Foto :xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Sooi Willems in actie. Een archieffoto uit de beginjaren van Milac.

Bezieler Aalmoezenier Sooi Willems vertelde in ’85 :

“Bij de bevrijding in september 1944 werden de klassen 1941-1942 gemobiliseerd en voor opleiding naar Engeland en Noord-Ierland gestuurd, met de bedoeling desgevallend ingezet te worden bij de krijgsverrichtingen in Duitsland. Want de oorlog was nog niet gedaan. Bij die gemobiliseerden is de idee gegroeid dat er iets moest gebeuren voor de soldaten : een uitbreiding van wat K.A.J. en B.J.B. als dienst voor de soldaten  hadden voor de oorlog. Toen Duitsland was gevallen, hoorde men van het bezettingsleger en het verwoeste Duitsland de wildste verhalen : over de miserie van de bevolking en de sexuele avonturen van de soldaten.

Kortom, Duitsland was gevaarlijk voor onze brave jongens. 

Onder impuls van Kan. Dubois in Roeselare zijn leiders van jeugdbewegingen samengekomen. Het echte idee is daar geboren : er werd een actie opgezet in West-Vlaanderen. Heel vlug werd het idee overgedragen naar het Nationale Jeugdverbond van Katholieke Actie, waarvan Mgr. Cruysberghs algemeen xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />proost was.

Gedelegeerden van de diverse jeugdbewegingen, o.a. De Schuyffeleir van K.A.J., besloten om als gezamelijke dienst van het J.V.K.A., een katholieke actie voor toekomstige soldaten op te richten. Inmiddels was ook in Limburg, onder impuls van Kan. Claes, een actie voor soldaten op gang gekomen.

Omdat het college van Seraing, waar ik leraar was, stukgeschoten was, was ik dus werkloos. Die kunnen we dus gebruiken dachten ze in Limburg, want ik ben tijdens de slag aan het Albertkanaal ook nog waarnemend aalmoezenier geweest. En zo is het gekomen. Ik ging voorlichting geven in Limburg : op 23 vergaderingen bereikte ik 3.000 jongens. Niet omdat ik het was, want ik was totaal onbekend, maar omdat de tijd er rijp voor was : men was bang van Duitsland.

Door dit succes werd ik naar Brussel geroepen (J.V.K.A.).

Zo werd ik proost van Milac...”

            (Kerk en Leven, 20 juni 1985)

                                     MILAC-LEEST en DE BAND

Op een bijeenkomst van bestuursleden in 1953 van KWB, BJB en Chiro werden definitieve plannen gesmeed tot de oprichting van een “Soldatendienst”.

Onderpastoor Stany De Decker werd proost en Jan De Decker voorzitter.

Er werd besloten een soldatenblad uit te geven waardoor de miliciens op de hoogte

zouden blijven van het dorpsleven, een “band” tussen thuis en de kazerne.

Het eerste nummer van “de Band” was zeer povertjes, telde slechts zes  bladzijden en had een oplage van 30 exemplaren.

Vijf jaar later, bij het eerste jubileum, was de oplage gestegen tot 550 exemplaren.

In de loop van die eerste vijf jaar kregen de Leestse miliciens van  Milac 32 kg chocolade, 19 kg pralines, 48 kg koekjes, 258 boeken en 12.331 tijdschriften toegestuurd. Waaronder Het Goede Zaad, Zondagsvriend, De Band, Ons Land, De Haardvriend, Humoradio, Ons Volk, Bevrijding, Toren, Vlaamse Filmkens, Doorbraak, Kompas, Mardijck, Raak, Africa Cristo, Ons Zondagsblad... De meeste uitgesproken katholiek.

Op voorlichtingsvergaderingen kregen de toekomstige soldaten een beeld van wat hen te wachten stond via films en uiteenzettingen door selectieofficieren.

Vaak hield dokter Stuyck zijn spreekbeurt over venerische ziekten... 

De eerste proost, onderpastoor De Decker, werd reeds in het stichtingsjaar overgeplaatst naar Coloma te Mechelen waarna zijn werk werd overgenomen door Jan De Decker, die de kar zou trekken tot de dag dat pater Omer als onderpastoor te Leest werd aangesteld.