen was het belangrijk om de varkensblaas te bemachtigen. Daarmee kon men voetballen, gaan zwemmen en ook rommelpotten fabriceren.

Als kind was ik altijd geboeid door het ritueel van koffie maken door mijn grootmoeder. Ze gebruikte daarvoor een oude vierkanten houten koffiemolen, zette die tussen haar knieën en draaien maar. De aroma’s die toen bovenkwamen, hemels…

Groenten werden gesteriliseerd en van aardbeien, pruimen en kersen werd confituur gemaakt. De potten werden afgedekt met een laagje parafine.
Ook taarten werden meestal zelf gebakken en kroketten zelf gemaakt : puree met verse boter en eieren, dan door het ‘kroketmachien’, op maat snijden, vervolgens door het eiwit en de ‘chapelure’ en klaar was kees.

1955 was een turbulent jaar op politiek vlak. Niet enkel voor België, ook voor de gemeente Leest en ditmaal waren het niet de Sussen tegen de Blekken, maar katholieken eensgezind tegen socialisten en liberalen.
Het jaar voordien had de socialistische minister Collard de hele onderwijspolitiek herzien en de tweede ‘Schoolstrijd’ was een feit. Leo Collard probeerde dat jaar de toename van de subsidies aan het vrije middelbaar-, technisch- en normaalonderwijs uit de vorige homogeen-katholieke regeerperiode terug te draaien, en bovendien de wedden rechtstreeks aan de leraren uit te betalen, hetgeen tot een hevige reactie van het vrij onderwijs in België leidde.
Collard liet een groot aantal rijksscholen bouwen. De leerkrachten werden door hem verplicht in het bezit te zijn van een diploma zodat talrijke niet gediplomeerde priesters niet meer in aanmerking kwamen om les te geven.
Het protest aan kerkelijke zijde tegen de wet-Collard was zeer hevig en er kwam zowel in het parlement als op de straat een hevige oppositie op gang.
Gevolggevend aan de oproep van het ‘Comité voor Vrijheid en Democratie’ richtten de verschillende katholieke Leestse organisaties op 1 maart 1955 een eigen comité op. Die protestbeweging maakte er onmiddellijk werk van en op 20 maart trok er een proteststoet door het dorp met meer dan 250 deelnemers waaronder de leden van de twee fanfares, de Chiro, de Kwb…
Er werd geronseld om deel te nemen aan de mars op Brussel en de betoging te Antwerpen.
Op 24 maart moesten alle ouders hun kinderen thuishouden van school en nadat de toenmalige CVP-voorzitter Theo Lefévre een oproep had gedaan aan de katholieke ouders om hun spaargeld bij de ASLK weg te halen maande het Leestse comité de ouders aan om niet langer aan schoolsparen te doen.
Wij, als kinderen, begrepen er niet veel van.
De slogan ‘Collard buiten !’ is me altijd bijgebleven evenals de verbranding van een ‘Collardpop’ in het dorp na de terugkomst van een betoging.
De voorzitter van het comité, Jan De Prins, werd verwelkomd als een held. Hij was door de ordediensten opgepakt en in de amigo gegooid. Andere helden waren Fons De Smet, Julien Piessens en Felix Polfliet die kennis hadden gemaakt met ‘de sabel en de matrak’ en Frans Van Neck die een hoef van een Rijkswachtpaard op zijn voet had gekregen…
Ik herinner me nog de wapperende zwarte vlag uit de galmgaten van de kerk, de vele plakbrieven en de slogans die op de openbare weg gekalkt waren…

In 1955 werd in Leest een ‘Korps voor Burgerlijke Bescherming’ (Ook ‘Passieve Luchtbescherming’ genoemd, de latere ‘Civiele Bescherming) opgericht. Aan de basis van de oprichting in België lag het bombardement van de burger bevolking in het Spaanse Guernica, in ’37 nog door Picasso vereeuwigd.
Ik zie die mannen nog, onder leiding van hun overste Frans Neutiens, het gemeentehuis beklimmen met touwen.
Alle kinderen van het Dorp keken met open mond toe.

Datzelfde jaar was er ook veel commotie in het dorp toen de secretaris beschoten werd, gelukkig zonder erg.
Er volgde een reconstructie die heel wat volk lokte.

Wanneer ik de ‘Kronieken van Leest’ uit die periode er op nalees dan valt het op hoeveel landlopers er toen in het dorp rondliepen. Ze werden door mijn vader, vaak op eigen verzoek, overgedragen aan de Rijksweldadigheidskolonie van Wortel waar ze de winter op een behaaglijke manier konden doorkomen.

Vervolgt…

Foto’s :
-De socialistische minister van onderwijs Leo Collard lag aan de basis van de tweede schoolstrijd.
-De toenmalige voorzitter van de CVP Théo Lefèvre die later eerste minister zou worden.
-Julien Piessens en Felix “Fé” Polfliet hadden kennis gemaakt met de sabel en de matrak van de rijkswacht.
-De “Guernica” van Picasso.

25-08-2016 om 17:11 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg - Terugblik op mijn kindertijd in Leest

Ik had het geluk dat mijn ouders graag op reis gingen.
Een auto bezitten in het begin van de vijftiger jaren was geen evidentie. Mijn vader was echter, voor hij garde werd, automecanicien in een Mechelse garage en toen er zich een opportuniteit voordeed hapte hij toe en kon zo een Renault C4 uit 1946 op de kop tikken.

Een trip naar de Belgische kust of de Ardennen was toen nog een heus avontuur maar dat autootje bracht ons, soms met onverwachte averij, naar in die tijd exotische bestemmingen als Luxemburg, Duitsland, Zwitserland en de Spaanse grens, dit na een bezoek aan Lourdes.
Nederland werd verschillende keren per jaar aangedaan.
Boter, kaas, koffie, jenever en sigaretten waren daar veel goedkoper en die producten werden van Breda naar Leest gesmokkeld…

In Terneuzen gingen we krabben vangen. Een stok, een touw en een reep paardenvlees, meer hadden we niet nodig om die beestjes van tussen de golfbrekers te vissen.
Ook de Efteling in Kaatsheuvel werd verschillende keren bezocht. Intussen is dat park uitgegroeid tot een themapark van wereldformaat met vele spectaculaire attracties maar toen was er enkel het Sprookjesbos, de authentieke draaimolens en schommels op het Anton Pieckplein en ‘Holle Bolle Gijs’ wiens kreet ‘Papierrr Hierrr’ zeer snel overal weerklank zou vinden.

Met de school gingen we ook op reis. Die schoolreizen waren meestal educatief van opzet.
In Dinant bezochten we met onze klas ooit de Citadel en het historisch- en wapenmuseum.

De samenhorigheid onder de mensen was in die tijd ook groter dan nu. Samen reizen met de buren gebeurde frequent.
In 1955 bezochten verschillende families uit het Dorp samen de Bloemencorso van Zundert (NL) en in ’58 de Wereldtentoonstelling in Brussel.
Op die Expo heb ik toen voor het eerst in mijn leven en in levende lijve een zwarte medemens gezien. Ik was tien.
Later, toen mijn vader me meenam naar de thuiswedstrijden van Racing Mechelen, keek ik vol ontzag naar ‘Zwette Jef’ met zijn borstbollen tegen de hoest. De man kreeg geregeld spotternijen naar zijn hoofd die hij steeds met een guitige glimlach beantwoordde.

Ook de moeders van de Scheerstraat trokken er samen en met hun kroost op uit. Met de fiets naar het Rijksdomein Hofstade of naar de fameuze speeltuin ‘De Koekoek’ in Aartselaar. Een speeltuin waar we op een gesloten circuit ongestoord tegen elkaar konden racen met go-carts en waar we voor het eerst kennis maakten met de loop- of draaitonnen en de ‘Vliegende Hollander’.

Mijn vader heeft zich als ‘garde’ nooit moeten doodwerken maar gerust was hij nooit. Zelfs niet als hij een dagje verlof had genomen, er kon altijd iets gebeuren en hij was de enige politieman op het dorp. Om die reden bouwde hij zich, begin jaren ’60, een kleine chalet in Westende, op een gloednieuw aangelegde camping.
Er stonden amper 16 huisjes op de grote wei van de familie Soetaert toen het zijne klaar was en dat werd chalet 17.
Zijn vriend en collega uit Heffen, Staaf Mampaey, kreeg niet toevallig chalet 18 toegewezen.
Later opteerden de uitbaters van camping Westende voor de opstelling van stacaravans en zouden de meeste chalets afgebroken worden.
In het kielzog van de twee gardes volgden vele streekgenoten waaronder de Leestse families Verschuren, Apers, Huybrechts, Van der Auwera, Ceuppens-Tourné, De Keersmaecker-Colpin, De Borger en nog vele anderen zoals de familie van eeuweling Stanne Van den Broeck. Deze laatste werd daar in de jaren ‘80 op onvergetelijke wijze gevierd als ‘oudste kampeerder van België’.
Men sprak toen niet ten onrechte van Klein-Leest als men het over camping Westende had.
Vaak zochten de Leestenaars elkaar op voor gezamenlijke activiteiten. Zo was ‘teppeschieten’, ook ‘flotschieten’ of ‘solschieten’ toen het meest in trek, dit zowel bij de mannen, de vrouwen als de kinderen.
In dat spel plaatste iedere deelnemer een geldstuk van 1 frank op een wijnkurk (de ‘tep’) en de bedoeling was om met de sol (een koperen ronde schijf) de ‘tep’ om te gooien en de munten zo dicht mogelijk bij zijn eigen sol te krijgen.

Vervolgt…

Foto’s :
-Met dit autootje doorkruisten we een flink stuk van Europa.
-Idem met moeder en op de wagen met neef Eddy Meiremans.
-Op de top van de Tourmalet met van l. naar r. : mijn ouders, ikzelf, neef Eddy Van Hoof, zijn ouders Elodie Selleslagh en Louis Van Hoof en achteraan Melanie Selleslagh en Edmond Polspoel.
-Met de buren naar Zundert. Bovenaan van l. naar r. : Paula Solie, Victor Van Hoof, Frans Geerts, Maria Mees, Louis Van Hoof, Elodie Selleslagh.
Midden : de baby Rudi Van Hoof en Maria Busschot.
Onder : Clara Van Beveren, Yvonne Van Hoof, Greta Geerts, Eddy Van Hoof, Marcel Van Hoof en Celine Van Beveren.
-Bezoek aan Lourdes. Links mijn moeder met mijn zus en broer.
-Met de buren naar de Expo van 1958 in Brussel. Van links naar rechts : mijn vader die raak schoot, Clara Van Beveren, Yvonne, Maria Busschot en Celine Van Beveren.
Onderaan mijn broertje.
-Camping Westende begin jaren ’60. Eén van de eerste ansichtkaarten van deze camping. Rechts voor zijn chalet staat de garde van Leest met enkele familieleden. Het chaletje links ervan hoorde toe aan zijn collega uit Heffen.
De meeste vakantiehuisjes op de foto zijn thans verdwenen en vervangen door luxueuze stacaravans die elke vrije meter van het kampeerterrein hebben ingenomen.
-‘Flot- of Solschieten’ was erg in trek. Op de foto waagt Vic Verschuren een poging naar de kurk. Enkele Leestenaars kijken toe.

18-08-2016 om 09:40 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg - Terugblik op mijn kindertijd in Leest.

Dokter Stuyck.

Nog een vertrouwde figuur uit onze jeugd was dokter Stuyck.
Hij was zijn praktijk te Leest begonnen in het huis van Madame Voet aan de Sint-Jozefskapel in 1930. Achteraf bouwde hij z’n woning een tiental meter verder in de Dorpstraat.

Marcel Stuyck werd, als oudste van drie, geboren te Antwerpen op 11 augustus 1900. Een zusje stierf jong, een broer werd apotheker te Londerzeel en een andere werd pastoor te Lier.
Marcel Stuyck studeerde aan het St. Jan Berchmanscollege te Antwerpen waar hij in 1918 het einddiploma behaalde van “Oudere Humaniora”.
In 1925 behaalde hij het doctoraat in de geneeskunde aan de Katholieke Universiteit te Leuven.
Te Boechout oefende hij praktijk uit van 1926 tot februari 1932.
In 1931 huwde hij Maria Magdalena De Bot die hem vijf kinderen schonk : Els, Hugo, Lieve, Greet en Walter.

‘Stuyck’ bezocht zijn patiënten per fiets en zag hij iemand op het veld staan aan wie hij geboden had binnen te blijven, dan stak hij zijn vuist op.
Aan het soldatenblad “De Band” verklaarde hij in 1954 waarom hij de fiets prefereerde :

“Wel, de fiets dwingt ons nog wat aan sport te doen en houdt ons fit. De fiets is een ontspanning en kan dienen om er rustig op na te denken en om eens rond te kijken naar het natuurschoon. Daarbij komt nog dat men dichter bij het volk staat en dat autorijden een aanhoudende spanning van de aandacht vraagt…”

In dezelfde periodiek schreef hoofdredacteur Jan De Decker :
“In dokter Stuyck vinden wij een ware katholiek en een man van de daad. Eenvoudig en oprecht, nederig en loyaal, gewetensvol geneesheer en oppasser van zijn zieken : zo is onze dokter.”

“Stuyck” was een echte volksdokter en zijn vrouw rolde zijn sigaretten.
De dokter trok ook tanden en draaide zelf zijn pillen.
‘Zachte heelmeesters maken stinkende wonden’ was zijn devies. Onze buur, Rik Van Beveren, vertelde me ooit dat hij eens met schele tandpijn zat. Mechelen was ver af en dokter Stuyck dichtbij.
Zonder verdoving begon de dokter aan de zere tand te trekken en de sleuren… Brullend van pijn is Rik toen met stoel en al tegen de vlakte gedonderd maar de dokter gaf geen krimp. Met zijn knieën op de borst van zijn patiënt slaagde hij er uiteindelijk in de slechte kies te verwijderen…

Op school diende hij ook de vaccins toe tegen o.a. polio. Daar zag iedereen tegen op. Sommige kinderen trokken toen zelfs met ware doodsangst naar school.
Ik herinner me nog dat die prikken op de speelplaats gegeven werden en dat vele jongens van hun stokje gingen…

Op kerstavond 1962 sloeg het nieuws in als een bom : dokter Stuyck was verongelukt.
Op de Steenweg op Blaasveld te Heffen werd hij bij het oversteken van de baan verrast door een auto, tegen de grond gesmakt om zielloos te blijven liggen.
Tweeëndertig jaar lang hadden de Leestenaars hem door het landschap zien fietsen.
Op zaterdag 29 december werd hij, voorafgegaan door de K.Fanfare St.Cecilia en een massa volk, ten grave gedragen.
De kerk van Leest was veel te klein om alle rouwenden op te vangen en op het gemeentelijk kerkhof volgden nog ontroerende afscheidsgroeten uitgesproken door Gust Lauwers en door de Voorzitter van het Geneesherenverbond.
Marcel Stuyck was amper 62.

Vervolgt…

Foto’s :
-Dokter Marcel Stuyck.
-Deze vacature verscheen in september 1938 in een Mechelse krant.
-Nog enkele herinneringen aan de populaire dokter : een ziektebriefje, een bewijs van inenting, een overlijdensverklaring, een ereloonafrekening (van verstrekte medische zorgen aan mijn overgrootvader), zijn doodsbrief en gedachtenisprentje.

n

05-08-2016 om 08:21 geschreven door Marcel Van Hoof