1923 – 20 oktober – Gemeenteraad :  Flor Meyers benoemd tot onderwijzer in de plaats xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

            van Alfons Hellemans, ontslaggever.

            Meester Meyers haalde het met 5 stemmen tegen 4, er waren 19 kandidaten.

            Zijn wedde : 4.800 fr + 200 fr woonstvergoeding en 600 fr duurtetoeslag.

                                        Floriaan MEYERS

Was geboren te Kortenaken op 16 november 1902. Hij was gehuwd met Joanna Wilms die hem twee kinderen schonk : Edgard en Godelieve Meyers.

Meester Meyers overleed in het Sint-Jozefziekenhuis te Mechelen op 7 september 1981.

In  het nummer van oktober 1978 van de periodiek “De Band” stelde hij zichzelf voor :

“Evenals meester Dumont ben ik afkomstig uit Orsmaal-Gussenhoven.

Wel zag ik er het levenslicht niet, want mijn wieg stond te Kastenaken, een gemeente uit de streek van Diest.

Toen mijn grootouders overleden waren, namen mijn ouders de ouderlijke hoeve over.

Het staat er nog, een prachtig gebouw maar met ledige paardenstal, ledige koestal, ledige varkensstallen en ledige schuur. Dikke muren ondersteunen het dak.

Zware eikenbalken, die wellicht eeuwen het dak schragen en die het nog mensenlevens zullen doen, kan men er nog bewonderen.

Daar groeide ik op als de elfde van de twaalf.

Ik was zowat de loopjongen, die met de meeste boodschappen werd gelast.

Het staat me nog zo fris voor de geest. Enkele huizen verder woonde er een kruidenier, die tezelfertijd schoenmaker en boer was.

In de winkel in houten bakken, lag er suiker, zout, koffie, chicorei en noem maar op.

Een schutsel voorzien van een schuifraam scheidde kruidenier en klant.

Een zware koperen bel kondigde telkens een nieuwe koper aan.

Vlug wipte de schoenmaker recht van zijn stoel, legde behoedzaam de schoen neer, veegde zijn handen over zijn schort en stond meteen in de winkel om het gevraagde te overhandigen. Van hygiëne gesproken ! Die goeie oude tijd.

Op straat behoefde men niet bevreesd te zijn van auto’s en dergelijke dingen, geen spraak. De weg was aan de jeugd, daar kon men stoeien , zich uitleven, terwijl moeder rustig haar werk verrichtte.

Telkens ik er terugkeer, sta ik nog in bewondering voor die mooie streek met haar zacht golvende hellingen, waar de rijke graangewassen ruisen in de wind.

Voor mij is er niets op aarde  mooier dan dit prachtige Haspengouw, een juweeltje, waar de rijke kersen u doen watertanden.

Daar groeide ik dan op, gelukkige onbekommerde jeugd.

De lagere school stond niet ver van ons huis. Twee onderwijzers onderwezen er de kinderen. Ik heb er school gelopen tot mijn veertiende jaar.

Voorlaar ik dacht aan studeren, had ik dus al twee jaar mijn tijd verloren.

Ik reed naar Tienen met de stoomtram in de winter, in de zomer deed ik het met de fiets.

Na mijn studententijd en na het vervullen van mijn dienstplicht te Luik, werd ik benoemd aan de gemeentelijke jongensschool te Leest, en over Dumont.

Op goedvallen uit heb ik er mijn kans gewaagd.

Ik herinner mij nog het bezoek aan de negen gemeenteraadsleden.

Alleen had ik die mensen nooit gevonden, maar een bereidwillige jongen vergezelde mij en wees mij de weg. Ik ben er hem altijd dankbaar om gebleven en wij zijn altijd, tot aan zijn dood, dikke vrienden gebleven.(nvdr :Antoon Polspoel)

Over mijn eerste kennismaking met Leest, met haar hobbelige wegen, bij avond en nacht duistere straten, zo was het toen overal, daar vertel ik u later wellicht meer over. Ja, veel meer.

Ik vond er een nieuwe thuis. In de Rozelaer, bij Noldus Teughels, voelde er mij als kind van den huize. Over mijn wel en wee aan de school zelf zou ik bladzijden kunnen wijden. Toch wil ik dit nog kwijt. Ik heb er een mens leren kennen waarmee ik bijna mijn ganse loopbaan ben omgegaan, een goed mens, een vrolijke steeds opgeruimde collega Selleslagh Victor.

Met de twee andere onderwijzers, meester Huysmans en meester Hendrickx heb ik altijd goed kunnen opschieten. Toen ik in 1964 besloot op rust te gaan had ik ten volle 41 jaar dienst.

600 jongens zijn mij voorbijgegaan.

Ik heb al de middagen opgeofferd om degenen, die ten achter waren, hetzij in rekenen of in lezen bij te werken.

Ik ben nu al 14 jaar op pensioen en slijt mijn dagen nu verder in een zalige rust.

       Flor Meyers.”