In 1983 had Gust een dispuut met het Mechelse gemeentebestuur over de aankoop van gronden aan de Dorpstraat die de toegang verzekerden tot het terrein van VV Leest. De club voelde zich door het stadsbestuur gediscrimineerd, zelfs geboycot. De stad Mechelen achtte het wel opportuun om de terreinen van FC Muizen, eigendom van de Rateux-febrieken, aan te kopen en ook nog eens 8 miljoen frank te spenderen aan Sporting Mechelen maar VV bleef verweesd achter.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘Wij zetten met onze dertiende Volksfeesten alles op alles,” vertelde Gust aan een journalist van Gazet van Antwerpen, ‘ze kosten ons ongeveer één miljoen. Da’s een bom geld. Maar met een goed overwogen, ja zelfs zwaar risico inhoudend programma, willen wij het voetbal in Leest redden.’   Dat programma hield optredens in van Will Tura, Rob De Nijs, De Strangers, Doris D and the Pins, Connie Neefs, Rikske Samijn en het ballet van Penny De Jager met hun ‘Paradise to Paris-show’. Een heuse vedettenparade en gekoppeld aan een gastronomisch festijn.

‘Het is voor ons duidelijk dat hier met twee maten en twee gewichten is gewogen. De erfgenamen-eigenaars van de betwiste grond aan het Leestse voetbalveld waren bereid gevonden om de toegangsweg en achtergelegen landbouwgrond met een oppervlakte van 1.369 vierkante meter aan de stad te verkopen voor ongeveer 700.000 frank. Dus met een veel bescheidener budget had de stad VV Leest uit de nood kunnen helpen,’ zei Gust Emmeregs. ‘Maar zelfs dat was te veel.’

De sportinfrastructuur van VV Leest heeft de gemeenschap tot vandaag nog geen frank gekost, voegde de journalist er fijntjes aan toe, deze voetbalclub heeft sedert haar bestaan haar eigen huishouden met eigen centjes beredderd. Met succes overigens, en mede dank zij de jaarlijkse Leestse Volksfeesten maar dat vergt ook maanden keihard werken voor 100 medewerkers, die voor dit alles ook geen frank moeten betaald worden.

‘Wij zullen de toegangsweg zelf aankopen, de verkavelde gronden zullen door leden, spelers en sympathisanten van de club worden aangekocht. Wie dat stuk grond binnen enkele jaren dan toch niet meer wil hebben, en de kas van de voetbalclub is weer gespijzigd, dan zal VV de stukken aankopen, maar op deze manier zijn wij voorlopig gered en het voetbal in de gemeente voor 10 jaar beveiligd.’

Over de houding van de stad was men te Leest niet te spreken, schreef de journalist, zopas kreeg VV Leest nog een rekeningetje aangeboden van de stadsvaderen. Stadswerklieden hadden het gras gemaaid op de twee Leestse voetbalvelden. De kosten hiervoor : 68.000 frank…

De komende feesten moesten en zouden een succes worden daar was iedereen van overtuigd.

Toeval of niet maar deze dertiende Leestse Volksfeesten begonnen in mineur wanneer feestvoorzitter Emmeregs bij de openingsplechtigheden niemand van het Mechelse schepencollege kon begroeten. Gust, die tevens CVP-gemeenteraadslid was te Mechelen, had enkele uren voordien van de Mechelse SP-burgemeester Ramaekers een brief ontvangen waarin die meedeelde de opening niet te zullen bijwonen omwille van de vele kritiek op het stadsbestuur. Gust Emmeregs noemde dit een “kinderachtig gedoe” omdat politiek niet op de Volksfeesten thuishoorde. Na het drama zou burgemeester Ramaekers wel komen opdagen om de getroffenen moed in te spreken.

“Hopelijk brengen deze dertiende Volksfeesten voor ons geen ongeluk,” vertelde Gust Emmeregs rond het middaguur bij de officiële opening. “Want we hebben het geld bikkelhard nodig om het voetbal in Leest te redden.”

De genodigden hadden nog maar pas de rondgang van de handelsbeurs achter de rug, toen de wervelwind opstak. Meer dan 300 personen, waaronder heel wat kinderen, zaten in het restaurant te eten, toen het drama gebeurde.

Gelukkig zag men het gevaar tijdig naderen zodat onmiddellijk gas- en electriciteitsleidingen werden afgesneden. De tent (85 bij 30 meter) werd brutaal opgetild en seconden later tegen de grond gesmakt. Inzittenden die poogden het zeil vast te houden, werden gewoon mee de lucht in geslingerd. Er ontstond paniek onder de aanwezigen, die al kruipend van onder de stukgeslagen tafels en stoelen een weg naar buiten zochten langs de opengescheurde tentzeilen.

Op minder dan geen tijd waren de Mechelse brandweer en de politie ter plaatse om de onder het tentzeil bedolven mensen te bevrijden. Op enkele builen en schaafwonden na kwamen de meesten er nog betrekkelijk goed van af. Toch dienden de uitgerukte ziekenwagens in totaal vijf gewonden naar het Sint Jozefziekenhuis over te brengen. Drie van hen konden dezelfde dag ontslagen worden. Erger was de toestand van de twee andere slachtoffers, Herman De Neve uit de Cecilialaan en de bejaarde weduwe Maria (Celine) Van Winghe uit de Alemstraat. Beiden liepen een beenbreuk op. Herman De Neve werd bij een poging om het tentzeil tegen te houden, mee de lucht in geslingerd.  Terug op de grond kreeg hij een afgeknakte paal op zijn been.

Nadat de feesttent letterlijk in mekaar was gezakt werd het donderdagprogramma, enigzins geïmproviseerd, verder afgewerkt in de beide Leestse feestzalen.
Intussen werd met man en macht gewerkt aan het optimmeren van een vervangingstent achter de parochiezaal aan de Kouter, die Gust Emmeregs vanuit Bree had laten overkomen en waarin vanaf vrijdag tot en met zondag de affiche werd afgewerkt. Deze tent bood plaats aan 1200 toeschouwers.

Op de afgelaste handelsmanifestatie na –waarbij een 25-tal exposanten miljoenenschade leden- gingen de Leestse Volksfeesten, zij het in een gelaten stemming, verder.

Voor de afhandeling van de schadedossiers van de standhouders werd een advocatenkantoor te Mechelen aangesteld. Niet lang na de ramp werd een “”Comité Rampenfonds” opgericht, samengesteld  uit afgevaardigden van de vzw VV Leest, standhouders, particulieren en een gerechtsdeurwaarder. Het “Rampenfonds” schreef  een 150-tal Mechelse verenigingen aan met het verzoek tot concrete hulp. Er werd een solidariteitstombola ingericht en een benefietavond georganiseerd.

In 1989 deed het Hof van Beroep een uitspraak in de zaak tussen V.V. Leest en het tentenbedrijf Veldeman uit Bree. Beide partijen schoven mekaar de verantwoordelijkheid toe. Nadat de rechtbank van eerste aanleg te Mechelen in 1986 het tentenbedrijf verantwoordelijk had gesteld, was Veldeman in beroep gegaan. Volgens het Hof was de huurder juridisch verantwoordelijk. V.V. dat zo’n 700.000 frank eigen kosten had bij de ramp, zag met dit vonnis de recuperatie van dat geld onmogelijk gemaakt. Bovendien waren er nog voor circa 1 miljoen frank schadeclaims van benadeelden die gerechtelijk procedeerden. (GvM,25/4/89)

Deze ramp zou op vele plaatsen in het land zware schade aanrichten. De ravage was enorm.

De rukwinden, op sommige plaatsen gewaagde men van windhozen, richtten hun vernielingswerk aan tussen 13 en 13.30 uur in zowat alle Vlaamse provincies.

Naast de ramp te Leest sneuvelden ook feesttenten te  Baasrode, Kruibeke, Oudenaarde en Brasschaat. Te Asse brak de 30 m hoge zendmast van een vrije radio en plofte op een huis. Te Hekelgem knapten de electriciteitsleidingen door en hinderden het verkeer. Verkeersproblemen waren er ook in de streek van Ninove en Groot-Bijgaarden waar ontwortelde bomen op de rijbanen en op huizen waren gevallen. Door de gemeente Kapellen raasde een windhoos die heel wat schade toebracht aan daken, serres en electrische draden en die ook de meeste kramen van de feestmarkt wegblies. Aan de kust woedde op donderdagmiddag opnieuw een storm met rukwinden die 200 km per uur bereikte te Oostende. Te Gistel vielen bomen op de weg, te Oostende werd een dak van een huis geblazen, te Wenduine kantelden drie caravans...

In 1994 vertelde Gust Emmeregs aan Gazet van Mechelen : ‘Heel die ramp is op mij persoonlijk terechtgekomen, gelukkig hadden we een verzekering burgerlijke aansprakelijkheid afgesloten, de schadeclaims bedroegen 20 miljoen frank  en we richtten benefietmanifestaties in. Dank zij heel wat creativiteit slaagde ik er in om al wie schade leed, te vergoeden.’ Dat voorval lag aan de basis om een polyvalente sporthal te bouwen, geschikt voor verschillende zaalsporten maar ook voor familie- en bedrijfsfeesten, bals en dansavonden maar vooral als vervanger van de feesttent van de Leestse Volksfeesten.

Op 9 februari 1984 werd bij notaris Schotte de NV Sportcentrum Leest gesticht. De sporthal werd geraamd op 15 miljoen en het kapitaal, aangebracht door 18 aandeelhouders, bedroeg 4,5 miljoen frank. (DB,maart 1984). Voor het resterende bedrag werd een lening afgesloten bij een bank. In 1994 (12 maart) verklaarde Gust aan Gazet van Antwerpen dat van het maatschappelijk kapitaal van 6 miljoen, hijzelf 75% uit eigen vermogen had bijgedragen en dat de oprichtingskosten van de sporthal 20 miljoen frank beliepen. Daarvoor werd bij de NMKN 11 miljoen geleend. De overige miljoenen mochten aan de contructeurs worden betaald naargelang de exploitatieinkomsten dat mogelijk maakten. ‘Ik ga vandaag niet wegsteken dat ik het dikwijls moeilijk heb gehad. Dankzij een ganse reeks nevenactiviteiten konden we echter het hoofd boven water houden’ voegde hij daar aan toe.

De Raad van Beheer bestond uit Gust Emmeregs, Guillaume Seeldrayers, Louis Vloebergh, Jos Roosemont, Frans Tyaerts en Emiel Spruyt. Commissaris was Camiel De Loose. Gust Emmerechts werd afgevaardige-bestuurder (GvM 28/2/1984). 

Foto’s :

-Burgemeester Ramaekers bezocht de plaats van de ramp. Een zwaar aangeslagen Gust Emmeregs verstrekt uitleg.

-Celinneke Van Winghe  aan haar ziekenhuisbed.

-De benefietavond was een succes.