1914 – 20 augustus : Duitsers blazen de treinrichels op, op het Heike. (KH)xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

1914 – “Tot  20 augustus bleef het rustig in onze omgeving. Het was stilte voor de storm.

            De Duitse troepen lagen in de omgeving van Brussel.

            Zemst lag in het niemandsland, tussen twee legers in. Om de beweging rond de

            forten te kunnen gadeslaan, zette de vijand voorposten uit op de uithoeken van

            dat niemandsland.

            Belgische soldaten hielden de wacht in Leest.

            (...)”

            (Een dorp in een wereldoorlog, Zemst 1914-1918 van R.Van Kerckhoven) 

1914 – Half augustus : DE EERSTE DUITSERS TE LEEST –

Remi Spoelders :

“...Toen de eerste Duitsers in 1914 vanuit Hombeek op de Kouter verschenen, werden ze door enkele Belgische achterblijvers op geweervuur onthaald.

Eén van die Duitsers wou zich in ons huis komen verschuilen, maar Peter War (War De Wit) sloeg de deur dicht voor zijn neus. Hij geraakte niet eens meer buiten de hof, en werd doodgeknald vanuit het huis van Jef Verlinden, dat toen in opbouw was.

Ons moeder zat aan het venster te kijken tijdens de schietpartij, en wij kleine kinderen moesten ons achter de schouw wegsteken...”

(Remi Spoelders in LG-blz.289)

Albert Huysmans :

“...Een vluchteling uit Zemst vertelt dat op verkenning zijnde Ulanden der Duitse ruiterij daar huizen hebben afgebrand en bewoners gedood.

Onwetend wat oorlog was, trokken mannen en vrouwen onder de noen, met de garde op

kop, langs de Zennedijk om naar die slachting te gaan kijken.

Ze moesten zich echter op een gegeven ogenblik in allerijl reppen om een plots losgebroken geweervuur te ontlopen.

In de namiddag was ik gaan spelen met andere kinderen bij de loopgrachten. Eensklaps dwongen de schildwachten ons bij hen neer te hurken, op een gegeven vlaggesein vanaf de Hombeekse Wiekenmolen even voorbij de Laerestraat.

Allen zagen we toen in de Bleukensweg een aankomende ruiter, en ginds, langs de binnenkant van de Zennedijk, daarboven uithuppelend, ook een paardekop en een pinhelm.

Plots klonk het bevel : vuur ! Het paard in de Bleukensweg steigerde en de ruiter viel ten gronde. Hij wist echter de Zennedijk te ontkomen.

Die avond heeft een Duitse voorhoede het vuur gestoken aan de houten molen, hij is geheel afgebrand.

Die nacht werd ook door het leger de ontruiming van het gebied bevolen.

Later hebben de Duitsers aan de linkerzijde van de kerk een vak afgebakend als begraafplaats voor hun zeven en twintig hier gesneuvelden...”

(Albert Huysmans – LG, blz.254)

Albert Huysmans :

“...Twee dagen na de veldslag rond Eppegem, half augustus 1914, werd vanaf den molen “Den Bleuken Alverman” (Hombeek) met vlaggeseinen, door een uitkijkpost der Belgische achterhoede, opgesteld in de loopgrachten bij den Leestse Dorpskouter, aangegeven dat ze de komst zagen van ’n twaalftal ruiters der Duitse Huzaren, langs de Hombeekse Zennedijk.

Die Duitsers hadden dit gevlag ook gezien, en maakten rechtsomkeer.

Een vluchteling uit Hombeek meldde, dat die Duitse horde daar bij een herberg in het Dorp waren afgestapt. Van hier vertrokken zes scherpschutters er op af, en van achter een hoekhuis in de straat, vuurden die naar bij de paarden staande schildwachten.

De hele bende kwam buiten gesprongen, en spoorden op hun rijdieren ten allen kanten uiteen.

Wat later namen de loopgrachtmannen, ginds in den Bleukensweg, twee ruiters onder vuur, waarvan er een stervend werd opgehaald.

Die nacht sluipten Duitsers tot bij den houten molen, en staken er het vuur aan.

De uitkijkjongens en het molenaarsgezin zijn gelukkig aan een mogelijke uitmoording kunnen ontsnappen.

Bij thuiskomst na de vlucht, vond de molenaar nog wat resten van zijn “Bleuken Alverman”, en die ging alzo de geschiedenis in.”

(J.A. Huysmans – DB augustus 1980 “Vijfwindvriendenspel)

Stephanie Dumont : (Dochter van de hoofdonderwijzer van de jongensschool)

“...in 1914, op 15 augustus, kwamen mijn twee broers mij halen te Overhespen waar ik woonde en les gaf en brachten mij naar Leest bij onze ouders.

Mijn broers keerden weer naar hun scholen.

Op 20 augustus vluchtte ik naar Boom met mijn ouders.

Na drie weken kwamen terug per camion naar Leest, waar al de deuren open stonden.

Op een morgen rond 4 uur bracht een Duits soldaat de 2 jongste kinderen Albert en Jan, van Beullens uit de Biest, bij ons.

Die waren alleen thuis achtergebleven als hun ouders en de overige kinderen werden verjaagd. Als alles kalm werd rond hun huis, hebben ze allerlei op hun kruiwagen geladen en kwamen ze naar ’t dorp, op zoek naar tante Trien en vandaar zijn ze bij ons aangeland.

Ja, die kruiwagen : daarop stond een mand en daarin een brood, een zij spek, een kom vet, een broodmes, een pot voor water, een doos met knoppen en garen, een naald stak aan de kraag van hun jaske.

Ik vroeg : “Wie heeft dat alles voor u gereed gemaakt ?”

“Ik”, zei de kleinste, (Albert, nog geen 5 jaar) “maar het spek heeft onze Jan uit het vleesvat genomen, want ik kon er niet aan, ik ben nog te kleintjes.”

“En die naald ?”

“Die steekt daar om ze niet te verliezen, want als er na ne knop af mijn broek ging, moest ik er hem toch aanzetten hé.”

De eerste Leestenaar die we na 14 dagen weer zagen, was Louis Van den Brande.

Die vertelde ons hoe alle mensen op zoek waren naar hun koeien en andere beesten.

Vader deed aan Beullens zeggen dat zijn zoontjes bij ons waren.

Vader Beullens is al lopende tot bij ons aangekomen en dan hebben we een scéne gezien tussen de kinderen en hun vader en we habben allen samen tranen van geluk gestort...”

(DB- augustus 1957)