1878 – In oktober 1878 werd Jan Dumont onderwijzer te Leest. Hij was afkomstig vanxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

            Orsmaal-Gussenhoven en gehuwd met Anne Jepherina Matterne. Voordien was

            hij onderwijzer te Zemst-Laar.

            Hij woonde in het schoolhuis en had drie kinderen : Stefanie, Albert en Raymond.

            Evenals hun vader gingen ze allen in ’t onderwijs.

            Voor meester Dumont was De Keersmaeker hier onderwijzer, door de gemeente

            betaald. Erg lucratief was de job van onderwijzer in die tijd niet : “la misère en

            redingote”, zo werden ze toen bestempeld. Ze droegen zoals de burgemeester en

            de dokter een lange jas (redingote).

            Het begin van zijn carriëre te Leest werd gekenmerkt door de schoolstrijd.

            Mijn grootvader Jan-Baptist Mees was een oud-leerling van meester Dumont.

            Hij vertelde in 1976 :

            “...ik was een deugniet toen ik klein was, leren zat er voor mij niet in, maar

            kattenkwaad uitsteken, in ’t school en daarbuiten des te meer. Aan de appelen

            gaan zitten in de pastorij en vechten met Fons Hellemans en de andere jongens...

            Ik heb daar dikwijls slaag voor gekregen van mijn vader en meestal terecht, maar

            die keer van meester Dumont, dat vergeet ik nooit. Ik had weer iets misdaan, ik

            weet niet meer wat en ‘k moest bij meester Dumont komen. Ik had toen juist een

            nieuw floeren pak gekregen van mijn vader. Meester Dumont zou er dus geen stof

            uitkrijgen, maar de slagen die ik toen gekregen heb !

            Gelukkig brak zijne regel na een twintigtal keren.

            De linten in mijn kostuum stonden er maanden daarna nog in. Ja, meester

            Dumont, dat was ne krak, die sloeg voor “ ’t hemmen”...

            Ik herinner mij ook nog dat hij eens met zijn been in het klokkenzeel verstrengeld

            geraakte en mee omhoog getrokken werd met zijn hoofd omlaag.

            Hij had zijne voet gebroken. De weken daarop kwam hij naar school met de hulp

            van een stoel. Zijn ene been steunde de grond, zijn andere lag geplooid op die

            stoel, dewelke hij met zijn handen telkens verplaatste, een koddig gezicht was dat

            toen...”

            Passage uit “Zo de ouden zongen...” van J.A.Huysmans in De Band van maart

            1980 :

            “...voor de heren hadden wij in ons buffet enkele speciale glazen met een oorken

            aan, van vorm zoals meisjes, met ingebonden lenden, op hoge schoenhakken : dus

            niet aanvaardbaar voor gewone mensen, den Burgemeester Bernaerts

            aangeboden, met gehalveerde moed, omdat diens aanwezig ontzag, de

            drinkebroers hun dorst plots milderde ; aan Mijnheer Moyson, met wat waakzaam

            nazicht, want die was nogal vergeetachtig in betalen, aan Mijnheer Dumont,

            meester Dumont, door mij met wat leedvermaak, omdat ik die man met de

            koterhaak, groter dan hijzelf, nooit naar zijn soms vierkante kin zou hoeven op te

            kijken. Ik werd eerder naar het Mechels College gestuurd.

            Ik vond hem niet lief om volgende reden : in 1914, na de thuiskomst van de vlucht,

            had ik in de beemden bij de bommentrechters rond ons beschoten dorp, een

            houten bak vol oorlogstuig vergaard, waaronder koperen bombuskens, geuten

            hulsels met koperen sierbanden aan, koperen mitrailleurs hulzen en kogels en

            loden bollen.

            Op zekeren dag staat Madammeke Dumont voor haar deur en ze roept me :

            “Bertje,” zegt ze, “onze meester weet van de kinderen dat ge zo’n schoon

            bommenpotten hebt, hij zou die eens graag bekijken.”

            Ja, en ik er met mijn buit naartoe.

            Aan Madammeke heb ik die eens durven terugvragen, en die zei : “Ik zal het

            aan den meester zeggen”.

            En het bleef daarbij...”

            In het februarinummer van “De Band” in 1955 schreef Frans Moyson :

            “Van meester Dumont kregen we een solied onderwijs dat een stevige grondslag

            was voor onze latere studies.

            We hadden veel respect voor hem, maar ook veel schrik van zijn “koterhaak” die

            in de winter moest dienen om de stoof te koteren en het vuur aan te wakkeren...

            Die koterhaak was een tuig om ontzag voor te hebben, want hij was zo groot als

            meester Dumont zelf, en hij moest niet alleen dienen om het vuur aan te wakkeren,

            maar soms ook om diegenen die niet horen wilden, te doen voelen dat de meester

            het meende.

            Meester Dumont had ook biekens en het was voor ons een buitenkansje als de

            biekens aan ’t zwermen waren : terwijl hij de zwerm ging vangen, mochten wij op

            de speelplaats gaan spelen.

            Ik herinner me ook nog dat we op een zomerse voormiddag gedurende de klas

            opgeschrikt werden door een hevig geronk. Het was een vliegmachien.

            We mochten van meester Dumont naar buiten gaan om ons eerste vliegmachien te

            zien...”

            En in augustus 1957 haalde Stephanie Dumont, de dochter van de meester, in De

            Band, herinneringen op aan haar vader.Ze was toen 79.

            “Vader was onderwijzer te Leest van november 1878 tot einde schooljaar 1917.

            Mijn ouders gingen dan naar Evere wonen bij mijn broer Albert, die aldaar

            bestuurder was van School nr. 3, Leuvense steenweg. Daar stierf moeder in 1923

            en vader in 1931.

            Ik was 37 jaar in het onderwijs, waarvan de 23 laatste jaren in Anderlecht, waar

            ook mijn jongste broer, Raymond, onderwees.

            Zo lang onze ouders in Leest waren, gingen wij natuurlijk zo dikwijls mogelijk

            ‘naar huis’.

            In 1945 ging ik mij standvastig in Orsmaal vestigen. In 1946 ging Albert met

            pensioen en kwam samen met zijn vrouw bij mij wonen. Ons gelukkig samenzijn

            duurde niet lang : Albert werd ons ontnomen in 1947.

            In juli 1956 stierf Raymond in Anderlecht. Ik woon nu alleen maar heb hier nog

            een twintigtal kozijns en nichten. De zoon van mijn vader’s broer is hier

            burgemeester.

            Van 1911 tot 1915 was ik onderwijzeres te Overhespen en ik woonde er bij mijn

            oom en tante.

            In 1914, op 15 augustus, kwamen mijn twee broers mij halen en brachten mij

            naar Leest bij onze ouders. Mijn broers keerden weer naar hun scholen.

            Op 20 augustus vluchtte ik naar Boom met mijn ouders.

            Na drie weken kwamen wij terug per camion naar Leest, waar al de deuren open

            stonden. Op een morgen rond 4 uur bracht een Duits soldaat de 2 jongste

            kinderen Albert en Jan, van Beullens uit de Biest, bij ons. Die waren alleen thuis

            achtergebleven als hun ouders en de overige kinderen werden verjaagd.

            Als alles kalm werd rond hun huis, hebben ze allerlei op hun kruiwagen geladen

            en kwamen ze naar ’t dorp, op zoek naar tante Trien en vandaar zijn ze bij ons

            aangeland.

            Ja, die kruiwagen : daarop stond een mand en daarin een brood, een zij spek, een

            kom vet, een broodmes, een pot voor water, een doos met knoppen en garen, een

            naald stak aan de kraag van hun jaske.

            Ik vroeg : “Wie heeft dat alles voor u gereed gemaakt ?” – “Ik”, zei de kleinste,

            (Albert, nog geen vijf jaar!) “maar het spek heeft onze Jan uit het vleesvat

            genomen, want ik kon er niet aan, ik ben nog te kleintjes”.

            “En die naald ?”

            “Die steekt daar om ze niet te verliezen, want als er nu een knop van mijn broek

            ging, moest ik er hem toch aanzetten hé.”

            De eerste Leestenaar die we na 14 dagen weer zagen, was Louis Van den Brande.

            Die vertelde ons hoe alle mensen op zoek waren naar hun koeien en andere

            beesten. Vader deed aan Beullens zeggen dat zijn zoontjes bij ons waren. Vader

            Beullens is al lopende bij ons aangekomen en dan hebben wij een scène gezien

            tussen de kinderen en hun vader en we hebben allen samen tranen van geluk

            gestort. Ik geloof dat dit een der schoonste herinneringen van mijn ouders aan

            Leest geweest is.

            Ik kwam eens in Leest terug op de begrafenis van Juffrouw Mathilde Hellemans

            en  verbleef later eens enkele dagen bij meester Meyers.

           Mijn eerste meester in de school van papa was Alfons Polspoel, die graag

            fungeerde als moniteur.

            Later kende ik de meesters  Hellemans,  Constant Teughels,  Alex Van den

            Bossche, De Win en Constant Moons, de opvolger  van mijn vader. “

            (In 1957 verbleef Stephanie Dumont op de Grote Stweg 74 te

             Orsmaal-Gussenhoven)  

            Na 38 jaar dienst ging meester Dumont met pensioen op 28 december 1916.

            Hij vestigde zich met zijn gezin te Evere bij zijn zoon Albert die daar schoolhoofd

            was  en hij zou daar  op 2 februari 1931 overlijden.

            Op 27 januari 1917 ontving hij van het gemeentebestuur van Leest volgende

            dankbetuiging :

            “..bij deze doen wij Uld kennen dat Mr. Moons, met den 1 februari eerstkomende

Reacties op bericht (0)