Foto :  Henri Van den Heuvel bij wie Vic mocht onderduiken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ondergedoken

Toen ben ik ondergedoken.

Landbouwer Henri Van Den Heuvel uit de Hertstraat, de latere schepene van de “Blekken”, stak zijn nek uit en bood me onderdak.

Op zijn hooizolder richtte ik mijn logement in, in het hooi had ik een gang gemaakt om er in geval van nood diep in weg te kruipen.

Hier heb ik vertoefd tot en met de bevrijding op 3 september 1944.

Mijn moeder bezorgde mij eten en soms ook moeder Van den Heuvel.

Tijdens de dag sleet ik de tijd met boeken lezen en ’s nachts wandelde ik het Hertsveld op of ging al eens slapen bij mijn vriend Jan Baetens, waar ik zonder het medeweten van zijn ouders langs een zoldervenstertje binnensloop.Doch voor het licht werd moest ik terug zijn op mijn hooizolder. Avontuurlijk was dat wel maar ook vaak angstaanjagend en ik was steeds op mijn hoede. Elke auto die men hoorde kon van de Gestapo zijn, elke vreemde persoon werd gewantrouwd.

Na enkele weken sloeg de verveling toe en nam ik meer en meer risico’s.

Overdag liep ik soms de velden en het Zuurbos in en durfde ik al eens naar huis te gaan.

Daar groef ik van in het ovenhuis een onderaardse gang die uitliep achter de haag van onze tuin en uitkwam in de aanpalende gracht. Vele malen heb ik die vluchtweg ingeoefend, gelukkig heb ik hem nooit hoeven gebruiken.

Nadien heb ik pas beseft hoeveel risico en gevaar Henri Van den Heuvel gelopen heeft door mij onderdak te bezorgen. Ik ben hem er altijd zeer dankbaar voor gebleven.

Intussen kropen de dagen voorbij en de geallieerden naderden.

Ik sliep nog steeds op mijn hooizolder en sporadisch bij Jan Baetens.

Daar was ik toen ik op een nacht begin september op de Juniorslaan  in de richting Leest-dorp een tamelijk grote groep Duitsers met door paarden getrokken wagens, zag voorbijtrekken. Heel stil en zonder orde trokken ze af.

De dag nadien, op een zondag, ik keek toe vanuit het Zuurbos, zag ik zenuwachtige Duitsers in de “Heilige Hoek”, ze waren bezig paarden op te eisen voor hun terugtocht.

’s Anderendaags ’s morgens was het zover ! Onbeschrijfelijke vreugde ! De Engelsen waren er. De Blaasveldstraat stak  vol met oprukkende Engelse soldaten, camions vol met lachende, sigaretten en chocola uitdelende soldaten.

Men kan zich voorstellen welke opluchting de bevrijding bracht en hoe geestdriftig we onze bevrijders hebben onthaald. Schrik, honger en alle miserie was vergeten.