Bijvoegsel : melding van de priesterwijding van Jozef Albert Selleslagh.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

1944 – 24 januari : Pieter Frans Van der Taelen, geboren te Willebroek 22/8/1882,

            wonende Dorp 11 Leest, aangesteld “ten tijdelijken titel als klokluider en

            torenuurwerkverzorger der gemeente”.

            Hij verving Alfons Scheltiens die naar Mechelen was verhuisd.

            Zijn jaarwedde : 1800 fr. (GR)

1944 – 20 februari : In vele open weiden langs de Zenne, het Broek, het Schalam, de

            Potaardevelden, worden twee meter hoge boomstammen en balken in de grond

            gestoken om te beletten dat vliegtuigen of zweefvliegtuigen er zouden landen.

            De Duitsers vrezen een op komst zijnde invasie. (KH)

1944 – 10 april : Jozef Albert Selleslagh(°8/5/1917, +9/10/1974) uit de Bist, zoon van

            Lodewijk   (°29/10/1887, +27/7/1969) en Leonie Verbergt,

            (°29/6/1888, +31/8/1966) werd priester gewijd in de kapel van het studiehuis der

            Missionarissen van Afrika (Witte Paters) te Heverlee.

            Hij werd gewijd door Monseigneur Carton de Wiart. De eremis vond plaats op 16

            april in de kerk van Leest.

            Op 20 juli 1945 zou boerenzoon Jef Selleslagh naar Burundi vertrekken.

            Hij zou er blijven tot 1968. Nadien werd hij godsdienstleraar aan de Vrije

            Technische School te Borgerhout. Hij overleed in het St.-Elisabethziekenhuis

            te Antwerpen op 9 oktober 1974.

            “Opgegroeid in een diepkristelijk gezin, leerde hij van jongsaf de veilige weg

            gaan, die leiden zou naar het Priesterschap. Met liefde en ontzag was hij

            opgegaan naar het altaar en werd missionaris in Burundi naar de inzichten van

            zijn goddelijke Meester. Zichzelf vergetend, vol ijver, tot de laatste dag, in en

            voor zijn Technische School, voor zijn parochie Kalfort-Puurs, heeft hij

            gewoekerd met de talenten, die Ons Heer hem had gegeven...”

            (Passage uit zijn doodsprentje)

1944 – 19 april : Deze woensdag werden rond 18u30 formaties vliegtuigen opgemerkt

            over Leest richting Mechelen. Ze wierpen dwarrelende dingen uit die er van op

            afstand uitzagen als zilverpapiersnippers. De werkelijkheid was anders. Eens  ze

            de  grond raakten spatten ze open en zetten ze de omgeving in vuur en vlam.

            Enkele bommen vielen in de velden van het broek.

            Het grootste deel raakte de stad Mechelen. Twintig minuten later volgde een

            tweede formatie bommenwerpers. Mechelen stond in brand.

            Bij avondschemering was het zicht van de brandende huizen en de Lieve-

            Vrouwentoren een akelig schouwspel. (KH)

1944 – 24 april : Mechelen treurde om de 120 doden en de vele gewonden.

            De lijkkisten stonden opgesteld op de binnenkoer van het St.-Romboutscollege

            en werden vandaar naar de kathedraal gebracht voor de uitvaartdienst. (KH)

1944 – 1 mei : De dag was zonnig en vredig. De nacht zette in met oorverdovend

            aanhoudend gedreun van vliegtuigformaties. De hemel was klaar verlicht van

            neerdwarrelende parachutes met felle helderwitte lichtbundels.

            Het doelwit was duidelijk het spoorwegknooppunt van Mechelen en de

            spoorwegwerkplaatsen van het zogenoemde Arsenaal, dienstig voor de

            oorlogsindustrie. De bevolking vluchtte in de kelders of schuilplaatsen.

            Sommigen liepen naar buiten en en wierpen zich in de beekkanten.

            De bommenwerpers vlogen van west naar oost en volgden de spoorlijn als

            richtlijn. De eerste bommen vielen op het Mechels broek op de grens met

            Hombeek. Alles daverde. Een hel van fluitende, gierende bommen,

            oorverdovende knallen, schudden en schokken door de geweldige

            luchtverplaatsingen, rinkelen van brekend glas en vallende dakpannen.

            Hombeek ontsnapte ternauwernood aan een complete ramp. Op een paar

            tientallen meters van het dorp verschenen kraters van bominslagen.

            De verwoesting in de stad Mechelen was enorm. (KH)

1944 – 15 mei : Herderlijke protestbrief tegen bombardementen geallieerden

            Geconfronteerd met de desastreuze gevolgen voor de burgerbevolking, besloot

            kardinaal Van Roey zijn stem te verheffen om de geallieerden aan te manen tot

            enige omzichtigheid.

            Hij stuurde hen een herderlijke brief, gedateerd op 15 mei 1944. Deze brief

            werd voorgelezen in alle kerken.

            De kardinaal verzocht de geallieerden in naam van België have en goed van de

            burgers te ontzien “daar anders de beschaafde wereld zich eens met afschuw

            rekenschap zal geven van de ontzettende behandeling, die een onschuldig en

            loyaal land heeft moeten verduren”.

            Bombardementen van grote omvang bleven van dan af achterwege.

            Mechelen had voor de geallieerde bombardementen een enorme tol betaald : 171

            doden en 123 gekwetsten, 416 woningen volledig herschapen in puin terwijl

            3.304 andere lichte of zware brandschade opliepen.

            (GvM,29/5/1996)

1944 – 6 juni : De geheimde radio meldde de landing van de geallieerden in Normandië.

            (KH)

1944 – 21 juli : De nationale feestdag was geen feestdag meer maar een normale

            werkdag. Het afweergeschut van de Duitsers aan het spoor te Hombeek trad

            voor de eerste keer in werking tegen overvliegende geallieerde vliegtuigen. (KH)

1944 – 3 september : Duitse terugtrekkende soldaten eisten ’s avonds fietsen op bij vele

            burgers in het dorp en langs de hoofdwegen. Op de twee spoorlijnen te Hombeek

            werd uitsluitend richting Mechelen gereden. De treinen waren beladen met

            terugtrekkende soldaten en oorlogsmateriaal. Soms was het verkeer zo druk dat

            de treinen een uur of langer stilstonden aan het station.

            De Duitse soldaten strekten even de benen op het perron.

            Enkele personen die zich gecompromitteerd voelden, hadden hun pakken gemaakt

            en trachtten mee te vluchten. Ze onderhandelden heftig met de treinleiding maar

            kregen geen toelating om met de legertrein te ontsnappen. (KH)

1944 – 4 september : In de vroege ochtend stond een Duitse eenheid infanterie opgesteld

            voor inspectie op het dorpsplein van Hombeek. Ze sloegen in paniek als een

            jongeling kwam aangerend van uit de Bankstraat al schreeuwend : “De

            Amerikanen zijn daar”.

            In Kapelle-op-den-Bos waren inderdaad de geallieerden tot aan de vaart

            doorgestoten. De Duitsers marcheerden haastig weg richting Mechelen.

            Hun commandant kreeg zijn auto Citroën niet gestart en jonge mannen van de

            “Witte Brigade” staken een handje toe. Hij reed richting Leest.

            In de voormiddag nog kwam een eerste licht gepantserd voertuig met Engelsen

            van Leest. De verkenners mochten rekenen op de hulp van plaatselijke gidsen

            die meereden naar Mechelen.

            Tegen 17 uur kwamen de eerste tanks met groot geratel van Kapelle-op-den-Bos

            door Hombeek gereden. De mensen waren uitzinnig van vreugde.

            Alle huizen waren bevlagd en versierd. Men gooide met bloemen en schonk

            fruit en tomaten aan de bevrijders.

            De tweede tank van het eerste “platoon” reed vast op de Zennebrug. Het ijzeren

            beslag geraakte tussen de ketting die stukliep. De drie volgende tanks zetten hun

            opmars naar Mechelen door via de spoorbrug.

            De nog 16 volgende tanks van het “squadron” wisten dat ze de Zenne niet over

            konden via de normale brug en reden vanaf de Kleinestraat de spoorwegberm op.

            Ze volgden deze tot Mechelen.

            De Engelse soldaten van de tank die vastgereden was, verbroederden met de

            bevolking. Er werd gedanst op straat en in de herbergen.

            Het bericht circuleerde dat Hitler dood zou zijn. (KH)     

            Hilde Rheinhard (Wilgenstraat 52 Mechelen) getuigde in ’t Ridderke

            (nr.3 van 1994) over de bevrijding :

            “...Onder de oorlog woonde ons gezin te Leest waar mijn vader koster-orgelist

            was. Ons huis lag op de Kouter tegenover het parochiecentrum en was eigendom

            van de familie Stopie, die er verder naar Hombeek in het statige herenhuis

            woonde. Later werd ons huis bewoond door de aalmoezenier.

            In de vroege voormiddag is er inderdaad een gepantserd voertuig, echter niet op

            rupsbanden, door Leest gekomen. Het kwam bij ons voorbij en ging richting

            Hombeek. Mijn broer Herman stond er bovenop zwaaiend met zijn studentenpet

            en toonde de weg. Erg betrouwbaar was het echter niet omdat hij in tegenstelling

            met de soldaten die erin zaten, niet beschermd was. Bovendien wisten we dat er

            nog Duitsers in Hombeek waren en er waarschijnlijk zou geschoten worden.

            Mijn broer was reeds meerdere jaren bij het geheim leger eigenlijk zonder weten

            van vader. Hij vermeed veel te vertellen omdat hij wist dat vader aan het hart

            leed. Bijna dagelijks had hij contact met Geerts van Leest.”                

1944 – 15 september – Schepencollege :

            Wijzigingen aan het bestaande politiereglement op het sluitingsuur.

            A. De openbare plaatsen waar men drank verkoopt zullen worden gesloten om

            21u30 ’s nachts en het blijven tot 06u00 ’s morgens.

            B. Alle verkeer op den openbare weg is verboden van 24 uur tot 5 u ’s morgens,

            zonder speciale toelating van het gemeentebestuur.

1944 – Na Londen werd nu ook sinds 13 oktober Antwerpen met vergeldingswapens

            bestookt. Het waren vliegende bommen (V1) en raketten (V2).