In augustus 1957 werd het vijfstigste nummer van “De Band” uitgegeven. Van die gelegenheid maakte de redactie gebruik om een speciale oxml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />proep te lanceren aan alle Leestse handelaars en “neringdoeners” om dit jubileumnummer te voorzien van reclame. Alle huizen van Leest kregen  toen het maandblad in hun bus gestopt.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“Indien de Leestse handelaars en neringdoeners deze maal met hun reclame zouden achterwege blijven, zullen wij ons moeten wenden tot winkels UIT HET OMLIGGENDE”.

U zelf zult er over beslisen welke weg wij zullen moeten kiezen ! Dergelijke plaatselijke publiciteit kan niet zonder vruchten blijven voor u !!!!!”

Aldus de oproep...

Milac had het in de beginperiode schijnbaar niet makkelijk om au sérieux genomen te worden bij de Leestse bevolking.

In hetzelfde jubileumnummer plaatste Jan De Decker toen volgende kanttekeningen in zijn periodiek :

“Wij hoeven zeker niet te zeggen dat én onze soldatendienst én de uitgave van ons maandblad vijf lange jaren vele moeilijkheden hebben meegebracht :

geldnood, tegenkantingen, onbegrip, onverschilligheid (vooral van die mensen

die door hun ambt of functie de eersten zouden moeten zijn om ons werk te steunen en aan te moedigen...), gebrek aan medewerking, afbrekende kritiek,  kwaadwilligheid en zo meer...

Spijts dit alles, hebben wij kunnen volhouden en al die uren, uren en uren die ons werk heeft gekost, hebben wij niet gewogen noch geteld.

Hetgeen wij hebben gedaan én door ons MILAC-werk én door ons blad, gebeurde steeds met de betrachting : goed te doen. Mogelijk zijn we er niet altijd in geslaagd.

Wij betuigen onze erkentelijke dank aan al degenen die, onder welke vorm ook, ons werk hebben helpen in stand houden en uitbreiding te doen nemen. Dank aan de vele sympathisanten van MILAC die zo massaal onze bonte  avonden hebben bijgewoond.

Dank aan al die soldaten die ons regelmatig geschreven hebben, vaak ook       persoonlijke brieven waarin zij openhartig hun moeilijkheden bloot legden en

waarin de schrijnende behoefte merkbaar was aan een zacht gebaar en een warm

 woord. De meesten in deze categorie hebben wij kunnen helpen door onmiddellijk

 contact te nemen met officieren, aalmoezeniers en hooggeplaatste personen.

Wij laten aan anderen over om te zeggen wat die vijf jaar MILAC voor een honderd soldaten hebben betekend.

Wij hebben bijna voortdurend onze soldaten met kleine attenties bedacht, hen er aan herinnerd dat er nog iemand aan hen dacht, dat het thuisfront hen niet vergeet.

Het weze ons hier toegelaten, er –met pijn in het hart- op te wijzen dat 8 op de 10  jongens, na hun militaire dienst ons blijkbaar niet meer kennen of misschien nooit gekend hebben, ook al hebben ze vroeger wel geschreven “ik zal niet vergeten wat ge voor mij hebt gedaan...” Acht op de tien lopen ons na hun soldatentijd “stoemmelings” voorbij, een paar zeggen (mompelen) nog “iets”, anderen zeggen helemaal geen bakkes meer.

Merci mannen...

Sommige soldaten laten GEDURENDE MAANDEN GEEN SIKKEPIT  van zich horen.
Het is gebeurd dat dergelijke “zware gevallen” dan nog op de koop toe, achter onze rug (natuurlijk...), babbelen :  “ik krijg van de Milac niets meer, nu kunnen ze ook ontploffen”, zonder er bij te voegen dat ze nog niet eens hun nieuw adres hadden laten weten.

Wij halen deze treurige feiten hier aan om U een beeld te geven van de omstandigheden waarin wij vaak moeten werken (en volhouden...).

Nog dit : een paar bewegingen en bonden geven nog de indruk dat MILAC ten slotte maar een “boekske” (sic...) is of “iets” dat niet veel te betekenen heeft. Wij hebben het inderdaad beleefd dat leden uit parochiale organisaties zich lieten ontvallen : “wat hebben wij toch met die Milac te maken”...

Vergeten wij niet dat de nationale MILAC de soldatendienst is van het JEUGDVERBOND VOOR KATHOLIEKE ACTIE en als dusdanig door het Belgisch Episcopaat werd herkend, elf jaar geleden.”

Jan zou in zijn maandblad nog vaak van leer trekken tegen alles en iedereen wanneer hij of zijn vereniging tekortgedaan werd.

Hij was ook een fel verdediger van morele waarden. Zo publiceerde hij in het kerstnummer van ’56 volgend markant artikel onder de titel “Einde legerdienst”.

“Einde januari zullen volgende soldaten afzwaaien : Theo Fierens (gekazerneerd te Neheim bij de Artillerie), Maurice Huysmans (Siegen-Infanterie), Antoine Lauwens

(Mechelen-Transmissie) , Hendrik Moons (Brasschaat-Artillerie), Hubert Selleslagh

(Brasschaat-Artillerie), Louis Keulemans(Aken-Artillerie), Henri Somers (Ossendorf-Artillerie).

Wij wensen hen nog veel plezier de laatste dagen van hun legerdienst en hopen dat zij plezant maar deftig zullen AFZWAAIEN en zij niet zullen aanlanden thuis : bezopen....

Het is werkelijk treurig om zien hoe sommige soldaten afzwaaien...

De sjerp om de hals, de pots in de nek, de kittbag na zich sleurend en hees brullend het “en we zijn d’er van de klas...” Triestig wanneer men hen gedurende de reis over hun braspartijen hoort vertellen... Triestig wanneer men hen van de ene naar de andere café ziet waggelen...Triestig wanneer men sommigen stomdronken langs de straat vindt...

Triestig wanneer men bij het afzwaaien van een ongeluk hoort...

Triestig wanneer soldaten de laatste dag, de dag van hun afzwaaien, stommiteiten doen, dingen die ze gedurende hun legerdienst nooit hebben gedaan...

Triestig voor de vader, de moeder, de verloofde...

“Iedereen doet het”. –“Een mens zwaait maar eens af en ’s anderendaags begint een nieuw leven !”

Ja, ’s anderendaags begint een nieuw leven voor Jan Klaassen, die zonder werk zit en moet gaan stempelen. Had hij maar de 1.500 frank de laatste acht dagen van zijn troep niet verdronken...

’s Anderendaags begint een nieuw leven voor Piet Pieters, die nog in een nachtkroeg is aangeland op de vooravond van zijn afzwaaien en stommiteiten heeft uitgestoken...

Was hij ook maar de laatste avond trouw gebleven aan zijn meisje...

’s Anderendaags begint een nieuw leven voor iedere afgezwaaide, een leven van “burger” en enkele maanden nadien zien zij vol afkeer neer op de soldaten die zo smerig afzwaaien.
WIJ VRAGEN GEEN LIJKDIENST : wij zijn de eersten die zeggen dat er moet gefeest worden wanneer een jongen met zijn legerdienst gedaan heeft. Feest moet er zijn maar geen BRASPARTIJ.

OUDERS, helpt hen plezier maken, niet onderweg, niet in cafés, maar THUIS.

Op de dag van afzwaaien moet het een feest zijn van de “blijde thuiskomst”.

SOLDATEN, gij hebt in houding gestaan, gedefileerd, gemarsjeerd voor hogere en lagere officieren. Gij waart fier toen zij u een blik van waardering gunden. Méér dan alle officieren is UW MOEDER. Komt niet thuis met een ferm stuk in uw botten en met bezopen ogen, maar komt naar huis : fier, rein en blij en gaat dan nog eens in houding staan voor uw moeder en kijkt haar in de ogen. Meer dan een blijk van waardering zal zij u gunnen, zij zal u aankijken met liefde en al haar zorgen zullen vergeten zijn, daar zij weet dat gij teruggekomen zijt, fier, rein en blij, beter dan toen gij ging.

En toont uw militair zakboekje aan vader. Hij zal fier zijn als hij kan zien dat gij een goed soldaat zijt geweest.

       Uw vriend Jan.”

Bijvoegsels:

-Zo zag het schutblad van De Band er toen uit.

-Het 50^ste nummer.

-Jan De Decker