1959 – Op zondag 14 juni ging in “Ons Parochiehuis” een vergadering door voor de xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

            moeders van de Chirojongens. Een 20-tal moeders waren aanwezig.

            Leider Louis Vloebergh handelde over de rol van de moeder in betrekking tot

            het aanstaande bivak waaraan een 60-tal jongens zouden deelnemen.

            Dit ging door van 16 tot 26 juli te Lichtaart.

1959 – 2 juli : In het Belgisch Staatsblad van 2 juli verschenen drie KB’s van 16/5/59

            waarbij de Leestenaar Jan De Decker als vertegenwoordiger van de werknemers

            werd benoemd in de volgende Nationale Paritaire Kommissies van het Ministerie

            van Arbeid :

            “Zelfstandige Kleinhandel”, “Maatschappijen voor Hypothekaire Leningen,

            Sparen en Kapitalisatie “ en “Onafhankelijke Cokesfabrieken en Ondernemingen

            voor Synthetische Producten”.

            Jan De Decker was reeds benoemd in het Nationaal Paritair komité voor de

            Wisselagenten.

1959 – Op zondag 5 juli vierde de Parochiale Vrouwenbond van Leest het 35-jarig

            bestaan van de afdeling.

1959 – 12 juli : Groot gewestelijk ruitertornooi van de B.J.B. in de Bist en op de

            weide van F. Muysoms.

            Leestenaar Frans Verbruggen klasseerde zich vierde in het stoelrijden.

1959 – 16 juli : Melanie De Wit (Zuster Dominika) opnieuw naar de missies vertrokken.

            De omhaling die zij deed in de kerk bedroeg 5.241 fr.

Melanie De Wit

Werd geboren te Leest op 11 december 1910. Op 5-jarige leeftijd verloor ze haar moeder en op haar twaalfde was ze volledig wees. Ze stamde uit een gezin van zes kinderen. Te Leest volgde ze de lagere school en ging nadien naar de Zustersschool te Kapelle-op-den-Bos.

Ze was lid van de Eucharistische Kruistochtgroep en van de B.J.B.-meisjes waar ze zich elk jaar liet opmerken op de toneelvoorstelling met tweede kerstdag.

Reeds heel jong voelde ze zich aangetrokken tot het kloosterleven maar haar verantwoordelijkheid voor haar oude grootmoeder, het mensje werd 92, hield haar thuis.

Pas toen ze twintig was kon ze intreden bij de Dochters van O.L.Vrouw van het H. Hart te Buggenhout. Ze deed er haar professie als zuster Maria Dominica.

Ze werkte de eerste vijf jaren in België om op 12 februari 1937 te vertrekken als missiezuster  naar Coquilhatstad, het toenmalige Belgisch Kongo. Dat was toen nog voor altijd, terugkomen zat er niet in. Daar kwam pas verandering in na de Tweede Wereldoorlog. Van dan af mochten de missionarissen elke zeven jaar terugkeren naar hun heimat en niet veel later om de vijf jaar.

Zuster Dominika moest die eerste keer haast veertien jaar wachten. In 1950 was ze voor het eerst terug in Leest en opnieuw in 1959. Dan ondernam ze haar derde afreis via Rome waar ze een week in hun klooster verbleef samen met een nicht van paus Joannes XXIII, ook een kloosterlinge.

Ook in maart 1976 bezocht ze haar geboortedorp. Ze stond toen in voor de algemene bevoorrading. In Iyonda waren acht straten met ongeveer zeventig zieken per straat.

In 1981 kwam ze terug naar België en verbleef in de gemeenschap van Carnières (Henegouxen). De laatste weken van haar leven verbleef ze in het ziekenhuis.

Melanie De Wit overleed te Ukkel op 29 maart 1990.

Tegen pater Clementiaan vertelde ze in 1959 waar ze zoal mee bezig was :

“wij hebben scholen, wij bedienen staatshospitalen, leprozories (waar de melaatsen worden verzorgd) en staan dagelijks in de dispensaria om patiënten te verzorgen, medicijnen uit te delen  en vooral de moeders met hun kindjes te helpen. Tot diep in de brousse zijn er kleine moederhuizen gebouwd waar de Kongolese moederkens komen bevallen als ze te ver van de stad afwonen. Jaarlijks hebben wij honderden dopen toe te dienen.

Van het geestelijk leven van onze kristenen mogen we zeer tevreden zijn. Ik herinner me dat, toen ik kosteres was te Bokete, er op één jaar over de 100.000 communies waren.

In sommige posten gaan de inboorlingen elke dag naar de mis en elke avond om 5 uur wordt gezamenlijk het avondgebed gebeden, daarna is er biechtgelegenheid.

Missionaris zijn is het schoonste wat een mens dromen kan…”

Ze schreef vele brieven die in De Band gepubliceerd werden. In 1976 beschreef ze haar werk bij de melaatsen :

“…ik verblijf nu al enkele jaren bij de melaatsen en ik ga er ook terug naartoe. Nu weet men dat de melaatsheid minder besmettelijk is dan men aanvankelijk dacht. Velen van u hebben al gehoord van de Damiaanactie. Zij zetten mensen in om de melaatsen te gaan opsporen. Zij zorgen dat we gratis specifieke geneesmiddelen krijgen. Zij bekostigen ook de stages die bij ons in Iyonda gegeven worden tot speciale opleiding van verpleegkundigen in de melaatsen behandeling. Maar bij velen blijft de vrees dat de ziekte te wijten is aan de boze geest.

Daarom verbergen die mensen hun ziekte zo lang mogelijk. Men zegt dat de melaatsheid geneesbaar is. Dat is voor een groot deel zeer juist. Zodra men zich bij de eerste verschijnselen laat verzorgen en regelmatig de nodige geneesmiddelen neemt kan men er ook van genezen. Maar…niet iedereen geneest…omdat juist de ongeneeslijken die naar ons melaatsendorp komen en er ook blijven. Zo zijn er momenteel nog meer dan 500 melaatsen in Iyonda.

Gezien hun grote wonden, hun verminktheid, hun weerzinwekkende toestand…of schrif voor de boze geest, worden die mensen in hun dorp niet meer aanvaard. Bij ons hebben ze een eigen wereldje geschapen, en leven, gezien hun toestand, vredig en gelukkig, omdat ze door ons als gewone mensen behandeld worden.

Ze verlangen dan ook niets anders dan een beetje geborgenheid, een onderdak, kleding, voedsel, en…een beetje begrip. Zolang ze kunnen staan ze in voor eigen onderhoud. Sommigen worden in de leprozerie zelf aan het werk gezet, anderen gaan op visvangst, nog anderen leven van de opbrengst van hun velden, die ze onder elkaar aan de man brengen. Die mensen wonen elk in hun eigen huisje.

De zieken met grote wonden of gans verminkt door de ziekte, worden in het hospitaal opgenomen. Die sukkelaars komen gans ten laste van de zuster. Wel ontvangen we gratis de nodige geneesmiddelen, maar…die mensen leven niet van enkele pillekens per week. Er moet ook voor voedsel en kleding gezorgd worden. Er is tot nog toe geen enkele liefdadige instelling die daar voor in staat, of ook maar blijvende steun geeft.

Die mensen hebben dus niemand naar wie ze kunnen gaan tenzij de zuster. Wij staan door ons werk zeer dicht bij hen. Het is de zuster die wonden verzorgt, de verminkten en ouderlingen helpt en de stervenden bijstaat. Ze vinden het normaal dat de zuster naar hen luistert, dat ze begrip heeft voor hen, dat ze haar alles mogen vragen, dat ze altijd bereid is alles te geven…ook zichzelf.

En toch staan we zeer dikwijls met beperkte krachten en een tekort aan mogelijkheden. Weten jullie mensen in België nog wat armoede is ?  Kunnen jullie in volle werkelijkheid nog realiseren wat het zeggen wil te bidden : ‘Geef ons heden ons dagelijks brood’… Brood dat we hier in overvloed bezitten.

Toen ik in maart afreisde uit Iyonda kwamen de mensen naar me toe om me de hand te drukken en me goede reis te wensen. En hun grootste bekommernis was : ‘zuster , ge komt toch zeker terug, en ge zult ons toch niet achterlaten ?’

Die vraag was voor mij als de vraag van Kristus zelf.

Ik ga dan ook terug naar de evenaarsstreek waar ik al bijna veertig jaar werkzaam ben. Ik ga terug naar de melaatsen van Iyonda, niet om grote dingen te doen, maar alleen omdat Gods liefde me dwingt terug te gaan naar de armsten der armen. Ik ga terug om naar hen te luisteren en hen te helpen zoveel als kan…door uw vrijgevigheid ga ik ook terug in uw naam.

Ons werk in de missie is niet af en zal misschien nooit af zijn. Een missionaris is ook een mens met beperkte krachten. Daarom doe ik een beroep op de jeugd die zich nog wil inzetten voor een ideaal. Bid dus voor nieuwe roepingen hoe onmodern dit ook moge klinken.

Beste vrienden, bid ook voor uw missionarissen. Vraag voor hen de nodige steun en sterkte en gedenk hen met een mild hart waarvoor ik u in naam van al onze melaatsen, en vooral ook in mijn eigen naam, oprecht dank.”

Foto’s:

-Melanie De Wit nog zonder habijt.

-Melanie De Wit werd Zuster Dominika.